Lögberg - 06.08.1925, Blaðsíða 1

Lögberg - 06.08.1925, Blaðsíða 1
pROVINCF 1 THEATRE 1J ÞESSA VIKU PIIISCILLA DEAN “A CAFE IN CAIRO” Myndin er tekin úr bók Izola Forrester E R O V UN ( THEATRE NÆSTU VIKU HOOT GIBSON his golden mare “THE SADDLE HAWK” Hraðreið “ — Hraðskytta 38. ARGANGUR WINNIPEG, MAN., FIMTUDAGINN 6. ÁGÚST 1923 NÚMER 32 Frá Islendingadeginum. -tu” "• glöðu geði. Það sem það vill veita okkur, þiggjum við og erum þakk- látir fyrir. Við viljum svo lita á flestir okkar, að þetta sé hagnað- ur fyrir okkar eigið land, sem við nú köllum svo, hvort heldur það er Canada eða Bandarikin, en alls ekki til þess að gera o'kkur að lak- ari borgurum. Við höfum því okkar árlegu ís- lensku þjóðhátíð. í Winnipeg höfum við haldið þjóðhátíðina annan ágústí nú ,í 36 ár. En eg vona þess einnig og óska, að hún miði ætíð til þess að minna okkur á og efla okkar fyorgaralegu skyld- ur til landsins okkar, landsins, Ávarp forseta. Herrar mínir og frúr! !Mér hefir verið úthlutuð sú virðing af samnefndarmönnum mínum, sem undirbjuggu þessa hátíð, er fram fer ihér í dag, að eiga að stýra hátíðarhaldi þessu, og er eg þeim auðvitað þakklátur fyrir þá tiltrú. Mér er sönn ánægja að sjá þann stóra og fallega hóp af íslensku fólki, sem hér er sam- an kominn, en mér er enn meiri ánægja í því að geta lýst því yfir, að við nefndarmenn höfum verið svo hepnir, að fá á dagskrá okkar hér í dag menn, sem viðurkendir eru að vera engar smástærðir á aem sem við Iifum í, um leið og meðal þeirra stóru. Menn, sem hún glæðir okkar arfgengu tilfinn- Ejaljkpnan okkar er stolt af að ingar til gömlu feðrafoldarinnar, geta talið meðal barna sinna. Fjallkonunnar, er “Fanna skautar Nú eru liðin rétt að kalla 50 ár faldi háum,” nórður við íshafið, síðan fyrstu Islendingar stað-! en geymir þann eld í brjóstum, er næmdust hér í borginni, er þá var veitir sonum hennar og dætrum smáþorp eitt, sem samnastóð aí eldhuga fyrir öllum sönnum vel- nokkrum húsum, er bygð höfðu ferðarmálum, í hvaða landi verið á bökkum Rauðárinnar og Þau eru stödd. Assineboiaárinnar. 11. október 1875 lenti fyrsti hópur íslenskra innflytjenda, líklega hátt á þriðja hundrað manns, hér í Winnipeg, sem var aðal-áfangastaður á leið_ inni til hins fyrirheitna lands — Nýja íslands. Sumt af þessu fólki staðnæmdist hér í bæ, þó stór meiri hluti héldi áleiðis, eftir Sex daga dvöl, norður til Nýja íslands. Það má samt óhætt telja, að hér Með þessum fáu orðtim leyfi $g mér að lýsa því yfir, að hin þrí- tugasta og sjötta þjóðhátíði okkar íslendinga hér í Winnipegiborg sé hér með sett. Ávarp Fjallkonunnar. í fyrrasumar ávarpaði eg ykk- ur nokkrum orðum, í fyrsta sinnið síðan þið komuð til þessa lands. hafi íslendingar ætíð síðan yerið, j Nú er eg aftur komirii hvað oft og hefir tala þeirra stórum aukist; gem það á eftir að verða ár frá ári. Það má víst með sannij- Ekk. gkuluð ha]da að þ. &ð Wi’inipegborg er bæðij haíjð ]ítið orðið m5n yör hér - hvað fólksfjolpa viðvikur og emn- , . , - , , ‘ ,,,. , Vesturheimi, hafi það verið af því, íg hvað íslensku felagshfi og ís- , . , , ,, •.