Lögberg - 05.11.1925, Side 6

a j. i
LÖGBERG FIMTCJDAGINN, 5. NÓVEMBER 1925.
PEG.
Eftir J. Hartíey Manners.
Já — stundum,” sagði Jerry með varkárni.
‘Faðir minn er mikilhæfur ræðugarpur, mikil-
hæfur! Eg hefi séð ihaftn vekja fjör hjá tveim til
þrem hundruð manneskjum, sem alls ekki vissu að
þær höfðu ástæðu til að verá óánægðar, vesling-
arnir — og þær voru syo vanar við að farið væri
illa með þær og breytt ranglega við, að þær téku
því eins og það ætti að vera' þannig — en þegar
faðir minn var búinn að tala við þær í fimm mín-
útur, hefði enginn þekt þær fyrir að vera sömu
manneskjurnar. Þær æptu samróma, og litu þannig
út, eins og morð og eldsibrum væri það eina sem þær
vildu. Itær»vildu endurbæta eitthvað — þær vissu
ekki beinMqís hvað — en þær vildu gera það, þó það
yrði að kosta líf þeirra. Faðir ^ninn gat fengið
þær til hvers sem vera -skyldi. Hann hafði undar-
legt vald yfir þeim, alveg eins og þær væru dá-
leiddar. Hann þurfti ekki annað en líta á þá í-
stöðalitlu, þá fengu þeir viljakjark, og ef hann
^néri sér að þeim kjarkgóðu, voru þeir tiltoúnir að
ganga beint á faðm dauðans fyrir orð hans. Hann
er fæddur til að vera foringi, það er hann sannar-
lega — fæddur foringi.”
Hún var nú á. sinni réttu hillu, og hún hefði
haldið áfram að tala þannig, á meðan ungi maður-
inn hefði viljað.hlusta á hana. —
“Enska stjórnin er fremur hrædd við paþ!ba
minn, skal eg segja yður. HMn lét han»-eitt sinn
:í fangelsi — áður en eg fæddist — hún var svo
hrædd við hann, að hún lét hann í fangelsi. Eg
vildi að yður gæfist tækifæri á að sjá hann,” sagði
'hún. *
“Já, eg vildi að eg æt^ kost á því. Þér hafið
vakið hjá mér sterkan áhuga — Það hlýtur að vera
mikilhæfur maður,” sagði Jerry.
* ' T'
“Já, það er einmítt það, sem hann er,” sagði
Peg hlýlega. “Og fallegur maður líka. Hann er
hár, beinvaxinn, með guljafpt hár, sem farið er að
grána, ■ augun ljósgrá og röddin sterk og áhrifa-
mikil. Allir segja að segulafl búi *í honum, og að
það sé "þessvegna að hann sé svo hættulegur. Hann
er jafn kjarkmikill og ljón; hann er ekki hræddur
við neinn. Hann segir fólkinu alt blátt áfram og
hiklaust, og skeytir ekkert um hvort það er rétt eða
ekki, ef það styður málefnið. — Líkar yður að heyra
talað um föður minn?” spurði hún skyndilega.
ferry flýtti sér að segja, að hann hefði óvið-
jafnanlega skemtun af því.
“Þá skal eg segja yður meira. Þegar eg var
lítil, ferðaðist eg um alt írland í litlum vagni með
föður rnínurn. Og lögreglan og löggæsluriddararn-
ir voru alt af á eftir okkur. Þeir voru nefnilega
hræddir við föður minn, skal eg segja yður. Það
voru skemtilegir t'mar. Fyrst var þaibbi vanur að
flytja ræðurnar fyrir mér, svo heyrði eg þær aftur
á fundunum. Eg lærði þær að síðustu utanbókar,
og eg held eg kunnf hér um bil hálft. hundrað. Ef *
eg finn yður nokkru sinni aftuiyskal eg láta yður
heyra eitthvað af þeim. Mundi yður vera ánægja
að því 2”
“Já, mjög mikil,” sagði Jerry.
