Lögberg - 28.07.1927, Síða 1

Q.
40 ARGANGUR
I!
WINNIPEG, MAN., FIMTUDAGINN 28. JÚLl 1927
NUMER 30
Viðurkenningar - skeyti.
Auk þeirra bréfa, er birt voru í
síÖasta blaði, hefir Mr. Bíldfell síð-
an. borist me<5fylg'jan(l1i bréf frá
stjórnarformanni Manitoba fylkis
Mr. John Bracken.
July 16fch, 1927.
Mr. Bildfell,
142 Lyle St.
City.
Dear Mr. Bildfell:—
On behalf of the .Governmenit of fche
Province X wish to itake this opportuni-
ty of expressing our appreciation of the
services rendered by you in comnection
with the celebration of Canada's Dia-
mond Jubilee of Confederation.
The success of the Celebration was
due in large measure to the faithful
leadérship afforUed in all centres, to
the magnificent spirit of co-operation
manifest everywhere, and to the readi-
ness of all to give not only af their
time but of their best energy and
, thought. r
Throughout ifchis T'rovince people
withouit distinction as to nationality or
creed united to express their gratifica-
tion for the achievements of Confedera-
tion. That effort will echo and re-echo
down ithrough the pages of our history,
and will strengthen the hand of pre-
sent and fuiture generations in fche
building of a still stroiiger and safer
national structure.
Kindly acoept tihe sincere thanks of
the Government for your contribution
to Manitoba’s part in the Jubilee
Celebration.
Tours veryé truly,
JOHN BRACKEN.
i6. júní, 1927. ,
Mr. Bíldfell,
142 Lyla St.
Winnipeg.
Kæri Mr. Bíldfell:—
Fyrir hönd fylkisstjórnarinnar,
vil eg leyfa niér aÖ tjá yÖur þakk-
læti vort fyrir það, sem þér hafið
gert í sambandi vi'Ö demants hátíð-
arhöldin.
Hversu vel þessi hátíðarhöld
hepnuðust er að miklu leyti að
þakka trúlegri leiðsögn einstakra
manna, sem var í té látin alstaðar
þar sem hátiðahöldin fóru fram og
þeim dásamlegu samtökum, sem
hvarvetna áttu sér stað, og því hve
allir voru fúsir til að leggja fram
tíma sinn, vitsmuni sína og atorku
i þarfir Jiessa máls.
Um alt þetta fylki tók almenn-
ingur þátt i þessari minningar hátíð
með fagnaði yfir sambandi Canada,
án tillits til þjóðernis eða trúar-
bragða. Áhrifin munu vara og ber-
ast til þeirra, er eftir oss koma og
verða til þess að styrkja núverandi
kynslóð og síðari kynslóðir, til að
byggja hér enn meira og öflugra
þjóðfélag.
Fylkisstjórnin þakkar yður ein-
læglega fyrir alt, sem þér hafið
gert i sambandi við demants hátíð-
ina, hvað snertir Manitoba fylki.
Yðar einlægur,
JOHN BRACKEN.
Með þessu bréfi, er að sjálL
sögðu viðurkenningar-vottorðum
um þátttöku Vestur-íslendinga í al-
þjóðarhátíðahaldinu mikla, sem ný-
afstaðið er hér í Canada, lokið. Og
um leið og þetta bréf frá forsætis-
ráðherra Manitoba fylkis er birt, vil
eg taka fram, að bréf þetta, né held-
ur þau önnur, sem birt hafa verið,
eru ekki látin koma fyrir almenn-
ing sjónir, neinum sérstökum manni
til lofs og dýrðar, heldur til þess að
sýna að viðleitni íslendinga í þessu
sambandi hefir verið metin, að
maklegleikum af forstöðumönnum
hátíðahaldsins í fylkinu.
Einnig er mér ljúft að votta sam-
nefndarrrtönnum mínum og konun-
um íslenzku, sem stóöu fyrir hátíð-
arhaldinu hér í Winnipeg virðing
mína og þökk fyrir starf það hið
sérstaka og mikla, er þau tóku að
sér af svo fúsum vilja, í sambandi
við þátttöku Winnipeg íslendinga
í hátíðahaldinu og leystu af hendi
með svo mikilli rausn að til stór-
sóma varð, þjóðarbrotinu íslenzka
"hér í álfu og þjóðinni íslenzku í
heild.