___ , , . ,, , að eg hafi mist af ykkur sjonar. le"fu™ “1™en‘r v.8kemur: * ,l*ar fót- aðal-mióatoð falend.mta , þessar,^.,. og ^ ^ MJ, þv| s. fram í framtíðinni. Eg var mcð álfu, og það hefir hún verið nú í fjölda mörg ár. Héðan úr borg koma flestir okkar mentamenn. Héðan frá borg streyma út um landið okkar vestur-íslensku bók- mentir, og hér eru gefin út okkar íslensku vikublöð, er flytja. mál- efni Vestur-íslendinga og máské einnig sérmálefni vissra manna. Já, okkur finst þau oft vera ailt öðru vísi en þau ættu að vera, en það er hægara sagt en gert að gera þau svo úr garði, að öllum líki. Lfitlega þyrfti að gefa út jafn- margar tegundir af blöðum eins og lesendurnir eru margir, ef 611- um ætti að líka þau að öllu leyti. Þetta eru líklega einkenni um smekk og skarpskygni, þó við ætt.* um máské ekki að stæra okkur af því. En samt sem áður megum vér íslendingar vera stoltir af fram- komu okkar í þessu landi og í þessum bæ. Tíminn er ekki langur síðan hingað kom, aðeins hálf öld, en samt myndi ómögulegt að skrifa sögu Manitobafylkis, Sask- atchewanfylkis, Minnesotaríkis eða Norður. Dakota, eða nokkurrar stéttar í þessum ríkjum, án þess að þar væri íslendinga getið, sem stæðu eins og “’klettar í hafinu” meðal þeirra allra fremstu. Þetta ykir ef til vill of mikið hrós, en það er samt satt. Það er óþarft að nefna nokkur nöfn. Nöfnin þekkja allir 1 þessu landi, og þó víðar sé leitað. Við komum með þeim ásetningi, að við yrðum að duga eða drepast, og við höfum dugað. Við höfum ásett okkur að verða nýtir borg- arar í landi því, er við völdum okkur fyrir framtíðarland, Jand- inu, er átti að uppfylla vonir okk- ar og verða ættland sona okkar og dætra. Að þessi ásetningur var ekki draumur einn, höfum við sýnt í verkinu. Eldraun sú, er fyrstu innflytjendur og fyrstu landtiemar gengu í gegnum án þess að gugna, hefir máské ekki að alllitlu leyti átt þátt í því, á- samt móðurarfinum, heimanmund inum, sem gamla ísland gaf okkur að skilnaði, þeim að gera.okkur að nýtum starfsmönnum. Sá misskilningur, sem rétt ný- lega hefir komið fram hjá einum mjög efnilegum mentamanni vor- um hér um slóðir, að í^lendingar hafi sest hér að með þeirri ihug- mynd, að mynda hér nýlendur, sem tilheyrðu íslandi, hefir við lítil eða engin rök að stvðjast. Réttara mun hitt, að við vildum flytja og fluttum með okkur öll okkar ís- lensku, norrænu eðliseinkenni, með sínum löstuð og sínum kost- um, og lögðum þau til undirstöðu myndunar hinnar nýiu þjóðstofn- unar { þessu landi. Ættarbond vor við ísland eru sterk. Það ,sem við er Fjallkonan, sú sem mótaði þolið, þrekið, kjarkinn, hugdirfð- ina, ráðdeildina og ráðvendnina. sem fylgir ykkur úr föðurgarði til fyrirheitna landsins, og sem hefif lýst okkur og leitt, alt til þessa dags. Sú, sem spann taugarnar, sem “þúsundir ísvetra ófu” inn í þann kynstofn, sem þið eruð kom_ in af. Nú bið eg ykkur þess lengst allra orða, að gleyma því aldrei, að “allar aldir lifi andi göfgra dáða” orða og hugsana. Og einn- ig þess, að láta enga þá ógæfu ykkur henía, að eg beri kinnroða fyrirvÞví eg er stórættuð og stór- lynd, og heimta því af öllum mín- um afkomendum, að þeir muni skyldur þær, er ættgöfginni ávalt fylgja. Ávarp þetta var samið af Dr. M. B. Halldórsson. 