Lögberg - 18.03.1926, Qupperneq 6

Bla. 6
LÖGBERG FEMTUDAGINN,
18. MARZ 1926.
Á metaskálum
lífsins.
Eftir L. G. Moberley.
“Eg skil ekki hvað þú meinar! Hvernig getur
þú hafa svikið eða tælt mig?’’
“Það er í öllu falli tál, sem hefir átt sér stað
gagnstætt vilja mínum!” sagði hann með undarlega
beiskum og stuttum hlátri. “Guð veit það, að þeg-
ar eg bað þig, svo eg þurfi ekki að segja, næstum
þvingaði þig til að verða kona mín, >— þá hélt eg
sannarlega, að eg hefði boðið þér nokkuð, sem að
minsta kosti var mín eign. Mig hefir aldrei dreymt
um að ásigkomulag mitt væri ekki óhult. Aldrei
datt mér það í hug, sem nú er skéð.”
“En hvað er þá skéð?” spurði Dórúthea, um
leið og hún leiddi Miles alúðlega að opna gluggan-
um í bckaherberginu. "Minstu þess — að eg er í
algerðu myrkri; eg veit alls ekki hvað þú meinar
með öllu því, sem þú segir um svik og tál, og um
eitthvað voðalegt, sem fyrir hefir komið. Hvað
er það, sem skéð hefir? Hefir nokkuð sérstakt
viljað þér til?”
“Það er svívirðilegt af mér að koma hingað
og gera þig svo hrædda. Þú lítur út fyrir að vera
svo föli ög kvíðandi,” eagði Miles, um leið og hann
þvingaði hana til að setjast í stóran hægindastól
við gluggann, en stóð sjálfur og leit yfir ávaxta-
garðinn og lystigarðinn.
“Þó, að þessi upplýsing hafi valdið mér sárrar
geðshreyfingar, þá hefi eg enga heimild til að koma
hingað og kvelja þig með mínum sorgum.”
“Hefir þú enga heimild til að láta konu þína
taka 'þátt í mótlæti þínu, af hvaða tegund, sem það
er?” spurði Dóróthea alúðlega og með þvi brosi,
sem Miles var svo kært að framleiða hjá henni. •—
“Þú mátt reiia þig á'- að eg verð reið — mjög reið
við þig, — ef þú segir mér ekki allari þínar sorgir,
hvort sem þær eru litlar eða stórar. — Og þetta er
þá mjög mikilsvert?” bætti hún við, um leið og hún
lagði hendi sína á handlegg hans.
“Já, það er nokkuð mjög mikilsvert,”- svaraði
hann þunglyndislega og augnatillit hans, kom henni
til að hrökkva við. “Eg skal segja þér, góða, eg er
ekki fær um að fara krókaleiðir. Eg er sízt af öllu
hæfur til að vera stjórnvitringur. Eg á erfitt með
að segja frá slæmum nýjungum, og það er mjög
slæm nýjung, sem eg hefi heyrt í dag,” sagði hann
seinlega, um leið og hann greip hendi Dórótheu
og þrýsti hana fast. “Mér hefir verið sagt, og það
sýnist að vera bygt á sönnum rökum, að eg sé ekki
hinn rétti erfingi frænda míns.— það er kominn til
sögunnar sonarsonur.”
“Sonarsonur?”
“Já, þessi ungi maðUr virtist hafa fullgildar
sannanir fyrir þvi, að hann er sonarsonur Georges
Hernesley, sonur þessa eyðslusama frænda, sem eg
átti, — og ef að — sem er mjög líklegt að móðir hans
og frændi minn hafa verið gift lögum samkvæmt, þá
er þessi maður hinn rétti erfingi.”
“Hvar hefir tþú heyrt þetta? — Og ertu viss
um að það sé hreinn sannleiki?” spurði Dóróthea,
hugsandi um það eingöngu að gera Miles rólegan,
og án þess eitt augnablik að renna huganum að þvf,
hvaða áhrif þessi fregn gat haft á framtíð hennar.
"Hjá unga manninum sjálfum.”
