Lögberg - 29.09.1927, Blaðsíða 7

LöGBERG, FIMTUDAGINN 29. SEPTEMBER 1927.
Bls. 7.
Hafið þér húðsjúkdóm?
GJALDIÐ varúíar viö fyrstu ein-
kennum húSsjúkdóma! Ef þér finn-
iS til sárinda eSa kláöa, eSa hafiö
sprungur í hörundi, er bezt aS nota
strax Zam-Buk. l>au græSa fljótt.
Sé húSin bólgin af kláSa, eSa sár-
um og eitrun, er ekkert meSal, sem
tekur jafn-fljótt fyrir ræturnar og
Zam-Buk. ÁburSurinn frægi, Zam-
Buk, læknar og græSir nýtt skinn.
Zam-Buk bregst aldrei þaS hlut-
verk sitt aS græSa og mýkja og hef-
ir sótthreinsandi áhrif. Eru smyrsl
þau nú notuS í miljónum heimila.
FáiS öskju af þessum merku jurta-
smyrslum, og hafiS ávalt viS hendina.
Mrs. W. CampbeVL, aS Bonny River
Station, N.B., segir: “Sprungur á
andliti og handleggjum dóttur minn-
ar, urSu aS opnum sárum. ViS reynd-
um ýms meöul, en ekkert hreif nema
undrasmyrslin Zam-Buk.
amM
FáiS öskju af Zam-Buk í dagi Ein
stærð aS eins, 50c. 3 fyrir $1.25..
Zam-Buk Medicinal Sápa, 25c. st.
fagra sjón. Við smávík, sem
gengur austur úr vatninu, var
fjölskrúðugur gróður og ógrynni
af fuglum úti á vatninu. Þar var
yndislegur staður.
Einn daginn fóru þeir að leita
að suðvesturenda Heljargjár, sem
sendiherra fann 1925 og 1926.
Þeir vildu rannsaka nánar hvað
langt til vesturs gjáin næði og
einnig rannsaka umhverfi henn-
ar.
En aðal rannsóknarf^rðin var
þó eftir. Aðal tilgangur sendi-
herra með ferð þessari nú var sá,
að rannsaka, hvort nokkurt sam-
band mundi vera milli Tungnaár
og úlfaldahvíslar, ár þeirrar, sem
sendiherra fann 1925 og kemur
upp úr skriðjökli norðan, við Úlf-
alda (en því nafni skírði sendih.
1925 annað fjallið í Kerlingum).
Hingað til hafa menn haldið, að
Tungnaá kæmi upp úr skriðjökli
skamt fyrir norðan Botnaver. En
En vegalengdin frá Botnaveri til
Kerlinga, er líklega nál. 20—25
km.
Sendiherra vildi nú rannsaka
þetta svæði frá Botnaveri að Ker-
lingum, og rannsaka, hvert Úlf-
aldakvísl rynni.
Þessi rannsóknarferð var erfið.
Snemma morguns lögðu þeir af
að sjá vondur hagi. Yið Fiski-
vötn var lélegur hagi. Hafa kuld-
arnir í vor og fram eftir sumri
dregið mjög úr gróðrinum á ðr-
lefunum. Snjór hefir lengi legið
fram eftir í fjöllunum. Mátti enn
mjög víða sjá stóra snjóskafla
norðan í sandöldum. Sumstaðar,
þar sem gróður hefir verið, var
alt þakið sinu, enginn nýr gróður
sjáanlegur.
Sendiherra segir að stefna
Tungnaár sé ekki rétt mörkuð á
landabréfum. Þegar maður er
staddur sunnan við Litlasjó (sem
nefndur er Stórisjór á landabréf-
um) er stefna Tungnaár svo að
segja í beinni línu í Kerlingar.
Eins og kunnugt er, hefir dr.
Niels Nielsen náttúrufræðingur
nú um hríð verið upp við Fiski-
vötn, til þess að mæla vötnin og
gera uppdrátt af Fiskivötnum og
svæðinu þar umhverfis. Þeir
bjuggust við að fara í Illugaver
eftir 10 daga eða svo. Þaðan
halda þeir svo rannsóknunum á-
fram.
Þessi leiðangur hefir þegar
borið mikinn árangur. Auk þess
sem Fiskivötn og umhverfið hef-
ir verið mælt nákvæmlega og upp-
drættir gerðir, hafa jarðmyndan-
ir verið rannsakaðar, einnig dýra-
stað frá tjaldstaðnum við Fiski-1 og jurtalíf o. s. frv. Ætlunin er,
vötn. — Þeir fóru fyrst austur að i aS mæla og rannsaka þannig alt
Seinasta landkönnunar-
Fontenay
ferð.
sendiherra
jökuls.
til Vatna-
Fontenay sen^iherra ætlar ekki
að gefast upp fyr en hann hefir
fengið fullkomna vissu um það,
hvernig umhorfs er á hinu lítt
þekta svæði á öræfunum vestan
við Vatnajökul, milli Botnavers
og Vonarskarðs. Hann er nýkom-
inn heim úr þriðju rannsóknar-
förinni þangað austur. Árið 1925
fór sendiherra fyrstu rannsókn-
arförina þangað. Skrifaði hann
ítarlega um þá ferð í Andvara
1926, og birti uppdrátt af því
svæði, er hann kannaði. Árið
1926 fór sendiherra aðra ferð
þangað austur, og var Pálmi
Hannesson náttúrufræðingur þá
með honum. Og nú í sumar fór
hann þriðju ferðina.
