Lögberg - 10.02.1927, Side 2

Bla. 2
LöGBERG, FIMTUDAGINN io. FEBRÚAR 1927.
a5MZS25a52SZSaSZSiL5Z5aSHSB5HS2SHSHSHSHSa5HSMa525tBaSHSa5a5H5HSHSHS25E5H5HSHSHSHS2SaSH5HSasaSHSE5ESHSHSE5HS2S2SH5SSaSSSHSHSKaSÍS2Sa5HSHSHSaSHSH5E5HSHSaSHSaS?SHSí52S?,;ri
Sérts ökdeild í blaðinu
SOLSKIN
SHSHSHSHS?17. TLíitStSilSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHiiaiiHí SH5HSHSHSHSHSH5H5HSHSH5HSHSHSH5HSHSHSHSHSHSHSH5HSH5HSH5HSHSH5HSHSHSHSHSHSH5HSHSH SÍHSHSHSHSHSHSi
Hörmung og huggun.
“Farðu nú, barn, til hans Þorkels nábúa okkar og
biddu hann aS finna mig. Eg ætla aiS biSja hann að
liösinna mér eitthvaS. Jón litli er svo veikur, aS eg
verS sí og æ aS sitja hjá honum og get eigi sint nauö-
synlegustu störfum.”
Þetta sagSi fátæk ekkja, sem hafÖi ofan af fyrir
sér og þremur börnum sínum, og átti oft næsta örSugt
uppdráttar, við fjögta ára gamla dóttur sína, er lék sér
á pallinum. Stærri lendiboðar voru ekki til því aS elzti
drengurinn, Jón, lá veikur, en yngsta barnið var i vöggu.
Þetta var um hásumartímann. VeSriS var fagurt
og skinu sólargeislarnir inn um götótta rjáfriS, og urðu
tár móSurinnar, er runnu niður um hinar fölvu kinnar
hennar eins og ljómandi perlur, er þau hrundu niður
enda hafa hæSaverupr litist þau fögur. Ljómandi
gySja tíndi þau jafnótt í knýtil skauta sinna. GySjan
hafSi glóandi hvita og gagnsæja vængi og var prýdd
allskonar paradisar rósum. En móðirin sá ekki neitt af
þessu. Hún fór aS troða upp í rifurnar, svo aS sólin
skíni ekki skært í hin veiku og grátþrungnu augu sín,
Veslings mædda konan ætlaði, aS allir friSarandar
■Fældust moldarkofann sinn. En Jón litli sá betur.
Sálar augu hans voru ekki svo haldin sem móðurinnar.
“SjáSu, mamma öll engilbörnin og stóra fallega engil-
inn,” sagði hann. Hann er aS tína svo yndislega fal-
legar rósir úr kjöltu þinni.”
“Veslings barn! Þú ert þá búinn aS missa ráSið,
það er lika von. Eg sem enga hjúkrun eSa hjálp get
veitt þér! Flýttu þér nú, Stína litla, og segSu Þorkatli
að drengurinn sé nú orðinn rænulaus.”
Stína litla fór. Vegurinn var stuttur — aÖeins
tvær hæSir milli bæjanna og lág i milli, er lækur rann
eftir. Þennan veg hafSi Stína oft farið áSur, bæði
meö Jóni bróSur sínum og oft einsaman og þekti hún
hvern stein á leiSinni. Hún labbaði nú berfætt út göt-
umar. Sólin skein fagurt á gula kollinn hennat^sem
hún var búin aS þekja með fíflum, blá-klukkum og
sóleyjum, er hún hafSi fundiS á leiðinni perðin gekk
allvel og nú kom Stína aS læknum. Hann brunaði
hlæjandi ofan eftir láginni og regnskúr, sem komiS
hafði um morguninn hafSi aukið hann svo mjög, að
hann vall nú yfir steinana þá, er þau börnin höfSu
lagt í hann til þess að stikla á yfir hann. Stína litla
gekk ráSalaus' upp og ofan meS læknum og grét. Hún
baS hann með mörgum fögrum orðum aS fá sér aftur
steinana sína og lofaði honum í staÖinn, ef hann gerSi
svo, blómunum sínum. En lækurinn svaraSi engu, en
leit einungis brosandi til sóleyjanna, sem beygðu sig
ofan með bakkanum, svo sem hann vildi segja: “Hér á
eg nóg blóm.” En litla stúlkan skildi hann ekki og
hélt áfram aS biSja grátandi og ráSalaus. Alt í einu
sá hún í læknum litla stúlku alveg eins og sjálfa sig.