1 gærmorgun (miðvikudags- morgun) lést að heimili sonar síns og tengdadóttur í Foam Lake, Sask. Jón Ögmundsson Bíldfell,' faðir þeirra Gísla J. Bíldfells Foam Lake, ögmundar J. Bíldfells og J. J. Bíldfells í Winnipeg á tíræðisaldri. Hans verður nánar getið síðar. Gullbrúðkaup heiðurshjónanna, Hálf-dénar Sig- lllilBllll IBI Landinn af Vesturvegi. fyrsta, litla drengjahópnum — tólf .minnir mig að þeir væru — sem lagði af stað til þessa nýja heims. Þeir tnenn ættu seint að gleymast, því aldrei hefir það komið fyrir, fyr eða síðar, að af tólf unglingum, sem einmana komu til ókunnugs lands, allslaus- ir (ig án þess að kunna mál lands- ins, hafi tveir orðið prestar og aðrir tveir læknar. Sýnir það ótrú- legan dugnað gáfur, og gæfu. og getið þið nærri, að mér var fögn- uður að þessu. Eg hefi líka verið með únglingunum, sem frá fyrstu tíð ykkar hér, hafa barist áfram til mentunar og metorða; verið fram_ ar öðrum a5 lærdómi á skólaárun- um, en stéttum sínum til sóma og þessu landi til blessunar á eftir. Eg hefi líka verið með hverjum ungum hjónum, sem full af fjöri og dugnaði hafa lagt af stað út í óbygðina, til þess að byggja þar upp blómlegt heimili, og ala upp og riienta stóran hóp barna. Eg var með þeim, ,og hvatt þau til þessa. þótt eg vissi fyrirfram, að um það að þessu starfi væri lokið, yrði æfin oftastnær á enda; því sá, sem byggir upp nýtt land, offrar til þess æfi sinni. í öllum erfiðleikum frumbýl- ingsáranna, þegar enginn _ átti neitt, nema þolgæðið og vonina, var eg með ykkur í allri ykkar bar- áttu. Þegar vesalings stúlkur, hálfvaxnar aðeins, urðu að fara fótgangandi hundruð mílna, eins og átti sér stað, þá var eg með þeim og studdi þær og styrkti. Eða þegar óharðnaðir un|clingar urðu að fara margar mílur að heiman, út á meðal manna, sem þeir oft ekki skildu', þá var eg líka með þeim. Og þegar vesalings mæður, úrvinda af þreytu og harmi, vöktu yfir dauðveikum börnum sínum. þá var eg hjá þeim, og hvíslaði að þeim ráðunum, sem best komu að haldi. Enginn veit, nema þær og eg, hvað oft þetta var eina hjálpin, sem þær fengu. En aldrei var eg nær ykkur en á hrygðartímunum þeinj, þegar heimsstyrjöldin skall yfir, og, og hundruð ykkar efnilegustu ung- linga lögðu líf og limu í hættu; ekki til þess að vinna sér fé ogf ■ frama, eins og forfeður þeirra, sem fnundssonor og Solvcigar konu hans á Bjarkarvöllum vi'S íslendinga- fljót, þ. 5. júli 1925 Það héldu Fljótsbygðarbúar há- tíölegt með heimsókn til þeirra hjóna,. siðdegis sunnudaginn þ. 5. júli. Um hundraS manns voru í förinni. Foringinn var Sveinn kaupm. Thorvaldson. HafSi hann orS fyrír heimsækjendum, skýrSi frá tilefni heimsóknar og hafSi stjórn á samsætinu, er byrjaSi þeg- ar i staö. Var byrjaS rrieS þvi, aS veizslu gestir sungu brúSkaupssálm og Þorvaldur bóndi Thórarinsson las biblíukafla. éSóknarpréstur ekki viSstaddur. Var viS störf sín í Viö irbygS þann dag og vegir þá nær ófærir.