“Ef eg held áfram að vera hér, þá ættuð þér að
koma aftur einhvern daginn, og þá skuluð þér fá
að heyra þær, en að hlusta á mig er alt annað en
að hlusta á fðður minn. Menn verða að sjá elding-
arnar í augum hans og heyra grátklökka hreiminn
í röddjnni hans, þegar hann tálar um föðurland sitt,
svo að áhrifin verði fullKomin. En eg skal endur-
taka ræðurnar eins vel og eg get. — Þér eruð má-
^ké enskur?” spurði4 hún -skyndilega.
“Já, það er eg,” svaraði Jerry.
Honum lá við að fara að afsaka sig,fyrir það,
að hann var enskur. <
“Nú — þér getið ekki gert við því. Allar
manneskjur geta ekki verið fr'skar.”
“Það gleður mig að heyra hve sanngjarnar
þér eruð,” sagði Jerry.« *
“Þekkið þér írland vel?” spurði Peg ennfrem-
ur.
“Eg verð því ver að segja \ — nei,” svaraði
Jerry.
“Þá ættuð þér að reyna að kynnast því,” sagði
Peg.
“Það vil eg líka reyna,” sagði hann.
“írland er guðs útvalda land. Og hann hlýtur
að hafa grátið mörgum tárum yfir því, hve illa
England breytti við það: En hann er mjög þolin/
móður við Englendingaha; það Wkur þá svo langan
tíma að skilja ihveriiig ásigkomulag ýmsra hluta er.
En einhvern daginn fá þeir hegningu sína, og það
verða írarnir, sem hann lætur framkvæma hana —” .
Ósjálfrátt varð henni‘‘aftur á að tala eins og
faðir hennar, með því að hækka rómipn þegar entf-
inn nálgaðist. Hún leit á Jerry með blóðrautt and-
lit af eldmóði.
“Þetta var partur af annari ræðu‘ föður m:ns.
Tókuð þér eftir hvernig enflinn'var? “Og þa,ð verða
írarnir, sem hann lætur framkvæma hana” hegn-
ingupa. — Faðir Aiinn segir mörg mikilhæ^ orð
með viðeigandi áherslu, skal eg segja yður."
Hún stóð ofurlitla stund* mjög viðkvæm og
klappaði höndum saman. ,
“Eg sakna hans svo ósegjanlega mikið,” sagði
hún. * t
Svo hljcjp hún upp stig^nn, um leið og hún
kallaði til Jerry yfir öxl'sína: * ,
“Eg fer aftur af stað til hans á þessu augna-
bliki.” ' "v ' sN vf .
Svo fhljóp hún eins hart* og hún gat. /erry fór
á eftir henni og bað; “Bíðið þér dálítið! Góða,
bíðið dálítið ennþá!”
Hún stóð kyr á efstu riminni og leit niðör fil
hans. |
“Reýnið þér fyœ^ áð vera kyr einn mánuð' —
aðeins einn mánuðr’ sagði hann með bænarróm.
Það er svo lítlll hluti af 1 fi yðar, og það getur ekkí
valdið föður yðar óþæginda. $egið já, að þér
skuluð gera það.” m'» *»
' Hann talaði svo alvarleg^, og sýndist vera svo
hreinskilnislega hnugginn ýíir þessu áformi .henn-
ar, að fara strax, að hún gekk aftur ofan fáein
þrep oj| spUrði undrandi:
“Hversvegna viljið þér fá mig til að vera
kyrra?” /
“Af því — af því að eg var talsvbyt vinveittur -
yðar framliðna móðurbróður.’ Og það var nans
Jy
síðasta ósk, að gera eittvað fyrir yður. Viljið þér
nú vera kyrrar — aðeins einn mánuð?”
Hún barðist nú við hina sterku Iöngun sína,
að fara búrt frá öllu þessu ókunna og óviðfeldna.
Svo leit hún á Jerry og með tilfinningu, sem líktist
gleði, skildi hún, að honum var sannarlega ár.ð-
nndi og full alvara með það, að ihún yrði kyr. Hún
varð að viðurkenna það með sjálfri sér, að henni
geðjaðist vel að hon*im. Hanij l4it út fyrir að vera
hreinskilinn, og þó hann færi enskur, lét hann í
ljósi mikimi áhuga og aðdáun á föður hennar, og
háfði lofað að kynna sér alt viðvíkjandi Irlandi —
það mælti afarvel með honum — jafnframt því, að
hann gat hlegið. Ef að hún færi, liti það út fyrir
að hún væri iheigull. Faðir hennar mundi skamm-
ast sín' fyrir hana; og hin drambsama fjölskylda
hennar, mundi hlæja að ihenni. Þegar hún hugsaði
um það, að Alaric mundi hlæja að henni, blóðroðn-
aði hún af gremju. Hún tók strax áform sitt
Húii 'íetlaði að vera kyr.