Einnig hún var ý-mist að gráta eSa þerra tárin úr aug-
um sér með hendinni. “Ertu að fara yfir um fyrir
mömmu þina? Réttu mér höndina og hjálpaÖu mér
yfrum lika,” sagSi Stina litla. Hún rétti fram hönd
sína og stökk i sama vetfangi fram í miSjan lækinn til
lagssystur sinnar, sem þegar tók hana faSmlögum niðri
í vatninu. Að vörmu spori bar lækurinn Stínu til sjáv-
ar, en sjórinn kastaði henni aftur upp á ströndina og
þar Iá hún örend framan i sólargeislunum meS hálf-
visnuS blóm í hárinu. Hún hafði skreytt sig brúSar-
kranzi sakleysisins og engill sakleysisins, sem sjálfur
er eilíflega barn, tók á móti henni til æfcnlegrar eignar
í hennar eigin mynd niðri í vatninu og fór með hana í
brúSarhús sitt til himna.
“Hvert ætliS þiS?” sagði miskunnargySjan er
mætti þeim. ÞaS var hin sama er áSur hafSi verið að
tina upp tár móSurinnar.
“V iS ætlum heim — heim til Guðs,” svöruSu þær.
“En þú áttir aS sækja hjálp handa henni móður
þinni,” sagði gySjan.
“Já, þaS ætlaði eg,” sagSi barnið og leit aftur ofan
til jarSarinnar. “En hvernig víkur því viS, að móðir
mín er svo hrygg þegar eg er svo sæl ?”
“Elskar þú þá ekki móSur þína lengur,” spurði
gySjan.
“Jú, jú! En sjáðu hvað hún á gott. SjáSu alla
englana, sem eru í kring um hana til þess aS hjálpa
henni. Og sjáöu hinn ljómandi þráÖ, sem er í milli
okkar. ViÖ erum ekki aSskildar.
Eg er miklu nær henni en oft er eg var á jörðunni.”
“ÞaÖ er kærleikans band, er ekkert megnar héSan
af að sfíta,” sagSi gyöjan, þú hefir rétt að mæla, bam!
Hún þarf þin ekki meS. Haltu áfram.” Engillinn
flaug með bamið, en miskunnargySjan flaug niSur til
jarðar.
Þorkell bóndi, sem Kristín litla ætlaöi aS finna var
heima þennan dag., Hann kom nú út og gekk um hlaÖ-
ið. Hann var aS leggja niður fyrir sér og skoSa í
huga sinum áform sin. Hann var að hugsa um aö
kaupa stórt skip, til þess aS hafa úti við hákarlaveiÖar
og mat hann ábatann i huga sinum. Slík fyrirtæki þurfa
ítarlegrar yfirvegunar.
“Hefiröu nokkuS frétt af Þorbjörgu aumingjanum
í dag,” spurSi kona hans, er kom aS í þessu.
“Því spyrð þú aS því HvaS heldur þú að mig
varSi um þaS hyski? Undir eins og það vantar eitt-
hvaS, eru krakkarnir sendir út hingaÖ að sníkja. Það
er víst þaS eina, sem þeim er kent.” Konan gekk þegj-
andi inn og varS ekki meira af umræðum. í glæsilegri
stofu lá mjög þjáð kona í barnsnauS og stundi sáran.
Hún var aS vísu í hættu, en menn höfSu góða von um
hjálp. ÞaS var veriÖ að sækja lækninn og hans var
bráðlega von. Kona þessi var auÖug og líf hennar
þurfti eigi af þeim sökum aS vera komið undir fjörutíu
eSa fimtíu krónum einsr og sumra fátæklinganna, sem
mega missa lífiS af þvi þá vantar gjaldiS.