Að síðustu þakka eg öllum þeim,
sem á einn eða annan hátþ styðja
eða studdu nefndina í Winnipeg að
þessu verki og þeim öðrum Islend-
ingum í þessu fylki, sem studdu há-
tíðarhaldið á einn eða annan hátt.
Winnipeg 2Í. júlí, 1927.
Jón J. Bíldfell.
Á mánudaginn í þessari viku,
25. júlí, andaðist að heimili sínu,
532 Beverley St-, hér í borginni,
öldungurinn Páll Jónsson, 84 ára
að aldri. Jarðarförin fór fram
á miðvlkudaginn frá heimilinu.
Séra Rúnólfur Marteinsson jarð-
söng.
Á laugardaginn í vikunni sem
léið, dó á Almenna spítalanum
hér í borginni, H. H. Eager, 151
Burndale Ave., Norwood. Hann
var daginn áður að synda að St.
Laurent við Manitobavatn, og
varð þar fyrir þeim meiðslum, er
leiddu hann til bana, þannig, að
hann dýfðx sér í vatnið og mun
hafa farið alla leið til botns og
meiddist þá hættulega. Honum
var þó bjargað úr vatninu og
hann fluttur á spítalann, en dó
þar eins og fyr segir, daginn eft-
ir. Jarðarförin fór fram á
þriðjudaginn frá Fyrstu lút-
ersku kirkju; var hann jarðsung-
inn af dr. B. B. Jónssyni. Mr.
Eager var mörgum, íslendingum
að góðu kunnur og giftur íslenzkri
konu, Jóhönnu, 'dóttud þeirra
Mr. og Mrs. Finnur Stefánsson
að 544 Toronto St.
Hjónavígslur, framkvæmdar af
séra Rúnólfi Marteinssyni:
Að 605 Spence St., fimtudaginn
21. júlí Sigurgeir Sigurgeirsson,
frá Gdmli, og Victoria Jóhanna
Anderson frá Hecla, Man. Heim-
ili þeirra verður að Hecla.
Að 493 Lipton St., föstudaginn
22. júlí: Carl Runólfur Thor-
steinssoijf og Margrét Evelyn
Hallson, bæði frá Selkirk. Heim-
ili þeirra verður að Pine Falls,
Man.
M!r. Guðlaugur Eristjánsson,
frá Wynyard, Sask., var staddur
í borginni síðari hluta vikunnar
sem leið og fram yfir helgina.
Mr. og Mrs. L. Johnson, frá
Mozart, Sask., komu til borgar-
innar í vikunni sem leið. Þau
komu frá Dakota og fóru heim-
leiðis á föstudaginn.
SVAVA BARDAL
útskrifaðist af Winnipeg General
hjúkrunarskólanum með fyrstu
einkunn (1A). Svava var fædd í
Winnipeg 16. júní 1906, og fékk
sína mentun í barnaskólum borg-
arinnar. Svo gekk hún a Jons
Bjarnasonar skóla og tók þar mið-
skólapróf, og einn vetur í College-
deildinni. Hún er dóttir Arin-
bjarnar S. Bardal og Margrétar
T. ólafsdóttur konu hans, búsett
í Winnipeg.
Hr. Steingrimur Arason. kennari
frá Reykjavík á íslandi, kom til
borgarinnar ásamt frú sinni, fyrir
síðustu helgi. Hafa þau hjón dvalið
í Bandaríkjunum um hrið og komu
hingað í bíl að sunnan.
Or bœnum.
Frú Sveinbjörnsson, ekkja tón-
-skáldsins þjóðfræga, prófessors
Sveinbjörnssonar, kom hingað til
borgarinnar, heiman af íslandi, síð-
astliðið mánudagskveld. Leggur
hún af stað í dag ('fimtudagj vest-
ur til Calgary, en þar í grend dvelja
börn hennar bæði, þau Helen Lloyd
og Þórður læknir. Lét frúin vel af
ástandinu á íslandi og kvað sér
seint mundu úr minni líða veðurblíð
an þar í siðastliðnum júní-mánuði.