ý Sungn' veizlugestir svo annan sálm, og fóru svo fram rausnarlegar veitingar. Fyrir minni Gullbrúðhjónanna mælti Sveinn kaupm. Thorvald- son. Fór hann lofsamlegum orS unm um þau hjón og störf þeirra og afhenti þeim vandaða stunda- klukku, gjöf frá börnum þeirra og fóstursyni. Sömuleiðis af- henti hann ^ieini hundraS dollara í gulli, er var heiSursgjöf frá veizlugestunum. Þegar gjafirnar höfSu veriS af- hentar Hutti Guttonnur J. Gutt- ormsson, skáld, kvæði er hann liafiji ort fyrir þetta tækSfæri. Læt eg þaS hér meS fylgja til birtingar i blaSinu. Þá er Guttormur skáld hafSi flutt kvæSi ,sitt, kaflaiþ velizlu- stjóri á Björn bónda Hjörleifs son. Flutti hann ræSu þeim hjón um. TalaSi hann af langri og góSri. kvnning og mintist þeirra hjóna hlýlega og vel. Las þá næst Jón bóndi Pálsson kvæSi, er hann 'hafSi ort til gullbrúShjónanna. Á milli ræSanúa og kvæSa þeirra er flutt voru, var sungiS, eins- og gerist í góSurn veizlum. Söngnutn stýrði Mrs. S. SigurSsson, kona Si^urbjörns kaupm. SigurSssonar, en hann er og hefir veriS undan- farin ár formaður BræSrasafn. Eftir aS ræSum og kvæSaflutn- ingi gesta var lokiS, tók Hálfdán bóndi, gullbrúðguminn. sjálfur til máls. Er hann þaulvanur aS tala á mannfundum, og mælist oft vel. ÞakkaSi hann vinum og nágrönn- um fýrir hönd þeirra hjóna heggja, þina vinsamlegU’ beimsókn. Svo og saJrnd þá og virSing, er lýstu sér í gjöfunum kostulegu, er þeim hjónum höfSu vpriS færSar. SömuleiSis fyrir ræSurnar og kvæSinJ og hlýhug þann hinn mifcla, er heimsóknin lýsti. Var góSur rómúr ger aS ræðu Hálf- dánar, sem og aS hinum ræSunum og kvæSunum er flutt voru. AS endingu lét veiziustjóri'syngja .“Eldgamla ísafold" og lauk þar 'nteS heimsókninni og samsætinu, er hafSi veriS bæSi sérlega ánægju legt.og fariS frajn hiS bezta. ' —Þau Hálfdán bóndi og kon^ hans eru ein hinna fáu hjóna. er cnn lifa úr frumbyggjahópi Nýja íslands. Komu í “stóra hópnum” 1876, og hafa búiS h<^r ávalt síSan Þau ihjón eru úr Þmgeyjarsýslu. Háfídán Sjgmundsson, Þorgríms- sonar frá GarSi í Kelduhverfi. MóSir Lláffdánar var Jóhanna SigurSardóttir. Solveig, kona Hálfdánar, er Arnadóttir, Stef- ánssonar. MóSir hennar var Anna Árnadóttir. Solveig vat upþalin 1 hjónabandi sínu eignuSust. þau hjón átta börn. Af þeim eru aS- eins þrjú á lífi: Anna Sigríður, kona Halldórs bónda Ea&tmans; Valdimar bóndi, giftur Elínu Páls- dóttur; og Jóhanna, kona Halls 'bónda Hallssonar á Bjarkarvöll- um, Uppeldissonur þeirra er George bóndi SigurSsson, við fs- lendingafljót, og aS nokkru leyti er og uppalinn hjá þeim dóttur- dóttir þeirra, GuSlaug aS nafni. dóttir Halldórs og Önnu Eastman, gift frakkneskum manni, er