Sendimaðurinn kom til læknisins og læknirinn
sagði:
“ÞaS var skritin tilviljun! HefSi ekki hesturinn
minn helzt, hefSir þú ekki hitt mig heima í dag.”
“ÞaS var þó heppilegt, “sagði maðurinn, “og eins
þaS aS eg kom meS hest handa yöur.”
Siöan héldu þeir af stað og héldu sem leiSir lágu.
Nú víkur aftur sögunni til Þorkels bónda. Hann
vildi hugsa mál sitt betur í einrúmi, en fólk hans var
þá komið heim og spjalIaSi um hitt og annaS meS há-
vaSa miklum. Hann gekk því upp í hlíöina fyrir ofan
bæinn og horfSi niSur yfir hann. SíSustu geislar flögr-
uðu yfir túnið. Hann gekk þarna og hugsaöi um skipa-
kaupin og horfði ýmist niður á túniÖ eSa upp í hvamm-
inn. Þar sá hann ekkert nema syfjaSar jurtir og heyrð^
ekki að miskunnar gyðjan sat þar, og heyrSi ekki aS hún
framleiddi himinsætar raddir af hörpu sinni og stiltí
strengi hennar ýmislega. Hann varö einungis var við,
að eitthvað ónáðaði huga hans smátt og smátt, en hann
vis'si ekki hvað þaS var.
“Hvað ertu aS gjöra? ESa hvaSa lög ertu að
leika?’ spurSi önnur gyðja, er bar að í þessu. /
“Eg er aS festa strengi mína í hjarta þessa manns
og eg ætla aS snerta þá svo aS hann hrærist til með-
aumkunar við fátæku ekkjuna, sem misti þarnið sitt í
dag, en grætur yfir hinu, er liggur fyrir dauSanum,”
sagði miskunnargyðjan, og um leiS og hún sagSi þetta,
leit hún niður á manninn og lét fingurnar með fimleik
og hraSa hlaupa um strengina. Þorkell hrökk viS eins
og hann hefSi heyrt þrumu drynja, en lömbin, sem láu
í hvamminum sofandi heyrðu ekkert.
“En hvaSa streng slærðu núna?“ spurði hinn aS-
komna miskunnargySja', sem aftur lét fingurna hlaupa
yfir hörpuna. “Hann lig'gur í aSra átt,” sagði mis-
kunnargySjan. Eg hefi nóg að starfa. Eg hefi mörg
járn í eldinum í einu og leik eftir þeim nótum, sem mér
eru fengnar í það og þaS skiftiS. En hvað heitir þú?”
“JarSbúar kalla mig Hending! en eg heiti réttu
nafni Guðstilhlutun.”
“Og hver er starfi þinn?”
“Hann er margvíslegur. Eg trufla gang mann-
anna og læt þaS að bera, sem þeir ekki ætla. Eg hefi
þræði mína allstaðar úti sem þú, og leiði mennina meS
þeim, eftir því sem mér er boðið. SjáSu þarna frammi
á veginum tvo menn. Annar þeirra er laéknir. Þeir
ríÖa til sjúkrar konu og ætla aS halda tafarlaust áfram
götuna. En eg á að láta hann kom heim aS kotinu því
arna að lækna bam, því að því liggur meira á hjálp
hans.”
“En hvernig máttu því orka?“
“Þessi þráður liggur aS brjósti hans. Er eg snerti
hann hitnar honum fyrir því, svo hann þjáist af þorsta
og ríÖur heim.“
“Og þá á eg aS snerta hjarta hans,” sagði mis-
kunnargyðjan, svo hann aumkast yfir konuna og lækni
barniS fyrir ekki neitt. Við vinnum þá báðar aS sama
verkinu, hvor á sinn hátt, en eftir sömu lögunum.
