Lögberg - 25.11.1926, Blaðsíða 2

Bls. 2
UWBEKG FIMTUDAGINN
25. NÓVEMBER 1926.
Minningarhátíð
KvenfélagsinH við Mouse River.
Margar siðvenjur hafa tíðkast
með þjóð vorri frá fyrstu tímum
og fram á þennan dag. Eru sum-
ir af þeim siðum nálega séreign
íslenzku þjóðarinnar. Þrátt fyrir
hnignun' í íslenziku þjóðlífi liér frá
vestra, sem sumir gera svo mik-
ið úr, þá eru margir þjóðsiðir vor-
ir enn vel lifandi og bera vott um
þjóðrækni og viðhald hinnar ís-
lenzku menningar. Einn af þeim
allra skemtilegustu siðum for-
íeðra vorra voru veizlur og vina-
boð, er vanalega báru vott um
höfðingsskap og göfugmensku.
það sem mest er um vert, að unga
fólkið kann betur en áður að meta
hin yndislegu íslenzku kvæði eft-
ir stórskáldin frægu. Slíkir menn
sem Brynjólfur eru nauðsynlegir
fyrir hverja sveit til uppbygging-
ar íslenzkrí tungu.
Eg er nú kominn út frá efninu
og tek þar til máls, sem áður var
horfið. Skemtiskráin endaði
með fagufri tölu, sem presturinn
flutti, og að síðustu þakkaði Stef-
án Einarsson fyrir hönd kvenn-
anna öllum þeim, sem boðið sóttu.
Einnig þakkaði hann konunum
fyrir langt og vel unnið starf í
fjórðung aldar. Hefir kvenfélag
þetta, eins og auðvitað mörg
fleiri, sýnt frábæran dugnað og
Þessi vinaboð tíðkuðust í Noregi j áhuga fyrir félagsskapnum, í gegn
snemma á tímum, og frá Noregi
fluttu forfeður okkar þessa siði
t(l fslands, og við svo aftur til
Vesturheims. Ein af allra stór-
kostlegustu veizlum í Noregi var
sú, sem hinn glæsilegi höfðingi
Þórólfur Kveldúlfsson héit í Torg-
um. Sátu þá veizlu 800 manna.
Haraldur hárfagri kom með 300
manna til veizlunnar, Þórólfur
hafði 500 manna fyrir. Annað
heimboð hafði Þórólfur síðar á
Sandnesi á Hálogalandi, þá er
hann drakk fararmunngát sitt og
hugði skilja við fósturjörð sína,
Noreg. En meðan á veizlunni
stóð, kom hinn ósvífni konungur
Haraldur með mörg hundruð
manna og tók þessa göfugu hetju þei“r frarnandi
um stóra örðugleika og torfærur,
sem oft hafa verið á veginum, ekki
sízt framan af, er fjárhagur var
ógreiðari. Þær hafa í stórum stíl
styrkt hinn almenna félagsskap
bygðarinnar, sem sé kristindóms-
málin, en gallinn er sá, að ekki
ganga allar konur að einu verki
framar hér en annars staðar; alt-
af einhverjar, sem draga sig til
baka, í stað þess að keppa að sama
takmarkinu, að efla hag og vel-
gengni hins sameiginlega félags-
skapar.
■Nokkrir annara þióða menn sátu
að þessu boði kvenfélagsins, þar
sína á Seyðisfirði um sem næst
þrjú ár, eftir að hann kom heim
frá Noregi og áður en hann fór af
landi burt til Vesturheims.
Sesselja móðir Andrésar og
þeirra systkina, varð háöldruð
kona. Hún andaðist hjá Tryggva
Ingjaldssyni og Hólmfríði dóttur
sinni, er þá voru búsett í Fram-
nesbygð, þ. 4. nóv. 1906, 96 ára
gömul.
Ekki er eg með öllu viss um,
hvaða ár það var, sem Andrés sál.
flutti burt af íslandi til Vestur-
heims, en hygg að það hafi verið
árið 1882. Tók hann sér þá nafn-
ið Reykdal sem ættarnafn. Til-
drögin í fyrstu þau, að í Winnipeg
var þá, og mörg ár á eftir, Andrég
Freeman, velþektur myndarmað-
ur og drengur góður, nú látinn
fyrir allmörgum árum. Varð sum-
um erfitt að aðgreina nafnana.