Ren- aud heitir. Þau hjóa búa í Fljóts- bygSinni, skamt frá; Bjarkarvoll- um. . Um þau góöu hjón, Hálfdán og Solveigu, mætti skrifa langt mál og goft, ef maður svo vidi ög Lögberg hefSi rúm fyrir það, á- samt mörgu fleiru. En gulIbrúS- kaupin, silfurbrú?Skaupin og önn- ur samsæti, koma í svo þéttsi röð hér norður frá, aS fréttarit- ari þar hefir varla undan aS senda allar þær fréttir, Um Solveigu skrifar mér gáfaSur og kunnugur maður í nágrenninu: “Ein af allra ágætustu konum, er eg hefi nokk- urn tima þekt.” Kemur þaS vel heim viS reynslu mína, sem nær yfir tuttugu ár. Hálfdán ert og mikils metinn í bygð sinni. Sömu- leiSis i BræðrasöfnuSi. Hefir hann alloft setiS á kirkjuþingum, veriS stundum formaSur safnaS ar síns, en aSra tíma löngupi gjald- keri hans. Er hann einhver dug- legasti safnaðar f jármálamaður, sem eg hefi þekt. Kom þaS sér vel, þegar kirkja BræSrasafnaSar var í smíSum. Var þaS ckki minst Hálfdáni aS þakka, hvað veí gekk meS fjármálin. Svo hefir veriS ' ingum siðan. — Heill sé þeim hjónum báSum og þökk og heiSur fyrir vegiegt og vel unniS æfi stgrf.- -Fréttar. L'ógb. t Gullbriiðkaupi Sólvcigar Árna,- dóttur og Hálfdánar Sigtmmds- sonar 5. júlí 1925. Mæli eg hér fyrir hússins geisla- fulli; fleilögém sólarskálum. Nú í dag Fyllist húsiS af fimtiu ára gulli. Fellir ei timinn þar úr sínum brag. Minnningagullið glóir. En hve skær GleSi mér stafar af þeim dýra málmi! T Lengi mun þeíssi landnámsmanna bær Lifa og gnæfa eins og suðrænn pálmi. Hér hefir Sólveig geislaþvegiS glugga, GróSursett indæl, siung, langlíf blóm. —Sæl eru hús^ sem ilmi frá sér anda. Aldrei á hennar athöfn minsta skugga -’.oriS hefir, að drottins eigin dóm. HúsiS, sem vígt hún hefir, þaö skal standa, . . Guttormur J. Guttormsson. llúmblœjan ófst yfir Frakkafold. Flóðbreiður teyguðu sóldreyrans veig: 1 blóðlitum föðmuðust móða og mold, lijá mállausum hverfum og örendum lundum. Ómar af hófdunum hljóðnuðu á grundum. Af hafinu skuggi dauðans steig. Eitt eldblik í vestri af himninum hneig hœgt—eins oy sverð úr óvígum mundum. í heiði brá niðmáninn háreiddri sigð; við hœðir 1;ar skugginn að staulast á legg. \ Svæðið var eldherjuð blóðstokkin bygð, brunarúst ein í vopnþreyttri álfu. Kveldið lét síga hjálniinn að hálfu. IIér og þar kpeikti það smáblys á vegg. • En vígblikur munduðu odda og egg í uppreisn, í hersókn.mót guðsríki sjálfu. —- Hans jarðbúð var þrautsetin gömul gröf, með gangvegu—eins og tennur á sög. Öbreyttur liðsknapi, austur um liöf, hann orðinn var kunnur foringi sveitar. Þar sennuðu fylkingar sundurleitar, svartar og hvítar, við bandalög. En lönd höfðu tætt í trefjar og flög tundurvélarnar, höfugskeytar. Hann mundi og sá. Undir miðjan dag magnaðist eiturþokunnar ský. O’g návigin hófust, með högg og lag. Eitt hróp og eitt orð. Þá var ruðst yfir bakkann. Hann skaut einn óvin og annan stakk hann. Hann ób i þröngina, að vega á ný. Þá lauk hans degi i leiptrum og gný. Hann leit á sinn banamann—sunnublákkan. » —1 