Þorkell gekk heim til konu sinnar og sagði:
“Mér datt skyndilega í hug uppi í brekkunni, aS
það væri synd af mér, þegar mér líÖur svo vel, aS vitja
ekki um aumingja Þorbjörgu. Hér kom maður í gær,
sem sagði að Jón litli lægi. Það væri þó vanþakklæti
viS forsjónina að telja dag og nótt aurana, en láta
veslingana liggja hjálparlausa undir hliðinni á sér —
Taktu til mat og mjólk á meðan eg sæki skóna mína,”
— Hann fór og konan gjörSi sem hann baS og eftir
stundarkorn gekk Jiann á staS. “Það er undarlegt,”
sagði læknirinn viS samfylgdarmann sinn, að mig sæk-
ir þvílíkur þorsti. “Eg vil ríða heim á bæ þennan og
fá mér að drekka.”
Þeir beygðu út af veginum og riðu heim að koti
Þorbjargar. Hún var þá óhuggandi af hræðslu —
bæði um Stínu litlu, sem ekki kom aftur og um Jón,
sem varla gat andað. Læknirinn hrærðist til miskunn-
ar, skoðaSi drenginn, gaf henni lyf handa honum, og
lofaði aS koma þar við á heimleiSinni. Rétt í þessu
kom Þorkell færandi hendi, en hann færSi einnig þær
fréttir, aS Kristín litla hefSi ekki komiS til sín.
Þetta var nýtt harmaefni fyrir hina margreyndu
móSur, en ósýnilegir andar studdu hana og styrktu, svo
að hún hneig ekki fyrir sorgarfregninni, sem hún fékk
daginn eftir að Stína litla hefði druknað. Hún kysti
líkiS grátandi og sagði, eins og englarnir hvísluÖu í
eyra hennar: “Þú líður aldrei ilt framar, elsku barnið
mitt!’ Hún hafSi líka mikiS að gjöra, að hugsa um Jón
litla, sem að vísu var heldur betri, en hafði þóótal þarf-
ir, sem hún þurfti upp að fylla. Læknirinn kom dag-
inn eftir. Kona sú er hann var sóttur til, þurfti ekki
hjálpar hans, svo að ferSin var í raun og veru gjörS
fyrir Þorbjörgu, Jx)tt aSrir borguðu hana. Hann vor-
kendi konunni mikiS, þegar hann heyrði raunasögu
hennar. Hann gaf drengnum lyfin og alla hjálp, sem
hann gat IátiÖ í té, en ríki Þorkell bauSst til þess, að
annast um Jón litla, sem eigið barn sitt, undir eins og
hann kæmi til, — og þaS efndi hann líka vel og dyggi-
lega. Ekkjan komst vel af meS yngstu dóttur sína, Ing-
veldi. Hún lifSi eftir þetta góðu lífi og hafSi mikla
gleÖi af bömum sínum í þau átján ár er hún átti eftir
ólifað, þá sóttu englar hana og fluttu til endalausrar
gleSi heim til Guðs, og þar hitti hún aftur Kristínu sína.
ENDIR.
Ljós heimsins.
Og enn talaSi Jesús til þeirra og sagði: “Eg er
ljós heimsins, hver sem fylgir mér, mun ekki ganga í
myrkrinu, heldur hafa ljós lífsins." Jóh. 8, 12.
öll börn elska ljósiS. Saklausu börnin eru oft
kölluS ljós. Bömin hræðast myrkrið. ÞaS er eitthvað
svo geigvænlegt. í myrkrinu býr kuldinn og alls kyns
ólyfjan. Myrkrið er skugginn af dimmu hlutunum
eSa líkömunum, sem ljósið ekki getur skiniS i gegn um.
Þeir dimmu og köldu likamir, hvort heldur eru himin-
tungl eða annað, geta ekki gefiS líf, nema þeir fái þaS
lánaÖ frá ljósinu og birtunni. I skugga þeirra býr
dauðinn, en á sólskinshliöinni lif. í ljósinu býr alt
heilnæmt, og i ljósinu býr lífiS. Bömin elska lifiS,
því þau eru ung og full af lífi. Þau eru á hinu bjarta
þroskaskeiði. Þau era að vaxa andlega og likamlega
Líkami þeirra þarf aS fá nóg af sólriku lofti, björtu
og hlýju. Þeirra vaxandi sálarlíf þarf lika leiðbein-
andi, vermandi og lifgefandi ljós. Jesús er Ijós heims-
ins. Hann er vinur barnanna. Hann er ljós þeirra,
þeirra undur fagra fyrirmynd. Bömin elska Jesú, ef
þeim er sagt rétt fá honum, því hann var góður, í hon-
um var ekkert myrkur, alt hans líf var fagurt og eftir-
breytnisvert. Börnin elska glaðværS, bliðu og sak-
leysi. Þau era ljóssins börn.