En Reykdals nafnið minnir á
landshlutann, Reykjadalinn, það-
an sem Andrés var ættaður.
Það mun hafa verið skömmu eft-
ir að Andrés kom vestur, að hann
gekk í félag með B. L. Baldvins-
syni. Höfðu þeir skóverzlun sam-
an í nokkur ár. Mun Andrés þá
og hafa stunað iðn sína jafn-
framt. Rak síðan Andrés þá verzl
um. Stundaði annar þeirra þá
iðn í síðan í Winnipeg og se’nna
vestur við haf og farnaðist vel.
Um ofkomu hins piltsins er mér,
því miður, ekki eins kunnugt.
íftför Andrésar Reykdal var ó-
venjulega fjölmenri. Fór hún
fram í Árborg, undir umsjón hr.
A. S. Bardal, þ. 8. júní, fyrst með
húskveðju á heimilinu og svo með
útfararathöfn í kirkju Árdals-
safnaðar. Talaði sá, er þetta rit-
ar á báðum stöðum. Var líkið síð-
an flutt til Winnipeg og jarðsett í
Brookside grafreitnum. Var dr.
Björn B. Jónsson viðstaddur út-
farar athöfnina í Winnipeg.
Margt gætu ungir menn og eldri
lært af Andrési Reykdal, af trú-
mensku hans og öðrum mannkost-
um. Var þar margt af því er til
hins bezta má telja. — Myndin af
honum hér er frá þeim árum, þeg-
ar hann var miðaldra, og sýnir
hann eins og fornvinir hans muna
bezt eftir honum. — Jóh. B.
á meðal tveir háskólakennarar við | un ejnn um nokkura ára skeið, unz
háskóla bæjarins Upham. Luku
gestir lofsorði á
af lífi. — Einhver hin fyrsta stór- j samkomu kvennanna og alla fram
veizla á íslandi, var sú, er Hjalta
synir héldu, er þeir erfðu föðurj
sinn. Sátu þá veizlu 14 hundruð
manna. Ólafur Pá bauð 900
manna til erfis eftir sinn föður.
Hina þriðju stórveizluna hélt
kona, Auður hin djúpauðga í
Hvammf. Veizla sú var brúð-
kaupsveizla sonarsonar hennar og
svo erfi hennar sjálfrar, hún and-
aðist að boðinu. Auður var einn
hinn allra mesti kvenskörungur
íslenzku þjóðarinnar að fornu og
nýju og veglynd mjög.
Langt er síðan Auður var uppi,
samt kippir mörgum konum enn i
kynið Auðar með rausn og stór-
mensku. í þessu landi halda ís-
lenzkar konur vel uppi sínum
skyldum að rækja þjóðsiðina
gömlu og fögru. Um það sann-
færðist eg 12. sept. síðastl. Þann
dag héldu konur hér í sveit haust-
boð mikið og virðulegt í þorpinu
Uphám. Var boð það til minn-
ingar um 25 ára tilveru kyenfé-
lagsins hér í bygð. Efndu þær
til veizlu mikillar með beztu til-
föngum, buðu þær öllum íbúum
bygðarinnar, ungum og gömlum j
og að auki nokkrum annara þjóðaj
mönnum. Enn fremur öllu því j
fólki, sem upp hefir alist hér í
sveit og komið er 'víðsvegar út um
landið. Þannig náði boð kvenn-
anna til Duluth, Chicago og alt
til New York. Nokkrum utan-
héraðs höfðingjum var boðið, sem
að fornu og nýju hafa verið kær-
komnir gestir bygðarinnar og sem
konunum þótti stór sæmd að
komu íslendinga í
j þetta hátíðathald.
sambandi við
S. J.
F,

Einn af frumbýlingum
A. F. Reykdal.
hann flutti úr bænum alfarinn til
Headingly, skamt vestur af Win-
nipeg, og stundaði þar búskap um
nokkurra ára tímabil.
Andrés sál. Reykdal var tví-
giftur. Fyrri kona hans var Val-
gerður Þorsteinsdóttir Jóhannes-
sonar, er sumir Vestur-íslending-
ar kannast við. Hafði Valgerður
verið góð kona og skemtileg. Eign-
uðust þau hjón eitt barn, er dó
komungt. Valgerði misti hann
árið 1892, eftir örfárra ára sam-
búð.
