Lögberg - 20.10.1927, Blaðsíða 5

LöGBERG, FIMTUDAGINN 20. OKTÓBER 1927.
Bla. fi
Dodds nýrnapillur eru besta
nýrnameðalið. Lœkna og gigt <bak-
verk, ihjartabilun, þvagteppu og
önnur veikindi, eem stafa frá nýr-
unum. — Dodd'a Kidney Pill*
koeta 50c askjan eða sex öskjur
fyrir $2.50, og fást hjá öllu*m lyf-
•ölum eða frá The Dodd^s Medi-
clne Company, Toronto, Canada.
Esplin. Hafði hann að sðgn
verkaskifti við þá; hann bygði
fyrir þá bjálkaskýli, en þeir í
staðinn öfluðu honum heyja eða
hjálpuðu honum til þess að afla
þeirra. Voru þetta fyrstu verkin,
sem íslendingar unnu í Argyie-
bygðinni.
er lækur, sem rennur frá austri
til vesturs. Verður hann að afar-
breiðum mýrarflóa fyrir neðan
íslendingabygðina; er þar \afar-
mikill heyskapur, þegar skaplega
viðrar. Gengust Islendingar í
fyrndinni mikið fyrir engjalönd-
um; hreptu sumir lakari lönd fyr-
ir það að gengist var meira fyrir
heyskapnum en jarðræktinni.
Mun það hafa verið fyrir þær á-
stæður fremur, að íslendingar
ekki festu bygð á hinum fögru og
frjóvu sléttum norðan ýið læk-
inn, sem var hið frægasta akur-
yrkjuland, en engjar litlar eða
engar.
íslendingar eru fjallaþjóð, og
var tilfinningin svipuð hjá þeim
og Bjarna Thorarensen, er hann
kvað “Leiðist mér fjalllaust frón”,
eða Jóni ólafssyni, er hann kvað í
fjallasýn hér í vesturlandinu; “f
suðaustrinu sé eg fjöll, sem við
loftið blána, náttúran fær óðar
öll annan svip á brána.” Og ís-
lendingarnir gömlu kusu, að öllu
öðru jöfnu, náttúrutilbreyting-
una, þar sem þess var kostur,
heldur en hina tilbreytingarlausu
eyðisléttu. Og þó ekki séu fjöll
í Argyle, þá er samt mikil til-
breyting fyrir augað, hvert sem
litið er.
Að loknu þessu sneri Sigurður
huga sínum heim á leið^ Komst
hann heim eftir tveggja mánaða
útivist, og hafði hann farið fót-
gangandi mestan part leiðarinn-
ar. Kom hann heim til Nýja fs-
lands með hinar glæsilegustu
sögur af landkostum vestur í
fylki, sem kallaði huga fjölda-
margra í suðurhluta Nýja íslands
sem þreyttir voru orðnir á vatns-
elgnum, er hindraði alla framför
á þeim árum.
Bygð íslendinga í Argyle, sem
hér um ræðir, er á norðurtakmörk-
um sveitarinnar, aðallega Town-
ship 6, röð 13 og 14, og að miklu
leyti Township 5, .einnig í röð 13
og 14 fyrir vestan fyrsta hádegis-
baug. Einnig voru það aillmargir
íslendingar, sem bygðu í Town-
ship 6, röð 15, sem áður var innan
takmarka Argyle-sveitar, en nú
tilheyrir Strathcona sveit; en af
þeim stöðvum eru íslendingar því
sem næst allir horfnir. Aðal bygð-
in er og hefir alt a.f verið milli
kauptúnanna Gienboro og Baldur,
austur gegnt Cypress River þorpi.
Baldur er í Argyle sveitinrii sunn-
an við íslendingabygðina. Glen-
boro er 12 mílur norður og 2 míl.
vestur frá Baldur, og er höfuð-
staðurinn í S. Cypress sveitinni.
Cypress River er 9 mílur beina
línu austur frá Glenboro og er á
vesturtakmörkum Victoria svéit-
ar. Til allra þessara kauptúna
sækja íslendingar í Argylebygð-
inni nokkuð að jöfnum hlutföll-
um.