Hún snéri sér að Jerry og sagði:
“Jæja, látum svo vera. Eg skal véra kyr einn
mánuð, en ekki lengur.”
“Nema því aðeihs að þér viljið það sjálfar.”
^ “Það er óhugsandj að eg vilji það — það megið
þér reiða yður á. Einn mánuður verður helst til of
langur fyrir mig í þessu Ihúsf.”
“Mér þykir vænt nm það,” sagði Jerry.
“Að t'minn verður of langur fyrir mig?"
"Nei, nei — að þér verðið hér.’
“Jæja i—,það er að minsta kosti huggun — að
það er þó ein manneskja, sem þykir vænt um að eg
er kyr.” j
x “Viljið þér þá eiga mig Jfyrir vin?”
Hann gekk fast að henni.
Hún snéri sér hvatlega frá honum. 1 i
Henni l'íkaði lekki að hafa þann mann á hælum
sér, sem hún hafði nýlega kynst.
“Við getum talað um það seinna,” sagði hún
og gekk að glugganum.
“Er það þá svo erfitt að segja já?” spurði
Jerry með ibiðjandi róm og nálgaðist hana aftur.
“Eg veit ekki hvort það er erfitt eða auðvelt,
fyr en eg reyni það.”
“Reynið þér það þá.”
Hún snéri sér skjótlega að honum.
“Aldrei befir noikkur maður gert slíka tilraun
til að fá mig til að vera vin sinn. Eg skil alls ekki
við hvað þér eigið.”
“Það ef að eins blátt áfram,” sagði Jerry og
rétti hendi sína að benni.
“Hvað gott á að leiða af þessu?” spurði hún
grunsöm.
“Það er til að staðfesta vináttu okkar.”
“Eg hefi aldrei á æfi nynni fundið yðar líka.”
“Verið þér nú góðar —• Peg.”
“Mér finst það adls ekki, nauðsynlegt.”
Hún leit í áugu hans; án þess að vita með vissu
hversvegna hún rétti honum hendi sína. ,
Hann þrýstit hendi hennar.
“Við erum þá vinir, Peg?”
“Ekki enqþá,” svaraði hún hálf þrjóskulega og
hálf kvíðandi.
“En eg skal veðja, að við verðum það.” <
“Það er ekki vert; þér máské tapið.” ,
“Eg skal veðja lífi mínu.”
“Þér virðið það þá ekki mikils.”
“Meira en nokkru sinni áður. Og eg óska að
yður líði vel hjá okkur.”
Nú var dyrum skelt aftur. Peg bejrrði greini-
lega rödd frú Chichester og Alarics.. Hún varð
alÞí einu daúðhrædd og tók sprettinn upp stigann.
Við stigagatið.snéri hún sér við og kallaði:
“Segið ekki frá því, að þér hafið fundið mig.”
“Nei, eg skal ekki gera það,” svaraði ungi mað-
urinn undrandi.
En um leið og Peg ætlaði að halda áfram, kom
Ethel í ljós við stigagatið, og af megnri hræðslu
gekk Peg aftur á bak ofan stigann á undan frænku
sinni. Á sama augnabliki kom frú Chichester og
Alaric inn um dyrnar.
Þau^ heilsuðu Jerry mjög^glaðlega öll saman.
Eínkum var frú Chichester sérlega vingjarn-
leg við hann.
“Það var leiðinlegt að við vorum farin út. Þér
verðið eftdilega að ne/ta hádegisverðar hjá okkur.”
“Þökk fyrir, það hafði eg ætlað mér,” sagði
Jerry mjög alúðlega.
/ Hann tók handlegg Alarics og dró ^haftn að
glugganum. | j |j jjWfl
“En, Alaric — hún frænka þ;n er töfrandi,”
sagði hann fremur ákafur. , \
‘ ‘Hvað þá?” samaði Alaric, alveg ihissa. “Hefir
þú fundið hana?”
