Lögberg - 21.04.1927, Blaðsíða 4

Bls. 4
LöGBERG, FIMTUDAGINN 21. APRÍL 1927.
m
Jogbcrg
Gefið út hvern Fimtudag af Tke Col-
umbia Press Ltd., Cor. Sargent Ave. &
Toronto Str., Winnipeg, Man.
Talnimnn N-6327 ofi N-6328
Einar P. Jénsson, Editor
UtanásknK tii biaðsins:
T^E «0LUIV|Bi/\ PRES3, Ltd., Box 3172, Winnlpeg. Maq.
Utanáskrift ritstjórans:
íDiTOR LOCBERC, Box 3172 Winnipeg, Man.
VerS $3.00 um árið.
Borgist fyrirfram
The •‘Löiibar*'' la printað anrt publlahed by
The Columbik Praaa, Limited, ln tha Columbla
Bulldlng, t H 5 ðarsent Ave., Wlnplpeg, Manltob&.
Sumar.
1 eitt skiftið enn, hefir ströngum og þrálát-
um vetri verið til grafar fylgt, en völdin feng-
in í hendur sólblíðu sumri. — SumaTið er au-
fúsugestur þjóðanna, en þó ekki hvað sízt hinni
íslenzku þjóð, er flestum þjóðum fremur hefir
mikið af vetrarríki að segja. Sumardagurinn
fvrsti telst með stórhátíðum íslenzkrar þjóð-
sálar, er fólk á öllum aldri hlakkar til.
Oss, er fædd vorum og alin upp heima á Is-
landi, mun seint úr minni líða hátíðarblærinn,
er yfir öllu hvíldi á sumardaginn fvrsta. Jafn-
vel fátækustu ihn-heiða og afdala býlin, skiftu
svoum avip, að því er oss fanst, að þau líktust
nnklu fremur konungshöU, en kotungs hreysi.
Ekki var því þó ávalt að fagna, að verulegt
sumarveður fylgdi sumardeginum fyrsta, því
oft lá hjam yfir öllu svo langt -sem augað eygði
og stundum varð aíli að etja við mannskæðan
hríðarbvL En breytingin var raunvemleg
engu að síður. Sumarhugsunin hafði náð ó-
takmörkuðu valdi á sál fólksins og í augum
þess speglaðist djarfsækin von um nýja giftu
og gull í mund. Menn réttu hverir öðrúm hend-
ina, með viðkvæmri ósk um gleðilegt sumar. og
í handtakinu falst heill heimur af trausti til
gróandans og lífsins.
Sumarið er vagga hárra hugsjóna. Yonir
]>eirra manna, er svarið hafa sumar-hugsjón-
inni hollustu, eru víðfleygar og láta aldrei hasla
ser voll. Þær eru æðaslög enduryngingar hlut-
verlcsins mikla.
Gott er oss, Iðunn, um eplin að dreyma, —
þinn andi er fjöldanum kær,
’þótt einstaka hjárænu gjamt sé að glejona
grafi sig dýpst inn í myrkursins heima
með hugblæinn haustinu nær.
Sérhverri þjóð er þörf á vormönnum, —
hugprúðum drenglyndismönnum, er markið
setja hátt, án þess að spyrja nokkum leyfis.
Vor fámenna, íslenzka þjóð, hefir gilda ástæðu
til að vera forsjóninni þakklát fyrip þann
fjölda frækilegra manna, er liún á öllum öldum
hefir eignast og borið hafa hróður hennar víða
um lönd. En gróðinn mesti hefir þó legið í
því, að þeir hafa stöðugt verið að þroskast, —
vaxið úr vormenskunni, upp í rökspaka hásum-
arsmenn, er lyft hafa Grettistökum. —
Margur á vafalaust um sárt að binda frá
vetrinum síðasta, þótt víðtaöka blessun hafi
hann mörgum veitt. En nú er sumarið komið,
með lífsteininn, sem fægja skal og græða sár-
in. Trvggingin er eilífs eðlis, hún er falin í
sólbjarmanum, langdeginu og gróðrarskúmn-
um.
Langdegisþráin lifnar, stækkar,
í litbrigðum vorsins skýrð.
Andlegu skuggunum óðum fækkar, —
ísrviljans konungur seglin lækkar
og druknar í morgunsins dýrð.
Er það ekki dásamlegt fagnaðarefni, að
hafa fæðst til þess að verða sumrinu samferða
ár eftir ár, njóta veðurblíðunnar í skauti þess
og dreyma þar alla sína voldugustu drauma?