Það kom undarlegur svipur á varir Miles, þeg-
ar hann talaði þessi orð, svipur, sem kona hans gat
ómögulega skilið^
“Við einn af þessum undarlegu viðburðum, sem
maður rekur sig á f æfisögum og skáldsögum,”
sagði Miles, “en aldrei í daglega lífinu, er hann
þessi sonarsonur frænda míns, skrifari hjá hr.
-Soames. Hann hefir hingað til heitið Denis Tritton
þangað til hann gerði uppgötvan, sem leiðir í ljós
að hið rétta nafn hans er Denis Hernesley. Hann
á litla, húsið sem hr. Bevan hefir leigt.”
“Er það hann? sagði Dóróthea, sem lítinn eða
engan gauip gaf síðustu orðum IMiles. “Hinn grá-
guli ur.gi maður með flóttalegu augun. En heyrðu,
Miles I Hvað þetta er þó undarlegt. Manstu. eftir
deginum, þegar hr. Bevan var hér, og við sýndum
honum myndirnar, að l^ann varð svo undrandi. yfTr
því að sjá, að myndin af einum hreintrúar forfeðr-
un> þínum, Sir Ralph, var svo nákvæmlega lík eig-
anda hússins sem hann leigði?”
“Já, það er rétt,” sagðí !Sir Miles fjörlega. “Þvi
var eg alveg búinn að gleyma, en nú þegar þú minn-
ist á það, þá man eg það vel. Ó—þessi Hernesley
úti í myndastofunni, með langa andlitið og lymska
augnatillitið, er sönn mynd af Tritton sjálfum. Og
það bendir í öllu falli á, að saga hans muni vera
sönn.”
“Segðu mér hvar þú hittir hann — og hvað
hann sagði.”
“Já, það er nú skrítin saga. — Eg gekk þangað
yfir til að vera fyrirmynd hjá hr. Bevan, — og ein-
mitt á sömu stundu og það var búið, og eg kvaddi
hr. Bevan hjá aðalhliðinu, — þá mættl eg þar hr.
Tritton. Hann sýndist dálítið æstur og villimanns
legur, og mér til mikillar undrunar greip hann f
handlegg minn og sagði, að sér væri sönn ánægja
í því að hafa fundið mig, hann yrði áreiðanlega >að
tala við mig. — Eg sagði honum að eg ætti annríkt
þar eð eg yrði að fara til Raeburns leiguliða míns,
og fleira líkt þessu. Eg get nefnilega ekki liðið
þeskonar áleitnar manneskjur.”
Dóróthea brosti. Hún skiFdi mann sinn til
•hlítar. Miles hlaut að hafa viðbjóð á Tritton, því
þeir tveir — Tritton og Miles >— voru eins ólíkir
hvor öðrum og hugsanlegt er, og hana furðaði alls
ekki á því, að Miles átti erfitt með að þola áleitni
Trittons og kunningjalegu framkomu.
“En það var ómögulegt að losna við hann.”
bætti Miles við. “Hann byrjaði á að segja mér eitt-
hvað um það, að hann hefðl komið í viðskiftaerind-
um til hr. Bévans, sem snerist um nokkuð er fundist
hafði i saumaborði, og þegar maður tekur tillit til
þess, að hann er skrifari hjá lögmanni, fanst mér
að skraf hans væri mjög óskýrt og ósamanhang-
andi. Samt lánaðist honum smátt og smátt að gera
sig skiljanlegan, og mér til undrunar sagði hann
mér, að í gömlu saumaborði í dagstofu Bevans hefði
fundist gamalt bréf, skrifað af móður hans, og að
þetta bréf sannaði það greinilega, að hann væri
efunarlaust sonarsonur Sir George Hernesley. Þetta
er aðalinnihaldið og frásögn hans og kjarninn í
þessu málefni, i— og nú skilur þú eflaust, Dóróthea,
að ef þetta er satt, og eg held að það sé það, þá
bendir það á að eg hafi gifzt þér undir fölsku yfir-
skyni. Það þýðir, að eg verð að fara burt frá þess-
unv stað, og afhenda allar mínar eigur til Trittons.
