Lögberg - 26.11.1925, Qupperneq 4

4
/
. LÖGBERG FIMTUDAGINN,
26. NÓVEMBER, 1925.

^ogberg
Gefið út Kvem Fimtudag af Thc Col-
ombta Pre**, Ltd., |Cor. Sargent Ave. &
Toronto Str.. Winnipeg, Man.
Talfliniart N»6327 o£ N-6328
JÓN J. BILDFELL, Editor
Utan&akriít til biaðsins:
TKt eOLUMBIA PRF3S, Ltd., Box 3171. Wlnnlpsg, Ma>\-
Utanáokrift ritatjórana:
ÉDlTOR LOCBERC, Box 3174 Winnipeg, l»|an.
The “Lögberg" la prlnted and publlshed by
The Columbia Press, Llmited, in the Columhla
Ruilding. tS6 Sargent Ave, Winnlpeg, Manitoba.

stjórnin kaupi óunnið land, sem mikið er af og fái
innflytjendum til ábúðar ókeypis, látí þá sjálfa sjá
sér fyrir toústofni, eins og þeir hafa áður gjört og
ákveðið búsetu á lðndunum til vissra ára, og a*ð
verk séu framkvæmd árlega, áður en þau geta orð-
ið eign ábúanda.
I New York Times stóð eftir-
fylgjsmdi frásaga.
Kona sú, sem þessa sögu hefir sagt um Abra-
ham Lincoi’n, er enn á lífi og mjög við aldur.
“Þegar eg var um það sex ára gömul, þá var
Abraham Lincoln búðarþjónn um tíma í ibúð í smá-
bæ í Vesturríkjunum skamt frá þar sem foreldrar
mínir áttu heima og bújörð þeirra var.
í glugganum á þessari Ibúð var margt að sjá,
svo sem skó, alla vega röndótt léreft, fallegar skýl-
ur, leikföng, íbrjóstsykur, pg sýnishorn af flest-
um öðrum vörum er seldar eru í sveitabúðum. En
það sem þar bar af öllu öðru í mínum augum, var
nálapúði settur perlum og sem mig langaði mest
til að eignast af öllu eigulegu,'sem eg gat hugsað
mér.
Góðir tímar.
Það er ein spurning, sem er ofar í hugum
manna. en nokkur önnur og hefir verið ,nú i nokkur
ár hér í Canada og hún er það, hvort timarair muni
nú ekki fara að batna og menn svara þeirri spurn-
' ingu vanalega með því, að segja: “Jú, þeir hljóta
að fara að batna.”
Mönnum er ekki láandi þó þeir tali um, og jafn-
vel kvarti undan óhagstæðu árferði í Canada eins
og menn gjöra og hafa gjört, víðast hvar um heim,
að undanförnu. Þó vér hyggjum að minni ástæða
sé til þess hér, en víða annarsstaðar.
Mönnum er heldur ekki láandi, þótt þeim sé
gjarnt til þess, að líta með vonbjörtum augum
fram í tímann. En sannlfeikurinn er, að hjá vorri
þjcð eins og öðrum þjóðum, hafa yfirsjónir manna
í liðinni tið skapað viðfangsefni, sem erfið eru til
úrlausnar.
Menn kenna stríðinu mikla um erfiðar fjár-
málakringumstæður, sem eftir alt eru aðal atriðið,
sem átt er við þegar ræða er um óhagstætt árferði.
En það er svo langt frá því, að stríðinu sé þar ein-
göngu um að kenna. Aðal sökin liggur miklu nær
okkur — liggur aða’.lega hjá okkur sjálfum. Ef
menn líta til baka, til áranna 1910 — ’ll — ’12 og
— ’13 og virða fyrir sér sínar eigin athafnir, þá
geta menn séð hvar sökin liggur. Menn veltu sér í
ve’lystingum, keyptu dýrar bújarðir, sem þeir þurftu
ekki, bygðu stórhýsi, sem þeir gátu verið án og yfir
höfuð sóuðu fé á báðar 'hendur eins og um væri að
ræða óuppausanlegan nægtabrunn.
