Lögberg - 25.03.1926, Síða 7

LAGSREKG FIMTUDAGINH,
25. MARZ 1926
Bls. 7.

Hveiti sem
staðist hefir
öll próf
Hver efnarannsóknin
á fætur annari, í voru
eigin fyrirmyndar
brauðgerðarhúsi, sann
ar yfirburði Robin
Hood hveitisins, Sér-
hverjum poka fylgir
ótakmörkuð ábyrgð,
ásamt 10 per cent
skaðabótum, ef alt
reynist ekki eins og
frá var skýrt.
<7\ ryrní
Hood
Flour*
Frá meginlandinu
myrkva.
W. J. W. Roome er Englending-
ur að ætt og uppruna . Hann er
skrifari breska og útlenda biblíu-
félagsins. Vopnlaus og verjulaus
hefir hann ferðast um Afríku í tíu
ár og er vegalengdin, sem hann
hefir farið á þessum árum einar
75,000 mílur. Hefir ýmislegt ein-
kennilegt borið fyrir augu hans á
þessu ferðalagi. Þar hefir hann
séð dverga, sem ekki eru nema
4 fet á hæð og þaðan af minni.
Einnig risa, sem eru sumir yfir 7
feta háir. En allir eru þeir svert-
ingjar, hvað sem vextinum líður
Mr. Roome komst þar 1 kynni ^ið
svertingja höfðingja, eða konung
sem réði yfir mannflokki, sem er
1.500,000—2,000,000 að tölu. Þessi
höfðingji er 6 fet og 7 þumlungar
á hæð. En sumir þegnar hans eru
töluvert hærri.
Það var í skógarbelti, sem er
1000 mílur á lengd og 500—500
mílur á breidd, sem Mr. Roome sá
hina dvergvöxnu menn. Áður hafði
hann farið þar um, án þess að
verða var við þetta einkennilega
litla fólk.
“Þessir dvergar búa í skógun-
, um” segir Mr. Roome, “og eru vafa
laust viltari heldur en nokkrar
aðrar marinlegar verur, sem nú
eru uppi. Þeir eru reglulegir dverg
ar. Feti lægri heldur en minstu
Mongólar, sem fundist hafa. Nálg-
ist maður þá, hlaupa þeir burtu
eins og hérar og fela sig á bak við
trén. Eg hefi sveigt greinarnar til
hliðar og séð þessi litlu augu
glápa á mig.
Við hittum einn af þessum dverg-
um og með bendingum gátum við
fengið hann til að fylgja okkur til
félaga sinna. Þar sem undirskóg-
urinn var þykkastur, komum við
að dálítilli holu, sem ekki var
nema svo sem þrjú fet á hæð, en
sem við urðum að skríða inn um.
Þessi þröngu göng voru meir en
hundrað faðma löng, en þá komst
maður út úr þeim og inn í skóg-
inn, svo við gátum staðið upprétt-
ir.
Þegar hér var komið varð fyrir
okkur vatn á aðra hlið en trjá-
veggur á hina. Hér sáum við ofur-
lítil mannsspor. Við sendur þenn-
an leiðsögumann okkar á undan
okkur til að láta hann tilkynna fé-
lögum sínum að við værum á leið-
inni og búa þá undir komu okkar,
því annars er sennilegt að þeir
hefðu skotið á okkur eiturörvum
sínum. Eftir litla stund kom hann
aftur og við héldum áfram og
komum að nokkurs konar herbúð-
um, sem tóku yfir hér um bil
fjórða hluta af ekru og voru þar
um fimtíu af þessu litla fólki sam-
ankomið. Þarna var gott tækifæri
til að ná góðri mynd og eg notaði
mér það.
Dvergarnir dönsuðu burtu, en
eg fékk góða mynd af þeim. Þeir
lifa rétt eins og skepnurnar, og
eingöngu á veiðum. Þeir hafa boga
og örvar og þeir gera dálítil við-
skifti við aðra mannflokka þar í
grendinni. Fara þeir þannig að því
að þeir skilja eftir kjötstykki hjá
kofa þess, sem þeir vilja eiga við-
skifti við, en þeir ætlast til að fá
fulla borgun fyrir kjötið, í ein-
hverju, sem þeir geta haft gott af.
Það er ekki holt að reyna að hafa
af dvergnum. Hann er lítill vexti,
en hann er hættulegur mjög. Marg
ur maður hefir beðið bana fyrir
hinum eitruðu örvum hans, en
dverginn, sem skaut þeim sá eng-
inn.