Sú er vor heitasta ósk, að sumarið nýbyrj-
aða, megi ekki einungis farsælt verða fólki
voru í efnalegum skilningi, heldur einnig flytja
sólskin og sálarfrið inn á hvert einasta íslenzkt
heimili, hvar í heimi sem er, svo að þar fái að-
eins þau ein frækom skotið rótum, er til sannra
manndygða miða.
Að svo mæltu óskum vér íslendingum beggja
megin hafsins, góðs og gleoilegs sumars.
Alt af batnar það.
/
J síðasta tölublaði Hoimskringlu, er með ör-
fáum og undur hógværam orðum, svolítil til-
raun til þess ger, að andmæla hinu og þessu í
greinarstúf vorum í Lögbergi, er í þá átt hneig,
að sýna fram á ])að með ómótmælanlegum rök-
um, hve staðlausar að ásakanir Heimskringlu-
rit.stjórans í garð liberal-progressive samhands-
þingmannanna frá Manitoba hefði verið, og
hver hætta væri á ferðum, ef þvílíkir sleggju-
dómar yrðu teknir góðir og gildir átölulaust.
Ritstjóri Heimskringlú kallar þetta síðasta
fóstur sitt PíslarvTotta, og höfum vér ekkert
við nafnið að athuga. Pin hitt vekur í huga
vorum undursamlega aðdáun, hve óvenju fá-
orður ritstjórinn að þessu sinni er, því afkvæm-
ið tekur ekki upp iiema meginið af ritstjómar-
síðu blaðsins, að undantekinni auglýsingunni
um nýrnapillur Dodd’s leyndarlyfja félagsins.
íin hvert er svo erindi þessarar píslarvættis-
lokleysu, og hvar er sannleiksperlumar að
finna, er hún vafalaust átti að leiða í ljós
Fyrst af öllu ríður á, að menn láti sér það
skiljast, að ritstjórinn er gramur. Hann hefir
alt af verið gramur, haft alt á liornum sér, frá
þeim eftirminnilegu tímum, er honum mis-
tókst, fyrir lítt afsakanlega sjóndepru kjósend-
anna í Gimli-kjördæmi, að vernda sæmd þeirra,
á Teulon-fundinum fræga, eins hart og hann
hafði þó lagt að sér, að kunnugra manna sögn.
Og þegar einhverjum er gramt í geði, er- ávalt
undir hælinn lagt, á hverjum að gremjan helzt
bitnar.
1 þessu tilfelli, era það liberal-progressive
sambandsþingmennirnir frá Manitoba, er fyrir
7 vandlætingarsvipunni verða. Þeir eiga allir
-að vera svikarar, að undanteknum Mr. Bird frá
Nelson, — svikarar fyrir það, að reynast köll-
un sinni trúir, svikarar fyrir það að hafa farið
ráðvandlega með umboð það, er kjósendur fóln
þeim í síðustu kosningum, sem opinherlega var
því skilyrði bundið, að þeir veittu frjálslynda
flokknum óskorið þingfylgi, í því falli, að hon-
um yrði falin myndun nýs ráðuneytis. Allir
liberal-progressive þingmennimir héðan úr
fylkiúu, vora kosnir með aðstoð frjálslynda
flokksins. Báðum aðiljum var jafn-ljóst, hve
samvinnu-þörfin var brýn, — hve hörmulega
illa gæti te'kist til, ef kjósendur, með náskyldar
skoðanir í öllum meginmálum, bærust á bana-
spjótum. Hér var því um ekkert leyni-brall
að ræða, heldur að eins um sjálfsagða sam-
vinnu, grundvallaða á sameiginlegum stefnu-
kjarna, án tillits til flokksheita.
Jafnskjótt og úrslit kosninganna urðu heyr-
inkunn, og sýnt var, að Mr. King yrði falin
stjómarformenskan í heridur, fór hann þess á
leit við Bobert Forke, að hann tæki sæti í hinu
nýja ráðuneyti. Vildi Mr. Forke í fyrstu engu
um það lofa, og kvaðst að sjálfsögðu verða
fyrst að ráðfæra sig við hina nýkjörau liberal-
progressive þingmenn, er kosnir hefðu verið í
fylkinu. Voru þeir þegar til fundar kvaddir
og það að ráði gert, að Mr. .Forke skyldi taka
tilboðinu um ráðherraembætti, með það fvrir
augum, að með því myndi hinn nýi þingflokk-
nr geta veitt málefnum fylkisins og Vestur-
landsins í heild, greiðari framgang á þingi, en
ella myndi verið hafa. Kjósendur höfðu ekk-
ert við aðferð þessa að athuga, sem var heldur
ekki að búast við, því hún var beiij afleiðing
þess, sem um var barist í kosningunum.
