Lögberg - 17.02.1927, Blaðsíða 6

Bls. 6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 17. FEBRÚAR 1927-
Silfurla x-torfurnar.
Eftir REX BEACH.
Yígamóðurinn var farinn að renna af Em-
erson, og hann var farinn að finna til afstöðu
sinnar og fyrirverða sig fyrir hana. En konan
unga leysti hann frá öllum óþægindum með því
að svara kæruleysislega:
“ó, það var ekkert. Eg hefi verið að von-
ast eftir ykkur á hverri stundu. Drengurinn
litli, bróðir hans Constantines, var veikur af
mislingum, og eg varð að flýta mér heim áður
en Indíánarnir næðu í drenginn, til þess að
baða hann upp úr heitu vatni og velta honum
svo upp úr snjónum, eins og aðferð sú er, sem
þeir nota við alla, sem veikir eru. Þess vegna
stanzaði eg ekki til þess að segja ykkur ná-
kvæmar til vegar.”
“Ef að faðir þinn—” Stúlkan hristi höf-
uðið.
“Þá vildi eg fá að semja við mann þinn um
að fá að vera hér í nokkra daga — hvað pen-
inga snertir—”
Aftur kom stúlkan Emerson til hjálpar og
mælti: “Eg er húsráðandi í þessu húsi, og öll
þessi auðæfi, sem þið sjáið, heyra mér til”, og
hún benti með hendinni á varninginn í búðinni
og hló góðlátlega, svo Emerson áttaði sig betur
en liann hafði gert. “Ykkur er velkomið að
dvelja hér eins lengi og þið viljið. Constantine
hefir oft ásakað mig fyrir gestrisni mína.
Hann breytir við alla menn, eins og þeir væru
tilheyrandi fiskifélögunutn. Þegar þið voruð
ekki komnir áður en fór að skyggja, hélt eg, að
hann hefði máske haft rétt fyrir sér hvað ykk-
ur snerti, og að þið hefðuð fengið gistingu hjá
einhverjum af eftirlitsmönnum félagsins. ”
‘Aið hentum Svía út úr einum kofanum,”
sagði P’raser, og var auðheyrt, að hann fann
ekki lítið til sín fyrir það þrekvirki, og bætti
við: “Eg býst við, að hann hafi spilt fyrir
okkur við hina.”
“Xei.” svaraði stúlkan. “Þeim er harðlega
.bannað að hýsa nokkum ferðamann, og ef þeir
brygðu út af því, þá kostaði það þá stöðu sína.
Eg vona, að ])ið gjörið ykkur að góðu, það sem
eg hefi að bjóða. Eg skal sjá um, að Constan-
tine líti eftir hundunum ykkur, og það verður
ekki langt ]>angað til að kveldverðurinn er til
reiðu, og eg vona, að þið gerið mér þá ánægju
að nevta hans með mér. ”
Emerson, sem var orðinn hálfpartinn utan
við sig, út af þessu öllu saman, og ekki sízt því,
að finna á þessum stöðvum fagra og háttprújSa
mey, þakkaði boðið. Hver er hún, þessi stúlka?
Hvaðan var hún komin? og hvað gat hún verið
að gjöra á þéssum stöðvumf
Emerson rankaði við sér við það, að Fraser
yar að gjöra þá kunnuga stúlkunni: “Maður-
inn þarna heitir Emerson, en eg heiti French.
Eg er einn af Virginíu ættinni með því nafni.
sem þú hefir máske heyrt um. Það voru nú
karlar í krapinu.”
Stúlkan hneigði sig. En áður en hún fengi
ráðrúm til að svara, greip Emerson fram í með
þjósti allmiklum og leit illúðlega til félaga síns.
“Hann heitir ekki French — nafn hans er Fras-
er fingralausi, og hann er óþokki í tilbót, og eft-
ir því, sem eg bezt veit, ómentaður og óáreiðan-
legur í alla staði. Eg hitti hann, þegar eg var
að fara yfir Norðfjörð, hann var þar með lög-
reglumann á hælum sér. ’ ’
“Lögreglumaðuripn var ekki að elta mig,”
mælti Fraser ohikað. “Hann var kunningi
minn. \ ið enam nokkurs konar félagar, og það
vita allir, sem þekkja okkur. Hann vildi fá mig
til þess að taka á móti skjölum, sem hann var
að senda til manna, er heima áttu suður í ríkj-
um. Það var alt og sumt. ”
Emerson vpti öxlum: ‘ ‘ Stefnu! ’ ’
“Nei, langt frá því. ”
Stúlkan, sem hafði þagað og þótt gaman að
samtalinu, batt enda á það með því að taka til
máls: “Hvort sem nafnið er French eða Fras-
er, þá eruð þið báðir velkomnír. En samt er mér
nær að halda, að þú sért á undanhaldi undan
lögreglustjóranum í Nome, heldur en vinur
hans. Það vill svo til, að eg þekki hann.”
