Lögberg - 20.01.1927, Blaðsíða 2

Bls. 2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 20. JANÚAR 1927.
ggjjgSHSSSHSHSSSBSZSZSHSZSHSESHSBSESESSSíSHSHSHSHSHSHSHSHSSSBSHSHSSSSSHSHSSSHSSSíSHSSSSSHSZSHSESSSHSSSHSSSZSHSiíSBSHSSSíSHSHSHSHSESHSiíSHSHSSSHSHSHSíSESESíSSSHSHSESHÍit1 ^eSHSHSH
v ▼ ___________________________
Sérts ökdeild í blaðinu
SOLSKIN
Fyrir börn og unglinga
SHSH5H5HSPr. Tti.'-SdSHSHSESHSHSHSHSHSESHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHsHÍ 5HSHSESH5HSH5H5HSESHSHSHSHSHSH5HSESHSHSH5H5HSESH5HSHSH5H5HSHSHSH5HSHSHSHSH5HSH5H 5HSH5HSHSH5HSi
A elleftu stundu.
Eftir Oscar Berkamp.
Það varð stjömuhrai> áffústnóttuia, og á
þeirri sömu mínútu eignaðist Lenor barón
dóttur.
Og anmingja unga móðirin leit upp í sein-
asta sinni, horfði með innilegasta kærleika og
sorg á bamið sitt og manninn sinn og lokaði
síðan augunum til fulls, brennandi heitum af
sóttinni.
Vinir og nágarannar barónsins biðu hljóðir
í húsi hans, eftir því sem verða vildi. Þar var
bankarinn, Wallmann, með frú sinni og elzta
syni sínum, Hans, sem var fimm ára gamall.
Hans litli stóð út við gluggann og hafði nóg að
gera aði telja stjörnurnar út vdð sjóndeildar-
hringinn, með vísifingrinum.
Nú kom hxnn inn til þeirra, þögull og alvar-
legur. Það var eins og hann væri alt í einu orð-
inn mörgum árum eldri. Þau þurftu ekki að
spyrja hann, og hann þurfti ekki að segja þeim,
hvað við hafði borið. Sorgin hafði markað svo
skýra drætti á svip hans. Til þess að láta ekki
bera á tárunum, sem hajm feldi, gekk hann út í
horn til drengsins, tók hann í fang sér og sagði:
“Þú hefir nú fengið leiksystui’, litli Hans.”
Hans litli 'oenti upp í loftið og sagði með
mestu alvöru: “Eg veit það; það hrapaði áð-
an stjarna af himninum.”
Stúlkair var skírð Margrét.— Hans og Mar-
grét vom alt af saman. þegar hún fór að stálp-
ast. Og þegar Magga litla var orðin svo stór,
að hún gat talað um alla heima og geima, sagði
Ilans einu sinni við hana:
“Heyrðu, Magga. það er alveg eins og í bók-
inni. sem hann pabbi gaf mér; þji ert dálítil
konungsdóttir, og það vantar ekkert nema
stjúpuna.”
En st iúpan kom, einn góðan veðurdag og
flutti til baiúnsins. Daginn eftir kom Hans
grátandi til Möggu með smui’ða brauðsneið og
þykkri en vanalega, og braut hana vandlega
sundur í tvent: “Hér eftir uetla eg alt af að
skifta brauðbitanum jafnt á milli okkar, því
vinnumaðurinn okkar segir, að stjúpurnar láti
aldrei smjör ofan á brauðið.”
Bæði á veturna, þegar þau voru í bænum, og
á sumrin, þegar þau vom uppi í sveitinni, vora
þau alt af saman. Þau létu stóran strák bera
sig bæði í sömu körfunni, og þau sátu saman á
heyhlössunum, þegar verið var að flytja heim
hey.
En einu sinni slettist þó upp á kærleikann.
Þau vora þá að leika sér tvö ein úti, eine og vant
var, og fóra að lesa tímarit, sem blaðaberi hafði
kastað í þau. Þau lásu og lásu allan dagánn,
þangað til Hans segir:
“Heyrðu, Magga, hvor ættin heldurðu að sé
göfugri, barónsættin þín eða bankaraættin
mín ? ’ ’
Margrét litla stökk á fætur og lá við að segja:
“Ertu genginn af vitinu, Hans?”
