Lögberg - 17.06.1926, Blaðsíða 6

Bla. 6
LÖOBERG FEMTUDAGINN,
17. JÚNl 1926.
Dularíullu far-
þegarnir
Eftir Allen Upward.
að eg vildi leigja leikhúss-salinn fyrir evan-
gelisku samkomuna. Því var ekkert til fyrir-
stöðu, og samræður okkar urðu brátt alúðleg-
ar; hann var eins og hann væri skapaðnr til að
vera veitingamaður — mærðarmikill og opin-
skár, og hjá honum fékk eg því allmikið að
vita.
SJÖTTI KAPITULI.
Lafði Redleigh.
“ Já herra,” sagði hann sem svar við einni
af athugsemdum mínum, “það er afar leiðinleg
saga, það er gagnslaust.að neita því. Það get-
ur verið gott fyrir slíka menn að segja, að skot-
ið hafi hlaupið úr ibyssu þeirra af tilviljun, og
það á sér alloft stað, en það eru margar teg-
undir af óvarkámi, og þegar maður fer út að
skjóta í því ásigkomulagi, að hann getur ekki
miðað bysunni rétt, og ekki hindrað skotið frá
að hlaupa úr henni, þegar manneskja gengur
beint á undan honum, þá er hann alveg óhæfur,
hr., og mig furðar alls ekki að fólk talar allmik-
ið um þetta, einkum frekjumennimir þama nið-
ur í Lamb, — því við höfum allmarga af þeim,
og þeir segja, að hefðj það verið skytta, sem
hefði deytt herramann, í stað hins gagnstæða,
þá hefðu menn heyrt talsvert meira um þetta;
en auðvitað er þetta léleg öfund. ‘Eg segi alt-
af, að maður megi ekki dæma samvistamenn
sína, og ef við hefðum ekki eitthvað betra að
brúka tímann til og hugsa um, þá mundum við
líka lenda í ofdrykkju og öðmm svívirðingum.
ó heyrðu, mamma” — þetta var talað til mjög
feitrar konu, sem nú kom inn — * ‘ dragðu tapp-
ann úr portvínsflösku. Yður er vonandi ekki á
móti skapi, að væta varirnar ofurlitla ögn?”
Hinn velæmverði svaraði, að sér væri það
ekki mótfallið.
“Það er rétt, hr., þannig á það að vera. Eg
er annars aldrei vanur að drekka neitt svo árla
dags, en í þetta skifti ætla eg að víkja út frá
reglunni.”
Svo byrjaði eg aftur að tala um Sir Arthur
og sagði:
“ Já, en hefir nú Sir Arthur ekki átt í rifr-
ildi við konu sína, og er það ekki þess vegna,
að hann hefir leitað huggunar hjá flöskunni?”
Vínsalinn hristi höfuðið. t
“Nei, hr., satt að segja hefir hún ekki átt
hinn minsta þátt í því. Hann var farinn að
drekka löngu áður en hann sá hana. Nei, það
er nú mín reynsla, að fólk lendir ekki í svívirð-
ingum, þó það mæti mótlæti, heldur af því, að
það liggur í eðli þeirra frá fæðingunni. Takið
þér mann, og kennið honum allar þær dygðir,
sem þér getið fundið undir sólinni; látið þér
hann sverja Good-Templuram holustueið og
öðmm félögum — og áður en þér vitið hið
minsta um það, hefir hann læðst inn á hinár
bönnuðu brautir. En að hinu leytinu getið þér
tekið — þökk fyrir, góða’’, þetta sagði hann við
konuna, sem kom með flöskuna— “þér getið
tekið — þökk, liéma, hr., smakkið á þessu, og
segið mér svo, hvort það sé ekki hreinn þrúgna-
safi — þér getið tekið annan—” nú greip hann
fram í fyrir sjálfum sér, til þess að tæma glasið
sitt, sem hann hafði fylt strax aftur — “þér
getið tekið annan, sem er fæddur og uppalinn í
vínsöluhúsi, og hefir lifað þar alla æfi sína, eins
og eg, og sem þó ekki drekkur meira en hann
vill og honum er holt. Nu, viljið þér ekki annaÖ
glas í viðbót, hr.?”