í andliti líkjast þessir dvergar
mjög apanum. Brjóstið er sterklegt
og ákaflega loðið. Þeir eru ótrú-
lega sterkir og gefa ekki eftir með-
al blökkumanni. í trjánum klifra
þeir rétt eins og kettir. Þeir sýn-
ast altaf vera á ferðinni. Þegar
dýrið, sem þeir ætla að veiða flýr
undan þeim.elta þeir það þangað
til þeir ná því, hvað langt sem þeir
þurfa að fara. Þó undarlegt sé, þá
ganga þeir ekki naktir. Þeir eru
heldur ekki mannætur. Þeir hylja
sig með viðarberki og laufum, en
vanaleg föt kunna þeir vitanlega
ekki að gera. Bogamenn eru þeir
ágætir. Eg lét þá skjóta til marks
á all-löngu færi og tókst þeim það
ágætlega. Flestir hittu markið
nákvæmlega. Eins og eðlilegt er,
þar sem þeir lifa í skóginun og
sólin skín svo sem aldrei á þá, er
hörundsliturinn óskýr og ekki ó-
,svipaður lit á óunnum málmi. Hve
! margir af þessum dvergum kunna
I að lifa þarna i skógunum — það
| veit enginn maður.”
Frá mörgu fleiru en risum og
| dvergum kann Mr. Roome að segja
j af ferðum sínum um Afríku. Hann
I hefir ferðast um landið þvert og
i endilangt án þess að bera nokkurn
! tíma vopn til að verja sig fyrir
l viltum mönrium eða viltum dýrum.
I Hann lætur ekki eins mikið áf
| hættunni, eins og maður gæti í-
myndáð sér að hún væri. Um það
segir hann meðal annars:
“Áreittu aldrei villimann eða
villidýr. Segðu bara: góðan daginn,
og haltu svo áfram. Eg hefi séð
Ijón og önnur villidýr rétt hjá
mér að heita má. Auðvitað kemur
það stundum fyrir, að saklausir
gjalda hinna seku, Hafi einhver
gert eitthvað á hluta Ijónsins, þá
man það mótgjörðirnar í einar
þrjár vikur og það er hefnigjarnt.
En það kemur fyrir að það gleym-
ir hörundslit þess, sgm reitt hefir
það til reiði. Getur þá auðveldlega
svo farið að hefndin komi niður
á röngum stað.”
EFTIR ALTSAMAN
er ekkert sem
jafnast á við
ýmsum öðrum og frá ýmsum lönd-
um. Slíkar fyrirspurnir hafa bor-
ist frá Bratlandi, 'Svislandi, Þýzka-
landi, Ástralíu, Czecho Slovakíu,
Rússlandi og alstaðar að frá
Bandaríkjunum og Canada.
Mr. D. L. Smith, sem sér um að
selja hveitið fyrir Canada hveiti-
samlagið, er nú í Norðurálfunni í
þeim erindum, að selja hveiti fyr-
ir Canada. Eftir því sem ensk bióð
segja, verður hann þar var við
mjög mikinn áhuga á starfsemi
hveitisamlagsins. Blaðið “Co-op-
erative Ne/ivs” í Manchester á
tEnglandi, hefir átt tal við Mr.
Smith og hefir eftir honum hinn
27. febrúar, að bændurnir í Vest-
ur-Canada hafi ráðið það við sig,
að tryggja sinn eigin hag með því
að selja uppskeru sína sameigin-
Það má takast undir húsvegg, tún-
garði, brekkum eða klettum; ekki
þarf ýkja djúpa laut til þess að
logn sé á manni. Líka má reka
niður 3—4 prik og spenna á þau
dúk fyrir vindáttina. Ef fullkom-
ið skjól, er má oftast halda á sér
hita úti í glöðu sólskini að sum-
arlagi. Ekki er ástæða til þess að
liggja grafkyr; menn geta setið
eða gengið um, ef nægur hiti er.
Líka má lesa, eða gera eitthvað í
höndunum.
Hvort sem menn sóla sig úti eða
inni, er réttast að fara úr öllum
fötum og vera allsber; sumur þyk-
ir þó notalegt að vera í sokkunum.
Bezt er að hafa sólgleraugu; höf-
uðfat ekkert, eða þá barðalaust,
svo að ekki skyggi á hálsinn.
í fyrsta skifti má sóla sig í
fjórðung stundar eða hálfa kluk-
kustund; bæta svo við 15 mín. í
hvert skifti alt að 2—3 klst. eða
lengur. Nauðsynlegt er, einkan-
lega í fyrstu skiftin, að snúa sér
iðulega, þannig, að sól skíni jafnt
á bak, brjóst og hliðar. Annars
getur afleiðingin orðið óþægileg-
ur sólbruni. Sami tími fyrir börn
sem fullorðna.