\ ináttan var úti — þau voru alt í einu búin
að gleyma allri samveranni, körfunni og hey-
vagninum. Hauststormurinn feykti eina nótt-
ina þakinu af hlöðunni barónsins, steinar
sprengdust úr veggjunum og máttarviðirnir
gengu úr skorðum. — Það var fengirm smiður
til að gjöra hlöðuna upp af nýju, miklu veg-
legri en áður.
Magga litla fór út að skoða nýju bygging-
una. Hana langaði ósköp til að fará upp í hlöð-
una; hún gat ekki á sér setið og fór að klifra
upp, alt af hærra og hærra, og linti ekki fvr en
hún var komin upp á þak. Þá kom hún auga á
Hans, sem var spölkorn, þaðan í burtu með
tveimur yngri systkinum sínum. Hún kallaði
til hans og hann steytti (að henni hnefána.
“Komdu bara upp, ef þú þorirt” segir hún:
“eg er ekki hrædd við þig.”
I’etta stóðst hann ekki og hljóp upp á eftir
henni.
“Hg eg er ekki hrædd við þig,” segir hún.
“Við skulum vita, hvort þú verður ekki
hrædd,” segir Hans. — Hún hleypur og hann á
eftir, þar til hann nær henni út á þakbráninni
við húsgaflinn, tekur utan um mittið á henni,
lyftir henni upp og heldur henni 'svo á lofti út
fyrir húsið. 9
“Ertu ekki hrædd nú?” sagði hann og hló;
“ertu ekki hrædd nú?”
Nei, eg er ekki hrædd, ’ ’ sagði hún og stork-
aði honum. En alt í einu kemur hik á dreng-
inn ; það brakar og brestur í húsinu, stór?r
steinar hafa losnað í gamla veggnum. Dun-
uniar vei’ða meiri og meiri, og bjálkinn, sem
þau standa á, riðar allur til. Hans verður frá
sér numinn af hræðslu, og í ofboðinu sleppir
hann tökunum á Möggu litlu og hún hrapar of-
an á jörðu.
Það heyrðist að eins eitt angistarvein, og
síðan varð dauðaþögn.1
En þögnin stóð ekki lengi. Hann sá að alt
vaið á tjá og tundri heima hjá baróninum—all-
ir era á hlaupum og kallast á. Hann veit ekki
hyemig hann kemst niður af húsinu og inn til
Möggu litlu, Jiar sem hun lá naföl í fangi föður
síns og hafði miklar þjáningar.
“Þetta hefir verið voðalegt fall,” heyrði
Hans að læknirinn sagði. “Það hefði orðið bani
hennar, hefði ]>að ekki hlíft, að hún kom ofan á
moldarbing; en hægri fóturinn er þó tvíbrot-
inn.” >
Drengurinn stóð upp eins og steini lostinii,
þegar hann heyrði þetta.
“Ref.sið þið mér, eg er valdur að þessu, refs-
ið ]>ið mér” — ætlaði hann að segja. en það
varð ekkert úr því annað en það, að hann stam-
aði fram einhverja meiningarleysu. Við það
lauk Magga litla upp augunum og var eins og
hún raknaði úr rotinu við rödd, sem hún þekti.
Andlitssvipurinn breyttist; það kom eins og
gleðiblær á andlitið, þrátt fyrir þjáningamar.
Hún hefir nú augun föst á drengnum og horfir
með tindrandi augnaráði. Ilún bærir varirnar.
Hún ætlar að seg.ja: “Það er honum að kenna”,
en varimar lykjast aftur og ofurlítið bros leik-
ur um litla, föla andlitið. Síðan segir hún, og
getur þó naumast komið upp orði: “Eg fór
upp . . . Hans ætlaði að hjálpa mér . . . Það var
of seint, mig sundlaði og eg datt ofan af þak-
inu.”
En veslings seki drengurinn, sem nú var
sýkn’aður fyrir göfuglyndi litlu stúlkunnar, þaut
á burt, flevgði sér niður og fór að gráta. Það
var fyrsta þunga syndin á samvizku hans,
fyrsta kvölin, sem kvaldi hjarta hans, fyrsta af-
brotið, sem sleit hann burtu úr sakleysLsdraum-
um æskunnar og varpaði honum út í hinn eyði-
lega syndum spilta heim.
