Lögberg - 08.04.1926, Qupperneq 3

LÖ&BElvG FIMffUDAGINN,
8. APRIL 1920.
í>ia. J.
Sérstök deild í blaðinu
SÓLSKIN
Fyrir börn og unglinga
Jörundur.
Saga eftir Jóhönnu Spyri.
(Æskan.)
(Framh.)
Morguninn eftir lá drengurinn heill heilsu og
rjóður í kinnum hjá líki föður síns. Við leituðum
eins og við gátum, ef vera kynni að við fyndum
nafnið hans, en það tókst ekki; við fundum ekki
nema tvo stafi, sem merktir voru í skyrtuna hans.
Munkarnir héldu, að hann hlyti að hafa haft veski
á sér eða þá einhvers konar skjöl, er gætu gert oss
litilsháttar grein fyrir, hver hann væri, en öll eftir-
grenslan varð árangurslaus. Príórinn gamli og
góði sneri sér þá til min og bað mig að taka dreng-
inn með niður í dalinn og koma honum þar fyrir hjá
einhverri brjóstgóðri konu, því hjá munkunufii gat
hann ekki ' verið langvistum. Príórinn fékk mélr
pening; hann átti að vera meðgjöf með drengnum
til bráðabirgða. Samt ætluðu munkarnir að auglýsa
fráfall mannsins sem víðast, og töldu víst, að ætt-
ingjar hins látna mundu þá gefa sig fram. Svo
ætluðu þeir að gera mér orð og láta mig vita, hverj.
um eg ætti að afhenda drenginn.”
“Eg gerði eins og príórinn beiddi. Eg lagði
drenginn á herðar mér og eg hélt af stað með hann
niður fjallið. Drengurinn var í góðu skapi, því að
hann var svo hress eftir svefninn og lét dæluna
ganga við mig. Litlar upplýsingar gat hann gefið
mér; en svo mikið vissi hann þó, að skírnarnafn
hans var Jörundur, en ættarnafnið vissi hann ekki.
Hann var að kalla á pabba sinn hvað eftir annað,
svo að tárin komu fram í augun á mér; eg kendi svo
innileg í brjósti um þennan vesalings föðurleys-
ingja.
Meðan eg var með drenginn á leið niður fjall-
ið, þá gazt mér svo vel að honum, að eg hugsaði oft
með sjálfum mér: “Eg skal eigi fá öðrum þennan
dreng til fósturs; eg ætla að hafa hann hjá mér,
þangað til ættmenn hans koma og sækja hann.”
En eg fékk enga orðsendingu frá munkunum
uppi í Bernhards-klaustri. Og er eg kom þangað,
tveimur árum síðar, þá sögðu munkarnir mér, að
þrátt fyrir alla sína eftirleit og auglýsingar hefðu
engir ættingjar gefið sig fram, enginn maður hefði
spurt eftir honum, og var þeim gleði að heyra, að
eg hefði skotið skjóli yfir drenginn.
Auk malpokans hafði ferðamaðurinn líka gígju
meðferðis, og bar hana líka á bakinu; drengurinn
erfði hana svo eftir föður sinn og eg hafði haná
með mér. En hverjum gat í hug dottið, að nafnið
hans stæði á gígjunni? Mér kom ekki til hugar
að gá að því.”
Tárin streymdu af augum malarakonunnar,
meðan gamli maðurinn var að segja söguna. —
“Jörundur, Jörundur! komdu til mín!” hrópaði hún
mjög klökk. “Komdu hingað til mín! Eg er amma
þín! Þú ert hold af okkar holdi. Nú skil eg hvern-
ig á því stendur, að þú gazt svo oft horft á mig al-
veg eins og hann Melchior minn gerði. Hann faðir
þinn var sonur minn; það var hann Melchior okkar
— það var hann Melchior okkar!”
Alt látbragð malarakonunnar fékk mjög á
gamla fjalla-foringjann; hann varð að þerra tárin
úr augum sér við og við. Jörundur sat og var svo
hissa, að hann gat ekki orði upp komið. Loks
hallaði hann sér með barnslegu trúnaðartrausti upp
að ömmu sinni og alt af glaðnaði meir og meir yfir
honum.