Liberal-progressive þingmennirnir héðan
úr fylkinu, em að því er vér vitum bezt, stór-
nýtir sæmdarbændur, með langa lífsreynslu að
baki. Menn, sem erjað hafa jörðina nótt og
nýtan dag, rutt vegi, jafnað myrkviðarþeltin
við jörðu og ræktað á rústum þeirra gróður-
þrungna akra. Oss finst það satt að segja ó-
skiljanlegt, að ungur maður, nýkominn úr ann-
ari heimsálfu, jafnvel hversu skýr sem hann
er, skuli færast það í fang, að knésetja slíka
menn og bendla nöfn þeirra við svik, b^egða
]>eim um stefnusvik fyrir það eitt, að þeir skuli
íeyfa sér að líta nokkuð öðrum augum á málin^
en hann sjálfur. Og hvað þekkingu á landbún-
aðarmálum að minsta kosti áhrærir, má það
nýstárlegt fyrirbrigði kallast, að hinir liberal
progressive þingmenn vorir, slagi þó ekki
nokkuð hátt upp í ritstjóra Heimskringlu.
Að sjálfs hans^ögn, hlýtur ritstjóri Heims-
kringlu að hafa merkilega ófreskigáfu til að
bera. Hann les samvizku manna í fjarlægum
fylkjum, eins og fara gerist, og þá að sjálf-
sögðu kvenna líka. Hann er svo sem ekki í
miklum vafa um það, jjvemig þeim hafi innan
brjósts verið, liberal-progressive stefnusvikur-
unum frá Manitoba, er þeir geiddu fjálögunum
atkvæði. Máli sínu til stuðnings, vitnar hann
lítillega í ræður þeirra Mr. Glens frá Marquette
og Mr. Browns frá Lisgar, er sýnilega voru þó
ekki óánægðari með f járlögin en það, að báðir
greiddu þeim atkvæði.
Með tilliti til tollvemdunar kerfisins, má
geta þess, að breytingar á því á þingi, em nú
engan veginn jafn auðveldar og áður var. Pöst
nefnd, er “Tariff Board” nefnist, hefir nú
orðið mál þetta með höndum, og verða allar
breytingar og kröfur fyrst að fara í gegn um
hennar hendur, áður en lagðar skuli fyrir þing
til fullnaðar-úrskurðar. Meðfram af þeirri á-
stæðu var það, að minna var talað um hreyt-
ingar á verndartollum af hálfu þingmanna-
efna frjálslynda flokksins og þeirra, er undir
nafninu liberal-progressives gengu, en venja
hafði áður verið til. Hitt er jafn-ljóst, eins og
vér mintumst á í hinni fyrri grein vorri um
þessi mál, að frjálslyndi flokkurinn taldi eíkki
mikillar verndartolla lækkunar von á þing-
inu nýafstaðna, ofan í lækkunina miklu frá í
fyrra, þótt hann enn sem fyr lýsti trausti sínu
á lágtollastefnunni. Frjálslynda stefnan er
sönn trúmensku-stefna, — hún hefir aldrei
bmgðist máLstað fólksins eins og svo margar
aðrar stefnur hafa gort. Hún er hvorki íhalds-
né æsingastefna, hún þræðir gullna meðalveg-
inn, samstíg þroska hverrar kynslóðar um sig.
Ritstjóri Heimskringlu ])eytir upp miklu
moldviðri, út af lækkun tekjuskattsins á nýaf-
stöðnu þingi. Hann virðist eiga afar-örðugt
með að átta sig á því, að allir þeir, er á annað
borð greiða tekjuskatt, hagnist hlutfallslega
jafnt við lækkun þá, er nýverið var leidd í gildi.
Tæpast verður þó með sanni sagt, að slíkt sé
afar vandskilið. Segjum að lækkunin nemi 5
af hundraði upp og niður af tékjum þeirra
allra, er skattskyldir em. Hvar koma þá öf-
ugu hlutföllin til greina? Gott og vel. Rit-
stjórinn er grairiur enn, — sennilega meðfram
yfir því, að þeir, sem óskattskyldir eru og þar
af leiðandi engan tekjuskatt greiða, skuli ekki
hagnast líka. Hann um það.
