Lögberg - 11.06.1925, Side 3

LötrlSERG, FIMTUl)AGINN 11 JÚNÍ 1925.
BU 8
SOLSKIN
Fyrir börn og unglinga
aisiís:sgi[g,:a.*M^^^i&i^g«iaTg]»«ar«ihiia5tBi3i?i^^

ID9SB9EðBHB9BBBB0ð3Iffi9
Langa nefið.
Það voru einu sinni þrír hermenn, sem voru svo
gamlir og tannlausir, að þeir gátu ekki unnið á
brauðskorpum. Þessvegna var ekki hægt að nota
þá í hernum, og þá sendi konungurinn þá heim til
sín, en þeir fengu engin eftirlaun og urðu því að
ganga milii manna og hetla.
Einu sinni komu þeir að skógi nokkrum, sem
var svo stór að þeir ætluðu aldrei að komast út úr
honum, og þeir gengu og gengu allan daginn til
kvölds. Svo lögðu tveir þeirra sig til svefns, en
hinn þriðji varð að halda vörð, svo að villidýrin
réðust ekki á þá meðan beir sváfu, og tættu þá í
sundur.
Þegar hann hafði staðið á verði stundarkorn,
kom lítill rauðklæddur maður gangandi til hans.
“Hver er þar?’’ spurði sá rauðklæddi.
"Góður vinur,” svaraði dátinn.
“Hvaða góður vinur?” z
“Þrír gamlir uppgja.fadátar, sem ekkert hafa til
að lifa á”.
Þá sagði rauði maðurinn honum að koma til sín,
og skyldi hann þá gefa honum góðan grip, sem
hefði þá náttúru, að hann mundi altaf hafa nóg
fyrír sig að leggja, ef hann gætti hans vel og léti
hann ékki frá sér. Dátinn gekk til hans. Þá fékk
sá rauði honum gamla slitna kápu og sagði honum að
þegar hann færi í hana og óskaði sér eirihvers, þá
uppfyltist ósk hans undir eins, en hann mátti ekki
segja félögum sínum frá þessu fyr en lýsti af degi.
Næsta morgun sagði dátinn félögum sínum frá
þessu, og svo héldu þeir lengra og lengra inn í skóg-
inn allan þann dag; en að kvöldi lögðust tveir þeirra
til svefns ,en <sá þriðji hélt vórð.
Þegar leið á nóttina, kom rauði maðurinn aftur
og spurði;
“Hver er þar?”
“Góður vinur.” .* . f
“Hvaða góður vinur?”
“Þrír veslings uppgjafadátar.”
Þá gaf rauði maðurinn honum gamla pyngju,
sem hafði þá náttúru, að hún tæmdist aldrei, hve
mikið eða oft sem úr henni var tekið, en hann varð
að lofa því a5 segja ekki félögum sínum frá þessu
fyr en lýsti af degi.
Þriðja dagirin héldu þeir enn áfram um skóginn
og um nóttina þegár tveir dátarnir sváfu og sá þriðji
hélt vörð, kom sá rauði líka til hans og sagði:
“Hver er þar?”
“Góður vinur.”
“Hvaða góður vinur?”
“Þrír gamlir dátar.
Svo gaf litli rauðklæddi maðurinn honum horn,
sem hafði t>á náttúru, að þegar hlásið var í það, þá
komu fram allir veraldarinnar hermenn.
Næsta dag fór fyrsti dátinn í kápuna, og óskaði
að þeir væru komnir út úr skóginum, og svo voru
þeir sanjstundis kómnir út úr honum. Þeir fóru inn
í veitingakrá og borðuðu og drukku, isem mest þeir
máttu, en sá sem pyngjuna átti borgaði alt. 1
Og nú voru þeir orðnir þreyttir á þessu ferða-
lagi. Þá sagði sá með pyngjupa við þann með káp-
una:
“Heyrðu! óskaðu okkur stórrar og skrautlegrar
hallar með husgögnum og öllu öðru sem með þarf,
við höfum nóga peninga og getum lifað eins og
furstar.”
