Lögberg - 12.08.1926, Blaðsíða 6

BU. «
LÖGBERG FIMTUDAGINN,
12. AGÚST 1926.
Dularfullu far-
þegarnir
Eftir AUen Upward.
“Nú — getið þér eklci skilið það. Ef það
er tilfellið, að lafði Redleigh hafi batnað við að
heyra nafn mitt nefnt, haldið þér þá ekki, að
það mundi hjálpa henni enn þá meira, ef hún
gæti sjálf talað við mig?”
“ Jú, það held eg.”
“En það hefir yður ekki dottið í hug fyr
en núf”
“Jú, einmitt. ”
“Hvers vegna komuð þér þá ekki með hana
hingað?”
“Það er einmitt það, sem eg hefi-gert.”
Fáein augnablik hafði spæjarinn ánægjn
af að sjá vandræðasvip jarlsins, en sagði svo
rólegur:
‘ ‘ Hún er ásamt Haworthy inni í næsta her-
berginu. Hann hefir þar inni búið hana undir
að mæta yður; eigum við að fara inn þangað
núna?”
Hann gekk nú á undan honum að dyrunum.
1 þessu næsta herbergi sátu þrjár persónur:
lafði Redleigh, Haworthy og hjúkrunarstúlkan,
myndarleg skozk persóna, frú McAlister að
nafni. Það var hún, sem gerði mest að því, að
búaLáru undir samfund hennar með lávarði
Fatheringham. Haworthy, sem á ferð sinni til
Skotlands hafði sýnt mikinn áhuga á þessu mál-
efni, hafði undir eins og hann nálgaðist heimili
sitt, fallið í hið fyrverandi þunglyndi sitt og
heilabrot. Hvað skyldi hafa komið fyrir Evu
á meðan hann var fjarverandi?. Það var þessi
spuraing, sem hann alt af spurði sjálfan sig.
Hann hafði ekkert heyrt um hana síðustu f jór-
. tán dagana, þegar hún sagði honum grátandi,
að trúlofun þeirra yrði að slíta. Hann hafði
krafist þess alvarlega, að fá að vita orsökina
til þessa, en hún vildi eða gat ekki gefið honum
neina skýringu; það eina, sem hún sagði hon-
nm, var, að faðir hennar hefði með ósveigjan-
legri hörku skipað henni að slíta heitbinding-
una við hann. Það var alt, sem hann gat feng-
ið að vita hjá henni, og samtalið við föður henn-
ar fræddi hann ekki meira um þetta. Grosse
sagði honum, að sér þætti afar leitt, að heitbind-
ing þeirra yrði rofin, hann bæri sanna virðingu
fyrir Haworthy, en það væru ýmsar ástæður,
sem hann gæti ekki sagt honum frá, er gerði það
nauðsynlegt að taka önnur áform fyrir framtíð
dóttur sinnar. Eftir þetta yfirgaf hann Grosse,
bæði reiður og sorgbitinn, og bjó sig undir að
leggja upp í langa ferð, sem Wright, eins og
við höfum heyrt, kom í vég fyrir.
Hann fór nú aftur að hugsa um þessa ferð,
þrátt fyrir vonina, sem Wright gaf honum, en
sem hann áleit að ekki mundi rætast. Þess
vegna varð hann æ þunglyndari, og í því ásig-
komulagi gat hann auðvitað ebki hrest né hugg-
að Láru, en frú McAlister gerði alt hvað hún
gat í stað hans. Hún hafði fengið að vita um
aðal atriðin í sögu Láru, og nú reyndi hún að
vekja hjá henni endurminninguna um hina fyrri
heimsókn hennar hjá lávarðinum. En samtalið
milli mannanna í lestrarherberginu hafði staðið
all-lengi, og Lára fór að verða óþolinmóð.