Það er annars næsta eftirtektarvert, hversu
Heimskringlu-ritstjóranum á þessari síðustu
píslarvættis krosferð sinni, tekst meistaralega
að blanda saman fjarskyldum málum, og bve
natinn hann er við það í tilraunum sínum, að
lýiða sem allra vandlegast athygli lesendanna
frá umtalsefninu, eða málskjamanum sjálfum.
Til dæmis er það eitt trompið, er notað skal til
þess að sanna svik á liberal-progressive þing-
mennina frá Manitoba, að einn af þingmönnum
frjálslynda flokksins frá Quebec, Mr. H. E.
Lavigueur, hafi látið í ljós ánægju sína yfir
fjárlögum síðasta þings. Fyr má nú rota en
dauðrota. Það er eins og allir megi til með að
vera óánægðir við alt og alla, úr því að rit-
stjóri Heimskringlu er ekki í sem beztu skapi.
Einu sinni sátu fjórir menn við spilaborð,
— vora að spila “íslenzka vist”, og var að
sjálfsögðu sóló í spilinu. Einn maðurinn var
skjótur til víga og ofurhugi hinn mesti. Hann
sat í forhönd og fé'kk alla spaðana, þrettán að
tölu, á hendina, — og hann sagði heilsóló for-
takslanst. Glæsimennið rak bylmingshögg í
borðið og sló út spaðatvistinum. Enginn “be-
kjendi”, og þó sveik enginn lit. Glæsimennið
vaknaði við vondan draum, — féll á útslættin-
um við lítirin orðstír. Eitthvað svipað fer
stundum fyrir ýmsum þeim, er svo miklum
kafa beita í meðferð opinberra mála, að þeir
gofa sér ekki tíma til, að skoða þau í réttu
Ijósi. 1 afskiftum ritstjóra Heimskringlu af
almennum málum, virðist oss, því miður, oft
og einatt kenna slíks ofurkapps, að sanngimin,
sem þó er hverju máli nauðsyleg, verði iðug-
lega að sitja á hakanum. Og eitt óyggjandi
dæmið því til sönnunar, er hin gersamlega ó-
verðskuldaða árás hans á liberal-progressive
sambandsþingmennina frá Manitoba.
ÞEIR SEM ÞURFA
LUMBER
KAUPl HANN AF
The Empire Sash& Door Co.
Limited
Office: 6th Floor Bank of Hamilton Chambers
Yard: HENRY AVE. EAST. - - WINNIPEG, MAN.
VERÐ og GŒDl
ALVEG FYRIRTAK
i
gróðahlutdeildar ávísunar
Enskir,skáldmœltir skóladrengir
Áhugi þeirra fyrir Eddunum og Goðafrœði
Norðurlanda.
Ekki alls fyrir löngu, stóð ritgerð um þetta.
efni, eftir Prof. C. F. Hamilton, í tímariti, sem
gefið er út af McGill háskóla.
Prof. Hamilton byrjar ritgerð þessa með
því að skýra frá, að það hafi verið siður stú-
denta þeirra, sem stunduðu nám með honum,
að gera eftirlíl<ingar af enskum bókmentum.
Námsfólkið myndaði með sér félagsskap fyrir
þessar tilraunir. Er svo að skilja, sem þeim
hafi fundist, að þetta vera ein námsgreinin, og
ekki sú þýðingarminsta. Því öllum hlutaðeig-
endum var það ljóst, að tilraunir þessar sköp-
uðu meiri áhuga heldur en flestar aðrar náms-
greinir.
FÉ. sparað í æsku, er virði tvöfalds spariféum
miðjan aldur. Margur, sem ríkur er í dag,
keypti sér rétt til gróðahlutdeildar með þeim
peningum er hann sparaði úr borgunarumslag-
inu. Allir sem nógu sterkan vilja hafa, geta
gert hið sama.
Maðurinn sem sparar, er maðurinn sem efnast.
The Royal Bank
of Canada
Lœvirkinn (The Skylark).
He clears his voice with að sip of the dew
That fies on the grass when the day is new,
Then spreads his wings and soars on high
Till he ’s naught but a spec in the vast blue sky.
“Eftir að eg varð kennari,” bætir Prof.