Morgunblaðið hefir nú- feng-
ið' stutta ferðaskýrslu frá þessari
síðustu ferð sendiherra.
Hann lagði á stað frá Múla í
Landsveit, þ. 29. júlí síðastl. Var
ferðinni heitið til Fiskivatna og
þaðan austur að Vatnajökli á ör-
æfin þar. En áður en haldið var
til Fiskivatna, fór sendiherra
snögga ferð austur í Jökuldali og
í Jökulgil á nyrðri Fjallabaks-
vegi. í fylgd með honum þessa
ferð var Guðni bóndi Jónsson frá
Skarði.
Snjór var óvenjumikill í fjöll-
um; hefir bráðnað seint vegna
vorkulda. Námskvísl var til yf-
irferðar, svo að Guðni hleypti á
sund í henni. Fyrstu nóttina voru
þeir í Laugum, í kofanum þar. Var
ágætur hagi í Laugum.
Tungnaá, þar sem hún beygir frá
jöklinum. Þar gengu þeir upp á
fjall og höfðu ágætt útsýni yfir í
Botnaver, og einnig norður með
jökulröndinni. — Fyrst gengur
allstór skriðjökull niður úr jökl-
inum, en norðan við hann sjá þeir
háa og víðáttumikla sandöldu.
Þangað hugsa þeir sér að fara,
til þess að fá enn betra útsýni
rorður með jöklinum. Þeir fara
meðfram Tungnaá, en þegar þeir
eru komnir nálægt öldunni, sjá
þeir, að áin beygir snögglega fyr-
ir þessa sandöldu. Sjá þeir nú,
að Tungnaá hefir upptök sín ein-
hversstaðar norðar; en hvar vissu
þeir ekki enn þá. Þeir ætla að
reyna að komast yfir ána, en urðu
að hætta við það, því að vöxtur
var í henni vegna hitanna undan-
farið. Héldu þeir þá upp með
ánni að vestanverðu. Var þar ilt
yfirferðar, hraun og klungur, svo
að þeir urðu lengi að ganga og
teyma hestana. Þeir fengu dumb-
ungsveður og regn við og við í
þessu ferðalagi. Þar sem Tungna-
á beygir fyrir þessa háu sand-
öldu, sem fyr er nefnd, er hún
mjög niðurgrafin; sumstaðar
rennur hún þarna í gljúfri.
'Norðanvert við öldurnar er foss
í ánni og stór hylur fyrir ofan
fossinn.
Þeir félagar héldu enn áfram
upp með ánni. Austan við teyg-
ir sig skriðjökull niður úr Vatna-
jökli, og þeir sjá aðra sandöldu
allstóra. Leiðin norður eftir er
ill yfirferðar, ógreitt hraun og
klungur, syo ferðin gekk fremur
seint. Gengu þeir alla leið upp í
‘Skarð’,"en því nafni nefnir sendi-
herra stórt skarð eða gil, þar sem
áin byrjar að renna gegn um
þrengsli. Þar opnast útsýnið
norður yfir. Hvergi sáu þeir gígi,
og geta því ekkert sagt um hvað-
an þeir hraunflákar hafa komið,
sem þarna eru.
Það var orðið áliðið dags, þeg-
r þeir komust upp á “Skarðið”.
Þrátt fyrir dumbungsveður höfðu
þeir sæmilegt útsýni norður með
jökulröndinni, og alla leið til Úlf-
alda. En þoka lá yfir jjjklinum
og Ljóninu, svo það sást ekki.
AftuV á móti sást Tjaldfell greini-
lega, og önnur fjöll vestan við
jökulinn.
Sendiherra og dr. Nielsen hafa
nú fengið fulla vissu fyrir því, að
svæðið vestan Vatnajökuls og
jökulröndina sjálfa. Er búist við,
að leiðangurinn standi yfir fram
undir miðjan september.
* * *
Þegar sendiherra hafði hvílt
sig eftir hina erfiðu ferð upp að
Vatnajökli, hélt hann á stað heim-
leiðis. Dr. Nielsen og Sigurður
fylgdu honum suður yfir Tungna-
á. Sneru þeir þar aftur til óbygða,
en sendiherra hélt til bygða. —
Hann fór ekki hina venjulegu leið
heim, suður á syðri Fjallabaks-
veg, heldur fór hann fyrir norðan
Valafell í Áfangagil, yfir Hraun-
eyjahraun. Er sú leið beinni.