Þegar malarakonan var búin að ná sér lítið eitt,
þá sneri hún sér aftur að gamla fjalla-foringjanum.
“Við eigum þér mikið að þakka,” mælti hún og
rétti honum höndina. “Ef Guð lofar, þá vona eg, að
enn endist tími til að borga þér nokkuð af þeirri
skuld, sem við erum í við þig. En segðu mér nú að
lokum: Geturðu ekki sagt mér neitt meira frá syni
mínum, ekki eitt stakt orð?”
Gamli maðurinn hugsaði sig um. Hann tók
það fram, að förunautur sinn hefði verið svo þjak-
aður af illviðrinu og ofrauninni, að hann hefði varla
getað mælt orð frá munni. Samt rifjaðist lítið eitt
upp fyrir honum, þegar hann var búinn að leggja
drenginn á herðar sér, þá spurði hann manninn:
“En hvar er mamma hans?”
Þá sneri förunautur hans sér við og í áttina til
ítalíu og mælti: “Dáin og jörðuð að heimili sínu
þarna niðri í bygðinni.”
“Og nú sit eg hérna, og þá rifjast annað til upp
fyrir mér,” mælti gamli maðurinn. “Hérna er klút-
ur, seip Jörundur vildi ekki hafa með sér, af því
honum fanst hann vera of heitur. Klútinn hefi eg
alt af varðveitt sem sjáaldur auga míns og beðið
Jörund þess lengstra orða, að fara varlega með
þennan menjagrip; þess vegna er hann reglulega
fallegur enn.”
Gamli maðurinn hljóp inn og kom aftur að
vörmu spori með gráan, rauðröndóttan hálsklút.
Kona malarans þekti klútinn óðaVa. Þennan
klút hafði hún sjálf gefið syni sínum síðasta jóla-
kvöldið, sem hann var heima. Það var seiti hann
stæði henni lifandi fyrir hugskotssjónum, Ijómandi
af fögnuði með fögru jólagjöfina um hálsinn. Hún
grét þá að nýju við það að minnast síns elskaða
sonar og gat lengi engu orði upp komið.
“Það getur ekki átt sér stað, að hann hafi
gleymt móður sinni, fyrst hamn geymdi jólagjöfina
hennar svona vandlega,” mælti gamli maðurinn með
hluttekningu henni til huggunar.
Nú varð löng þögn! meðan konan var að rifja
upp fyrir sér gamlar jiinningar, en að því búnu
mælti hún við gamla manninn: _
“Nú skal eg segja þér dálitla sögu af föður
Jörundar. Eg skil það svo vel, að þig muni stórlega
furða á þessu öllu og þú átt skilið að fá meira að
vita.
Hann Melchior minn var gáfaður og námfús
drengur; duglegur var hann og alt lék honum I
höndum. Maðurinn minn þóttist líka af honum af
góðum og gildum ástæííum; úr honum átti að verða
malari, svo lengi þyrfti að leita áður en hans jafn-
oki fyndist. Þá bar svo til, að breyta þurfti myln-
unni að nokkru leyti. Við fengum þá verkamenn
til mylnubyggingarinnar; einn af þeim verkamönn-
um var ítalskur að ætt og uppruna, Marlo að nafni;
hann söng eins og næturgali, og það var hann, sem
hafði þessa gígju með sér. Melchior var þá 16 ára;
hann hélt sér alt af að Marlo. Þeir sungu og léku
saman og var yndi á að heyra. Melchior lærði á
skömmum tíma listina af Marlo; hann var meira að
segja orðinn leiknari að slá gígjuna en meistari
hans, að minsta kosti sagði Marlo það sjálfur. En
upp frá því hneigðist hugur Melchiors svo að söng-
listinni, drotningu listanna, að hún sat í fyrirrúmi
fyrir öllu öðru hjá honum.
Þegar mylnubyggingunni var lokið, þá fór
Marlo aftur leiðar sinnar, en gígjan hans varð eft-
ir. Melchior var búinn að kaupa hana af honum.
