Lögberg - 25.03.1926, Qupperneq 6

Bls. 6
LÖGBERG FIMTUDAGINN.
25. MARZ 1926
Á metaskálum
lífsins.
Eftir L. G. Moberley.
Eftirlitsmaðurinn gekk sína umferð, og þegar
Dóróthea sá hann ekki lengur, settist hún niður á
bekk undir gömlu eikartré og hallaði sér aftur á bak
með afar miklum þreytusvip á litla andlitinu sínu.—
Hinar mörgu geðshreyfingar, sem hún hafði orðið
fyrir, höfðu meiri áhrif á hana en hún gerði s^r
grein fyrir, og nú, þegar hún var einsömul, greip
hana afarmikill skjálfti alt í einu, jafnhliða því, að
hún fann til sterkrar löngunar að geta grátið.
“En eg má ekki láta undan. Eg má ekki gráta,”
sagði hún hátt, og greip um leið í bekkinn í því skyni
að fá stuðning, og beit á vörina til þess að verjast
ekkanum, sem gerði vart við sig. “Eg skal að minsta
kosti sjáum það, að engin geðshreyfing snerti Miles
í kvöld. Hans vegna verð eg að vera róleg og með
fullri sjálfsstjórn. Eg verð! — Eg verð! Ó —
Hversvegna kom líka Oliver?”
Þessi örvilnunar orð endurtóku sig sífelt í huga
hennar. Hvers vegna kom Oliver til að raska ró henn-
ar og friði ? — til að opna gömul sár, — til þess að
leggja stein á þá braut, sem hún átti að ganga, og
sem áður var henni allerfitt að ganga um?
Hann hafði að sönnu sagt henni, að hann hefði
ekki komið í því skyni að sjá hana; það varð hún
að viðurkenna, sem sannleika.
En við nákvæmari íhugun var ekki mögulegt að
neita því, að ósíngjarn og eðallyndur maður mundi
aldrei hafa látið undan slíkri ástríðu, að heimsæk.ia
hana á heimilisjörð hennar, það benti á staðfestu-
leysi og ófullkomna sjálfsstjórn.
Reiðin yfir framkomu hans og ástin, sem hún
bar til hans, áttu i voðalega hörðum bardaga við
trygðina, sem hún bar til manns síns og gerði henni
næstum ómögulegt að varðveita sjálfsstjórn sína og
geðsró. Og þegar hún nokkru síðar gekk mjög hægt
fram hjá hjallanum fyrir framhn bygginguna, sáust
enn þá á andliti hennar merki eftir sálarstríðið, sem
hún hafði átt í og hún var bæði veikluleg og þreytt
að útliti.
Henni var fróun í því að finna bókaherbergið
tómt. Hún var glöð yfir því að mæta þar ekki rann-
sakandi augunum hans Miles, og hið mannlausa bóka-
herbergi sagði henni, að hann væri enn ekki kominn
aftur frá leiguliðanum, sem hann var að heimsa^kja,
svo að hún hafði tíma til að skifta um fatnað og
jafna sig dálítið, áður en þau yrðu að finnast við
dagverðarborðið.
Hún sat i dagstofunni, klædd í þann fatnað sinn
er manni hennar geðjaðist best að, þunnan hvítan
kjól, þegar hún heyrði fótatak hans í stiganum; en
þegar hann kom inn, var hann sjáanlega að hugsa
um eitthvað sérstakt, svo hann veitti því ekki eftir-
tekt, að það væri nokkuð óvanalegt við andlitsdrætti
hennar. Hann var mjög þögull meðan matar var
neytt, pg svaraði aðeins athugasemdum Dórótheu
með sinni vanalegu kurteisi, en mintist ekki sjálfur
á neinar nýjungar. Og þegar dagverði var lokið,
gekk hann inn í bókaherbergið með kurteisri afsökun
fyrir því, að hann hefði nokkra reikninga að athuga,
sem hann hefði hingað til ekki skoðað.