Ekki skal neinn furða á því, þótt
íslendingar litu hýru auga til
þessa landsvæðis, er þeir fyrst
litu það augum í allri þess nátt-
úrudýrð. Suðurhluti bygðarinn-
ar, er afar hólótt land og var, og
er að nokkru leyti enn, allmikið
skógi vaxið. Eru óteljandi smá-
vðtn og mýrar á milli hólmanna.
í norður og austur bygbinni er
landið all-öldumyndað; er slétt-
lendið mest í austurbygðinni, en
verður meira öldumyndað er vest-
ar dregur. Norðan við hálendið
Seint í septembermánui 1880, á
meðan þeir Sigurður og Kristján
voru í sínum landskoðunar leið-
angri,^ lögðu þeir upp frá Nýja
íslandi, í landaleit vestur í fylki,
Skafti Arason, sem síðar varð
mesti bændaöldungur Vestur-ís-
lendinga, og William Tayilor, sem
var mjög vinveittur íslendingum
og bróðir John Taylors, umboðs-
manns þeirra hér á fyrstu árum.
Fóru þeir um óbygðir og vegleys-
ur, að mestu leyti sömu slóðir og
þeir Sigurður og Kristján. Kom-
ust þeir alla leið norður í Town-
ship 6, og sem hinum fyrri, leizt
mæta vel á landkosti. Hafði land-
skrifstofa sambandsstjórnarinnar
verið flutt á þessu tímabili vest-
ur að Sourisánni; voru það 25
mílur vegar; gengu þeir þennan
spöl í viðbót og festu sér lönd,
héldu síðan heim á leið og komu
við hjá E. Parsonage og mættu
þar Halldóri Árnasyni frá Sig-
urðarstöðum á Sléttu og Friðbirni
iS. Friðrikssyni, bróður Friðjóns
Friðrikssonar og þeirra bræðra.
Voru þeir sendir með griparekst-
ur af John Taylor til Parsonage.
Átti hann að fóðra þá um vetur-
inn. Þeir Halldór og Friðbjörn
höfðu langa ferð og mættu mörg-
um erfiðleikum; land því sem
næst óbygt, vegir engir; urðu
þeir oft að liggja úti á bersvæði
um nætur; sömuleiðis var þeim
úthýst, en allvíðast ekki í annað
hús að venda. Þeir voru báðir
frískir og fjörmiklir og létu ekki
alt fyrir brjósti brenna. Náðu
þeir til Parsonage heilu og höldnu,
mættu Skafta Arasyni þar, og
fengu hann til þess að fara með
sér norður í landnámið og alla leið
vestur til Millford við Souris-
ána. Tók Halldór land í austur-
enda bygðarinnar, en Friðbjörn
nam land í vesturbygðinni, norð-
an til á öldunni sunnan við læk-
inn. Sér þar norður yfir flóann
og slétturnar fyrir norðan og er
hið fegursta útsýni; var hann þar
vel í sveit kominn.
Eftir að þeir Halldór og Frið-
*W**tfHtt«HKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHK«HKHKHKH«HKH«H!^^
Sendið korn yðar
tii
UNITED grain growers t?
Bank of Hamilton Chambers
WINNIPEG
Lougheed Ðuilding
CALGARY
Fáið beztu tryggingu sem hugsanleg er.
K^K^^KHKHKKHKhKBKHKHKHKhKhKhKKhKKhKHKhKHKHKhKHKHKHKH**1
■(OYAL'UAW''
Pegar þérsendið
PENINGA
PÓSTI
Royal Bank
MONEY
ORDERS
\ Þær borgast í
Canadiskum,
*V U.S.A. eða ensk- ; \
/\ um peningum.
The Royal Bank
of Canada
björn festu sér land, lögðu þeir
félagar af stað; fóru þeir ekki
sömu leið til baka, en lögðu leið
sína norðaustur í óbygðirnar, alla
leið til Portage la Prairie. Kom-
ust þeir heilir á húfi heim til
heimkynna sinna um haustið, eft-
ir mikla hrakninga.
Hafði nú stækkað sjóndeildar-
hringur íslendinga við leiðangur
og æfintýri manna þessara fimm,
sem nú hafa verið nefndir; urðu
þeir allir merkir menn í sögunni,
hver á sínu starfsviði. — Siðan
eru nú liðin 47 ár, og eru þeir
Halldór Árnason og Friðbjörn
einir uppistandandi; eru þeir enn
ernir og ungir í anda, og eins og
fugl á kvisti, og enn þá færir í
leiðangur eins og í gamla daga,
miklu frekar en sumir hinna
yngri, sem oft þykja göngin milli
búrs og eldhúss nógur áfangi fyr-
ir sig, eins og Guðmundur ferða-
langur sagði. Frh.
