Lögberg - 30.12.1926, Side 6

Bls. 6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 30. DESEMBER 1926
Leyndarmál kon-
unnar.
Eftir óþektan höfwnd.
Eg sagði þernunni, að eg skyldi sjálf spyrja
um það, og fór hálfskelkuð ofan til að taka á
móti gesti mínum. Hann sneri bakinu að mér
og horfði á mynd þína. Mér kom ekki til hug-
að það gæti verið annar en hann, og sagði:
Frits Stanton.”
“Það er ekki Frits Stanton, ungfrú,” sagði
hann og hneigði sig, “það er ókunnur maður,
sem leyfir sér að heimsækja yður.”
Xei, það var ekki Frits, en hver var það þá?
Og hvað gat þessi samhygðarlegi maður viljað ?
“Mér þykir leitt, að þér skylduð ávarpa mig
með nafni vesalings vinar míns, ungfrú, það
bendir mér á, að menn vita hér ekki að Frits
Stanton er dáinn fyrir nokkrum árum í útlönd-
um. ”
Frekjan, sem hann sagði þessi ósannindi
með, gerði mér eitt augnablik ómögulegt að
tala. Að hugsa sér, að eg hafði séð þá saman
fvrir fáum vikum síðan, því þetta var sami mað-
urinn, sem kom til hans í listigarðinum. Hann
hefir eflaust misskilið þögn mína, því hann ýtti
stóli til mín og sagði vingjarnlega:
“Eg er hræddur um, að' eg hafi komið of
undirbúningslaust með fregn mína, eg sé að
hún hefir haft áhrif á yður — fyrirgefið mér ”
Nú vissi eg fyrst, að hann hafði misskillð á-
stæðuna til undrunar minnar, og hraðaði mér
með að biðja hann að fá sér sæti, um leið og eg
sagði eins kurteislega og eg gat:
“Eg get ekki neitað þvi, að fregnin um
dauða hr. Stantons kom mér á óvart, þótt hún
hafi ekki eins mikil áhrif á mig og þér ímyndið
yður. Nær og hvar er hann dáinn? Þetta er
fvrsta fregnin, sem vér fáum þessu viðvíkj-
andi.”,
“Hann dó fyrir fjórum árum í Ameríku úr
gulu sýkinni. Hann hafði, eins og þér vitið,
enga fjölskyldu og naumast enga aðra vini en
vðar auðmjúka þjón. Hann mintist á systur
yðar, bað mig að leita hennar og sjá um barnið,
ef það væri lifandi. Eftir langa rannsókn komst
eg að því, að þau voru bæði dáin, en fyrir stuttu
síðan frétti eg um verustað yðar, og kem nú til
yðar, til þess að fá nánari fregnir um dauða
systur yðar og 'oarnsins hennar.”
Þetta var vandasöm staða fyrir mig, hvað
átti eg að gera? Eg fann, að eg varð að vera
forsjál, og talaði því lítið. Eg sagði að eins. að
eg vissi ekkert um þig eftir að þú kvaddir fjöl-
skyldu þína.
“Má eg koma með eina spurningu enn?”
sagði hann. “Hafið þér ástæðu til að halda, að
systir yðar hafi fyrirfarið sér? Við, njósnari
og eg, héldum, að kvenmannslík, sem rak á land
í Avons með bam í faðmi sínum, hefði verið lík
systur yðar og bams hennar. Þetta var um
sama leyti og vinur minn dó, síðan hefi eg
hvíldarlaust leitað upplýsinga um, hvort þetta
væri rétt. ”
Nú gat eg ekki lengur dulið reiði mína.
“A þenna hátt verður systir mín í gröf sinni,
enn þá að verða fyrir óverðskulduðum svívirð-
ingum?” sagði eg gremjulega. “Það er ekki
nóg, að hún væri kvalin, meðan hún lifði — þér
segið að hún sé dáin—, menn vilja líka gera
hana að sjálfsmorðingja. Það er að sönnu ekki
óeðlilegt, að hún hefði gert það, því sjaldan
hefir nokkur kona orðið fyrir .ipfn miklurn rang-
indum og Nelly. Eg formæli þeirri stundu,
þegar hún giftist í’rits Stanton.”