I daupa, hjá einstöku áfangastað á öræfum tímans, vor sál stendur við. Hans fyrsti var eyri — á ferð yfir vað. ! Fljótið var lygnt, en það rann á hnakkinn. Á staðnum^var hringt. Þar blasti við bakkinn. Bæði foreldrin riðu á hlið. Ilann mundi fjarlægan flúðanið. A folanum hans var glófextur makkinn. Og muninn sá aðra mynd. Hann stóð einn í múga, er lilóðst á innsæva skipi — frónskur, tvítugur ferðasveinn. Framtíðin bjó í hans höndum tveimur. í skrölti og troðning gaus ýlfrandi eimur. Hans aleign var farbréfið—keypt fyrir grip. En þar nam hann fyrst eins og þyt og svip af því, sem í fjalldalnum kallaðist heimur. — Máttuga, skínandi skaparaverk skammvinnra handa, með æfilangt þor; þar frelsandi sléttan, fangmjúk og sterk, fóstrar hvert barn hins sækjandi vilja. Vestmörk, í armlögum heimsvíðra hylja, háskóli lífs, fyrir manntápsins vor. Þar reisir eitt brqgð, þar byltir eitt spor. Til böls eða auðnu vegirnir skilja. — -----Herboð var úti um byggð og um borg. I bæ einum smáum hans nafn var skráð; þar alþjóðamenn sóttu túnsins torg og tiðinda fréttu handan úr álfu. Af hjartanu alt eins og andans hálfu þeir eignuðust staðnum, þar lífið var háð. Minningalönd voru þekkt og þráð; en þjóðerúi merktist af .valdinu sjálfu. Land vorrar skyldu, vor fóstrandi fold, skal flétta mannlegu stríði sinn krans. Hvar vegalok urðu í veraldar mold, vex yfir nafninu ódáins meiður. Boðorð vors hugar og heilagi eiður, hersis og þegna til síðasta manns — að deyja í lilýðni, að lögum lands, er lífsins króna og eilifi heiður. En þjóðheiptin — kotvitsins blindni og böl, blóðvargi sigaði yfir vorn heim. Vor menning varð dreyrrauð og dauðaföl. Dagfælna bergtröllið sat yfir líki. Sjá, guðsmyndin sokkin í djöfladýki, er dýrasta fórnin i sólargeim — því samvigsla, eining af öfgum tveim, er æfanna hlutverk í skaparans riki. I Og helvíti setti sín hirðlög á jörð. Hræsnin stóð afskrœmd og grímunni flett. Siðlaus og frumleg tók herrans hjörð hamskiftum Kaihs frá garðinum forna. Svo deyja öll lcvöld. Svo lét drottinn morgna, með dreyra um tindsins og fjörunnar klett. Og satt verður logið og rangt verður rétt, i ránheimi manndýrsins endurborna. — — Já augað fær sjón við andlát maúns hvort elli hann féll, eða stáli vóst. Ilann hrekkur af dvala sins draumalands, duptsins, sem knúð er af þrá og ótta. Þá höfgi allra œfinnar nótta •sem almyrkvi þyngir deyjandi brjóst, verður í elding af eilífð Ijóst. * Þá eigrar sjónhv&rfing tímans á flótta. ■ A Dauðakyrrð var. En stjörnur að stjórn. Stundvisst hann reiddi liið siðasta gjald. Nú skildi hann — lífið, sem lætst i fórn, launast á himni síns eigin siðar. fírestandi sjónanna sól ‘leið til viðar; • en sálin l&it út gegnum skarað tjald. Ilann fann hjá sér ahnarar veraldar vald og vék inn á lönd hins eilífa friðar. — Nú liyljd sig dysjar við blóm og við baðm, og brennunnar aska er fol^1 á dreif. -— En sögunnar land tekur soninn í faðm. Sál þess á ríki i fjarldgð og tima. Þá réðist heimsins harðasta glima hallaðist landinn rétt á sveif. I hæð fyrir íslenzkan orðstir hann kleif. — Einherjans nafn felur dauðans gríma. Einar Benediktsson.. 