Lögberg - 08.04.1926, Side 4

BlS. 4
LÖGBERG FIMTUDAGINN,
8. APRÍL 1926.

3£ogberg
Getíb út hvem Fimtudag af The Col-
mbia Prus, Ltá., (Cor. Sargent Ave. &
i Toronto Str.. Winnipeg, Man.
TtUlmari N-6327 oft N-6328
JÓN J. BILDFELL, Editor
Utanáskrift til blaðsins:
THE COLUtyBlf^ PRESS, Ltd., Box 317*. Wlnnlpeg, N|an-
Utanáokrift ritatjórans:
EOiTOR LOCBEBC, Box 3171 Wlnnlpeg, N|an.
Tho “Lögbor*” la prlntad and publlohed bj
The Columbla Preaa, Limlted, ln the Columbla
Buildlng, e»6 Sargent Ave , Wlnnipeg, Manitoba.
Bjargráð.
í isíSasta blaði iboðar lögfræðingur W. J. Lindal
til fundar í sambandi við mál, sem er ekki aðeins
þarflegt heldur og líka lífsspursmál þeirra manna,
sem fiskiveiðar stunda í Manitoba.
Erfiðleikarnir eru miklir, sem þeir af íslend-
ingum eiga við að búa, sem fiskiveiðar stunda á
stórvötnum Vestur^Canada en tilfinnanlegastur
þeirra allra, er skaði sá, sem þeir, er þá atvinnu
grein stunda, verða fyrir svo að segja árlega, í sam-
bandi við netjamissi.
Mönnum er það kunnugt að fiskiveiðar eru lík-
legastar og líflegastar á haustin, eða fyrri part
vetrar, undir eins og ís legst á vötnin, en þeim er
líka kunnugt um að sá tími er hættulegastur allra
ástríða fyrir netja-útgerð manna.
Isinn, sem þá er veikur víða, brotnar upp á
stórum svæðum í hauststormum og sópar netja-út-
gerð manna í burt af fiskimiðunum, svo þeir sjá
þau aldrei aftur og gjörir þeim, með því ómetanlegt
tjón — tjón, sem veldur þeim tvöföldum skaða.
Fyrst tapi á netjum, sem í mörgum tilfellum er
aleiga manna og í öðru lagi afla tjóns, sem gjörir
þeim vertiðina lítils eða einskis virði.
Hvað skaði sá, sem íslendingar hafa orðið fyrir
af þessum völdum er nú orðinn mikill er ekki hægt
að segja með neinni vissu, en hann er feykilega
mikill. Vér höfum það fyrir satt, að landar vorir í
Mikley hafi mist í það minsta þúsund dollara virði
af netjum á þennan hátt nú í vetur, og enginn hefir
reynt til þess að bæta úr þessum vandræðum'á á-
ibyggilegan og hagkvæman hátt og tryggja íslend-
íngum þessa atvinnugrein eins og flestar aðrar at-
vinnugreinar eru trygðar þar til nú, að Mr. Lindal
hefir tekist á hendur að gangast fyrir þeim.
Engum vafa er það bundið að málaleitun þess-
ari verði vel tekið af hlutaðeigendum og að þeir
ekki aðeins sæki fundinn, sem boðaður er, heldur
líka búi sig sem best undir hann á þann hátt að vera
í færum um að láta þar í té allar upplýsingar um
netjatap á segjum tíu til fimtán undanförnum árum
því á því verður að miklu leyti að byggja þegar ræða
er um að fá eitthvert ábyrgðarfélag til þess að taka
að sér trygging á netjum mnna, sem vér sjáum ekki
annað en ætti að vera mögulegt. Þetta er svo þýð-
ingarmikið atriði fyrir alla, sem fiskiveiðar stunda,
að menn ættu ekki að pkella skolleyrum við þessu
máli, heldur leggjast allir á eitt, ekki aðeins að
sækja fundinn, heldur líka að veita mönnum þeim,
sem fyrir málinu standa allan styrk, sem þeir geta
til að koma því í framgang.