Hann leit á mig, eins og hann vildi lesa mín-
ar instu hugsanir.
“Hvernig dettur yður í hug, að Frits Stan-
ton hafi gifst systur yðar?” sagði hann nndr-
andi.
“Hvernig mér dettur það í hug! — Við hvað
eigið þér? — Eg var sjálf viðstödd giftingu
þeirra í Maríukirkjunni. Það var fallegasta
brúðkaupið, sem fram fór það ár.”
“Nelly!” hrópaði hann, “þér talið um Nelly
systur yðar? Mér kom als ekki til hugar að hún
væri gift.”
Hann var náfölur í framan, þegar hann sagði
þetta.
Hugsaðu þér, kæra systir, hve heigulslega
þessi maður hefir komið fram. Þegar hann bað
vin sinn að heimsækja þig, fékk hann sig ekki
til að vera hreinskilinn. Hann hefir talað um
þig, en ekki viðurkent þig sem konu sína.”
Gesturinn virtist vera í sárri geðshræringu,
máske út af skorti á traustj vinar síns, að minsta
kotsi leið nokkur stund áður en hann spurði:
Eruð þér alveg vissar um, að systir yðar sé
dáin? Hafið þér nokkuru sinni gert eftirspurn
eftirhenni?”
“Eg er jafn viss um að systir mín er dáin,
eins og þér um, að Frits Stanton er það,” sagði
eg með áherzlu.
Gesturinn var vandræðalegur; eg held að
framkoma hans hér, hafi ekki verið í samræmi
við lífsbreytni hans — honum veittist erfitt að
tala ósatt, að eg held. Það hlýtur að vera ein-
hver ástæða til þess, að hann þorir ekki að við-
urkenna að Frits Stanton lifir. Honum virtist
vera mjög umhugað um Richard litla; hann vildi
endilega fá tækifæri til að veita honum umsjón,
og bað mig að hjálpa sér til að ná í upplýsingar
um þig, þó áleit hann að það yrði að fara leynt
— ókunnugir ættu helzt ekki að kynnast hinu
flókna fjölskyldulífi — komst hann að orði.
Hann kvraðst ætla að koma aftur að mánuði
liðnum, til þess að tala nánara við mig, og svo
fór hann. Þú munt naumast trúa því, að eg í
vandræðum mínum spurði ekki um nafn hans,
eg er annars ekki vön að missa sjálfstjórn mína,
en þetta kom alt svo óvænt. Og líklega hefði
hann heldur ekki sagt mér sitt rétta nafn, þó eg
hefði spurt um það.
Hvað ætlar þú nú að gera, Nelly? ætlar þií
að gefa þig í ljós og kref jast réttinda þinna sök-
um litla Richards? Það leit út fyrir, að Stan-
ton væri fjárhagslega vel staddur, og það væri
máske rétt af þér að hugsa um framtíð sonar
þíns.. Að hinu leytinu var það grunsamt, að
Frits Stanton átti endilega að vera dauður.
|>að er máske réttara, að þú farir varlega — það
bagar ef til vill ekki, að þeir halda að þú sért
dáin? Mig langar til að heimsækja þig, en eg
er hrædd um að mér verði veitt eftirtekt,; þess
vegna fer eg heldur ekki út með Riehard litla,
þá fáu daga, sem eg er hér. Það var of mikill
ákafi, sem lýsti sér í eftirspurninni um bamið.
Láttu mig heyra frá þér áður en <^g fer héð-
an. Þú hefir meiri dómgreind en eg, og eg vil í
öllu fara eftir þeim ráðum, sem þú gefur mér.”