Eg man vel eftir því, að þegar eg var litill dreng-
ur, þá var þaS siÖur fullorðna fólksins, að sitja i
rökkrinu og tala saman en þaS versta var, aS sam-
tal þess ííktist oft svo mikið myrkrinu. Það sagði þá
allra helst draugasögur. FullorSna fólkinu þótti gott
að sitja í rökkrinu og jafnvel leggja sig út af og sofna,
en oft báSum viS börnin fullorðna fólkið aö kveikja.
“Á ekki aS fara aS kveikja?” spurðum við oft. Okkur
þótti vænna um Ijósið, þá gátum viS leikið okkur betur
að leikföngum okkar, og þannig er það meS öll böm,
þau elska ljósiS. LjósiS hefir sterkt aSdráttarafl fyrir
börnin. Og ef þeim er sýnt ljós heimsins, þá dregur
það sama Ijós þau til sin. Jesús sagSi: “En er eg verS
hafinn frá jörSu, mun eg draga alla til min.” Jóh. 12,
32.
Þessi grein hefir þrefalda merkingu. 1.) Jesús er
hafinn frá jörðu og krossfestur. ÞaS auglýsti bezt
elsku Guðs og fórnfýsi. ÞaS mýkir hjarta syndarans
og dregur þaS til sín. 2.) Jesús var hafinn frá jörðu
og fór til föðursins. ÞaSan sendi og sendir hann sinn
heilaga anda, sem dregur hjörtu mannanna til Guðs.
Þar talar hann málí mannanna, sem meSalgangari milli
Guðs og þeirra. 3.) Jesús er hafinn upp, þegar læri-
sveinar hans lifa hreinu og heilögu lífi, svo að aSrir
geta séS mynd frelsarans i lifi og hegðun þeirra. Það
fagra og elskuverSa líf vitnar svo kröftuglega um frels ■■
andi kraft Guðs, aS þeir sem sjá dragast ósjálfrátt til
frelsarans. Þetta er áreiðanlegt, því það er margreynt
og sannaS.
Vér viljum taka ofurlítið dæmi: Ef maður kæmi
inn í herbergi þar, sem ungt barn væri aS leika sér á
gólfinu, héldi höndunum fyrir aftan bakið, en væri
samt með fallegari skínandi hlut, sem barnið gæti ekki
séS, af því hann héldi honum fyrir aftan sig, þá mundi
’barniS ekki gefa sig neitt að manninum. En ef hann
þá rétti fram höndurnar og sýndi barninu, bliður og
hlæjandi, þennan glæsilega hlut, sem hann héldi á’ þá
mundi barniS strax hlaupa til hans og ásælast
þennan fallega hlut. Fegurð hans drægi barniö áreiS-
anlega til sin.
Þannig er þaS meS Jesús —■ ljós heimsins. Ef viS
upphef jum hann í lífi ökkar, þá mun hann draga þá til
sin, sem sjá hans fögru mynd! Fullorðna fólkiS felui
barrfevininn og lausnarann of mikið í skugga sínum.
Börnin fá þvi ekki að sjá hann, og er það Illa fariÖ,
þvi sá sem fylgir honum gengur ekki í myrkrinu, hann
hefir lífsins' ljós. Sá sem gengur í
myrkri, getur gengiS út í voða. Margar ungar mann-
eskjur ganga í andlegu myrkri og villast út í voðalega
spillingu þessa heims. Mörg þúsund ungmenna lenda
á vondum stöðum, lenda í betrunarhúsum og á vit-
firringahælum og ennþá verri stöSum. Margir ungir
menn lenda út i drykkjuskap og slark, verSa óheiðar-
legir menn, og stundum ræningjar og morSingjar.
