Lögberg - 20.10.1927, Blaðsíða 6

Bls. 6
LÖCWERG. FIMTUDAGINN
20. OKTÖBER 1927.
Dóttir sjávarins.
Eftir
JOHANE SCHÖRRING.
Sagan er í þrem þáttum: 1. Filia Maris.
2. Berg læknir. 3. Melania Verent.
Og þó þekti enginn þeirra hana.
Hún leit með angurværri undran yfir veru
sína hér, hve glaðlega hún brosti við öllum; en
var nokkur sá maður, sem hafði haft áhrif á
hana?
Var nokkur sá maður meðal þeirra, sem liún
hafði talað við, eins og hún eitt sinn hafði talað
við sinn gamla föður?
Tilheyrði það þá að eins æskunni, eða var
ekkert af öllu því, sem í huga hennar bjó,
þess vert að verða opinberað?
Máske það ætti alt að vera dulið, og hún að
rölta um á meðal manna eins og hégómlegt
glingur. Það væri að hafa tvær hliðar, aðra út
á við, hina inn á við.
Það væri indælt að koma þangað, sem hún
dvaldi sem barn, anda að sér hinu hreina lofti,
og verða eins og henni var eðlilegt að vera.
Hún heyrði alt í einu hratt fótatak bak við
sig. Það var um kyrláta braut, sem hún gekk,
þar sem hún vonaði að mæta engum.
Augnabliki síðar stóð prófessor Storm við
hlið hennar.
“Eg viðurkenni það hreinskilnislega,” sagði
hann brosandi, “að eg hefi verið að leita að yð-
ur, eins og sannur veiðirakki, það er ekki af til-
viljun, að þér sjáið mig. Eg hefi í fyrsta lagi
mikla afsökun að gera yður, fyrir mína djörfu
framkomu í gær; en sjálft ásigkomulagið hreif
mig svo óviðráðanlega, að eg vona þess að
myndin mín, skoðuð með umhyggju, muni gera
yður sáttfúsa. Þar næst Mð eg yður að gefa
skipanir yðar hiklaust, viðvíkjandi þeim sam-
fundum. Eg hefi nefnilega ekki álitið mig hafa
heimild til að tala um þetta, án yðar vitundar
og leyfis. Þér viljið máske ekki láta tala um
það?”
Þessi hreinskilnu orð og framkoma, gerðu
henni gott. Hún áttaði sig undir eins á sjálfri
sér og varð um leið algerlega sátt við manninn.
“Nei, eg vil síður að fólk skemti sér við að
tala um mig. En myndin yðar, er eg á henni
eða ekki? — Þá segir hún frá leyndardómnum.”
“Það er einmitt það, sem þér ráðið yfir. Að
átta dögum liðnum skal eg koma og sýrrn yður
frumdráttinn. Og þá skuluð þér ákveða um
það, hvort eg má taka yður með á myndina mína
eða ekki. Greifinn hefir beðið um myndina til
eins ættingja síns á Frakklandi, einkum af
klukkutjöminni, en að öðru leyti frjálsa sam-
setning; en fyrst á að sýna hana á myndasýn-
ingunni hér, og svo í París, og myndin af vður
verður að vera brjóstmynd,” svaraði hann.
“Að átta dögum liðnum verð eg farin héð-
an og komin langt í burt!” sagði hún; “það er
áform mitt, ef Möhls hjónin hafa ekkert á móti
því, að fara heim til Jótlands snemma morguns.
daginn eftir morgundaginn; en get eg fengið
að sjá frummyndina yðar áður?” spurði hún.
Þetta kom honum alveg óvænt.
“Þér farið burtu skyndilega, en það er ekki
kominn farfugla burtfarartími enn,” sagði
hann spaugandi, “eg hefði þurft að sjá yður
betur myndarinnar vegna. Þér ætlið þó ekki
vestur að Norðursjónum aftur?”
“Jú, einmitt! Séra Krog, eftirmaður föð-
ur míns, hefir mist konu sína, og hann hefir
beðið mig að koma og líta eftir þeim. Þau þrá
mig og eru svo góð að ímynda sér, að eg muni
geta glatt þau,” svaraði hún, “slíku heimhoði
er mér nauðugt að neita.”
“Það er synd, að mælast til slíks af yður,”
svaraði hann.
“Synd? Eg vildi að margir vildu syndga
þannig við mig, ” svaraði hún með töfrandi
brosinu sínu, “eg lít á það, sem sanna ánægju,
ef mér tekst að vekja ofurlitla gleði og huggun.