Manninum mínum féll það illa, að Melchior1
skyldi verja svona miklum tíma til sönglistarinnar,
og það var víst og satt, að það kom fyrir oftar en
einu sinni, að það varð að senda eftir honum úr
mylnunni. Hann sat því með gígjuna og gleymdi
sér alveg, svo var hann hugfanginn af henni. Loks
fór hann að tala um, að hann vildi fara út, út í
heiminn undralangt, upp yfir fjöllin háu, og litast
um. Við hugsuðum á þá leið, að það væri ekki
nema sangjarnt, að hann fengi að koma til manna
og reyna sig í list sinni og læra svo af þeirri
reynslu. Og svo tókst hann þá ferð á hendur.
Hann var ólatur að skrifa og láta vita hvar
hann væri; en aldrei mintist hann á það í bréfum
sínum, hvað hann hefði fyrir stafni, og á því furð-
aði okkur. Að tveim árum liðnurif skrifaði maður-
inn minn honum og bað hann að hverfa heim aftur.
Því svaraði Melchior á þá leið, að hann sæi sér enn
eigi fært að koma; en hann vildi ekki draga dulur
á, að hann gæfi sig allan við sönglistinni og skeytti
ekkert um malverkið framar, svo að þar rættist
hið fornkveðna, að “eina maður list í lág leggur,
en snýst að hinni’. En síðast í bréfinu drap hann
á, að hann mundi bráðum fara að hugsa til heim-
ferðar.
Þegar við vorum búin að lesa bréfið, þá varð
manninum mínum óðara að orði: “Hann kemur
aldrei framar.” ISorg og gremja lögðust nú svo
þungt á hann, að hann lá lengi á eftir rúmfastur.
Þar á móti var eg hin öruggasta og sagði alt af:
“Hann skilar sér víst aftur.’ Og þessi von mín hélt
mér uppi.
Melchior skrifaði okkur eftir þetta við og við,
en ekkert mintist hann á heimferðina. Og loks, nú
fyrir 14 árum, fengum við bréf frá honum, þar sem
hann lét okkur vita, að hann ætlaði sér til ítalíu og
hefði í hyggju að setjast þar að. Það var síðasta
bréfið, sem við fengum frá honum. Það er líklegt,
að hann hafi kvænst þar syðra; en það kom þó að
minni spá, að hann myndi einhvern tíma hverfa
heim aftur. — i—
“En nú verðum við að fara heim og færa Jörund
afa sínum, því eg veit, að hann lengir eftir okkur,”
mælti hún og sneri sér að gamla fjalla-foringjan-
um. “Þú' ert hvort sem er afi hans líka og verður
að vera hjá Jörundi og okkur.”
Þegar Jörundur heyrði þetta, æpti hann upp
yfir sig af fögnuði:
“ÍNú veiztu, afi, hvar þú átt að eiga höfði að
að halla! Nú þarftu ekki að ganga út í óvissuna og
ferðast eitthvað út í bláinn.”
Jörundur vafði ömmu sína örmum hvað eftir
annað og sagði: “Þúsundfaldar þakkir, þúsund-
faldar þakkir!” og hann þrýsti henni lengi og inni-
lega að sér. (Niðurl. næst.)
I höndum meistarans.
Fyrir mörgum áratugum voru allmargir menn
saman komnir í söluþingstað í Lundúnum; hafði
verið auglýst, að selja ætti nokkra sjaldgæfa forna
gripi. Uppjóðandi kom með svarta og ónýta fiðlu,
hélt henni á lofti fyrir viðstöddum og'sagði:
“Herrar mínir og frúr! Eg hefi þá ánægju að
bjóða yður mjög sjaldgæft og gamalt hljóðfæri.
Það er sann-nefnd Kremona-fiðla, sem hann Anto-
níus Stradivarus hefir smíðað. Hún er ákaflega
fágæt og gildir jafnvægi sitt í gulli. Hvað viljið
þið gefa mér fyrir hana?”
Allir viðstaddir virtu hana fyrir sér og löstuðu
hana og efuðust um, að uppbjóðandi segði satt.