, “Það er kannske ekki hægt að segja, að við
séum verulegir vinir,” mælti Fraser. “Það
væri ef til v’ill rettara að segja, að eg beygði
mig fyrir honum”, um leið 0g hann sagði þetta,
beygði hann höfuðið og gaut augunum út undan
sér og bætti við: “þannig”.
“Eg skil, ” sagði húsmóðirin gletnislega.
“En meðal annara orða, eg hefði átt að segja
ykkur einhver deili á mér, eg heiti uno-frú
Malotte. ”
“Mikið—” bvrjaði Fraser, en áttaði sig áð-
ur en hann sagði meira, og leit gletnislega til
stujKunnar, sem skifti litum undir augnaráði
hans, og Emerson sýndist að brosið, sem um
varir hennar lék, verða óeðlilegt í fyrsta sinni.
Hún sneri sér að honum og mælti: “Eg býst
við, að þú sért á Ieið til Bandaríkjanna?”
“Já,” svaraði Emerson, “við ætluðum okk-
ur að ná í póstskipið í Katami. Eg tók Fraser
með mér til samfylgdar, því það er erfitt að
vera einn á ferð, þar sem maður er ókunnngur.
Eg hefi dálitla skemtun af honum, einstöku-
smnum, þó í rauninni að hann sé mesti leið-
indaseggur. ”
“Já. það hefir þú vissulega haft,” greip
Fraser fram í. “Eg er minnugur á fólk og
nöfn,” og hann leit einkennilega til húsmóður-
innar, — “og svo get eg verið gróflega skemti-
legur. ”
“Ekki hefi eg nú orði ðvar við það,” mælti
Emerson.
“Svo fóru þeir að tala um ferðina og veginn,
möguleikana á að ná í matvæli og góða leiðsþgu-
menn. Eftir að samtalið hafði staðið nokkra
stund, vísaði húsmóðirin þeim til herbergis, og
kvaðst þurfa að líta eftir kveldverðinum.
EF ÞÉR EIGIÐ VINI í
GAMLA LANDINU
sem þér viljið hjálpa til
þessa lands, þá komið og
talið við oss. Vér gerum
allar frekari ráðstafanir.
Farbréfaskrifstofa:
ALLOWAY & CHAMPION,
667 Main Strcet '* 26 861
Umboð fyrir öll Eimskipafélög.
CANADIAN NATIONAL
FARBRÉF
til og frá
Allra Staða
*
1
HEIMI
Þegar hún var farin, settist Fraser niður,
blístraði lágt og mælti: ‘ ‘ Nú er eg hissa. ’ ’.
“Veiztu nokkur deili á henni,” spurði Em-
erson lágt.
“Þú heyrðir það,” svaraði Fraser; “hún
sagðist heita Malotte, og hún er sannarlega
ekki svo óásjáleg. ”
Emerson sá, að sami svipurinn kom á andlit
Frasers og á því var, þegar stúlkan var að
kynna sig þeim.
t
“Já, en hver er hún? Hvernig stendur á
henni? og hvað meinar þetta alt?” og Emer-
son benti á búðarhyllurnar og vörurnar, sem í
þeim voru, og spurði aftur: “Hvað á alt þetta
að þýða?”
“Það væri ef til vill betra fyrir þig, að spyrja
hana sjálfa að því,” mælti Fraser.
'3
1 fýrsta sinni varð Emerson var við ein-
kennilegan hreim í rödd Frasers, en hann var
ekki meiri en svo, að Emerson þótti ekki taka
að hafa orð á því.
Það var.drepið á herbergisdyrnar hjá þeim,
og Indíánastúlkan bað þá ganga til máltíðar.
Þeir fylgdu henni eftir löngum, dimmum göng-
um, sem lágu inn í húsið, sem stóð á bak við
búðina, og þegar þeir komu inn í húsið, sáu þeir,
sér til mikillar undrunar, að þar var alt uppbú-
ið eins og á fínustu heimilum stórborgamna.