Eitt er enn, sem vert er að taka fram í þessu sam-
bandi og það er, að hinir eldri og reyndari fiski-
menn mega ekki draga sig í hlé í þessu máli og reiða
sig á þá yngri og óreyndari. Eldri mennirnir verða
að sækja þennan fund og ljá málinu stuðning sinn,
ekki síður en þeir yngri, því þeir eiga margir yfir
haldgóðum upplýsingum að ráða í sambandi við
málið, sem þeir yngri hafa enn ekki öðlast. •
Svo látið þá til ykkar taka, íslensku fiskimenn,
í þessu máli og sækið fundinn eldri og jmgri og
fylgið málinu með þeim rökum og festu, sem ekki
verður á móti mælt, yður sjálfum og afkomendum
yðar til heilla og hjálpar.
Baccalaureate guðsþjónusta.
Árlega er guðsþjónusta haldin hér í borg, sem
því nafni nefnist og er hún sérstaklega tileinkuð
fólki því, sem útskrifast frá háskóla fylkisins og
öðrum háskólum, svo sem Wesley, Manitoba og St.
John.
Á sunnudaginn var héldu tveir af þessum há-
skólum, Wesley og Manitoba Baccalaureate guðs-
þjónustu í Central Congregational kirkjunni í Win-
nipeg. Kirkjan var þétt skipuð fólki alstaðar áður
en klukkan var sjö, nema miðbik kirkjunnar fram-
undan prédikunarstólnum, sem var autt.
Þegar guðsþjónustu tími var kominn, var sal-
ur allstór, sem er að framan við aðal kirkjusalinn,
opnaður og námsfólkið ásamt kennurunum og starfs-
fólki skólanna gekk fram í svörtum kápum og tók sæti
f hinu auða rúmi. Svo hófst guðsþjónustan — til-
komumikil og alvöruþrungin. Rev. Dr. George
Loughton flutti aðal ræðuna. Fyrir texta tók hann
þessi orð: “Elska skaltu Drottinn Guð þinn af öllu
hjarta og allri sálu og náungann sem sjálfan þig.”
Með skýrum dráttum og Ijósum dæmum benti prest-
urinn tilheyrendum sínum á, en einkanlega náms-
fólkinu, að æðsta takmark lífsins Væri samband
sálarinnar við Guð og æðsta hugsjón lífsins að ná
því og halda — að menn og konur, sem von sína og
viðleitni bindu við hin veraldlegu gæði, fremdu með
þvf andlegt sjálfsmorðog yrðu úti á kaldadal hinna
forgengilegu lífsgæða.
Hinn stærsta demant og hið dýrðlegasta lista-
verk og alt annað verðmæti þessa heims kvað prest-
ur einskis vert og engum til gagns fyr en menn
kæmust í kynni við það og þektu það, eða að af-
staða mannanna til slíkra hluta sköpuðu verðmæti
þeirra.
Þannig væri það og með mennina og ekki síst
þá, sem væru að taka lífsstöður á hendur — ganga
út í lífið að prófsteinninn á verðmæti þeirra væri
mynd sú, er samtíðarmennirnir fengju af þeim, þá
mynd væri ómögulegt að forðast, hún yrði að vera
talandi vitni með þeim eða móti, lífið á enda.
Menn geta reynt að fela gjörðir sínar — reynt að
villa sjónar á sér, en mynd sálar þeirra stæði ó-
högguð og óhagganleg eins og að samferðamenn-
irnir sæju hana — eins og að orð þeirra eða at-
hafnir snertu þá, sem þeir hefðu samneyti við í
lífinu. Ef þau samneyti væru ljót, þá yrði myndin
ljót. Ef aftur á hinn bóginn að þau væru falleg —
guði lík, þá yrði myndin fögur, minningin hugþekk og
í samræmi við fegurðarhugsjónina sjálfa.
Auk Dr. Loughton töluðu skólastjórarnir Dr.
John Mackay og Dr. J. H. Riddell.
Tímaritið.
(Framh.)