Hamilton við og heldur áfram: “vona eg að
mér hafi tekist að finna heppilegri aðferð til
þess að glæða og halda við áhuga fyrir málinu,
hvort heldur bókmentir vora kendar í bundnu
eða óbundnu máli. En nú fyrir stuttu veittist
mér tækifæri til þess að kynnast nýrri kenslu-
aðferð, sem vakti hjá mér fomar enduminning-
ar. Kensluaðferð sú, .sem eg ætla að skýra frá
hér, hefir hepnast vel og hefir verið notuð við
Perse skólann í Cambridge á Englandi. Skóli
þessi er einn af elztu málfræðisskólum þeim,
sem gamla England er svo auðugt af. Dr. W.
H. D. Rouse, frægur mentafrömuður, var skóla-
stjóri við Perse skólann á tímabili því, sem hér
ræðir um. Drengir þeir„ sem nutu undirbún-
ingsmentunar fyrir háskólanám, innrituðust á
aldrinum níu—tíu ára. Þótt stúdentar, sem
þangað koma, séu þar eins og annars staðar
misjafnir að hæfileikum, þá koma þeir venju-
lega nokkuð vel út við próf. 1 samkepni við aðra
skóla samskonar, vinnur Perse skólinn æfinlega
sinn hluta af verðlaunum, sem kept er um.”
“Af því að þessi nýja kensluaðfyð hefir
hepnast vel við skóla þennan á Englandi, finst
mér það vera skylda mín, að skýra frá þvi
með fáum orðum. Hefi eg þá sérstaklega í
huga mína fornu bekkjarbræður, og auðvitað
alla, sem áhuga hafa fyrir bókmentum og
kenslumálum.”
Nú kem eg að því efni í ritgerð Prof. Ham-
iltons, sem ætti að vera fróðlegt fyrir unglinga
sem nú eru að alast upp og ánægju hefðu af því
að kynna sér Eddurnar og goðafræði Norður-
landa. Enginn hugsandi maður, sem les Edd-
umar, gleymir þeim vizkubranni; þar er sýnd-
ur hugsunarháttur forfeðra okkar með svo
skýrum og eftirminnilegum dráttum, að það er
eins og viðburðir liðinna alda komi til manns—
komi til baka með yfimáttúrlegum töfrakrafti.
Myndimar, sem þar eru dregnar, virðast
vera svo nærri þeim, sem les með samúð og
skilningi. Þannig löguð áhif böfðu Eddurnar
á hina ungu ensku námsmenn. Eftir að þeir
voru búnir að lesa Shakespear og þaðtbezta,
sem þeim var boðið af enskum bókmentum, þá
velja margir þeirra Edduraar og goðafræði
Norðurlanda til þess að semja kvæði og leikrit
lít a£ þeim.
Prof. Hamilton tekur það fram, að þekking
sem liann hafi af Perse skólanum, sé af fimm
“Perse Playbookes’, sem hafi verið safnað til
á áranum 1912—15. Hann segist aldrei hafa
stundað nám við þenna skóla.
Sú minsta af þessum bókum, sem gefnar
voru út af W. Heffner and Sons, Cambridge,
hefir innan við fjörutíu þlaðsíður; lengsta bók-
in er um 200 bls. Innhald era leikrit í bundnu
máli, um margs konar efni. Nítutíu og fimm
skóladrengir eru tilnefndir sem höfundar. Þess
er ekki getið, hvað jnargir nemendur hafi
stundað nám við skóla þenna á þessu tíma-
bili — 1912-15. Fullkomlega sjötíu af hundr-
aði af öílum skóladrengjum frá tíu til fjórtán
ára, geti ort ljóð sómasamlega (write credit-
able poetry). Það er eins og skóli þessi hafi
uppgötvað kristalstæra lind í mannlegu eðli,
sem aðeins fáum var áður leyft að drekka af.
Þótt ekki séu allar þessar uppsprettulindir
vatnsmiklar, eða straumþungar, þá eru þær
eftirminnilegq. tærar og þýðar. Sanngjarnt
virðist að sýna eitt dæmi.
His musical notes come fast and frée
In a strain of sweetest melody
He pours them out so rieh and clear,
That his thrilling song the world may hear.
To guard the nest his mate must stay
But her heart is cheered by his roundelay,
When sunset comes with its rósy glow
He’ll leave his heaven for his love below.
Þetta kvæði er eftir tólf ára dreng — Adrien
Tuffield.
Það hefir verið sameigin-
legt álit okkar Islendinga, að
við höfum ekki verið afskift-
ir, þegar skáldamiðinum var
skift. Ef margir tólf ára
drengir af fslenzku bergi
brotnir geta ort eins laglega
eins og Adrien Tuffield, þá
væri gaman að heyra frá þeim.