Það er með lögmál hagfræðinnar, eins og lög-
mál náttúrunnar, að ef maður brýtur á móti því, þá
refsar það og það er einmitt sú refsing, sem fólkið í
Canada hefir verið að taka út síðan og það nefnir
óhagstætt árferði — vfill heldur kenna árferðinu
um þessa verknaðar synd, en sjálfu sér, og er það
mannlegur breyzkleiki.
Þegar menn eru því að spyrja að, hvort
tímarnir mundi ekki fara að batna, ættu þéir ef þeir
vildu vera sanngjarnir að spyrja að, hvort þeir
væru enn ekki búnir að líða nógu mikil óþægindi
fyrir yfirsjónir sínar, og svar vort við þeirri spurn-
ingu hlyti að verða nei.
Afieiðingarnar af misgjörðum og hrotum á
móti eðlilegu jafnvægi eru víðtækar og svo langvar-
andi að frá voru sjónarmiði er það alveg víst að
þeirri kynslóð, sem nú er uppi tekst ekki að bæta
fyrir þær að fullu.
Skuldirnar, sem vér höfum sökt oss í og skatt-
arnir, sem vér með óhæfilegri eyðslu höfum bakað
einstaklingum og þjóð, Ihljóta að verðæ helsi um
háis, ekki aðeins okkar á meðan við lifum, heldur
Hka eftirkomendum okkar, og það er einmitt þær
misgjörðir, sem nú eru í veginum fyrir því, að ár-
ferðið batni, góðu tímarnir komi og velti árferði
eins og áður var.
Hver er sá, eða sú, sem ekki hefir einhvera tíma
þráð að eignast það, sem þau ekki gátu veitt sér —
það sem þau áttu engan kost á að eignast og sem
þessvegna varð þeim eftirsóknaverðasti hluturinn í
heimi öllum?
Þessi perlumsetti nálapúði var mér eins eftir-
sóknarverður og Bretland hið mikla var Naopleon.
En mér til mikils hugarangurs, sá eg að á miðanum
sem festur var við púðann stóð ritað tuttugu og
sjö cents og var það tuttugu oentum meira en eg
átti til í eigu minni.
Vikulega fór eg með móður minni inn í bæinn
til þess að skifta á eggjum og smjöri, fyrir sykur og
annað, sem við þurftum á að halda og búíð gaf ekki
af sér, og alt af var perlupúðinn í ibúðarglugganum
og alt af horfði ,eg hugfangin á hann. En svo kom
að því, að rauða rós/In, sem var í miðjum púðanum
fór að litast upp og dökkir smáblettir að koma á
hann, samt þótti mér hann eins eigulegur og ágætur
og áður. . |
í búð þessari var annar þjónn ásamt Lincoln.
Það var laglegur maður, rjóður í kinnum. Hárið, sem
hann bar í olíu lagðist felt og slétt að höfði hans —-
un,dur laglegur maður, að mér þótti og skal eg ekki
þræta fyrir að hann hafi átt ítak í huga mér, með
perlupúðanum. í hvert sinn, sem sá maður sá mig
spurði hann mig að hvort hann mætti kyssa mig og
faldi eg mig þá feimin á bak við móður m'ína.
Kveld eitt eftir að maðurinn með rjóðu kinnarn-
ar hafði spurt mig að hvort eg vildi kyssa sig, í
hundraðasta skifti árangurslaust, þá gekk til okkar
hár og klunnalegur unglings maður og um leið og
hann rétti móður minni póstinn sagði: “Máské að
litla stúikan vilji kyssa mig,” eg hristi höfuðið.
Vertu ekki að þessu. Eg skal gefa þér hvað
sem þig langar til þess að eiga í búðinni, ef þú vilt
gefa mér koss, svo beygði hann sig, tók mig og setti
mig upp á búðarborðið, svo ,eg varð jafnhá honum.”