“Já, eg hefi fundið hana og okkur hefir liðið
ágætlega. Eg vona að eg fái oft að finna hana á
meðan hún er hér.”
“Þú ert að spauga,” sagði Alaric.
Nei, alls ekki. Hún hefir þessa fjörugu efeli-
legu framkomu, sem eg met meira, en alt apnað.
Hún hífir nú þegar fengið mig til að aðhyllast sjálf-
stjórn íranna.”
Hádegisverðarbjallan ómaði nú í fjarlægð.
Alaric ihraðaði sér að dyrunum.
“Flýtið ykkur, ölJ saman! Hádegisverður til-
búinn.”
“Hamingjunni sé lof!” sagði Jerry. “Eg er
mjög svangur.” , “J
Peg kom róleg fram úr skýlinu bak við stig-
ann, þar sem hún hafði falið sig. Hún gekk beina
leið til Jerry, brosti til hans og sagði með gletnis-
glampa j augum sínum:
“Eg er líka mjög svöng. Eg hefi ekki smakk-
að mat síðan kl. »ex í morgun.”
“Má eg vera svo djarfur?” sagði Jerry og bauð
henni handlegg sinn.
En frú Chichester kom nú strax til sögunnar.
"Frænka m n er. þreytt eftir ferðina. t I^ún
neytir matar í sínu herbergi.”
“Þö'kk fjmir, eg er ekki hið minsta þreytt,”
sagði Peg, nokkuðráköf. “Og eg vil heldur neyta
matar niðri, ásamt hr. Jerry.” •
Fjölskyldan stóð málflaus.
Ethel leit afar gremjulega á Peg.
Frú Cðichester slamaði: “Hvað þá?” og
Alaric hafði ekki annað að segja en: “Nú —eg
verð að segjá það!” ^
“Þér skuluð líka neyta matar niðri, ásamt hr.
Jerry,” sagði hinn nýi vinur Pegs.
Hann tók handlegg hennar og snéri sér að frú
Chicfcester' '
“Með yðar Ieyfi, förum við tvö á undan. Kom-
ið þúr, Peg!’r ^
Svo leiddi hann hana að dyrunum og opnaði
i þær. *
Peg leit á hana með sama gletnisglampann í
augunum.
“Þökk fyrir. Eg fer að halda að þér vinnið
veðmálið. Það er víst engin hætta með líf yðar,
og eg verð.afe segja, að þér hafið frelsað mitt ”
Hún studdi hendinni á magann. “Eg er svo
svöng, að eg hefi garnagaul.”
Þessir nýju vinir hlóu bæði glaðlega, og flýttu
sér inn í iborðsalinn.
Chichester fjölskyldan leit vanc^ræðalega á
\
eftir þeim.
“Fyrir neðan alt velsæmi,’ sagði Ethel.
“Óþolandi,” sagði Alaric.
“Það verður undir eins að fafa að siða hana,”
sagði frú Chichester. ”Hún má ekki vera einsómul
eina sekúndu. Komið þið, svo hún fái ekki tíma
til að valda okkur meiri skammar!”
7. KAPÍTULI.
Fyrsti mánuðurinn.
« Þeim dögum, sem á eftir þessum degi komu,
gleymdi Peg aldrei. Eðli hennar var í Iwíldar-
lausri uppreist. Art, sem hún hafði Jaert á æfi sinni
varð hún að læra aftur. Alf, sem htín sagði og alt,
sem ihún gerði, var rangt.
Löng röð af kennurum voru fengnir, til að búa
hana undir þá stöðu, sem erfðaskná móðurbróður
hennar Ibauð henni. En þeir urSu þar ekki lengi.
Annaðhivort var hún ekki fær um að tileinka sér
nokkura menning eða óvild hennar og þrjóska gerði
hana ómóttækilega fyrir öllum áhrifum.
Hinar einu glöðu stundir í tilveru ihennar nú,
vóru, þegar Jerry kom þangað. Ef þau gátu umflú-
ið árvökril~augun hennar frú Chichester, þá skemtu
þau*sér eins og íbörn. Hann gerði hana alt af undr-
andi — og Ihún oþinberaði honum alt af sína mest
aðlaðandi hæfileika. Þau urðu alúðarvinir.