Mörg ár era liðin síðan. Margrét von Lenor
varð að ganga við hækju. Læknarnir höfðu
haft góðar vonir um að hún mundi verða al-
heil aftur. Hún hafði legið rúmföst mánuðum
saman, jafn þagmælsk og brosandi; síðan hafði
faðir hennar ferðast með hana frá einum bað-
stað til annars. en árangurslaust. Hægri fót-
urinn var alt áf styttri.
Eftir því sem árin liðu fleiri, varð hin unga
mær æ þunglyndari. Sólhlýja brosið var dáið á
vörum hennar, og aumingja Margrét var orðin
beiskyrt og heiftrækin.
Einn dag kom Hans Wallmann hlaupandi
vfir heiðina með byssuna og veiðitöskuna á öxl-
inn og hundana hlaupandi við hlið sér.
Rándýrin vora á beit í skógarjaðrinum; en í
dag fékk Hans sér ekki villibráð. I dag raulaði
hann ekkert lag.
Hann fleygði sér niður í grasið. Alt var svo
hljótt og þögult í kring um hann, og var sem
hann heyrði þúsund raddir náttúrannar, sem
-Jiann hafði svo oft áður hlustað á með Margréti.
-t- Hversu oft hafði hann á skóla áram sínum
hugsað um hana og beðið hana fvrirgefningar
í hjarta rfínu? t skarkala og glaumi, þegar fé-
lagar hans drukku og svölluðu í kring um hann,
hljómaði nafn Margrétar með * grátkæfðum
gleðihljómi í eyram hans. Og þegar freisting-
arnar bentu honum, þá var nafn hennar jafnan
skjöldur og verja hans.
En — dreymir hann nú, eða er hann vak-
andi ? Er það mögulegt., getur þetta verið hún
Magga litla? — Þarna inni í skógarjaðrinum
gengur einhver við hækju og stefnir beint til
hans, —'þa’ð ér ungmær* svo töfrandi_fögur, lííc-
ari draumsjón en lifandi konu. En ef draum-
sjón þessi hyrfi áður en hann gæti sagt nokkuð
af öllu })Ví, sem honum hefir legið svo þungt á
hjarta öll þessi ár! —
“Margrét I”1— ITann fleygði frá sér byss-
unni og töskunni. Hann liggur fyrir fótum
hannar. Hann veit varla sjálfur, hVað hann
segir; það er ástin, sem þekkir ekki sjálfa sig,
stundum vandræðaleg sem barn, sem nýbyrjað
er að tala; stundum djörf og örugg — vmist bæn
eða skipun. — “Eg elska þig, Margrét! Líttu
niður á mig, og fyrirgefðu hinum seka. Eg
gjörði þig ungur ófarsæla, lofaðu mér nú full-
orðnum maimi, að gjöra þig sæla.”
Hann talaði bæði með lettri von cg þungum
kvíða. En Margrét| þagði, og öll náttúran í
kring um þau þagði Iika. Hann leit nú upp von-
andi og bíðandi eftir svari hennar. En hversu
bregður honum í brán! Hinn blíði, saklausi
svipur á enni Margrétar----stjarnan hans, sem
ávalt hafði brosað á móti honum—Var horfinn.
Eldur brann úr augum hennar og svip, er hún
leit upp og segif:
“Þú ætlar að bæta alt það illa, sem þú liefir
bakað mér, heimskinginn þinn! Getur þú í-
myndað þér hvað það er, að klippa vængina af
fuglinum? Sólin og stjörnumar eru ekki'til
fyrir mig, síðan þann ógæfu dag! Eg sé það nú
að eins með sorg. Eg, sem hafði vængi, er
dæmd til að dragast áfram. Og þú heldur, að
þú getir bætt fuglinum vængi sína, þótt þú berir
hann á handlegg þér. Nei, þér skjátlast, glóp-
urinn þinn. Hækjan þarna er sá kross, sem þú
hefir bundið mig við, hún er mín von og aleiga.
Þótt fögnuður lífsins og draumar fjarlægðar-
innar bendi mér, get eg ekki notið þeirra. Og
bárur lífisns berast fram hjá mér án þess að eg
geti fltizt með þeim að ströndum hinna ókunnu
landa.”