Guðjón Thomas
látinn,
Hann varð bráðkvaddúr á mánu-
dagskveldið í þessari viku, hinn
25. júlí, á Gimli, Man., þar sem
hann og kona, voru þá stödd á
sumarbústað dóttur sinnar og
tengdasonar, Mr. og Mrs. Fjeld-
sted. Guðjón Thomas gullsmiður
var fullra 66 ára, er hann lézt, og
munu nú vera um 40 ár síðan
hann kom til þessa lands, og hef-
ir hann jafnan síðan átt heim^ í
Winnipeg og stundað bér iðn sína.
Hann var maður vinsæll og hafði
hann flest til þess að bera, því
hann var greindur og skemtileg-
ur, örlátur og gestrisinn og ínanna
lijótastur til að greiða götu sam-
ferðamannanna. Hann var at-
orkumaður, ráðagóður og ráðholl-
ur og í hvívetna var hann góður
borgari, góður félagsmaður og
góður vinur.
Auk ekkju sinnar , frú Mar-
grétar, lætur Guðjón Thomas eft-
ir sig þrjár dætur, og eru þær:
Mrs. S. O. Thorlaksson í Japán,
Mrs. Eggert Fjeldsted í Winní-
peg og Mrs. Matheson í Yorkton,
Sask.
Jarðarförin fer fram í dag,
fimtudag, k!„ 2 e.h. frá Fyrstu
lútergku kirkju í Winnipeg. —
Mrs. Thomas biður þess getið, að
hún óski að engin blóm séu 3end
til að leggja á kistuna.
Jóns Bjarnasonar skóli.
Kennarar.
Þegar það liggur fyrir, að velja
skóla fyrir sig eða sína, verður
fyrsta spurningin vanalega:
hvernig eru kennararnir?
Eg veit ,að sami mælikvarðinn
verður notaður við Jóns Bjarna-
sonar skóla.
Vil eg því, með sem fæstum og
einföldustum orðum, skýra frá
þeim, sem þar verða kennarar
næsta ár.
iMiss Salóme Halldórsson er
yfirkennari og hefir á hendi um-
sjón með kenslu i skólanum og
hegðun nemenda. Hún hefir
langa reynslu í mentamálum.
Hún útskrifaðist af háskóla Mani-
tobafylkis árið 1910. Næsta ár
stundaði hún nám við kennara-
skólann og útskrifaðist þaðan.
Hún kendi hálft þriðja ár við
Oak Lake og tvö ár ,í Boissevain.
Þrjú ár var hún skólastjóri að
Lundar, en við Jóns Bjarnasonar
skóla hefir hún kent síðan 1919,
alls 8 ár. Siðastliðið ár var hún
skólastjór'i. Hún kennir tungu-
málin: frönsku, þýzku og latínu.
Auk kennslunnar hefir hún tekið
mikinn þátt í félagslífi skólans.
Miss S. V. M. Bleakley kennir
stærðfræði, ensku og og efna-
fræði. Hún er upprunnin í Ont-
ario-fylki, ensk-canadisk að ætt.
Hún er útskrifuð af einum mikla
háskólanum í Ontario, Queen’s
University. Hún hefir all-mikla
reynslu sem kennari, hefir kent í
Maple Creek, Man., Kamsack,
Sask., og Selkirk. Hún hefir þeg-
ar kent eitt ár í Jóns Bjarnasonar
skóla. Hún er sérfræðingur í
stærðfræði.
Jón ögmundsson Bildfell er
h'inn fyrsti af nemendum Jóns
Bjarnasonar skóla til að verða
þar kennari. Að loknu barna-
skólanámi í Winnipeg innritaðist
hann í skóla vorn haustið 1918.
Næstu þrjú ár var hann þar nem-
andi og útskrifaðist þaðan vorið
1921. Næstu fjögur ár stundaði
hann nám við Wesley College og
útskrifaðist af Manitoba háskól-
anum vorið 1925. Næsta ár lauk
hann námi við kennaraskólann.
Og nú hefir hann kent einn vetur
yið Jóns Bjarnasonar skóla.
Hann kennir sögu, ensku, eðlis-
fræði o. fl.
Þessi stutta ritgjörð er ekk'i
samin til að hrósa neinum. Sízt
af öllu ætti eg að hrósa sjálfum
mér; en geta má þess, að mér er
ætluð kristindómsfræðslan og ís-
lenzkan, og líklegast kenni eg
eitthvað fleira.