Eftir tólf klst. reið frá Fiskivötn-
um, var hann kominn móts við
Galtalæk. Sendjherra hélt á-
fram að Múla, til Guðmundar
Árnasönar bónda. Kom hann
þangað kl. 3, aðfaranótt 6. ág. ■
Rómaði hann mjög viðtökumar í
Múla.—Lesb. Mbl.
sjálfrátt, þegar maður opnar
munninn. Og eg stóð þarna og
opnaði munninn hvað eftir ann-
að, þangað til að andlitið á mér
var orðið svo rautt, að allar þess-
ar millíónir augna þoldu ekki að
horfa á það lengur og mannfjöld-
inn lét vanþóknun sína óspart í
ljós, og talaði töluvert óvinsam-
lega um nefndina, sem stóð fyrir
þessari samkomu; en eg settist
níður og þurkaði af mér svitann.
Næstum hver maður, á það á
hættu, að verða að athlægi, þeg-
ar hann í fyrsta sinn kemur fram
fyrir almenning til að halda ræðu.
Eg veit naumast, hvernig þeir
geta komist upp á lag með það, án
þess að verða fyrir þess konar
reynslu. Mér er sagt, að í Rot-
ary klúbbnum í Billings, INfont-
ana, hafi meðlimunum hugsast
býsna gott ráð í þessum efnum.
Hverjum manni eru þar ætlaðar
10 mínútur til að'halda ræðu, ekki
allir á sama fundinum, en til
skiftis. Sumir geta ekki haldið
ræður, en þá verða þeir að standa
þarna þegjandi í tíu mínútur, all-
an tímann, sem þeim er ætlaður
til ræðuhaldsins. Flestum fellur
heldur illa að standa þarna þegj-
andi, og þegar þeir hafa gert það
svo sem tvisvar eða þrisvar, þá
hepnast þeim oftast að koma ein-
hverri mynd á það, að halda
ræðu.
eg bíð bara
nú teljast
með járn-
Næsta dag var haldið yfir
Tungnaá á Bjallavaði. Þar Sneri Tungnaá er mikið lengri en landa-
Guðni við, en sendiherra fór einn
með 4 hesta áleiðis til Fiskivatna.
Á leiðinni austur fór sendiherra
upp á “Hnausinn”, sem er hæst.»
fjallið austan Tungnaár. Var á-
gáett útsýni þaðan. Steindór Sig-
urðsson, sá sem er í rannsóknar-
förinni með dr. Niels Nielsen og
Pálma Hannessyni, hefir komist
að raun um, að Hnausinn sé
hærri en Þóristindur; en hingað
til hafa menn haldið, að Þóris-
tindur væri hærri. Landmenn
safna í Hnausinn fé því, er þeir
finna austan Tungnaár í fjall-
göngum á haustin. Á leiðinni til
Fiskivatna austan Bjalla, sá
sendiherra mörg ný kindaför; er
það eftir fé frá Lándmönnum, er
flakkar þangað.
Austur við Fiskivötn hitti sendi-
hérra þá dr. Niels Nielsen og
Steinþór Sigurðsson, sem þar eru
við rannsóknir. Pálmi Hannesson
verður þar einnig við rannsóknir,
og mun hann nú vera kominn
þangað austur.
Sendiherra dvaldi fimm daga
við Fiskivötn, og fór ýmsar rann-
sóknarferðir með dr. Nielsen. Einn
daginn fóru þeir að Þórisvatni,
komu að suðausturenda vatnsins.
Þeir gengu upp á Þveröldu og
hlóðu þar vörðu til afnota við
landmælingarnar. Talsverðir erf-
iðleikar voru á því, að komast að
Þórisvatni þessa leið, en þegar Kerlinga var hvergi
komið var að vatninu, gaf að líta strá nema í Botnaveri.
bréf sýna og menn hafa hingað
til haldið. Upptök hennar eru
norðanvert við Kerlingar, norður
við fjallið úlfalda. Úlfaldakvísl,
sem sendiherra fann 1925, renn-
ur í Tungnaá; eða réttara sagt:
upptök Úlfaldakvíslar eru upptök
Tungnaár. Tungnaá er því senni-
lega ca. 20 km. lengri, en menn
’nafa haldið, og afstaða hennar á
kortinu alt önnur en sýnd hefir
verið fram að þessu.
Þegar þeir sendiherra og dr.
Nielsen voru komnir að raun um
upptök Tunguár, samband henn-
ar við úlfaldakvísl o. s. frv., héldu
þéir til tjaldstaðarins aftur. Var
komið kvöld, þegar þeir lögðu á
stað úr “Skarði”. Þeir fóru alt
aðra leið nú, með fram fjallgarð-
inum. Þeir komu að tjaldinu kl.