Alt þess konar ljótt lifemi, alt gjálifi, allar vondar
skemtanir, alt bindindisleysi, allur hégómaskapur’ alt
þetta illa, sem heimurinn er fullur af, er i guSs orði
kallað “myrkur.’, Þegar viS beram líf Krists saman
við þess konar líf, þá er þaS skinandi bjart. ÞaS er
ljós, sem lýsir, sem sýnir rétta yeginn, sem bendir ungu
sálinni þá leið, sem leiðir til farsældar og blessunar.
Jesús er fullkomin fyrirmynd fyrir alla, og eins fyrir
börn og unglinga. Hann var hlýSinn við foreldra sina
og viljugur til þess að hjálpa þeim. Hann var góður
við önnur Ibörn, góSur við allar skepnur og góður viS
alt sem bágt átti. Hann elskaÖi fegurS náttúrunnar og
undi sér viS hana, en forðaðist óhollar skemtanir og
vondan félagsskap. Hann var aldrei með vondum
drengjum, sem voru að stelast til þess aS reykja eSa
gera eitthvað annað Ijótt. Hann reykti aldrei, hann
spilaSi aldrei, hann fór jddrei á leikhús, hann dansaSi
aldrei, klæddi sig aldrei eins og eitthvert afskræmi í
grimubúning. Hann skrökvaSi aldrei, tók aldrei þaS
sem hann ekki átti, talaði aldrei ljótt. Hann var ekki
ágjarn, en hann var fús til aö gefa öllum, og var þó
fátækur. Hann gerði aldrei mannamun. Hann bar
eins mikla virðingu fyrir fátæka manninum, sem átti
bágt, eins og fyrir hinum rika, sem klæddist skartklæS-
um. Jesús lifSi hreinu og heilögu lifi. Þessvegna er
harin hiS sanna Ijós heimsins. Lif hans' er skinandi
bjart, og þeir, sem fylgja þeirri ibirtu, sem lifa eins og
hann, eru á leiðinni til himnarikis. Ó! að unglingarnir
og bömin gætu fundið þetta lífsins ljós. Æskan er að
fara svo illa á þessum dþgum. “Þú sem enn ert ung-
ur, legg þú á djúpið.’ En hafSu lífsins ljós í stafni, og
stýrSu síöan beint í Jesú nafni, á himins hlið. Þú, sem
enn ert ungur. FarSu varlega. Það eru til mörg villu
lós, sem leiSa afvega. LeitaSu að ljósi heimsins, og
þú munt finna það. GerSu Jesús að þinum tryggasta
vini. Hann svíkur þig aldrei, leiðir þig aldrei í hættu.
Hann mun vissulega leiöa þig fram til sigurs. Hann
elskar þig, og þú munt áreiÖanlega elska hann, er þú
kynnist honum rétt. Þér feÖur og mæður! Bendið
börnum ykkar á Ijós heimsins, en sendið þau ekki út í
vantrúar og spillingar myrkur. “FræS þú sveininn um
veginn, sem hann á aS halda, og enda á gamals aldri
mun hann ekki af honum vikja.” OrSskv. 22, 6.
Pétur Sigurðsson.
ÞÉR ERUÐ LJÓS HEIMSINS.
fLag: Kom skapari heilagi andi.J
Á timans riætur himni hér
sá himinljósiS skærast er,
sem Jesú ljóma fær sinn frá,
sem fögur stjarna skín hann þá.
Hver Jesú ljúfur lærisveinn
svo lifa á, og vera hreinn,
í helgum skrúða skær sem rós,
aS skini eins og himinljós.
f
Hann á aö leiSa IýS frá synd,
og lýsa skært sem Jesú mynd,
Hann á aö verma veikt og kalt
og vefja geislum kærleiks alt.
I
Hann á aS ganga Guði meS,
svo góðverk hans menn fái séð,
að vegsamlegur verði þá
Guð, vegna þeirra, mönnum hjá.