“Hann er að grufla yfir opinberun Trittons,”
sagði Dórothea viðsjálfa sig um leið og hún tók bók
í hendi sína, gekk að glugganum og settist þar, til
þess að njóta sem best júníkvöldsins blíða og hlýja
’loftslags. “Eg ætla ekki að ama honum með neinni
mælgi, — hann skal fá að vera í friði út af fyrir sig.
Hann áttar sig og verður rólegur, vona eg.”
Og þó að Dórótheu væri seinna ómögulegt að
segja í hvaða bók hún hefði lesið, né myndi eftir einni
einustu setningu í henni, las hún samt hvíldarlaust
í henni heila klukkustund, en þaut þá á fætur af þvi
að hún heyrði háværa hringingu bjöllunnar við fram-
dyrnar.
Dóróthea var naumast búin að leggja bókina frá
sér þegar Miles var kominn inn til hennar í stofuna.
Hann var svo þreytulegur og sorgþrunginn og sami
örvilnunar svipurinn var í augum hans, eins og þegar
hann út í garðinum sagði Dórótheu frá hinni merki-
legu opinberun Trittons.
“Eg hefi setið þarna inni og reynt að komast
eftir, hvernig ástæður mínar — eða réttara sagt
— okkar myndu verða, ef það reyndist satt, að þessi
Tritton hafi fulla heimild til óðalsins hérna,” sagði
hann og stundi um leið og hann settist á stól við hlið
hennar. “Eg verð fyrst og fremst að sjá um, að allir
reikningar mínir séu í svo góðri reglu, að afhendipg
in geti gengið fljótt fyrir sig — ef eg í raun og veru
á að afhenda honum óðalið.”
“Það er auðvitað ljótt af mér að hugsa þannig,
sagði Dóróthea. “En eg get naumast þolað að hugsa
um það, að þessi maður með köldu og flögrandi aug-
un, eigi að taka við þinni stöðu í Mansmere. Eg get
alls ekki ímyndað mér hann sem Sir Denis, húsbónda
í Mansmere. Eg hefi alt af haft viðbjóð á þeim
flokki manna, sem hann tilheyrir. —< Jafnvel þegar
hann sem ungur drengur heimsótti prestssetrið í
Handhurst, vakti hann andstygð mína, og hann sýndi
mér samt sem áður svo áleitna aðdáun að mig hrylti
við honum.”
Við að heyra þessi orð leið ofurlítið bros yfir
varir Milesr en það hvarf jafn skjótt og það kom, og
þegar hann hafði setið nokkrar mínútur og horft út
um gluggann, sagði hann skyndilega:
“í hamingju bænum, Dóróthea, við skulum ekki
tala oftar um þennan mann. Hann og eg— ”
Dyrnar í hinum enda dgstofunn^r voru nú opn-
aðar með þeim hávaða, sem var alveg óvanalegur í
þessu reglubundna húsi. Vinnufólkið þar var svo
vel vanið og uppalið, að alt sem það gerði, fór fram
eins hávaðalaust og hyggilega og mögulegt var. Það
var því alls ekki furða þó Miles, við brakið sem stóra
hurðin framleiddi, þegar hún var opnuð svo snögg-
lega, snéri sér dálítið æstur að ráðsmanninum, sem
var kominn inn, til þess að gefa honum aðvörun fyrir
c'aðgætni sína; en þegar hann leit á andlit gamla
mannsins, þá dóu reiðiorðin á vörum hans.
“Afsakið mig herra,” stamaði hann um leið og
hann leit af Dórótheu á Miles. “En mig langar til að
tala fáein orð við yðpr eitt augnablik.”
“Hvað er nú að, Mercer?” spurði Dóróthea.
“Já, í hamingju bænp, hvað hefir komið fyrir?”
endurtók Miles, og Dóróthea tók eftir því, að rödd
hans var óvanalega æst. “Hvað viljið þér mér? —
En segið mér það þó, maður! — Þér lítið út eins og
þér hafið séð afturgöngu!” ,
“Nei, herra! En eg vildi heldur — eg á við eg
hugsaði — eg vildi heldur tala við yður í bókherberg-
inu.”
