Lögberg - 04.08.1927, Side 6

BIs. 6
LÖGW5RG. FIMTUDAGINN
4. AGÚST 1927.
Silfurlax-torfurnar.
Eftir REX BEACH.
“Þú ert nú líklegur til að selja þessa hluti
hér í Kjalvík, eða hitt þó heldur,” svaraði
Fraser. “Hví býðurðu Marsh ekki að kaupa
hlutina?”
“Eg ætla einmitt að gjöra það,” svaraði
Clyde.
“Þú mundir aldrei gjöra þig sekan í slíkri
svívirðingf” mælti Emerson skyndilega.
“Og því ekki? Þú vilt ekki hlusta á ráð
mín. Þú ert að leika þér með annara fé, og þér
stendur alveg á sama, þó þú sóir því öllu. Ef
að þetta fyrirtæki mistekst, þá spái eg að þú
byrjir strax á öðru.”
“Hafðu þig í burt, undir eins,” mælti Em-
erson í svo hvössum skipunarróm, að Clyde
þorði ekki annað en hlýða tafarlaust.
Eftir að Clyde var farinn, rauf Fraser
þögnina, sem á varð, og mælti: “Dáindis lag-
legur náungi, þetta!”
Þegar Emerson svaraði engu upp á þetta,
bætti Fraser við: “Eg hefi aldrei þekt neinn
af þessum brjóstþunnu eftirnóns-tedrykkju
mönnum, sem til nokkurs hafa verið nýtir eða
hægt að reiða sig á. Hann á átján skrautvesti
og gengur með vasaklútinn uppi í erminni.
Það feldi hann í mínu áliti undir eins.”
“Þektir þú Cherry, áður en þú komst til
KjaMkur?” spurði Émerson og horfði hvast
á Fraser.
“Lítið eitt. ”
“Hvar?”
“f Nome — árið sem gullið fanst þar. ”
“Þegar náma uppþotið var þar?”
“.Tú, jú. ”
“Hvað hafðist hún að?”
“Hún leit eftir því, sem hún var að gjöra.
Henni lætur það vel.” Augnaráð Frasers var
aftur orðið dauft og sviplaust.
'‘'Hvað veiztu um hana?”
“Eg veit, að það eru margir menn, sem
mundu fara til ........ fyrir hana, og að það
væri ekkert í eigu þeirra, sem þeir mundu ekki
láta af hendi með ljúfum vilja, ef hún hæði um
það. Nálega hver einasti námamaður í Nome
mundi stinga úr sér augað, láta af hendi barn-
ið sitt, eða hvað annað smávægis, ef hún bæði
um það.”
“Hvað veiztu annað um hana?”
“Hún var alt af álitin mjög lagleg kona—”
“Já, eg veit það. En hvað veiztu um stúlk-
una sjálfa? Hver er hún og hver er saga
hennar? ”
“Eg skal segja þér, kunningi, að eg hefi
aldrei fengið orð fyrir að vera til nokkurs nýt-
ur sem spæjari/’ svaraði Fraser, “og eg hefi
oft tekið eftir því sjálfur. Ef að eg hefði lagt
í vana minn að læðast í kring og þefa uppi alt
sem eg gat um gjörðir annara manna, og að
hlusta eftir öllum slúðursögum um aðrá, þá
hefði eg getað orðið gott vitni. En eg er það
ekki. Eg er allra vitna armastur, herra minn.”
Emerson hefði máske haldið áfram að spyrja
Fraser, þrátt fyrir hina óbeinu ofanígjöf, sem
lá í orðum Frasers, ef þeir hefðu ekki heyrt
fótatak Ceorge Balts úti, sem gekk beint að
skrifstofunni og lauk upp hurðinni.
“Yar nokkuð komið í kvíamar?” spurði
Emerson.