Fæstir hafa tíma, nema á hvíld-
aHögum, til þess að liggja í sól-
baði. Þá kemur til mála, hvort
lega, og það sé hans skoðun, að j mega nota sólina betur en
hinar björtu vonir og bætti hagur
gert
bændanna í Vesturlandinu sé að:
miklu le'yti að þakka hinni nýju's®m
söluaðferð, sem hveitisamlagið i hafa marSir hverJir ekki nægan
er við vinnu sína. — Þeir,
ráða fyrirkomulagi íbúða,
hefir komið á fót og rekið hag-
kvæmlega fyrir hlutaðeigendur.
Sólskinsböð.
ísland er að vissu leyti betra
sólskinsland en ýms lönd sunnar
á hnettinum. Loftslag er hér kalt,
og þykir mörgum það aðalgallinn
á landi voru. En “fátt er svo með
öllu ilt, að ekki fylgi nokkuð gott”.
Vegna kuldans er minni uppguf-
un vatns heldur en þar sem lofts-
skilning á hollustu sólarinnar. í
sólarherbergi íbúðarinnar á fjöl-
skyldan að vera, en aldrei að láta
það standa sem ónotaða stáss-
stofu. Suðurherbergi íbúðarinnar
á að vera íveruherbergi að degin-
um eða svefnherbergi. Húsmæð-
ur, senr draga tjald fyrir glugga
þegar sól skín, meta meira stofu-
gögnin en börnin. Sveitastúlkur
við heyskap og fiskstúlkur eru oft
með skýlur um háls og höfuð; þær
ættu ekki að skýla nema kollin-
um, en lofa sólinni að skína á and-
lag er heitt. Lítið mistur og! lit, háls og axlir. Sólgleraugu
móða í loftinu; tært loft gerir ís- i ætti að nota meira en tíðkast, því
Nýtt og Fágætt Meðal fyrir Unga
og Gamla.
Læknar líkt og töframeðal veikar
taugar, svefnleysi, slæma mat-
arlyst og meltingarleysi.
Þeir, sem þetta lesa, munu undr-,
ast, þegar þeir heyra um þettaj
nýja meðal, því Nuga-Tone erj
meðal sem læknar þúsundir manna i
svo ótrúlega fljótt og vel. Það erl
ekkert, sem jafnast á við það til
að^ styrkja veikar taugar og þann
sjúkleik, sem af bví stafar; lækna
höfuðverk og sjúkdóma í magan-
um, og koma í veg fyrir svefnleysi.
Það vinnur það sem til er ætlast
og gerir það fljótt. Nuga-Tone
veitir blóðinu járnefni og taugun-
um phosphorus. Það er ótrúlegt
hve fljótt það gerir veikar taugar
aftur styrkar og slaka vöðva stælta,'
byggir upp rautt og heilbrigt blóð ^
og sterkar taugar. Það veitir
endurnærandi svefn, góða matar-
*yst, góða meltingu og eykur dugn-'
að 0g viljaþrek. Ef hér Hður ekki
sem hezt, þá ættir þú, heilsu þinn
ar vegna, að reyna Nuga-Tf.nt.
■^ayndu það bara í nokkra daga og
ef þér Hður ekki betur, þá taktu
aÍF.anKÍnn til lyfsalans og hann
skilar þér aftur peningunum. Þeir
sem búa til Nuga-Tone, þekkja
svo. vel áhrif þess. að þeir leggja'
fynr alla lyfsala að ábyrgjast haði
og skila aftur peningum, éf þú’ert
ekki ánægður. Það er þægilegtí
ínntoku og þú getur fengið nóg
til að endast þér í mánuð fyriri
svo sem einn dollar. Meðmæii og
ábyrgð og til sölu hjá öllum góð-
um lyfsolum. t
Hveitisamlagið.
Heimurinn veitir oss eftirtekt.
Mörgum sinnum og með ýmsu
móti, hefir Canada vakið eftirtekt
á sér út um veröldina. En nú
lengi er það ekkert eitt sérstakt,
sem vakið hefir eins mikla eftir-
tekt á landi og þjóð, eins og hinn
undursámlegi vöxtur hveitisam-
laganna í Canada.
Sem nýtt land, hafa þau tæki-
færi, sem Canada hafði að bjóða,
sem akuryrkjuland, verið víða
rómuð. Síðustu árin hefir Can-
ada samt sem áður átt við örðug-
leika að stríða, sem eru alt annað
en álitlegir fyrir þá, sem fyrirj
voru eða höfðu í hyggju að koma.
Hveitisamlögin hafa breytt þessu
ástandi og komið í betra horf.