Um Stefán frá Mjóadal.
(íFrh. frá bls. 1)
ómag'inn á smalaþúfunni hugðist
vera Grettir, og gerði. ýmsar um-
bætur á sögunni, svo hann gæti
því betur varist fyrir óvinunum.
f einverunni, hjá ánum, munu
margir hafa byrjað að bögla sam-
an bögu. Alstaðar voru dala-
skáld, sem ortu alþýðlegar hús-
gangsvísur um hversdags við-
burði. Það sýrtdist vinnandi veg-
ur að verða þe'irra jafningi; og
til hærra marks mun naumast
hafa verið stefnt, svona til að
byrja með.
Alt, sem óskólagenginn al-
þýðumaður getur lært, mun
^Stephan G. hafa numið á íslandi,
.X en svo megum við heldur ekki
gleyma ætterninu — að hann óx
á þjóðmeiði vors skáldræna kyns.
Ættleiddar gáfur og uppeldið
lagði fsland til, það meðlag flutti
hann að heiman í verið hingað
vestur.
Hvað átti nú Ameríka eftir að
gera úr þessum unglingi, sem tví-
tugur trúði henni fyrir framtíð
sinni.
Hann kom frá Mjóadal, til að
byggja sér bú á hinum víðlendu
Vesturheimssléttum. Hann hvarf
frá kotakyrð, hins fábrotna sveita-
lífs á Fróni, til þess að taka þátt
í lífsbaráttunni, þar sem mönnum
streymdi blóðið einna hraðast í
æðum. Hann kom þaðan, sem
menn bjástruðust með byrðar yfir
vegleysur og slitu kröftum sínum
við torfristu, til þeirrar þjóðar,
sem komist hefir öðrum framar í
því að taka náttúruöflin í sína
þjónustu við alla iðju. Hann sá
vélmenninguna, þar sem hún hef-
ir náð mestum þroska.
Sumir virðast fá finhvers kon-
ar angistar aðsvif, sem líkist helzt
galdrahrolli í gömlu fólki, þegar
á þessa vélamenningu er minst.
Þeim er gjarnt að skoða það sem
nokkurs konar nýtízku fyrir-
brigði, sem ýmsum ódæmum hef-
ir valdið. Þessi nýmóðins píslar-
grátur er oft aðal uppistaðan í
nútíðar bókmentum íslendinga og
annara. Þeir gæta þess ekki, að
vélamenningin á sér afar langa
sögu. Hún byrjði, þegar villimað-
urinn gerði fyrsta beinhnífinn til
að skera villidýraketið, og fyrsti
sæfarinn lagði frá landi, í ein-
trjáningnum sínum, til að fleyt-
ast yfir fjörðinn. Viðleitni mann-
vitsins hefir jafnan verið sú, að
temja öflin og yfirstíga erfiðleik-
ana. Hún er annar aðal þátturinn
í sigurför sálarinnar; hinn er sá,
að temja sjálfan. sig. Sú tilraun
hefir tekist miður — en sama vit-
ið og snildin, sem sigrað hefir
heiminn, hið ytra, á máske eftir
að þroska innrætið til miklu
stærri fullkomnunar, en menn
láta sig dreyma um.
En nú skulum við hverfa aftur
til mannsins frá Mjóadal. Gáfað-
ir menn eru gjarnast spurulir, og
í hvert skifti sem hann grenslað-
ist eftir orsökum fyrir allri þess-
ari vélamergð og vinnusparnaði,
var svarið alt af hið sama; raun-
vísindin hafa létt mönnunum
stritið og leitt okkur í margan
sannleika. Eftir það mun Steph-
an G. hafa sótt fVemur svar til
þeirra en annara — þó vísinda-
maður yrði hann auðvitað aldrei,
á mælikvarða fjölfræðinga.
Hann kom hingað sem innflytj-
andi í hópi ótal annara útlend-
inga. Allir komu þeir í von um
að bæta sín kjör; éinkum efna-
lega. Þeir hofðu yfirgefið ættar-
óðul sín, frændur og vini, fyrir
gróðavonir í gulllandinu mikla.