Hvað sem þú vilt eiga í ibúðinni hugsaði eg.
Eg leit á perlupúðann og það runnu á mig tvær
grímur.
Viltu gefa mér perlupúðan, stamaði eg í hálf-
um hljóðum
Hann brosti, kinkaði kolli og sagði “já.”
Eg leit á laglega manninn og svo aftur á Lin-
coln og mér fanst hann vera svo afskaplega Ijótur
— en þó tilkomumikill. Nei eg gat það ekki. Slíkt
verð vildi eg ekki borga fyrir púðann.
Þegar eg Ieit aftur á laglega manninn datt mér í
hug að eg mundi máské geta komist að samningum
Eg dró þungt andann,. herti upp hugann og sagði:
“Ef þú vilt gefa mér perlupúðann þá skal eg kyssa
laglega manninn fyrir hann.
Fálmandi foreldrar og hugs-
unarlaus börn,
Eftir Florence Hull Winterburn.
Á meðan að skattar á bújörðum eru svo háii
eigendur þeirra geta naumast haldið þeim og si
alls ekki, þá er ekki að búast við, að menn sæ
eft.r að kaupa, eða festa sér bújarðir og á me
að foíkið er að flytja burt úr bæjunum og suði
Bandanki er ekki að vænta aukinnar byggingavi
1 bæjum eða borgum.
Er þá ekki að vænta Ibetri tíma hér hjá
eða hagstæðara árferðis, með aukinni atvinnu
velhðan. Etyn dettur oss í hug að örvænta
það, að her geti komið það, sem vér nefnum g
imar en til þess að sú von geti ræst, verður
raoa tram úr ýmsum vandamálum, sem fyrir þ
‘"Y !f„gja — uppfyha viss skílyrði, sem ein j
gjort þa von að áþreifanlegum veruleika.
f?lU a?.}!éÍm ski]yrðum og aðal skilyrðið er
t fleira folk inn i landið, til að létta byrðin
þe.m, sem fynr eru — hagkvæmt og hagnýtt i
Gutninga-fynrkomulag, er fyrsta og aðal sp,
malið, sem þjoðm verður að leysa áður en vc
hennar geta ræst um góða tíma
ræktllanlíUm “ f6,k’ Sfem er **** Mið.
rækta landið sem arum saman hefir beðið e
oi°S”ta WS?Um t 't «lk »5 «k„l
Og skatta-byrðin verði Jétt á herðum hvers ein*
Z0frrSt að framleiðsI^ tvöfaldist, verslunaí
v«T?*líb* °*auSur |
járnbraufc/r þjbðarinnan ^sem” erú*’ogVúfa^T
TXTaP™ !,ennar> borgi si^ °* viYþ.
í bæjum og borgum luktt og
koypia (il boía. NaV'lsT’aTr
Þeim stöðvum, sem ibyggiWt bvi^ appgen^ið
af ókeypis bújörðum afrSa °g Um 11
ahti aðal hindrunin í vegi fyrjr bví 1* ^ V°
hefjist að nokkrum mun nema úÍ h innflutning
bvern hátt og það er ekki , í bftfc á e‘;
Annár sá að stiórn lanri • Um tV° kostl a^ vel.
þess að kaupa lanri r aHl innfiytJendui7i fé
iraupa land fyrir og bústofn, með Ueu
voxtum og löngum afborgunartíma. Hinn er sá i
Ósamræmi j heimilislífi.
Hvað meinar Tannenibau með orðinu “ófull-
komið”? Hann meinar heimili, þar sem samræmi,
einingu, heilbrigt vit og samúð skortir. Eftirtekta-
verðan vitnisburð um það, hve þýðingarmikil andleg
afstaða þeirra eldri á heimilinu er, fyrir heilbrigðan
þroska baraanna, er að finna í hinhi ágætu bók
Miriam van Waters í Los Angeles, sem heitir “ósam-
ræmið í lífi unglinganna.” Hún staðhæfir að það
sé margsannað að börn eða unglingar, sem nejrta
matar síns óttaslegnir geti ekki melt fæðu, sem þau
toorða undir þeim kringumstæðum, og að hún hafi
þessvegna engin nærandi áhrif á þau, og að fæða,
þótt hún sé kraftlítil, sé þeim nothæfari, ef þau fá að
njóta hennar í ró og friði.