“Þökk fyrir,” sagði eg og bragðaði á vín-
inu, sem hann hafði aftur helt í glasiÖ. “Eg
hefi líklega ekki getið um það, að við sátum í
dagstofu gestgjafans.
“Já, eg ætla líka að drekka eitt ásamt yð-
ur, til þess að sýna, að eg sé ekki hræddur við
mitt eigið vín, hr.” — svo fylti hann glasið aft-
ur. “Já, hr., hún er merkileg þessi löngun til
að drekka áfengi, og svo það, að menn geta ekki
neytt þess í hófi. Sko nú—”
Eg sá, að eg varð að stöðva þennan straum
um siðferði, ef eg ætlaði að fræðast um eitthvað
hjá honum, og þess vegna greip eg fram í.
“Eg hefi alls ekkert heyrt um þessa gift-
inu. Þér vorað komnir að því að segja mér, að
lafði Redleigh væri nú í sinnisveikra hæli.
Þekkið þér hinar nánustu kringumstæður?”
“Hvort eg þekki þær? Já, hr., eg held að
sá maður, sem bjó til braúðkaups morgunverð-
inn, hljóti að þekkja dálítið til þessa. 0g já,
það er hræÖileg saga. Mig furðar í rauninni,
að þér skulið ekki hafa heyrt neitt um þetta; en
það.var líka alt gert, sem mögulegt var, til að
bæla hana niður og verjast þess, að hún kæmi í
'blöðin. Það er sagt, að Binks — Binks er sá
maður, sem sendir blöðunum allar nýjungar
héðan — það er sagt, að hann hafi fengið hund-
rað pund til þess að senda ekki blööunum neina
fregn um þetta, en samt sem áður er það furða,
að það skuli ekki hafa borist út. Já, þaÖ var
yndisleg stúlka, — dóttir prestsins. Hún var
sú fegursta í þessum hluta landsins, og þegar
hún var á danssamkomum í Stolneshire, dans-
aði hertoginn í Instaple við hana. Það var
mikið talað um hana og lávarð East, en eg held
að það hafi verið marklaust, þó út liti fyrir hún
gæti fengið hvern sem hún vildi af ungu mönn-
unum hérna. En Sir Arthur mun hafa verið
sá ríkasti af þeim, sem beiddu hennar, og svo
tók hún hann. En það var þvert á móti vilja
hennar, sögðu menn; en gamli Brown hefir
alt af verið fátækur, og ungi Brown, bróðir
hennar, lenti í einhverjum vandræðum í háskól-
anum, svo að það varð að senda hann beint til
Ástralíu, og Sir Arthur bauðst til að borga all-
ar skuldir hans hér, og gefa honum auk þess
þúsund pund til að byrja með þar yfir frá.
Þannig var ásigkomulagið, og þess vegna fékk
faðirinn og bróðirinn hana til að játast Sir
Sir Arthur.”
■“Hún hefir þá ekki elskað Sir Arthur
Redleigh?”
“Nei, það mun bæði hafa veriÖ lundarfar
hans og hinn vondi vani, sem hún gat ekki liÖ-
ið, því hann var nafnkunnur sem ofdrykkju-
maður; nú, hr., viljið þér ekki eitt glas enn þá,
eg sé að þér þekkið góðar vörur; reglulegur
drykjusvoli orÖinn þá, ekki af því tagi, sem tek-
ur sér dálítið tár í félagi við góða vini — eg
held eg verði að fá mér eitt glas enn þá, svo að
þér 'Séuð ekki einn um dropann; en einn af þeim,
sem elskar áfengið vegna þess sjálfs, og neytir
þess nær sem vera skal. Nú, hann var orðinn
heilsulaus löngu áður en hann giftist henni, þó
að hann væri eitt sinn hraustasti maðurinn í
* Stolneshire. Þó að eg sé hófsamur, þá hefi eg
aldrei hraustur verið, en iSir Arthur eyðilagði
góða heilsu með drykkjuæði ,sínu, svo engin
skynsöm stúlka vildi hafa neitt með hann að
gera, löngu áður en hann giftist ungfrú
Brown.”