Það þýðir að eg er fátækur maður, sem með dauð-
ann í vændum, er ekki einu sinni fær um að afla
mér og þér lífsviðurværis, þann tíma, sem eg á eftir
að lifa á þessum hnetti.”
Þessi síðustu orð, sem voru svo ósegjanlega
beisk og sorgþrungin, vöktu alla hina kvenlegu
blíðu Dórótheu. Þdtt hún elskaði ekki þenna mann,
eins og kona elskar eiginmann sinn, þótti henni þó
ósegjanlega vænt um hann, og leit á hann eins og
gamlan og reyndan vin, og þessa fáu mánuði, sem
hú hafði verið gift honum, hafði hún lært að dást
að eðallyndi hans og göfgi, og ennfremur að viður-
kenna, að maður gat lifað lengi án þess að finna
hans jafningja í réttlæti og óeigingirni.
Sorgbitna augnatillitið hans og beiska röddin
vöktu allar hinar móðurlegu og verndandi tilfinn-
ingar hennar. Eins og hver önnur stúlka, sem sér
þann mann, er hún er sameinuð við, hryggan, vildi
hún hugga og hjálpa honum. *
“Þannig máttu ekki hugsa,” sagði hún og
smokkaði hendi sinni undir handlegg hans. “Við
skulum ekki syrgja yfir því eða kvelja okkur sjálf,
, sem er óumflýjanlegt. Þessi opinberun kemur yfir
\ þig eins og elding úr heiðskíru lofti; en þegar hún
hittir þig, hlýtur eitthvað gott af því að leiða. Við
trúum því bæði, Miiles, að alt sem guð lætur fyrir
okkur koma, verði okkur til góðs. Er það ekki?’
Þessi orð voru töluð blíðlega og með þeirri
eðlilegu stillingu, sem allar mentaðar og dramb-
lausar manneskjur nota, þegar þær láta í ljós sína
instu sannfæringu.
“Eg skeyti ekkert um þetta sjálfs míns vegna,”
sagði hann með ákafa miklum. “Það er aðeins
vegna þín að eg er svo hnugginn. Eg hefi tælt þig
til að giftast manni, ^sem þú elskar ekki, og nú er
öll undirstaðan, sem gifting okkar var bygð á, að
engu orðin.”
“Heyrðu nú Miles. Vertu nú ekki að kvelja
sjálfan þig með gagnslausum ásökunum. Þú gerð-
ir þa.ð bezta sem þú gast fyrir mig. Þú hafðir eng-
an grun um þenna viðburð.”
“Nei, það hafði eg ekki — auðvitað ekki,”
tautaði hann.
“Og þú hefir ekkert að ásaka sjálfan þig fyrir.
Manstu ekki eftir góða, gamla málshættinum:
‘Gerðu það bezta sem þú ^getur, og fel þú guði á
hendur það sem eftir er.” — Þú gerðir það besta,
það allra besta, sem þú gast gert fyrir mig, og svo
skulum við ekkert kvíða fyrir því sem eftir er, en
treysta því, að alt snúist á þá leið, sem okkur er
hentugust.”
. Augnatillitið, sem Miles sendi konu sinni, var,
næstum tilbiðjandi, og svo var hin lotningarfulla að-
dáun, sem hann bar til hennar, mikil, að hann varð
að láta hana í ljós með augum sínum, því talað gat
hann ekki. |
“Þú ^rt ein af þeim konum, Dóróthea, sem
hjálpar manni sínum áfram og upp á við,” sagði
hann mög stillilega. “Þær konur eru til, sem draga
menn sína niður á við.— Þú kemur mér alt af til að
hugsa sem drenglyndur maður, og framkvæma hið
besta.”
Mikill roði breiddist yfir andlit Dórótheu við
að heyra þetta hrós og við að sjá hina ástríðuríku
ást í augnatilliti hans, svo nú varð þögn um litla
stund.