Slíkt líf hefir einmitt þýðingu fyrir mig og á
betur við mig en þetta sumarfuglalíf hér.” —
Hún tók laufblað og kastaði því hátt í loft upp,
eins og útskýring orða sinna.
Prófessorinn var of göfugur-maður til að
láta aðdáun sína í ljós með orðum.
“Já, þá verð eg að vinna hvíldarlaust við
aðalmyndina mína þangðað til á morgun. Vilj-
ið þér þá, t. d. klukkan sjö, koma ofan að tjörn-
inni á morgun, til að sjá myndina? Eg býst
við að þér kunnið betur við það, heldur en að
koma til hallarinnar ?”
“Það getur vérið mér sannur heiður, að
koma hingað, ” svaraði hún.
“ Jæja, eg býð þá að eins yður að koma, þar
eð þér eruð eini dómarinn í þessu máli, og eg
vona, að þér munið segja mér, hvort eg hafi
afplánað yfirsjón mína gagnvart yður,” spurði
hann.
“Því svara eg á morgun,” sagði hún glettn-
islega, “eg verð fyrst að sjá, hvemig eg lít
út.”
Hún hneigði sig kurteislega, sneri sér við
og gekk í burtu hröðum skrefum.
“A eg að fylgja yður til baka?” sagði hann.
“Nei, þökk fyrir!” svaraði unga röddin
hennar, og bergmálið endurtók: Þökk fyrir,
þökk fyrir!
Eftir endalaust málæði,/ innilegar kvartanir
og ákveðin loforð um, að vera ekki lengur í
burtu en einn mánuð,, var Jótlandsferð Filíu
samþvkt, samkvæmt óskum hennar.
Hún skrifaði svo séra Krog, og sagði hon-
um nær hún kæmi.
Um dagverðartímann kom stofustúlkan, sem
árangurslaust hafði leitað að stúdentinum, of-
an úr herbergi hans, með seðil í hendinni, sem
á var ritað:
“Kæra systir og mágur!
Þó mér sé það nauðugt, verð eg að fara
heim til að fá meira næði. Eg verð að gera það
náms míns vegna. Eg hlífi sjálfum mér við að
kveðja ykkur, eg vildi feginn mega vera kyr;
en þið megið ekki reyna að telja mig á að vera
kyrran. Flytjið ungfrú Sidonius kveðju mína
mörgum sinnum. Ykkar Konrad Herbst.”
Það var erfitt fyrir skgarvörðinn að hætta
við að sækja hann, að eins fyrir þessi tvö kvöld,
áður en hún ætlaði að fara. Já, Kamillu fanst
líka, að það væri st'ór synd, að hann fengi ekki
leyfi til að kveðja hana.
Þá dat henni í hug að segja, að þetta væri
eins og hún ætlaði aldrei að koma aftur.
“Við skulum ekki eiga meira við þetta,
Frans!” sagði Kamilla.
Filiu sárnaði að þurfa að vera svona þvers-
um, og hún lofaði sjálfri sér, að hún skyldi
verða mjög ástúðleg þegar hún kæmi aftur, og
virða mikils alla þá ást, sem þau veittu henni.
Klukkan var á mínútunni sjö, þegar Filia
daginn eftir læddist úr garðinum, til þess að
mæta prófessornum við tjömina.
Þar sem hún stð á bak við trén er voru næst
þessum kunnuga stað, minkaði alt í einu kjark-
ur hennar.
“Þetta var þó alveg ókunnur maður.”
Hún leit inn á milli greinablaðanna.
Þarna sat hann, hann málaði ekki, hann sat
hugsandi og lék sér að úrinu sínu, lét það renna
eftir keðjunni, máske hann biði eða honum
leiddist.
Hann leit nú raunar vel út. Hér gat maður
horft á hann hættulaust, annars leit það svo út,
eins og hann væri alstaðar hærri en aðrir
menn; hún þorði ekki að líta upp á hann. Menn
voru hræddir við hann, hann gat skotið öllum
skelk í bringu með augnatilliti sínu, þegar hann
vildi.
Hún stóð og rjálaði við blöðin; það var eins
og hún ætti að ganga alein inn í stóran sal, sem
væri fullur af ókunnum mönnum. Það hefði
verið betra, að hún hefði farið strax inn til
hans, án þess að vera að horfa á hann.
