Lögberg - 09.12.1926, Blaðsíða 6

BIs. 6
LÖGBERG FEMTUDAGINN,
9. DESEMBER 1926.
Leyndarmál kon-
unnar.
Eftir óþektan höfmid.
“Fritö, hvar ert þú núna?” ómaði í huga
mínum. “Hugsar þú nokkurn tíma um vesal-
ings Nelly þína? Þráir þú ekki að finna litlu
konuna þína, sem 'þú einu sinni sagðist elska
svo heitt? Komdu aftur til mín. Lít þú einu
sinni en í þau augu, sem þú einu einni sagðir að
ættu alla geisla ljóssins, bak við sinn dökkgráa
lit. Lestu í þeim um ástina, sem eg, þrátt fyrir
tilraunir mínar til að hata, enn þá ber til
þín------”
Þegar eg loksins vaknaði af draumum mín-
um, fann eg| tiil undarlegs óhuga; það var ein-
hvers konar óákveðinn grunur um eitthvað ilt,
þó gat eg ómögulega vitað hvað það var, sem
eg óttaðist. Alt benti á að bjartari f ramtíð beið
mín, hvaðan kom þá 'þessi einkennilega tilfinn-
tng sánnfæringarinnar um að það væri betra
fyrir mig að hvíla á sjávarbotni, en að ganga í
gegn um það, sem nú biði mín? 1 sex ár var eg
búin að vera yfirgefin kona, og var því næstum
orðin sannfærð um, að eg væri ekkja, þar eð
maður ,minn hafði ekkert látið til sín heyra,
aílan þenna tíma. En nú, alt í einu, komst eg
á aðra skoðun, einhver eðlisávísan sagði mér,
að maður jninn lifði — að hann væri ekki í mik-
illi f jarlægð — að eg fengi bráðlega að sjá hann
aftur — og svo lifandi varð þessi tilfinning, að
eg ósjáífrátt rannsakaði andlit samferðamanna
minna, til þess að finna hans andlit. Þegar við
» loksins lentum í Ryde, fanst mér aftur að hann
ihlyti að vera þar, til þess að heilsa mér og bjóða
mig velkomna.
Mieðan við gengum til járnbrautarstöðvar-
innar, áló hjarta mitt hratt af eftirvæntingu, og
mér fundust það næstum vonbrigði, að fá ekki
að sjá hann. Þegar við komum til Ventnor, varð
eg að fleygja þessum heimskulegu hugsunum
frá mér — eg átti nú ekki sjálfa mig lengur.
Símrit hafði tilkynt húsmóður minni komu
mína, og hún hafði sent vagn eftir mér. *
“Ungfrú Sedwick?” spurði þjónninn.
“Já, er þetta vagn ofursta Synwoods?”
spurði eg.
Svo tók maðurinn farangur minn, og eg sté
inn í vagninn, sem ók með hraða miklum til
hins nýja heimilis míns.
Meðan eg halllaði mér aftur á bak á sessun-
um, spurði eg sjálfa mig, hvernig þetta heimili
mundi lita út.
“Ofursti Lynwood, Mallowdene Beech-
wood”, var hin höfðinglega áritan,, sem liðsfor-
ingjafrúin hafði gefið mér. En eg fékk ekki
langan tíma til umhugsunar. Leiðin var stutt
og við komum bráðlega inn í skuggaríkan trjá-
gang. Gluggar, með björtum ljósum að innan,
sýndú afarstóra byggingu, sem helzt líktist
höllu, fyrir framan miðju hennar nam vagninn
staðar.
Frá opnum dyrunum streymdi björt ljós-
birta út á grasi vaxna gangstíginn; eg sté ofan
úr vagninum og kom inn í rúmgóða forstofu,
gólf hennar var þakið indverskum dúkum; mar-
maramyndir, vafningsgrös, blóm og dúkum
skreyttir, fótaiansir legubekkir prýddu þenna
viðfeldna stað, ^sem manni geðjaðist undir eins
svo vel að, að maður vildi nauðugur yfirgefa
hann aftur.