“Hvað er það sem skeð hefir, Mercer?” spurði
Miles með vaxandi ákafa. “Ef þér hafið nokkuð að
segja mér, þá segið það hérna — undir eins.”
“Það eru nokkrir komnir, herra, — til þess að>—
að —” Mercer leit aftur fyrir sig, og andlit hans,
sem áður var fölt, varð mjallhvítt. “Það hefir skeð
nokkuð voðalegt, herra, og eg hélt þessvegna að það
væri best, -að hin göfuga frú heyrði—”
Miles stóð skjótlega á fætur.
“Hefir nokkuð voðalegt skeð? Hvað er það þá?
Hversvegna getið þér ekki sagt það strax? Það er
víst best að eg fari út og sjái hvað það er,” sagði
hann og snéri sér að Dórótheu, “þó eg geti ekki skilið
hvað fyrir hefir komið, sem veldur svo miklum há-
vaða, undrun og hræðslu.”
Mercer leit vandræðalegur frá húsbónda sínum
á Dórótheu.
“Eg bið svo innilega afsökunar,” sagði hann.
“En eg varð svo alveg hissa, -— svo —”
“Yfir hverju manneskja?” hrópaði Miles, sem
nú var búinn að missa sína vanalegu ró. “Er nokkur
þarna úti, sem vill tala við mig?”
“Já, herra, — Hobson kom sjálfur hingað, —
það var hann, sem fann það, — og honum fanst rétt-
ast að koma strax til yðar.”
‘“Fann það,” endtmtók Miles, sem var kominn
næstum því til dyranna og sneri sér við. “Hvað fann
hann? Og hvað vill þessi lögregluþjónn mér? —
Eru veiðiþjófarnir aftur byrjaðir að'skjóta dýr?”
“Nei, herra Það er miklu verra en það,” sagði
Mercer með lágri rödd og leit kvíðandi til Dórótheu,
sem var staðin upp og horfði nú á þessa menn með
kvíðandi og undrandi augnatiHiti. Hún hafði heyrt
orð Merces og staðið upp undir eins, þar eð hana
grunaði að eitthvað ilt væri í vændum.
Hún hraðaði sér til Miles, eins og hún ætlaði að
hjálpa honum að bera það, sem hann fengi að heyra;
— því að eitthvað alvarleg og óvanalegt hafði komið
fyrir, það skildi hún, — annars mundi hinn reglu-
fasti og vanaprúði ráðsmaður ekki hafa leyft sér
annað eins brot á heimilisreglunum, og hann hafði
nú gert sig sekan um.
“Þér skuluð ekki skeyta um að eg er hér, Mer-
cer,” sagði hún. “Eg vil heldur strax fá að vita hvað
skeð hefir. Er það ekki rétt, Miles? Getur ekki
Mercer sagt okkur það strax, báðum?” sagði hún við
mann sinn, sem samþykti þetta þegjandi. — “Hvað
hefir komið fyrir, Mercer?”
“Lögregluþjónn Hobson kom hingað til að til-
kynna Sir Miles, að hann á umferð sinni fyrir tveim
stundum síðan, fann lík—”
Lágt hljóð barst yfir varir Miles, en hann þagn-
aði strax, og ráðsmaðurinn bætti við:
“Hann fann það í röndinni á Hagelton kjarr-
skóginum, sem liggur fast við beitilandið; það er
mjög afvikinn staður Hobson sagði, að hann hefði
verið steindauður, og undir eins og hann var búinn
að finna læknirinn, kom hann hingað, af því hann á-
leit það réttast, þar eð hann við hliðina á líkinu hafði
fundið—”
“En hver er það, sem þér talið um, minn góði
maður? Hver var það, sem Hobson hefir fundið?
Komdu með mér, Dóróthea, við skulum heyra frá-
sögn sjálfs lögregluþjónsins; á þessari frásögn er
hvorki upphaf né endir.”