“Nei,” svaraði Balt stuttur í spuna. “Laxa-
gangan byrjaði í morgun, en okkar kví hefir
verið lokað.” Hann hristi af sér vatnsstígvél-
in og henti þeim undir bekk, sem stóð í skrif-
stofunni.
“Hvernig hafa bátamir aflað?”
“Illa. Þeir eru að reyna að leggja alt í
kring um netin okkar, og við höfum ekki nógu
marga menn til að halda uppi okkar enda.”
Hann leit rannsakandi augum á Emerson og
Fraser og mælti: “Hve lengi eigum við að
þola þetta?”
“Hvað meinarðu? Eg hefi sent menn út
til að reyna að ná í hjálp,” svaraði Emerson.
“Þú veizt hvað eg meina,” svaraði Balt og
það var eins og eldur brynni úr augum hans.
‘‘Þú og eg getufn ráðið niðurlögum Willis
Marsh. ”
Emerson gaut hornauga til Frasers, sem
ekki hafði augun af Balt.
“Það er engum blöðum um það að fletta, að
hann hefir okkur á valdi sínu og það verður að
ráða hann af dögum einhvem tíma, og því fyr
sem það er gert, því betra fyrir okkur. Ertu
tilbúinn?”
Emerson sneri sér að skrifstofuglugganum,
en hinir höfðu ekki augun af honum.
Inni í skrifstofunni var dauðaþögn. Úr
fjarlægð barst vélaniður til eyma þeirra, sem
þeim fanst nú vera napurt háð. Þessar síð-
ustu ófarir fanst Balt að væra kóróna ofsókn-
annna og miskunnarlaust hatur logaði í sálu
hans. Emerson skildi vel, að það kom á milli
sín og Mildred, sem óyfirstíganlegur veggur.
Hann hugsaði um alla erfiðleikana, sem hann
hafði orðið að ganga í gegn um—líkamlega og
andlegt hungur, sem hann hafði orðið að líða,
— og það hafði hann alt gert með glöðu geði
hennar vegna. Hann sá vonir sínar hrynja á
ný og drauma sína að engu verða, og fótfestu
þá, sem hann hélt að hann væri búinn að ná,
losna, eins og hún reyndar hafði svo margoft
áður gert. Hann hafði og hugboð um það, að
hann mundi aldrei hafa þrek til þess að byrja á
ný, ef alt færi nú forgörðum, og út af öllu þessu
fvltist hjarta hans beisku hatri.
Eftir að verkamenn hans yfirgáfu hann,
hélt hann sér föstum við þá von, að laxakvíam-
ar mundu fyllast og að á þann hátt yrðd aflan-
um borgið. En svo þegar laxagangan kom og
ekkert af henni náði til láturs þeirra, þá var
örvæntingabikar hans fleytifullur, því í Kjal-
vík var enginn vinnulaus maður og því engin
von um hjálp. Og ofan á alt þ'etta var von á
Mildred Waylands til Kjalvíkur daglega ,og
þá yrði hún þess vís, að allar framtíðarvonir
hans væru hrundar til grunna, og það, sem enn
þá var verra, að hún mundi og verða þess vís,
að hann hefði beðið ósigur fyrir Willis Marsh.
Hann að vísu taldi sér trú um, að hún hefði alt
af haft fult traust á sér, en það væri naumast
ætlandi, að það væri svo staðfast, að það stæð-
ist lítilsvirðingu, sem hann mundi verða fyrir
út af viðskiftum sínum við Marsh, og svo væri
mannlegu eðli þannig farið, að það reiddi sig
sjaldan lengi á reyr þann, er brotnað hefði.
Nei, hún mundi snúa sér í aðra átt — máske til
mannsins, sem valdur var að óförum hans, 0g
við þá hugsun varð hann svo æstur, að hugur
hans snerist aftur að uppástungu Balts, og
hann fór að tala upphátt um hana, en þó meir
við sjálfan sig, heldur en félaga sína.
“Hvað sagðirðu?” spurði Balt.