Árið 1894, þ. 9. október, giftist
Andrés í annað sinn. Gekk þá að
eiga Guðrúnu Björnsdóttur, Jós-
efssonar Skaftasens, læknis, írá
Hnausum í Húnavatnssýslu. Er
hún mesta myndarkona. Lifir hún
mann sinn ásamt tveim uppeldis-
dætrum þeirra hjóna. Er hin eldri
þeirra Guðrún Anna, dóttir
Tryggva Ingjaldssonar og Hólm-
fríðar systur Andrésar. Hún er
gift Halldóri S. Erlendssyni í Ár-
borg. Hin heitir Mabel Sigríður
cg er nú við nám á Jóns Bjarna-
sonar skóla. Báðar uppeldisdæt-
urnar hinar myndarlegustu.
Árið 1885 var, sem kunnugt er,
uppreist kynblfendinga og Indíána
í Vestur-Canada. Tókst loks að
1 trunaði.
New York, 10-9-26
Herra ritstjóri!
Hann andaðist að heimili sínu í1 bæla þá uppreist niður ■'tneð her-
Árborg, Manitoba, þ. 5. júní 1926,, Gengu þá nokkrir íslend-
rétt við það 72 ára gamall. j jng-ar j herþjónustu og þar á með-
Andrés Frímann Reykdal var al var Ajnjrés. Var aðbúnaður
fæddur í Fagranesi, í Reykjadal, hermanna fremur slæmur. Urðu
i Þingeyjarsýslu, þ. 29. júní 1854.' ýrnsir veikir af vosbúð, þreytu og
hans þau hjón, jnum aðbúnaði. Fékk Andrés þá
Andrés ólafsson og Sesselja Jóns— þj-áláta. gigtveiki, er hann losnaði
dóttir, er þá bjuggu í Fagranesi. |aldrei vjð til hlítar. Virtist batna
\ oru þau myndarhjón mestu, hann nokkum veginn fyrst í stað og
listamaður, söngmaður góður og vera við angóða heilsu þau árin,
eftir norskum og íslenzkum forn- forgöngvari - Múiakirkju um eða sem hann var upp á sitt hið bezta,
■ *rr *• uhún "'sftrÞeíar efi ,6k *»ha,,a »*hann
þessara manna sótti boðið. Hver ko,na- dugleS °S lánso™> er tok á j að lýjast, kom þetta meira í l>ós.
hafði sínar afsakanir, sem urðu moti fjölda barna, ekki einasta í; á fyrstu árum sínum í Árborg gat
að takast til greina. Samt hafði sinu nágrenni, heldur og í nær-íhann nokkurn veginn stundað iðn
enginn fest sér konu, og líklega; liggjandi sveitum, alstaðar þnr j sina og verið meira
ekki heldur keypt akneyti, sem nú
eru talin úr móð. Konurnar létu j
ekki hugfallast, þær sáu svo um, j
hafa í boði sínu, og þótti mikið Voru foreldrar
undir, að þeir menn létu ekki þá
ferð undir höfuð leggjast. Einn
þessara manna var bæði sagn-
fræðingur o’g skáld. Átti hann '
sem til hennar varð náð.
starfandi í sambandi
eða minna
við verzlun
ar og Sesselju konu hans voru
að hvert sæti var skipað, svo hús fjórtán ar)s. Elzt barna þeirra
þeirra yrði fult. ,
Veizludagurinn rann upp fagur
og bjartur. Gátu því allir sótt
Börn þeirra Andrésar Ólafsson- j þejrra félaga, Sigufðson og Reyk-
dal. En á síðari árum varð hann
alveg að láta af þeim störfum og
var dóttir, er Jóna hét. Maðurjvar oft sárþjáður, einkum á vetr-
j hennar var Jonas Sigurðsson. j um. Hnignaði'heilsu hans þann-
þetta vinaboð. Tala veizlugesta Þeirra son er Karl Júnasson, smið- j jg smátt 0g smátt, ár frá ári, þar
mun hafa verið hátt á þriðja U1> 1 Árborg. Næst Jónu að aldri
hundrað. /thöfnin byrjaði með var Kristjana, átti fyrir mann
.messugjörð í kirkju Melanktons-1 Dínus Jónsson. Bjuggu þau lengi
safn. á vanalegum tíma; prest
ur safnaðarins prédikáði. Að því j ný dáin.
loknu var öllum söfnuðinum boði
ið til samsætis i Samkomuhúsi
í grend við Hallson í Dakota. Bæði
Hann dáinn fyrir mörg-
til lífskraftarnir þurru með öllu
og hann fékk hvíldina hinstu, er
honum var vafalaust kærkomin.