Tveir þjónar fylgdu mér gegnum forstofuna
að dúku mklæddum stiga; þegar eg var komin
upp úr honum, ‘tók ráðskonan á móti mér og
fylgdi mér að björtu, blómskrýddu, þægilegu
herbergi. Eldur logaði í ofninum, og fyrir
framan hann var snoturt teborð, með dúk, mat
og mataráhöldum, þægilegum hægindastól hafði
verið ýtt að því. Fagrar myndir á veggjunum,
skápur með mörgum bókum í, píanó og notaleg-
ir legubekkir sýndu mér, að alt hafði verið gert
til þess, að lagsmeyjnnni gæti liðið vel, og eg
tók á móti öllum þægindum þakklát og undr-
andi.
“Frú Lynwood hefir gesti í kvöld, og getur
ekki veitt yður móttöku fyr en eftir dagverð, en
hún vonar, að þér látið yður líða vel og biðjið
um'ált,, sem yður vanhagar um,” sagði ráðs-
konan með alúðlegri. rödd. ‘ ‘ Þetta er svefn-
herbergi yðar,” sagði hún og benti til hægri
handar, “og þarna er gengið inn í dagstofu frú
Lynwoods. — Viljið þér leyfa mér að hjálpa
yður til að sk^fta um föt 1— fötin yðar eru rök.”
“Þökk fyrir, það er að eins sjór,-*sem hefir
vætt þau, og menn segja að hann valdi ekki inn-
kulsi. Við fengum allmikinn storm á leiðinni
hingað, og eg er dálítið þreytt, en heitur tebolli
gerir mig strax fjöruga aftur.”
Svefnherbergi mRt var jafn skrautlega út-
búið og dagstofan; með aðstoð ráðskonunnar,
var eg brátt komin í svartan silkikjól og settist
vrið hina lostætu rétti,, sem á borðinu voru. Kl.
9 fékk eg boð mn, að frú Lynwood vildi taka á
móti mér og tala við mig fáeínar mínútur í mál-
stofu sinni. Ráðskonan fylgdi mér gegn um,
nokkur skrautleg herbergi til algerlega töfr-
andi stofu, sem var aðskilin frá hJiðarherbergj-
unum með dökkbláum flauelstjöldum, og fyít
hinum inndælasta blómailm. Veggirnir í þessu
herbergi voru klæddir bláu þvkksilki og skreytt-
ir með myndum eftir Jea.n Antoine. A hvítum
eldstæðisdúk stóð frúin, og hinn hái' og beini
vöxtur hennar minti að nokkru leyti á móður
hennar. Unaðsfagur blær hvfldi yfir henni,
sem hafði góð áhrif á mann. ó, mín blíða, ynd-
islega frú, get eg nokkum tíma gleymt hvernig
þú leizt út, þegar við sáumst fyrst, og þegar
hugur minn mætti þínum með ást og trvgð?
Hvernig get eg lýst fa^ra andlitinu þínu, ‘sem
enginn gat litið á, án þess að verða hrifinn?
Þessi stóru björtu augu, sem blikuðn af mann-
kærleika, hvíta ennið þar sem hreinskilnin átti
heima. Hún var klædd perlugráum þykksilkis-
kjól, sem fór henni ágætlega; um hálsinn og
úlnliði voru fagrir og dýrir kniplingar; í mikla,
ljósa hárinu sat demantsprjónn; samskonar gm-
steinar gljáðu um háls hennar og á höndunum.
Hún kom til mín, heidsaði mér vingjamlega
og bauð mér að setjast, spurði um ferðina og
fleira. $
“Mamma skrifaði mér^ að hún væri fús til að
hafa yður,” sagði hún, “og henni hefir eflaust
ekki skjátlað; þegar maður lítur á andlit yðar,
finnur maður ósjálfrátt að yður má treysta.