Þeir sáu, að hún var ekki merkt nafni Stradivarus-
ar, en uppbjóðandi sagði, að margar fiðlur hans
væru ómerktar, en þar á móti væru sumar falsaðar,
sem merktar væru nafninu. Hann hélt því fast
fram, að fiðlan væri ófölsuð; en það kom fyrir
ekki; kaupendur fundu að og efuðust, eins og þeir
eru alt af vanir að gera. Svo voru boðnar 5 gíneur
eða 25 dalir og ekki meira; uppbjóðandi hrópaði svo
hann svitnaði.
“Þarð er hlægilegt til þess að hugsa, að selja
svona ágæta fiðlu fyrir svo lágt verð,” sagði hann.
En það virtist ómögulegt að fá menn til að bjóða
betur.
En í þessum svifum gékk maður inn í sölustað-
inn utan af götunni. Hann var miðaldra, óvenju-
hár á velli og grannvaxinn, hrafnsvartur á hár og
í flosfrakka. Hann gekk að söluborðinu og varð
öllum starsýnt á göngulag hans; hann tók ekkert
eftir þeim, sem í kringum hanrí voru, heldur gekk
beint að fiðlunni og sökti sér óðara niður í að
skoða hana. Hann þurkaði varlega af henni rykið
með vasaklút, stiltr strengina oð nýju, hélt þeim
upp að eyra sér, rétt eins og hann væri að hlusta
eftir einhverju. Hann setti hana svo í réttar stell-
ingar og rétti út hendina eftir bogarium. Þá heyrð-
ist tautað um allan salinn:
“Það er hann Paganini.” Það sást varla, að
boginn snerti strengina, en samt fóru að heyrast
sVo skærir og mjúkir tónar, að þeir ómuðu um allan
salinn og fólkið stóð þarna, eins .og heillað og er
hann hélt áfram að spila, þá hlógu viðstaddir fyrst
af gleði, en síðan fóru þeir að tárfella af geðshrær-
ingu. Karlmenn tóku ofan og urðu jafngripnir af
lotningu sem þeir hefðu verið í kirkju. Það var
eins og hann væri að spila á dýpstu strengi hjartna
þeirra alla þá stund, sem hann lék á þessa gömlu,
óhreinu og útötuðu fiðlu.
Loks hætti hann, og þegar þeir voru allir búnir
að losa sig undan « áhrifavaldi fiðlutónanna, þá
fóru þeir að keppa um fiðluna: “50 gineur”, "60
gineur”, “70 gineur”, ”80 gineur’, svona keptust
þeir um að bjóða hver öðrum betur. Og endirinn
varð sá, að mikli fiðlarinn sjálfur keypti hana fyrir
100 gineur. Og að kvöldi hins sama dags kom sam-
an múgur manna, margar þúsundir og voru svo
hrifnir, að þeir héldu niðri í sér andanum. Svona
voru tónarnir áhrifamiklir, sem framleiddir voru
úr þessari gömlu, óhreinu, útötuðu, lítilsmetnu
fiðlu. _ l ■
Hún var einskis metin þangað til hún komst í
hendur meistarans. Enginn þekti gildi hennar, fyr
en hönd meistarans var búin að birta hið fágæta
gildi hennar og hina fögru tóna, sem leyndust í
henni. Hann setti þetta vafasama hljóðfæri í sitt
réttmæta ehiðuhsæti frammi fyrir þúsundum á-
heyrenda. v
Má eg svo fá leyfi til að hvísla þér í eyra og
spyrja, hvort einn eða annar af oss hafi virt sinn
innra mann að vettugi? Vér höfum boðið 5 gineur,
þó að hann gilti óteljandi sinnum meira, þegar litið
er til hans, sem manninn hefir skapað? Metum
eigi of lágt handaverk Guðs, meistaraverk Guðs?