Þannig endaði bréf systur minnar, sem fékk
mér nóg til að hugsa um. Eg var enn þá sann-
færðari um, að kapteinri Barry og Frits Stan-
var sami maðurinn; maðurinn, sem talað hafði
við systur mína, var auðvitað Lynwood ofursti
— henni hafði strax geðjast vel að honum, eins
og mér. Já, frú Lynwood hlaut að vera gæfu-
rík, að véra kona slíks manns. Eg bar máske
hlýjari huga til hennar en hana gmnaði, þegar
eg þenna morgun kom inn til hennar og fann
hana, þrátt fyrir höfuðverkinn, svo himinglaða
j'fir því, að eiginmaður hennar ætlaði að koma
þenna dag. Mig sárlangaði til að segja henni,
að eg ætti líka von á eiginmanni mínum þenna
dag, en um leið og eg mintist bendingar systur
minnar, frestaði eg að' sgeja henni frá þessu.
Hún hefir hlotið að sjá, að eg var í geðshrær-
ingu, því alt í einu sagði hún:
“Ó, Nelly, það er að líkindum synd, að eg
læt yður sjá ánægju mína — það hlýtur að láta
yður finna missi yðar tvöfalt þyngri. Þér meg-
ið ekki ætla, að eg hafi ekki hugsað um yður og
sorg yðar. Eg hefi einmitt hugsað um yður all-
an þenna morgun, og eg ætla að gera alt, sem í
mínu valdi stendur, til að komast eftir hvað
orðið er af manni yðar. Og ef það kemur í ljós,
að þér eruð ekkja, eða að það er ómögulegt að
sameina ykkur aftur, þá sný eg mér í fullri al-
vöru að því áformi, sem eg sagði í spaugi — þá
reyni eg að fá yður og kaftein Barry til að
verða ástfangin hvort af öðru. Nei, verið þér
ekki svona hræðslulegar — þér vitið ekki, iive
fallegur, duglegur og hygginn hann er. Hann
er einn þeirra beztu manna, sem eg þekki. Hann
er áreiðanlega sá maður, sem kann að meta
jafn hæfileikaríka stúlku og þér eruð. Farið
þér nú, góða, og sjáið um að öll herbergin $éu
vel prýdd með blómum. Þér vitiðr að ofurstinn
dáist svo mikið að fyrirkomulagi yðar á þeim.”
Það sem eftir var dagsins, leið fljótt, því
það var mikið að gera, og kl. 5 komu ferða-
mennirnir heim. Með þeim komu Sir John
Knight og nokkriri fleiri, sem þeir höfðu mætt
á járnbrautarstöðinni. Eg heyrði þá hlæja og
spjalla meðan þeir gengu gegn um forstofuna.
Frú Lynwood var niðri, til þess að veita þeim
móttöku, eg stóð fyrir ofan stigann og horfði
ofan. Eg vildi ekki mæta Frits í fyrsta sinni í
nærveru annara — þó að mér tækist nokkurn
veginn að stjórna tilfinningum mínum, hlaut
mín skyndilega framkoma að vekja undrun, en
hvemig lagaða, var ekki mögulegt að vita. En
máske hann þekti mig ekki, eg var svo um-
breytt. Og ætli eg þekki hann? Áður en spum-
ing þessi var til fulls hugsuð, var henni svarað.
Það' var hann, sem gekk á undan hinum gegn-
um forstofuna — eg þekti skrefin hans mjög
vel. Hann gekk að stiganum niðri, stóð kyr eitt
augnablik og leit í kringum sig með skipandi
svip, eins og það væri hann, sem var húábóndi
þessa ágæta heimilis. Á þessu augnabliki hugs-
aði eg að eins um hann, sem eiginmann minn,S
föður sonar míns, og sté ósjálfrátt eitt skref á-
fram, svo að hann sá mig.
Hann sá mig, en aldrei get eg gleymt þeim
hræðslusvip, er eg sá í augum hans. Það kom
blóðinu til að frjósa í æðum mínurn, og eg stóð
föl og hreyfingarlaus, alveg eins og marmara-
líkneskjan, sem eg studdist við.
Vinir hans kölluðu til hans og á meðan dró
eg mig í hlé.