Eg vona, að eg geri yður ekki of mikil ómök, og
að yður líði vel á heimili mínu. Hvemg lízt yð-
ur á viðtalsstofuna mína? Það er einkennilegt
við manninn minn, að hann .er mér til skemtun-
ar að eins hér, þegar engir gestir eru. Er yður
það ógeðfelt, að þér verðið sum kvöldin að vera
einmana? Maðurinn minn er oft fjarverandi,
og þá vil eg vera yður þakklát, ef þér styttið
mér stundir, og líka á kvöldin. Nú verð eg að
yfirgefa.yður — eg heyri til gestanna í dagstof-
unni. Og þér eruð eflaust glaðar yfir því, að
geta hvílt yður snemma eftir þessa erfiðu ferð.”
Eg opnaði dyrnar fyrir hana, og hún yfir-
gaf mig með vingjamlegu brosi; eg stóð kyr,
hrifin af aðdáun yfir allri framkomu hennar.
Mér fanst hún eins og lifandi æintýrj, blítt og
draumsælt. Og þó var hún ekkert æfintýri,
heldur ung, gæfurík, auðug og fögur kona.
Þegar eg flutti kvöld'oæn mína þetta kvöld,
mintist eg líka hennar. Eg bað um styrk til að
geta orðið henni að gagni, og til þess með því
að auka gæfu hennar.
* * *
Þegar eg opnaði augun næsta morgun, var
bjart sólskin í herbergi mínu. Eg var enn þá
þreytt eftir ferðina og klæddi mig mjög hægt,
meðan eg hugsaði um alt, sem fyrir mig hafði
komið síðustu dagana. Þetta var byrjun á nýju
lífi. Hvernig mundi það enda? Skrautið, hin
tígulega rósemi sem ríkti í húsinu, hin algerða
lausn við að verða að hugsa um daglegt brauð
— alt þetta sameinað gerði lund mína mýkri, en
hún hafði um langan tíma verið. Eg ’oað fyrir
barninu mínu, og svo kom hugsanin um mann-
inn minn aftur, sterkari en áður.
Hin einkennilega tilfinning, sem greip mig
daginn áður, vildi ekki yfirgefa mig, því meðan
eg horfði á mína eigin mynd í speglinum, hugs-
aði eg ósjálfrátt um, hvort hann myndi þékkja
mig aftur, ef hann sæi mig.
Ó, nei, eg vissi mjög vel, hve mikið neyðin
og söknuðurinn höfðu breytt mér; eg var ekki
að eins orðin mögur, eg hafði fengið ofur litlar
hrukkur í andlitið, og kringum rólega munninn,
minn voru kómnir alvarlegir drættir, jafnvel
augun, sem hann hafði dáðst svomikið að, höfðu
breyzt, og eg lokaði þeim ósjálfrátt, eins og
eg væri hrædd um, að þau opnuðu allar þær
hörmungar, sem eg hafði orðið fyrir. Eg hafði
um tíma kvartað yfir að missa fallega hárið
mitt, sem eg varð að fórna af því, að eg tók oft
hlutverk ungra drengja, en nú þótti mér vænt
um það. Stuttu lokkamir, sem nú hringuðu
sig um enn mitt, gerðu mig henni Nelly eins ó-
líka og mögulegt var, og það var mér í núver-
andi stöðu minni kært. Ástin og gæfan höfðu
snúið við mér baki — eg var nú lítilfjörleg lags-
mær, sem mátti gleðjast yfir því, að geta getið
óska ókunnugrar konu og að fullnægja kröfum
hennar. Eg varð að taka stöðu mína meðal
verkalýðsins, lífið bauð mér engin blóm framar
— hunangið sem eg safnaði, var ætlað öðrum;
allar hugsanir um liðna tímann.urðu að hætta
, — eg varð að snúa mér að ókomna tímanum og
skyldunum sem hann fékk mér í hendur. Hin
*fyrsta þeirra var auðveld—hún var í því inni-
falin að binda blómavöndla fyrir samkomusal-
inn, og ráðskonan bað mig að fylgja sér til dag-
stofu sinnar því þangað hafí5i garðyrkjumað-*
urinn borið fulla körfu af ilmandi blómum. Eg
hraðaði mér að binda blómavöndlana, og einn
þjónanna 'oar þá þángað, sem þeir áttu að vera.