4 um nóttina, og höfðu þá verið
19 kl.st. í þessari rannsóknarferð.
* * *
í ferðum sínum austur að Vatria-
jökli, hefir sendiherra einnig ver-
ið að svipast eftir Stórasjó. Þessu
riafni nefna bygðamenn vatn eitt
stórt og mikið, sem munnmælin
segja að • sé vestan við Vatna-
jökul.
Nú hefir sendiherra farið um
alt þetta svæði, fram og aftur, og
er hann þess fullviss, að Stóri
sjór sé þar hvergi til.
Á leiðinni frá fiskivötnum til
stingandi
Þar var
Tíu vegir til að gera
sjálfan sig að flóni.
Eftir EUis Parker Butler.
(Framh.)
Eg ætla að sleppa því, að tala
nokkuð um boðorðin og það, sem
þau bjóða og banna. Flestir
menn þekkja þær sígildu reglur
fyrir breytni manna. Hver heil-
vita maður veit, að hann á ekki
að myrða eða stela, eða það ann-
að, sem þar er bannað. Það er
öðru máli að gegna um mann, sem
tekur upp á ýmiskonar heimsku-
pörum, sem þar eru ekki nefnd,
eins og t. d. að éta meira heldur
en dæmi eru til að nokkur maður
hafi áður gert.
Eg man það, að eg eitt sinn, á
þakklætishátíðinni, át svo mikið
af fuglaketi og öðru góðgæti, að
eg varð að leggjast endilangur á
gólfið og gapa. Hér var ekki um
veðmál að ræða, eða neitt af því
tagi. Eg og annar náungi, sem
með mér var, tókum bara upp á
þessari vitleysu, að éta hver í
kapp við annan þangað til það
gekk langt úr hófi fram. Eg held
að í þetta sinn hafi eg farið meir
en lítið vitleysislega að ráði mínu.
Hinn maðurinn er nú dáinn, og
það vildi þannig til, að melting-
arleysi varð hans banamein. Eg
lifi enn þá. En vel getur verið,
að það sé vegna þess, að dauðinn
hafi ekki hitt mig heima, ef hann
hefir eirihvern tíma komið að
sækja mig, og að teg hafi þá verið
að éta yfir-mig í einhverri veizlu
í New York. Eg man hve heimsku-
legt við álitum það, þegar einhver
gaf hestinum sínum of mikið af
höfrum. En það þarf miklu minna
til að ofbjóða meltingarfærum
manns heldur en hests. Vanalega
mæla menn nákvæmlega hafrana
handa hestinum; en svo fara þeir
inn í húsið og éta sjálfum sér til
óbóta, eða drekka svo mikið af
víni, að það væri nóg til að drepa
fíl, eða kannske fleiri en einn;
og samt ætlast þessir menn til, að
á sig sé litið eins og menn með
fullu viti.
Þá kem eg að því, þegar maður
er að basla við að gera það, sem
maður kann ekki og er alveg ó-
vanur við að gera. Dettur mér
þá í hug, þegar eg í fyrsta sinni
reyndi alveg óundirbúinn að halda
ræðu. Maður getur sett það nið-
ur eins 6g fjórða veginn til að
gera sjálfan sig að flóni. Eftir
því sem eg get bezt munað, þá
fanst mér, þegar eg gerði mína
fyrstu tilraun til að halda ræðu,
að ^heyrendurnir væru svo sem
tvær miljónir og að hver áheyr-
andi hefði að minsta kosti sex
augu, sem öll horfðu á mig. Engu
• Þessu líkur er sá vegurinn, til
að gera sjálfan sig að flóni, þeg-
ar maður ræðst í of mikið, reisir
sér hurðarás um öxl, eins og kall-
að er. Því var það, að þegar
Napóleon, sonur hinnar sólríku
Corsicu, réðist inn í vetrarríkið á
Rússlandi, þá varð hann að hverfa
aftur til Parísar, með lítið í aðra
hönd annað en nóga frostbólgu
og töluverða reynslu. Napóleon
er dauður, en annálar Bandaríkj-
annna eru fullir af nöfnum
manna, sem kastað hafa frá sér
stöðum, þar sem þeim farnaðist
vel, til að takast á hendur alls-
konar stöður aðrar, sem þeir gátri
ekkert ráðið við og urðu fljótlega
að hröklast úr við lítinn orðstir
og þess konar áliti, að fæstir
vildu lengur hafa nokkuð saman
við þá að sælda.
Eg hygg, að það séu tvímæla-
laust bílarnir, sem'hafi orðið til
þess að gera fleiri menn að flón-
um, heldur en nokkuð annað af
hinum nýrri uppfynidngum.