“Frits! Hvað gengur að þér maður?”
heyrði eg einhvem spyrja. “Þú ert náfölur;
hefirðu séð vófu?”
“Já, eg hefi séð vofu. Kallið þið á ráðs-
manninn, eg vil fá vín og vatn flutt inn í bóka-
herbergið.”
Röddin var afar hás, það hlaut að hafa skelk-
að hann mikið, að sjá mig. Eg ann honum þess
— það gat kannske fengið léttúð hans til að
hverfa um stund, en hræðsluna í augum hans
gat eg ekki skilið.
Þegar allir voru horfnir, gekk eg til her-
bergis míns aftur hugsandi um það, á hvem
hátt eg ætti að afsaka mig fyrir frú Lynwood
fyrir það, að eg fór ekki með henni að taka á
móti gestunum.
Eg hafði ekkert at óttast í því tilliti, ástæð-
an var nógu eðlileg; um leið og eg kom inn í her-
bergi mitt, vann hin niðurbælda óró og geðs-
hræring sigur yfir mér, mér sortnaði fyrir aug-
um, rak upp hljóð og féll meðvitundarlaus í
faðm ráðskonunnar, sem beið mín í því skyni að
gefa mér bendingar um blómin á borðið. Frú/
Slemming, sem strax grunaði að eg hefði orðið
fyrir einhverjum óvæntum óþægindum, en var
svo nærgætin, að hún vildi ekki spyrja mig
neins, gerði alt til þess að hjálpa mér að rakna
við, fór svo ofan til þess að biðja frú Lynwood
að lofa mér að hvíla mig þangað til eftir dag-
verðinn, þar eð eg hefði skyndilega fengið
svima. Eg hallaði mér út af á legubekkinn, en
hugsanirnar nutu engrar hvíldar. Hvað var
það, sem gerði manninn minn svo hræddan?
Hvers vegna vildi hann láta álíta sig dauðan?
Hvers vegna vonaði hann að eg væri það. eðri að
minsta kosti taldi sér trú um það? Yar það þess
vegna, áð grunur minn vai svo sorgblandinn,
þegar eg kom inn í þetta hús? Var það fyrir-
boði þess, að eg mundi mæta Frits, og að honum
þætti ekki vænt um að sjá mig? Nær skyldi eg
geta skilið þetta alt saman? Eg gat ekki þolað
það lengur. Eg varð að fá ráðninguna á þess-
ari gátu í dag; eg varð að fá að tala við kaptein
Barry vitnalaust.
Eg klæddi mig vandlega og skreytti gráa
silkikjólinn minn með tveim dökkrauðum rós-
um. Hann hafði svo oft sagt, að dökkrauðar
rósir gerðu mig fagra, en hvers vegna hugsaði
eg um það’nú? En eg gerði það samt. Eg gat
ómögulega vitað, hvort hatur eða ást réði meiru
í huga mínum honum viðvíkjandi.
Eftir dagverðinn kom frúin upp til mín.
Hún hafði verið hnuggin yfir mér, en gat ekki
losnað fyr/ Henni þótti vænt um að finna mig
alklædda og sagði, að mín hefði verið saknað
við borðið.
“Eg vona, að ofurstanum líði vel,” sagði
eS-
“Já, þökk fyrir, góða mín, nú líður honum
vel. En hann var eflaust mjög þreyttur af
ferðalaginu; þegar hann kom, var hann mjög
fölur. Nú er hann farinn með Sir John og hin-
um út í hesthúsið, til þess að velja sér og taka
út hesta fyrir daginn á morgun. Kapteinn Barry
er sá eini, sem er kyr, hann kvartaði um höfuð-
verk og er all veiklulegur. Það er satt, Nelly,
getið þér ekki farið ofan í bókaherbergið — þar
er hann — og búið til handa honum einn bolla
af sterku kaffi, það færir stundum bata. Ann-
ars verð eg að fara, og í dag vil eg helzt vera
laus við húsmóður skyldurnar. En hvað er að
vður, Nelly? Ætlið þér að hlæja eða gráta? Þér
eruð þó ekki hræddar við Barry ? Það er bezii
maðurinn á jörðinni. Eg sagði honum, að eg
ætlaði að biðja yður að gera þetta; harin væntir
yðar, svo það þarf enga sérstaka aðferð til m
kynna ykkur. Þér gerið þetta fyrir mig, er það
ekki?”