“Þetta er sorgleg saga. En hvað skeði svo
seinna? Hvernig atvikaðist það, að hún misti
vitið?”
“Já, það er það sorglegasta af þessu; en
það veit líklega enginn, hvernig það skeði. Alt,
sem við hér í Haughton vitum, er, að faÖir
hennar gifti þau í kirkjunni héma; að því loknu
neyttu þau brúðkaups morgunverðarins, eins
góðs morgunverðar og nokkur maður hefir
neýtt, og þegar honum var lokið, fóra þau með
lestinni til Skotlands. Nú — það næsta sem
við heyrðum um þau, var, að morguninn næsta
fékk presturinn símrit um aÖ koma undir eins
á eftir þeim; hann fór því strax af stað, og líkt-
ist meira dauðum en lifandi manni, og litlu síð-
ar kom sú fregn, að hin fagra Lára Brown,
væri orðin bandvitlaus, og að fyrstu nóttina
hefði hún orgað og hamast, svo þtir urðu að
binda hana, til þess að hún gerði hvorki sjálfri
sér eða öðrum neitt mein.”
Mér varð þungt í skapi við að heyra þessa
viðbjóðslegu sögu. Að svo miklu leyti sem eg
gat séÖ, var hún óviðkomandi leyndarmálinu,
sem eg átti að uppgötva, en samt sem áður hafði
eg sterkan áhuga á þessari ógæfusömu konu.
“Og hvað fleira skeði svo? Hafið þér ekk-
ert heyrt um hana síðan ? ”
“Nei; frá þessu var skýrt þannig, að brjál-
æðiÖ væri arfgengt, þó við hefðum aldrei heyrt
um það getiÖ í þessari ætt.' Hún var látin í
sinnisveikra hæli einhvers staðar í Skotlandi,
held eg, þó er eg ekki viss um þaÖ, og gamli
Brown kom hingað aftur eins og skuggi af sjálf-
um sér — eg held að hann geti aldrei gleymt
þessu. Sir Arthur huggaði sig við flöskuna,
eins og venja hans var; já, þetta er mjög sorg-
leg saga. Nú, viljiÖ þér ekki eitt glas enn þá,
hr.t”
“Nei, þökk fyrir, ekki meira núna. En
hvaÖ hefir svo Sir Arthur gert síÖan þessu fór
fram? Og hve langt er síðan?”
“Hér um bil þrjú ár; það var annaÖ hvort
rétt áður, eða eftir, aþ lávarður East dó. Hvað
hann hefir gert síðan, það ættuð þér að geta
hugsað yður, hr”, og til þeqs að hjálpa mér til
að geta rétt, lyfti hann glasinu upp að munnin-
um, og þegar hann varð þess var, að það var
tómt, lét hann það á borÖið og fylti það aftur.
“Já, mér þykir þetta leitt fyrir Sir Arthur.
AuðviI^aS vorkendu allir honum, þegar þetta
hafði skeð; en það era engar afsaknir til fyrir
að verða — er þetta annað glasið mitt, eða hið
þriÖja? Hið fjórða! hamingjan góða, þá verð-
um við að fá aðra flösku opnaða! — engar af-
sakanir til fyrir að verða reglubundið fyllisvín
— nema ef þér viljið heldur konjak? Mér finst
alt af konjak eiga bezt. við mig á eftir portvíni.