Borðsalurinn var ekki að vísu stór, en hann var
skrautlega búinn. Á miðju gólfinu stóð borð
úr mahogany, Á því var snjóhvítur dúkur,
borðbúnaður úr skæru silfri. Leirtauið og hið
dýrasta — blátt með gullnum röndum. Yotns-
glös stóðu á borðinu í röð á silfurfótum, og bar
þetta vott um, hvers lags máltíð það var, sem
beið þeirra. Gestimir voru svo yfirkomnir af
undrun, að þeir gátu ekki veitt þessu öllu ná-
kvæma eftitekt, en þeir sáu, að herbergið var
hið snotrasta, og fundu, að þykkur dúkur var á
gólfinu.
Þegar maðúr hefir verið lengi úti í óbvgð-
um og í burtu frá hinni glæsilegu menningu
stórborganna, og mætt hlutunum í sinni ófág-
uðú mvnd, þá er eins og manni finnist að mað-
ur sé frávaxinn hinum fínni viðfangsefnum,
því sem fagurt er og listfengt; og eftir að vera
búinn að lifa slíku lífi langvistum, þá finst
manni jafnvel, að maður fái fyrirlitningu fyrir
fínheitum og glæsimensku, og viti oft og einatt
ekki af því. að þráin til þeirra hluta hefir sífelt
vakað í sálu manns. Að þreifa á hreinu og
köldu borðlíni eftir slíka útivist, er líkast því
að vera vafinn armi ástmeyjar, sem maður hélt
að væri búin að gleyma sér. Hljóðið í glösun-
um og silfur borðbúnaðinum, er eins og álfa-
bjöllur, sem kalla mann til fortíðar leikja og
endurminninga. Svo þessir tveir óhefluðu
menn'. veðurbarðir, sem fjallaveran og fjalla-
ferðalögin höfðu kent að hafa óbeit á að reiða
máltíð, sem þeir urðu oft að gjöra á bersvæði og
í misjöfnum veðrum, stóðu þama undrandi og
orðlausir, og hafði stúlkan óblandna ánægju af
að horfa á undrun þeirra.
“Þetta er dásamlegt,” sttlndi Emerson upp
að síðustu og leit niður á skinnsokkana, sem
hann var í, sem hárið sneri út á, svo og föt
sín, snjáð og óhrein, og síðast á hendur sér, sem
voru með sprangum og fleiðrum, og mælti:
“Eg er hræddur um, að við eigum ekki heima í
slíku umhverfi.”
“Jú, vissulega eigið þið það,” svaraði stúlk-
an, “og mér þykir sannarlega vænt um að eiga
kost á að tala við vkkur dálitla stund. Það er
nokkuð-einmanalegt að vera hér mánuð fram af
mánuði. ’ ’
“Þetta er ekki svo ósjálegur- Indíána bú-
staður,’, mælti Fraser og leit undrandi í kring
um sig. “Hveraig ferðu að geta haft svona
skrautlegt inni hjá þér?”
“Eg kom með alla mína muni með mér frá
Nome”, mælti Malotte.
“Frg Nome!” greip Emerson fram í.
“Já,” svaraði stúlkan. “Eg hefi verið í
Nome síðan að bær sá var fyrst bygður. ”
“Það er einkennilegt, að við skyldum aldrei
sjást,” mælti Emersony
“Eg var þar ekki lengi,” svaraði Malotte. “Eg
fór aftur til Dawson.”
Aftur fanst Emerson, að gletnissvip bregða
fyrir í andliti hennar, var þó ekki viss um það,
því hún vísaði honum samstundis til sætis og
gaf svo Indíánastúlkunni nokkrar fyrirs-kipan-
ir, sem hafði komið inn í herbergið án þess að
til hennar heyrðist.
Máltíðin var sú einkennilegasta, sem Emer-
son hafði nokkum tíma neytt, því þama á út-
jaðri allra mannabygða, í kofa, sem nálega var
falinn á bak við háan garð, néytti hann afbragðs
máltíðar, sem veitt var af skrautklæddri konu,
er tók greindarlegan þátt í samtali um alla hluti.
Aftur gleymdi hann sjálfum sér. Hver var
þessi kona? Hvað var hún að gjöra á þessum
stað? Hví var hún alein síns liðs?. En hann
hafði of mikið^að hugsa, til að gleyma sjálfum
sér lengi og brjóta heilann um stúlku, sem ekki
kom honum minstu vitund við. Hann fór að
hugsa’um sjálfan sig, og varð enn þögulli, eftir
því sem húsprýðin og menningarbragurinn, sem
í kringum hann var, beindi huga hans meir að
endurminningunum. *
Fraser á hinn bóginn gjörðist málhreifur
undir áhrifum vínsins, og sagði hinar ótrúleg-
ustu reifarasögur af sjálfum sér. Hann hélt
athygli húsmóðurinnar, þar sem félagi hans
gjörði.st enn þögulli og áhyggjufyllri.