“Það verður erfitt að yfirgefa alt þetta,” sagði
Miles skyndilega, um leið og hann benti á hinn sóH
bjarta lystigarö. “Eg vildi helst mega vera hér
þangað til þið flytjið mig yfir í kirkjugarðinn. En,
fyrst það á ekki að vera, þá varður það ekki,” sagði
hann og reyndi að brosa.
“Heldur þú að sannanir Trittons séu óhrekj-
andi?”
“Ef alt sem hann fer fram á, er rótt. bá get eg
ekki séð, hvar mögulegt er að verjast honum. Hann
verður að sanna, að móðir hans hafi verið löglega
gift frænda mínum, syni Sir George Hernesley, og
og það lítur út fyrir að Soames, sem eg býst við að
hjálpi honum með þetta málefni, hafi gefið honum
von um, að mögulegt muni vera að finna sannanir
fyrir því að gifingin hafi verið samkvæm lögum.
Eg held líka að Soames hafi ráðið honum til að snúa
sér ekki til mín, fyr en hann hafði allar sannanir í
höndum. En að sjá mig, hefir verið honum ofur-
efli. Hann gat ekki varist því að segja mér þessa
sögu, þegar hann rakst á mig svo skyndilega.”
“Og erfðaskrá frænda víns er enginn þrösk-
uldur í vegi hans, að hann geti tekið óðalið og lausa-
féð frá þér.?”
“AIls ekki. Frændi minn arfleiddi mig, af því
hann fann ekki son sinn, né erfingja hans. Auðvit-
að hélt hann eins og allir aðrir, að vesalings sonur
hans væri dáinn ógiftur fyrir mörgum árum síðan.
Já — að deyja — það gerði hann áreiðanlega, en
það lítur út fyrir, að hann hafi skilið eftir ekkju
og son.”
“Það er þó undarlegt, að kona hans skyldi ekki
koma með kröfur sínar iTffeðan frændi þinn lifði,”
sagði Dóróthea hugsandi.
“Það lítur út fyrir að hún hafi gert fleiri en
eina tilraun, en fyrirhöfn hennar hefir orðið á-
rangurslaus. Annaðhvort hefir hún aldrei fundið
frænda minn, eða hann hefir ekki viljað trúa frá-
sögn hennar. Við fáum líklega aldrei að vita hvað
fram hefir farið á milli þeirra, hafi þau annar3
nokkurn tíma fundist. En eg veit ekki hvernig eg
á að komast í gegnum þetta alt saman vegna þín,
Dóróthea. Það kvelur mig. Hvernig get eg þolað
það, að hafa valdið þér slíkra vonbrigða?”
“Við verðum bæði að bera þetta í sameiningu,”
svaraði hún. “Og minstu þess, Miles, minstu þess
alt af, að þú hefir veitt mér svo mikla gæfu, fegurð
og blíðu þann tíma, sem við höfum verið saman, að
eg minnist þess alla mína æfi."
“Þú mátt ekki tala um gæfu, Dóróthea; eg hefi
því ver ekki getað gert þig gæfuníka; — það er
geymt handa öðrum manni.”
Þetta var í fyrsta skifti síðan þau giftust, að
nokkuð sem líktist ásökun kom yfir varir Miles; en
Dóróthea reiddist því ekki . Hún vissi svo vel að
hann talaði þessi orð aðeins af því, að hann í dag
hafði orðið fyrir svo miklum vonbrigðum, sem komu
honum svo óvænt og ollu honum svo mikillar sorgar
af því hann vissi afll hún mundi líða mest við það.
“Við skulum lifa í nútímanum og augnablikinu,
Miles! Við skulum forðast að líta hvorki fram eða
aftur. Við skulum gleðja okkur yfir deginum í dag
án þess að hugsa um morgundaginn,” sagði hún í
huggandi róm, um leið og hún af ásettu ráði gekk
fram hjá bendingu Miles til Olivers. “Við höfum
nóg að hugsa um, án þess að við þurfilm at5 gera
áform fyrir ókomna tímann eða minnast á liðna
tímann. Hvað hefir þú í hyggju að taka þér fyrir
viðvíkjandi þessu málefni við Tritton?”