Eg svaraði henni játandi, án þess að láta
hana vita, hve illa mér féll þetta. Eg yfirgaf
hana til þess að mæta forlögum mínum, en eg
stóð þó eitt áugnablik kyr í stiganum, og bað
forsjónina að gefa mér þrek til að þola það, sem
nú bæri að höndum, kve kveljandi sem það
kynni að vera. Enn þá leið ein mínúta, eg apn-
aði dyrnar og gfekk inn.
Hann sat við eldstæðið og sneri baki að mér,
en þegar hann heyrði hurðinni lokað, sneri hann
sér við — en hamingjan góða, hver er þetta?
Það er sami maðurinn og eg talaði við í vetrar-
garðinum fyrir löngu síðan — það er Lynwood
ofursti, maður frúarinnar.
“Það gleður mig að sjá yður, ungfrú Sed-
wick,” sagði hann með blíðu röddinni sinni,
“þessi samfundur er mér til mikillar ánægju,
þar eg hefi lengi þráð hann. Það er yel gert af
yður, að vilja hlynna að slíkum vesalings ræfli
og mér, einkum þar eð mér er sagt, að þér séuð
ekki vel frískar sjálfar. Við ógiftu mennirnir
erum stundum slæmir úlfar, en við kunnum þó
að meta umhyggju kvenfólksins, þar eð við
njótum hennar svo sjaldan.”
Dreymdi mig? Hvað þýddi þetta? Hver
var þessi maður?
Hann ýtti stól til mín, en í stað þess að setj-
ast sagði eg undrandi:
“Eg bjóst við að finna kaftein Barry hér,
frúin sagði mér að hinir væru farnir. ”
“Hinir eru alli rfamir,” sagði hann bros-
andi, “en hér á sér einhver misskilningur stað
viðvíkjandi mér. — Eg cr kafteinn Barry;
Þessi maður er kafteinn Barry? En hver
var það þá, sem eg sá í dag? Hver var sá, sem
eg sá myndina af hjá Rivers og í viðtalsstofu
frúarinnar?
Eg hné niður á hægindastólinn í algerðum
vandræðum. Barry horfði á mig spyrjandi með
aumkunar augum og sagði:
“Mig grunaði þetta.”
Eg reyndi að segja eitthvað, sem vit var í,
eg mátti ekki láta þenna ókunna mann verða
varan við geðshræringu mína, en hann svaraði
ei orðum mínum; hann kom þvert á móti með
spurníkgu, sem mér fanst vanhugsuð:
“Hvernig sýpist yður ofursti Lynwood líta
út eftir ferðalagið? Finst yður ekki, að hann
sé lakari útlits?”
Eg svaraði honum, að eg hefði ekki .verið
svo heppin, að sjá ofurstann enn þá, hvorki nú
né í fyrra skiftið, og eg tók eftir því, að þetta
vakti undrun hjá honum, eða rettara, gerði
hann órúlegan.
Nú var komið með kaffihitunarvélina, og
meðan eg hjó kaffið til, töluðum við saman.
Barry hafði lag á því, að vera svo þægilegur, að
manni fanst strax að hann væri gamall kunn-
ingi; það eina, sem eg var ekkránægð með, var,
að hann hagaði samtalinu þannig, að eg varð
að tala um mína liðnu æfi, og eg vissi, að hann
gerði það í ákveðnum tilgangi.
Þannig spurði hann alt í einu:
“Á hvem hátt verðið þér okkur samferða á
morgun, ungfrú Sedwick? ætlið þér að ríða gæð-
ingi ? ”
“Eg ferðaðist oft ríðandi, þegar eg var ung
—eg varð föður mínum alt af samferða, þegar
hann fór ríðandi. A morgun kem eg auðvitað
ekki á hestbak, þar eð frú Lynwood vill að við
notum litla vagninn.”