Þær vonir rættust misjafnlega,
sem vonlegt var, en vonsvikin
urðu ýmsum sár. Á þeim árum
voru andstæðurnar milli auðs og
örbirgðar óbærilegri en nú. Al-
menningur bjó við erfið kjör, og
stéttabaráttan var ofsafengin og
grimmúðug. Það var auðvitað, á
hverja sveifina hann mundi leggj-
ast í þeim málum — mannástin
vísaði honum þar til vegar. Hitt
tel eg tjón; að hann hafði aldrei
tækifæri til að kynnast, persóuu-
lega, hugsjónalífi hinna amerisku
45 ára dagleg þjónusta SPEIRS
að úttýta brauðum í RflRNELL
Winnipeg. | BREflD
mentamanna. Af þeim Bndlegu
stefnum, sem nú voru efstar á
baugi, mun fríhyggjuskoðun Ing-
ersoll og jafnaðarkenningin hafa
haft lang-mest áhrif á hann (um
það me'ira síðar). Af amerískum
skáldum, virðist honum helzt
svipa ofurlítið til Walt Whitman.
Það hefir lengi verið á því klif-
ast, að Stephan G. hafi verið éin-
kennilega íslenzkur >— hann var
það líka, en sannmæli mun hann
sjálfur hafa mælt, er hann ségir
til Bandaríkjanna: “Þið, sem að
lokum eigið svo marga taug í
mér.”
Þá eru nú taldir kennarar
Klettafjallaskáldsins, að því ó-
gleymdu, að hann lifði og starfaði
á þeirri upplýsingaröld, sem veitir
hverjum bóklesnum gáfumanni
margbreyttan fróðleik.
Það er ekki af tilviljun,
að nú yrkja svo margir ágætir al-
þýðuhöfundar: Lagerlöf meðal
Svía, Hamsun hjá Norðmönnum,
Ham hinn franski, Reymond í Pol-
landi (fyrir skömmu dáinn), og
Kristín okkar Sigfúsdóttir. Sjá-
um til, munu sumir segja, skól-
vegna að menn neita sér, svo oft,
um þá gleði, sem gefst fyrir góð-
verkin. Menn þora naumast að
búast við þakklæti frá “skynlaus-
um” skepnum, en þær veita okk-
ur oft óvænta vináttu; þess vegna
getur Stephan kveðið Oturs-gjöld
eftir heimilishundinn (I. 142),
Hann finnur, að honum hafa
fækkað' vinir við fráfalli:
“Þegar eg kem heim í hlað,
Hrakinn, ferða-votur,
Vini er fækkað, finn eg það,
Frá er veslings Otur.”
Svona kveður enginn kaldrani.
Það borgar sig að brjótast í
gegn um hraunskorpuna á St. G.,
því þá muntu finna hjarta, sem
sló í takt við heimslífið.
“Já, jæja,” þetta er ef til vill
ekki all-fjarri sanni, — en alt um
það var St. G. Stephansson óvin-
ur kirkjunnar og ákveðinn van-
trúarmaður” — þannig munu
ýmsir hugsa, sem línur mínar
lesa. Um það efni vil eg gjarnan
ræða við ykkur við hentugleika.
Bla'ine, Wash., 5. okt. 1927.
H. E. Johnson.
Stephan G. Stephansson
Ort, þegar fregnin kom um
lát hans.
Þú varst hæstur meðal manna,
mestur allra konuríganna.
ódauðleikans undra sál,
allra tíma skildir mál.
Hver vill vaka yfir eldi?
Andinn stærsti í Bretaveldi
horfinn er af hæstu brún,
hefir dregið segl við hún.
Alþjóð sýnir enga lotning,
að eins göfug mannvits drotning
beygir höfuð há og fríð,
harmar fyrir blindan lýð.
Norrænn vérstu að eðli og ættum,
íslenzkur í sorg og hættum.
iSpekin eins og úthaf stór,
eins vel skildir Krist sem Þór.
Hervíkinga hugdirfð barstu.
Hákristnastur allra varstu.
Kirkjunni og klerkum þú
kent gazt hina sönnu trú.
Aldirnar þér aldre'i gleyma.
Inn í nýja sólarheima "
Ijóð þín ætíð leiða hann—
sem leitar uppi sannleikann.