“Pyrir nokkmm árum byrj-
uðu sumir af þessum skóla-
drengjum að koma fram fyrir
almenning með leikrit, sem
þeir höfðu sjálfir samið; var
gerður að því góður rómur.
Meðal vel 'þektra manna, sem
hafa látið í ljós undrun og að-
, dáuri, yfir leikendum þessum
og leikritum, era aðaLsmenn-
irnir Walter Raleigh, frægur
rithöfundur; F. R. Benson,
frægur leikari, og fomfræð-
ingurinn Cecil Sharp. ”
Af þeim leikrituni, sem get-
ið er um að samin iiafi verið
af stúdentum Perse skólans,
em þrjú samin eftir efni úr
Eddunum: “Thors Hammer”
ritað “in blank verse” af
nokkrum liinum yrigri drengj-
um. “Dauði Baldurs” og
“Freyr’s Wooing”'. Meðal-
áldur ])essara ungu stúdenta
var tólf og hálft ár. •
“Það er deginum ljósara,
að liöfundarnir kasta sér með
brennandi áhuga inn í hinar
dularfullu og andríku norrænu
æfintýrasögur. Útsýnið er
þar hreint og fagurt og skáld-
legt. Eftir að nemendurnir
með aðstoð kennaranna, hafa
niargsinnis farið í gegn um
eitthvert æfintýri eða goða-
■sögu, sem sérstaklega heillar
hugann, þá eru ræður þær,
sem haldnar eru, skrifaðar
upp. Þó eru það stundum
ekki nema fáeinar setningar í
bundnu eða sundurlausu máli.
Öllu, sem nokkurs þykir um
vert, er haldið saman, svo er
valið úr því síðar. ”
Prof. Hamilton sýnir lit-
drátt úr leikriti, “Dauði Bald-
urs”, sem var hið þriðja í röð-
irini, eftir “Thor’s Hammer”.
Fyrstu tildrög fyrir þessum
leikritum voj-u í þriðja bekk.
“í sumum tilfellum er erfitt'
að segja um það, hver þessara 1
drengja er höfundur — hver!
lagt hefir mest eða minst til—|
sérstaklega, þegar um leikrit
er að ræða.”
Mörg af hinjnn beztu Ijóð-
um, sem Prof. Hamilton sýnir
í þessari ritgerð, em eftir
drengi, sem aídrei hafa kom-
ið fram nema með það eina
kvæði. . Auðvitaðr J á sér hið
sama stað þar eins og annars-
staðar, að mikill méiri hluti
nemendanna hætta öllum til-
raunum við Ijóðagerð, þegar
skyldustörf fullorðins áranna
taka upp allan tíma. — Þá
hætta flestir að svara röddun-
um dularfullu, af því þær hafa
svo lítið “verzlunar vit — svo
lítið praktiskt gildi”.
“Áhugi okkar í skölanum,”'
segir einn af kennurunum, H.
Caldwell Cook, sem er sjálf-
ur skáld, “fyrir hinum nor-
rænu goðum, var að þakka
fróðleikslöngun, og forvitni
eins nemandans — faðir hans
las Eddurnar.”
Ef það er rétt, sem sagt var
eitt sinn í ritstjórnargrein í
'vestur-íslenzku bíaði, að fólk
hér fyrir vestan eigi mjög erf-
itt með að skilja Islendinga-
sögur og Eddumar skilji fá-
ir, þá er það nokkurn veginn
víst,, að faðir þessa drengs
hefir ekki verið Vestur-lslend-
ingur. —
Það er alkunnugt, að Edd-
urnar eru ritaðar á fornu
skáldamáli —- sérstaklega Sæ-
mundar Edda. Eru bækur
þessar mikið þungskildari
holdur en safn það, sem alment
gengur undir nafninu Islend-
inga sögur. Það væri fróðlegt
að fá að vita, hvað margir.
drengir, sem fæddir eru fyrir
vestan haf, af íslenzku bergi
bi^otnir, hafa áhuga fyrir Edd-
unum — og fræða aðra um þær
— af því að hann faðir þeirra
las þær og útskýrði fyrir þeim
í æsku.
Til skamms tíma voru Edd-
urnar lítt fáanlegar; nú geta
menn kosið hvort heldur sem
}>eir vilja, eignast þær á ensku
eða íslenzku. Þarf ekki annað
en síma til næsta bóksala. Þó
era það líklega fremur fáir á
meðal Vestur-tslendinga, sem
þekkja Eddurnar jeða innihald
])eirra frá “Gesti Vestfirð-
ing.”
Aðalsteinn Kristjánsson.