Hvort sem það er nú algerlega
þeim að þakka eða ekki, þá er það
áreiðanlegt, að nú eru vonirnhr
méiri og framtíðin bjártari hjá
bændunum, en verið hefir, bæði|
fyrir aðgerðir hveitisamlagsins
og vegna þess, að menn skilja, hve
hveitið frá Canada hefir afar-
mikið að þýða á heimsmarkaðn-
um, þegar um fæðutegundir er að
ræða. Starfsemi samlaganna hef-
ir dregið að sér athygli allrar ver-
aldar. Skrifstofu Canada hveiti-
samlagsins berast stöðugt fyrir-
spurnir frá stjórnardeildum, há-
skólum, akuryrkjufélögum, sam-
lenzkt sólskin flatt og kraftmikið.
Náttúran hefir viljað sýna okkur
sanngirni; hitinn er að vísu skamt-
aður úr hnefa, en W þess stað
veitt glatt sólskin. 1 heitum lönd-
um, t. d. Egyptalandi, er ætíð
mistur í lofti og sólskinið því í
daufara lagi. í Mið-Evrópu leita
menn upp á háfjöll eftir kraft-
mikilli sól. Hér á landi er þess
ekki þörf.
Gamalt þýzkt máltæki er á þá
1 leið, að ekki þurfi á lyfsala né
lækni að halda þar sem sólin kom-
ist að. Hollusta sólskinsins hefir
verið kunn, en gefinn meiri gaum-
ur á síðari árum, bæði hér og er-
1 Iendis. Sólskin er nú notað all-
mikið til lækninga, einkanlega
við berklaveiki, en ætti líka að
notast eftir föngum af heilbrigðu
fólki. Mikilsverðara er að koma í
veg fyrir sjúkdóma en lækna þá.
Sólskinsböó bæta blóðleysi, auka
matarlyst. gera menn ókvefsæla,
stæla hörundið og gera menn táp-
mikla og bjarta í skapi. Sagt er,
að ekki séu aðrir sjúklingar glað-
lyndari en þeir, sem iðka sólskins-
böð. — Frægasti sólskinslæknir
nútímans, Dr. Rollier í Sviss, seg-
ir t. d. um, hversu húðin herðist,
að eitt sinn er hlaupabóla barst á
spítalann, tóku engir veikina, sem
orðnir voru yel sólbrendir, nema
einn sjúklingur; hann fékk bólur
á útlim sem lagður var í gipsum-
búðir og hafði sólin auðvitað ekki
komist þar að. Oft má sjá þess
skýran vott, hve holl áhrif sól-
skinið hefir á berklaveikt fólk..
— Algeng er hér á landi eitla-
bólga utan á hálsinum og stafar
hún oftast af berklaveiki. Liklegt
er að þetta orsakist að nokkru
leyti af tannskemdum, sem lítið er
gert til að lækna, ýmist af efna-
leysi, hirðuleysi eða skilnings-
leysi. En það má heita segin saga,
að flestum kirtlaveikum sjúkling-
um líður með bezta móti eftir
sumarið, en versnar eftir skamm-
degið. !
iSólskinið er því miður stopult á
íslandi; má heita að stundum
komi jafnvel fyrir sólarlaus sum-
ur í heilum landsfjórðungum. Á
'Suðurlandi er oft mest um sólskin
í marz og apríl.
Sólskinsböð má taka hér á landi
frá marzbyrjun og til hausts. Bezt
er auðvitað að vera undir beru
lofti, því að glerið dregur úr
krafti sólarljóssins, ef sólböðki
eru tákn í húsum inni, gegnum
glugga, Þó geta slrk sólböð kom-
ið að góðu liði og gert menn vel
sólbrenda. Á útmánuðum er auð-
vitað ekki unt að sóla sig nema
inni, og stundum líka á sumrin,
ef kalt er.
Sólskinsböð inni: Fara úr öll-
um fötum, liggja á legubekk eða
þá þolist sólskiriið betur. Mér er
kunnugt um sveitamenn sem, að
mínu ráði, hafa verið við slátt í
sólskini allsberir eða ofan að
mitti, ef kvenfólk er í nánd. Að
minsta kosti geta menn við úti-
vinnu verið flegnir í bak og brjóst.
Ekki er nokkur vafi, að þetta ger-
ir sitt til að koma í veg fyrir og
eyða berklabólgu á hálsinum.
Þegar eg tók stúdentspróf var
verkefni í ísl. ritgerð: Mens sana
in corpore sano, þ.e.: heilbrigð
sál í hraustum-líkama. Við stú-
dentaefnin höfum sennilega farið
mörgum fögrum orðum um þetta
efni, en mjög dreg eg í efa, að
nokkur okkar hafi drepið á gildi
sólskinsins í sambandi við líkam-
lega og andlega heilbrigði. En
tímarnir fara batnandi og þekk-
ingin vex. Nú vitum vér, að þótt
sólskinið sé stopult hjá oss, er
það mikils virði líkamlegum og
andlegum þroska, og ætti að færa
sér það sem bezt í nyt.—íþr.bl.