“Hvers vegna kemur hann ekki?” sagði
hún, en með orðinu “hann” átti hún við lávarð-
inn. “Þegar eg var hér síðast, þá var hann alt
af hjá mér, svo nú er hann líklega dauður, fyrst
hann kemur ekki.”
“Hann skal koma — hann verður hér að
augnabli'ki liðnu,” sagði hjúkrunarstúlkan í
huggandi róm.
“Gærir hann það — þá verð eg glöð. Það
er svo langt síðan að eg hefi séð hann. Hvað
hefi eg verið að gera allan þenna tíma?”
Nú vissi hjúkrunarkonan að hún varð að
beina hugsunum hennar í aðra átt. Eg veit að
lávarðurinn þráir mikið að sjá yður aftur,”
sagði hún. “Eg býst við að hann vilji, að þér
verðið hér um tíma.”
“Gerir hann það, já, eg hefi sterka löngun
til að vera hér,” sagði hún og talaði nú með
sinni eðlilegu rödd. Svo leit hún upp með gleði-
geislandi augum.
“Já, það er eingöngu undir yður sjálfri
komið.” Það var lávarðurinn, sem talaði þessi
orð. Hann heyrði síðustu orðin hennar og
gekk nú til hennar með fram réttar hendur.
Fyrst varð hann mjög órólegur yfir áhrifun-
um, sem koma hans hafði. Lára stóð hægt upp
af stólnum og skalf frá hvirfli til ilja, starandi
á jarlinn fáein augnablik, svo lyfti hún höndun-
um upp fyrir augun, en lét þær strax síga aft-
ur. á næsta augnabliki knéféll hún fyrir fram-
an hann, grét hátt og stamaði:
“ó, eg er ebki brjáluð — nei, líklega ekki?
Það var alt saman vondur draumur. Eg hefi
náð skynsemi minni aftur, og það eruð þér, sem
frelsuðuð mig.”
Lávarður Fatheringham lyfti henni upp
eins og litlu barni, og lagði hana alúðlega á legu-
bekk. Svo laut hann niður að henni og kysti
hendi hennar.
“Lafði Redleigh,” sagði hann, “verið þér
rólegar. Þér eruð frelsaðar, eins og þér segið,
en fyrir það verðið þér að þakka þessum snar-
ráða og kjarkgóða manni á undan mér. Eg er
yður samt þakklátur, ef þér viljið vera hér hjá
mér, þangað til við finnum eins rólegt og örugt
heimili fyrir yður annars staðar. Eg vil auk
þessa, ef yður líkar það, biðja föður yðar að
koma hingað og vera hér, meðan þér eruð kyrr-
ar hjá mér.”
“Gerið það, sem yður finst bezt,” hvíslaði
hún hægt. “Eg er of veikburða til að hugsa eða
breyta fyrir mig sjálfa. En Sir Arthur, hann
fær fljótt að vita hvar eg er. Hefir hann þá
ekki heimild til að heimta, að eg komi til hans?”
“Nei„ svaraði jarlínn alvarlegur. “Eg get
ekki haldið, að lögin séu svo óréttlát, að leyfa
slíkt. Hann hefir eyðilagt þá heimild, sem
hann eitt sinn átti til yðar, og vinur okkar hérna
hefir nægar sannanir gegn honum, til þess að
gera hann hræddan við að ama yður hér eftir.”
“Eg get gert meira en það,” sagði spæjar-
inn.
“Við hvað eigið þér?”
“Seinasta bragðið hans Sir Arthurs, ásamt
hinni fölsku frásögn um dauða lafði Redileghs,
veitir henni heimild til að leita verndar laganna
gegn honum. Við getxun auðveldlega fengið
skilnað þeirra.”
Þau urðu bæði svipléttari við þessi orð.
“Já, hann getur áreiðanlega ekki umflúið
skilnað”, sagði lávarðurinn. “Nú, jæja, við
skulum þá ekki eyða neinum tíma. Undir eins
og yður finst þér vera fær um að ferðast, för-
um við til lögmanns míns, og fáum honum í
hendur efni til að byrja á málinu.”