En alt í einu var sem leiftraði eldur úr aug-
um hennar. Hún laut niður að Hansi, brosti
hæðnislega og sagði: “En margir kynlegir
draumar bera'.fyrir þá, sem fatlaðir eru. Viítu
heyra einn slíkan daum? — draum, sem eg sé
aftur og aftur. — I fyrri nótt birtist mér kyn-
lega fögur sjón. Eg stóð í hinum stóra sal bank-
ans, sem félagið Wallman og Son eiga. Hækju-
hljóðið mitt bergmálaði í göngunum, og þegar
eS lypti henni upp — sjá, þá hrundu allir hiniv
traustu og háreistu veggir alt í kring, í rást.
Eg sá ykkur alla liggja mulda undir rústunum
og þig líka.” — Gangi þetta eftir,” bætti hún
við með lágri röddu, “mín bölvun skal hvíla
yfir þér. ”
Þegar Hans, sem hljóp í burtu eins og flótta-
maður, leit við aftur, sá hann Margrétu bera
við loft inn við skógarjaðarinn í kvöldskuggan-
um, hótandi og tignarlega sem sjálfa refsinorn-
ina, og kveldroðinn, sem gylti vesturloftið,
ljómaði í kring um hana eins og vafurlogi.
Það er apríl-veður. Margrét von Lenor sat
ein í herbergi sínu. Regnið lamdi gluggaráð-
urnar, en hún tók ekki eftir því, svo sokkin var
hún ofan í hugsanir sínar. “Eg vona, að þú
sért ekki í þeirri leiðslu, að þú gleymir, að það
er fæðingardagurinn hans föður þíns í dag, og
að hann hefir ýkveld boðið til sín nokkrum vin-
um sínum, sem búast við að sjá frú hans og
dóttur í samkvæmis-búningi”, sagði stjúpa
hennar, sem hafði komið inn.
Margrét hrökk saman og stóð upp. Hafði
hún virkilega gleymt þessum fæðingardegi?
Það var kynlegt. Hún haltraði yfir gólfið og
tók í klukkustrenginn. HerbergLsmærin kom
þegarinn.
“Eg ætla að hafa fataskifti, Annett,” sagði
hún.
“Eins og yður þóknast, náðuga baronessa!
Viljið þér fá silkikjól eða flauelskjól, ljósan eða
dölikan ? ”
“Mér er alveg sama.” — Margrét studdist
þyngra, en vant var við herbergismeyna, þegar
hún gekk inn í fataherbergið. — Hún lét stúlk-
una klæða sig eftir hennar eigin geðþótta. Og
þegar hún alklædd leit í spegilinn, sem sýndi
aðdáanlega fegurð hennar, stóð hún agndofa,
eins og hún sæi alveg ókunnugt andlit.
“Nú er alt búið, nema að láta á yður de-
mants menið og demants armbandið, náðuga
barónessa. Guð minn góður! Þó maður hefði
hundrað augu, yrði maður ekki þreyttur að
horfa á yður. I kvöld eruð þér eins og engill.”
“Vængjalaus engill,” sagði Margrét í bitr-
um rómi, brosti gremjulega og tók hækju sína.
Þá var dyrabjöllunni hringt, og rétt á eftir leit
Gabríel gamli inn.”
“Spyr nokkur eftir mér, Gabríel?” sagði
Margrét.
“Já, náðuga fröken.”
Margrét tók ekki eftir því, að hinn gamli
þjónn gat varla stunið þessu upp; hún gekk inn
í setustofu sína, sem var þar inn af, og gagn-
vart henni stóð Hans Wallmann.
Hún laut niður og studdi sig við stólbak, en
leit svo upp reiðilega og þó hálf-vandræðalega.
“Fyrirgefið, náðuga barónessa,” sagði hinn
óvelkomni gestur í lágum róm — “hinn gamli
þiónn ykkar átti að segja föður yðar til mín og
nú......”
“Það er gott,” tók hún fram í og augu henn-
ar, sem rétt áður höfðu brunnið sem eldur, litu
nú kalt og rólega á gestinn. En það var kvn
legt, þenna líkama hafði stormurinn ekki getað
beygt, þetta höfuð hafði eldingin ekki hitt, en
að eins snortið1 lítið eitt.”
Hans Wallmann var í slitnum fötum, áþekk-
ur konungi, sem örlögin hafa leikið sér að að
svifta um stund völdum og klæða í förumanna-
búning.