Nei, hr., —• slíkt reglubundið fyllisvín, einn af
þeim sem aldrei geta verið án flöskunnar, þó
þeir vilji það. Heyrðu, mamma!”—hann kall-
aði aftur á konuna, sem strax kom ofan stigann
— “Nei, hr., þegar einhver maður er fallinn
svo djúpt, — ó, ertu þarna, góÖa mín? títveg-
aðu mér ögn af konjaki en ekki of sterkt. Þú
veizt það nú. Þetta er gott. Já þegar byrjað
er á þessari reglubundnu ofdrykkju eins og Sir
Arthur stundar, en ekki að eins við tækifæri,
,eins og eg, heldur dag eftir dag, eins og þér
skiljið—” (nú kom konan aftur með konjakið í
staupum). — “En hvað er þetta, Mary, hvað
meinar þú að koma með konjakið í fingurbjörg-
um. Farðu og sæktu mér reglulegt glas” —
(konan fer). “Já, hr., maður verður að forð-
ast að verða þræll vínsins. Venjið yður aldrei
á, að bragða að eins á víni, en drekkið eins mik-
ið í hvert skifti og yður finst að þér þurfið, og
hættið svo.”
Eg gat ekki varist því að hugsa, að ef þessi
góði maður fylgdi þessari reglu, þá mundi líða
langur tími áður en hann hætti.
Eg hafði enn þá fræðst lítið. Að eins kynst
lundarfari Sir Arthurs dálítið, en ekkert, sem
benti mér á óvild lávarðar Fatheringham til
hans, sem eg um fram alt vildi fá að kynnast;
og heldur ekkert um það, hvort Sir Arthur
hafði haft ástæðu til að hata skyttuna sína, og
þess vegna sneri eg samtalinu til að tala um
þjón Sir Arthurs.
“Þektuð þér nokkuð þenna mann, sem var
skotinn?” spurði eg.
“Burlston? Ó-já, eg kyntist honum dálítiið
viÖ og við. Hann var nú ekki sá maður, sem
hann átti að vera, en mig furðar það ekki sök-
um konu hans.”
“Var hún rifrildisgjöm?”
“Nei það var hann sem var svo harður með
köfluin að það er sagt, að hún hafi drukkið all-
oft. Hann hafði fyrir vana, að hegna ,henni
fyrir það; og hún vildi þess vegna einu sinni
skilja við hann. En það var Sir Grosse sem
hún varð aÖ snúa sér til í því efni og hann fékk
hana til að hætta viÖ þessa kröfu af því liann
vissi að Sir Arthur mundi ekki líka skilnaður-
inn. ”
“Era þeir þá svo góðir vin?”
“Ó, eg held þeir séu ekki góðir vinir, miklu
heldur það gagnstæða, þar eð hr. Grosse er
reglusamur maður og fremur drambsamur, svo
hann metur lítils að vera vinur slíks fyllisvíns
og Sir Arthur er, sem eg ásaka hann ekki fyr-
ir, því menn verða að gæta virðingar sinnar.
En hvað er orðiÖ af konjakinu? Ó, afsakið mig
augnablik, hr.” Svo stóð hann upp.
Eg stóÖ líka upp.
“ Já, nú verð eg að fara,” sagði eg; “eg þarf
að heimsækja fleiri menn, og fyrri hluti dags-
fns er þegar liðinn. Var Burlston annars upp-
runninn í þessari sókn?”
“Nei, hann var að eins búinn að vera hér í
fjögur ár. Eg held að hann hafi komið frá
Norfolk, þegar hann fékk stöðu hjá Sir Arthur;
en viljið þér ekki einn dropa, hr., áður en þér
farið?”
“Nei, þökk fyrir, eg get ekki drukkið meira,
en mér þætti vænt um að þér hefÖuð hádegis-
verð tilbúinn hannda mér klukkan tvö, þegar eg
kem frá heimsóknunum, sem eg verða að gera.
Ó, þér erað máske svo góður að vilja lána mér
vagninn yðar, fyrir góða borgun auðvitað, þar
eð eg er ókunnugur vegunum hérna.”
SJÖUNDI KAPITULI.
i
Lítil fjölskyldu þrœta.