En sá, sem hér í heimi skín
og helgar GuSi verkin sín,
mun lifsins himni Ijóma á
i Ijóssins ríki Guði hjá.
Pétur Sigurðsson........
STJÖRNUDALIRNIR.
Einu sinni var dálitil stúlka, sem hafSi mist föður
og móður; hún var svo fátæk aS hún hafði enga kytru
til aS vera i, ekkert rúm til aS sofa i, og í fæstum orð-
um aS segja, ekkert nema spjarirnar utan á sér, og
brauðbita i hendinni, sem einhver hafði gefið henni i
gustuka skyni. En hún var góð og guðhædd. Og nú
er hún var af öllum yfrgefin gekk hún treystandi á al-
góðan guð út á víðavang. Þá mætti henni fátækur
maður og sagði: “GefSu mér eitíhvað að borða, eg er
svo svangur.”
- Hún gaf honum brauSbitann og gekk svo áleiðis. Þá
kom kjökrandi barn óg sagði: “Mér er svo kalt á
höfðinu, gefSu mér eitthvað til að skýla mér.” Þá tók
hún af sér húfuna og gaf baminu hana. Og erin gekk
Professional Cards
DR. B. J. BRANDSON
«16-220 Medlcal Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sta.
Phono: 21 834.
Ofílce tlmar: 2_s
Helmlli: 776 Viotor St.
Phone: 27 122
Winnipeg, Manitoba.
• COLCLEUGH & CO.
Vér leggjum sérstaka áherzlu fi. aC
selja meCul eftir forskrlftum lækna.
Hin beztu lyf, sem hægt er a8 ffi eru
notuS eingöngu. pegar þér kómlB
metS forskriftina til vor, meglB þér
vera viss um, aB fá rétt þaB sem
læknirinn tekur til.
Notre Dame and Sherbrooke
Phones: 87 669 — 87 650
Vér seljum Giftingaleyfisbréf
DR 0. BJORNSON
210-220 Medlcal Arta Bld*
Cer. Graham og Kennedy Sta.
Phones: 21 834
Offlce tlmar: 2—3.
Heimill: 764 Victor St.
Phone: 27 58‘6
Winnipeg, Manitoba.
DR. B. H. OLSON
210-220 Medlcal Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Pane: 21 834
Office Hours: 3—5
Heimili: 921 Sherbume St.
Winnipeg, Manitoba.
DR. J. STEFANSSON
210-220 Medlcal Arts Mldg
Cor. Graham og Kennedy Ste.
Phoie: 21 834
Stundar augna, eyrna nef og
kverka sjökdöma.—Er a» hMta
kl. 10-12 f.h. og 2-5 e. h.
Heimili: 373 River Ave.
Taiis. 42 691
DR. A. BLONDAL
Medlcal Arts Bldg.
Stundar sérstaklega Kvenna og
Barna sjúkdöma.
Br aB hltta frá kl. 10-12 f. h.
og 3—5 e. h.
Office Phone: 22 200
Heimili: 80'6 Victor St.
Slmi: 28 180
Dr. Kr. J. Austmann,
Wynyard, Sask.
%
DR. J. OLSON
*
Tannlæknir
210-220 Medlcal Arts llldg.
Cor. Graham og Kennedy Sta.
Phone: 21 834
Heimllis Tals.: 38 626
DR. G. J. SNÆDAL
Tannlæknir
014 Somerset Bloek
Cor. Portage Ave og Donald 8t.
. Talslml: 28 889
Giftinga- og Jarðarfara-
Blóm
með litlurn fyrlrvara
BIRCH Bl ómsali
593 Portage Ave. Tals.: 30 720
st. John: 2, Ring 3
A. S. BARDAL
848 Sherlrrooke 8t.
Selur llkklstur og annast um út-
farir. Allnr útbúnaður sfi bertJ.
Enn fremur seiur hann allskonar
minniavarBa og legsteina.
Skrifstofu tals. 86 607
Heimilis Tals.: 58 302
Tals. 24 153
NewLyceum Photo Studio
Kristín Bjarnason eig.
290 Portage Ave, Winnipeg
Næst við Lyceum leikhúsið.