“Þeir eru aðdáanlega fallegir,” sagði ráðs-
konan; “frúin verður hrifin af ánægju yfir
þeim. Hún hefir séð rétt, þegar hún sagði mér
að biðja yður að binda blómin; heldri konur
hafa glögt auga til að sjá, hver hefir fegurðar-
vit og hver ekki. ’ ’
Eg þakkaði fyrir hrósið og settist við morg-
unverðarborðið hennar; það var ákveðið, að eg
skyldi neyta morgunverðar með ráðskonunni.
þar eð það var skemtjlegra, og að eins drekka
síðdegisteið mitt alein í herbergi ,mínu. 1 dag
höfðum við ekki tíma til að tala mikið saman,
þar eð eg varð að taka upp muni mína áður en
eg kæmi til frúarinnar, sem eg átti að gera kl.
10 í viðtalsstofu hennar. Þegar eg kom þang-
að inn og sá frú Lynwood, virtist mer hún enn
fegurri við dagsljósið en við lampaljósið. Hvíti
kasmírkjóllinn hennar virtist mér vera líking-
armynd af hennar hreinu sál og dökkbláu bönd-
in mintu á fögru augun hennar.
“Eg hefi tekið mér no'kkurra stunda frí, ung-
frú Sedwick, og ætla mér að njóta samtals við
yður í næði. Flytjið þér stólinn yðar nær mín-
um,, þá getum við undið þetta silki á meðan við
tölum. Gestir okkar fara í næstu viku, og þá
fæ eg nægan tíma til að gleðja mig yfir félags-
skap yðar. Eg er hrædd um, að ofurstinn, mað-
urinn minn, fari ’ourt um sama leyti, og þá fáum
við ekki að sjá hann fyr en um jólin. En eg ætla
að reyna, fyrst þér eruð hérð að vera ekki najög
eigingjörn. Eg skal segja yður að eg, síðan
við giftumst fyrir þrem árum, hefi ávalt haldið
honum hjá mér. Finsst yður þá ékki, að hann"
verðskuldi að fá dálítið frí núna?”
“óskar hann þess, frú?”
“En hvað spurningar yðar eru glöggar,
ungfrú Sedwiek. Eg býst við að hann, eins og
allir menn, langi til að hreyfa vængina dálítið,
en hann er of góður til að vilja segja mér það.”
Ástríka brosið, sem lék um varir hennar, og
hreinskilna augnatillitið, sagði frá blindu
trausti og takmarkalausri auðsveipni.
Öfundarverða kona; það leit ékkert út fyrír
að hún,, eins og eg, hefði dregið arðlaust hlut-
fall í hjónabands hlutaveltunni. Hún hlaut að
vera gift heiðarlegum manni, annars gæti hún
ekki titbeðið hann þannig. Og þó, hafði eg ekki
treyst eins örugg á ást og trygð Frits?
Frú Lynwood mintist á gestina, sem nú
dvöldu á heimili hennar. Það var ofursti Wood
og kona hans; ungfrú Thorn, systir konu hans;
kapteinn Barry og hr. Grant.