Það er þýðingarlaust fyrir foreldra að bera góða
og kraftmikla fæðu á toorð fyrir toörn aín, og gjöra
þeim svo ómögulegt að njóta hennar, með ertingar-
leik og heku meðan þau eru að borða. Á sumum virðu
legum heimilum hefir það verið vani að allir jöguð-
ust við morgunmatinn. Húslbóndinn jagast við konu
sína, konan aftur lætur reiði sína toitna á börnunum,
og þau fara reið og hrygg í huga út á götuna, þar
sem þau leita að samúð og finna hana hjá félögum
sínum, sem þekkja kringumstæðurnar af eigin
reynsilu.
Á heimilum fátæklinganna er þetta jafnvel
ennþá verra. Þar er ekki um neina sjálega hús-
muni að ræða, enginn er óhultur. Hræðsla við hús-
ráðendur, ótti við lánardrotna, yfirhylming og svik.
Því það eru einu úrræðin frá yfirvofandi vandræð-
um. Lygar og jafnvel smá-þjófnaður í smáum stíl
eru meðulin, sem gripið er til, til þess alt hlaupi
ekki í strand.
Eg þekki heimili, sem, þegar dyratojöllunni er
hringt, að börnin eru send til dyra og látin segja
að enginn sé heima, af ótta fyrir því að sá sem
kominn er sé að rukka um peninga. Ef þeim tekst
ófimlega að Ijúga þá eru þau atyrt /og oft hegnt
með hÖggum.
Ef að víðboðað væri, það sem fram fer á heim-
ilum í Bandaríkjum, þár sem ósamræmið ríkir, þá
er eg að hugsa um hvort hið djöfuMega ósamkomu-
lag, sem opinbert yrð/i í sambandi við hina blygð-
unarlausu grimd foreldranna og uppreisn ungling-
anna mundi ekki opna augu almennings og vekja
skelfing fólks þess, sem nokkuð hugsar á meðal vor.
Já, það er visgulega frá hinum ófullkomnu
heimilum, sem hinir ungu afbrotamenn koma. Ein-
K

staka sinnum, er það tolessun fyrir toörn þegar
þau eru tekin burt af heimilunum, og fengið hæli
jafnvel á hinum vafasömu almennu stofnunum.
Það eru óefað vitrir og góðgjarnir dómarar, sem
gjöra sér far um að komast að eðli aftorota þeirra
ungu og ástæðum fyrir því að þeir séu dregnir fyrir
dóm og rétt.
Bók ein eftir Franklin Chase Hoyt dómara í
unglingaréttinum í New York heldur mjög fram
hlunnindum þeim, sem unglingar njóti á uppeldis-
stofnunum. Hann minnist þar á mál Daviðs nokk-
urs, sem hann setur fram sem alment dæmi. Hann
var fundinn sekur um húsbrot og sendur á eina
þessa uppeldisstofnun og kom þaðan út sem nýr
maður.
H-E-I-M-I-L-I-D
GeriO heimilin hlý og aOlaOandl meO góOum Stormgluggum
og StormhurOum.
HURDIR
2ft. 61n. x 6ft. 6in., glazed.... $6.00
2ft. 8in. x 6ft. 8in„ solid .... $5.25
2ft.
3ft.
lOin. x 6ft. 10in„ glazed $7.10
x 7ft.
solid
$6.35
12x20,
12x28,
16x24
20x24,
24x24,
GDUGGAR
lt. $1.76 10x20, 4 it.
$2.14
$2.10
$2.40
$2.81
12x20, 4 lt.