Sá með kápuna óskaði hallarinnar og alls ann-
ars, sem henni þyrfti að fylgja, og óðara en óskinni
var lokið stóð höllin rétt hjá þeim, og ekkert vant-
aði af því, sem með þurfti. Þeir bjuggu nú í höllinni
nokkurn tíma. Enn óskaði hann að hann ætti vagn
með sex hestum fyrir, því þeir ætluðu að ferðast til
næsta konur^gsríkis og látast vera konungssynir; svo
óskuðu þeir sér margra þjóna og héldu svo af stað
Konungurinn og konungsdóttirin í ríki þessu
tóku vingjarnlega á móti ferðamönnunum, og um
kvöldið spiiuðu þeir svarta Pétur og hjönasæng við
konUngsdóttur, því það þótþ henni skemtilegra en
alt annað. Dátarnir töpuðu alt af, og sá með pyngj-
una bdrgaði fyrir þá alla og hafði samt alt af nóga
peninga! >
Konungsdóttirin gat sér undir eins til að pyngj-
an sem dátinn var .með, væri óskapyngja, og ásetti
, sér að hún skyldi með einhverju móti eignast hana.
Svo sagðist hún ætla að gefa þfgim íiskalt vín af því
hitinn væri óþolandi, og það þáðu þeir, en hún hafði
folandað svefnlyfi í vínið, og þegar þeir voru sofnað-
ir tók ihún pyngjuna fór svo inn í svefnherbergið
sitt og saumaði pyngju, sem var nákvæmlega eins
útlits og töfrapyngjan, lét nokkra penjinga í hana og
stakk henni í vasa dátans.
Daginn eftir héldu þeir burtu, og sá með þyngj-
una borgaði á fyrstu kránni, sem þeir komu að það,
sem þeir nutu þar, en svo var líka pyngjan tóm, og
einu gilti hve mikið hann hrjsti hana; meira var ekki
í henni.
“Konungsdóttirin hefir ^tekið þá réttu,” sagðf
hann. t
“Gráttu það ekki” sagði sá með kápuna, “eg skal
ná pyngjunni fyrir þig.”
Svo óskaði hann að hann stæði í svefnherebrgi
konungsdóttur — og þar stóð hann.
Konungsdóttir isat og taldi peninga úr pyngj-
xinni,. en þegar hún sá dátann, hrópaði hún: “Hjálp,
hjáljj, ræningjaf!” og svo kom öll hirðin. Dátinn varð
að stökkva út um gluggann, en kápan festist á
' gluggakróknum, svo hann mist^ hana.
Þá var nú ekki annað en hornið eftir, en sá sem
átti það sagði: ^
“Nú er komið að mér að hjálpa; við verðum að
hefja stríð.” )
Svo folésu þeim heilum her saman og héldu inn í
konungsríkið, og létu segja konunginum að ef hann
ekki skilaði kápunni og pyngjunni undir eins, þá
skytdu þeir rífa niður höllina.
Konungurinn fór þá til konungsdóttur, og sagði
við hana, að þar sem hún ætti sök á allra þessari ó-
gæfu, þá yrði hún líka að, bæta úr henni og skila
aftur þýfinu; en konungsdóttir var alls ekki fáanleg
til þess. Hún -sagðist ætla að beita forögðum til þess
að komast hjá því að skila aftur óskamununum. Hún
klæddist fátæklegrim fötum. tók stóra körfu á hand-
legg sér og fór ásamt þernu sinni til herbúða óvin-
anna til þess að selja hermönnunum drykkjarföng.
Þegar hún var komin til herbúðanna tók hún að
syngja, og af því söngrödd hennar var svo fögur,
ruddist hver sem betur gat að henni, og sá með
hornið var einn þeirra. Þegar konungsdóttirin sá
hann, gaf hún þernu sinni bendingu; læddist hún
þá inn í tjaldið og náði í hornið og gat komið því
undan til hallarinnar. Skömmu síðar fór konungs-
dóttirin lika heim.