“Það er lík hr. Trittons, sem er fundið,” hepn-
aðist Miercer loks að stama út úr sér með augun
horfandi á náföla andlitið hennar Dórótheu. — “Það
er lík hr. Denis Tritton, frá litla hvíta húsinu hins
vegar við beitilandið, sem er fundið, og það er nokk-
uð; sem er enn þá verra en þetta.”
14. KAPITULI.
s
Með vaxandi hræðslu hafði Dóróthea hlustað á
frásögn Mercers, og kvíði hennar óx enn þá meira
sökum þess, hve undarlega hikandi ráðsmaðurinn
sagði frá viðburði þessum. Það var með illan grun
í huga, að hún fylgdi manni sínum ofan stigann, yfir
dyraganginn og inn í bóksalinn.
Gegnum hálfopnar dyrnar heyrðist uml af æstum
röddum, og Miles staðnæmdist snögglega og sneri
sér að Mercer, sem gekk á eftir þeim.
“Mér heyrðist þér segja, að Hobson vildi fá að
tala við mig?” sagði hann. “Eru aðrir en hann
komnir ?”
“Já, herra, Webster læknir kom með Hobson,”
svaraði ráðsmaðurinn hikandi, “og—og hr. Towler
er hér líka.”
“Hr. Towler!” endurtók Miles og starði á Mer-
cer með sjáanlegri undrun og misþóknan, þegar
hann heyrði nafnið á þessum þjóni réttvísinnar, sem
bjó á næsta landi við jarðir Hernesleys.
“Það lítur út fyrir, að Mercer hafi mist vitið.’V
tautaði Miles við Dórótheu. “En hvers vegna sagði
hann mér ekki strax, að Fowler væri hér;—og hvaða
erindi getur hann átt hingað á þessum tíma kvölds-
ins?”
Án þess að bíða svars, sem Dóróthea var heldur
ekki fær um að gefa, opnaði Miles dyr bókasalsins,
og um leið og hann gekk inn til þeirra, þögnuðu
þessir þrír menn, og biðú hans með reglulegrd graf-
arþögn.
En þessi þögn var svo einkennilega vandræða-
leg og þó svo þýðingarmikil, að ;MiIes, um leið og
hann leit frá einum til annars af þessum þremur
mönnum, fékk einhvers konar grun um, að þetta
væri ógeðslegur draumur.
Hr. Fowler, sem var hár en grannur maður, með
stálgrátt hár og vingjarnlegt andlit, stóð við hliðina
á borðinu, —■ og Dóróthea, sem kom inn rétt á eftir
Miles, tók strax eftir því, að hann teygði úr sér.
þegar hann sá Miles, eins og hann væri að búa sig
undir að færa honum mjög óþægilegar fregnir.
Læknirinn, sem hafði fremur stórt höfuð og
fjörleg, blá augu, hallaði sér að ofninum; en hann
teygði líka úr sér, þegar Miles og kona hans komu
inn, en Hobson, lögregluþjónn þorpsins, gekk mjög
órólegur fram og aftur um gólfið, og var sjáanlega
í mjög þungu skapi.
“Gott kvöld,” sagði Miles kurteislega um leið
og hann gekk til Fowlres og rétti honnm hendi sína.
“Ráðsmaður minn hefir gert mig afarhræddan.
Eftir því sem eg gat skilið af orðum hans, þá hefir
eitthvað mjög sorglegt komið fyrir. — Er það satt,
að við ytri rönd lystigarðs^ns hafi hinn ungi Tritton
fundist—”
“Afsakið eitt augnablik, Hernesley,” greip
Fowler fram í fyrir honum, og veifaði hendinni til
merkis um, að hann skyldi þegja, “við getum ekki
leyft yður að halda áfram að tala. Það er skvlda
okkar að skýra frá ástæðunni til nærveru okkar hérna
áður en þér segið meira. — Eg er kominn hingað af
því, að mér fanst að eg yrði að vera hjá yður undir
þeBsum kringumstæðum. Þér getið skilið það, að
eg var neyddur til að gefa út varðhaidsskipun, eg
átti einskis annars úrkosta.