Allir eru kennararriir útskrif-
aðir af háskóla og allir einnig út-
skrifaðir af kennaraskóla Mani-
toba-fylkis, og flestir þéirra háfa
margra ára reynslu sem kenn-
arar.
Emile Walters.
í síðasta Lögbergi birt'ist mynd
af listmálaranum, Emile Walters,
ásamt mjög skeintilegri ritgjörð
um hann. Mér þykir vænt um,
að fslendlngar kynnist þéim
manni., Þarna er maður af ís-
lenzku bergi brotinn, sem hefir
sýht fyrirmyndar atorku í því að
brjótast áfram, með tvær hendur
tómar, á hinum örðuga ferli list-
arinnar. Orðstír, sem hann hef-
ir getið sér, er gleðiefni fyrir
alla ættbræður hans.
Við það, sem sagt er í áminstri
ritgjörð, vil eg bæta einu. Þ,“s
sem eg segi um það atriði, bygg-
ist á dálítilli viðkynningu, sem
eg hafi haft af Mr. Walters. Hún
er að vísu ekk'i mikil. Eg hitti
hann í samsæti, sem nokkrir ís-
lendingar héldu honum í Winni-
peg fyrir nokkrum árum síðan.
Eg varð þá hrifinn af því, hvað
þessi ungi listamaður var lát-
laus. f s)ðastliðnum mánuði sá
eg Mr. Walters í annað sinn, þá
í New York. Hann var þar ásamt
ýmsum öðrum í samsæti, sem
Miss Thorstina Jackson hélt út
af komu minni til borgarinnar.
Að samsætinu loknu fylgdi hann
mér á gistihúsið, þar sem eg
hafði aðsetur. Við sátum þar og
ræddum saman góða stund. Eg
lærði þá að þekkja Emile Walt-
ers, þjóðarvininn, vin ættbræðra
sinna. í hjarta hans eru feg-
urstu taugar, sem tengja hann
við það sem íslenzkt er. Hann
hefir mikla ræktarsemi gagnvart
þjóðinni, sem hann er kom'inn af,
og löngun hans er djúp og einlæg
að vilja vinna íslenzkri þjóð, hér
vestra eða heima á ættjörðinni,
eitthvert gagn. Hann var að
lcita eftir úrlausn á því, hvernig
hann gæti gjört það. Ræktar-
semi hans til hins íslenzka, er
atriðið, sem eg vildi draga fram.
Það mega og eiga allir að vita.
Hér er ekkert skrum, heldur sann-
leikuurinn sagður, blátt áfram,
eftir beztu vitund.
Á síðasta þingi kirkjufélags
vors var þess getið, að Mr.
Walters hefði gefið Jóns Bjarna-
sonar skóla tilboð um mynd, sem
eftir New York mati, væri $800 til
$1000 virði. Kirkjuþingið greiddi
honum í einu hljóði þakklætis-
atkvæði. Seinna verður almenn-
ingi birt það, á hvern hátt mynd-
in geti orðið tekju-uppspretta fyr-
ir skólann.
í þetta sinn vil eg að eins biðjp.
Vestur-íslendinga að líta á hið
göfuga hjartalag, sem stendur á
bak við þessa gjöf listamannsins.
Sendið umsóknir um upptöku í
skólann til
Miss Salóme Halldórsson,
Lundar, Man.,
eða til
R. Marteinssonar,
652 Home St. (skólinn),
eða 493 Lipton St. (héimili),
Winnipeg, Man.
Látinn er fyrir skömmu í Tor-
onto, Ont. Edmund Bristol, K.C.,
fyrrum sambandsþingmaður og
einn af ráðgjöfum Meighen-stjóm-
ar. Átti hann sæti á þingi frá 1905
til 1926, sem fulltrúi austurhluta
Toronto-borgar. Hann var sextíu og
sex ára, er hann lézt.
• * •
George West, tvítugur piltur frá
Hjawick, Quebec, druknaði að Dor-
val, Que. hinn 18. þ. m. þegar hann
var að reyna að bjarga stiilkum
tveimur, sem þar voru að baða sig,
en fóru of langt út i vatnið og köll-
uðu á hjálp. Stúlkunum var bjarg-
að af mönnum, sem þar voru á ferð
í bát.