En þegar dátarnir urðu þegs varir, að hornið
var horfið, sáu þeir ekki annað ráð vænna, en að
gefa öllum hernum heimfararleyfi, því þar sem kon-
ungsdóttirin gat kallað saman miklu stærri her, en
þeir höfðu yfir að ráða, þá vildu þeir ekki leggja
til orustu. Sjálfir fóru þeir svo aftur á vergang.
Þeir ákváðu þá að skilja og vita, hvort þeim
gengi ekki betur einum og einum. — Sá, isem átti
pyngjuna fór fyrstur og komst brátt að stórum skógí.
Gekk hann lengi lengi, þangað til að hann var orð-
inn svo þreýttur, að hann varð að hvíla sig; settist
hann þá niður hjá stóru tré og sofnaði undir eins.
Þegar hann vaknaði, isá hanri að stór og þroskuð
epli héngu 1 greinum trésins, og af því að hann var
hungraður, stóð hann upp og kleif upp tréð og tók
epli og át, en óðara en hann hafði étið það, sá hann
sér til mikillar skelfingar nef sitt fara að vaxa, og
því fleiri epli sem hann át, því meir óx nefið. Og
það óx og óx og loks náði það út úr skóginum, alveg
að veginum, sem félagar hans báðir fóru um.
“Hvaða óttalegt nef er þetta,” sögðu þeir. “Við
skulum reyna að finna eiganda þess; það getur 1
varla verið, að hann sé mjög langt í fourtu.”
Þeir fylgdu nefinu langa lengi, þar til þeir loks
fundu eiganda þess liggjandi lengst inni í skóginum,
og alveg urðu þeir forviða, þegar þeir þektu þar fé-
laga sinn, þann með pyngjuna.
Honum var óiðögulegt að rísa á fætur, því nefið
þyngdi hann svo niður, og þessvegna urðu þeir að
finna upp á einhverju, til að hjálpa honum. Af
hendingu fundu þeir asna, sem þeir tóku og settu
félaga isinn upp á. Svo tóku þeir langa grein og
rtiargvöfðu nefinu um greinina og foáru hana á öxl-
unum. á undan asnanum, en dvo þungt var nefið, að
þeir urðu hvað eftir annað að hvíla sig. Eitt sinn er
þeir hvíldu sig, komu þeir auga á litla rauða mann-
inn, sem stóð foak við sótrt perutré og benti þeim
að koma til sín.
Hann rétti þeim nokkrar perur og sagði þeim
að gefa félaga sínum.'
“Þið skuluð taka eftir, að það mun hjálpa,”
sagði hann. . >
Þeir gerðu það, og því meir sem hann át, því
styttra varð nefið og loks var þáð orðið eins og það
átti að sér. —
Svo sagði litli rauði maðurinn; f
“Búið til dupt foæði úr eplunum og perunum;
sá, sem borðar af eplunum fær eins stórt nef og þú,
en sá sem neytir peruduptsins missir nefið, eins og
t þú mistir þitt. % Farðu til konungsdótturinnar og
kom þú henni til að foorða epladuptið, þá geturðu
.íéð, hvernig nefið á henni vex, en vertu ekki of við-
kvæmur fyrir bænum hennar. ”
Þeir bjuggu til dupt úr perunum, en af því að
eplin voru svo falleg og girnileg héldu þeir að takast
mundi að Iáta hvern sem var njóta þeirra í sinnl
eðliíegu mynd. Svo fóru þeir til hallarinnar og létust
vera garðyrkjumenn og létu segja konungsdóttur, að
þeir hefðu meðfer^is svo falleg epli, að slík hefðl
hún aldrei séð. I^onung.sdóttir var mjög hrifin af
eplunum og bað garðyrkjumennina að gefa sér eitt
epli. Þeir gáfu hanni tvö epli og þegar hún var
búin að borða annað þeirra sagðist hún ajdrei hafa
foragðað neitt, sem væri líkt því eins gott. Svo
byrjaði hún á öðru eplinu, en þá læddust garðyrkju-
mennirnir burtu, og þá byrjaði nef kóngsdótturinnar
að vaxa, og það óx! og óx. Það vafðist utan um öll
húsgögnin í herbergi konungsdóttur, beygði sig út
úr glugganum og lengst niður í garðinn. — Þetta var
alveg óbærilegt.