“Varðhaldsskipún? Hvaða varðhaldsskipun?”
Gráu hreinskilnu augun hans Miles horfðu undrandi
á vingjarnlega en um leið alvarlega andlitið á þeim
manni, sem síðast talaði.
“Hvers konar varðhaldsskipun er það, sem þér
talið um?” endurtók hann. “Er það meining yðar
að segja mér, að þér hafið gefið út varðhaldsskipun
vi5víkjandi dauða Trittons? Var hann þá myrtur?”
Við þessi síðustu orð Miles, sem hann talaði með
lágri röddu, fór hryllingur um hvern einn af þeim,
Sem voru í bókasalnum. Mercer, sem stóð við dyrn-
ar, sagði með kjökrandi róm:
“Ó—góði guð! —! Ó, góði guð!”
“Já, jafnilla og það fellur mér, verð eg að við-
urkenna að það er engum efa bundið, að þar hefir
glsepur verið framinn t” Rödd Fowlers var næstum
hátíðleg. — “Wilson læknir, sem Hobson sótti undir
eins og hann fann þenna veslings mann, segir að
dauðinn hafi orsakast af höggi, sem houm hafi verið
Vsitt af manni er staðið hafi bak við hann.”
“Staðið hafi bak við hann?” endurtók Miles al-
\eg ósjálfrátt. “En hvers vegna hefir hann verið
nyrtur? Hver gat haft hag af því að deyða þenna
Wsalings mann, með jafn grimmúðlegri aðferð?”
Á eftir þessum orðum varð grafarkyrð — svo
trðingarmikil grafarkyrð, að Dóróthea, sem staðið
Tnfði bak við þá og veitt orðum þeirra nákvæma eft-
itekt, gekk nú til þeirra og leit spyrjandi augum á
avarlega andlitið hans Fowlers.
“Þér megir reiða yður á það, minn góði Hernes-
xl^, að eg get ekki lýst því hve óánægður og hryggur
fel er yfir erindi mínu hingað í kvöld. Og á þessu
aígnabliki er mér enn þá alt þetta óskiljanlegt —
þð stendur frammi fyrir dómgreind minni eins og
vftdur draumur, en—” \
“En?” i— endurtók Miles hörkulega, þegar hinn
hiaði. — “Við hvað eigið þér?”
“Hobson kom heigi til mín til að fá varðhalds-
skpun, og eftir þeim rökum, sem hann lét fylgja
bd5ni sinni, var mér ómögulegt að neita honum.
AI, sem eg gat gert, var að verða honum samferða
higað, til að reyna að skýra fyrir yður—”
“Skýra fyrir mér—?”
Miles leit af einum á annan af þessum þremur
'miinum. \
“Hvað þarf að skýra fyrir mér? — Og hvers
vena komið þið einmitt til mín? Hvað kemur það
mé við, að þér hafið gefið Hobson varðhaldsskip-
un Það er mér að öllu leyti óviðkomandi.”
“Hernesley! Eg veit ekki hvernig eg á að koma
oriim að því,” sagði Fowler með skjálfandi rödd.
“E sönnunin var, eins og eg áðan sagði, svo full-
koiin, að mér var ómögulegt annað. — Eg var
neddur til að gefa út varðhaldsskipun fyrir yður.”
“Fyrir mig? Fyrir mig?” endurtók Miles alveg
utft við sig af undrun. “Eru þá allar manneskjur
OEnar brjálaðar? Hvað er það, sem hefir komið
yZr til að halda, að það væri eg, sem—”
“Bíðið augnablik!” greip Fowler fram í fyrir
bcum. ‘^Segið þér ekkert með æátu skapi. Það er
ersættisskylda mín að minna yður á, að alt sem þér
seið nú, verður brúkað sém vitnisburður á móti yð-
uiyið réttarhaldið.” ,
“Já, látið það verða notað þannig,” sagði Miles
ogiló stuttum en beiskum hlátri. “Þér getið þó ekki
mi alvöru haldið, að eg muni segja nokkuð, sem
g«ir kastað grun á mig, fyrir að hafa framkvæmt
j»i heigulslegt afbrot!, Hvers vegna ætti eg að
d^a nokkra manneskju? — Og það þar á ofan svo
lyskulega, að ráðast á hana að baki hennar? Hvaða
i? a.ognöt gðukiccýa,tíH 128456 1234507890$....