í byrjuninni kvartaði hún sáran yfir meðferS
ættingja sinna á sér, í bréfunum til föður síns.
Þau vortj svo- þrungin af reiðiorðum, að ef henni
líði verulega illa, þá væri best að hún kæmi heim
til sín aftur með fyrstu gufuskipsferð. En það
gerði hún ekki. Smátt og smátt minkaði reiðin í
Ibréfunum, og undir mánaðarlokin var ihún því sem
næst horfin. Faðir hennar hugsaSi mi^íð um hver
orsökin gæti verið.
Og nú var aðeins einn dagur eftir af þeim
mánuði, sem Peg hafði lbfað Jerry að vera kyr.
Hann Ihafði alt af reynt að fá hana til að læra
eitthvað. __ Hann spurði hana óteljandi sparninga,
áminti hana, og reyndi á allan hátt að vekja athygli
bennar. Einn daginn gaf hann henni stóra, fallega
innbundna bók, bað hana að lesa hana o§ sagðist
svo ætla að hlýða Ihenni yfir innihaldið, þegar hún
værj búin að lesa.
Það var: “Love iStories of the World,” og þessi
bók varð kjörgripur Pegs. Hún faldi hann fyrir
öllum og bjó til umibúðir um hánn úr klæði, svo að
þessi skrautlega bundna Ibók, skyldi ekki vekja at-
hýgli annara. Hún las hana alstaðar, ,í herbergi
sínu á nóttunni og á daginn úti í skógi og á ber-
svæði. En mest las ihún í henni á kvöldin í dagstof-
unni. Hún víggirti sig þá algerlega með bókum —
stóru landabréfasafni, landafræði, Englandssögu,
reikningslbók — og í miðjunni lagði hún dýrgripinn-
sinn og fór að lesa í ihonum, þangað til einhver
truflaði hana. Þá faldi hún hann fljótlega undir
hinum bókunum, og lét sem hún væri að noma.
Bók þessi var regluleg opjnberun fyrir-iiana.
Drambsamir konungar og drotningar. Wagnerskar
hetjur og kvenhetjur. iShakespearskar persónur og
óteljandi aðrar kou ? ljós frammi fyrir ihenni, og
ágfu hugsjónum hennar næringu. I fyrsta skifti
drakk hún úr uppsprettulind Jistarinnar og skáld-
skaparins, og lífið varð öðruvísi útlits fyri/hugar-
sjón hennar. ^ ,
Uppreistarandi huga hennar mýktist, sökum
hinna nývökvuðu hugsjóna, og að öðru leyti styrkti
.þaó sjálfsvirðingu hennar gagnvart hinum sífeldu
auðmýkingum, sem Chichester .fjölSkyldan olli
henni. .
Frú Chicíhester var su, sem mesta athygli veitti
henni, og Alaric var sá næsti. Hún var ekki bein-
línis mótfallin þessum litla manni, en hin fyrsta
ímyndun hennar, að hann vildi skemta henni, hvarf
strax. Hann jók Jeiðindi hennar þvert á móti, af
því að henni fanst hann svo ómerkilegur.
Hún var næstum ald^ei hjá Ethel, og kæmi það
fjTir einstöku' sinnum, töluðu þær aldrei eitt orð
saman.
Christian Brent kom að jafnaði í húsið og með-
an Peg aðeins fyrirleit Chichester fjölskylduna,
fann hún til reglulegs viðbjóðs gagnvart Brent.
Hún reyndi' heldur ekki að dylja tilfinningar
sínar fyrir honum, þó að hann að sínu leyti léti •
aðdáun sína á henni opjnberlega í Ijós. <
Peg beið aðeins eftir góðu tækifsari til að
kynnast hinu sanna eðli Brents, og þaf5 tækifæri
kom þenna síðasta dag reynslumánaðarins.
Peg lá á grúfu á legubekk — sem hún kunni
yfirtburðavel við — og las í uppahaldsbókinni sinni,
þegar hún fann til þess að einhver var að veita
henni eftirtekt. Hön þaut á fætur lafhrædd og
faldi bókina af eðlisleiðslu fyrir aftan bakið. Hún
sá að Brent var að glápa á sig með þeim svip, sem
gerði hana afaræsta. Hann ibrosti sleikjulega.