Konungurinn lé þá boð út ganga um alt ríki ðitt
að hver sá, isem gæti hjálpað konungsdóttur til að
loána við nefið, skyldi verða auðugastur maður í
landinu.
Þessu hafði dátinn með pyngjuna búist við. —
Hann fór því til hallarinnar og Iést vera læknir, og
sagðist mundi geta læknað konungsdóttur. Hann
fojó nú til dupt úr eplunum og gaf konungsdóttur,
en þá óx nefið enn meir og varð tuttugu sinnum
lengra, svo veslings konungsdóttirin varð alveg utan
við sig og kveinaði og kvartaði, svo læknirinn
aumkvaðist yfir hana og gaf henni ofurlítið af peru-
duptinu, og þá styttist nefið dálítið en ekki mikið.
Næsi;a dag gaf hann henni sér-skamt af epladupt-
inu og þá óx nefið aftur ,og svona gekk það koll af
kolli, svo nefið ýmist óx eða styttist, og hún lifði alt
af milli vonar og otta , og var loks orðin hæglát pg
auðmjúk.
Þá sagði dátinn eða læknirinn, sem hún hélt
hann vera, að hann hefði aldrei í allri sinni laaknis-
tið kynst eins þrálátum sjúkdómi, það liti helst út
fyrir að konungsdóttir hefði eitthvað á samviskunnl,
sem tefði svona fyrir batanum og ef svo væri, þá
yrði hún fyrst af öllu, að bæta fyrir afbrot sín, ann-
ars mundi nefið halda áfram að vaxa.
Konungsdóttir vildi' neita öllu, ep gamli kon-
ungurinn sagði:
“Nei, nú er nóg komið, dóttir góð! Skilaðu aftur
þessum þremur töfrahlutum, því fyr fáum við hvorki
frið eða tó, og haldi nefið á þér áfram að vaxa
svona, þá kemst það ekki fyrir í landinu.I’ —
Svo varð herbergisþernan að sækja töfragrip-
ina, og fá lækninum þá, og undir eins og hann var
búinn að taka við þeim, 'gaf hann konungsdótturinnl
mátulega stóran skamt af peruduftinu, og um leið
datt nefið af henni. En nefið var orðið svo angt
að tvö hundrð og fimtíu menn urðu að bera það
burtu.
Fyrsta gufuskipið í Noregi.
Eins og kunnugt, er var Sir Humphry Davy
Engands og alls heimsins einn nafnkunnasti frum-
efnafræðingur. Nafnfrægð hans og þekking voru '
jöfn. Hann tók upp á því að semja kenslufoók í
frumefnafræði, en að semja kenslufoækur er ekki
öllum hálærðum spekingum lagið, og er oftast hent-
ugra að láta menn með dálítið takmarkaðri þekkingu
gera það. Á þeim árum, það var um 1820 virðist hr.
Berzelius hafa verið hentugri til þeiss. Hann tók bók
hins mikilhæfa Englendings, las hana og ritaði um
hana. líklega í þýsku tímariti — og sýndi fram á það
með rökum, að hún væri ekki hentug til þess, sem
hún var ætluð. Davy las — eða lét lesa fyrir sig —
ritdóm Berzeliusar, sem kom honum í slæmt skap.
Að svara þessu aftur í folaði >— nei, islíkt v^r ekki
til að tala um, hann var of mikill maður til að gera
það, en þessi djarfi ritdómari skyldi þó fá hefnd.
Davy var auðmaður mikill, og um þetta leyti átti
hann gufuskip, sem hann notaði til skemtiferða.
Það mun enn minnisstætt hvernig talað var um
Rofoert Stephensson, og hvílíkur maður hann hlaut
að vera, þegar hann — það var 1850 — gat komið
hingað á sínu. eigin gufuskipi, til þess að velja og
mæla út stefnu fyrir fyrstu járnforautina okkai*.