áfeðu hefði eg átt að hafa til að drepa þenna unga
Ttton ?”
“Eg hefi ekki sagt, að eg álíti yður sekan,” sa^ði
Fvler rólegur. “En sannanirnar, eða öllu heldur
bfdingarnar, sem við höfum fundið, eru fellandi
flr yður, og — já, þér verðið að fyrirgefa mér,
H-nesley, — en það sýnist líka að vera- ein afsak-
aii, eða að minsta kosti skýrandi orsök fyrir yður!”
“Ein orsök?”
Miles starði á kæranda sinn, um leið og Dóró-
tk með logandi gremju í augum sínum og blóð-
rðar kinnar, nálgaðist mann sinn með hægð og
l$5i hendi sína á handlegg hans.
Hlustið þér á mig, Hernesley! Það gerir ástæð-
ttar til þess einfaldari og skiljanlegri, og sparar
þs utan tímann, hverra erinda við erum komnir
hgað, en eg veit ekki með vissu hvort lafði Hern-
fleyt—”
"Leyfið þér mér hiklaust að heyra, hvernig á-
komulag þessa málefnis er,” greip Dóróthea fram
fyrir honum, og um leið og hún lyfti höfði sinu
hiasamlega og leit með fullu trausti og sigurhrósi
tiann sinn, þá bætti hún við: “Það getur ekki ver-
’bygt á neinni vissu, að maðurinn minn hafi fram-
jglæp? Eg veit að það er alveg ómögulegt.”
“Eg er yður að öllu leyti samþykkur,” sagði
»wler fljótlega. “En við verðum öll að lúta stað-
yndinni. Fyrir tveimur stundum síðan fann Hob-
n hinn dauða líkama Denis Tritton í afkima í lysti-
rðinum, hér um bil rétt hjá beitilandinu. — Það er
jög afskektur staður og brautin, sem þar er, mjög
aldan farin. — Ef Hobson hefði ekki af tilviljun í
irstökum erindagerðum verið þar á ferð, hefði lík-
eflaust ekki fundist fyr en mörgum stundum
:inna. — Hr. Tritton lá á jörðinni á grúfu fast við
rautina, og við hlið hans fann Hobson þungan staf
-íbenholtsstaf með silfurhandfangi, er stafirnir
f. G. H. voru grafnir í.”
Miles æpti ofurlágg af undrun og gekk fáein
kref nær þeim, sem talaði, en hann truflaði hann
kki og Fowler hélt því áfram og sagði:
“Stafurinn hafði hitt hinn unga Tritton svo
art, að Webster læknir fullyrðir, að hann hafi dáið
ndir eins. Og ef miðað er við blóðblettina, sem enn
á sjást á stafnum, hlýtur höggið að hafa verið voða-
fegt. Dauði maðurinn var strax borinn inn í næsta
túsið, sem af einkennilegri tilviljun var1 hans eigið
tús, er hann hafði um stund leigt ungum lista-
panni.”
“Já, það er alveg rétt”, sagði Miles og kinkaði
kolli. — “Mr. Bevan.’
“Málarinn var ekki heima, þegar við komum þar,
konan, sem sér um húsið, hún sagði okkur að
Titton hefði komið þangað fyr á þessum degi, og
.ð hann hefði litið út fyrir að vera í mjög æstu
?kapi. Hún sagði okkur enn fremur, að áður en
jann kom inn í húsið, hefði hann mætt Sir Miles við
/irðingarhliðið.”
“Já, það er alveg rétt,” viðufkendi Miles. “Hann
mætti mér, þegar eg var búinn að líta eftir rúgökr-
unum.”