12x24, 4 it.
14x24, 4 it.
14x28, 4 lt.
$2.33
$2.47
$2.70
$3.22
$3.67
AOrar stœrOir fdst meO líku verOi.
Talsímið A-6356 og biðjið um “City Orders”
The Empire Sash and Door Co. Ltd.
Allskonar V IDU R til heimiUsþarfa
Skrifstofa: Bank of Hamilton Bldg. phone Tard—Henry
Main and McDermot A-6356 and Argyle
Eeyðileggjandi áhrif uppeldisstofnananna.
Það er ekki minst á erfiðleika þá, sem eru á
vegi hans eftir að vera toúinn að vera í fengelsi, sem
eru honum til travala á leið hans til þess að ná í
heiðarlega stöðu og verða að heiðarlegum manni.
Ekkert er vikið að hættu þeirri, sem hann og öðrum
stafa frá því að vera í sambúð við aðra með glæp-
samlegum hugsunarhætti. Það er önnur hlið &
þessu máli, sem annar maður, sem jafnsnjall er
dómaranum hefir bent á og sem ekki lítur með ejns
tojörtum augum á þessar stofnanir og dómarinn.
Sagan af því, hvaða áhrif að uppeldisstofnan-
irna hafa á toöra hefir ekki enn verið sögð.
Hneikslin gjöra vart við sig við og við og augu
manna staðnæmast við þau í svip. Svo eru þau
gleymd. Þeir sem á stofnunum þessum eru, eru
börn og unglingar frá &—16 ára. iStofnanirnar eru
í umsjón yfirmanns og nokkurra vnrðmanná, sem
illa eu launaðir, illa að sér, manna, sem vinna fyrir
lágum daglaunum langa daga, og sem þurfa á hvíld
og lífstoreytingum þeim, sem þe(ir geta notið, að
haida sjálfir.
Börnin koma frá vondum heimilum og úr vond-
um umhverfum. Við yfirheyrsluna hefir 'verið
gengið nærri þeim, þeim hefir verið safnað saman
í hópa og þau 'hafa verið hrædd.
Þau hafa lært að líta á fullorðna fólkið sem
fjandmenn, og það er frá félögum sínum aðeins sem
þau geta vænst eftir nokkurri samhygð.. Betrunar-
húsin treformatories) eru svipuð toarnaheimilunum,
nema hvað þau eru þó verri. Þegar drengirnir
koma út úr hetrunarhúsunum þá fara þeir vana-
lega tii baka í fangelsin. Níufcíu af hverjum hundr-
að, sem í einu af fangelsum New York toorgar voru
1921, voru undir, 30 ára aldri og nýlega hefir fanga-
vörðurinn við Sing Sing fange'lsið toent á að af
tuttugu og einum fanga, sem biðu þar lífláts, hefðu
19 ekki náð 21 árs aldri.
í þessum hópi glæpamanna, sem sópað var burt
úr heiminum var ef til vill eitthvað af nothæfum
hæfileikum eyðilagt, sem hefði mátt leiða á réttan
veg, hefði unglingurinn í tíma verið frelsaður frá
eitrun heimilislífsins, og leiddur af einhverri vin-
gjaralegri hönd, en ekki varpað \ fangelsi og honum
ýtt út í lagaforot. Vér vitum það ekki. Það er flýtir
á lífinu, jafnvel í réttarsölunum. En það tekur
tíma til þess að kanna stigu misgjörðanna og reyna
að lækna meinsemdir þær, sem fólk það þjáist ,af,
sem þá ganga.
Unglingar, sem óvanir erif glæpum lenda oftar
í höndum lögreglunnar en þeir eldri og leiknari því
ákaflyndi er einkenni æskunnar, því atriði gleyma
menn oft þegar í réttarsalinn er komið.