MeÖan verið var að búa út vagninn, hugsaði
eg hvað eg ætti nú að gera. Eg hafði heyrt svo
mikið bæjarslúður, sem eg skeytti um, og það
var ekki sennilegt, að eg fræddist um meira í
Haughton. Eg ásetti mér þess vegna að heim-
sækja Sir Arthur sjálfan. En áÖur en eg færi
þangað, áleit eg hentugast að líta inn til vinar
hans, hr. Grosse. Eg hafði góða ástæðu til þess-
arar heimsóknar fyrir meðmæli prestsins, og
eg áleit líklegt, að hann gæti gefið mqr upplýs-
ingar, sem væra miklu meira virði en hinar, sem
eg gat búist viÖ af slíkum manni og vínsalan-
um. Auk þess gat eg ekki losnað við þá skoðun,
sem hafði fest rætur hjá mér, ^ftir samtal mitt
við lávarð Fatheringham, að hr. Grosse stæði
á einn eða annan hátt í sambandi við það hat-
ur, sem hans liágöfgi bar til Sir Arthur Red-
leigh. Að minsta kosti var hr. Grosse líkleg-
astur til, ef hann vildi gera það, að kasta skær-
asta ljósinu yfir kringumstæðurnar, sem stóðu
í sambandi við dauða Burlstons. Ef það hefði
verið annað en hrein og bein óhappa tilviljun,
hlyti hann -áreiðanlega að vita það. Undir eins
og vagninn var ferðafær, bað eg ökumann að
fara með mig til Grosse. ÁSur en tuttugu mín-
útur vora liðnar, komum við þangað. Það var
fallegt heimili, sem stóð í miÖjum, litlum trjá-
runna. Eg fekk þjóninum, sem opnaði dymar,
nafnspjald mitt, og hann fór undir eins með
mig inn til húsbónda síns. Um leið og hann
opnaði dyrnar, heyrði eg þessi orð töluð með
hörðum og hótandi róm: “Eg vil hafa þetta
þannig, eg ef þú vogar að óhlýðnast—”
Þegar dymar voru opnaðar, þagnaði sá,
sem talað hafði; en eg kom nógu snemma til að
sjá, að eg hafði truflað dálitla f jölskylduþrætu.
Það vora að eins tvær persónur í herberginu.
Við aðra hliðina á stóru borði, og næst dyrun-
um, stóð hár, dökkleitur og hörkulegur maður.
Það var auðvitað Grosse sjálfur. Beint á móti
honum stóð ein af þeim fallegustu ungu stúlk-
um, sem eg hefi séð, og sneri andlitinu að mér,
þegar eg kom inn. Hún getur naumast hafa
verið eldri en átján ára, og var svo fjörleg og
saklaus á svip, eins og hún væri átta ára gamalt
bam. En það hefir eitthvað veriÖ, sem henni
féll afar sárt, því hún grét eins og hjarta henn-
ar ætlaði að springa. Hún gat einu sinni ekki
hætt, þegar hún sá mig koma inn, en byrgði aug-
un með vasaklútnum og flýtti sér fram hjá mér
út úr herberginu. Faðir hennar leit til þjóns-
ins, eins og hann ætlaði að eta hann, og hann
leit lítið vingjamlegar til mín. En klæðnaður
minn hefir líklega bannað orðunum, sem lágu á
tungu hans, yfir variraar, því hann bað mig
nokkurn veginn kurteislega að fá mér sæti. Eg
sagði honum hver eg væri, og sömuleiöis um
hina fyrirhuguðu samkomu, og jafnframt því,
að hr. Brown hefði sagt, að eg mætti vonast eft-
ir stuðningi frá honum. Á meðan eg talaði, sá
eg að hann reyndi að bæla niður reiði sína, og
þegar eg þagnaði, svaraði hann rólegur, að eg
mætti vænta nærveru ginnar. Því svaraði eg
þannig:
“Eg vona aÖ geta fengið lávarÖ Fathering-
ham ti'l að vera formann saníkomunnar. ”
“Einmitt það! Það þykir mér vænt um að
heyra. Hann er náskyldur mér, eins og þér
máske vitið.”