Er t. d. nokkurt vit í Öðru eins
og því, að keyra bíl eftir blautum
og sleipurri vegi, án þess að hafa
keðju á hjólunum? Eða þá að
keyra hart ofan brekkur og skeyta
engum aðvörunum, eða keppast
við alt hvað af tekur, að komast
fram hjá járnbrautarlestinni, sem
brunar áfram með feikna hraða,
eða þá að kveikja á eldspítu til
að sjá hve mikið er eftir af gas-
olíu í bílnum?
Ung stúlka fer meir en lítið ó-
varlega að ráði sínu, sem þiggur
að keyra með manni, sem hún
þekkir ekkert, en sem keyrir eftir
strætinu, stöðvar bílinn rétt hjá
henni, brosir einstaklega góðlát-
lega til hennar og býður henni
upp í bílinn til sín. Þetta getur
svo sem farið full vel, en hitt er
líklegra, að hún þurfi að ganga
lengri veg heim til sín, áður en
lýkur, heldur en hún hefði þurft,
ef hún hefði aldrei sezt upp í býl-
inn hjá hinum ókunna manni.
Þá er þetta dæmalausa óðagot
sem er í mörgum er bíla keyra.
Það er eins og þeir séu oft og
einatt að leika sér að hættunni,
eða leika sér við sjálfan dauðann
bara til að komast eitthvað dálít-
ið fyr áfram heldur en ella mundi.
Mig langar ekki til að vera písl
arvottur, og því finst mér ekki
ríða meira á neinu heldur en því,
að halda áfram að lifa, þó ekki
væri til annars en að borga lífs-
ábyrgðargjaldið; og eg get ekki
séð mikla ástæðu til að flýta mér
eins og vitlaus maður, til þess að
hitta einhvern náungá, sem svo
er hér um bil viss með að koma
ekki fyr en hálfum klukkutíma of
seint
En eg býst við, að það sé eðli
mannanna, að vilja flýta sér. Áð-
ur en bílarnir komu til sðgunnar,
þá var það altítt, að bæði menn
og konur keptust við, ált hvað af
tók að komast yfir strætið, og
fóru oft svo nærri sporvagninum
eða hestum, að ekki munaði nema
hársbreidd, að þeir yrðu fyrir
þeim, ef það varð þá ekki alveg
En þegar þeir voru komnir yfir
strætið,- þá höfðu þeir nógan tíma
til að standa þar í fimtán mínút-
ur og horfa á umferðina. Nú eru
börn þéssa fólks á strætunum inm
an um alla bíla þvöguna, og verða
því miður oft til þess að stöðva
alla umferð, maður verður að
taka þau upp, dauð eða dauðvona
eftir að þau hafa orðið fyrir ein-
‘hverjum bílnum.
Eg þekki mann í Flushing,
þar sem eg átti heima, sem hljóp
svo hart til að ná í járnbrautar-
lest, að hjartað bilaði og hann
datt niður dauður, þegar hann kom
á járnbrautarstöðina. Ef hann
nægja að fara með næstu lest, er
fór að eins tíu mínútum seinna,
þá lifði hann kannske enn og
borgaði ef til vill tekjuskatt til
ríkisins, og gæti auk þess máske
þjónað réttvísinni með því að
vera einn af kviðdómendum við
og við. Hvaða járnbrautarlest í
veröldinni sem vera vill, getur
farið sina leið mín vegna. Eg fer
ekki að hlaupa eins og ærður
maður á eftir henni;
eftir þeirri næstu.
Yfirleitt má það
hættulítið að ferðast
brautarlest, en þó koma þar nú
fyrir slys, svona við og við. En
þeir, sem fyrir slysunum verða,
eru æfinlega þeir, sem náðu í
lestina, sem hlektits á, en ekki
hinir, sem mistu af henni, eins og
auðskilið er. En þrátt fyrir allan
ákafann að komast áfram, þá
hefir það ekki komið fyrir mig
nema einu sinni í New York, að
sá, sem eg hefi mælt mér mót
við, hafi komið á réttum tíma.
Þeir hafa æfinlega verið of sein-
íi; stundum tíu mínútum, stund-
um heilum klukkutíma, og hefi eg
þó sjálfsagt níu þúsund sinnum
mælt mér mót við menn og konur
í New York. Einu sinni sá eg þó
einn á þeim stað og tíma, sem eg
átti von á honum; en hann var
dauður. Hefir mér því skilist, að
; þessu lífi gætu New York búar
ekki lært þá list að vera stund-
vissir.