“Kapteinn Barry er gamall og tryggur vin-
ur mannsins míns; hinum kyntumst við, meðan
við dvöldum í Ameríku. Þér vitið, að eg kynt-
ist manninum mínum í Canada, þegar faðir
minn var þar við herinn? Eftir að við gift-
umst, vorum ,við á ferð í 6 mánuði um Ameríku,
og svo fluttu foreldrar mínir hingað. Við
dvöldum í 18 móuuði í suðurlöndum; eg var
hugfanginn yfir öllu, sem eg sá þar; af list og
dýrð í Italíu, landi skáldskapariys. Pa'obi var
kallaður aftur heim til Englands, og þá urðum
við honum samferða og settumst að hér; lækn-
arnir segja, að eg sé viðkvæm og þurfi blítt
loftslag^ loftið hér á að vera mér holt. Maður-
inn minn hefði heldur kosið Suður-Ameríku, en
mig skórti kjark til að fara enn einu sinni yfir
hafið. Hér er eg ánægð að vera — þessi stað-
ur er býsna nálægt London, þar sem pabbi verð-
ur nú að vera. Foreldrar mínir geta oft heim-
sótt mig hér, svo að alt, eins og þér sjáið, sam-
einar sig til að gera mig gæfuríka, og dekurauð-
ugustu persónu á hnettinum. Finst yþur það
ekki líka? ”
Auðvitað var eg á sömu skoðun; eg fann, að
forlögin voru henni einkar velviljuð.
“En þar eð sjálfri mér líður svo veþ verð eg
að hugsa um aðra. Þess vegna vil eg ekki neyða
manninn minn til að vera hér alt af. Mamma
stakk upp á því, að eg fengi mér lagsmær, til
þess að minka söknuðinn dálítið, og til þess að
hjálpa mér til að taka á móti gestum—mér finst
það stundum svo þreytandi; eg vona að þér eig-
ið samtalshæfileika, ungfrú Sedwick?”
Eg fullvissaði hana um það hlæjandi, að eg
skyldi gera alt sem eg gæti í þessu efni, og þeg-
ar eg um leið tók eftir því, að hnykill af silki-
þræðinum, sem við höfðum undip, var dottinn á
gólfið, og að hundurinn hennar hafði náð í
hann, laut eg niður til að taka af honum her-
fangið, sem hann með kesknislegum hlaupum
reyndi að koma í veg fyrir.
“Róleg, Ruby, komdu hingað,” sagði eig-
andi hundsins.
Hundurinn hlýddj, og eg flýtti mér að bæta
úr skemdunum, sem hann hafði ollað.
M
“Hann ber fallegt nafn,” sagði eg.
“Lynwood ofursti hefir valið honum það,
hann er vandlátur með dýranöfn. Faðir minn,
yfirforingi Rivers, á stóran hund, sem heitir
Nelly; maðurirín minn hefir oft fundið að því,
að nota kvenmannsríöfn handa dýrum, og ég
hefi sjálf séð, að hann hefir hrokkið við og föln-
að, þegar einhver kallar á hundinn, og þó er
nafnið fallegt — finst yður það ekki?”
, “Það Sr mitt eigið nafn, frú Lynwood, svo
eg get þess vegna naumlega dæmt um það.”
“Það er satt, nú man eg það, mamma skrif-
aði mér, að þér heitið Nelly Sedwick. Nei, það
er alls ekki rétt að gefa dýrum nöfn manneskj-
anna, mér þætti gaman að vita, hvort Frits hef-
ir þekt og þótt vænt um stúlkp, sem hét Nelly.”
Hún horfði hugsandi fram undan sér, og tók
ékki eftir því, að eg hrökk við, þegar hún nefndi
nafnið Frits, eins og ekki væri þpsundir manna
með því nafni.
Þessar tvær stundir liðu fljótt; svo sagðist
hún ætla að hreyfa sig úti í garðinum á undan
þurmetis hádegisverðinum, og bað mig að mæta
sér þar. Ofurstinn og gestir hans höfðu riðið
til Blackgang, en 'hin viðkvæma heilbrigði henn-
ar, bannaði hluttöku í slíkum skemtunum. Þeg-
ar eg hjifði lofað henni að koma, skildi eg við
hana hjó herbergisþemu hennar, hraðaði mér
svo upp til að hafa fataskifti. Hvað það var
einkennilegt, að við skyldum fara að i tala um
Frits og Nelly. Eg sagði sjálfri mér, að þetta
væri að éins tilviljun — en samt gat eg ekki
hætt að ‘hugsa um það, og þráði einlæglega að
sjá þenna fullkomna eiginmann, sem átti að
vera svo fullkominn í öllu; mín eigin reynsla
hafði kveikt hjá mér efa um mannlegt atgerfi.