Sumarið 1823 lagði Sir Humphry Davy af stað og
stefndi beina leið til Stockholm. Hann.kom þangað,
sté á land og leitaði og fann hús Berzeliusar. Hann
gekk inn í forstofuna, barði að dyrum, oppaði þær
og stóð kyr. Þar sat Berzelius á mjllí aafnkera
sinna og eimiflaska og starfaði af kappi miklu.
Mikli Englendingurinn stóð kyr í dyrunum.
“Eg er Sir Humphrý Davy, herra — þér eruð
Berzelius” —
Berzelius þaut á fætur, opnaði dyrnar að sín-
um bestu herbergjum, bað afsökunar á því að hann
væri í vipnuklæðnaði sínum, þar eð hann hefði1 verið
óviðfoúinn þessum mikla heiðri. Sir Humphry Davy
hreyfði sig ekki: “Nei, herra, eg vildi aðeins sjá
yður — annað ekki.” Hann stóð kyr ásamt þeim,
sem með honum voru og horfði á veslings ðvia’no,
sem bresku augun áttu að merja. .
Bei-zelius hafði ekki meira að segja eða gera.
Englendingurinn mikli stóð kyr, og þegar honum
fanst hann vera foúinn að standa þarna nógu lengi,
'sagði hann um leið og hann snéri sér við, “verið
þér sælir, herra,” lokaði dyrunum og fór fourt með
fylgdarrpönnum sínum. Hann dvaldi riokkra daga
í Stockhólmi til þess að skoða markverðustu hlutina
í borginni og hann heimsótti Karl Jóhann sem tók
vel á móti honum og gaf honum Jeyfisbréf til að
mega koma inn í allar hafnir í ríki hans. án þess
að tollheimtumenn færu að ónáða hann. Svo fór
hann.
Þessi mikli maður hafði ekkert að gera í svensk-
um eða norskum höfnum. Það var að. eins eltt sem
hann langaði til að sjá og það var Sárps-fossinn.
Hann stefndi því til norðurs og svo var það einn
fagran sumardag að hann rendi inn í Glommen.
Æskulýðurinn í þeim hlijta Friðriksstaðar sem að
sjónúm lá, var að lauga sig sér til hressingar og
skemtunar þegar hann hálfhræddur og undrandi sá
skip koma ofur hægt upp ána, og það sem merkileg^-
ast var, engin segl á skipinu en stór reykháfur, sem
afarmikil reykur gaus upp úr. Hann þaut heim
æpandi, “það kempr skip upp ána, sem eldur er í.”
Það kom hreyfing á fólkið, sem þaut ofan að
sjónum, hermenn virkisins gengu upp á borgar-
vegginn og margir með þeim, meðan skipið, sem
reykinn lagði úr, kom með hægð á móti straumnum.
Menn spurðu foringjann Tscherning kaftein, hvað
þetta ætti að þýða, en hann svaraði að það mundi
koma í ljós þegar skipið varpaði akkerum og toll-
þjónarnir færu að rannsaka það. En skipið nam
ekki staðar. Hægt og hátíðlega skreið það áfram,
með hinni mestu fyrirlitningu fýrir tollheimtu
mönnum, virkinu og manngrúanum. iMargir hij/ðu
heyrt talað um gufuskip, en tæplega nokkur í þess-
um hóp séð það. (
iMenn horfðu á foringjann þegar skipið fjar-
, lægðist virkið, og þegar hann var búinn að horfa
i nógu lengi á það, sagði hann: “Já, það er komið
upp eftir án þess að gera vart við sig, en ofan eftir
skal það ekki komast án þess að segja til sín.”
Sir Humphry Davy hefir að líkindum horft með
sama kuldanum á Sarpinn, og á Berzelius, og þegar
hann var búinn að þessu, snéri hann heim aftur.
Alveg óhindraður komst hann * þó ekki of^n
Glommen. Foringinn hafði ákveðið að nú skyldi
skipið nema staðar, og þegar það nálgaðist virkið,
lét hann senda fallbyssukúlu fyrir framan það.