Fiðlan þurfti þess við, ?að rykið væri strokið af
henni og hún væri stilt að nýju, til þess að hún gæti
látið óma sína beztu tóna Skyldum vér ekki hver
um sig fela þetta verk guðs, sem fágætast er allra
hljóðfæra, í höndum meistarans? Það er óhjá-
kvæmilegt að gera breytingar, þegar meistarinn
tekur við því, en þegar hann hefir fullkomnað verk
sitt í oss, þá munu’ út af lífi voru streyma hinir
dýrlegustu tónar Guðs sjálfs, sem laða munu alla,
sem heyra þá, til hans, sem er meistari meistar-
anna.—Úr “LjósvakanumV
FRAMTIÐIN.
Nú birtir! Nú birtir um land og lá
og lognþokan hverfur af tindum.
Og framtíðin blasir við hrein og há
í hrífandi fögrum myndum.
Mín fósturjörð kær! þitt sonanna safn
nú sækir fram til að hefja þitt nafn.
Að sigra á sjó og landi
ei samtaka lýð er vandi.
Sem lútandi gestur á leigorl gnoð
ei lengur vill Frónbúinn standa.
^Hann sjálfur vill ráða’ yfir súð og voð
og siglingum milli landa.
Og íslenzkur fáni á efstu skal stöng
af íslending dreginn við frónskan söng,
þá sýna erlendum svæðum <
vort sækonungsblóð í æðum.
• * t •
Og senn yfir landið vort svífa fer
á samfeldum brautum úr stáli
sá menningar kostur, sem knúinn er
af krafti frá eimi’ og báli.
Þó grænlenzkur ár vor heiðbláu höf
þá hylji, ei verður bss opin gröf,
því samband slííct milli sveita i
þá sulti í gnægð mun breyta.
Svo bjarf verður yfir landi’ og lá,
að ljóminn frá sagnanna dögum
hann bliknar og verður að víkja frá
fyr’ vorsól og bættum högum.
“í nafni vors Guðs, og allir sem eitt!”
það er orðtak, sem getur sigur veitt.
Það verði’ í orði og verki
oss vörn og framtíðar merki.
H. S. B. -
—Æskan, í júlí 1919.
--------—l—
HRÓS OG LAST.
Það verður oftast sú raunin á, að vér1 erum of
naumir á að hrósa og upprirfa, en ósparir á kulda-
legar aðfinslur og last, að því er kemur til barna
og unglinga. Margar erfiðar tilraunir, sem börn á
sig leggja, verða til ónýtis; finst þeim, sem votri
hendi sé slegið framan í þau, af kulda þeim í orðum
og svipbrigðum, sem foreldrar og aðrir yfirboðar-
ar sýna börnum fyrir viðleitni þeirra.
Börn og ungir menn taka fljótt eftir og venjast
við að dæma störf og hæfileika á sama hátt og hinir
eldri. Þetta gerir það að verkum, að foreldrar og
kennarar geta, ef þeir nota sér þennan eiginleika
barnanna, fundið mikilsvert ráð til að ala hina ungu
upp, vekja hjá þeim styrkjandi sjálfstraust, örfandi
löngun til starfsins og blessunaríkar tilfinningar
um manngildi sitt.
Með því að trúa því sem gott er, í tæka tíð,
veita menn hæfileikunum þann þroskamátt, sem
þeir mega ekki án vera. Og með því að benda á
gallana i tæka tíð og með umburðarlyndi, afsaka
misskilninginn og stjórna tilraunum barnanna með
ástríkri hendi, getur tilgangur starfsins orðið þeim
leiðarstjarna framvegis og starfið sjálft kært
hverjum ungum manni.
Verkin hinna ungu eru viðkvæmarungjurtir,
sem menn verða að kunna að hlynna að með ná-
kvæmni, veita sólskin og regn. Þessar plöntur má
ekki knýja fram eð megnum hita, svo að vöxtur
hlaupi í þær; þær má heldur ekki vökva með ísköldu
vatni, svo að frjókrafturinn deyi ekki út. Margir
góðir hæfileikar fara forgörðum við það, ef hrósi
er þar beitt, sem last ætti við, eða þvert á móti.
Verið því vandir að uppeldi hinna ungu, hrós-
ið með gleði, en finnið að með sorg.—Ejósv.
Það var þá líko svar.