Alþýðumentun á Islandi um það leyti er vestur-
flutningar hófust þaðan, heitir grein eftir Jónas
J. Húnfjörð; lýsir höfundurinn þar mentunará-
standi alþýðunnar á íslandi eins og það kom honum
fyrir sjónir, en þá sérstaklega í þeim parti landsins,
sem hann var í og kendi, norðlendingafjórðungi.
Lýsing höfundarins er skýr og all-nákvæm, enda
fékst hann sjálfur við alþýðukenzlu í þreftán ár þar
heima. En alþýðumentun og alþýðukenzla er ekki
alveg það sama. Alþýðumaður getur verið ment-
aður, þó hann hafi engrar kenzlu notið í vanaleg-
um skilningi þess orðs.
Alþýðumentun á íslandi var yfirleitt mikil áður
en hið svo nefnda kenslutímabil eða alþýðutímabil
hófst hjá þjóðinni, og hún var einkennileg, sú al-
þýðumentun. Samfeld og rótgróin eðli þjóðarinn-
ar og náttúru landsins, þroskaðist hún og setti
mark sitt á karakteri þjóðarinnar, fremur en hægt
er að segja um alþýðumentun vorra daga.
Á vorum dögum tala menn mikið um skóla-
göngu og lærdóm og kalla það í einu orði mentun,
en þó geta bæði menn og konur gengið alla leið
frá lægsta skólanum til þess hæsta og í gegnum
hann án þess að vera mentuð. Skólaganga er að-
eins undirstaða undir mentun. Hiún er lítils virði
hverjum manni, ef þráin til meiri andlegs þroska —
til fullkomnara og þróttmeira lífs fylgir henni ekki.
Sú þrá, var aðal kjarni alþýðumentunarinnar á
fslandi alt fram á miðja 19. öld eða þar til kenzlu og
alþýðuskóla-áhrif fara að koma í ljós.
í ungdæmi mínu þekti eg bæði menn og konur,
sem þá voru komin á háan aldur, sem sjaldan höfðu
í bók lesið, en voru þó svo fróð á alt, sem tilheyrði
landi og þjóð að furðu sætti. Minnið var svo skarpt
og ábyggilegt, að viðburðir, sem skéð höfðu á lífs-
leið þeirrá voru eins skýrir í minni þeirra eins og
þeir eru okkur í prentaðri bók. Þau kunnu heilar
sögur utanbókar ’og orðréttar, sem þau höfðu þó
aðeins heyrt sagðar eða lesnar. Allur var fróðleikur
sá, er alþýðufólk þetta á íslandi átti, sprottinn úr
jarðvegi þjóðarinnar sjálfrar og við það sem feg-
urst var í honum, dvaldi hugur fólksins ár út og
ár inn og undu svo glöð við sitt. Þekkingarfýsn
þjóðarinnar virðist oss meiri þá, en nú, þá var það
þroskinn, sem þjóðin þráði, nú eru það embættin.
En vér erum að komast út frá efninu — minningum
Jónasar, sem óefað eru rétt hermdar frá tímabili
því, sem hann skýrir frá.
Svarti stóllinn eftir Dr. Jóhannes P. Pálsson —
leikrit í einum þætti, tileinkað frú Jakobínu John-
son, skáldkonu, kemur næst. Sjö persónur eru i
þessu leikriti: heimsfrægur málari, lærisveinn
hans, kona og fyrirmjmdir. Móna, með barn á öðru
ári, María, Graman og Morgefell, hundur, köttur
og api. Þó er þetta ekki apakattar leikur. Hann
sýnir, þegar apakattar moldviðrið er rokið hjá, al-
vöru lífsins í hrikamynd harðneskjunnar annars
vegar, en hógværðar fórnfærslu hins vegar.