“Þegar hann hafði verið inni í stofunni unga
málarans,” bætti Fowler við, “þar sem hann, eins og
áður er sagt, hafði litið út fyrir að vera mjög æstur,
sá konan hann ganga í áttina til lystigarðsins. —
Hún er sú síðasta manneskja, sem hefir séð hann
lifandi — að undanteknum morðingja hans.”
“Á hvaða tíma dagsins halda menn að morðið
hafi verið framið?” spurði Dóróthea stillilega og
blíða röddin hennar virtist bæla niður alla æsingu
hjá karlmönnunum og eins og hugga þá.
“Milli sjö og átta,” svaraði Webster læknir, sem
nú lét til sín heyra í fyrsta skifti. i
“Milli sjö og átta! En, Miles, þá er þetta þér
óviðkomandi. Milli sjö og átta varst þú nú—”
“Já, milli sjö og átta var eg á heimleið”, svaraði
Miles þungbúinn. “Á þeirri stundu var eg einmitt í
útjaðri lystigarðsins. Eg gekk þessa leið, þegar eg
kom frá leiguliðanum, og stafurinn minn—”
“Munið eftir aðvörun minni, Hernesley,” sagði
Fowler alvarelga. “Alt sem þér segið nú—”
“Já, alt sem eg segi nú,” greip Miles fram í fyr-
ir honum brosandi, — “það er eg fús til að endur-
taka alstaðar. Þó að eg stæði frammi fyrir dómar-
anum, mundi eg hvorki segja meira né minna, en eg
segi nú, frammi fyrir konu minni og ykkur, herrar
mínir. Eg þarf ekkert að dylja, og vil helzt segja
frá öllu, sem skeði og fyrir mig kom á heimleiðinni í
kvöld, að svo miklu leyti sem eg man það. Þegar eg
gekk frá leigubólinu, gekk eg þjóðbrautina langs
með lystigarðinum. Góðum ápöl neðar, á að gizka
nokkur hundruð álnum frá þeim stað, sem beitilands-
stigurinn liggur inn í lystigarðinn, gekk eg inn í
hann, að svo miklu leyti sem eg gat séð, var lysti-
garðurinn á því svæði alveg mannlaus. — Eg mætti
engri manneskju. Mér er ómögulegt að segja, að
pg hafi verið annars staðar á þessari stundi; en kær-
an, sem borin er á mig, er samt sem áður algerlega
röng.”
“Og stafurinn yðar, Hernesley?”
“Ó—stafurinn minn. Já, það er satt, honum
hélt eg á, þegar eg gekk út frá leiguliðanum, en á
heimleiðinni saknaði eg hans. Eg hlýt annað hvort
að hafa skilið hann eftir einhversstaðar þar, sem
eg kom inn, eða mist hann úr hepdi minni. — Hugs-
anir mínar voru alla leiðina að snúast uih viðskifti,
mikilsverð viðskifti. — Eg hefi ekki hinn minsta grun
um, hvað orðið hefir af stafnum mínum.”
Þessum orðum fylgdi dauðakyrð, sem Dóróthea
varð fyrst til að rjúfa.
“Þér mintust á það, hr. Fowler, að það væri af-
sakandi eða skýrandi orsök til. Viljið þér ekki segja
mér, hverja að eins nokkurn veginn áheyrilega orsök
maðurinn minn gat haft, til að myrða hr. Tritton?”
“Vasar dauða mannsins voru rannsakaðir,”
svaraði Fowler un)lir eins, “og bréfin sem við fund-
um þar, munu í augum almennings vera næg orsök
til þess, að ma,ður yðar að hans áliti hefði viljað
myrða Tritton. Af þessum bréfum sést það nefni-
lega, að þessi ungi maður — Denis Tritton, — gæti
með réttu gert kröfu til nafnbótarinnar og óðalsins
hérna. Hann var eftir bréfunum að dæma, hinn
rétti erfingi að Mansmere, og hafði sjáanlega áform-
að að hrekja mann yðar burtu héðan, til þess að
geta sjálfur, tekið við þessari eign, sem honum bar
með réttu.”