Þessu ávarpi varð hinn mikli maður að sinna, og
lagði skipinu við akkeri. Tollþjónarnir fóru út á
skipið, fengu þar að $já leyfisbréf konungs, hröðuðu
sér svo ofan í bátinn aftur og á land, en gufuiskipið
hélt áfram ofan eftir Glommen í ásýnd mörg hundr-
uð augna, sem horfðu á eftir því.
Þannig segir prófessor Schufoeler frá þessu, sem
eflaust má reiða sig á að sé sönn saga, þar eð hann
— 8 ára gamall var éinn 1 æskumannahópnum,
sem æpandi gaf til kynna hvað á ferðum væri, og
sem ef til vill hefir komið sumum til að hugsa um
heimsendinn. Schubeler mundi glögt að það var
Tscherning, sem þá var liðsforingi, og það sést líka
í virkisbókinni að hann var í þeirri stöðu árið 1823.
Hvaðan hann hafði fengið fyrri hluta sögunnar, gat
harin ekki munað. • v
Hafi Berzelius fengið slíka heimsókn í raun og
veru, hefir hún verið skrásett einhversstaðar. Hann

Profession al Cards

DR. B. J. BRANDSON aie-220 MKUICAL ARTS BliDO. Cor. Grabam and Kennedj 8ta. Phone: A-1834 Office tlmar: 2—2 HelmlU: 7T8 Victor St. Phone: A-7122 Winnípeg, Manltoba THOMAS H. JOHNSON • og H. A. BERGMANN ísl. lögfræðingar Skrtfstofa: Room 811 McArtbn Building, Portage Avo. P. O. Box 1656 Phonea: A-6849 og A-6S46 » ,
Vér leggjum sérstaka á.herzlu 6 a8 selja nteðul eftir forskriftum lækna. Uin beztu iyf, sem hægt er a8 fá eru notuð eingöngu. . pegar þér komlð með forskrliftum til vor megið þjer vera vlss um að fá rétt það sein lækn- Irinn tekur tU. COI.CL.ECGH & co., Xotre Dame and Sherbrooke Phones: N-7659—7659 Glftingaleyfisbréf geld
W. J. LINDAI,, S. H. IiINBAL B. STKFAN8SON Islenzkir Jögfræðlngar 708-709 Great-West Penu. Bldg. 356 Main Street. Tals.: A-4963 Peir hafa alnnlg skrifstofur tJC Lundar. Rlyarton, Glmii og Ptn*y og »ru þar að hltta & eftirfjrlgj- andl tlmum: Lundar: annan hvern raiPvlkudaa Rlverton: Fyrsta fimtudag. Glmllá Fyrata mlCvlkudag Piney: þriðja föstudag 1 hverjum m&nuðl
DR. 0. BJORNSON 216-220 MEÐIOAC ARTS BI.DG. Oor. Graham and Kennedy Hta. Phone: A-1834 Office tlmar: 2—3 HeimiU: 764 Victor Sc Phone: A-7586 Wlnnipeg, Manltoba •
Stefán Sölvason Teacher of Piano Ste 17 Emily Apts. Emily St.

DR. B. H. OLSON 216-220 MEBIOAI. ARTS BLDO. Cor. Graham and Kennedy Ste. Phone: A-1834 Office Hours. 3 to 5 Heimill: 921 Sherbume St. Winnlpetg, Manltoha
A. G. EGGERTSSON LL.B. ísl. lögfræð’ngur Hefir rétt tíl að flytja mái bæði í Man. og Sask. Skrifstoí»: Wynyard, Sask. Seinasta mánudag i hverjum mán- uði etaddur 1 Churchbrldge.

DR J. STEFANSSON 216-220 MEDICAIi ARTS RIiDG. Cor. Graham and Kennedy Sts. Stundar augna. eyrna. nef og kverka sjúkdðma.—Er að hltta kL 10-12 f.h. og 2-5 e.h. Talsími: A-1834. HelmUl: 373 River Ave. Tals. F-2691. Dr. H. F. Thorlakson Phone [8 ' CRYSTAL, N. Dakota Staddur að Mountain A mánud. kl. 10—11 f. h. Að Gardar fimtud. kl. J.0-11 f.h.