Nú, það var líka svo heimskulegt, að hún
hafði engan hatt látið á sig, hann huldi þó and-
litið að mestu leyti, sólhlíf var ekki líkt því
eins góð.
Þarna stóð hún loks í hinu bjarta rjóðri
skógarins, fyrir framan spegil vatnsins.
Hann stóð strax upp og gekk á móti henni.
f dag var hann nógu blíður.
Fyrst leit hún á stóra uppdráttinn af tjörn-
inni .
“Og nú aðalmyndin?” spurði hún, “eg þori
ekki að vera lengi, heima eru gestir, menn sakna
mín.”
“Sakna?” svaraði hann hálf-háðslega, svo
að hann kom henni til að líta uþp í andlit sitt,
með undrandi og forvitnum augum. “Sakna
yðar! Það get eg líka hermt eftir þessum ó-
kunnu. Gerið þér svo vel!”
Hann lagði frummyndina fyrir framan
hana.
Henni varð ósjálfrátt á að reka upp undrun-
aróp, og lúta mjög lágt niður.
“Þetta er Ijómandi íhynd; en svona falleg
er eg ekki,” hugsaði hún og lét höfuðið falla
ofan á .bringuna, fieimin og uppurðarlítil.
Hana grunaði ekki, hvernig hinn hái meist-
ari stóð og dáðist að frumsmíði myndarinnar,
um leið og hann hugsaði um uppdrátt sinn:
“Hvað er nú myndin mín, í samanburði við
ungu stúlkuna sjálfa — rökkur, sem ímyndar
sér að það sé dagur!”
Filia gleymdi upplyfta kjólnum, meistarinn
hafði ekki dregið hið minsta úr ásigkomulag-
inu! en hún hugsaði um það, að bezt væri að
hann léti ekki sína mynd sjást á stóru mynd-
inni, að minsta kosti ekki þannig, að hún þekt-
ist. Ef hún þyrði nú að eins að segja það?”
“Kæra þökk, prófessor Storin, nú er eg sátt
við yður,” sagði hún; “en þér hafið beitt í-
myndunarafli yðar um of við mynd mína.”
Sólin skein á ljósgylta hárið hennar og lit-
aði andlitið með geislum sínum.
Hann átti næstum bágt með að verjast því,
að segja henni, hvern mismun hann gerði á
frumsmíðinu og myndinni. Og þetta ódulda
lítillæti, hafði hann ekki oft orðið var við á
listabraut sinni, auðvitað nokkuð, sem átti að
líkjast því.
“Eg vildi að eg gæti verið ánægður með
uppdrátt myndarinnar; eg var það, en er það
ehki lengur. Eg verð þess nú var, að eg hefi
séð yður of sjaldan; en þér munuð ætla að
fara?” spurði hann.
“Já, eg verð að fara,” svaraði Filia; “en,
má eg spvrja, ætlið þér að innlima mynd mína
í stóru mvndina? Eg vildi helzt, já, þér megið
ekki reiðast, að þér gerðuð það ekki.”
Það hefðn áreiðanlega ekki margir í hans
sporum getað verið kaldir gegn.hinu bibjandi
augnatilliti, er læddist upp að andliti hans eins
og fvlgdarsveinn þessara orða.
Hann roðnaði ofurlítið og svaraði:
“Þér megið vera alveg rólegar. Þessi upp-
dráttur eða mvnd, sem eg æfla að kalla hann,
fer ekki úr eigu minni, jafnvel ekki til þess, að
aðrir geti skoðað hana — hún eT orðin mér svo
innilega kær. ”
Andlit hennar hvarf á sama augnabliki und-
ir sólhlífina.
“T^ökk fyrir,” hvíslaði hún, “og verið þér
sælir. ”
“Já, verið þér sælar!” sagði hann og ýtti
sólhlífinni hiklaust til hliðar, frá hinum roðn-
andi kinnum hennar. “Eg legg líka upp í leið-
angur, til Frakklands, og verð þar lengi. — Við
skulum vita, vort við getum munað hvort eftir
öðru. Eg skal áreiðanlega finna yður, þó þér
felið vður við Norðursjóinn.”
Daginn eftir að Filia fór, fékk Berg læknir
sér til undrunar svo hlióðandi bréf frá prófess-
or Storm, sem hann hélt að væri kyr í höllinni:
“Bú þú þig undir, minn virðingarverði
skriftafaðir, að heyra undarlega sögu.