Mér er sagt, að í Detroit sé
kappið að komast áfram jafnvel
enn meira en í New York. Fjöldi
manna mis^i þar líf og limi, að
eins vegna kappgirninnar að kom-
ast áfram. Samt er fólkið þar
ekki stundvissara en svo, að þeg-
ar eg sjálfur auglýsi þar fyrir-
lestur kl. 8 að kveldinu, þá kom
fólkið ekki fyr en klukkan hálf-
níu og mér var sagt, að það væri
æfinlega svona. Uitt er þó meira,
að þegar ungum mönnum er boð-
ið á dans klukkan níu, þá fara
þeir heim klukkan níu og sofa
þangað til klukkan tólf og fara
þá á dansinn. En það kemur
hræðilega oft fyrir, að þessir ungu
menn flýta sér svo mikið heim til
að sofa, áður en þeir fara á
dansinn, að þeir verða fyrir alls-
konar slysum á leiðinni, og marg-
ir bíða bana.
shxhxhxhshxhxhshxhshshxhshbhxhshsmshxhxhshsnsmshshehs
H
Rjómasendendur veitið athygli!
Sendið oss næsta rjómadunkinn. Munuð þér verða meira
en ánægðir með árangurinn. Vér höfum aldrei haft óánægð-
an viðskiftavin enn, og munum aldrei hafa. Vér greiðum
hæsta markaðsverð og ábyrgjumst að þér verðið ánægðir með
viðskifti vor. Skrifið oss og biðjið um merkiseðla.
Modern Dairy Ltd.
ST. BONIFACE, MAN.
H
X
H
B
g
B
H
|
H
X
H
X
H
X
H
S
H
S
g
g
g
s
g
x
H
X
H
S
g
3
H
EHSMEKSKSMEBl'SHSMSMXHBMEMSHSMSMSHSKSSSHSHSMSMKMEHEMEKia
þessi peysa væri eitt af því sem
eg þyrfti endilega að hafa, þá fór
eg náttúrléga í hána. Eg fann, að
eitthvað var nú rangt við þetta,
því kraginn náði upp fyrir eyru,
^vo eg sá ekkert nema beint fram
undan mér og svo upp í loftið.
Eftir að eg hafði brotið upp erm-
arnar, sem bezt eg kunni, þá gat
eg látið hendur standa fram úr
ermum, svo að eg gat tekið það
sem eg hafði meðferðis og haldið
á því.
Taskan, sem eg geymdi í þá
hluti, sem eg hélt að eg þyrfti
með mér að hafa við þenna leik,
var vafalaust þyngri heldur en
nokkur önnuur taska í Norður-
Ameríku, sem notuð var á sama
hátt. Þetta kom til af því, að |
vinir mínir höfðu komið mér til
að kaupa allra handa dót, sem eg
síðar fékk að vita, að engin þörf
var á. Eg vissi ekkert um hvað
eg þurfti, og keypti alt, sem mér
var sagt. En alt þetta dót varð
mér til svo mikillla erfiðleika, að
það tálguðust af mér holdin og eg
vigtaði ekki nema 120 pund. Það
hlýtur að hafa verið meir en
lítið skrítileg sjón að sjá mig
Eit af því, sem eg hefi á móti
samtíðarmönnum mínum er það,
hve óvarlega þeir oft fara, þegar
ieir eru að synda eða b^ða sig í
ám og vötnum. Eru nú orðin svo
mikil brögð að þessu, að það
er fjöldi fólks á hverju ári, sem
jannig lætur líf sitt, að það
steypir sér í vatnið án þess að
vita nokkuð hve djúpt það er, eða
hvernig botninn er. Afleiðingin
vorður oft sú, að það kemur aldrei
upp aftur, það er að segja lifandi.
Þetta er nú reyndar ekki eitt af
3ví, sem eg ætlaði að tala um, en
eg hélt að eg mætti gjarnan minn-
ast á það, úr því eg var að tala
um heimskupör mannanna. En
iau eru svo óvanalega misjöfn.
Þegar menn steypa sér út í hætt-
una og svo að segja fremja sjálfs-
morð af skeytingarleysi eða kapp-
girni, þá er það alt annað en
hlægilegt. Þar á móti gera menn
ýms axarsköft, sem allir geta
hlegið að, nema þeir, sem sjálfir
eiga hlut að máli. Það er t. d. ó-
endanlega hlægilegt, hve skríti-
lega margir haga sér oft við borð-
bald og í samkvæmum. Þar er
ekki hraðanum um að kenna, held-
ur oftast því, að þar eru menn að
reyna að vánda sig meira en þeim
er eðlilegt, og fer þá oft alt í
handaskolum fyrir þeim. í þess-
um efpum hefi eg gert svo marga
vitleysuna, að það yrði of langt
upp að telja.