A. S. Bardal 843 Sherbrooke 8t. Selut lfkkistui og anna.t um útfarir. Allur útbúnaður sá bezti. Ennfrem- ur eelur Kann alakonar minni.varöa á og legsteina. Hkrtlat. talMuu N »eOS | Hetmllls taltdtui N 19OT jj
DR. B. M. HALLDORSSON 401 Boyd Bullding Cor. Portage Ave. og Edmonton Stundar sérstakiega berklaayitl og aSra lungrnasjúkdöma. Er aS flnna á skrifstofunnl kl. 11 12 f.h. og ?—4 e.h. Síml: A-3521. Heimill: 46 Allotvay Ave. Tal- eimi: B-3158.
J. J. SWANSON & CO. Verzla msð fasteignir. Sjá um leigu a nusuir.. Annast lán, eldsábyrgð 0. fl. 611 Paris Bldg. Phones. A-6349—A-6310 T ■ —
• DR. A. BLONDAL 818 Somerset Bldg. Stundar sérstaklega kvenna cg barna sjúkdóma. Er að hitta frá kl. 10—12 f. h. 3 til 6 e. h. Office Phone N-6410 Heimlli 80« Vlctor 8tr.
| Shnl A 8180. : Munið Símanúmerið A 6483 ; og pantið tneððl yðar hjá om. —! Sendið pantanir samstundis. Vér afgreiðum forskriftir með sam- : vizkusemi og vörugæði eru öyggj- andi, enda Iftfum vér magrra ára ; laerdómsrlka reynslu að baki. — ; Allar tegundir lýfja, vlndlar, Is- rjömi, ssetindt, ritföng, töbak 0. fl. McBURNEY’S Drug Store i; Cor Arllngton og Notre Dame Ave

DR. Kr. J. AUSTMANN Viðtalstími 7—8 e. h- Heimili 469 Simooe, Sími B-7288.
JOSEPH TAVLOR Lð GTAKSMADUR • V « HeimlUstals.: St. John 1844 9 Skrtfstof u-Tal*.: A WM Tekur lögtaki bæðl húaaUlgustotld* veðekuldir, vlxrimkuidlr. AiaieAMr & eero að lögu-m lytur. Hkrltstofa 255 Maln Stnwe
, DR. J. OLSON Tannlæknir 216-220 MEDIOAIi ARTS BIiDG. Cor. Graham and Kennedy Sts. Talsími A 8521 Heimlli: Tals Sh. 8217 •
J. G. SNÆDAL v Tannlæknir 614 Somerset vBlock Cor. Portage Ave. og Donald St. Talsimi: A-8889 Giftinga og , j. Jarðarfara- D,oln með litlum fyrirvara Hirch blómsali 616 Portage Ave. TaH. B720 ST IOHN 2 RiNG 3
« i
varð seinna svo mikill maður, að hann hafði ástæðu
til að hafa gaman af slíku.
Það er eflaust áreiðanlegt að þetta hefir verið
fjrrsta gufuskipið, sem sást í Noregi. Það var árið
1826, sem Bjðrgvinarbúar keyptu gufuskip, er þeir
nefndu “öscar”. Gamla stjórnarskráin kom árið
c-ftir. •
HNIGNUN.
Um hnignun í skáldskap, um hnignun í dygð,
um hnignun nú stórmennin klaga, (
um hnignun í drengskap, um hnignun í tr>rgð,
í hnignun í mentun og aga.
Um línignun í siðmenning heimsins er skráð,
um Jinignun nú fræðimenn tala,
því alt saman jarðlífið hnignun er háð,
um hnignun og spjátrungar tala.
Slæmt verður hlutskifti þeirra, sem því
þora að treysta, er svíkur,
og engin trygð eða trúmenská’ er í,
en tál klætt j mannúðar flíkur.
Pétur Sigurðsson