“Eg held eg þurfi ekkert að gera,” svar'aði Miles
brosandi. “Hann sér víst um alt nauðsynlegt þvi
viðvíkjandi. Hr. Soames leitar líklega að öllum
aukasönnunum og ungi maðurinn svífur auðvitað í
skýjunum af gleði og eftirvæntingu um þenna ó-
vænta arf. Eg verð að æfa mig í þolinmæði, þangað
til það augnablik kemur, að eg verð að gera mér að
góðu að verða sparkað héðan út.”
Nú varð lítil þögn, en svo hélt Miles áfram aft-
ur:
Hún leit á hið dökka, vandræðalega andlit Oli-
“En á meðan verð eg, eins lengi og óðalið er í
minni eign, að líta eftir því og annast um velferð
undirmanna minna. Dyravörður sagði mér áðan
frá ásigkomulagi næsta leiguliða. Eg verð að fara
þangað fyrir sólsetur. Fylgdu mér að syðra hlið-
inu, vina mín, það er mér svo mikil huggun þegar
þú ert hjá mér. Eg er ávalt minst sorgþrungin
þegar eg er hjá þér.”
Meðan þail gengu samsíða ofan eftir lystigarð-
inum, sem var svo fagur í þessari blíðu kvöldbirtu,
gerði Dóróthea alt sem hún gat til þess að hugga
mann sinn og draga úr æsing hans, sem frásögn
Trittons hafði af stað komið, og hin rólegu orð
hennar og framkoma, gátu líka smátt og smátt
dreift skuggunum frá svip Miles, svo hann varð
hressari og rólegri.
Þegar hann loksins við hliðið, sem var á milli
lystigarðsins og trjágangsins, skildi við hana, var
hann næstum búinn að ná sér aftur og orðinn eins
og hann átti vanda til. Hún stóð kyr og veifaði
til hans síðustu kveðjunni, þegar hann við bugðu í
trjáganginum snéri sér við og leit til baka.
Glaðari í huga sneri Dóróthea aftur til húss-
ins. Hún var glöð yfir því að henni hafði hepnast
að kæta mann sinn, og hún gekk í þungum hugsun-
um, þegar alt ' einu heyrðist skrjáf í runnanum
rétt hjá trjáganginum, og rödd nokkur nefndi nafn
hennar.
Þessa rödd þekti Dóróthea mjög vel, og hrað-
aði sér aftur til hliðsins, þar sem hún með lágu
hljóði nam staðar.
“Oliver! Oliver! Ert það þú?” hrópaði hún.
13. KAPÍTULI.
“Hvað vilt þú hingað?”
Rödd hennar skalf, og hún gekk ósjálfrátt fáein
skref aftur á bak frá hliðinu, um leið og hún með
kvíðandi augum horfði á Oliver, sem stóð fyrir utari.
Hann svaraði henni ekki strax, en starði á
hana með svo tryltu og örvilnandi augnatilliti, að
henni datt í hug að hún stæði gagnvart brjáluðum
manni. Og það var ekki eingöngu augnatillit hans,
sem styrkti þessa skoðun hennar, en Dynecourt var
að útliti þreytulegur og næstum örmagna, hann
líktist minst af öllu ungum vísindamanni, sem er í
þann veginn að komast áfram.
Föt hans fóru honum illa og voru mjög víða
óhrein af bleytu og mold, já, alla leið upp undir
hendur var hann óhreirin.. Ha»n var óvanalega
fölur, og hið laglega andlit hans hafði afar ólag-
Iegan svip, svo hið ástauága hjarta Dórótheu komst
í mikla geðshreyfingu þegar hún leit á hann.
En þegar hún mættti hinu ástriðuríka augna-
tilliti hans, og fékk skyndilega ósjálfráða eðlis-
hvöt og óskiljanlega löngun til að kalla á Miles að
koma aftur; henni fanst að hún vera óhultari, ef
hún hefði þennan vingjarnlega verndara sinn við
hlið sér. Á þessu augnabliki var Dynecourt alger
gagnstæða hins eðallynda og göfuga Miles Hern-
esley.