Gunnl. Claessen.
prófa sjálfa sig. í einverunni
reynir á það hve mikið andlegt
innihald maður hefir. Flestum
finst þeir ekkert hafa iað hugsa
um — finst þeir vera andlega tóm-
ir í einveru. Það reynir einnig á
andlegan istyrk manna. Það eru
ekki allir, sem geta þolað félags-1
skap sjálfra sín til lengdar. En ef
maður stenst eldraunina, munu
nýjar lindir taka að streyma fram
í sál hans — lindir, sem hann
hafði enga hugmynd um áður.
Hvað hefir fólk flest gott af að
umgangast hvað annað? Nauða
lítið, því þar talar tómleikur við
tómleik. Að vísu er hitt satt, að í
samlífi við aðra reyriir á vissa eðl-
isþætti manna, sem fá ekki eða
miklu jsíður þroskast í einveru. Og
alstaðar á að vera starf í miðju
samlífi mannanna. En einveran er
höll á stundum — hún veitir fyll-
ingu þr sem áður var tómleikur.
Hún er eins og nokkurs konar
reikningslok, þar sem maður full-
vissar sjálfan sig um, að hann sé
ekki búinn að tapa höfuðstólnum
—i týna sjálfum sér. Hún er eins
og laug, sem maður fer í við og
við til að þvo af sér gróm heims-
ins. Hún er sem hreinn andblær
ofan af háfjöllum sólarinnar, sem
sópa.r burt mollulofti og ryki úr
huganum.
Nú á dögum er mikið rætt uhi
skemtanafíkn fólks og það með
réttu. Alt er miðað við skemtanir
en gleði heyrist varla nefnd og
menn skammast sín fyrir að taka!
sér skylduna í munn. Eg hygg, aði
skemtanafíkn fólks stafi að miklu
leyti af því, að það vanti gleði.
Þeir eru helst til fáir, sem geta^
glaðst innilega og djúpt yfir ein-
földustu pg guðdómlegustu hlut-l
um lífsins, yfir dýrð himins og
jarðar — sem geta séð ljósblik ó-j
dáins eyja í Ijóma sólskinsins eða!
í brosi barnanna. En í þess staði
reyna menn að fylla upp í eyðurné
ar með skemunum og fá enga full-'
nægju. Menn teyga brimsaltan sjó
skemtananna í staðinn fyrir upp-
sprettuvatn gleðinnar og þyrstir æ
því meira. Þeir vita ekki að hið
besta í lífinu, kemur alt án þéss
að leitað sé að því, og flýr undan, i
ef á að grípa það með valdi. Gætu
þeir lært að þekkja gleði einver-
unnar, myndi meiri fylling og friðJ
ur streyma um sálir þeirra.
Dýrðlegi einvgru himinn! Þúj
hefir ausið yfir mig náð þinni með
frjóvgandi helliskúr og rofið klafa
brynju sálar minnar með örvum
geisla þinna.
Eg var sem dropi í úthafi ástar:
þinnar, týndi mér þar og fann migí
aftur í æðra og fyllra skilningiJ
'Mér fanst eg hafa staðið undir
regnboganum og átt allar mínar
óskir uppfyltar — líka þá, að eiga
eina ósk í fjarska, sem átti eftir
að rætast. Jakob. Jóh. Smári.
— Eimreiðin.
Einvera.
Fyr á öldum var það alsiða, að
menn dróu sig i hlé frá solli ver-
aldar og gerðust einsetumenn.
Sjálfsagt hefir tilgangurinn oft
verið nei-kvæður, — sá, að losna
við freistingar og áhrif þessa
heims. En ekki er ólíklegt að ein-
setan hafi og fært mönnum ein-
hvern jákvæðan hagnað einhverja
þá f iársjóðu, er gátu ekki, eða síð-
ur fengist í glaumi mannlífsins.
Nú á tímum eru sennilega flest-
ir sammála um það, að einsetu-
menn fyrri tíma hafi farið út í|
öfgar, er þeir höfðust við i ein-
vóru fjarri mannabygðum æfi-
langt farið í hina áttina, — of lítið
gert að einveru, svo lítið, að menn
kunni að skaðast af því andlega
— heimskast of mjög á samlífinu
hver við annan.
Það er algengt á þessum síðustu
og fþrátt fyrir alt) bestu tímum,
að menn hafa hvorki tíma né tæki-
færi, löngun né hæfileika, að þvi
er virðist, til að þekkja náttúruna
eða sjálfa sig. Þeir koma ekki auga
á dásemdir náttúrunnar og þeir
hræðast ekkert svo mjög sem það,
að horfa irin í sál sjálfra sin.