Auk þess sem Andrés 'sál. Reyk-
dal Var ágætlega að sér í iðn sinni
og fékst nokkuð við búskap og
verzlun, var hann hinn bezti fé-
lagsmaður. Tók hann snemma
þátt í félagsskap bindindismanna
og var strangur reglumaður alla
_________ ______ .. œfi. í reglu Oddfellowa varhannl
um béina, og leystu þær hlutverk Frímann, og Hólmfriður. Mun * frá því fyyir löngu og til æfiloka.
um árum, en Kristjana fyrir til-
, tölulega skömmu siðan. komst til
konur kvenfélagsins höfðu tilreitt |
með mikilli rausn og tilkostnaði,
og ekkert til sparað.- Velmentað- in-er UPP komust- voru Rannveig,
góð kona og skemtileg. Hin börn-
ar
gjafvaxta yngismeyjar gengu j Magnús, ólöf, Sesselja, Andrés
sitt svo af hendi, að allir boðs- Rannveig ein vera á lífi. Á fyrir
gestir voru hjartanlega ánægðir.
Þá er máltíðinni var lokið, var
aftur gengið til kirkjunnar. Var
hún öll smekklega prýdd. Fór þar
fram skemtiskrá dagsins, undir {
forystu sóknarprestsins, séra V. j
J. Eyland; fórst hinum unga og;
efnilega gáfumanni það, sem öll |
embættisverk, mjög vel úr hendi.
Auk prestsins fluttu ræður, Stef-(fcua> e^a bjuggu,
án S. Einarsson og sá, semJþetta
ritar, á íslenzku. Á ensku föluðu
Ásmund.ur Benson, lögmaður í
Bottineau; ‘Niels Johnson, lög-
maður frá Minneaukan, N. Dak.,
og Professor William Freeman
frá Bisbee, N. Dak. /
Mrs. Guðrún Johnson las upp
mjög greinilega alla sögu kvenfé-
lagsins síðastliðin 25 ár. Á milli
þess er ræðurnar voru fluttar,
mann Sigfús Sigurðsson. Þau bú-
sett í nánd við Húsavík. Magnús
dc 18 ára gamall, en ólöf dó rosk-
in kona í Dakota fyrir allmörgum
árum. Maður hennar, Guðjón
Jónsson, dáinn þar mörgum árum
fyr. Sesselja lifir enn. Maður
hennar Jóhannes Sigurðsson. Þau
á Laugarhóli í
Reykjadal. Andrés Frímann var
næst-yngstur systkina sinná,
þeirra er til aldurs komust. Tví-
buri á móti honum var drengur,
er Jónatan hét. Hann dó tólf ára.
Sáu móðir og systkini mikið eftir
honum. Yngst systkinanna er
Hólmfríður, kona TryggVa
aldssonar í ^rborg.
Þegar Andrés sál. v&r tólf ára
Sem safnaðarmaður, fyrst mörg
ár í Winnipeg og svo í Árborg, var
hann æfinlega ábyggilegur eg
trur. Einlægur trúmaður og hinn
vándaðasti í öllu. Líklega sterk-
ustu einkenni hans samvizkusemi
og trúmenska. Kom það jafnt
fram í störfum hans yfirleitt í fé-
Iagsmálum. Var hann um nokk-
urra ára skeið féhirðir Árdals-
sr.fnaðar og nókkrum sinnum
kirkjuþingsfulltrúi frá þeim söfn-
uði. * •
Góð mannlýsing held eg það sé
á Andrési Reykdal það drengskap-
arbragð er hann sýndi fyrir mörg-
um árum. Unglingsmaður, hon-
Ingj- um óviðkomandi, hafði lent í bruna
og fengið svo stórkostleg bruna-
sár, að ekki var um lif að fæða,
Það ér alveg rétt, sem þér segið
um Georg Brandes (Lögb. 30. sep.
’26), að “honum sé farið að förla”
— en ekki er það svo að skilja, að
honum “skjátlist” í samtalinu við
Price, er birtist nú um daginn í
“N. Y. Times”. Þar er hann form-
lega sjá'lfum sér líkur.