“Eg vissi ekki, að eg mundi hitta þig hér,”
sagði hann loksins, þegar hann gat ráðið yfir rödd
sinni, og hann talaði svo strjált og með svo mikilli
mæði, eins og hann hefði komið hlaupandi afar-
langan veg. “Eg átti viðskifti hér í nándinni, og
svo fanst mér að eg yrði að reyna að sjá ofurlítinri
glampa af heimili þínu. Eg þorði ekki að gera
mér von um, að eg fengi að sjá þig sjálfa, Dóró-
thea”. Nú fékk rödd hans bænarróm, og hann rétti
hendurnar inn yfir hliðið til hennar. “Dóróthea,
það er svo langt síðan; eg hefi séð þitt kæra, blíða
andlit.”
Án þess að Dóróthea gæti gert sér grein fyrir
hvers vegna, fann hún aftur til sterkrar löngunar
eftir Miles við hin síðustu orð Dynecourts; hún
hopaði dálítið á hæli og stóð þar vandræðaleg. Hún
vissi ekki hverju hún átti að svara Oliver, en ó-
framfærni hennar espaði hann, hann opnaði hliðið
og gekk til hennar og greip hendur hennar.
“Að hugsa sér, að það eru mánuðir ÆÍðan '< að
við höfum sézt,” hrópaði hann og hélt henni í dá-
lítilli fjarlægð, og með samanblandaðri reiði og
blíðu bætti hann við:
“Getur þú ekki skilið að það, að sjá þig, gerir
mig næstum frávita? Þegar eg hugsa um — þeg-
ar eg hugsa um, að þú tilheyrir öðrum manni,”
sagði hann tryllingslega, um leið og hann dróg'
hana til sín með brjálaðs manns afli, sem henni
var ómögulegt að verjast, þó hún reyndi það.
“Oliver!” stundi hún og reyndi að losa sig úr
faðmi hans. “Lofaðu mér að fara! Þú hefðir
aldrei átt að koma hingað!—.Lofaðu mér að fara!”
“Hvers vegna ætti eg að láta þig fara?” hróp-
aði hann, og sami tryllingarsvipurinn, sem hún í
byrjun tók eftir, kom aftur á andlit hans. — “Þú
ert mín, en ekki hans! Þú elskar mig, en ekki
hann! Og að fáum mánuðum>—”
‘’OIiver!” hrópaði hún, og reyndi af öllu megni
að Iosa sig, og rödd hennar varð alt í einu afar-
köld. “Þú gleymir hvað er heiður og réttlæti. Þú
gleymir, að eg er kona Miles! Láttu mig fara!”
Hinn kaldi rómur hennar og reiðin, sem log-
aði í augum hennar, hafði sömu áhrif á hann og
kalt steypibað. Hann slepti henni og gekk aftur á
bak um leið og hann sagði hikandi:
“Þú mátt ekki vera reið við mig. — Eg gat ekki
að þessu gert. Eg varð eins og utan við mig af að
sjá þig! Þú veizt eflaust ekki, hve yndislega þú
lítur út í þessum hvíta kjól og með ljósa hárið, sem
sólin breytir í gull! Getur þú ekki skilið, að eg
elska þig, — og það er óþolandi að hugsa sér, að þú
ert kona Sir Miles?”
“Það er að eins á þenna hátt, að þú getur hugs-
að um mig," sagði hún og var næstum undrandi yf-
ir sinni eigin jósemi “H.vers vegna getur þú ekki
stjórnað þér, Oliver? Eg hélt þó að þú værir svo
mikill maður, að þú breyttir ekki jafn heimsku-
lega.”
Dóróthea hefir máske ekki vitað, að það var
háðshreimur í rödd hennar; en það vakti undrun
hjá henni og sveið sárt, að sá maður, sem hún elsk-
aði, gat verið svo ístöðulaus að segja: “Eg gat
ekki gert við því.” 0g án þess að hún gerði sér
grein fyrir af hverju það kom, varð henni ósjálf-
rátt á að bera hann saman við Miles.