1 1 iiiiianiiBuin l!!MII!l IHHKIf Kveðjusamsæti. * ES • B veglegt og veigamikið var séra K. K. ólafssyni og frú hans haldið að Akra^kvöldið þann 30. j'úlí. Allir söfuðip séra Kristins fyrir norðan Mountain efndu til hófs- ins. Veislan byrjaði á miðaftni kl. 6, áð sest var undir borð; en það tók langan tíma að metta 500 manns eða meira, en það tókst með snild og prýði, og var aðdáanlegt hvernig frammistöðu fólkið leysti þann þáft hófsins af hendi. Að lokinni máitíð var hófið lúðraflokkur af og til með lúðra^ jiyt og fórst það mjög’ lofsamlega. Milli ræðanna söng stor söngflokk- ur ýms falleg lög af töluverðii snild og Miss Thorlákson söng fagra solo, einnig söng 10 manna karlakór dásamlega. Alt hófið fór fram dásamlega reglulega svo snild var, og hætti á miðnætti kl. 12. Tryggvi Björnsson sló tangent- ana. Gestur að hurðarbaki. vorvertíðina og notuð er til beitu heima á Norðurstíg 5. Ungur af öllum vélbátum við Eyjafjörð j maður og hraustur, og hinn efni- og Siglufjörð. Hafa bátar farið; legasti. hér um 10 róðra^ stað 25—30 áður . og fengið um 30 til 40 skippund, en oft hafa verið fengin um þetta leyti upp undir 100 skpd. á bát. Síðustu vikuna hafa bátar látið reka með net, en ekki fengið meira en í 2 eða 3 róðra handa sér. Þeg- ar róið hefir verið, hefir aflast vel, og mun fiskur hafa verið hér mikill í vor. Hér er og hefir verið besta veður. Og lítur óvenjulega vel út með grassprettu hér alstaðar í Eyjafirði; þýtur grasið upp, svo að munur sést frá degi til dags. Enda hefir naumast mildara eða betra vor komið hér norðaplands, né sumar, það sem af því er. Frá Íslandi. Úr Vestur-Húnavatnssýslu. Árgæska hér til lands og sjáv- ar í vor og það sem af er sumri. Afli hér með meira móti; mótor- bátaútgerð byrjuð á Hvamms- tanga. Gerðir þaðan út tveir þátar.; -------- Ákveðið er að stækka sjúkra-, Jarðarför Jóns Jacobsonar fyrv. skýlið á Hyammstanga um helm- landsbókavarðar fór fram í gær ing, ogkoma þar upp ljóslækninga-i að . viðstöddu f jölmenni. Flutti áhöldum. Hefir það verið sam- þykt í öllum hreppum sýslunnar, heldur til þess að gera skyldu 1 hjá Jóni Marteinssyni, á Fjöllum 'í sína. — til þess að halda þann; sáttmála, sem þeir höfðu gert við ] það land, sem hafði tekið þá undir vernd sína. f öllum þeim ógnum, sem yfir þá dundu, var eg með þeim, og hlífM þeim af fremsta megni við sárum og dauða. En eg er ekki almáttug, og þv{ var það, að svo margir þeirra komn aldrei aftui\ en sumir urðu örkumlamenn til æfUaka. Alt þetta gerði eg af því eg Kelduhverfi. Hálfdán og Solveig fóru um boril^ til vesturfarar. á Akurevri, ]>. 