Því ber fyrst og fremst að veita
eftirtekt, að Brandes er Gyðingur,
og eigandi “N. Y. Times”, Adolph
Ochs, er líka Gyðingur. Þar næst
ætti maður að hugleiða það að hér
fer Brandes með málefnið, sem
styður . “Alþjóðasambandið”; en
það er einmitt hugmyndin, sem
Gyðingasægurinn hefir fremst á
prjónunum nú um stundir; sú
sama, er Adolph Ochs og “N‘ Y.
Times”, ásamt dýrðlingi þeirra,
Woodrow Wilson, otuðu fram af
svo miklu kappi um þær mundir,
þá háð varð “Kosher-þingið”
fræga í Versailles, að lokinni
styrjöldinni miklu. Alt er þetta
eins og álveg samkvæmt “Proto-
collunum.”
Þér þekkið líklega “The Proto-
cols of the learned elders of Zion”.
Þetta rit, sem orsakað hefir beisk-
ari tannagnístrunum í Gyðinga-
kollum, en riokkurt annað síðan
“prédikanin á fjallinu” opirtber-
aðist, — þetta rit, sení allir Gyð-
ingar um víða veröld hafa bann-
sungið um síðastliðinn aldar-
fjórðung, héldur áfram jafnt og
stöðugt að hella skæru ljósi yfir
Gyðinga-gerðir og hjal hvarvetna.
Náttúrlega er það vitlaust fyrir
aðra en þá, sem eru Gyðingar, að
/láta blekkjast af því sem Georg
Brandes þykist vilja kenna heim-
inum, viðvíkjandi- “stjórnmálum”
— og jafnvel mætti kalla það vit-
lausK fyrir Gyðinga líka, ef ekki
stæði svo á, að aflur þorri þeirra
er seiddur frá viti fyrir langa-
löngu og lætur stýra sér í þær
háskalegustu gönur, bæði fyrir þá
sjálfa og þjóðirnar, sem hýsa þá,
af fals-kertnimönuum og leiðtogum
eins og Georg Brandes eða Ad-
olph Ochs.
Brandes kvartar um, að Kristj-
ania er orðin að Oslo, “nafn sem
Frakkar kunna ekki að bera fram.’
Honum ætti þó að vera kunnugt
um það, að Oslo nafnið hefir aldr-
ei lagst niður,: en Kristjanía var
nýgervingur þegar Oslo vai- þús-
und ára gamalt. Og ekki þyrfti
Brandes að æðrast, þótt Frakkar
læri aldrei að bera fram útlend
tungumál. Frakkar, fremur öllum
öðrum þjóðum, «ru bjánar í því
efni. Þeir afbjaga staðaheiti og
landa urp heim allan, og virðast
ger það ef til vill af sérvizku og
ásettu ráði. Hvers vegna annars
gera þeir Kjöbenhavn að “Copen-
hague”, Munchen að "Munich”,
Genf að “Geneve”, og London að
“Londers”? Ef það er ókleift fyr-
ir Frakka að læra nafn alheims-
borgarinnar London, því skyldu þá
Norðmenn vænta sér að kenna
þeim norsku? Eða því skyldi
Brandes gera þeim upp þá fjar-
stæðu lexíu?
Sömúleiðis sýnist það vera tóm
hræsni úr Brandes, að látast vera
gramur út af því, að Gyðingar
hafa tvisvar uppnefnt Pétursborg
á Rússlandi, innan tíu ára. En
þetta getur nú jafnað sig von
bráðar. 'Brandes má vera róleg-
ur, ef hann vill, í þeirri trú, að
öllu Gyðinga-rusli verður sópað
burt úr Rússlandi í tæka tíð, og
þá rís Pétursborg aftur úr rúst-
I um. Frekar, hvað snertir “sjálfs-
! elskuna”, sem Brandes hefir upíp-
j götvað í Ameriku, í tilefni af því,-
að hömlur hafa verið settar inn-
flutningum af ^Gyðingum og öðr-
um óákjósanlegum skríl, þá mætti
benda á, að ótakmarkaðri sjálfs-
elsku en þá Gyðingslegu og vit-
lausari sjálfsdýrkun en þá að
þeiri séu enn “útvalið fólk”, er ó-
mögulegt að ímynda sér.