Þá eru margir vegir til að haga
sér kjánalega með því, hvernig
maður klæðir sig, og í þeim efn-
um haga menn sér oft mjög ó-
skynsamlega, ef þeir eru látftir
sjálfráðir eða komast upp með
það. Eg hefi tekið eftir því, að
feitir menn eru mjög gefnir fyrir
það, að vera í stuttbuxum hvers-
dagslega, teða ijþessum fatnaði,
sem menn vanalega nota, þegar
menn leika “golf”. Það er meir
en lítið skítilegt, að sjá þessa
feitu náunga, þegar þeir þannig
klæddir, eru að staulast til vinnu
sinnar á morgnana, sérstaklega
þegar yfirferðin er vond og hálka
á strætunum. Þegar eg í fyrsta
sinni lék “golf”, þá hafði eg ný-
keypt alt, sem til þess þurfti, þar
á meðal fötin. Eitt af því, sem
eg var í, var prjónapeysa, allra
mesta velfciþing, það er að segja
í vetrarkuldanum, en ekki nærri
eins hentug í brennandi sumar-
hita, og þetta var nú einmitt í á-
gústmánuði. En mér hafði nú
í
þessum klæðnaði og með byrði
svo þunga, að eg gat varla valdið
henni.
Þegar eg sá þennan vin minn,
sem hafði komið mér til að kaupa
allan þennan útbúnað, þá varð
mér það loksins ljóst, hvaða vit-
leysu eg hafði gert. Hann stóð
framan við húsdyrnar og var að
tala við konuna mína. Hann var
alt öðru vísi klæddur heldur en
eg, auk þess sem hann hafði miklu
minni farangur. Skórnir hans
höfðu áreiðanlega verið búnir til
fyrir árið 1874 og skyrtan hans
hafði ekki verið þvegin síðan ein-
hvern tíma í þrælastríðinu og
hún var svo þunn, að gegn um
hana mátti sjá alstaðar. En þessi
vinur minn var mesta prúðmenni,
svo hann hló ekki að mér, en dró
djúpt andann og sagði: “Eg held
ekki, að þú hefðir þurft að vera
í peysunni í dag.” (Frh.).
Frá íslandi.
20—25 kr. Kortið á að koma í
þremur útgáfum, þar af eiga tvær
að vera ætlaðar skólum sérstak-
lega og önnur þeirra nafnalaus.
Kortútgáfan er þakkarvert þarfa-
verk — nema nafnlausa kortið;
það er óþarfur hégómi og sprott-
ið af algerðum misskilningi á eðli
og tilgangi landafræðiskenslu og
kortanotkun.
Bátatog var sýnt hér Ikl. í
fyrsta skift-i 28. þ.m. Var strengt
10 metra reipi milli tveggja báta,
fjórróinna og réru þeir síðan
kappsamlega hvor gegn öðrum unz
annar sigraði, dró hinn 5 m. aft-
ur á bak og þótti hinn hressileg-
asta óg bezta skemtun.
Óveður mikið gekk um Norður-
land fyrir síðustu helgi. Á Siglu-
firði löskuðust eða brotnuðu
nokkrar bryggjur af brimgangi
og norskt síldveiðaskip, Fiskeren,
sökk nálægt Ásmundarstöðum á
Siéttu. Menn úr því björguðust
í annað skip. Af fleiri skipum
tók út menn, en þeir björguðust
allir. Nokkur veiðarfæraspjöll
urðu einnig.
í stað Tr. Þórhallssonar for-
sætisráðherra, hefir Hallgrímur
Hallgrímsson bókavörður tekið
við ritstjórn Tímans fyrst um
sinn. En aðalritstjórinn er sagð-
ur óráðinn, en talað um Jónas
Þorbergsson ritstj. Dags. Ókunn-
ugt er, hvernig ráðstafað verður
störfum þeim, sem hinir ráðherr-
arnir gegndu, en það mun hafa
verið venja, að þeir gegndu ekki
öðrum opinberum störfum en
stjórnarstörfunum. Þó er sagt
að Magnús Kristjánsson ætli
einnig framvegis að hafa á hendi
forstöðu Landsverzlunar, án sér-
stakra launa.
Á Eyjafjallajökul gengu nýlega
fjórir ungir menn, þeir Björn ól-
lafsson stórkaupmaður, óisvaldur
Knudsen málari, Helgi Jónsson
framkvæmdarstjóri og Björn Stef-
fenSen, endurskoðari. Voru þeir
fjórar stundir upp á hájökulinn
norðanverðan, úr Fljótshlíð, og
stönzuðu uppi eina stund, en voru
tvær niður aftur. Er sagt undur-
fagurt útsýni af jöklinum.
Ásgeir
—Lögr.
Norskur varakonsúll nýr tekur
við störfum hér 1. september, að-
alræðismanninum, Bay, til að-
stoðar. Hann heitir Thorkell J.
Lövland, sonur. Lövlands þess, er
var utanríkisráðherra fyrst eftir
skilnaðinn við Svía. Hinn nýi
varakonsúll hefir verið starfs-
maður í utanríkisráðuneytinu og
tekið nokkurn þátt í norskum
stjórnmálum og blaðamensku.