“Faðir yðar hefir þá verið góður hestamað-
ur? Það voru líklega flestir læknar í sveitum
úti.”
Eg spurði hann undrandi, hvernig hann
vissi, að faðir minn var sveitalæknir.
“Það sögðuð þér mér sjálfar, þegar við fyr-
ir fáum mánuðum töluðum saman hér. Þér
sögðuð að faðir yðar hefði verið lækriir í War-
wick.”
“Já,” hugsaði eg, “það hlýtur að vera hann,
sem fann systur mína í Warwick. Hann talar
ósatt, svo ofur rólegur, svo manni liggur við að
trúa honum, þó riiaður viti hið gagnstæða því,
sem hann segir. ”
Aður en eg gat svarað honum, bætti hann
við hiklaust og rólegur:
“Mér finst Wariwck mjög fallegur bær,
hann er svo ganiall og eftirtektaverðu?. En þér
eruð svo fölar, ungfrú Sedwick, kvillinn yðar í
dag er eflaust alvarlegri, en þér viljið kannast
við. Þess fegurra var það af yður, að veita
mér eina af þeim skemtilegustu stundum, sem
eg hefi um langan tíma notið. En nú þori eg
ekki lengur tð njóta alúðar yðar — enn þá einu
sinni, kæra þökk. ”
Eg yfirgaf hann og gekk til herbergis míns,
enn þá kvalin af þeim efa, sem aldrei virtist
ætla að enda.
Þegár eg í þetta sinn flutti kvöldbænina
mína, endaði eg hana þanmg:
“Drottinn, útrýmdu vondu hugsununum úr
huga mínum. Gefðu mér aftur eiginmann minn,
þess verðan að eg geti borið virðingu fvrir
honum, eða kendu mér reynsluna, áður en eg
dæmi hann.”
* * *
Morguninn eftir safnaðist hópurinn saman
fyrir framan höll barúns Knight. Eg hafði ek-
ið þangað með frú Lynwood í litla vagninum,
og meðan hún gekk inn í höllina til að heilsa
lafði Knight, sat eg enn þá kyr í vagninum og
horfði í kring um mig.
Sir John og lafði Knight höfðu boðið mörg-
um gestum. Systir barúnsins, lafði Florence,
gekk í stað húsmóðurinnar í þessum útreiðar-
túr. Lafði Knight fór ekki með hónum. Lafði
Florence kunni góð tök á hestum. Hún var
vingjarnleg og kát, og hafði eitthvert örvandi
orð fyrir1 alla mennina, sem umkringdu hana,
án þess þó að maður gæti sagt, að liún tæki einn
fram yfir annan. Meðal hinna mörgu reið-
manna, sem hópuðust um hana/ var einnig
kafteinn Barry, en þrátt fyrir aðgætni mína,
hafði eg enn ekki séð manninn minn.
Loksins — þama kom hann. Hann reið við
hlið Sir John Knights, sokkinn ofan í samræðu
við hann.
Hallar þjónarnir báru hressingar til manna.
Á þessu augna'oliki var gefið merki til burt- *
farar, og ósegjanlegur ys og þys byrjaði — og
alt í einu var hann og Sir John horfnir, en þar
eð hann var einn af gestunum, bjóst eg við að
fá tækifæri til að tala við hann í dag.
Boð komu frá höllinni, að frúin mín vildi
tala við mig. Eg fann hana hjá húsmóðurinni,
sem virtist vera henni innilega vinveitt.
“Kæra Nelly,” sagði frú Lynwood, “eg
ætlaði að tala við yður um vesalings Klöru
Morrison, sem við vorum svo hepnar að útvega
pláss í sjúkrahúsinu. Henni hefir slegið niður
aftur — æð hefir sprurigið, og engin von um að
geta bjargað lífi hennar. Hér er bréfið frá
Blake lækni — egVildi sýna yður það.”