“Eg sagði, að þú hefðir sagt satt, það er
kominn tími til að einhver reikningsskil séu
gerð.”
Emerson var að því kominn, að snúa sér að
félögum sínum, þegar hann kom auga á nokk-
uð, sem hélt honum föstum. Úti á ánni sá hann
Cherry koma. Báturinn var hlaðinn mönnum,
og löng halarófa af barkarbátum aftan í honum,
sem líka voru hlaðnir mönnum.
Komið þið og hjáið!” hrópaði Emerson.
“Sjá hvað?”
“Chexry—með fjölda manns” mælti Em-
erson í klökkum rómi og hljóp út úr skrifstof-
unni.
Balt spratt upp og gekk út að glugganum.
“Indíánar!” hrópaði hann og hljóp út á eftir
Emerson berfættur. Þeir fóru allir ofan á
bryggju og komu þar á sama tíma og Cherry
rendi að henni.
“Hvað meinar þetta?” spurði Emerson. —
“JÆtla menn þessir að fara að vinna?”
“Til þess eru þeir hingað komnir,” svaraði
Cherry. “Eg kem með fimtíu menn, og það
era ekki betri veiðimenn til hér við ána. Eg
reyndi að fá fleiri, en þeir voru ekki til. ”
Fraser fór að hoppa af kæti, en Emerson
tók þegjandi í báðar hendur Cherry.
“Cherry, þú ert dásamleg!” sagði hann, og
hugsunin um áformið ægilega, sem fylt hafði
huga hans fyrir fáum augnablikum, flaug aftur
í gegn um huga hans eins og elding, og hann
varð ósegjanlega þakklátur með sjálfum sér.
“Þú skalt ekki þakka mér,” mælti Cherry.
“Þetta er alt Constantine að þakka.”
“En eg skil ekki þetta. Þetta eru alt vinnu-
menn Willis Marsh,” mælti Emerson.
“Rétt er það, en eg gjörði þeim gott í fyrra-
vetur, þegar þeir voru allslausir, svo þeir
hlustuðu á fortölur mínar. Eg er hrædd um,
að þeir séu nokkuð latir, og vinni ekki eins vel
og hvítir menn, en þetta var það bezta, sem eg
gat gjört.” Hún hló glaðlega og það sem hún
sá í augum Emersons, gerði meira en endur-
gjalda alla fvrirhöfnina.
“Gefið þið mér eitthvað að borða,” mælti
hún svo, “eg er orðin dauðhungruð.
Eftir að George Balt hafði áttað sig á hlut-
unum, gjörðist hann umsvifamikill í því að
undirbúa og segja fyrir verkum, því áður en
nýkomnu mennimir höfðu matast, var hann bú-
inn að úthluta hverjum sínu verki, og alt var
til reiðu. Hið óvænta hafði orðið — sigurinn
var sjáanlegur — fiskurinn var farinn að
ganga og um meira kærði hann sig ekki.
IJm kveldið lágu hrúgur af silfurlituðum
laxi á .bryggjunni, og tóku stóram manni
í mitti. Alla nóttina stóðu raðir af Kínverjum
við að gera að laxinum, og skáru þeir svo
fljótt, að varla varð auga á fest, en frá verk-
smiðjunni og tinbræðsluverkstæðinu barst nið-
ur vélanna, og snarkandi suðan frá bræðslu-
verkstæðunum.
23. KAPITULI.
Næstu dagana var Emerson í óvanalega
góðu skapi. Hann gerði að gamni sínu við
mennina, og hvatti þá með geðprýði sinni og
atorku. Hann var alt af sí-starfandi, nema
þann stutta tíma, sem hann tók sér til svefns.