Eg skreytti gráa kasmírkjólinn minn með
tveim hárauðum borðalykkjum,, . og beið þéss
með kyrð, að eg fengi að sjá LymVood ofursta
og gesti hans.
Garðurinn, sem eg litlu síðar var á gangi
um, og beið frúarinnar, var mjög stór og fag-
ur. Fyrir framan húsið voru blómareitir, þar
gekk eg fram og aftur, glöð yfir fegurð og ilm
blómannai, og hlustandi á skvampið í gosbrunn-
unum. ' '
Mallowdena var bygt eftir gotnesku sniði
og stóð á hæð; ’oak við var hár fjallahryggur •
húsið var bygt úr rauðum steini, sem vindur
og veður höfðu litað jarpan; upp eftir veggj-
unum teygðu sig bergfléttur 0g rauðgljáandi
vínviður með bróðurlegu samkomulagi; hér og
hvar skein hinn ljósi litur vafjurtanna’ á milli
hms dökkgræna litar bergfléttanna. Stór göm-
ul tré skreyttu hinn víðáttumikla garð; gegnum
bil á xnilli^ trjánna, sá maður græna bletti með
marmaralíkneskjum, fagurlega lituðum. Alt
var svo fagurt, að ég varð sem töfrum lostin af
því, og hélt mig vera komna í Paradís, þar sem
hvorki synd eða sorg komast inn,
Standandi á steinbrjósitriðinu, gat maður
heyrt báruskvampið við klettana fyrir neðan;
þunglyndislegur söngur, sem enn fremur jók
hugnæmi sólskinsins.
Meðan eg stóð þannig hugsandi, kom frúin
til mín. Munandi gamalt kvæði, sem eg ávalt
hafði elskað. lét eg hugsanir mínar í Ijós með
orðum kvæðisins:
Ef að dauðinn er í nánd,
eg vil héma lífið enda,
héðan blíða brosið til
beztu vina minna senda.
Þreyttu augun eg svo vil
aftur leggja á nádýnunum.
Þreytt við lífsins litaspil
líka þreytt af hrygð og stunum,
þreytt af gráti eins og eg
er, og brosi sorg er hjúpar,
þreytt að lifa, þreytuleg,
þínar sjór í bylgjur djúpar
læt eg sökkva líki mínu,
laus við alla kvöl og pínu
himins til svo held eg veg. ,
Hún svaraði ékki, en læddi hendi sinni inn
í mína„ sem sagði mér betur en orð, að hún
thefði skilið mig.
Seinna sagði ráðskonan mér, að allur auður
hjónanna væri upprunalega frá frú Lynwood,
hann hefði ekki verið ríkur, þegar hann kyntist
henni, en hún var strax svo hrifin af honum, að
hún kvaðst vilja giftast honum,, þeim bezta af
öllum ’oiðlum hennar, og foreldrar hennar, sem
elskuðu hana um fram alt í heiminum, gátu ekki
fengið sig til að neita bon hennar.
Eg get ekki neitað því, að forvitni mín fór
vaxandi, að fá að sjá þenna mann, sem náð
hafði ást þessarar elskuverðu konu, sem hlaut
að vera góður, þar eð hann stóð undir áhrifum
hennar.
Yið höfðum gengið að hinni hlið hússins, og
sáum þá hóp manna koma, þrjá karlmenn og
tvær stúlkur.
“Þetta eru ekki allir”, sagði frú Lynwood,
“en hinir geta ekki verið langt í burtu. Yið
skulum ganga upp í dagstofuuna og taka þar á
móti þeim.” .*
Við gengum þangað, og vorum naumast
komnar þangað inn, þegar tveir af mönnunum
komu til okkar„ ofursti Wood og kapt. Grant.
Ofurstinn, hár maður með grátt hár og skegg,
var mjög hermannlegur.