“Þessu viðvíkjandi gæti eg farið strax af
stað,” sagði spæjarinn, “en eg hefi ýms smá-
atvik hér að ]júka við, áður en eg fer. 1 fyrsta
lagi hefi eg gefið þessum manni loforð, sem eg
verð að efna.”
Haworthy, sem hlustað hafði þegjandi á
þetta samtal, leit nú upp.
“Hvað getið þér gert fyrir mig?” tautaði
hann.
“Ó, eg held næstum að þeir hlutir séu ekki
til, sem hr. Wright getur ekki fram'kvæmt”,
sagði lávarðurinn glaðlega. “En nú man eg
eftir því, — að eg hefi bréf tií yðar inni á skrif-
borðinu mínu, hr. Wright; það kom frá Stolne
í dag.”
Wright hljóp inn eftir því, og kom aftur með
það, eftir að hafa opnað það.
“Á eg að lesa það hátt?” spurði hann.
“Já, gerið þér það,” svaraði jarlinn. “En
bíðið dálítið; máske lafði Redleigh sé of þreytt,
svo það er bezt að heyra það inni í lestrarher-
berginu.
Um leið og þessir þrír menn gengu út, sneri
jarlinn sér að hjúkrunarstúlkunni og sagði:
“Gerið þér nú alt sem þér getið, til þess að
vera lafði Redleigh til huggunar og þóknunar.
Eg skal nú skipa svo fyrir, að hér á heimilinu
verði breytt við hana sem dóttur mína. Það
skal undir eins verða sent eftir hr. Brown.”
Bréfið, sem Wright, eða iSmith, fékk hljóð-
aðiþannig:
, “Kæri Jim minn!
“Eg hefi lengi vonast eftir bréfi frá þér, en
eg býst við, að þú hafir átt svo annríkt með að
finna veitingahús handa okkur, að þú hafir ekki
haft tíma til að skrifa. En dragðu nú ekki leng-
ur að senda mér fáeinar línur, því mér finst eg
vera svo einmana nú, eftir að þú fórst. Það
kemur engin manneskja til að tala við mig, og
eg hefi heldur ekki heyrt eitt orð um, að ráða
eigi aðra skyttu í stað þín; en það gerir nú
heldur ekkert, eg vil ekki hafa neitt með neinn
að gera, þó einhver kynni að koma, þar eð eg
bráðum á að fara til þín, og þegar við látum
mína peninga saman við þína, ættum við að
geta eignast gott greiðasöluhús, þar sem okkur
ætti að líða vel. Eg vona, að við rífumst aldrei
eða berjumst, en höldum áfram að vera eins
góðir vinir og nú. En þá verður þú líka að
skrifa mér strax, annars verð eg reið. Eg hefi
fyrir fáum dögum síðan fengið ársfjórðungs
peninga mína frá hr. G. Hann lítur annars út
fyrir að vera mjög gramur, þunglyndur og óá-
nægður. Nú skrifa eg ekki meira að þessu
sinni, nema kæra kveðju frá
Þinni eigin einlægu
Katrínu.
E.S.—Að svo miklu leyti að eg man, þá varst
þú farinn, þegar eg heyrði þetta: Sir Arthur
ætlar að fara að giftast aftur, og hverri heldur
þú? Henni ungfrú G.!”--------
Við að heyra þenna óvænta enda, hopaði lá-
varðurinn á hæli. Haworthy bölvaði, en virtist
annars vera svo hissa, að hann gat ekki sagt
meira. Spæjarinn stakk bréfinu brosandi í vas-
ann, leit í kringum sig með sigurhróss svip og
sagði:
“Þetta er ekki annað en það, sem eg hefi
frá byrjun búist við.”
TUTTUGAjSTI KAPITULI.