Heimilið.
Erindi flutt af frú INGIBJÖRGU
J. ÓLAFSSON í IVinnipeg, á þingi
Hinna Sameinuðu Kvenfélaga Hins
Evangeljska Lúterska Kirkjufélags
Islendinga í Vesturheimi, 25. júní,
1927.
Forseti, félagssystur og gestir:—
Mér er það sérstök gleði að hafa
tækifæri til að ávarpa ykkur hér í
dag, á þessu öðm þingi hins sam-
einaða kvenfélags okkar lúterska
kirkjufélags, og mega tala við ykk-
ur um eina hlið þess margvíslega
saipeiginlega starfs, sem við höf-
um með höndum.—
Mér hefir verið falið það hlut-
verk að tala hér um þann stað, sem
okkur er öllum helgur staður. —
Staðinn, þar sem starfssvið okkar
liggur. Þið þann stað eru ótal helg-
ar endurminningar bundnar, og þar
höfum viö ofið fagrar framtíðar-
vonir. Það er konungsrikið okkar,
sem við þráum að mega starfa fyr-
ir sem lengst. Með óafmáanlegu
letri er nafn þessa staðar skráð á
hugi og hjörtu — nafnið heimili.
Heimilið er sú elzta stofnun, sem
heimurinn á. Allar þjóðir á öllum
tímum hafa myndað sín mismun-
andi heimili.
Sú þjóð, sem á mislukkuð heim-
ili á enga framtíð fyrir höndum.—
Þar er lagður grundvöllur undir
“karakter” einstaklinga, ofan á
þann grundvöll byggja svo aðrar
stofnanir. Þar er sáð þeim fræ-
kornum, sem fyr eða síðar bera á-
vöxt. Þar mótast barnssálin fyrst
og varanlegast. Á hverjum hvílir þá
sú ábyrgð að halda heimilislífinu í
réttu horfi ? Ábyrgðin hvilir eðlilega
á foreldrunum báðum, en í mörg-
um tilfellum liggur starfssvið
mannsins utan heimilisins, en kon-
an dvelur heima.
Andriimsloftið verður því oftast
nær það, sem húsmóðirin lætur það
verða. í dag langar mig þvkað biðja
ykkur að íhuga með mér starf og
áhrif konunnar á heimilinu. —Með
því reynum við ekki að gera lítið úr
starfi manns þar. — Það, engu
síður. væri efni í annan fvrilestur.
Það hefir sérstaka þýðingu fyr-
ir okkur, íslenzkar, kristnar kon-
ur að athuga sameiginlega þýðingu
starfs okkar á heimilinu. Okkur er
öllum ljóst að heimilið á ttndra
kraft í sér fólginn; við höfum séð
og fundið þann kraft i ótal tilfell-
um til ills eða góðs. Hver einasti
unglingur sýnir að einhverju leyti,
hvaða andrúmsloft er heima fyrir.
Það andrúmsloft flytur hann með
sér inn á sitt eigið heimili, síðar
meir. Áhrif frá hverju heimili
breiðast út á ýmsan hátt: börnin
okkar hafa sín áhrif á önnur böm,
þau miðla öðrum einhverju af því,
sem við gefum þeim.
Það er á okkar valdi líka, að hafa
einhver áhrif á alla, sem á heimilið
koma. Við getum gert heimilin okk-
ar sólskinsrík og aðlaðandi, eða
dimm og fráhrindandi.
Drottinn gaf hverri konu undra
tækifæri þegar hann gaf henni
heimili. Þeirri gjöf fylgir mikil á-
byrgð, og hverri konu ber að skilja
þá ábyrgð og nota það tækifæri á
þann hátt, sem geti orðið til mestr-
ar blessunar.—
Að hvaða takmarki ber okkur þá
að keppa? Hvert er þýðingarmesta
starf ið okkar á heimilinu ?
Svarið við þessum spurningum
er talað til þeirra kVenna, sem hafa
uppeldi barna með höndum. Aðal-
lega vegna þess að það liggur mér
næst hjarta nú.