Hann hafði stöðugt gát á öllu og ekkert smá-
atriði kom fyrir, sem hann sjálfur greiddi ekki
úr tafarlaust, og svo1 ákafur var hann, að
George Balt varð hugsjúkur út af Indíánunum,
sem þungir vora til vinnu og ekki eins afkasta-
miklir og þeir hvítu og tóku illa upp fyrir hon-
um, þegar að hann hélt keyrinu yfir þeim. Og
þrátt fyrir allar tilraunir hans gat hann ekki
séð um, að niðursuðuverksmiðjan hefði eins
mikið að gera og þar var hægt að afkasta. En
um það kendi hann sjálfum sér að eins.
Þó að tregar gengi, en æskilegt hefði verið,
þá taldi Emerson sér trú utn, að aflinn mundi
verða nógu mikill til að afstýra vandræðum, o£
ef að honum tækist að halda hlutum í hftrfi
fyrsta sumarið, þá mundi Marsh aldrei geta
bugað hann. Hann sá sæmilega framtíð fyrir
höndum, þó að hinar glæsilegu vonir hans ekki
rættust um eftirtekjurnar fyrsta sumarið.
Willis Marsh var í vondu skapi á aðal-skrif-
stofu félagsins. Þjónar hans sneiddu sig hjá
honum sem mest þeir gátu. Hann hafði boðað
eftirlitsmenn sína á fund og þeir komu nú út
úr skrifstofu hans með hræðslusvip á andlit-
um og litu flóttalega um öxl sér. Margir af
þeim mönnum voru til annars ætlaðir, en vinna
að laxveiðum. Nú hristu þeir höfuðin og voru
nokkurn veginn sammála um, að sumt af við-
fangsefnum þeirra væru þeim ofvaxin.
Það var sérstaklega eitt, sem olli Marsh á-
hyggju og það var, að Emerson hafði selt afla
sinn fyrir ákveðið verð fyrir fram. Ef hann
hefði ekki gjört það, hefði hann gjört Emerson
eins erfitt fyrir og hann gat með veiðina og
.boðið svo niður verðið á kostnað félagsins að
haustinu,‘svo Emerson yrði neyddur til að selja
alfa sinn sér í stórskaða, og á þann hátt neytt
hann til að hætta. En eins og komið var, þá
yrði allur skaðinn að lenda á þeim, sem keyptu
og á félagp Marsh og Waylands. 0g það var
því óumflýjanlegt, að honum fanst, að eyði-
leggja Emerson þar á staðnum og það tafar-
laust.
Marsh vissi, að hann hafði nú þegar eytt alt
of miklum tíma í Kjalvík, og þurfti því að
fara til annara staða félagsins sem fyrst. En
hann gat ekki komið sér til að láta öðrum það
eftir, að koma Emerson fyrir kattarnef. Einn-
ig beið hann óþreyjufullur eftir að skipið The
Grand Dame, kæmi með Mildred og föður
hennar. Einn dagur á mánaðartöflunni, sem
hékk á veggnum yfir skrifborði hans, var mark-
aður með rauðu letri, og í hvert sinn sem hann
leit á þann dag, fyltist hann eldmóði.
Þremur dögum eftir að Cherry kom með
Indíánana, kom Constantine inn á skrifstofu
Emersons og tilkynti honum, að Indíánarnir
vildu fá borgað fyrir það, sem þeir höfðu þegar
aflað.
“Geta þeir ekki beðið þangað til um helg-
ina?” spurði Emerson.
“Nei, þeir hafa enga peninga og þeir hafa
engan mat. Þeir segja, að litlu börnin séu
hungruð, og þeir vilja fá peninga núna. Þegar
þeir eru búnir að kaupa mat, þá vinna þeir
betur.”
“Jæja. Hér er ávísun á bókhaldarann. ”
Emerson ritaði nokkur orð á blað í vasa-
bók sinni, reif það úr og sagði mönnunum að
fara með það til bókhaldarans.
Þegar Constantine var í þann veginn að
fara, kallaði Emerson á hann: “Bíddu lítið
eitt! Eg þarf að tala við þig.”
Kynblendingurinn staldraði við.