Þegar endirinn er góður, er alt gott.
Wright var snemma á ferli næsta morgun,
og heimsótti marga þann dag. Hann fékk sama
vagninn í Pólstjömunni, sem hann hafði notað
tvisvar áður, og í honum fór hann fyrst til frú
Burlston.
Katrín þekti hann ekki, fyr en hann fór að
tala til hennar.
“Hvað þá, Jim, er þetta í sannleika þú?”
sagði hún. “Það er undarlegt, hve skrautlega
þú ert klæddur. Hefir þú fundið nokkuð gott
handa ökkur? — Hvað er þetta, hvað á slík
framkoma að þýða?”
1 stað þess að opna faðminn og þrýsta henni
að brjósti sínu, eins og hún hafði búist við, stóð
Jim kyr fyrir innan dyrnar, og horfði á hana
með köldum og hörkulegum augum.
“Katrín Burlston, síðan eg sá yður seinast,
hefi eg talað við dr. Druscott.”
Hún sýndi strax kvíðasvip.
“Og áður en eg segi meira, verðið þér að
sikýra tvent fyrir mér. Hið fyrra er: Hver var
orsök til dauða lávarðar East?”
Kvíðinn, gremjan og vonbrigðin virtust
berjast um völdin hjá henni. Fyrst hélt hann,
að hún mundi ekkert segja, en svo leit út fyrir
að hún ætlaði að snúa sér að málefninu. Hún
svaraði:
“Hann drap sig sjálfur. Gagnstætt skipun
læknisins, geymdi hann nokkuð af konjaki í her-
,bergi sínu, og þegar eg sneri bakinu að hónum
eitt augnablik, notaði hann tækifærið og drakk
það. Það var atvik, sem eg gat ekki gert við.”
“Hið síðara er: Hvers vegna hefir hr.
Grosse, síðan lávarður East dó, borgað yður
styrktarfé?”
Þessi orð hittu málið. Þessi hraklega kona
rak upp org og fékk mikla heila'kviksveiki.
Hann lét hana um að jafna sig, eins vel og
hún gæti, og gekk út að vagninum og ók strax
til Broadmead, þar sem hann fann húsbóndann
heima.
Hann bað þjóninn að segja, að hann héti hr.
Wright, og að hann kæmi í alúðlegu erindi.
Fólk, sem geymir leyndarmál, þorir ekki að
neita slíkum boðum.
Grosse lét hann því koma inn, og hr. Wright
byrjaði undir eins á erindi sínu.
“Eg er vinur hr. Haworthy,” sagði hann,
“og það er í hagsmunaskyni fyrir hann, sem eg
er kominn, þótt hann hafi ekki gefið mér neitt
umboð. Eg er kominn til að biðja yður að
hætta við það áform yðar, að slíta sambandinu
á milli háns og dóttur yðar.”
Grossse ætlaði að þjóta á fætur og enda sam-
talið með yfirlæti, þegar gestur hans með
beiskri og hótandi rödd bætti við: “Og eg hefi
ástæður til þessa, sem getur verið hættulegt
fyrir yður að neita að hlusta á. ”
Grosse fölnaði og sat kyr.
“Þér eruð kominn of seint, hr.”, sagið hann
með köldu og háðslegu yfirlæti. “Þér getið
sagt þeim manni, sem hefir sent yðut, að dóttir
mín eigi að giftast Sir Arthur Redleigh.”
“Nei, hún skal ekki.”
Þetta svar var gefið með þeirri köldu ó-
svífni sem hefir uppruna sinn frá huldu valdi.
Grosse varð gramur og órólegur.
“Við hvað eigið þér með þessu, hr.?”
“Sir Arthur er giftur maður.”
“En fyrri <kona hans er dáin.”
“Nei, hún er ekki dáin.”
“Hvað þá?”