Malotte var ekki ánægð með þá afstöðu, og
henni féll miður, að sá yngri af gestum sínum
skyldi gjörast þögulli og áhyggjufyllri eftir því
sem á leið máltíðina, svo hún tók fyrsta tæki-
færi, sem gafst, til þess að yrða* á hann og
dreifa þunglyndis hugsunum, sem auðsjáanlega
ásóttu hann. Haiyi svaraði orðum hennar
kurteislega, en hún gat ekki með nokkru móti
fengið hann til þess að halda samtali uppi.
Bannfærðist hún um, að þagmælska Emersons
stafaði ekki af einurðarleysi, en hún áttaði sig
ekki á, hvað að honum gengi, fyr en hún sá út-
undan sér, að hann var að þreifa á silfurborð-
búnaðinum, eins og að hann mintist við forna
vini, og þá skildist henni, að borðbúnaðurinn og
máltíðin rifjaði upp fyrir honum gamlar end-
urminningar. En þó hún reyndi alt, sem hún
gat, þá gat hún ekki vakið hann af dvala end-
urminninganna.
Að síðustu tók hann sjálfur til máls: “Þú
sagðir, að eftirlitsmönnum félaganna væri bann-
að að hýsa ferðafólk. Hvers vegna er þeim
bannað *það ”
“Það er regla, sem félögin fylgja.”
“Eru þau hrædd um, að einhver finni gull-
námur hér í kring?” spurði Emerson.
“ Já. Áin hérna er laxauðugasta á í heimi.
Ótakmörkuð mergð af laxi gepgur upp í hana
árlega, og virðist aldrei bregðast. Þess vegna
vilja veiðifélögin halda því leyndu og sitja ein
að krásinTli,” svaraði Malotte.
“Eg skil ekki þetta almennilega, ” mælti
Emerson.
“Það er þó ofur einfalt,” mælti Malotte.
“Kjalvík er einangruð og veiðitíminn er svo
stuttur, að félögin verða að fá menn sína frá
Seattle, og þangað fara þeir svo allir á haust-
in. Ef að gull skyldi finnast hér nálægt, þá
mundu félögin tapa mönnum sínum, sem allir
þeystu óðara af stað í gullsleit, og þau mundu
við það bíða mörg hundruð þúsund dollara
skaða, því tími væri enginn til þess að ná í aðra
veiðimenn. Það mundi þjóta upp bær hér á ör-
skömmum tíma, ef slíkt kæmi fyrir. Námamenn
mundu streyma að úr öllum áttum, og vinnu-
menn yrði erfitt að fá í lengri tíð, og ofan á alt
saman, augu allra stara á Kjalvík, og menn
mundu ef til vill koma auga á auðlegð þá,'sem í
laxúeiðinni felst, og fara að keppa við félögin,
sem nú sitja ein að henni og ausa laxinum upp
úr Kjalvíkánni. Svo þú sérð, að það eru marg-
ar ástæður til þess, að halda námamönnum í
burtu héðan.”
“Nú skil eg,” mælti Emerson.
“Þú getur ekki fengið pund af mat, eða
gistingu keypta hér, hvað sem þú býður. Eft-
irlitsmennirnir eiga stöðu sína undir því, að
þeir séu nógu ákveðnir í að vísa öllum vegfar-
endum, sem gistingar biðja, á bug, og Indíán-
arnir þora ekki að láta neitt af hendi — ekki
einu sinni marhnút, því þá eiga þeir á hættu, að
félögin neiti að láta af hendi við þá allan mat-
arforða.”
“Svo það er ástæðan fyrir því, að þú hefir
sett hér upp verzlun,” mælti Emerson.
“Ekki er nú það,” svaraði Malotte. “Þetta
er forði handa mínum eigin vinnumönnum. ”
“Þínum eigin vinnumönnum, ” endurtók Em-
erson.
“Já,” svaraði Malotte. “Eg hefi menn við
gullsleit hér yfir í hæðunum, en eg annast sjálf
vistaforðann. ?’
“Þú hefir þá sagt fiskifélögunum stríð á
hendur,” mælti Fraser glottandi.