Hversu margir gamlir og grjótharðir glæpa-
menn eru ekki nú í dag, sem lögreglan er áraggurs-
laust að leita að? En það sem vér erum að hugsa
um í þessu samtoandli, er hvernig á því stendur að
auðsær og áþreifanlegur fjandskapur hefir komið
upp á milli æskulýðsins og þeirra eldri, og ef oss
er unt að benda á einhver úrræði til þess að bæta úr
því. Nýlega sögðu dagblöðin frá að móðir hefði
beðið dómara einn með ákafa að hegna syni sínum
26 ára gömlum sökum þess að hún réði ekkert við
hann.
Hversu óskaplegt hefir ekki uppeldi þéss ung-
lings verið, sem ekki var hægt að ráða við 26 ára
gamlan án aðstoðar laganna!
Fjöldí þeirra foreldra, sem leita verða laganna
gegn hefnd hinna óstýrilátu barna sinna er feyki-
lega mikill og ægilegur. Eitt dæmi á hér við. Eg
hafði í vinnu unga stúlku 14 ára gamla, sem kom sér
svo vel að eg treysti henni og reiddi mig á hana.
Hún var alt af reiðutoúin að gjöra það sem eg bað
hana um og gjörði sér far um að spara mér öll þau
ómök, sem hún gat, alt í einu hvarf hún. Eg frétti
að faðir hennar hefði 'hirt hana og sent hana á
Ibetrunarhús. Eg fór til hans og bað hann að sleppa
henni þaðan út og gefa henni tækifæri til að sjá að
sér á annan hátt — það virtist, sem kunningja-
stúlka hennar, sem var eldri, hefði leitt hana afvega
og hún tók upp á því að halda sig á götum útii seint
á kveldin, en faðirinn, sem var negra-prestur og
gramur út af misgjörðum dóttur sinnar þverneitaði,
svo dómarinn sendi hana á eitt af þessum toetrun-
arhúsum. Þar fyltist hún kergju og upp frá því
var úti um hana og þegar að hún kom út þaðan á-
setti hún sér að hefna sín á foreldrum sínum á sem
átakanlegastan hátt, sem eftir því, sem henni fanst,
höfðu gert henni rangt. Þetta er aðeins eitt tilfelli
af mörgum, sem eg gæti sagt frá.
Hversvegna að drengir lenda í misjöfnum félagskap.
Barnið dæmir foreldrana eftir toreytni þeirra,
en ekki eftir meiningu þeirra, sem máské og undir
flestum kringumstæðum er góð. En mælikvarði
foreldranna á börnin er ímyndaður fullkomnunar-
mælikvarði’. En eru feðurnir og mæðurnar slík
fur.komnunarfyrirmynd? Er fólk það sem ofarlega
stendur í mannfélagsstiganum slík fyrirmynd?
Mæðurnar hálfnaktar með skorið hár, sem ráða
ekki við sig fyrir óhemju peningaspilsþrá — mæð-r
ur, sem litla hugmynd hafa um hvernig farið er
með ^örnin, sem þær hafa verið svo fífldjarfar að
fæða af sér og fleygja út í heiminn. Börnin eru al-
gjörlega í umsjón og undir vaildi hjúkrunar- eða
eftirlits konunnar, sem oft er illa að sér og útlend í
tilbót, sem hegnir yfirsjónum þeirra, og venur þau
á Þraa og mótþróa eftir vild. Það eina samband
sem börnin hafa við mæður sínar er að biðja, bau
bera enga virðingu fyrir foreldrum sínum, Hvérnig
eiga þau að gjöra það? Framh
Souris Kolf
$6.50tonnid
Odýrustu kolin að brenna að haustinu
Thos. Jackson & Sons
COAL—COKE—WOOD
370 Colony Street
Eigið Talsímakerfi: B 62-63-64
1
VCURSIONS
þennan vetur
AUSTUR CANADA
DES. 1. 1925, TIL JAN. 5. 1926
VESTUR AD HAFI
VISSA DAGA í DES., JAN., FEBR.