THOMAS H. JOHNSON
H. A. BERGMAN
£sl. lögfræðlngar.
Skrifstofa: Room 811 McATthur
Bulldlng, Portage Aye.
P. O. Box 1656
Phones: 26 849 og 26 840
W. J. Lindal. J. H. Lindal
B. Stefansson.
fslcnzkir lögfrocðingar.
356 Main St. Tals.: 24 962
356 Main St. Tals.: A-4963
Peir hafa einnig skrifstofur a0
Lundar, Riverton, Glmll og Piney
og eru þar að hitta fi eftlrfylgj-
and tímum:
Lundar: annan hvern miSvikudaf
Rlverton: Pyrsta flmtudag.
Gimli: FVrsta miðvlkudag.
Piney: þriðja föstudag
I hverjuan m&nuBi.
A. G. EGGERTSSON
ísl. lögfræðingur
Hefir rétt tll aB flytja mfil b»01
1 Manltoba og Saskatchewan.
Skrifstofa: Wynyard, Saak.
Athygli!
Komið með næstu lyfjaávísun-
ina yðar til vor. Þaulæfðir sér-
fræðingar annast um alla lyfja-
samsetningu.
INGRAM’S DRUG STORE
249 Notre Dame Ave.
Gagnvart Grace kirkjunni.
A. C. JOHNSON
907 Confederation Llfe Blig
WINNIPEG
Annast um fasteignir manna.
Tekur að sér aS ávaxta sparifé
fólks. Selur eldsábyrgS og bif-
reiSa ábyrgSir. Skriflegum fyr-
irspurnum svarað samstundis.
Skrlfstofusími: 24 283
Heimaistmi 33 328
J. J. SWANSON & CO. j
LLMITED
R e n t a 1 s
Insurance
RealEstate
Mortgages
600 Paris Building, Winnipeg
Pohnes: 26 349—26 340
Emil Johnson
SERVICK ETiEOTRIC
Rafmagna Oontractlng — Atta-
kynx rafmagandhöld aeld og vtO
þau gert — Eg ael Moffat og
McClary Eldavélar og hefi þmr
Ul rýnia d verkatœOi mtnu.
524 SARGKNT AVK.
(gamla Johnson’s byggingin vl0
Toung Street, Winnlpeg)
Verkst.: 31 507 Hetma.: 27 286
Verkst. Tals.: Helma TaJto.:
28 383 29 884
G. L. STEPHENSON
PLUMBER
Allskonar rafmagnsfihöld, svo mxn
straujám, víra, ailar tegundlr (f
glösum og aflvaka (batterles)
VERKSTOFA: 070 HOME 9T.
Islenzka bakaríið
Selur heztu vörur fyrir lægata
verti. Pantanlr afgredddar baeM
fljótt og veL FJölbreytt ArvaL
llreln og lipur viðskiftl.
Bjamason Bakingr Co.
•70 SARGENT Are. Winnlpeg.
Phone: 34 298
hún stundarkorn og aftur kom barn, sem var í engum
upphlut og yfirkomiS af kulda; hún gaf því af sér
upphlutinn og hélt áfram. Þá kom enn eitt barn og
bað hana að gefa sér pils og hún gaf henni af sér pilsiS.
Loks kom hún í skóg nokkurn og var þá komið myrk-
ur. Þá kom eitt barniS enn og bað haúa aS gefa sér
skyrtu. Þá hugsaSi þessi hjartagóða stúlka meS sér:
“Nú er nótt, enginn sé mig, mér er óhætt að gefa skyrt-
una,’ fór úr skyrtunni og gaf hana. Og er hún stóð
þarna nakin og allslaus þá féllu stjórnumar alt í einu
af himni ofan og voru orðnar aS beinhöröum, blikandi
silfurdölum, og þrátt fyrir það aS hún hafði gefiÖ
. skyrtuna sína, þá var hún í nýrri skyrtu og meira aS
segja úr fínasta lérefti. Eftir þaS tíndi hún saman
dalina og var auðug síÖan alla æfi.
í Stgr. Th. þýddi.
—Jólablaö sunnudagsblaSsins.