Auðvitað hefði þessi fáræna og
hræsnisfulla rolla aldrei komið á
prent í “N. Y. Times”, ef Brandes
ekki væri Gyðingur, er kynti að
þeirra katli. En hvað vilja þessir
hræsnarar, sem þykjast vera
“Guðs útvalda fólk”, með þetta
bull um réttlæti og frið? Þeir
vilja sem sé ekkert annað en það,
sem stendur skráð í þessu ein-
kennilega riti þeirra sjálfra, í
“protokollunum” illrar minningar
— þeir vilja alveg uppræta föður-
landsástina úr hugskoti þjóðanna,
í þeirri von og í þ°im tilgangi
eingöngu, að Gyðing&rnir, “guðs
útvalda fólk”,(!) verði sem allra
fyrst og tálmunarlaust viðurkend-
ir (hvað þeir nú þegar stærast af
að þeir séu í raun og veru af auð-
rcagni sínu) allsherjar yfirdrotn-
ar veraldarinnar; til þess að þeir
niegi á sýnilegan hátt fá endur-
reistan hástól Davíðs konungs, og
gert veldisprota hans að áþreifan-
legu alheimstákni. Annað ogj
minna nægir þeim ekki, því “spá-
dómunum” finst þeim annars ekki
myndi fullnægt, og takast þeir því
á hendur það gjörræði, það óðs
manns æði, að gera alheims sam-
særi sín á milli til ‘velþóknunar”
og “hjálpar” Jahve — guði sínum,
— að úþpfylla “loforð”, sem Gyð-
ingar þykjast finna í spádómun-
um þjóðinni til handa.
Þessi hálf-hulda og hégómlega
þrá Gyðinga er lykillinn til skiln-
ings á öllu þeirra ráðabruggi, og
hefir verið frá alda öðli. Ekki má
misskilja það samt á þann hátt, að
ætla að allir Gyðingar sitji í
samsærinu. Fjarri er að svo sé.
En þeir eru þverir, og harðsvírað-
ir, og eigingjarnir, og ofsafullir,
og hjátrúargjarnir á sínar kredd-
ur umfram aðrar þjóðir. Þeir
voru það á dögum Jesú frá Naza-
ret, og eru það enn. Þess vegnai
krosfestu þeir drottin sinn, og
vilja enn í dag krossfesta þann,!
sem þeim er sendur.
En þeir láta tælast af smjaður-j
mæþum kennilýð sínum, og óaf-
látanlega snúast þeir um þann!
sneril, að þeirra kyn sé öllum j
þjóðum göfugra, þeir sjálfir öll-
um mönnum snjallari að vitsihun-
um og kænsku, þeirra leiðtogar
gæddir yfirmannlegum vísdómi.
Þessir ræflar, sem þyrpast hundr-
uðum þúsuunda saman í austan-
verðri Manhattan-borg, og tiltölu-
lega í Gyðinga-krám annara stór-
borga, — þeir búa við sult og
seyru og allskyns volæði, fullir
heiftar og eftirvæntingar um það
að Jahve—Guð, (eða þó öllu held-
ur þessir dularftillu “leiðtogar”
þeirra) muni þá og þegar opin-
bera fýrir þeim þetta dýrðlega og
um áraþúsundir eftirþráða al-
heimsríki þeirra, hvar þeir verða
allir voldugir og dnembilegir
kemur, á Davíðs hásæti.
Veröldin hefir nú fengið sýnis-
horn af því, hversu háttalag Gyð-
inga muni verða, þegar þeir kló-
festa valdið, — eins og þeir ný-
verið gerðu á Rússlandi. En það
verður þeim stopult, að treysta á
leiðtogana, eins og sannast hefir
á Póllandi og víðar, hvar í hættu
er að þjóðirnar rísi upp og slátri
þessum ófagnaði niður í strá.
Rómverjar þektu þá aðferð, og
kynokuðu sér ekki við að nota
hana, þegar þurfa þótti (sjá sög-
una um eyðileggingu Jerúsalems
af Títusi). Leiðtogar Gyðinga
vita þetta mæta vel, en valdafíkn-
in er óseðjandi, og samsærið
heldur áfram. Það er sagt, að í
alheimssamsærinu séu alls 300
manns, sem kjörnir eru eftir
ströngustu reglum leynifélag-
anna. Er *'N. Y. Times” talið
helsta málgagn leiðtoganna; en
fjölda eiga þeir blaða og tímarita
um allan heim; og “ótti Gyðing-
anna gnæfir yfir fólkinu.”