“Lafði Redleígh er í fárra mílna fjarlægð
héðan; hún dvelur nú sem gestur hjá jarlinum
af Fatheringham. ”
Við þessi orð var Grosse nærri dottinn ofan
af stólnum, og Wright notaði strax tækifærið
til að segja honum með sem fæstum orðum á-
form Sir Arthurs, og hvernig það misheppað-
ist.
* Það var eftirtektavert að athuga andlit hr.
Grosse, meðan hann hlustaði á þessa sögu.
Hvernig sem aðalseigin hans var, þá gat hann
ekki annað en glaðst yfir því, að barn hans var
sloppið úr klóm þessarar ófreskju. Hann hélt
þó áfram að látast vera reiður og órólegur.
“Nú, jæja, hr.,” sagði hann “alt þetta er góð
og gild ástæða til þess að dóttir mín giftist ekki
Sir Arthur; en enn þá sé eg enga ástæðu til
þess, að hún giftist vini yðar. ”
“Nei, það er alveg satt.”
“ Já, ef þér hafið svo ekki meira að segja—”
“Það er einmitt það sem eg hefi. Ef þér
ekki, áður en sólarhringur er liðinn, skrifið hr.
Haworthy og segið honum að þér samþykkið
giftingu hans og dóttur yðar. Þér getið gefið
hvaða orsök, sem þér viljið, til þessara mein-
ingaskifta — þá skal eg aftur heimsækja yður;
en þegar eg kem næst, þá kem eg sem leynilög-
reglu umsjónarmaður í umboði hennar hátign-
ar, og spyr yður þeirrar spurningar, sem eg nú
legg fyrir yður, sem fjölskyldu ,yinur: Báðuð
þér Sir Arthur um að skjóta skyttuna sína, eða
gerðuð þér það sjálfur?”
Hr. Grosse, sem sjáanlega var í mikilli geðs-
hræringu, herti upp hugann, þegar spæjarinn
þagnaði, og svaraði hátt og vongóður:
“Hvorugt af þessu. Eg veit ekki hvað það
er, sem kemur yður til að hafa jafn skammar-
legan grun, það er mikil móðgun gegn mér, sem
göfugmenni og friðdómara hér í greifadæminu.
Mér þætti gaman að vita, hvernig þér getið
komið með nokkra sönnun fyrir ásökun yðar, og
ef þér ekki undir eins takið hana til yðar aftur,
þá verður það verst fyrir yður sjálfan.”
Það leit út fyrir, að spæjarinn yrði nú í
vandræðum; en síðasta trompið var eftir, og
nú kom það.
“Eg skal gefa yður ástæðu fyrir því, sem
þér kallið skammarlegan grun. Þó verð eg að
biðja yður að svara einni spurningu fyrst.”
“Já, ef eg álít viðeigandi að svara henni.”
“Hvers vegna hafið þér borgað frú Katrínu
styrktareyri, síðan þann dag, sem dauði lávarð-
ar Easts gerði yður að erfingja jarlsdæmisins
Fatheringham ? ’ ’
Þessi spurning hafði afar mikil áhrif.
Grosse varð rjóður og fölur á víxl, og í nokkrar
mínútur gat hann ekki sagt eitt orð.
Loks hepnaðist honum að segja:
“Þessi ásökun er jafn ófyrirleitin og ástæðu-
laus og hin. Katrínu hefir verið hjálpað af
minni f jölskyldu í mörg ár, og hún hefir mörg-
um sinnum hjúkrað konu minni. Eg borga
henni þenna styrktareyri, af því hún misti stöðu
sína í hjúkrunarstofnaninni, og sneri sér til
mín að biðja um hjálp.”