Konráð, heimsfrægur listamaður, hefir tælt
og svívirt fagra og veglynda mær (fyrirmynd), gift-
ist annari fyrir peninga. Fær ómótstæðilega þrá
til þess að mála mynd — listavebk, þar sem hann
taki svo sterkum tökum á mannshjartanu, að “aug-
un fljóti í tárum — tárum, sem þvo burtu moldryk-
ið, meðalmenskuna og sýni mannlífið eins og það
er.” Haraldur Arnold, fyrverandi lærisveinn hans
og sem Konráð er staddur hjá, safnar fjrrirmynd-
um. Ein þeirra var Móna með barnið sitt við brjóst
sér. Konráð sér hana, en þekkir ekki, en sér í
henni, þar sem hún situr með barnið á brjósti, sem
var mjólkurlaust en sem hún hafði skorið í, svo það
gæti nærst á blóði hennar ■— þrotna að kröftum
undir ofurþunga lífsins og aðfram komna — fulln-
aðar ímynd hugsana þeirra og óljósu myndar, sem
vaknað hafði í sálu hans. Engin meðlíðunar til-
finning með þessari hrygðarmynd gjörir vart við
sig í sálu Konráðs. Þar er ekkert annað til en á-
stríðu áfergi að koma myndinni sem hann sér, á
dúkinn. 1
Á meðan hann er að því, fellur Móna í öngvit
og deyr — Konráð segir, “það gjörir ekkert til, eg
er búinn” — þekkir síðan Mónu og ætlar að sleppa
sér af harmi, — og í því kemur kona hans inn og
skýtur hann til dauðs.
Þegar vér vorum búnir að lesa þetta leikrit,
skal það játað, að vér vorum komnir í allmikinn
vanda út af spurningu, sem þrýsti sér fram í huga
vorum, og hún var: “Hvert er hámark listarinnar
í huga þessa höf? Er það hið tilfinningarlausa og
nístingskalda hu^hrfar Konráðs?” Það getur naum-
ast verið, því kaldir og harðir drættir listmálarans
geta a 1 d r e i sýnt það stig listarinnar á æðsta
stigi, né heldur tilfinningarlaust mannshjarta á
neinu öðru. Nei, Konráð getur ekki verið fullkom-
in fyrirmynd hástigs listarinnar?
Hver getur það þá verið, sem á að vera fyrir-
mynd listarinnar hjá höfundinum—Móna? Hún
var fyrirmynd listamannsins, naumast meistari
listarinnar, þó hún*á hinn bóginn geti verið ímynd
fómfærslunar. En engum blöðum er um það að
fletta, að fegursta myndin, sem eftir verður í huga
lesandans, er þó mynd hennar.
Annað atriði er í þessu leikriti, sem ekki er
gott að átta sig a. Það er framkoma konu Kon-
ráðs, þegar hún kemur inn og skýtur mann sinn
umsvifa- og orðalaust, þar sem hann krýpur við
legubekkinn, er lík Mónu hvílir á. Þetta tiltæki mann-
eskju með fullu viti er óhugsandi. Ef eitthvað það
hefir komið fyhir á milli Konráðs og konu hans,
sem á nokkurn hátt getur réttlætt það verk, þá
veit lesarinn ekkert um það, því þess er hvergi
getið. En slíkur verknaður getur ekki stjórnast af
öðru en óslökkvandi hatri eða brjálsemi, en hvor-
ugt hefir lesandinn hugmynd um að hafi átt sér
stað.
Um orðakver Finns Jónssonar ritar Páll
Bjarnason all-skorinort, og deilir mjög á Dr. Finn
og niðurstöður hans um uppruna orða og merking
þeirra. Er ritgjörð þessi skýr og ber með sér, að
Páll á yfir ekki all-litlum málfræðilegum þekking-
arforða að ráða. Þar er og stutt athugasemd eft-
ir sama höfund út af þýðing orðanna “þriggj-sýna-
austur” á dönsku í útgáfu Finns Jónsonar og V.
Dahlerup, af 1. og 2. málfræðisritgjörð Snorra
Eddu, og vill Páll Bjarnason ekki ganga inn á, að
útleggingin sé rétt, þótt hún sé bygð á áliti fimm
íslenzkufræðinga.