Einveran ogkyrðin benda mönn- þar til 1883,
um fyrst og fremst út á við, á
náttúruna. Hugurinn verður opn-
ari fyrir dýrð hennar en í fjöl-
menninu og glaumnum. Þegar
hugurinn þegir, munu hlutirnir
tala. Þegar ysin og þysin í sálum
vorum þagnar geta raddir náttúr-
unnar notið sin. Sá, sem allajafna
buslar í brimgarðinum, meiðir sig
á fjörugrjótinu, því er ráð að
synda út í djúpið. Og djúp hins
ytra heims er mikið og lítt kannað,
allra minst af þeim, sem þykjast
vera “hagsýnir” menn og hafa
allan hugann á yfirborðinu. Þeir
PALL SVEINSSON.
heyra ekki vögguljóð vindsins eða
á gólfin, með bfekán eða mad- fyrirheit regnsins. — Þeir hafa
ressu undir sér; ekki liggja á sæng j ofurselt sig Mammoni og sjá ekki i Skúli og Halldóra, bjuggu á Blöndu-
sem líkaminn sekkur ofan í. Ef sól, fremur en Björn í öxl forðum ósi tvö fvrstu búskaparárin, en flutt-
Halldora Eiríksdóttir Johnson.
Sjötta janúar siðastliðinn andaðist
að heimili sínu í Victoria, B. C., kon-|
an Halldóra Eiríksdóttir, eftir 7 ára
legu í innvortis sjúkdómi, er síöast
leiddi hana til bana. og virtu^t lækn-
ar ekkert geta við ráðið. SíSari hluta
legunnar þjáðist Halldóra sál. mjögj
rriikið, en bar þrautir sínar me5 frá-í
bæru hugekki fam til síðustu stundar.
Halldóra sál. var ættuð úr Borgar-j
firði syöra, á Islandi, dóttir Eiríks!
Ólafssonar, er lengi bjó í Svigna-
skarði i Borgarhreppi í Mýrasýslu.
Eiríkur var bróðir Þórbjarnar á
Steinum í Stafholtstungum í sömu
sýslu, og voru þeir bræður synir ól-
afs bónda, er bjó rausnarbúi á l/und-
um, næsta bæ' við Steina, fyrri hluta
nitjándu aldarinnar. Þeir bræður,
Eiríkur og Þorbjörn, voru nafnkend-
ir um allan Borgarfjörð fyrir staka
gestrisni og góðmensku. Móðir Hall-
dóru var RagnhilBur Þorsteinsdóttir
frá Glitstöðum i Norðurárdal i sömu
sýslu. Hjónin. Eiríktir og Ragnhildur,
eignuðust 9 börn, af hverjum 2 dóu i
æsku, en 7 komust til fullorðinsára,
og var Halldóra þriðja i röðinni, of-
an frá talið, tveir piltar, ólafur og
Þorsteinn. eldri en bún, nú báðir
dánir. en hin fjögur, sem lifa systur
sina, eru: 1. Hinrrk, sem Iengi hefir
búið og þýr enn góðu búi á Point'
Roberts. Washington ríki; 2. Ragn-!
hildur. Mrs. Anderson, í Victoria, B.
C., gift Þorsteini Kjartanssyni fAnd-
eisoný frá Sólheimatungu í Stafholts-
um; en hin tvö, sem heima eiga á Is-
Iandi, eru; Þórunn, gift kona á Hamri
i Þverárhlið, og Eggert, búandi i
Borgarnesi.
■Halldóra sál. var fædd í Svigna-
skarði 12. ágúst 1859; hún ólst upp
hjá foreldrum sinum og var hjá þeim
þar til 1883, að hún gekk að eiga
Skúla Jónsson, ættaðan úr Húna-
vatnssýslu, sem nú lifir hana. Skúli
er fæddur á Efri-Þverá í Vesturhópi
1853, sonur Jóns Ólafssonar, er Iengi
bjó á Súluvöllum í Vatnsnesi. Bræð-
ur Jóns voru þeir Guðmundur Ólafs-
son, er fyrrum vkr miólkursali i Win-
nipeg. og Ólafur Ólafsson frá Vind-
hæli á Skagaströnd. Móðir Skúia
var Helga Skúladóttir, ættuð austán
af Fljótsdalshéraði, systir þeirra séra
Miðfirði og Björns umlx>ðsmanns
Sveins Skúlasonar á Staðarbakka i!
Skúlasonar á Eyjólfsstöðum á Hér-;
aði, er Páll sál. Ólafsson kveður bezt
um. 0g Guðmundar Skúlasonar, er|
bjó að Efri-Þverá. — Þau hjón,!