Hún leit á hið dökka, vandræðalega andlit OIi-
vers með ástríðuríku augunum, og hugsaði svo um
Miles eðallynda, sjálfsfórnandi andlitssvip og blíða,
rólega augnatillitið.
Það var af einhverri eðlishvöt, að hún gerði
þessa samlíking, og það var að eins eitt augnablik
að hún lét huga sinn dvelja við hana. Hún var farin
áður en Oliver gat svarað henni. En hún hafði —
þó ekki væri nema eitt augnablik — verið í meðvitund
hennar, og áhrif, sem eitt sinn hafa náð huga vorum,
skilja ávalt eftir spor hjá okkur.
“Eg vil ekki móðga þig eða á rieinn hátt gera
neitt á móti vilja þínum,” sagði Oliver rólegri. “En
þú ættir að reyna að hugsa þig standa í mínum spor-
um, og athuga hver áhrif það getur haft á mig, að
sjá þig aftur eftir þenna afarlanga aðskilnað, og svo
að vita hve hár veggur skilur okkur að. Vertu góð
og umburðarlynd við mig, Dóróthea!”
Það var fremur blíða skjálfandi röddin en orðin,
sem komu henni til að missa hugar jafnvægi sitt, og
af því hann var sá maður, , sem hún elskaði, fyrirgaf
hún honum þeta augnabliks staðfestuleysi. — Hún
reyndi að gleyma hinum tryllingslegu, ástríðuríku
orðum, sem höfðu sært hennar kvenlega mentað svo
mjög, og í andlit hennar kom nú aftur hinn vanalegi
blíði svipur.
“Eg óska einskis fremur, en að vera þér alt af
góð,” sagði hún alúðlega. “En eg álít ekki rétt að
við finnumst, hvorki hér eða annarsstaðar. Það er
ekki rétt gagnvart Miles, og þú mátt ekki koma hing-
að aftur, Oliver.”
Lági hláturinn hans Olivers ómaði hás í þessu
kyrra kvöldlofti.
“Eg kem líklegast aldrei framar á þetta svæði,
Það var tilviljunin, sem leiddi mig hingað í dag. Það
var aðeins af tilviljun að eg kom hingað í nánd við
þetta hlið. Mér kom ekki til hugar, að eg kynni að
mæta þér hér, og gerði heldur enga tilraun til þess,
að það gæti hepna^t. Eins og eg sngði áðan, átti eg
erindi hingað í nágrennið. Eg væri guði þakklátur
ef eg hefði aldrei þurft að koma hingað.”
Orð hans voru áköf og rugluð, og á andlitið kom
aftur þessi tryllingslegi svipur, sem það hafði áður
haft — svo Dcróthea varð mjög hrædd.
“Þú mátt ekki vera svona vandræðalegur og ör-
vilnandi,” sagði hún. “Það var auðvitað rangt af
þér að köma hingað; og þess vegna er það líka að
þú mátt ekki endurtaka hana. Við megum ekki sjást
-oftar, Oliver. Það er ekki rétt.” — Hún rétti honum
hendi sína, og í allri framkomu hennar lýsti sér blíða,
blönduð svo mikilli kvenlegri sjálfsvirðing, að það
hlaut að hafa áhrif á Oliver. Ákafi hans og tryll-
ingur virtist líka vera að hverfa, þegar hann tók
hendi henar og sagði:
“Dóróthea! má eg ekki kyssa þig einu sinni?”
hanrt talaði þessi orð með biðjandi róm. “Og fyrir-
gerðu mér að eg gleymdi mér eitt augnablik. Eg
var svo voðalega æstur að eg vissi naumast hvað eg
gerði. ^n kystu mig, Dóróthea, -áður en eg kveð þig
aftur!”
Þjáningin, sem andlit hanS sýndi, og hið sorg-
bitna augnatillit, sem mætti hennar, hafði margfalt
meiri áhrif á Dórótheu heldur en hinn óstjórnlegi
ákafi hans, og án þess að segja eitt einasta orð, lyfti
hún andliti sínu’upp til hans, og hann kysti hana al-
úðlega og seinlega, eins og manneskja, sem kyssir
varir framliðins vinar.