ÞEIR SEM ÞURFA_
LUMBER
KAUPI HANN AF
Sitt af hverju frá landnámsárunum, er næsti
kaflinn í ritinu, fróðlegur kafli; er þar skýrsla
Jóns Rögnvaldsonar um nöfn á fólki, er bygði
Markland í iNova Scotia um og eftir 1877, ásamt
inngangi, sem er líklega eftir ritstjórann. Er
skýrsla þessi merkileg, ekki að eins fyrir þá sök,
að af henni má sjá hverjir land það bygðu, heldur
og hvaðan þeir voru af fslandi, hvar og hvenær
þeir voru fæddir, og hafa þar verið um 196 manns.
Skýrsla Jóns nær fram til 1879, og tekur þá J. Magn-
ús Bjarnason skáld við og heldur henni áfram unz
burtflutningur hefst. Skýrsla um hjónavígslur, barna-
skirnir og dauðsföll í þeirri bygð, fylgir og skrá
þessari; eru nöfn þau nokkuð blendin, og
stafar það víst af því, að enskumælandi prestar
hafa framkvæmt prestsembættisverk þau,
en‘ skýrslan tekin úr kirkjubókum. Bæjarvísur eft-
ir ‘Höllu Jónsdóttur frá Svarfhóli í Mýrasýslu eru
í þessum kafla, þrjátíu og fimm; þar eru og bréf
frá Nýja íslandi, rituð af ÍBjarna Bjarnasyni, og
eitt af Jóni Jónssyni lækni. Er í þeim lýst all-
nákvæmlega ástandinu þar á fyrstu landnámsárun-
um og eru1 öll slík bréf og skilríki frá landnáms-
mönnnunum sjálfum mjög mikils^virði, og ættu að
varðveitast sem flest.
Síðast í ritinu er fundargjörð sjötta ársþings
Þjóðræknisfélagsins og meðlimaskrá.
Tímaritið er í ár sent skuldlausum félags-
mönnum ókeypis, en selt öllum öðrum fyrir vana-
verð.
Ómar Hassansson.
(Þýtt úr ensku.)
Sjötíu og fimm ár hafði ómar Hassansson lif-
að við mikla sæmd og sælu, og hylli þriggja “kalífa”
í röð hafði fylt hús hans gulli og gersemum, og
hvarvetna fylgdu honum blessunaróskir lýðsins, er
hann sté út fyrir húsdyr sínar. En jarðnesk sæla
er skammvinn.
Birta bálsins eyðir eldsneyti sínu; kraftur hins
anganda blóms rýkur burt með þess eigin ilm.
Þróttpr ómars tók að réna; hið fagra hár fölnaði
og féll af höfði hans, og þróttur og fimleiki úr fót-
um. Hann skilaði nú Kalífanum valdalyklunum
og leyndarinnsiglunum, og leitaði sér eigi annnar-
ar skemtunar, það sem eftir var æfinnar, en um-
gengni skynsamra manna og þakklátsemi hinna
góðu. Sálarkraftar hans voru enn óbilaðir. Hús
hans var fult af gestum, er fræðast vildu af reynslu
hans, og votta, honum virðingu sína. Kaled, sonur
jarlsins á Egyptalandi kom til hans hvern morgun
og var hjá honum flesta daga til kvölds. Hann var
bæði fríður maður og málsnjall. ómar dáðist að
fyndni hans og námfýsi.
Það var eitthvert skifti að Kaled mælti á þessa
leið við ómar: “Eg veit að þjóðirnar hafa með
undrun hlýtt á orðræður þinar og að vizka þín er
fræg orðin til yztu endimarka Austurálfunnar. Seg
mér því, hvernig eg fái líkur orðið SHhssani hinum
spaka. Þú þarft nú ei framar sjálfur að halda á
þeim ráðum, sem þú hefir neytt til að afla þér valda
og halda þeim. Seg mér nú í trúnaði, hvernig þú
hefir farið að þessu og á hvaða grundvelli, og eftir
hvaða áætlunum vizka þín hefir skapað gæfu þína.”