Eg býst við, að það sé skilið svo,” svaraði
Malotte. “Egvissi, að aldrei hafði verið leitað
að gulli á þessum stöðvum, og leigði mér því
skip í Nome og réði til mín menn, og kom hing-
að snemma síðastliðið vor. Við virtum skipan-
ir eftirlitsmannanna að vettugi, og þegar vöru-
skipin komu í vor, þá lukum við við að byggja
þessa kofa, og menn mínir fóru upp í fjöll, þar
sem erfitt var að ná til þeirra. En eg var hér-
eftir, að líta eftir vistum okkar og taka á móti
ofsóknum þeirra, er yfirráðin þykjast hafa
hér. ’ ’
“En þeir hafa þó sannarlega ekki farið að
ofsækja þig?” sagði Emerson, sem farinn var
var að sýna áhuga fyrir máli þessarar ungu og
einkennilegu stúlku.
“Þú heldur ekki,” svaraði Malotte og hló
kuldahlátur. “Þú þekkir ekki upplag þessara
manna. Þegar að menn berjast fyrir peningum
of að eins peningum, þá er ekki um neina sam-
vizku að ræða, drengskap eða dygð. Heldur
grípa menn til þeirra ráða, sem handhægust eru.
Um siðferðisreglur í sambandi við peninga, er
ekki að ræða, og menn berjast fyrir þeim með
meiri ákafa en nokkru öðru. Þeír gátu að vísu
ekki farið í handalögmál við mig, af því að eg
var kvenmaður, en þeir reyndu alt annað, og
eg er ekki viss um, að þess verði langt að
bíða, að þeir jafnvel leggi á mig hendur.
Niðursuðu verksmiðjurnar eru eign mismun-
andi manna, en þeir hafa eina yfirstjórn, og
það er einn aðal ráðsmaður yfir þeim öllum.
Hann heitir Marsh — Willis Marsh, — og
hann er, eins og gefur að skilja, ekki vinur
minn. ’ ’ \
“Það meinar, að sameinaðir stöndum vér,
en sundraðir föllum vér,” greip Emerson fram
í fyrir henni.
“Það er rétt sem það er, og þeir sýnast geta
falið svo ábyrgðina, að hvergi er hægt að koma
henni fram. Það fyrsta, sem þeir gerðu, var
að sökkva skipinu mínu. Þið getið séð möstrin
standa upp úr ís^ium hérna fyrir framan í
fyrramálið. Einn vélabáturinn þeirra rak sig
á það, þó það væri fyllilega hundrað fet úr
þeirra vegi, þar sem það lá við akkeri á höfn-
inni. Það átti að vera óviljaverk, og svo var
Marsh svo ófyrirleitinn að koma til mín og
biðja mig um skaðabætur fyrir skemdir á bát
sínum; sagði að ekkert Ijós hefði verið á skip-
inu og menn hans þess vegna rekist á það.”
Einlægur fyrirlitningarsvipur lýsti sér í
augnaráði Malotte, er hún hélt áfram frásögn
sinni. “Það dettur engum í hug, að láta Ijós
brenna á skipum, þegar þau liggja við akkeri,
æin.s og skip mitt gerði. Eftir að Marsh var
búinn að sýna mér vald sitt á þennan hátt, hafði
hann í hótunum við mig persónuléga. Síðan
hótaði hann að sækja mig að lögum, en eg dauf-
heyrðist við hvorutveggja. Þá drap hann einn
af mönnum mínum, eins og þið ef til vill hafið
heyrt.”
“Það er ómögulegt,” mælti Emerson.
“Jú, það er mögulegt,” hélt Malotte áfram.
“Ófyrirleitnir menn víla ekkert fyrir sér, þar
sero ■engin lög ná til þeirra. Þeir hika ekki við
neitt, þar sem um peninga er að ræða. Að því
leyti eru þeir ólíkir kvenfólkinu. Eg hefi ald-
rei heyrt, að.kvenmaður hafi myrt neinn til
fjár. ”
“Var þetta virkilega morð?” spurði Em
erson.
“Dæmdu sjálfur um það,” mælti Malotte,
“þessi vinnumaður minn gekk ofan í sölubúð
þeirra, til að kaupa einhverjar nauðsynjar, og
þeir gáfu honum brennivín, þar til að hann var
orðinn ölvaður; svo stungu þeir hann. Þeir
sögðu, að hann hefði komist í sennu við Kína-
mann, sem hefði veitt honum áverkann, en það
var alt að kenna Vilhjálmi Marsh. Þeir færðu
svo manninn hingað heim, og lögðu hann á
tröppurnar fyrir framan húsið, rétt eins og eg
hefði verið orsök í dauða hans. Það var ótta-
legt!” Það fór hrollur um hana sem snöggv-
v ast og hún krepti fingurna í lófa sér, svo hnú-
arnir hvítnuðu.