Af sérstökum ástæðum var séra Spurgeon,
hinum heimsfræga prédikara, sagt frá því, að kona
sem var stórorð mjög, ætlaði að gefa honum ráðn-
ingu, þegar hún hitti hann næst.
“Já,” sagði Spurgeon, “en við skulum nú vera
tvö ein umþ að.”
Skömmu síðar gekk hann fram hjá húsi heifn-
ar. Hún rauk óðara að honum og sendi honum
tóninn.
“Spurgeon brosti og sagði: “Jú, eg þakka yð-
ur fyrir, mér líður ágætlega og eg vona, að yður
líði vel líka.”
Hún tók þá aftur að ausa skömmum yfir hann,
en Spurgeon svaraði borSandi:
“Já, það lítur meira en svo út fyrir hellirign-
ingu eg held það sé bezt fyrir mig að halda af
stað.”
“Æ,” sagði kvenvargurinn, “hann er heyrnar-
laus eins og rekabútur; það er gagnslaust að vera
að skamma hann.”<—Ljb.
DR. B. J. BRANDSON
216-220 Medical Arts Bid«.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone: A-1834
Office tfmar: 2_3
Heimili: 776 Victor St.
Phone: A-7122
Winnipeg, Manitoba.
Vér leggjum sérstaka flherzlu & a6
selja meSul eftir forskriftum lækna.
Hin beztu lyf, sem hægt er aB fá eru
notu8 eingöngu. p.egar þér kómiS
meS forskriftina til yor, megiB þér
vera viss um, að fá rétt þa8 sem
læknirinn tekur til.
COLCLEUGH & CO.
\otre Dame and Sherbrooke
Phones: N-7658—7650
Vér seljum Giftingaleyfisbréf
DR O. BJORNSON
216-220 Medical Arts ISldg
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone: A-1834
Office timar: 2—3.
Heimili: 764 Victor St.
Phone: A-7586
Winnipeg, Manitoba.
DR. B. H. OLSON
216-220 Mcdical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone: A-1834
Office Hours: 3—5
Heimili: 921 Sherburne St.
Winnipeg, Manitoba.
DR. J. STEFANSSON
216-220 Medicai Arts Bldg
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone: A-1834
Stundar augna, eyrna nef og
kverka sjúkdéma.—Er aS hitta
kl. 10-12 f.h. og 2-5 e. h.
Heimili: 373 River Ave.
Tals.: F-2691
DR. A. BLONDAL
818 Somerset Bldg.
Stundar sérstaklega Kvenna og
Barna sjökdéma.
Er a8 hitta frá kl. 10-12 f. h.
og 3—5 e. h.
Office Phone: N-6410
Heimili: 806 Vlfctor St.
Síml: A-8180
DR. Kr. J. AUSTMANN
72454 Sargent Ave.
ViBtalsttmi: 4.30—6 e.h.
Tals. B-6006
Heimlll: 1338 IVolsley Ave.
Sími: B-7288.
DR. J. OLSON
Tannlæknir
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone: A-3521
Heimili: Tals. Sh. 3217
DR. G. J. SNÆDAL
Tannkeknlr
614 Somerset Block
Cor. Portage Ave og Donald St.
Talsfmi: A-8889
DR. K. J. BACKMAN.
Skin Specialist.
404 Ávenue Blk.,
265 Portage Ave.
Office pbone A-1091.
Hours: 2—6
Munið símanúmerið A 6483
og pantiS meBöl yBar hjá oss.—
Sendi8 pantanir samstundls. V4r
afgreiBum forskriftir me8 sam-
vizkusemi og vörugætii eru öyggj-
andi, enda höfum vér margra á-ra
lærdómsrlka reynslu aö ’baki. —
Allar tegundir lyfja, vindlan, ís-
rjómi, sætindi, ritföng, töbak o.fl.
McBurney’s Drug Store
Cor. Arlington og Notre Dame
Giftinga- og Jarðarfara-
Blóm
með litlum fyrirvara
BIRCH Blómsali
616 Portage Ave. Tals.: B-720
St. John: 2, Rlng 3
A. S. BARDAL
848 Sherbrooke St.
Selur líkkistur og annast um út-
farir. Aíiur ötbúna'Bur sfl beztl.