"Hverskonar töfrandi ibók er þetta?” spurði
hann. • ; * ;.
Peg leit á hann með eldingar í augum sínum og,
hjarta hennar sló afarhart.
“Verið þér ekki reiðar, góða,” sagði hani, og
leit til *hennar biðjandi augum. “Hvað er þetta? Er
það forboðin bók?” t
Hann greip eftir bókinni. .. ‘ ,
‘“Leifið mér Uð sjá Ihana!”
“Peg hljóp þvers yfir gólfiiþ lyfti upp horninu
á gólfdúknum og smokkaði bókinni undir hann, tók
sér svo stöðu yfir henni til að verjast.
IBrent hljóp á eftr henni. Veiðimannséðlið var
vaknað hjá honum.
“Nú gerð þér mig sannarlega forvitinn,” sagði
h'ann. I ‘
Hann færði sig nær í þvá skyni að ná bókinni. '
Peg krepti báðar hendurnar afarreið og and-
aði hratt. Hún var við því ibúin að vernda leyndar-
mál sitt» bvað. sem það kostaði.
“Eg elska gfeðspekt,” sagði ferent.
Hann leit á sikrautlega kjólinn hennar, fallega
harbunaðinn og eina blómið, sem hún bar í beltinu.
“En sú aðdáanlega umbreyting á einum einasfc
mánuði," sagði hanþ ísmeygilega. ‘>Þér munduð
nú ekki eiga á hættu að vera sendar fram í eldhús-
‘ / -
/
ið. Vitið þér, að þér hafið gert yður að töfrandi,
ungri hefðarmey? Þér eruð indælar, þegar þér
eruð reiðar. Og þér eruð þá rélðar við mig. Mér
þykir leitt að eg hefi móðgað yður. Við skulum
kyssast og vera vinir.”
Hann ætlaði aðtaka hana í faðm sinn, en Peg
gaf honum vænan löðrung svo skellurinn heyrðist
glögt. 1 Han æpti af tilken^ng og reiði, og ætlaði
að grípa um úlnlið hennar, en í sama bili voru
dyrnar opnaðar og inn kom Etihel.
Peg leit reiðiþrungnum augurn bæði á hana og
Brent, og þaut svo út um garðsdyrnar.
Brent áttaði sig undir eins og gekk á móti Ethel
með framréttar hendur.
“Elskan mín!” hvíslaði hann.
Ethel lejt kuldalega til hans, gaf engan gaum
að höndum hans og spurði:
“Hwersvegna hljóp hún iburt?”
Brent brosti mikillætislega. , ^
“Það atvikaðist svo, að eg komst að einu af
Ieyndarmálum hennar, og svo varð hún óð af reiði.
Sáuð þér að hún barði mig?”
“Leyndarmálum?” var það eina, sem Ethel
'svaraði.
“Já, sko hérna.”
Hann gekk þangað sem Peg faldi bókina, ljrfti
upp gólfdúknum, greip ibókina og hélt henni hátt á
lofti sigri hrósandi. “Love Stories of the World.”
“Til Peg frá Jerry,” las hann. “ó, hó! Frá Jerry.
Engin furða, þó hún vildi ekki lofa mér að sjá
hana.” v
Hann lagði bókina aftur undir dúkinn og nálg-
aðist Ethel.
“Jerry! Þar er þá leyndarmálið. Sú litla er
nú þegar 'byrjuð að dekra.”
“Hversvegna eltuð þér hana ekki?” sagði Ethel
og ihorfði fast á ihann.
Svipurinn í augum hennár skelkaði hann.
Hann stóð kyr lafhræddur og ihrópaði:
“Ethel!”
“Hún er ný, og —”
“Eg fullvissa yður —” greip hann fram í fyrir
henni.
“Það er alveg óþarft,” sagði hún.
“En Ethel!”
“Þér hafið máské orðið ihrifin aftur?” sagði
hún ertandi.
“Getið þér eitt augnablik haldið, að —”
“Já, eg get,” svaraði Etihel með áherslu.
Þegar Brent að árangurslausu var búinn að
brjjóta heilann um það, að finna einhverja afsökun,
sagði hann bjargþróta: , ,
“Eg — eg 4-, veit sannarlega ekki hvað eg á
að segja.”