* * *
“Mér fanst eg verða að koma! Eg gat ekki var-
ist því. Eg varð að fara hingað til yðar. Fyrst í
' morgun fékk eg að vita, hvað fyrir hafði komið. Hr.
Bevan kom og sagði okkur frá því, og svo varð eg að
fara hingað.”
Þessi orð, sem voru töluð með afar miklum hraða,
voru sögð með hreinni rödd ungrar stúlku, og Dóró-
thea, sem stóð kyr og upprétt við borðið inni í bóka-
salnum, fanst að hún hefði aldrei á æfi sinni séð
neitt jafn indælt eins og þess ungu stúlku, er stóð
fyrir framan hana. — Bláu augun voru að nokkru
leyti byrgð af tárum, hinar aðdáunarlega fögru var-
ir skulfu, og það var viðkvæmur svipur af hluttekn-
ingu í Iitla barnalega andlitinu, og yfir allri fram-
komu ungu stúlkunnar.
“Ráðsmaður yðar vildi fyrst ekki lofa mér inn,”
sagði blíða, kvakandi röddin. “Honum hefir líklega
fundist það áleitni af mér, og það hefir máske líka
verið það. En eg gat ekki þolað, að hugsa um það,
að þér sætuð hér nú alveg einmana — í þessu stóra
húsi, með allar yðar gæfuríkn endurminningar, með-
an maður yðar er saklaus grunaður um voðalegan
glæp.”
“Þér álítið þá, að hann sé algerlega saklaus?”
spurði Dóróthea og horfði fast á ungu stúlkuna.
“Hvort eg álít það? Já, það geri eg raunar!”
Og kappgjarnt augnatillit staðfesti þessi orð. “Hr.
Bevan finst, að maður yðar minni á einn af þessum
göfugu riddurum, sem fyr á tímum börðust fyrir öllu,
sem var eðallynt og gott! — Og hann hefir rétt fyrir
sér! — Það er svo auðvelt að sjá, að sál Sir Miles er
eins eðallynd og andlitssvipur hans!”
Dóróthea gat ekki varist því að brosa, og þótt
hún hefði ekki eina sekúndu efast um sakleysi manns
síns, var henni það mikil huggun að heyra sína eigin
skoðun staðfesta, og sakleysj Sir Miles svo sannfær-
andi haldið fram, af þessari ágætu, ungu stúlku.
Þrátt fyrir hið óbifandi traust á Miles, hafði
nóttin eftir að hann var látinn í gæz-luvarðhald,
verið henni næstum óþolandi. Hún gat ekki sofnað
eina mínútu alla nóttina. Það var því engin furða,
þó hún væri þreytuleg og syfjuð að útliti. Hún var
föl og augun þungbúin og sorgmædd, en unga stúlk-
an, sem leit út eins og sjálft vorið, hafði lífgandi og
fjörgandi áhrif á hana með sinni ástúðlegu hlut-
tekningu.
“Og meðan eg hefi staðið hér og sagt yður frá
öllu þessu, hefi eg alveg gleymt að segja hver eg,”
sagði unga stúlkan, um leið og hún gekk nær Dóró-
theu og lagði hönd sína ofan á hennar hendi. —
“Mámma segir lí'ka alt af, að eg hugsi aldrei um
hvað viðeigandi sé, eða að haga mér á réttan hátt, —
en mér finst nú, að stundum sé engin þörf á að haga
sér samkvæmt venjum annara, og réttara sé að gera
það sem manni finst nauðsyn á að framkvæma, eink-
um þegar svona Ieiðinlegir viðburðir eiga sér stað
eins og hérna.”
“Eg er sannfærð um, að þér hljótið að vera
Betty,” svaraði Dóróthea og brosti nú ofurlítið. —
“Það er ómögulegt annað! Þér hljótið að vera Betty
hr. Bevans.”
“Já, eg er hr. Bevans Betty”. — Ofurlítill roði
kom fram í fallega andlitið. — “Hann er svo góður,
og hann hefir málað mynd af mér. Hann kallar mig
Nausica.”