' -WGjörið svo vel að setjast niður, herra Wall-
mann.
“Og, má eg biðja yður, barónessa, að
leyfa mér að standa kyr, þar sem eg nú er?
P’oreldrum yðar mundi þykja kynlegt, að
koma hingað inn og sjá mig sitja hjá yður; þau
mundu halda, að eg gjörði kröfur til réttinda,
sem að vísu hefðu einu sinni tilheyrt miljóner-
anum, en sæti illa á öreiganum.”
Margrét smáhló, en hlátur hennar var bitur
eins og rómurinn, þegar hún sagði:
“Eg má þó að minsta kosti láta yður eiga
það, að þér erað stórlátur þurfamaður, hr. Wall-
mann, sem viljið fremur gjöra greiða, en þiggja
neitt því líkt. — Hér erað þér ekki hinn fátæki
eða beygði, en það er eg” — bætti hún við í sár-
uipi rómi. — “ Yðar flugafl er ekki lamað sem
mitt/ Og þó þér séuð líkur landlausum kon-
ungi, þá munuð þér ferðast um heiminn og reyna
að vinna yður ný ríki, í stað þeirra, sem þér
hafið mist. ”
“Og þótt svo væri, þótt eg reyndi það virki-
lega, barónessa” — hann leit þykkjnlega á hana
— “Er það þá nema draumur? — Það er að
eins draumur”— bætti hann háðslega við, —
“hver ábyrgist, að mínir draumar rætist eins
vel og sá, sem Barónessu Margréti dreymdi? —
Því starið þér svo á mig, náðuga fröken? — Það
er sannleikur að yður hafði dreymt það .— Þér
reidduð upp hækjuna, og húsið Wallmann og
Synir hrundi til grunna. Þér sáuð oss alla
liprS'.ja mulda og marða undir rástunum. Og þó
að til þessa hafi ekki hrunið nema einn steinn-
inn, traustasta styttan hinnar gömlu byg.gingar
—leiðist yður þá of mikið, verður vður.biðin of
þungbær, þangað til annar steinninn fellur úr
hinum hrynjandi rástum, sem leggur Hans
Wallmann rið hliðina á Jóhannesi Ulrik Wall-
mann?”
Hún hafði snúið sé rfrá honum.
“Eg sé, að þessi samræða fer að verða held-
ur þungskilin, og því er bezt að hætta henni, hr.
Wallmann. Eg skal segja föður mínum frá
komu yðar. ”
Hún hafði gripið hækjuna og flvtti sér fram
að dyrunum. En þegar hún beygði sig til að
taka í bjöllustrenginn, hlaut hækjan að hafa
komið nokkuð fast við demants-menið, því það
datt niður á dyraþerruna, án þess hún tæki
eftir því.
Hans Wallmann hafði staðið kvr, þungur á
svip, og leit ekki upp, fyr en Margrét var farin.
Hann litaðist þá um og hló kaldhæðnis-hlátur.
Alt í herberginu var bjart og fagurt; hann var
sjálfur eini dimmi skugginn þar inni. Alt var
Ijómandi í þessari litlu paradís — jafnvel eitt-
hvað þarna yfir á gólfinu. En hvað var þetta?
Iíans Wallmann haf?5i gengið nær. Hann tók
menið upp og lauk upp hurðinni. “Náðuga
barónessa,”. ætlaði hann að kalla upp, en það
var of seint; gangurinn var auður og tómur.
Þetta var óþægilegt atvik. Hinn ungi mað-
ur lét brýrnar síga og gekk aftur ínn í herberg>
ið. Hann staðnæmdist undir ljósahjálminum,
j og horfði á fundinn, sem hann hélt á í lófa sín- !
DR. B. J. BRANDSON
fíl6-2i» Medical Arts Bld£.
Cor. Graham og Kennedy Sta.
Phone: 21 834.
Ofíice tlmar: 2_3
Heimili: 776 Victor St.
Phone: 27 122
Winnipeg, Manitoba.
COLCLEUGH & CO.
Vér leggjum sérstaka áherzlu á aC
selja meðul eftir forskriftum lækna.
Hin beztu lyf, sem hægt er aS fSt eru
notuð eingöngu. pegar þér kómiC
meC forskriftina til vor, megiC þér
vera viss um, aC fá rétt þaC sem
læknirinn tekur til.