“Ungi maður,” svaraði ómar, “það er til lítils
að gjöra fasta áætlun um lífsferill sinn. Þá eg var
fullra 19 vetra, fór eg fyrst að litast um í heimin-
um, og er eg hafði virt fyrir mér hið ýmislega og
breytilega ástand mannanna, sagði eg við sjálfan
mig, þar sem eg aleinn stóð og studdist upp við
sedruseik eina, er breiddi greinar sínar út yfir
höfði mér: Mánninum er áætlað að lifa í 70 ár; eg
á þá eftir 50. Tíu árum ætla eg að verja mér til
fróðleiks og tíu árum til að fara erlendis; eg ætla
að verða lærður maður1 og því mun eg mikilsvirtur
verða. Hver ein borg mun æpa af fögnuði, er eg
kem þar, og sérhver vísindamaður leita vináttu
minnar. Þau tuttugu ár, er eg þannig ver, munu
fylla sálu mína þeim hugmyndum, er eg það eftir
er æfinnar skal leitast við að bera saman og sam-
eina. Eg get svo unað mér við þennan óþrjótanda
vizkuauð, og fundið nýtt og nýtt ánægjuefni á
hverri stundu, svo eg verði aldrei framar leiður á
sjálfum mér. Samt skal eg varast, að fara of langt
út af vanavegi lífsins og freista hvernig kvenhyllin
gefst. Eg skal fá mér konu, fagra semí yngismeyj-
arnar í Paradís og jafn vitra Zobeidu. Við hana
vil eg Svo búa í 20 ár í undirborgunum við Bagdad
og njóta allra þeirra unaðsemda, sem auðurinn fær
veitt og hugurinn hugsað. Að því búnu vil eg flytja
upp til sveita og eyða dögunum í kyrþey, við vís-
indalegar hugleiðingar, og leggjast að lokum svo
enginn viti á banabeð minn. Það skal vera mín
stöðug regla, meðan eg lifi, að trúa aldrei brosi höfð-
ingjanna og gefa aldrei hrekkjabrögðum hirðmann-
anna færi á mér. Aldrei skal eg fýkjast í opinber
metorð, eða láta stjórnarmálefni raska ró minni.”
“Þessar lífsregluú setti eg1 mér og festi þær ó-
afmáanlega mér í minni.
“Eg hafði ásett mér, að verja fyrsta hluta æf-
innar til að afla mér þekkingar og fróðleiks, en eg
veit ekki hvernig mér var snúið frá áformi mínu.
Eg átti engum útvortis hindrunum að mæta og eng-
um óviðráðanlegum ástríðum hið innra. Fróðleik
leik áleit eg* hinn æðsta heiður og hina fýsilegustu
unun; en svo liðu dagar og mánuðir, til þess er eg
tók eftir því, að af hinum fyrstu tíu árum voru mér
þegar horfin 7, er skildu mér ekkert eftir. Eg
slepti nú ferðahuganum um sinn; því til hvers var
mér að fara utan, er eg átti svo margt óunnið
heima? Eg lokaði mig nú inni í fjögur ár og tók
að lesa lög ríkisins. Dómurunum barst brátt fregn
um vitsmuni mína. Eg var álitinn fær um að leysa
úr ýmsum vandaspurningum og vafamálum, og var
mér boðið að standa við fótskör Kalífans. Menn
hlýddu með athygli á mál mitt, og leituðu jafnan
með öruggu trausti ráða minna og tillaga, — eg
varð æ fegnari hólinu. Enn sem.fyr, langaði mig
sárt til að sjá fjarlæg lönd. Eg hlýddi með undr-
un á sögur ferðamanna, og fastréði nú að beiðast
um tíma lausnar frá embætti mínu, til þess að geta
svalað nýjungagirni minni; en nærvera mín þótti
einlægt nauðsynleg, og straumur skyldustarfanna
bar mig stöðugt áfram. Stundum var eg hræddur, að
The Empire Sash& DoorCo.
Limited
OfHce: 6th Floor Bank ofHamilton Chambers
Yard: HENRY AVE. EAST. - - WINNIPEG, MAN.