2. júlí 1876. Héldu rakleiðis fram til Nýja íslands, og dvöldu i bæjarstæðinu á Sandy Bar til vors 1877. ■ Fluttu þá að Skógum, allskamt norðvestttr af Sandjr Bar. Bjuggu ]tar til. T882. Fluttu þá búferlum a‘ð Biarkarvölluni, norð- anvért við tslendingafljót, og hafa. búið þar rausnarbtti jafnan siðan. séra Friðrik Hallgrímsson hús- kveðjuna, en séra Bjarni Jónsson flutti kirkjuræðuna. Núverandi og j fyrverandi starfsmenn landsbóka- koma upp á Hvammstanga á þessuj safnsins báru kistuna inn í kirkj- skrvdd lifandi Elsti maður í Danmörku. Jacob Olsen að nafni, dó fyrir skömmu á 104. afmælisdegi sín- um. Hafði hann haft fótavist þangað til 3 vikum áður en hann dó. — Hann var bóndi nálægt Köge, en seldi jörðina, er hann var 62 ára, og lifði á eigum sínum síðan. Ekkja hans er 92 ára. — Þegar hann var spurður að því hvbrjar orsakir myndu liggja til þess aþ hann héldi heilsu svona lengi og hefði orðið svona gamall, var h-ann í engum efa um það, að hann héldi lífi og heilsu fyrir það eitt, að hann hefSi alla sina dag\ verið maður léttlyndur, og hefði hann gert sér far um, að gleðjast yfir öllu því fagra og góða, er hann lúætti á lífsleiðinni. formlega sett. Það gjörið ungur að leggja fé fram til þessa. mjög efnilegur námsmaður Jón fshúsi ætlar kaupfélagið að Sturlaugsson á dálítið bjagaðri ís- lensku. Margar snjallar ræðurjsumri. Er það gert í samræmi við una. Kistan var voru haldnar og vöknaði víst j ráðagerðir og fyrirmæli síðasta blómskrúði. margt auga. ■ Alþingis. . j --------- Fyrstir töluðu Helgi Thorláks-j Sendimaður frá Reykjavík hefir Skriða féll úr Ingólfsfjalli í gær stín, Jón Hannesson og Björn East-1 nýlega reynt að vekja óángæju og‘fór yfir þjóðveginn á nálægt man hver fyrir siun söfnuð- Þá talaði Tryggvi And< rson, Jón Gill öldu gegn atvinnurekendum meðal 20 faðma svæði. Flutningabifreið hinna fáu verkamanna á Hvamms- Var aðeins ókomin á svæði þetta, is og Jóhanm Erlendson. Þá flutti tanga. Tilraunin mistókst. Kristín-Johnson kvæði. Að þessu loknu ávarpaði Halldór Anderson prestinn og afhenti honum gjöf í umslagi, og næ*st ávarpaði frú Guðný Thorwaldson prestfrúna og afþpnti henni gjðf, hvorttveggja fyrir hðnd safnaðanna. Meðan á fagnaðinum stóð skemti Úr Eyjafirði. Hér við Ej'jafjörð hefir verið eitthvert hið mesta beituleysis- vor, sem menn muna eftir, og þá um leið aflaleysisvertíð. Hefir brugðist algerlega smásíld sú, er venjulegast aflast á Akureyri yfir þegar skriðan féll. Var vegurinn ófær bifreiðum í gærkvöldi þegar Morgnbl. frétti síðast. 0r bœnum. Mr. og Mrs. J. Jónsson frá Gardar, sem undanfarandi hafa verið í kýnnisför til ísl. í Sask- atclfewan og Alberta komu til baka úr þeirri ferð fyrir síðustu helgi voru hér yfir Islendingadaginn og héldu heimleiðis í gær. Slysfarir. Á laugardaginn var dátt maður af hjóli uppi í Banka- stræti oj| meiddist svo hraparlega, að hann lést á mánudagsnóttina. Hann hét Lárus Lárusson, og átti Séra H. J. Leó kom til bæjarins frá Langruth, Man., í vikunni sem leið og brá sér til Lundar í emíbættiserindum, en eftir eins dags dvöl þar bjóst bann við að halda aftur vestur til Langruth og dvelja þar fyrri part ágúst mánaðar.

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.