Jóns Stefánsson,
. frá Kaldbak.
. WALKER.
Ralph Richards, töframaóurinn
mikli, sem getur lesið hvers manns
hugsanir, verður á Walker léik-
húsinu alla næstu viku; byrjar á
mánudagskveldið 24. okt. Það er
framúrskarandi góð skemtun, sem
þar er í boði. Eins og allir vita,
gerir Mr. Richards ýmsa hluti,
sem öðrum mönnum eru algerlega
óskiljanlegir, og geta því áhorf-
endurnif ekki annað en veitt því
sem hann gerir, alla þá eftirtekt,
sem þeir mögulega geta. Hug-
lesturinn er eitt hið merkilegasta
Magic bökunarduft,
er ávalt þaÖ bezta í
kökur og annað kaifi-
brauð, það inniheldur
ekkert alum, né nokk-
ur önnur efni, sem
valdið gætu skemd.
wmmmmmmmmmmmammm^
af því, sem þessl töframaður ger-
ir. Verður það aðal atriðið á
samkomu, sem haldin verður
seinn'i partinn á föstudaginn, og
sem konur einar hafa aðgang að.
“Abia’s Irish Rose”, verður á
Wlker leikhúsinu mánudaginn 31.
okt. og alla þá viku. Winnipeg-
búar kannast við þann ágæta leik,
sem allir geta glaðst f, hvað sem
líður þeirra þjóðern|i jog trúar-
brögðum.
arnir eru ónýtir. Gfunt hugsað,
mun eg svara, skólagengnir menn
hafa gert he'iminn að háskóla.
Berum Stephan G. saman yið
annað íslenzkt alþýðuskáld —
Hjálmar í Bólu. 'Hvað var hans
heimur? — Akrahreppur. Um
hvað kvað hann: — innansveit-
ar oddborgara og aumingja. —
Stephan hefir alla jörðina að sjón-
rsviði, og yrkir um alþjóða-
stjórnmál.
Við höfum athugað uppeldið.
En áður en við skygnumst eftir
skáldinu, skulum við reyna að
kynnast manninum.
Eg býst við, að margir eigi sér
hugmynd af þessum ógurlega Al-
berta-bónda, sem kærulausum,
kaldrana, er hispurslaust ræðst
að öllum helgum dómum og horf-
ir með guðlausu glotti á alla
heimsku jarðlífsins. Menn geta
máske tínt saman nóg af grjóti í
kvæðum hans, til að búa sér til
þvílíkt blágrýtis líkneski, en við
það verk mundu þeir troða allar
fegurstu perlurnar undir fótum.
Það er erfitt að ráða í innræti
manna af skoðunum þeirra um
almenn mál; þær skoðanir eru
oftast aðfengnar og utan að lærð-
ar. Mannslund vor kemur, aftur
á móti, langtum betur í ljós við
eigin sorgir og annara böl.
Eg hygg að fá íslenzk sorgar-
kvæði jafnist á yið litla tármilda
Ijóðið, i “KvéðSð eftir jdrenginn
minn” ((. bindi bls. 101). Það er
hálfkæfður klökkvi í hverju ein-
asta orði þessara kliðmjúku hend-
inga. En það er jafnframt ein-
hver karlmenskuró- yfir harmi
hans, sem vekur enn þá meiri
eftirtekt, af þv'í það stingur í stúf
við uppgerðar angist þeirra geð-
veiku garma, sem álíta það list
að æpa. Stephan er alnorrænn f
sorgum sínum. Harmkvæðti hans
eru eintal, en ekki gerð til aug-
lýsinga á hjartasárunum.
Yndislegt er líka erfiljóðið eft-
ir móður skálds’ins (IV. bindi bls.
49), sem klappaði honum á koll.
Það voru oftast einustu kvæða-
launin — en þá voru líka and-
vökurnar með öllu goldnar, úr
því móðurhöndin var með í starf-
inu
En Stephan kvað ekki einung-
is erfiljóð um ástvini sína. 1
hvert sinn er sorgin drap á dyr
hjá sveitungunum eða fjarlægum
vinum, greip hann óð'ar til gígj-
unnar. Mörg af þessum saknað-
arstefjum eru undur falleg, svo
sem “Móður minni” (iIV. b., bls.