Ef þú skilur ekki, hvers vegna eg hvarf svo
skyndilega, þá ert þú ekki eins snjall stjórn-
fræðingur og sagt er, og þú varst eitt sinn, og
söngur minn til þín skal vera: “Anakreon, þú
eldist” o. s. frv.
Nú jæja, sólin hvarf; hún fór til Norður-
sjávárins. Eg fyrirlít tilveru án sólar.”
Já, undarlegi piparsveinn, eg er orðinn ást-
fanginn af þessu lotusblómi, þessari Filia
Maris eða Maris Filia!
Nú hefi eg, fram að þessu fertugasta ári
mínu, sloppið óskemdur út úr sérhverjum eldi,
og forsjónin veit, að eg hefi lent í mörgum loga,
bæði í norðri og suðri.
í suðrinu voru logarnir stundum of heitir,
og í norðrinu of almennir, þegar eg var búinn
að hugsa mig nógu vel um.
En nú finst mér, eftir mína löngu bið, að
eg hafi fundið samanblandaða hæfileika frá
suðri og norðri, eins og eg vil að þeir séu, og
auk þess ytra útlit, sem eg get ekkert fundið
að.
En heyrðu nú, þú virti, skjmsami, ósærandi,
gamli vinur, það næsta, sem skeður á dögum ó-
komna tímans!
Eg var með henni um kvöldið við klukku-
tjörnina, áður en hún ætlaði að fara morgun-
inn eftir. Og þótt eg segði ekkert, þá hefir
hún séð nægilega mikið til þess, að ef þún skeyt-
ir um mig, þá gleymir hún mér ekki, að minsta
kosti ekki strax.
Áform mitt er nú þannig: Eg er á morgun á
leiðinni til Suður-Frakklands, míns rétta heim-
ilis, þegar eg hefi eitthvað á samvizkunni. Loft-
ið þar er mér svo þægilegt, og landslagið er svo
aðlaðandi fyrir mig; eg verð þar eitt ár, eða
eitthvað nálægt því; ef eg verð þess var, að ást
mín hefir fest svo djúpar rætur, að hún geti
ekki slokknað.
Ef að ást mín verður lifandi jurt, þá heyrir
þú frá mér að ári liðnu, eða fyr, og þú sendir
mér þá fregn um það, hvar hún er, og hvort
hún er óheitbundin. Þú verður að gæta þessa.
Verði hún heitbundin eða gift, þá verð eg að
líkum burtu í mörg ár, máske æfilangt. Hver
veit það?
Eg er fremur efandi í þessu efni, um við-
varandi ást, og hefi því tvennan tilgang með
þessu áformi.
1 fyrsta iagi, eins og eg hefi sagt, að reyna
sjálfan mig. Eg þori ekki að binda mig, fyr
en eg veit að ást mín er ekki augnabliks til-
finning, eins og alt af áður.
Þar næst er önnur ætlan mín sú, að eg gefi
henni tíma til að hugsa um þetta, og ráða við
sig til fullnustu, hvort hún vill verða mín eða
ekki.
Hver og einn, annar en þú, varkári, gamli
maður, mundi hlæja að mér og spyrja, hvort eg
væri brjálaður og blindur, fyrst eg hefði ekki
séð, að hún er ekki eingöngu umkringd af til-
biðjendum, en er jafnframt ein af þeim sjald-
gæfu stúlkum, sem í rauninni á biðil í hverjum
tilbiðjanda, sem eins og menn vita, á sér sjald-
an stað.
Einmitt þess vegna er eg ^hultur. Hún gef-
ur engum manni sérstakan gaum; hve gagns-
lausar veiðitilraunir gerir ekki Jörgen greifi,
guðfræðingurinn og fleiri. Þetta er mér sönn-
un þess, að enginn hleypur með hana, hún tekur
engan annan, en hún vill sjálf.
Það er að eins einn, já, þú mátt hlæja! sem
eg er hræddur við, og það er presturinn við
Norðursjóinn.
Maður, sem getur fundið upp á að lýsa henni
eins rétt, eins fallega og skáldlega með því að
kalla hana Mignon, hlýtur að vera hættulegur
meðbiðill, það er eg sannfærður um. Eg varð
strax, þegar eg af tilviljun heyrði þessa lýs-
ingu, hissa á henni. Það er eðlisfar hennar,
sem feLst í þesu eina orði. __ ^
August Blanche segir, að Frakkar brúki
þenna málshátt:
“Fjandinn sjálfur er ekki hættulegri en
ungur prestur. ” Þessi er auðvitað ekki ungur,
en heldur ekki mjög gamall.