'“Þá ættuð þér helst að þegja.”
“j>ér — þér eruð þó líklega ekki afbrýðisamar
•—^ið ibarn?”
“Nei — það er ekki ábrýði, sem eg finn til,”
sagði Ethel seinlega.
“Hvað er það þá?” spurði hann ákaíur.
Hún leit fyrirlitlega til hans:
“Fyrirlitning!” sagði hún. “Nú skil eg að eld-
húsið er st-undum keppinautur salanna. — Löngun-
in til umbreytingar.” /
Hann snéri sér frá henni, stórmóðgaður.
“Þér ættuð að álíta yður af góða til ^líkra
hugsana,” sagði hann.
“En ekki þér?” svaraði hún.
Ethel!” hrópaði hann utan við sig.
“Ef þetta verður endurtekið, þá verð eg neydd
*til að segja skilið við yður.”
Brent gekk yfir í gluggakrékinn, þar ,sem hann
nafði lagt bifreiðarfrakkann sinn og húfuna, og
tkó þau upp. -
“Ohris! Komið hingað,” sagði Ethel.
Hann snéri sér við.
“Við slfulum nú láta þetta eiga sig. Eg hefi
máské vferið of orðhvöss við yður.”
Hún rétti ihonym ihendina, og hgnn laut niður
og kysti hana. • I,
é
“Eg hefi orðið fyrir svo mikilli taugaáreynslu
þennan síðasta mánuð,” sagði Ethél. ' “Látið hvolp
inn til keltuhunda, þá mönu þeir annaðhvort tæta
hann í sundur eða kveljast af reiði. Og það er það,
sem eg hefi gert.”
Brent settist við hlið hennar og sagði í bííðum
róm:
“Eg hefi þá komið á réttri stund?”
“Eins og-eg,” svaraði Ethel.
Hún brosti ilskulega, og ibenti á dyrnar, sem
Peg hafði flúið út um.
Brent stökk á fætur móggaður.
“Svei,” sagði hann/'Þér megið ^kki tala þann-
ig.” ■ , ;
“Jæja,” sagði Ethel róleg. “Eg skal ekki gera
það.” ' w
Brent stóð niðurlútur fyrir framan hana, pg
leit út sem örVilnaður maður.
“Verið þér þá ekki hryggur lengur/’ sagði
Ethel eftir litla stund. “Fyrir mánuði síðan hefði
eg ekki hagað mér þannig — en nú er það á ahnan
hátt. Það hefir verið svo voðalega leiðinlegt hér.”
“Skelfilegur mánuður fyrir. mig líka,” sagði
Brent ákafur. “En eg fer frá öllu á morgun,” bætti
hann við.
“Ætlið þér,að gera það?” spurði hún róleg.
“Og hvert?”
“Til Petrograd — Mosfava — Síberíu.”
“Ó — til þessara iköldu staða?”
Hún þagði dálitla stund og spurði svo:
“Farið þér einsamall?”
Hann féll á kné við hlið hennar á legubeicknum,
og.hvíslaði í eyra hennar: ,
“Ef eg fæ enga — fylgd.”
“Já, auðvitaS,” sagði Ethel jafn róleg. •
“Viljjð —r þér?” sagði hann og beið svarsins,
án þess að draga andamif
_Hún hugsaði sig um eitt augnablik, leit á hann
og sagði róleg: “Chris, eg viídi að eg hefði verið
hér inni, þegar þér komuð, í stað ungans.”
“Nei, þetta er óþolandi,” hrópaði hann.
Et'hel^sagði stillilega: “Er það? Þetta ef má-
ské ,eins og viðbúð konu yðar —er það ekki?”
r Hann kom aftur til hennar.
“Nei, Eg met yður miklu meira en hana —
Þér búið ekki yfir nelnum lítilmótlegum grun og
þröngsýnum aðfinslum. Þér eruð kvenmaður, sem
eigið skilning.”
“Já, það er eg,’\sagði hún. “En, eftir því að
dæma, sem þér hafið sagt mér um konu yðar, þá á
hún hann líka.”-
‘ Hversvegna breytið þér þannig við mig,
Ethel?” sagði hann sorgmæddur.
I
i