“Eg er ekki þess verður að kyssa faldinn á kjóln-
um þínum,” hvíslaði hann þegar hann slepti henni.
“Eg er ekki þess verður að snerta hendi þína. Ef þú
aðeins vissir, Dóróthea.,— Ef þú aðeins vissir—”
Hann þagnaði skyndilega og slepti hendi hennar,
þegar fótatak heyrðist í nálægð við þau, og einn af
eftirlitsmönnunum kom í ljós við hliðið.
Maðurinn leit forvitnislega frá konu húsbónda
síns á hinn ókuna man, sem sjáanlega var í mjög
æstu skapi, og þegar Dóróthea sá hið rannsakandi
augnatillit hans, rétti hún Dynecöurt aftur hendina
með svo snildarlegu uppgerðar kæruleysi, að það
hefði getað vilt sjón þeim manni, sem var betri
mannþekkjari en hinn góði John Dawson.
“Verið þér sælir, hr. Dynecourt,” sagði hún ró-
leg. “Það gleður mig að þér hafið séð lystigarðinn
síðari hluta þessa dags, þar eð hann einmitt nú er
svo indæll. Sir (Miles mun þykja slæmt, að hann
fann'yður ekki.”
Eitt einasta augnablik leit Dynecourt skörpum
augum í augu hennar, og á því næsta gekk hann út
um hliðið og hraðaði sér eftir trjáganginum, meðan
Dawson, sem nú hafði enga grunsemd sökum hinnar
eðlilegu framkomu Dórótheu, gekk inn í lystigarð-
inn ásamt hundinum sínum.
“Maðurinn, sem fór núna, er læknir Sir Miles,”
sagði Dóróthea, sem varð að beita öllu vilja-afli sínu
til þess að bæla niður geðshreyfinguna, þvi hún vild/
umfram alt koma í veg fyrir að nokkrar slúðursögur
ættu sér stað. “Hann er mjög duglegur læknir frá
London.”
'“Já, hann hafði líka mjög gáfulegt andlit, tigna
lafði,” svaraði Dawson með lotningu. “Og þér meg-
ið trúa því, tigna lafði, að við óskum þess öll saman,
að honum geti hepnast að lækna Sir Miles sem allra
fyrst. Það er mjög fáir óðalseigendur nú á dögum,
sem jafnast geta við Sir Miles.”
“Já, það segið þér satt, Dawson!” svaraði Dóró-
thea með samþykkjandi sannfæring. .
“Eg mætti lækninum úti í beitilandinu fyrir
hálfri stundu síðan,” sagði Dawson. Það er maður,
sem maður getur akki gengið fram hjá, án þess að
veita honum eftirtekt. Hann leit út fyrir að eiga
mjög annríkt, því hann hljóp af stað með miklum
hraða. En slíkur læknir hefir eflaust margt að hugsa
um, og hann hefir máské verið að hugsa um einn eða
annan sjúkling.”
“Já, það er mjög sennilegt,” sagði Dóróthea;
“hann sagði mér einmitt, að hann hefði verið að vitja
sjúklings þarna úti.” i
Þegar Dóróthea hafði kvatt eftirlitsmanninn,
gekk hún í hægðum sínum heim á leið í gegnum lysti-
garðinn. ,
“iSko, þetta er hentug kona fyrir Sir Miles,”
sagði Dawson glaður í huga við sjálfan sig, því nú
var augnabliksgrunur hans algerlega horfinn. “Hún
er hið hreinasta gull, það er hún. Og eg get ekki
skilið hversvegna mér datt, í hug, að þessi læknir og
hin göfuga lafði ættu nokkuð saman að sælda. Mér
leist nú raunar ekki vel á þenna pilt, þótt hann sé
laglegur, og hann lítur út fyrir að hika ekki við neitt,
til að framkvæma vilja sinn. Og eg vil heldur eiga
hann fyrir vin en óvin, það eitt er víst.”