íþróttamót hélt félagið Stefnir
nýlega á Kollafjarðareyri. Þar
setti Þorgeir Jónsson nýtt ís^
lands met í kúluvarpi, 20.74 m.
í þremur öðrum íþróttagreinum,
sem reyndar voru, varð hann
einnig hlutskarpastur. í glím-
unni tók hann ekki þátt, en Ágúst
bróðir hans varð þar hlutskarp-
astur og næstur annar bróðir
hans, Björgvin.
Flensborgarskólinn hefir gefið
út skýrslu um starf sitt síðastl.
vetur. Skólastjóri er ögm. Sig-
urðsson. Nemendur voru 66 úr
13 sýslum og bæjum. 18 nemend-
ur höfðu heimavist og greiddu
60 kr. 17 au. á mánuði fyrir fæði,
þjónustu og hita.
Björn G. Björnsson verkfræð-
ingur og kona hans, sem hér hafa
dvalið í sumar og ferðast nokkuð
um Norðurland, er nú á förum
vestur aftur. En Björn starfar í
vísindalegri rannsóknardeild Bell
símafélagsins í New York, og var
m. a. einn þeirra, sem unnu að
tilraun^m, sem fyr hefir verið
frá sagt, um símtöl milli Evrópu
og Ameriku og símmyndasending-
ar eða “fjarsýnir”. Nokkrir vin-
ir Björns og skólabræður, kvöddu
Fræðslumálastjóri hefir
Ásgeirsson verið skipaður.-
hljóði gat eg komið upp, nema
þessu “A”, sem kemur eins og 6- hefði nú gengið hægt og látið sér
verið sagt, að þetta væri eitt af þau hj'ón með samsæti-
því, isem maður þyrfti endilega
að hafa, þegar maður léki þenna
leik.
Eg kunni ekkert í leiknum. Vin-
ur minn, sem ætlaði að segja mér
til, kom heim til mín í mjög heitu
veðri, og strax þegar hann kom,
flýtti eg mér upp á loft til að
klæða mig, og þar sem þessi hinn rannsóknar
vinur minn hafði sagt mér, að kvarðinn
Islands uppdrátt, er samband
barnakennaranna að gefa út.
Hafa að honum unnið ýmsir góð-
ir menn og fróðir hér heima, en
' siðasta hönd á undirbúning hans
og prentun er lögð hjá landmæl-
ingadeild danska herforingjaráðs-
ins, sem hér hefir haft menn til
undanfarið. Mæli-
1:500000 og verðið
Laugardaginn Í3. þ. m. héldu
34 menn og konur hér í sýslunni
Ásmundi Jóhannssyni frá Haugi
kveðjusamsæti á Hvammstanga,
því næstu daga fer hann héðan
heimleiðis til’ Ameríku. Er það í
fimta sinni, sem hann heimsækir
oss. Ásmundur er Miðfirðingur
að ætt og uppruna, en fór full-
orðinn og þó ungur maður til
Ameríku. iHann hefir með dugn-
aði sínum og mannkostum aflað
sér álits og vina og í hvívetna ver-
ið héraði sinu til sóma. Þótt hann
hafi til landsins komið, sem full-
trúi fyrir íslendinga vestan hafs,
hefir hann aldrei lagst undir höf-
uð að sækja heim hérað sitt og
fornar stöðvar. Og hefir gömlum
vinum hans og yngri kunningjum
yerið mikil ánægja að heimsókn-
um hins glaðværa, hlýja og einkar
viðfeldna manns. Vér vitum vel,
hverjar tilfinningar ráða því, að
þessi maður, sem þó er af léttasta
skeiði, leggur á sig erfiði ísl.
landferða til að heimsækja oss
livað eftir annað. Það þarf held-
ur ekki lengLvið Ásmund að tala,
til þess að verða var þeirrar rækt-
arsemi og innilegu velvildar, sem
hann ber til ættjarðar sinnar og
æskustöðva. Samsæti þetta fór
bið bezta fram. Fyrir minni heið-
ursgestsins talaði séra Ludvig
Knudsen á Breiðabólstað. Fyrir
minni Vestur-fslendinga Hannes
alþingismaður Jónsson, og fyrir
minni konu Ásmundar og barna
Jón óðalsbóndi Guðmundsson á
Torfalæk. Að lokinni máltíð
drukku menn kaffi, sátu lengi og
töluðu um gamalt og nýtt, og
sögðu skrítlur og gamansögur, og
lagði heiðursgesturinn þar drýgst-
an skerfinn fcil. Að lokum spilaði
séra Jóhann Briem á Melstað ís-
lenzk ljóð og ættjarðarsöngva og
sungu þá allir, sem gátu. Bar
samsæti þetta alt blæ óþvingaðr-
ar gleði og alúðar og skildust
menn fyrst er mjög var á kvöld
liðið.
Hvammstanga, 1. ág. 1927.
—Lögr. Þátttakandi.