Það var fjölda mörgum harmsefni mikið, er sú frétt barst þeim
til eyrna, að Páll Sveinsson væri látinn. Að sönnu var sú fregn
ekki óvænt, svo farinn að heilsu sem hann hafði verið síðasta árið,
og þungt haldinn síðustu vikurnar. En vinsælda vegna var hann
svo mjög harmaður af mörgum. Andlát Páls sál. bar að snemma
morguns, fimtudaginn 4. marz á “Private Nursing Home" í Winni-
peg, þar sem hann var síðustu dagana. Stundaði hann þar, ásamt
konunni, Soffia systir hans, sem er útlærð hjúkrunarkona. Snemma i
haust er leið, ferðaðist Páll sál. ásamt með fjölskyldu sinni, frá heim-
ili sinu í Wynyard, að leita sér heilsubótar; fór hann þá fyrst suður
til Bandaríkja, á heilsu-hæli þar, og dvaldi þar nokkurn tíma. en kom
svo aftur til Winnipeg. og dvaldi með fjölskvldu sinni. á vegum
tengdaforeldra sinna. Mr. og Mrs. W. Johnson, og tengdasystkina,
Mr. og Mrs. Paul Thorlakson. Naut hann ástúðar og nákvæmrar
umhyggju konu sinnar og fólks sins alls frarn í andlátið Allar hugs-
anlegar tilraunir voru gjörðar til að afla honum heilsubótar, cn þrátt
fyrir allar þær góðu og einlægu tilraunir, dró stöðugt af honum, unz
andlátið bar að
Páll Sveinsson fæddist 14, ágúst árið 1886, að Mountain í N,-
Dakota. Foreldrar hans voru Sigurjón Sveinsson frá Garði i Aðal-
reykjadal í Þingeyjarsýslu, og Valgerður Thorláksdóttir. systir séra
Steingrims og þeirra systkina, Hann ólst þar upp með foreldrum
sinum þar til hann var 18 ára gamall. Fluttist hann þá með þeim
norður í nýlendu þá í Saskatchewan, sem þá var að myr)dast i grend
við Quill Lake, og nam þar land ásamt með föður sinum, skamt frá
vatninu og utn þrjár mílur frá þeim stað, þar sem Wvnyard bær síð-
ar bvgðist Þar stundaði hann búskap af miklum dugnaði og tnikht
kappi í sjö ár, en fluttist þá til Wynyard-bæjar og byrjaði aö verzla
þar. — Tuttugasta og sjöunda október 1915 giftist hann Minnie,
dóttur þeirra Mr. og Mrs. W. Johnson í Winnipeg; stofnuðu þau heitu
ili sitt í Wynyad. og þar rak Páll sál. verzlun sína. Farnaðist hon-
unr ágætlega, og lýsti sér þar sem fyrri elja hans, einlægni og dugn-
aður. Þeim hjónum varð tveggja barna auðið. Eldra barnið var
stúlka, Valgerður Oddný Eleanor að nafni. Var hún prýðilega efni-
leg. Fyrir þeirri sáru sorg urðu þau hjón, að missa hana um fimm
ára gamla. Var það mjög þungbært fyrir þau bæði. en lýsti sér þó
í þeirri þungbæru sorg stilling og trú be^ia hjónanna. Yngra
barnið er drengur, Lincoln Paul að nafni: lifir hann föður sinn á-
samt móðurinni, og er hið efnilegasta barn. Móður sína misti Páll
árið 1909. En faðir hans, Sigurjón, er enn á lífi, og ern, þó hann sé
töluvert við aldur og vegurinn hafi stundum verið sár. Sex st’Stur
Páls sál. eru á lífi og eru það þær; Mrs. F. Thorfinnsson, Mrs. T.
L. Reykdal, Mrs. S. B. Halldórsson, Soffía og Aldís. allar til heim-
ilis í Wynyard, og Mrs. J. Freeman,, til heimilis í Minot, N.-Dak.
Æfiferill Páls hál. var stuttur — að eins 39 ár. En þó hann
væri ekki lengri, urðu sum sporin ákaflega sár og þung. Þó má
minnast þess með fögnuði, að það er bjart yfir minningu hans. —
Hann var stór maður vexti, sterkur, hraustur og friður sýnum.
Andi hans var frjáls og breinn, og lund hans létt og góð. Hann var
ástríkur eiginmaður og faðir, eins og líka sonur og bróðir. Sökum
sinna ágætu mannkosta naut hann mikilla vinsælda; — mörgum
þótti vænt um hann auk þeirra, sem næst honum stóðu. Hann var
þýður í lund og viðkvæmur, félagslyndur og trúhneigður. En þrátt
jfvrir viðkvæmnina var karlmenska einn aðal-þátturinn í eðli hans.