“Og þú ^ast samt fast við þinn keip?”
spurði Emerson.
“ Vissulega,” svaraði Malotte. “Eg á all-
mikið á hættu,” hélt hún áfram, “og eg ætla
ekki að láta bugast,” bætti hún við, um leið og
hún braut glasið, sem hún hélt á í hendinni, án
þess að hún varaði sig á því.
Hún virtist alt í einu vera orðin köld og
vægðarlaus, eins og þeir sem þurfa að reiða sig
á sín eigin /úrræði, stundum verða, og Emerson
virtist, að hún hefði elzt um tíu ár. Og það var
næstum óskiljanlegt, að þessi veikbygða stúlka
gæti átt yfir eins mikilli einbeittni og hugprýði
að búa, til þess að ráða fram úr vanda spurs-
málum sínum, og raun varð á. Emerson fanst,
að hann gæti skilið dirfsku þá, sem hefði hrund-
ið henni út í æfintýri líkt og þetta í fyrstu, en
að halda mótstöðunni uppi, við það sem hún
átti að etja, það var karlmannsverk, og það
þurfti karlmanns áræði til þess, og samt var hún
í öllu hin kvenlegasta, og honum fanst jafnvel,
að hann hefði aldrei mætt kvenmanni, sem var
hæverskari eða kvenlegri, en einmitt hún.
“Sem betur fer, þá er veiðitíminn stuttur,”
hélt Malotte áfram og hnyklaði brýraar. “En
eg veit ekki, hvers eg má vænta að sumri.”
“Mér þætti gaman að kynnast þessum
Marsh, og mönnum hans,” mælti Fraser.
“Ertu hrædd um, að þeir sýni þér meira of-
beldi?” spurði Emerson. /
Malotte ypti öxlum og sagði: “Eg á von á
því, en óttast það ekki. Eg hefi Constantine til
að hjálpa mér, og þið munuð viðurkenna, að
hann er betri en enginn,” og hún brosti góðlát-
lega, er hún hugsaði um gesti sína og Constan-
tine, þegar hún kom til þeirra fyr um kvöldið;
‘ ‘ og svo er systir hans, Chakawana, sem er mér
eins trú og fylgispök — Chakawana er hljóm-
þýtt nafn, finst ykkur það ekki? — Það mein-
ar “Snjófugl” á Alutamáli. En þegar hún er
áreitt, þá líkist hún meir fálka. Eg býst við, að
það sé rússneska eðhð, sem kemur fram í
henni.”
Malotte varð sér þess meðvitandi, að gestir
hennar virtu hana fyrir sér með óblandinni
undrun, og til þess að beina augnaráði þeirra
og aðdáun frá sér, þá stóð hún á fætur og
benti þeim inn í næsta herbergi og mælti: ‘ ‘ Þið
megið reykja þaraa inni.”
Emerson, sem var orðinn utan við sig af
öllum þessum undarlegu atburðum, stóð einnig
á fætu og fylgdi Malotte ásamt Fraser inn í
næsta her.bergi.
3. KAPITULI.
Skrautið í borðstofunni og máltíðin sjálf
hafði að nckkru leyti undirbúið Emerson undir
það, sem fyrir augun bar, er hann kom inn í
setustofuna — það var að eins eitt, sem hann
furðaði sig mest á að sjá þar—píanó. Á gólf-
inu voru bjamarfeldir, stórir og þægilegir hæg-
indasetólar. Borðið á miðju gólfi var þakið
blöðum og tímaritum. Bókaskápar voru fram
með veggjunum og þétt raðað bóku í þá. Á
þessu furðaði hann sig ekki og ekki heldur á að
sjá körfu með hannyrðum í,—en píanó hér inni
í Kjalvík, það hafði honum aldrei getað komið
til hugar. Malotte hefir víst séð undrunarsvip-
inn á andliti hans, því hún rauf þögnina með
því að segja: “Eg er óhæfilega eyðslusöm, er
ekki svo? En það er mitt mesta yndi, og þegar
eg hafði svo lítið að gjöra, þá gat eg ekki néitað
mér um það. Og alt, sem eg hefi að gjöra, er
að lesa, aka út á hundasleðanum mínum og leika
svo á hljóðfærið.”