“Hversu lengi hefirðu þekt Willis Marsh?”
“Eg þekki hann lengi.”
“Fellur þér vel við hann?”
Ofurlítið hik kom á Constantine, svo svar-
aði hann: “Ja, hann góður maður.”
“Þú vanst hjá honum áður fyrri. Var ekki
svo?”
“Jú.”
“Hví hættirðu að vinna hjá honum?”
Aftur kom hik á Constantine, en hann svar-
aði: “Eg fór að vinna hjá Cherry.”
“Hvers vegna?”
“Hún góð við litla bróður minn. Skilurðu
—litlu börnin—svo stór?”
“ Já, eg hefi séð hann. Hann er mjög efni-
legur. En, meðal annara orða, manstu þegar
að eg heimsótti Cherry hér um kvöldið og þú
og systir þín fórað eitthvað út?”
“Eg man.”
“Hvert fórað þið?”
Þóttasvipur kom á andlit Constantine, er
hann spurði: “Hvar fyrir spyrðu?”
“Fástu ekki um það. Hvert fórstu þá um
kveldið?”
“Eg fór, Indíánaþorpið. Hvar fyrir spyr
þú?” > '•
“Það er ekkert sérstakt, sem fyrir mér
vakti. Að eins — ef að þú skyldir lenda í ein-
hverjum vandræðum við Marsh, þá gæti eg má-
ske hjálpað þér. Mér fellur vel við þig, en illa
við hann.”
Constanitine Itautaðii eitthvað, sem' ekki
skildist og var í þann veginn að fara, þegar
Emerson greip til hnífsins, sem hann hafði í
belti sér og kipti honum úr slíðrum. A svip-
stundu sneri kynblendingurinn sér við og horfði
á Emerson með andlitssvip, sem ekki verður
lýst, en Emerson handlék hnífinn gáleysislega
ogsagði: “Þetta er einkennilegur hnífur. Eg
hefi oft veitt honum eftirtekt”. Svo horfði
hann hvast á Constantine, brosti og rétti hon-
um svo hnífinn. Constantine stakk honum í
belti sér og stikaði í burtu, án þess að mæla
eitt orð.
Nokkra seinna um daginn sá Emerson Indí-
ánana, sem hann hafði gefið ávísanina, alla
saman niður á bryggju í áköfum samræðum. Þar
var Constantine líka, svo hann.gekk til þeirra
til þess að fá að vita, hvað um væri að vera.
Einn Indíáninn rétti fram lófann með silfur-
dollar í, er hann kom til þeirra, og mælti:
“Þessir menn segja peningarnir ónýtir.”
“Hvað meinarðu?” spurði Emerson.
“Ónýtir. Get ekki keypt mat í búð fé-
lagsins.
Emerson sá, að þeir litu til hans með van-
trausti.
“Heimska. Hvað er að þeim?”
“Búðarmaðurinn hlær og segir þeir komi
frá þér. Hann segir okkur taka þá til baka.
Hann selur fólki núna ekki hveiti.”
Það leyndi sér ekki, að jafnvel Constantine
var orðinn vantrúaður.
Annar Indíáni gaf sig fram og sýndi þeim
pening og mælti: “Við viljum svona pen-
inga. ”
Emereson tók peninginn og skoðaði hann.
Sá hann þá hvar fiskur lá undir steini. A hann
voru stimplaðir upphafsstafir að nafni eins
fiskifélagsins þar nyrðra, og mundi hann þá
eftir því bragði hinna eldri fiskifélaga í við-
skiftum sínum við Indíánna, að þau einkendu
peningana áður en þau borguðu Indíánunum
þá og tóku svo enga aðra peninga gilda í við-
' skiftum sínum við þá, og með því höfðu þeir
ekki að eins trygt sér verzlun þeirra, heldur
trygðu þeir sér vinnu þeirra líka og réðu einir
yfir þeim. Þessa aðferð hafði Marsh og fé-
lagar hans notað, og með henni neytt þá til
að lúta sér í öllu. Emerson reyndi að skýra
þetta fyrir Indíánunum, en það gekk ekki greið-
lega, bæði af því að Indíánar eru seinir að
trúa hvítuín mönnum yfirleitt, og svo er ekki
auðgert að brjóta vanans bönd. Þegar Emer-
son sá, að leið sú var ókleif, mælti hann:
“Ef að félagið vill ekki taka þessa peninga,
þá skal eg selja ykkur allar þær vörur, sem
þið þurfið á halda. Við skulum ekki deila um
þetta.”