Eg kvaðst hafa heyrt það, og bætti svo við:
“Máske þér viljið gera svo vel og fá nokkrar af
hinum eldri f jölskyldum hér í umhverfinu til að
hjálpa okkur, Sir Arthur Redleigh til dæmis?”
Hann hnyklaði brýmar og leit gransamlega
til mín, sem kom mér til að álíta, að hann hefði
getið sér til um orsok heimsóknar minnar til
hans. En hann leit strax af mér, brýrnar urðu
sléttar og hann svaraði: “'Sir Arthur Red-
leigh er sá maður, sem sízt af öllum vill taka
þátt í samkomum yðar. Hvernig datt yður í
hug að nefna hann?”
“Eg bjóst við, að þér þektuÖ hann,” sagði
eg rólegur. “Því í blöðunum hefi eg séð nafn
yðar í sambandi við nafn hans.”
Þessi fáu orð komu honum til að bíta á vör-
ina, og hann hugsaði sig um, áður en hann svar-
aði: “Eg er hræddur um, að þér hafiÖ orðið
fyrir röngum áhrifum þar. Þér eigið auðvitað
við yfirheyrsluna og réttarúrskurðinn viðvíkj-
andi ógæfusömu skyttunni. Það er satt, að Sir
Arthur Redleigh og eg, erum nágrannar, og að
við vorum af tilviljun samferða á veiðar þenna
dag; en eg get fullvissaÖ yður um, að við eigum
ekkert sameiginlegt, og mér þykir leitt að mitt
nafn er tvinnað saman við hans í þessu afar-
leðnlega máli.”
Hann talaði með allmiklum áhuga, og leit út
fyrir að vera fúsari til að segja sig úr öllu sam-
bandi við Sir Arthur, heldur en nauðsynlegt
var. Eg festi þetta í huga og vogaði að snúa
mér aftur að efninu með því að segja: “Eg
skil svo vel tilfinningar yðar, hr. Þetta hefir
auðvitað verið mjög leiðinlegur viðburður fyrir
yður, og þó að maÖur líti afsakandi augum á
Sir Artliur, þá varpar þetta skugga á hann. Eg
álít þó, að það hafi verið rétt, sem sagt var við
yfirheyrsluna, að hann hafi ekki borið óvildar-
hug til skyttunnar?”
“Nei, það gerði hann alls ekki,” sagði hr.
Grosse ákafur. ‘ ‘ Mér þætti það afar-leitt, ef eg
heyrði nokkurn efast um það. Þér megið óhik-
að trúa því, að engin óvild átti sér stað á milli
þeirra. Redleigh er að sönnu sá maður, sem eg
ber ekki virðingu fyrir — lífsreglur hans era
svo ólíkar mínum — en eg er samt isiðferðislega
sannfærður um, að hann getur ekki borið falsk-
an vitnisburð fyrir réttinum.”
Hann var nú jafn ákafur í að verja Sir Arth-
ur, eins og hann var áður að neita því, að þeir
væri vinir. Eg kinkaði kolli, eins og eg væri á-
nægður með það, sem hann sagði, og sagði svo
eins rólega og eg gat: “Segið mér, lir. Grosse,
hvort þér vitið nokkuð um ekkju þessa vesal-
ings manns, frú Burlston.
Mér komu alveg á óvart áhrif þessarar mein-
lausu spurningar. Hann hafði aÖ sönnu alt af
verið dálítið órólegur, en þessi síðustu orð
sannfærðu mig um, að hætta var á ferðinni.
Hann leit til mín reiÖiþrútnum augum og stóð
snögglega á fætur, eins og hann vildi með því
láta mig skilja, að samtali okkar væri lokið.