Enn fremur seiur hann allskonar
minnlsvarBa og legsteina.
Skrlfst. Talsími: N-6607
lleitnilis Talsími: J-8302
THOMAS H. JOHNSON
H. A. BERGMAN
ísl. iögfræðlngar.
Skrifstofa:’ Room 811 McATthur
Bullding, Portage Ave.
Þ. O. Box 1656
Phones: A-6849 og A-6840
W. J. Lindal. J. H. Lindal
B. Stefansson.
íslenzkir lögfræðingar.
708-709 Great-West Perm. Bldg.
856 Maln St. Tals.: A-4963
feir hafa einnig skrifstofur a8
Lundar/ Riverton, Gimli og Piney
og eru þar a8 hitta fl eftirfylgj-
and timum:
Lundar: annan hvern mi8vlkudag
Riverton: Fyrsta fimtudag.
Gimli: Fyrsta miBvikudag.
Piney: priöja föstudag
1 hverjum mánuBl.
A. G. EGGERTSSON
fsl. lögfræðlngur
Hefir rétt til a8 flytja mál bæ8i
1 Manltoba og Saskatchewan.
Skrifstofa: Wynyard, Sask.
Seinasta mánudag 1 hverjum mán-
u81 staddur 1 Churchbridge
DR. ELSIE THAYER
Foot Specialist
Allar tegundir af fótaajúkdómum,
«vo sem líkþornum, lœknaðar fljótt
og vel. Margra ára æfing.
Islenzka töluð á lækningastofunni.
Room 27 Steel Block
Cor. Carlton & Portage Tals, A%88
A. C. JOHNSON
»07 Confederation Life Bldg.
WINNIPEG
Annast um fasteigmr manna.
Tekur áð sér að ávaxta sparifé
fólks. Selur eldsábyrgð og bif-
reiða ábyrgðir. Skriflegum fyr-
irspurnum svarað samstundis.
Srifstofusimi: A-4263
HAssiml: B-S8M
J. J. SWANSON & CO.
Selur bújarðir. Látið það félag
selja fyrir yður.
611 Paris Building, Winnipeg.
Phones: A-6349—A-6310
STEFAN SOLVASON
TEACHER
of
PIANO
Ste. 17 Emlly Apts. Eniily St.
Eiuil Johnson
SERVIOE ELEOTRIO
Rafmagtis Contracting — AUt-
kyns rafmagsndhöTd seld og viO
þau gert — Eg sel Moffat og
McClary Eldavélar og hefi þær
til sýnis ó verkstœOi minu.
524 SARGENT AVE.
(gamla Johnson’s byggingin ri8
Töung Street, Winnipeg)
V’erskst. B-1507. Helm. A-7286
Verkst. Tals.: Heima Tals.:
A-8383 A-9384
G. L. STEPHENSON
PLITMBER
Allskonar rafmagnsáhöld, svo seim
straujárn, víra, allar tegundir af
glösum og aflvaka (hatteries)
VT3RKSTOFA: 676 IIOME ST.
Sími: A-4153. “lsl. Myndastofa.
Walter’s Photo Studio
Iíristín Bjarnason, eigandi.
290 PORTAGE Ava, Winnlpe*.
Næst biS Lyceum leikhAsiB.
íslenzka bakaríið
Selur beztu vörur fyrir lægsta
verð. Pantanir afgrcdddar bæ0i
fljótt og veL Fjölbreytt úrval.
Iirein og lipur viðskifti.
Bjamason Baking Co.
676 SARGENT Ave. Wlnnlpeg.
Phone: B-429S
MRS. SWAINSON
að 627 SARGENT Ave., Wlnnipeg,
liefir ávaTt fyrirllg)gjandi úrvals-
hdrgðir af nýtízku kvenhöttum.
Hún er clna ísl. konan, sem slíka
verzlun rekur í Winnipeg. íslentf-
ingar, látdð Mrs. Swainson njóta
vlðsklfta yðar.