79), Séra Lárus Thorarensen
(IV. 61), Landnámskonan og mörg
fleiri.
Tilfinningar St. G. náðu einnig
til dýranna. Mörg er búmanns-
raunin og endalausar eru annir
einyrkjans, en eina ánægju veitir
sá starfi llil uppbótar: að vita
sjálfan sig megnugan að auka
þeim lífsverum sælu, sem maður
umgengst daglega. Með örlátri
húsföðurhendi seður hann hung-
ur húsdýranna. Sú hamingja,
sem þau fá notið, veitist fyrir
hans aðgerðir. Tilraunir vorar
til að gleðja mennina, geta mis-
tekist, og viðleitnin mætir æði oft
m'isskilningi . Það er máske þess
WONDERLAND
Kvikmyndin “The Bat” sem nú
er sýnd á Wonderland leikhúsinu er
framúrskarandi spennandi og á-
horfandinn svo að segja stendur á
öndinni út af því, hvernig þetta og
hitt muni nú fara, en þeir geta aldrei
getið sér rétt til um það fyr en þeir
hafa séð alla myndina. Það getur
ekki hjá því farið að þeir, sem sjá
þessa mynd þyki mikið til hennar
koma og njóti góðrar skemtunar.
BRITISH
CIIPPER
ö. WONDERLAND
Fimtu- Föstu- og Laugardag
CAIMADIAN
NATIONAL
hefir sérstakar járnbrautarlestir og svefnvagna i nóvember og desember,
sem koma itíl hafnarstaöanna á réttum tima til að ná I skip, sem sigla
til Bretlands og annlara landa i Evrópu.
ANNAST VERÐURT / ✓
UM* VEGABRÉF I Tygglð taf DU
OG FAIÐ pANNIG BESTA
SEM HÆGT ER AÐ HAFA
LÁGT
FAR
t DESEMBER
—Til—
HAFNARBÆJANNA
The Canadian Na-
táonal félagið selur
farbréf meC öllum
skipalinum yfir At-
lantshafið og ráðstaf-
ar öllu viðvíkjandi
ferðinni með skipun-
um og jámbrautar-
svefnvögnunum.
EF ÞER EIGIÐ VINI
í GAMLA LANDINU
FARBRÉF
TIL OG FRA
Allra staða
1
HEIMI
SEM PÉR VILJIÐ HJALPA TIL AÐ
KOMAST TIL pESSA LANDS, PA
KOMID OG SJÁIÐ OSS. VÉR GERUM
ALLAR NAUÐSYNLEGAR RÁDSTAF-
ANIR.
ALLOWAY & CHAMPION
667 MAIN ST„ WINNIPEG, SÍMI 26 861
Umboðsmenn fyrir
CANAÐIAN NATIONAL RAILWAYS
Helm til Gamla Landsins
FYRIR
JÓLÍN O G NÝÁRIÐ
Ferðist með
Lág Fargjöld
Sérstakar Lestir
tu
Hafnarstaða
Allan Desembermánuð
til Hafnarstaðar
FER FRÁ WINNIPEG Klukkan 10.00 f. m.
.NÁ SAMBANDI VIÐ
JOLA-SIGLINGAR
Frá Winnipeg—
Nov.23 —S.S. Melita frá
Des. 3 — S.S. Montclare “
Des. 6 — S.S. Montrose “
Des. 11 — S.S. Montnairn “
Des. 12 — S.S. Montcalm “
Montreal — Nov. 25 til Glasgow, Belfast, Liverpool
St. John — Des. 6 “ Belfast, Glasgow, Liverpool
“ —Des. 9 “ Belfast, Glasgow, Liverpool
“ — Des. 14 “ Cobh., Cherb. Southampt.
" — Des. 15 “ Belfast, Liverpool
i
VID LESTIR í WINNIPEG TENGJAST SVEFNVAGNAR FRA ED-
MONTON, CALGARY, SASKATOON, MOOSE JAW OG REGINA og
- fara alla leið austur að skipsfjöl.

Frekari upplýsingar gefa allir umboðsmenn vorir
City Ticket Office. Tieket Office A. Calder & Co. J. A. Hebert Co.
Cor. Main and Portage C. P. R. Station 663 Main St. Provencer & Tache
Phone 843211-12-13 Phone 843216-17 Phone 26 313 St. Boniface
CANADIN PACIFIC
L.