Konr sú karlmenska og það þrek sífelt í ljós, en þó ekki sizt i sjúk-
dómsstriði hans^ Aldrei mælti hann æðruorð við neinn. Hann
kvartaði ekki. Hann gjörði sér bjartar og góðar vonir um bata nieð-
an unt var, og reyndi að aflai sér heilsuibótar eftir því sem tök voru
til. En svo gekk hann hetjulega móti dauðanum í auðmýkt og trú.
Jarðarför Páls sál. fór fram frá Fyrstu lút. kirkiu í Winnipeg,
laugardaginn 6. marz. Kista hans var skreytt fjölda mörgum fögr-
um blómsveigum frá vandamönnum. vinum og félögum. Séra Biörn
B. Jónsson, prestur safnaðarins stýröi guðsþjónustunni við útförina,
en þeir, séra Steingrimur móðufbróðir hins látna, og séra Haraldur
Sigmar, prestur þess safnaðar er hann tilheyrði, töluðu í kirkjunni.
Var hann svo lagður til hvíldar i Brookside grafreit, hjá hinni
heitt elskuðu dóttur, sem burt haíði verið köTIuð liðugum tveim
árurn fyr.
Um hin sára söknuð konu hans, föður hans, og annara skyld-
menna, vita þeir vel, er þekkja til. og hryggjast með þeim í sorg-
inni þungu. En með þeim gleðjast þó lika þeir, er þektu hinn látna,
út af því að mynd sú og minning um hann, sem geymd er í hjörtun-
um, er svo björt og fögur. Það er minning um sannarlega góðan
dreng. G. J.
æsku. Þau sem eru á lífi, eru: Jónl
Levy, heima hjá föður sinum ; Helgi, j
kvongaður, og býr í Victoria; ogi
Ágústa, er annast hefir um móður
sina eftir megni, jafnframt og hún,
hefir haldið hús fyrir föður sinn.
Að lýsa lyndiseinkunnum Halldóru j
sál. er þeim, er þetta ritar, ofvaxið, j
þar hann hefir svo litil náin kvnni
af henni haft síðan heima á Fróni.
og þá bæði unglingar um fermingar-
aldur. En þó mun mega fullyrða,
að hún var mikið meira en í meðal-
lagi gáfuð kona, og því ætíð skemti-
leg í viðræðum, og alt þar til að hún
fór að tapa heilsu. með afbrigðum
bjartsýn; hún var gædd þeim fegurð-
ar kosti, sem eg tel einn með þeim
bestu er nokkur maður eða kona á til
i eigu sinni. sem er lifsgleði, og blasti
ávalt\fyrir lmgskoti hennar sólskins-
hlið lifsins, þrátt fvrir margvíslega
erfiðleika. sent oft svo mjög spilla
rósemi þeirra. sem þeim mæta. svo
af því framan sagða var sálin fögur
og líkaminn í fullu samræmi. léttur
og viljaþrekið með afbrigðum, og var
hún þvi manns síns önnur hönd i hví-
vetna, enda var samíbúð þeirra hjóna
hin ákjósanlegasta er hugsast getur.
Með Halldóru sál. er hnigin i val-
inn ein af þeinj mörgu konum, sem
skilja eftir fagurt eftirdæmi með á-
huga og elju fyrir uppeldi barna sinna
og umhyggju fyrir heimili manns sins
og þeirra.
Æskuleiksystir þú sefur nú rótt
umsiðasta bústaðinri alt er svo hljótt,
en öndin þín svifur um sólgeislans
braut
og sér engan skugga er valdið fær
þraut.
Minningin lifir, þó mold hylji ná
nióður nú helgasta uppfylt er þrá.
Þú samtengd ert blessuðu börnunum
þin
sem bjóða' hana mömmu velkomna’til
sin
Ritað að tilmælum nánustu aðstand-
enda. •
J. Johnson.
menn kjósa heldur, má sitja í sól-
inni. Bezt er að gluggar séu opn-
ir og sólin sktíni á kroppinn, án
þess að rúðuglerið sé á milli.
daga.
j ust svo að Svignaskarði, hvar þauj
En einveran bendir líka inn á'dvöldu þar til 1887, að þau fluttu til
við, inn í sálir sjálfra vor. I ein-| Vesturheitns og settust að i Winni-
oess ao ruomrieno se a miin i má IæFa að ÞekkJa sjálfo SÍg. ‘ PeS- Þar dvöldu þau i þrjú ár, fluttu
1 oAiaVi i j J Tl1 l,ess hyjrpr cg, að menn hafi Þa ll1 Victoria. hvar þau hafa ávaltj
l. ins. oð u *' fr er Kaldur-^ farið út í eyðimerkur ferðum. búiö síðan. Þau hjón 'eignuðust 8
vinnufélögum af ýmsu tagi og inn, að velja gott skjól fyrir vindi. til þess að kynnast sjálfum sér og ^örn, en að e*ns 3 eru á Hfi; 5 dóu í