Þegar eg tók við bréfinu og sá hvemig tár-
in runnu niður kinnar hennar, blessaði eg í
huga mínum, eins og oft áður, hinar ástríku til-
finningar hennar, sem mitt í sinni eigin gæfu
bar svo mikla umhyggju fyrir annara þjáning-
um. Hve margir hinna ríku hugsuðu um þá fá-
tæku? Vpru þeir ekki vanir að ganga fram
hjá þeim, eins og þeir væri rykið undir . fótum
þeirra. Frúin mín tók þá fátæku; eins og veð-
muni, sem forsjónin hefði fengið henni til
geymslu, og eg hafði aldrei séð neinn fara ó-
heyrðan eða hjálparlausan frá henni. Nú var
hún hrædd um, að ekki yrði gert nog fyrir
Klöru Morrison, sem var einkabarn ekkju.
“Viljið þér ekki fara til Blftke la:knis, Nelly,
og útvcga leyfi til að frú Morrison fái að vera
hjá þeirri veiku? Það er hörkulegt, að skilja
þær að núna. þegar langi skilnaðurinn stendur
fyrir dyrum. Þér gej:ið fundið læknirinn kl. 1,
og komið hingað aftur nógu snemma til að aka
með mér heim um kl. 7.”
“En þar eð nú er heil stund þangað til þér
farið, ung.frú 'Sedwick,” sagði húsmóðirin,
“þá verðið þér að leyfa.mér að bjóða yður ögn
af víni og ávöxtum og þér viljið máske líta
snöggvast til litla drengsins míns, hann hefir
spurt svo ákaft eftir yður. Þér eruð, að hans
áliti, mjög mikils verð persóna, sem hann ber
ótakmarkað traust til, og vill eflaust láta yður
velja nafnið handa nýja rugguhestinum sínum
—heiður, sem vanalega er veittur föður hans.”
LitlJ drengurinn kom, rétt á þessu augna-
bliki þjótandi inn í herbergið; ljósa hárið og
björtu augun hans, mintu mig svo greinilega á
minn eigin dreng, og brátt vomm við farin að
tala innilega saman. Hann valdi mér fegursta
ávöxtinn, og færði mér bjóðinn með vínglasi
standandi á. Hann var svo innýlæll, að eg gat
ekki látið vera að kyssa blómlegu yarirnar
hans. Frúin mín leit til okkar um leið; svo
sneri hún sér augurmædd frá okkuri og stundi.
— Ætli það sé ekki rangt af mér, að dylja hana
þess, að eg að líkindum finni eiginmann minn
í dag?
Nokkur fleiri böm, sem vom gestir hjá litla
barúninum, komu nú til okkar, og lék eg glað-
lega við þau, og lofaði, að þegar eg kæmi aftur
frá lækninum, skyldi eg koma til þeirra og
drekka te í bamastofunni hjá þeim. Svo ók eg
til sjúkrahússins og gat komið öllu í það lag,
sem frúin mín óskaði. Lseknirinn var fús til að
, láta að orðum frú Lynwood, einS*mikið og hann
gat; hann, eins og allir aðrir, sem þektu hana,
gerði alt til að gleðja hana.
“Hún er of góð fyrir þenna heim, ungfrú
Sedwick,” sagði hann, “og eg er líka hræddur
um, að hún verði hér ekki lengi. Þér emð skyn-
söm manneskja — yður þori eg að trúa fyrir
því, að eg heíd að ofurstinn njóti hennar ekki
lengi. Hún er svó viðkvæm, að sérhver sk-yndi-
leg hræðsla eða sorg hefði mjög slæmar afleið-
ingar. Til allrar lukku hefir nærvera yðar
haft ágæt áhrif; henni líður betur nú. heldur en
henni hefir nokkum sinni liðið, síðan eg fór
að gæta hennar. En það er ifláske ládeyða á
undan stormi. Þér verðið að gæta hennar vel.
Það er líklega ekki hætt við, að þér yfirgefið
hana aftur? Það má ekki eiga sér stað — við
getum ekki mist yður, ungfrú.”