VERÐ og GŒDI ALVEG FYRIRTAK
g<HKHKíKHKHKHKHKHKHKHKBKHKHKHKHKHKHKHKHK<HKHKK-ljgKHKHKl
| I EINBOALJÓÐ. |
Eg lagðist í draumsætan dvala,
K ■ nær dansaði tunglsgeislinn inn,
§ 1 og værðljúfa-vornóttin svala
g ■ verndaði svefnkofann minn.
Eg man hvað mig dýrðlega dreymdi,
því drottinn í kofanum bjó
og háreysti glaumsins eg gleymdi,
en gleðinnar blundaði’ í ró.
m m
En tunglsgeislinn fölnaði’ og færðist
og flúði í hátinda skjól;
í laufinu blærinn, þó bærðist,
við bjarmann af rísandi sól.
Eg heyrði svanina syngja,
og svefni eg vornætur brá, ■
mér fanst að þeir æskuna yngja
með eldmóði suðrinu frá.
Eg heyrði lóuna leika
lífsglaðan, samstemdan óð,
mér fanst að þau vernda þann veika,
hin vermandi, ástþrungnu ljóð.
Eg heyrði frá þresti á þúfu
m ■ svo þýðlegan hörpustrengs hljóm,
hann kvað þar um kurrandi dúfu,
hann kvað þar um nýlifnuð blóm.
g
Eg gekk út með glaðværðar háttum, "x g
mér gleymdist öll rnæðunnar þröng,
eg heyrði frá öllum áttum
ómandi guðsdýrðar söng.
6, himnanna guð, yfir heiminn
hljómar þér lofdýrð gjörvöll,
hver söngrödd, er svífur um geiminn,
og samróma náttúran öll.
1 1
Eg geng svo að verkinu glaður,
með gleði mér vinst það svo létt
því vinnan er velferð þín, maður,
ef vinnur þú nytsamt og rétt:
1 Jón Stefánsson.
<HKHKiS<HKHKHKHKHKHKHK«HKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKH>iKHK
mér yrði brugðið um vanþakklæti;
en alt fyrir það var ferðahugur-
inn samur og jafn í mér, svo eg
vildi ekki binda mig einkamálum.
“Þegar eg var á fimtugasta ár-
inu, fór mig að gruna, að nú
mundi ekki framar til ferðalags að
hugsa, og þótti mér ráðlegasta, að
höndla þá sælu, sem mér enn stóð
til boða, og láta eftir mér það
yndi, sem heimilissambúðin veit-
ii; en það er enginn hægðarleik-
ur fyrir fimtugan mann að fá sér
konu, friða sem “Huríurnar” (þ.
e. yndismeyjarnar í Paradís), og
vitra sem Zobeidu. Eg leitaði að
ástæðum með og móti, var að
hugsa um þetta og velta því fyrir
mér, þar til eg hafði tvo um sex-
tugt. Þá fyrirvarð eg mig fyrir,
að enn skyldi vera í mér gifting-
arhugur.
’Nú átti eg ekkert annað eftir,
en að leita einverunnar og draga
mig út úr hávaða heimsins; en
a’drei fékk eg færi á því, fyr
eg sökum elliburða varð að hætta
við opínber störf.
“Svona voru nú fyrirætlanir
mínar, og svona fóru þær. Þrátt
fyrir þennan óslökkvandi fróð-
leiksþorsta, hefi eg til einskis eytt
framfaraárum; þrátt fyrir þessa
brennandi löngun að fá að sjá
ýms lönd, hefi eg setið alt af kyr
í sömu borginni; þrátt fyrir hina
glæsilegu hugmynd, sem eg hefi
gjört mér um hjónabandssæluna,
hefi eg alt af lifað ógiftur, — og
þrátt fyrir þenna óbrejd;ta ásetn-
ing, að draga mig út úr skarkala
heimsins, og gefa mig allan við
vísindalegri rannsókn, bíð eg nú
dauða míns, innan múra Bagdad-
borgar.”
KIRKJAN.