“ Jæja, þá. Og frásögn hennar og dr. Drus-
cotts um kanjakið, sem flýtti fyrir dauða lá-
varðar Easts, eru að eins tilviljanir, heppileg-
ar tilviljanir fyrir yður, en ekki meira. Nú,
jæja, hr..—” Spæjarinn stóð upp um leið og
hann talaði— ”mér þykir leitt, að eg hefi orðið
að minnast á þessi málefni, og enn þá leiðara,
að þau verða að opinberast. Eg hafði annars
von um, vegna Haworthy, að geta geymt þau
hjá mér, það er að segja, ef hann hefði gifzt
ungfrú Grosse, en eins og nú stendur — þá, já
þess fyrri, sem hann og aðrir heyra um þau,
þess betra.”
Svo gekk hann að dyrunum. En hr. Grosse
hikaði við, til þess að finna þau réttu orð við
uppgjöf sína.
“Bíðlð, hr.”, tautaði hann. “Þér skuluð fá
hið umbeðna bréf. Samvizka mín er algerlega
hrein, en það mundi deyða konu mína, ef hún
fengi að heyra eitt einasta orð af þessari stað-
lausu mælgi.”
Svo settist hann við skrifborðið og sikrifaði.
Spæjarinn horfði á hann með kaldranalegu
brosi, tók svo þegjandi á móti bréfinu.
“Eg hefi skýrt fyrir honum,” sagði hr.
Grosse mjög fljótlega, “að sökum hinnar
hneykslanlegu framkomu Sir Arthurs Red-
leigh, ætli eg ekki að mótmæla óskum dóttur
minnar, og að hann geti komið undir eins og
hann vill. ’ ’
“Jæja, þá megið þér að l'íkindum búast við
honum í 'kvöld,” sagði spæjarinn. Svo yfirgaf
hann Broadmead, sem hann fékk aldrei tæki-
færi til að heimsækja aftur.
Næst heimsótti hann Houghton Court. Þar
spurði hann um Sir Arthur Redleigh, og þó að
honum væri sagt, að Sir Arthur gæti ekki tekið
á móti neinum, gaf hann því engan gaum.
“Segið honum að það sé maður, sem dr.
Raebell sendi,” sagði hann.
Þetta dugði, og honum var nú strax fylgt
inn til ‘Sir Arthur, sem sjáanlega hafði verið
mjög drukkinn kvöldið áður og var enn ekki bú-
inn að sofa úr sér ölvímuna. Hann hafði held-
ur enn ekki heyrt hvað skeð hafði í Auchertown.
Raebell hafði verið hræddur við að skrifa nokk-
uð um það.
“Hvhð er nú — hefir nokkuð komið fyrir?”
spurði Sir Arthur, þegar hann var orðinn einn
með gesti sínum.
“ Já, það eru því ver að eins lélegar fregnir,
sem eg kem með. í^ér munið, að þér og dr. Rae-
bell komuð ykkur saman um, að frú Robins, sem
hún var kölluð, sikyldi verða látin í klefia frú
Merchants, þegar hún væri dáin, og verða svo
nefnd með hennar nafni?”
“Já, auðvitað — og hvað svo?”
“Það var líka gert, og alt gekk mjög vel um
tíma! allir héldu, að frú Robins væri dáin og
jarðsett. Hin áætlun okkar rættist líka. Lafði
Redleigh misti að síðustu skynsemina alger-
lega—”
“Hún hefir þá ekki verið brjálu,?” sagði Sir
Arthur allæstur.
“Nei, hún lézt að eins vera það, til þess að
losna við yður.”
“Ó, eg ímyndaði mér þetta strax í byrjun,”
sagði barúninn bölvandi. “Nú, jæja — haldið
þér áfram.”
“Eins og eg sagði, hún varð nú álveg brjál-
uð, og hélt sig vera frú Merchant.”
“Ham'ingjan góða!” ; Svipur barúnsins
varð iðrandi. “Þannig hafði eg ekki hugsað,
að það yrði. Eg hélt að breytingin myndi ekki
ama henni að neinu leyti. Hún átti nú raunar
að vera einmaná en það var það sem hún vildi
helzt. ’ ’
Spæjarinn leit nú dálítið blíðari augum á
barúninn, hann vissi að hann var-ekki eins sek-
ur og hann hélt.