Notre Dame an<l Sherbrooke
Phones: 87 659 — 87 656
Vér seljum Giftingaleyfisbréf
DR O. BJORNSON
216-220 Medlcal Arts Bklg
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phones: 21 834
Office tlmar: 2—3.
Heimili: 764 Victor St.
Phone: 27 58'6
Winnipeg, Manitoba.
THOMAS H. JOHNSON
Og
H. A. BERGMAN
ísl. lögfræðingar.
Skrifstofa: Room 811 McArthur
Bullding, Portage Ave.
P. O. Box 1656
Phones: 26 849 og 26 840
W. J. Lindal. J. H. Lindal
B. Stefansson.
Islcnzkir lögfræðingar.
356 Main St. Tals.: 24 96*
356 Main St. Tals.: A-4963
Peir hafa einnig skrifstofur aC
Kundar, Riverton, Gimli og Piney
og eru þar aC hitta á eftlrfylgj-
and tlmum:
L-undar: annan hvern miCvlkudaf
Riverton: Pyrsta fimtudag.
Gimli: Fyrsta miCvikudag.
Piney: þriCJa föstudag
1 hverjum mánuCi.
A. G. EGGERTSSON
ísl. lögfræðingur
Hefir rétt til aC flytja mál b»Bl
1 Manitoba og Saskatchewan.
Skrifstofn: Wynyard, Sask.
Athygli!
Komið með næstu lyfjaávísun-
ina yðar til vor. Þaulæfðir sér-
fræðingar annast um alla lyfja-
samsetningu.
INGRAM’S DRUG STORE
249 Notre Dame Ave.
Gagnvart Grace kirkjunni.
A. G. JOHNSON
»07 Confederatlon Life Bldg.
WINNIPEG
Annast um fasteigmr manna.
Tckur að sér að ávaxta sparifé
fólks. Selur cldsábyrgð og bif-
reiða ábyrgðir. Skriflegum fyr-
irspurnum svarað samstundis.
Skrifstofusíml: 24 263
Heimasimi 33 328
J. J. SWANSON & CO J
IíIMITED
R e n t a 1 s
Insurance
RealEstate
Mortgages
600 Paris Building, Winnipeg
Pohnes: 26 349—26 340
STEFAN SOLVASON
teaohek
of
PIANO
1256 Domlnion St. Phone 29 832
I \
Emil Johnson
SERVIOE EIiEOTRIO
Rafmagns Contractlno — AUs-
kyns rafmays núhölíl seld oo vUI
þau oert — Eg sel Moffat oo
McClarv Eldavélar og hefi þœr
til sýnts d verkstœöl m4nu.
524 SARGENT AVE.
(gamla Johnson’s byggingin viC
Voung Street, Winnlpeg)
Verkst.: 31 507 Heima.: 27 286
Verkst. Tals.: Hehna Tals.:
28 383 2» 384
G. L. STEPHENSON
PLDMBER
Allskonar rafmagnsáhöld, svo aem
straujám, víra, ailar tegundir af
glösnni og aflvaka (batteries) •
VERKSTOFA: 676 HOME ST.
Islenzka bakaríið
Selur l>eztu vörur fyrir lægMa
verð. Pantanlr afgreiddar bæfll
fljótt og vel. Fjölbreytt órval.
Hrein og lipin’ viðskifti.
Bjarnason Baking Co.
676 SARGENT Ave. Winnípeg.
Phone: 34 208
um. Hann hafði oft, þegar hann var drengur,
leikið sér að .skrautgripum og gimsteinum móð-
ur sinnar, sem voru miklu dýrætari en þetta
men, og því horfði hann nú á það svo aðdáunar-
laust og kuldalega.
En alt í einu færðist líf í andlit hans og aug-
un hans tindruðu. Hann hafði snúið meninu
við og uudir glerinu hinu megin brosti ástúðlegt
barnsandlit við honum með gullna lokka. Það
er Margrétar indæla andlit, mynd hennar þeg-
ar hún var dálítil telpa. Foreldrar lians áttu
margar myndir af henni, en enga einustu, er
sýndi hana sem hina glöðu, hlæjandi Möggu,
sem hann svo oft hafði hlaupið með yfir móa
og velli. •
Framh.
%