Þessu fyrirkomulagi er þver-
neitað af “leiðtogunum”, eins og'
eðlilegt er. Það skilst auðvitað,]
að engar “sannanir” fást fyrir því
í réttarfærslulegum skilningi; en
heimildirnar eru þó nægar öllum
öðrum en þeim, sem ekkert vilja
vita um hættuna fyr en hún dett-
ur í höfuðið á þeim. Þeir skegg-
ræða um þessar sakir við ein-
hvern Meyer, eða Cohen, eða Fin-
kelstein, sem ekkert veit &f sam-
særinu, og þeirra tala telst í milj-
ónum. Leiðtogarnir eru ekki svo
einfaldir, að úthrópa áform sín á
gatnamótum; en þeir hafa búið
svo um hnútana, að öll Gyðinga-
þyrpingin hlýðir kallinu, þegar
boðin fara fram, með eða móti
allri örvæntingu ofsatrúarinnar,
og þó það stofni þeim í opinn
dauðann. Því það dylst ekki fyr-
ir þeim, sem þekkja söguna og
manneðlið, að engin þjóð niun til
langframa þola yfirgang svo auð-
virðile^s minnihluta sem Gyðing-
arnir eru. Vald Gyðingsins hvíl-
ir eingöngu á peningunum, að svo
stöddu. En auðmagn og pening-
ar eru þó ekkert annað en afleið-
ing hjátrúarinnar í fólkinu„ sem
stafar af þrælsóttanum. Pening-
ar eru pískur á þræl, en Gyðing-
urinn heldur dauðahaldi um písk-
skaftið. Mannkynið er nú óðum
að vaxa upp úr þrælsótta aldanna,
dg þegar frelsið er fengið — sem
(æst með þekkingu sannleikans —
þá er *úti um allan þrælsótta, og
þá er líka peningavaldið þrotið,
og þar með verður að lokum fyr-
irgert þessari ónotálegu martröð
Gyðinganija um alheimsvaldið,
sem hvilt hefir yfir kynkvísl Júd-
asar um svo feykilangan aldur, og
gert hana að þyrni í síðu þjóð-
anna.
“N. Y. Times” og öll önnur Gyð-
Gyllinœd
Lœknast fljótlega
“Eg tók mikið út árum saman
af þessum slæma sjúkdómi”
segir Mrs. W. Hughes, Hoche-
laga St, Montreal.
“Kvalir, svefnleysi, og alls-
konar ill Iiðan, var það sem eg
átti við að stríða þar til eg
reyndi Zam Buk. Nú veit eg,
að það er ekkert tíl, sem fafn-
ast á við þetta ágæta meðal.
Síðan það læknaði mig, lang-
ar mig innilega til að láta þá,
er líða af slíkum sjúkdómi,
vita um það. 50c. askjan.
Stöðvar kvalir undra fljótt.
Græðandi meðal úr
plönturíkinu.
ingamálgögn, róa um þessar
mundir öllum árum að því, að
kæfa alveg niður föðurlandsást-
ina í þjóðunum. Til þess var Al-
þjóðasambandið stofnað; því það
er auðsætt, að allsherjar-yfir-
drotnun Gyðinga getur engum
verulegum þrifum tekið, fyr en
þjóðirnar gleyma öllum göfugum
hugsjónum, og gerast auðsveipir
þrælar i anda. En ekkert aftrar
þvílíkri afturför hjá nokkurri þjóð
jafn-kröftuglega og föðurlands-
ástin — sú allra göfugasta hug-
sjón, er mannsandinn hefir öðlast
hingað til. Rómverjar töldu það
“dulce et decorum — pro patria
mori”, og Jesús frá Nazaret jafn-
aði því við kærleikann sjálfan,
hvar hann segir, “meiri elsku hef-
ir enginn en þá, að hann lætur líf
sitt fyrir vini sína” (Jóh.15: 13).