Hann er naumast meira en fjorum eða fimm
árum eldri en eg, mentaður og alúðlegur mað-
ur, sem þekkir allar hennar bernsku og æsku
tilviljanir, föðurlegur vinur hennar, ekkju-
maður, sem er hættlegast.
Ef hún hleypr ekki beint í fangið á honum,
gamli vinur minn, þá ætti hún að verða mín, eg
vona það, og guð varðveiti þig. Þinn vinur,
Knud Storm.”
Læknirinn las þetta bréf tvisvar sinnum,
hristi höfuðið og sagði:
“Þessi sterki maður, með miklu lífsreynsl-
unni — þii líka, vinur minn! Ja-á—eigi maður
að fá þessa veiki, þá er þetta eðlfleg *orsök
hennar. Hún er ekki afleit, sú litla, daður-
gjörn, eins og þær eru allar; en henni fer það
vel, hvernig sem afstaða hennar er. Eg er viss
um, að hún hefir verið alveg ómótstæðileg,
þegar hún lék andarunga í vatninu. Þar var
það líka, sem hún sýkti hann; en hver getur
forðast slíkt?
Gæta hennar, telja biðlana, það er mitt
starf; þökk fyrir, hún fær mér efalaust margt
til að brjóta heilann um. Hann er blátt áfram
brjálaður, að lóta hana fara til prestsins, hiin
(var nú dálítið heilög áður — það hefði eg
sannarlega ekki gert. Nú má hann skjóta Am-
ors ör á eftir henni, og eg er viss um að hún
hittir hana ekki.”
Það var í íaun og veru sannarlegt heimili,
sem Filia var komin til. Það var þrotlaus al-
úð, sem henni var sýnd af öllum.
Herbergið hennar var næstum því eins og
þegar hún skildi við það, allir eða flestir af
munum hennar voru á sama stað. Gamla meyj-
an Olson hafði raðað öllu niður, og séra Krog
hafði litið eftir að engu væri gleymt, sem hún
var vön að hafa í kring um sig og henni þótti
vænt um.
Séra Krog átti tvær litlar dætur, níu og ell-
efu ára. Sú yngri var heilsuveik, en þeirri
eldri hafði batnað. Þeim þótti undir eins vænt
um Filiu, og henni féll líka vel við þær; þeim
þótti næstum alt af vænt um falleg andlit, sér-
staklega um falleg og blíð augu.
Þær urðu þess varar, að Filia var sjaldgæf
stúlka, og sögðu pabba sínum það með aðdáun.
“Hún er öðru vísi en aðrir, pabbi — augun
hennar eru svo dökk. ”
“Já, og svo er hárið hennar svo gljáandi,”
bættu þær við.
Þannig héldu þær áfram að lýsa henni, og
samanburðurinn, sem þær gerðu á Filiu og öðr-
um, var ekki hinum til hróss.
Skírnarvottar hennar tóku henni með á-
nægju. Þeim sýndist hún vera orðin enn þá
fegurri en áður, og það mun öllum hafa sýnst.
Þegar fyrstu heilsanimar voru afstaðnar
og fyrsta gleðin um garð gengin, varð hún að
fara inn í lestrarherbergi síns gamla föður.
Þar sá maður út á hafið og heyrði brim-
hljóðið. Hún gekk hringinn um kring og snerti
við Öllu, alveg eins og á fyrri dögum.
Svo settist hún niður, og hlustaði á hina
síðustu erfiðu tíma, eins og þeir höfðu verið.
Með þeirri alvöru og sannlieka, sem honum
var eðlilegt, sagði hann henni frá líðan sinni
síðustu mánuðina. Þjáningar konu hans höfðu
verið miklar seinustu æfidaga hennar, og þó
voru næturnar lakastar.
Hann talaði um sálarástand hennar með
viðkvæmni. Hún hafði oft verið óróleg og ef-
andi, en varð þó miklu blíðari og hughægra, því
nær sem að endinum dró.
Filia hlustaði á þetta með angurværð. Hann
lýsti því svo glögt ag alúðlega, að henni fanst
að hún hefði sjálf séð alt þetta, í góðu, gömlu,
viðfeldnu her.bergjunum.
Hann var fölur og svipþungur, en mintist
ekki á, að hann hefði vakað og aldrei kvartað,
hve dimt sem var í kring um hann.