Grant var ungur og laglegur maður, liðlega
tvítugur, með ihrokkið hár og ljóst skegg. Fní
Lynwood kynti mér þessa gesti, gamli maður-
inn sagði fáein kurteis orð við mig, skildi mig
svo eftir hjá þeim yngri, sem eg brátt lenti í
f jörugum samræðum við. Hann var mjög skraf-
hreyfinn, og hafði á stuttum tíma sagt mér ó-
trúlega mikið. Eftir föður sinn hafði hann erft
silfurnámu í Suður-Ameríku, og kom til Norð-
urálfu fyrir þremur árum síðan, nú sem stóð,
var hann að skrifa ferðasögu sína.
Eg fékk það álit á honum, að hann sæktist
eftir einhverju nýju, hvort sem það var eftir-
tektavert eða ekki.
Meðan eg skemti mér við að stríða honum
ofurlítið, voru dymar opnaðar og stúlkumar
komu inn. Frú Wood var f jömg, Íítil kona, lið-
lega þrítug. Hún var klædd í jörpum flauels-
fatnaði, skreyttan gimsteinum. Ungfrú Thom
leizt mér vel á, undir eins og eg sá hana. Hún
var lagleg, ung stúlka, nítján ára gömul, með
góðan hörundslit, dökt hár og stór og björt
augu. Hún ávarpaði mig vingjarnlega og rétti
mér hendi sína.
Hún sagði mér„ að Lynwood ofursti og
Barry kafteinn hefði farið til Cliffecastle, á-
sain't nokkrum öðram úr nágrenninu, öem þeir
hefði mætt á leiðinni.
“Eg er hrædd um, að þeir dvelji þar lengi,”
heyrði eg ofursta Wood segja. “Þér verðið ef
til vill að bíða fleiri klukkustundir, heiðvirða
frú — og það er um of.”
Það sýndi sig, að ofurstinn gat rétt til; við
neyttum matar án húsbóndans, og dagurinn var
því nær þrotinn, þegar hann kom, og eg farin til
herbergis míns.
Morguninn eftir sagði frú Lynwood mér, að
' hún hefði fengið heimboð fyrir sig og gesti sína,
sem maðurinn sinn hefði komið með, frá nábúa
þeirra, Sir John og lafði Knight. Þau ætluðu
að vera þrjá daga burtu, og fara eftir hádegi
þessa dags.
“ Þa fáið þér nægan tírna til til að kynnast
heimilisfólki okkar í kyrð og ró, ungfrú Sed-
wick, og kynnast hverjum bletti í húsinu; þegar
eg kem aftur, verðið þér orðnar heimilisvanar;
herbergisþernan mín fer með mér, svo eg vona
að þér sjáið urn Ruby og fuglana.”
Eg fékk nokkurar fleiri skipanir, og hjálp-
aði til með undirbúning ferðarinnar; það tók
nokkurn tíma, svo eg gat ekki búið mig undir
þurmetis hádegisverðinn. Ráðskonan sendi
mér hressingar upp í herbergi mitt, svo eg varð
fegin litlu hvíldinni. Eg sat hugsandi og beið
komu frúarinnar, þegar eg sá dyr hliðarher-
bergisiis opnaðar og heyrði raddir þar inni.
Hvað var þetta? Eg stökk á fætur og þrýsti
hendinni að hjarta mínu. Hvað h'afði eg heyrt?
Hlátur, ekki annað ep fjöragan, rómfagran
hlátur. En þessi hlátur líktist mannsins míns
— nei, það var meira en líking, — það var hans
hlátur, mannsins míns. En hvað þetta var frið-
samlegt, heimilislegt! Maðurinn minn. Hvers
vegna þaut- eg ekki þangað inn til að sjá hann,
til að finna hann? Fætur mínir voru magnlaus-
ir„,eg gat ekki hreyft mig úr sporunum, ekkí
látið heyra til mín — eg heyrði gestina fara —
eg heyrði fótatak núlgast — það suðaði fyrir
efí’um mínum. mig svimaði,, eg greip eftir ein-
hverju, en náði engu, og féll meðvitundarlaus
á gólfið.