“Afsakið,” sagði hann drembilega, “en eg
vil helzt ekki þurfa að tala um það, sem stendur
í' sambandi við þetta mál. Eins og eg hefi sagt
yÖur, þá var það tilviljun, sem kom mér í sam-
band við þetta óhappaskot, og mér þykir mjög
leitt að vera gerður að umtalsefni fyrir óþarfa
forvitni og mælgi. Eg vona að þér fáið ánægju
af samkomu yðar.”
Þetta var liið sama og að segja mér, að sam-
ræðunni væri lokið, og eg átti því ekki annars
kost, en að kveðja hann og fara, án þess aÖ láta
nokkra undran í ljós. Þegar eg kom að vagnin-
um, gaf eg ökumanni skipxm um, að fara aftur
til ve itngahússins, því eg hélt, að þar væri má-
ske einhver í nánd, sem hlustaði á hvað eg
segði; en þegar við vorum komnir út úr runn-
anum, bað eg hann að fara með mig til Haugh-
ton Court.
Haughton Court er mjög fallegt höfðingja-
setur. Auðvitað hvorki svo stórt, gamalt og
tígulegt eins og Fatheringham Towers, en þó
mjög álitlegt heimili. Eg furðaði mig ekki á
því, að gamli Brown hafði skorað á dóttur sína
að verða húsmóðir þar, þó aÖ hún, til þess að
verða það, yrði að giftast ofdrykkjumanni. Við
ókum gegnum fagran trjágang heim aÖ höfð-
ingjasetrinu. Kyrð var yfir öllu og enginn mað-
ur sást úti. Mig grunaði alt í einu, að eitthvað
hefði komið fyrir, og varð órólegur yfir þeirri
hugsun, að eg hefði mist fórnardýr mitt af ein-
hverjum viðburði. Það var með skjálfandi
hendi, að eg hringdi bjöllunni. Eg varð að bða
dálitla stund þangað til maður kom til dyranna
og á meÖan fór kvíÖi minn vaxandi. Loksins
þoldi eg ekki biðina og hringdi aftur.
Nú voru dymar opnaðar undir eins, og illa
klæddur þjónn kom út. Hann leit forvitnislega
á prestafatnað minn.
“Er Sir Arthur heima?”' ispurði eg.
“Nei, hr.” svaraði hann frekjulega.
“Nær búist þiÖ við honum heim?”
“Það verður langt þangað til, því hann er
farinn til Skotlands.”
Til Skotlands! Þar sem menn héldu að
sinnisveikrahæliÖ væri, er lafði Redleigh dvaldi
í. Hvað átti það að þýða?
ÁTTUNDI KAPITULI.
Skyndileg ferð.
Eg skrifaði síðast í dagbók mína frásögnina
um hina gagns lausu heimsókn mína í Haugh-
ton Court. Eg viðurkenni að eg, þrátt fyrir
reyns'lu mína, varð hálfringlaður við þá fregn,
að fórnardýr mitt var farið til Skotlands, tveim
dögum eftir réttarhaldið, þar sem hann var að-
almaður málsins. Auðvitað gizkaði eg strax
á, að hann hefði farið til að vitja um hina ó-
gæfusömu konu sína. Eg sagði því við þjóninn:
“'Skotlands? Vitið þér hvaða pláss í Skotlandi
Sir Arthur hefir ætlað til?”
“Nei, það get eg ekki sagt yður, hr. (Eg
smokkaði nú fáeinum skildingum í hendi hans.)
Það er að segja, við vitum hvert hann er vanuí
að fara (aftur fáeinir skildingar). Kæra þökk,
hr., það er til Stuarts konungs hótels í Stirl-
ing.”
“Til að líta eftir lafði Redleigh?”
“Já, það álítum við, hr.” Framkoma hans
var nú öll önnur. “Sir Arthur hefir farið
þangaÖ nokkrum sinnum á hverju ári, síðan
hann giftist.”
“Nær fór hann af stað?”
‘ ‘ Rétt núna, hr. Það er naumast hálf stun^
síðan hann ók af stað. Ef þér akið strax til
Stolne, þá munuÖ þér geta náð honum, áður en
hann fer þaðan.”