Það var margt fólk, sem sótti
Fyrstu lútersku kirkju í Winnipeg
um páskana og það er óhætt að
segja að það hafi þar notið mik-
illar ánægju. Á skírdagskveld var
bænasamkoma haldin í samkomu-
sal kirkjunnar og hafa slíkar sam-
komur verið haldnar alla föstuna,
á miðvikudagskveldum, eins og i
mörg undanfarin ár. Á föstudag-
inn langa var guðsþjónusta í kirkj-
unni kl. 7 að kveldinu og söng
söngflokkur safnaðarins þar lang-
an helgisöng (Krossfestingin) og
tók það hér um bil klukkutíma og
tuttugu mínútur að syngja hanp
til enda. Kirkjan var full af fólki
og töluðu margir um að þar hefðu
þeir notið yndislegrar stundar.
Jafnvel þeim, sem þetta skrifar og
sem engin skilyrði hefir til að
dæma um söng, fanst að hann
aldrei hafa komist nær því að
skilja hve “tónaregnið táramjúkt,”
getur verið mannshjartanu mikil
svölun.
Á páskadaginn voru tvær guðs-
þjónustur haldnar í kirkjunni kl.
11 og kl. 7, báðar mjög vel sðttar.
Morgunguðsþjónustan fór fram á
ensku og er sjaldgæft að sjá eins
margt ungt fólk saman komið af
íslensku becgi brotið. Flokkurinn,
sem syngur við morgunmessurnar
er skipaður ungu fólki, um og
innan við tvítugsaldur. Kom hann
nú fram í fyrsta skifti í einkenn-
isbúningi, sem búinn hefir verið
til handa honum. Það eru hvítar
skikkjur (gowns), sem fara ein-
staklega vel. Eins og kunnugt er
notar flokkurinn sem syngur við
kveldmessurnar, svartar skikkjur.
Á páskadagskveldið var kirkjan,
enn mjög vel sótt og fór þá fram
altarisganga, sem margt fólk tók
þátt í.
Frá Islandi.
Mannskaði í Grindavík. Níu menn
farast í Iendingu. Tveir bjargast.
í morgun reru 5 skip úr Grinda-
vík. Veður var gott en veltibrim.
Svo slysalega vildi til, að einu
skipinu barst á, um hádegi, í lend-
ingu í- Járngerðarstaðarvör. —
Átta menn fórust, en annað skip
var þar skamt á eftir og náði
þremur mönnum, en einn þeirra
dó á leið til lands. Hinir tvelr
héldu lífi.. Þessir menn fórust:
Guðjón Magnússon, formaður,
Baldurshaga, Grindavík, kvæntur,
barnlaus, 32 ára.
Guðbrandur Jónsson, Nesi, Gr.-
vík, tengdafaðir formannsins, 69
ára.
'Hallgrímur Benediktsson frá
Kirkjubæjarklaustri; 22 ára, ókv.
Guðm. Sigurðsson, frá Helli í
Rangárvallasýslu, 33 ára, ókv.
OLárus Jónsson, Hraungerði, Gr-
vík, 21 árs, ókvæntur.
iStefán Halldór Eiríksson,, frá
Hólmavík, 25 ára, ókv.
Sveinn Ingvarsson, Holti 1 Gr-
vík, 28 ára, kv. og átti 1 barn.
Guðmundur Guðmundsson, úr
Dalasýslu, 76 ára; kvæntur og átti
9 börn.
Erlendur Gíslason frá Vík í Gr-
vík, 18 ára.
Þessir björguðust: Guðmundur
Kristjánsson í Grindavík og Val-
demar Stefánsson frá Langstöð-
um í Flóa.—Vísir 15. marz.
M. b. Eir, frá ísafirði hefir farist
með allri áhöfn.
Fullvíst má nú telja, að vb. Eir
frá ísafirði, hafi farist fyrir
Reykjanesi síðastliðinn sunnudag.
Veður var þá hvast og ilt í sjó, og
voru nokkrir bátar hætt komnir.
Er þetta hinn mesti mannskaði,
sem hér hefir orðið á þessu ári, og
á margur um sárt að binda eftir
þetta slys.
Tólf menn voru á bátnum, úr-
vala lið á besta aldri.