En þær konur, sem ekki hafa
barnauppeldi af hendi að inna, hafa
einnig þýðingarmikið og háleitt
starf, og oft sérstakt tækifæri til
að gera heimili sín að miðstöð góð-
verka og glaðværðar. Blessunarrík
áhrif hafa streymt frá rnörgum
slíkum heimilum, ekki síður en
öðrum.
Eg veit að til er sá sorglegi áann-
leikur að mörg móðir verður að
eyða tíma sínum og ikröftum í að
halda bústað sínum hreinum, þjóna
og matreiða fyrir fjölskyldu sína,
og finnur aldrei stund til að auðga
anda smn með lestri, og sjaldan
tækriæn hl að njóta nokkurs utan
heimdis sms. Sú kona er í sérstakri
hættu fyrir að verða þröngsýn og
þungsinna. Hún er í hættu fyrir að
gleyma því að börnin hennar, þó
þau kunni að vera feit og sælleg,
eru þó andlega hungruð, og sak-
lausa barnssálin þráir andlega fæðu
sem moðirin, öllum öðrum fremur,
getur veitt henni. Skólar, sunnu-
dagaskóli og kirkja geta aldrei að
fullu bætt upp fyrir það sem móð-
irin af einhverjum ástæðum van-
rækir. Og bústaður barnanna,
Mr. og Mrs. Eiríkur Björnsson.
Þann 16. júní síðastliðinn, var
þeim Eiríki Björnssyni og Aðal-
borgu konu hans, haldið all-
fjölment samsæti í ’samkomusal
Sambandssafnaðar í Winnipeg,
í tilefni af fimtíu ára giftingar-
afmæli þeirra. Séra Rögnvaldur
Pétursson stýrði samsætinu. Voru
margar ræður fluttar, og kvæði
það lesið, er hér fer á eftir, ort
af Þ. Þ. Þorsteinssyni. Dóttur-
sonur þeirra hjóna, Mr. Sigvalda-
son, afhenti heiðursgestunum,
fvrir hönd viðstaddra vina, dá-
litlar minjagjafir, gullbrúðgum-
anum sjóð nokkurn í gulli, en
gullbrúðurinni, forkunnar fagran
blómvönd. Fyrir hönd heiðurs-
gestanna, þakkaði sonur þeirra,
Dr. Sveinn í Árborg, með einkar
hlýlegum og vel völdum orðum.
Þau hjón, Eiríkur Björnson og
Aðalborg kona hans, fluttust vest-
ur um haf, ásamt börnum sínum,
frá Ljótsstöðum í Vopnafirði, ár-
ið 1904. Hafa þau dvalið, því
nær undantekningarlaust, jafnan
síðan í Winnipeg, þar sem gull-
brúðguminn hefir 1 stundað ,aj-
genga daglaunavinnu, fram til
síðustu ára. Hefir þeim vegnað
vel og þau borið hita og -þunga
dagsins með stakri lundfestu, þótt
þung sorgarský svifi yfir heimili
þeirra, er þau urðu á bak að sjá
fullþroska, mannvænlegum börn-
um. Þrjú eru börn þeirra hjóna
á lífi, Sveinn læknir í Árborg,
Þórunn Sigvaldason, ekkja hér í
borginni, og Aðalbjörg í for-
eldrahúsum.
Þau hjón, Eiríkur Björnsson og
kona hans, hafa lifað kyrlátu
drengskaparlífi alla æfi, og eign-
ast fjölda vina, er ávalt munu
minnast þeirra með virðingu og
hlýhug.
Gullbrúðkaup þetta var í alla
staði hið ánægjulegasta. Með
söng skemtu þau Mr. og Mrs. S.
K. Hall og séra Ragnar E. Kvar-
an, og jók það eigi lítið á ánægju
veizlugesta.
Eirikur Björnsson er nú 76 ára
að aldri, en Aðalborg 82. Bera
þau aldurinn vel, og horfa sátt
við lífið, fram á sólarlagið
hinsta.
•E5H5HSH5HSHSS5H5H52SBSH5Z5ZSHSi!5HSaS2SHSlSaSHSH52SBSESBSia5ZSa5HSHSa5a
Gullbrúðkaup
Eiiríks Björnssonar og Aðalborgar Jónsdóttur
16. júní 1927.
Minning frá Friðrik Kristjánssyni.