Hann fór með þá inn þangað, sem vörur
hans voru geymdar, og sá um að þeir fengju
nauðsynjar sínar og lét hjálpa þeim til að
koma vörunum í bátana.
En gamanið, sem hann hafði af þessu at-
viki, fór af morguninn eftir, þegar enginn
þessara manna kom til 'baka, og þegar dagur-
inn leið, snerist það upp í örvæntingu.
George Balt hafði komið inn snemma um
morguninn með slæmar fréttir. Menn Marsh
höfðu orðið mönnum þeirra nærgöngulir um
nóttina, svo að í handalögmáli lenti, og þeir
höfðu einnig skorið á netstrengi þeirra félaga
og meitt marga af mönnum þeirra. Balt var
að sækja hjálp og sagði, að útlitið versnaði
stöðugt. Þegar honum var sagt, að Indíán-
arnir væru stroknir, varð hann hamslaus, greip
vopn sín og fór tafarlaust aftur til manna
sinna. Eftir að hafa matast, fór Emerson að
hitta Cherry, til þess að vita hvort hún treyst-
ist ekki til þess að fá Indíánana til að koma
aftur til vinnunnar.
Cherry var fús á að fara með honum og
reyna, og þau voru að stíga upp í bátinn, þeg-
ar Chakawana kom hlupandi á eftir þeim, eins
og að hún væri dauðhrædd.
“Hvert ertu að fara?” spurði hún.
“Eg ætla að bregða mér til Indíánaþorps-
ins! Þú verður hér—”
“Nei, nei! Eg hér ekki ein. Eg fer með
líka.” Hún leit um öxl sér.
“Hvað gerigur að, Chakawana, ertu hrædd?”
“Já,” svaraði stúlkan og kinkaði kolli
ákaft.
“Við hvað ertu hrædd?” spurði Emerson.
Hún að eins starði á hann stórum, dökkum
augum. Svo ítrekaði hún beiðni sína og að
fengnu leyfi hljóp hún heim.
Cherry hniklaði brýrnar og sagði: “Eg
skil ekkert í henni. Hún og Constantine hafa
hagað sér svo einkennilega upp á síðkastið.
Hún var ávalt svo glöð og söng, en hún hefir
breyzt algjörlega núna síðustu vikurnar. Hún
og Constantine eru alt af að hvíslast á, og
hanga hér og þar, svo eg er sjálf orðin hálf-
smeyk, ”
Þegar Chakawana kom hlaupandi til baka
með barnið í fanginu, sagði Cherry: “Hún er
lagleg, er hún ekki? Eg þoli ekki að hafa lag-
legt fólk í kring um mig.”
Þrátt fyrir allar sínar tilraunir, þá tókst
þeim Emerson og Cherry ekki að hafa nein
áhrif á Indíánana. Margir þeirra vora aftur
farnir að vinna hjá Marsh, ef til vill af hræðslu
út af því, að peningar Emersons voru þeini
einskis virði, og svo hafa þeir heldur ekki vilj-
að egna fyrverandi vinnuveitendur sína til
reiði. Þeir sem að heima voru í þorpinu, vildu
ekki fara, eða voru letingjar, sem ekki vildu
vinna. Yptu þeir bara öxlum og gengu í burtu,
er það var nefnt við þá.