“Það er synd,” greip hann fram í fyrir
sjálfum sér, “að eg á sömu stundu og þér kom-
ið, skuli íþyngja yður með kvörtunum mínum,
nú skuluð þér fara inn til hinna, eg kem bráð-
um. En eg er yður þakklátur, kæra barn —
þannig vil eg halda áfram að kalla yður — að
þér komuð til að gleðja okkur með nærveru
yðar.”
“Það er eg, sem á að þakka yður fyrir, að
þér treystuð mér svo vel, að þér vissuð að eg
mundi koma tafarlaust og með ánægju, eins og
til heimilis míns.” •
Svo hneigði hún sig og fór.
Hún var svo vön við að ganga út og inn um
þetta litla lestrarherbergi, og hún var svo inni-
lega glöð og þakklát yfir þeirri gæfu, að vera
komin heim. Það var svo indælt að eiga heim-
ili, bemskuheimili.
Dagarnir liðu eins og stundir.
Þessi kyrra, alvarlega háttsemi lífsins og
að líta á alt með unaðslegri ró, ásamt hinni
meðfæddu löngun eftir að nema eitthvað, sem
séra Krog hvatti til og hélt alt af við lýði, þar
eð hann átti stórt og gott bókasafn.
Nú hafði hún loyfi til, eins og á liðnum dög-
um hjá föður sínum, að koma með allskonar
spurningar, hringinn um kring í öllum heims-
ins kimum og krókum; um hina gömlu Vedana
og hina nýju andatrúarmenn, um hinar síðustu
stjörnufræðislegu rannsóknir, vizkukerfi gömlir
heimspekinganna, o. s. frv.; presturinn var
eins konar kenslubók fyrir marghliðaða ment-
un. Stundum hló hann, stundum varð hann
undrandi; en hún fékk alt af meira og meira að
vita, og dreifði hinum mörgu þungu hugsunum
hans.
Síðari hluta dagsins gengu þau vanalega öll
meðfram fjörunni, og fundu snigla, kræklinga-
skeljar, stundum litla rafmola, þegar sjórinn
var kominn í kyrð eftir einhvern storminn.
Henni gat ekki skilist, að það væri liðinn
mánuður, síðan hún kom hingað, en svo skrif-
aði hún aftur til Fjóns og bað um að mega vera
hér annan mánuð í viðbót. Þeir vildu ekki
missa hana, það sögðu allir, sem hún talaði við.
‘ ‘ Það er lang bezt, að þér séuð hér, þér er-
uð ein af okkar flokki,” sagði Lars Krog við
hana. “Við veiddum yður handa okkur sjálf-
um.
Einstöku sinnum varð hún hugsandi, þegar
hún var alein og mundi eftir klukkutjörninni.
Hana vildi hún hafa haft hérna, þá hefði alt
verið fullkomið. 9
En þessi klukkutjörn var orðin að töfra-
tjörn, sem enginn hægðarleikur var að losna
við, þegar hugurinn hafði gripið hana.
“Hún er orðin mér svo kær!” Það var líka
alvarleg rödd, sem sagði þetta og henni er ekki
svo auðvelt að gleyma. Þessi hljómmikla
rödd ómaði lengi á eftir í endurminningunni.
En hvar var hann? Skyldi hann koma aftur?
Já, til Norðursjávarins, ef þess þyrfti með —
En var það sönn alvara? Hann, sem ferðast
hafði um hálfan hnöttinn, hann ætlaði að koma
aftur til að leita að ómerkilegri perlu, máske
glerperslu, við Norðursjóinn. Það var mein-
ingarlaust rugl.
“ Já, það var að eins rugl!” sagði hún liátt,
í hvert skifti sem draumnum virtist lokið, en
hann greði alt af vart við sig aftur, þegar hún
var alein.
“Hún er orðin mér svo kær!” — já, það
hlýtur að vera myndin, að eins hiin. Það þarf
alis ekki að vera hún sjálf, sem hann átti viðj
því, að eiga við hana, það gat hann ekki, nei,
það gat hann ekki. Það var að eins rugl. Hann
var sannarlega fallegur og myndarlegur mað-
ur, þegar hann sat hugsandi inni í rjóðrinu við
tjörnina, og lék sér að úrinu sínu; já, útlit hans
var ástúðlegt og svo blítt. Það var öðru vísi,
en þegar hann þrumaði: “Standið kyrrar, þér
þarna úti, hver sem þér eruð.!”