“Nú, jæja, það gat nú ekki orðið öðru vísi.
Það, sem eg kom til að segja yður, er, að lafði
Redleigh er sloppin.”
“Sloppin!”
“ Já, eða réttara sagt, brottnumin. Leynilög-
regluþjónn kom sér inn í hælið í dularbúningi
og flutti hana út með valdi, eftir að hafa skotið
á dr. Raebell og einn af eftirlitsmönnum hans.”
“Það er auðvitað lávarður Fatheringham,
sem verið hefir með í þessu.”
“Hvers vegna haldið þér það, hr.?”
“ Af því hann, fyrir þremur árum síðan, rétt
á eftir að eg var búinn að koma henni fyrir á
hælinu, hótaði mér; sagði, að ef eitt einasta hár
á höfði hennar yrði slíert, þá skyldi hann hefna
hennar.”
“Já, þér hafið getið rétt — það var hann.”
“Og hvar er hún nú?”
“Hún er hjá jarlinum.”
“Hvað þá! Brjáluð eins og hún er?”
“Hún er nú þegar með fullu viti.”
“Veit faðir hennar nokkuð um þetta?”
“Hann er hjá henni.”
“En hún er 'kona mín. Eg hefi heimild til
að hafa hana hjá mér.”
“Hún hefir gefið þeim heimild til að byrja
á skilnaðarmáli gegn yður. Og eg ræð yður al-
varlega til, að móti^æla ekki kröfu þeirra.”
“En hvar hafið þer í rauninni fengið að vita
xalt þetta? Hver eruð þér?” Hann varð alt í
einu glöggsýnn og hrópaði: “Þér eruð þá
Smith, skyttan mín.”
“Nei, hr., nafn mitt er ekki Smith, og eg er
engin skytta. Nafn mitt er Wright og eg er
einmitt sá lögregluþjónnn, sem frelsaði lafði
Redleigh frá þeim forlögum sem þér hfðuð
stofnað henni í, og sem voru verri en dauðinn. ”
Sir Arthur stóð upp af stólnum skjögrandi.
“En hvað hafið þér að gera hér? Segið
mér til hvers þér eruð hér. Og hvað það á að
þýða, að þér hafið undir fölsku nafni ráðið yð-
ur í vist hjá mér.”
“ Já, það var nú viðvíkjandi öðru málefni,”
sagði spæjarinn og stóð upp. Að eg varð til
þess að hjálpa lafði Redleigh, var að eins af til-
viljun. Erindi mitt hingað var alt annað, en
sem eg vona, að sé bráðum búið.”
“Hvaða erindi var það?” spurði Sir Arth-
ur og varð dálítið órólegur.
“Dauði Burlstons,” svaraði hinn og leit
hörkulega^á hann, svo barúninn leit niður.
“Hvað meinar þetta? — Hvers vegna? —
Hver hefir sent yður? Er það máske lí'ka Fálh-
eringham sem gerir það?” stamaði hann.
“iSkeytið þér ekkert um, hver hefir sent mig.
Eg hefi uppgötvað svo mikið, að eg efast um
að dórpsúrskurður kviðdómendanna sé réttur.
En máske viljið þér nú vera svo góður, að segja
mér öll smá atvik er fram fóru á veiðunum þann
dag. Það skal eg þó segja yður fyrir fram, að
alt sem þér segið, verður skrifað, og notað sem
vitnisburður gegn yður við nýja yfirheyrslu. ”
Svo tók hann upp lögreglu einkenni sitt og sýndi
barúninum það.
“íYfirheyrslu!” hrópaði hann alveg hissa.
“Yfirheyrslu! Um hvað? Fyrir hvaða ásök-
un?”
“Fyrir áformað morð?”