“Þegar þeir geta ekki keypt neitt fyrir þína
peninga í búðinni, þá sýnast þeir ekki vera
að fást um það, hvort þeir séu gjaldgengir eða
ekki,” sagði Cherry.
i
“Eg skal leggja þeim til mat í allan vetur,”
sagði Emerson, sem var orðinn sárreiður út af
þessari heimsku. “Bjóddu þeim að flytja sig
og alt sitt skyldulið til mín. Eg skal sjá um
það alt. ” En tilboð og öll loforð voru árang-
urslaus, svo þau voru knúð til þess að fara með
það á meðvitundinni, að Marsh hefði hrætt þá
með því að hóta þeim öllu illu, og svo hungur-
dauða, ef fólkið ekki hlýddi.
“Þú getur ekki ásakað veslings fólkið, það
hefir lært að óttast reiði félaganna, og veit að
það er upp á matbjörg frá félögunum komið að
vetrinum. En það er hörmulegt,” mælti Cherry
og stappaði niður fætinum. “Og eg var svo
upp með mér af því sem eg gerði. Mér fanst
eg hefði að síðustu getað rétt hjálparhönd. En
eg veit ekki hvað meira að eg get gert.”
“Eg veit það ekki heldur,” sagði Emerson.
“Jafnvel þó við hefðum getað haldið þessum
fimtíu lndíánum, þá höfðum við ekki nærri nóg
að gera í verksmiðjunni. En við voram að
halda í áttina. En nú!” Hann rétti upp hend-
urnar til merkis um algert vonleysi.. “George
Balt er í vandræðum, eins og vant er. Þeir
hafa skorið á netin okkar og skipið getur kom-
ið á hverri stundu.”
“Skipið! Hvaða skip?”
“ Skemtiskipið hans Mr. Waylands. Hann
er á yfirlitsferð ásamt embættismönnum fé-
lagsins og — Mildred.”
“Jæja, ætl—ætlar hún að kojna hingað?”
spurði Cherry mjög alvarlega.
“Já.”
“Hví sagðirðu mér það ekki?”
“Eg veit það ekki; eg hélt að þér stæði á
sama um það.”
“Svo hún getur ekki beðið? Hún er svo ó-
þolinmóð, að hún eltir þig alla leið frá Chicago
og út í óbygðir. Þú þarft þá ekki á minni að-
stoð að halda frekar, þarftu?” Hún lygndi
aftur augum til hálfs og það kom hörkusvipur
á andlit hennar.
“Yissulega þarf eg þinnar hjálpar við.
[oma hennar hefir engin áhrif.”
“Mér skilst að þú hafir látið mig gjöra
jálfa mig að afskifting nógu lengi,” mælti hún
eiðilega. Hér hefi eg brotið mig í mola út af
essu fyrirtæki og þú hefir alt af . vitað að
ennar var von. Þú hefir notað mig, George
g okkur öll sem verkfæri.”
‘-‘Þú skilur þetta ekki,” svaraði Emerson.
Ungfrú Waylands—”
“Ó-jú, eg skil það vel. Eg býst við, að
enni muni verða ánægja í, að lagfæra hlutina
^rir þig. Eitt orð frá vöram hennar, og allir
ínir erfiðleikar hverfa eins og mjöll fyrir
jlu. Látum okkur viðurkenna, að við höfum
ipað og felum okkur hennar vernd.”
Emerson hristi höfuðið. En hún gaf hon-
m engan tíma til að svara.
“Það virðist, að þú hafir viljað reyna þig
^m stóran mann í augum hennar og fekst ok
r til að leggja grundvöllinn að sigrurn þmum.
[ér þykir vænt um að okkur mistokst.
leðst vfir því, aðWillis Marsh kom þer í skiln-
ig um! hve hjálparlaus þú ert. Lftum hana
oma þér til hjálpar. Eg er bum að fa nog af
v{ Skilurðu það? Eg er bum að fa nog at