Ef nú föðurlandsástin er svo
sterk, að maður leggur líf sitt á
altari föðurlandsins, þá er það
ekki eingöngu fyrir vini, heldur
fyrir alla jafnt, sem teljast niðj-
ar föðurlandsins, og verðúr það
guðdómlegt dæmi líkast Jesú
sjálfs. Það er því ekkert undr-
unarvert að Georg Brandes, Gyð-
ingnum, geðjast ekki að föður-
landsástinni. En þegar hann seg-
ir að “föðurlandsást og alheims-
friður eiga ekki samleið”, þá er
það ekki svo að skilja, að honum
sé nokkuð verulega ant um frið-
inn, og það, sem hann hafði í*
riyggju myndi nákvæmar skiljast,
ef hann hefði sagt; “föðurlands-
ást og alheimsríki Gyðinga eiga
ekki samleið.”
u Karl örr.
jarlar undir ægishjálmi “messías-
mMMMmsjm
svsvww w. Ww w. w%:.yuw %í\vw w.w.ww
ORDJSTIR VOR OG FRAMLEJDSLA
ER ÓADSKJLJANLEGT
Þar styður hvað annað
Og Kostirhir Fylgjast AD
I
=afcs
söng, söngflokkurinn mörg af hin-g^amall, dó faðir hans. Varð hannjnema að einhver gæfi fláka af lif-
^andi hörundi sínu til að græða
piltinn. Varð Andrés til þess að
um ágætu kvæðum góðskáldanna.
Stýrði söngnum hinn þjóðkunni
upp frá því að hafa sig áfram af
eigin rammleik. Um nokkurt skeið
snillingur, Brynjólfur söngfræð- var hann sjómaður við Eyjafjörð. Íeggja fram þá fórn. Voru ristar
ingur Þorláksson. Var sá part- --- -- - - - 11 •
ur skemtiskrárinnar það sem öll-
/1 n nfc . y
hafa verið hjá séra Vigfúsi Sig- fuIIu og öllu.
um kom saman um að dást að.
Eftir sex vikna æfingu undir
stjórn Brynjólfs, fundu menn
stórkostlegan mun á söngfólkinu,
sem mörgum þótti mjög gott áður.
Á bygðin honum mikið að þakka
og fékst jafnvel eitthvað við for- ’ lengjur af fótleggjuín hans og
mens'ku. Litlu Síðar mun /hannI dre^gurinn með því græddur að
urðsyni í Sauðanesi, og fór sVo
þf ðan til Noregs og lærði þar skó-
smíði. Lærði hann þá iðn vel, j
Nokkuð svipað þessu er það, að
þegar Andrés sxundaði skósmíði í
Winnipeg forðum daga, kendi
fékk orð fyrir að gjöra trútt verk j hann handverk sitt tveim mállaus-
og ber óefað lengi menjar hans, og og vandað. "Stundaði hann iðn um og heyrnarlausum íslending-
Gættu Þín Vel Eftir að Hafa Haft
Slæmt Kvef og Influenzu.
Ef Þú' Ert óhraustur og- Tauga
Slappur og Líður Ekki Vel, Þá
Ættirðu að Fara Varlega.
Það er til nýtt meðal, sem er
otrúltga gott, þegar þannig er á-
statt. Hafi íæknirinn ekki þegar
ráðlagt þér það, þá farðu beint til
lyfsalans og fáðu þér flösku. Það
heitir Nuga-Tone. Reyndu það í
nokkra daga, og þig mun sjálfan j
furða, hve fljótt bú færð heils-
una. Fólk ætti ekki að hika við
að reyha þetta ágæta meðal, sem
gðrir mann stérkan og uppbyggir
blóðið og taugarnar fljótt og vel.!
Það veitir endurnærandi svefn,
styrkir lifrina og kemur melting- i
arfærunum í eott lag. Þeir sem j
búa til Nuga-Tone, þekkja svo vel 1
verkanír þess, að beir leggja fyrir i
alla lyfsala, að ábyrgjast það og |
skíla aftur neningunum. ef þú ert j
ekki ánægður. Lestu.ábyrgðina á1
pakkanum. Meðmæli og ábyrgð
og fæst hjá öllum lyfsölum.
EXCURSIONS
Austur Canada
DESEMBER 1., 1926, TIL JANUAR 5., 1927
Vestur Strandar
VISSA DAGA j DESEMBER, JANUAR OG FEBRUAR
Fjelagid er áreidanlegt
— Mikilsverd regla fyrir ad nota Canadian National brautirnar
Látið os8 hjálpa yður að ráðstafa fcrðinni. Umboðsmcnn vorir mqnu meÖ ánægju
annast alt sem þér þurfið. Selja yður ódýrt far. gefa nægan fyrirvara, o. s.frv.
eða skrifið W. J. QUINLAN, District Passenger Agent, Winnipeg
IAN
RAILWAYS