Nú fimtíu’ ára brennur blysið hinzt.
í björtum júní lengsta dags er m'inst.
HÍið seinna brúðkaup sumars nýtur enn
í sátt við lífið, guð og alla menn.
Og þar er mætust gæfusagan sögð,
sem samúð stærst á metin verður lögð.
Við endurnýjung alls, sem bezt var dreymt,
í æskumyndum líf er fegurst geymt,
er fram á leiðir hugur stefndi hátt
og heimar vorsins ríktu’ í hverri átt.
Og þangað sækir æfin eld'inn sinn,
sem innra brennur, þegar fölnar kinn.
í hógværð, krýndri heiðri sérhvers manns,
í hálfa öld í faðmi kærleikans,
á vegum guðs þið genguð sigurspor
og gátuð hausti breytt í dýrðlegt vor„
Þótt úti blési, bjart var inni’ og hlýtt,
sem bezt um jólin '— sópað alt og prýtt.
Þó húmið ára æsku feli sýn,
í ástarlundi heilög sólin skín.
Hún ljóma sló á sérhvert sorgarský,
og samleið fagra blessar enn á ný.
Þótt halli degi, kvöldið kom'i hljótt,
skín kærleiksgeislinn fram á rauða nótt.
Þ. Þ. Þ.
hversn hreinn og fágaður sem hann
kann að vera, verður ekki heimili
þeirra, í orðsins fylsta skilningi.
Eg gleymi því seint, sem lítill sex
ára drengur sagði við mig fyrir
mörgum árum. Hann var seint og
snemma úti á götunni, og eitt kvöld
spurði eg hann hvort hann ætlaði
ekki bráðum heim. “Ekki strax,”
sagði hann og bætti svo við: “Eg
hata heimilið mitt, eg má aldrei
leika mér inni með dótið mitt,
mamma segir eg geri alt óhreint;
hún er altaf þreytt og hefir aldrei
tima til að segja mér sögur.” — Of
mörg börn geta sagt þessa sorgar
sögu og of mörg móðir er svo þrevtt
að hún getur ekki mætt kröfum
barnshjartans. Hver ein hefur tak-
markaða krafta og takmarkað
starfsþrek. Sé ekki hægt að annast i
alt, sem heimilisstarfinu viðkemur, i
má ekki það sem nauðsynlegast er,
sitja á hakanum. Eg veit að þessum ,
mæðrum og okkur öllum er eins j
varið og rómversku konunni forð- |
um. Gestur hennar mæltist til að |
sjá gimsteinana hennar. Hún lagði
brosandi armana utan um drengina
riná tvo og sagði: “Þetta eru gim-
steinarnir mínir.” — Gimsteinarnir
eru .börnin, sem Guð hefir trúað
okkur fyrir. Takmark okkar er því
að halda þeim hremum, fága þá og
prýða. Þýðingarmesta starfið okk-
ar er að vaka yfir sálum barnanna,
sem Drottinn trúði þér og mér fyr-
ir. Fyrst og fremst það, jafnvel þó
að þau tímabil kunni að koma að
eitthvað annað i sambandi við heim-
ilisstörf okkar verði að mæta af-
gangi.
Hvernig getum við þá orðið
börnunum okkar til mestrar bless-
unar? HVernig getum við spornað
við þvi að þau sogist inn i þessa
hringiðu gjálífis og kæruleysis7 Á-
hrifin, sem barnið verður fynr
fyrstu ár æfi sinnar marka dýpst.
Er barnið vex verður mótstöðuaflið
meira og áhrifin ekki eins varanleg.
Þesvegna er það, að uppeldi barns-
ins fyrstu árin hefir þá undra þýð-
ingu. Einn frægur uppéldisfræðing-
ur hefir sagt: “Gef mér barmð þar
til það er sjö ára, eftir það mattu
gera við það hvað þú vilt, og þu
getur ekki afmáð áhrif min. 1
fljótu bragði finst manni þetta f jar-
stæða. en sannleikuv er fólgmft 1
þessu, eða hefir nokkur tekið við
sjö ára barni frá öðrum an þess að
finna að áhrifin frá þe'm at
vara? Fyrstu sjö ann he .r heimi -
ið eitt, barnið nteð hondum Gen
,1« eöturnar að öðru hemuh smu