Látið ö88 hjálpa yður meðfyrirœtlanir á ferðalagi
yðar. Sérhver umböðsmaður Canadian Natiönal
Railways mun góðfúslega láta yður í té allar upp-
lýsingar viðvíkjandi fari ög öðru.
Farbréf með skipum seld til allra
staða í heirai.
pegar >ér sendið peningða, þá sendið Canadian National Express
Money Order og Eoreign Clreques. pegar þér ferðist, þ& hafið Travel-
lers Cheques, sem fást hjá Canadian National Railway umboðmönnum
og Express skrifstofum.
<<Kringlum-hringl.,,
Kosningum var komið að
“Kringla” gamla hljóp á stað.
Var þó orðin gigtveikt grey,
geðstirð eins og piparmey.
* Fótavölt og þjóa-þunn
þótti hún og vizku grunn.
Fædd og alin upp hún var
afturhalds við kenningar.
Lífs og sálar þrek og þrótt
þangað hafði ávalt sótt.
Baldvin hengdi hana á
horngleraugu íhalds-tolá.
Afturhaldið illa stætt
ekkert hafði “Kringlu” blætt,
síðan þarna um árið að
“uppdrátturinn” hljóp í það.
Kringa gamla kvaðst því nú
kastað hafa þeirra trú.
Ræðum þeirra rauk hún frá,
Rogers vildi ekki sjá.
Eins við Meighen ygldi brún,
“Aldrei skal eg” ifiælti hún,
ganga á þinn glapa-stig, —
gagnslaust er að fala mig.”
ÖMum þ^ttu undur slik
ekki verá Kringlu lík.
Hún, sem ætíð öftust var
æpti nú til framsóknar.
Eggjaði bændur út í stríð,
afturhaldi risti níð.
“Rétt mentaði ritstjórinn
rauk nú upp með pennann sinn.
“Hofmannlega” hjó og stakk,
hjálmur fauk og brynja sprakk.
Flugu yfir freðna storð
fyndin svör, og máttug orð.
“Nú skal fólkið fá að sjá
feykn og undur” kvað hann þá.
“ögn má heimskan opna sig
ætli hún að gleypa mig.
Mér er svona sýnt um flest,
sannarlega yeit eg mest.”
“Spámaður eg orðinn er
alveg sé eg hvernig fer;
King og Meighen falla frá
Forkur tekur sætið þá.
Kringla verður bændablað
brillíant og forstokkað.”
Kosningarnar komu svo
Kringla gamla æpti “sko!
svo fór þetta sem var spáð,
sigri hafa bændur náð.
Þeir, sem mig til fylgdar fá,
frægum sigri ofta^t ná.”
“Hátollana hefi’ eg felt,
herra King úr sæti velt —
Frjálslyndið varð ofan á,
aldrei skal þó völdin fá —.
Taktu sætið, Meighen minn,
mitk’i bænda folringinn.”
xxxx.
Útnefning.
Fulltrúaútnefning The Icelandic
Goodtemplars of Winnipeg fyrir
næstkomandi ár 1926. fór fram á
fundum St. Hekiu og Skuldar þann
18. og 20. nóv. 1925.
Þessir eru í vali fyrir “fulltrúa-
nefnd“:
iSoffonías Thorkelsson,
Ólafur S. Thorgeirson,
Guðm. M. Bjarnason,
Ásbjörn Eggertson,
Einar Haral'ds,
Hreiðar Skaftfeld,
iSumarliði Matthews,
Árni Goodman,
Egill Fáfnis,
J. Th. Beck,
Stefán iSigurðsson,
Jón Martdinsson,
Eiríkur H. Sigurðsson,
Sigfús Pálsson,
Guðjón H. Hjaltalín.
Kosningar fara fram 4. des.
næstkomandi í Goodtemplarahús-
inu kl. 8 e. m. —
Allir meðlimir Heklu og Skuldar
ámintir að mæta á kosningafund-
inum og greiða sitt atkvæði.
S. Oddleifsson. ritari.