Lögberg - 10.11.1927, Blaðsíða 4

B!b. 4
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 10. NÓVEMBER 1927.
Gefið út Kvcrn Fimtudag af The Col-
umbia Press Ltd., Cor. Sargcnt Ave. &
Toronto Str., Winnipeg, Man.
T«laima.ri N-6327 »4 N-6328
Einar P. Jónsson, Editor
Utanáskrih til blaðsins:
T»fE (OLUMBIA PRE8S, Ltd., Box 3171, Wlnnlpog, M>n-
Utanáskrih ritstjórans:
EOiTðR LOCBERC, Box 3171 Wlnnipsg, IRan.
Verð $3.00 um árið.
Borgist fyrirfram
yg.r.M.-grr tts.t.-
Th« “Lögberg” 1« printsd and publlshed by
Th« Columbla Preaa, Lámlted, ln th« Columbta
Butldln*. e»S earsent Ave., Wlnnlpeg, Manltoba.
Framtíð Vesturlandsins.
L tímaritinu “T'he Western Home Monthly”,
birtist fvrir skömmu greinarkorn það, er hér
fer á eftir. Fanst oss innihald þess slíkt, að
vel væri ómaksins vert, að snúa því á íslenzku:
“Ef einhver kynni að spyrja Vestanmann
þeirrar spurningar, livað það væri, er vér
þörfnuðumst mest, til að tryggja viðgang og
mikilleik Sléttufylkjanna, myndi svarið að lík-
indum verða á þá leið, að mest riði á aukinni
efnahags farsæld þegar í stað. Hann mvndi
halda því fram, að fyrsta og síðasta skilyrðið
fyrir efnalegri velsæld, væri í því fólgið, að fá
fleiri menn með meiri jieniilga, til að rækta upp
landið, vinna námur, höggva skóga, efla fiski-
útveginn, og leggja grundyollinn að nýjum
borgum. Aak þess sem koma þyrfti á fót nýj-
um verksmiðjum, og hentugri samgön.gutækj-
um. Ef því hefði svo verið liáttað, að hann
hefði látið sér annara um varaniega framtíð-
ar velfarnan, en augnabliks hagnaðinn, myndi
hann, sér að skaðlausu, hafa getað bætt því við,
að mikið gæti þó að s.jálfsögðu á því oltið, hvern-
ig háttað vaeri hinum andlega efnivið nýbyggja
þeirra, er með oss tækju sér bólfestu, sem og
því, hver afkomu skilvrðin vairu.
‘ ‘ ^ ér höfum, flest liver, kynst þjóðum, sem
orðið hafa undir í baráttunni, sökum þess, að
þær lögðu ónóga rækt við manndómseðli sitt, —
létu augnabliks hagnaðinn, eða hagnaðarvon-
ina, sitja í fyrirrúmi. Heilbrigð sambönd við
lífið og umhverfið, höfðu glata.st. Eins lengi
og fólkið veður áfram í viliu og svíma vanþekk-
ingarinnar, — ttkur hóglífi og munað, fram
yfir þrekraun og starf, ber alt að einum og
sama brunni. Vægðarlaus tortíming horfir
slíkum lýð stöðugt í augu, og annað ekki.
Harðstjórn, af hvaða tegund, sem er, hvort
heldur hún kemur frá kreptum hnefa alræðis-
mannsins, kúgunarsamtökum aðalborinna
stétta, hjartalausum samtökum vinnuveitenda
eða vinnuþiggjenda, ieiðir ávalt til stéttahat-
urs, misskilnings, og gereyðingar fyr eða síðar.
Vestur-Canada þarfnast auðæfa. En fólkið
vill heldur vera án þeirra, en að láta það við-
gángast, að náthiruauðlegð landsins sé unnin í
þágu fárra manna, á kostnað fjöldans. Vestur-
■ Canada þarfnast aukins mannafla. En hitt
verður þó ávalt að ganga fvrir, að aðkomu-
menn séu trúir og heilbrigðir borgarar. Gáfna-
far þeirra og siðferðisþrek, verður að vera
slíkt, að samhoðið sé kostum canadiskra þegn-
réttinda.
Höfðatalan og fjármunirnir, geta engan
veginn skoðast sem fullnægjandi markmið nokk-
urrar þjóðar. Fyrst af öllu ríður á, að lögð sé
full rækt \dð skapgerðina og meðfædda mann-
kosti. Að því takmarki, ættu allar tilraunir
mentamálanna að stefna. Því má heldur ekki
gleyma, að mentastofnanimar hafa orðið, og
geta enp orðið, engu síður til ills en góðs. Það
er hvergi nærri fullnægjandi, að starfrækja
skóla og bókasöfn, gera aðganginn greiðan að
skemtistöðum, og auka útbreiðslu blaða og tíma-
rita. Sérhvert afl, getur orðið neikvætt, engu
síður en jákvætt. Kröfur vorar unt aukna ment-
un, verða allar að snúast um þá mentun eina,
er vitkar fólkið, eykur siðferðisþrek þess og
gerir það að betri og hæfari borgurum.
Vér getum aldrei varið til þess of miklu fé,
að sannmenta fólik vort, og heldur aldrei lagt
of iítið til þeirra stofnana, sem veikja skap-
gerðina og rýra manngildið. Bygging hrúa,
járnbrauta, þjóðvega og verksmiðja, kemst
aldrei í hálfk\ústi að gildi, við bygging heil-
brigðrar skapgerðar. Sá tími kemur, fyr en
síðar, að mikilleiki hverrar þjóðar, verður met-
inn eftir mannkostum hennar. Þáð eru til þjóð-
ir í dag, vsem velta sér í jarðneskum auðæfum,
svo að jafnvel einstætt mun vera í sögu mann-
"kynsins. Líklegast væri það ekki úr vegi, að
þær stingju hendinni í eigin barm, og spyrðu
sjálfar sig hvert stefndi.
Sjálfsdýrð og auðæfahroki, eru ávalt fyrir-
boðar tortímingarinnar. — Mikilleiki Vestur-
landsins hlýtur að liggja á öðru sviði." Hann
hlýtur að grundvallast á réttvísi, er öllum gerir
jafnt undir höfði.
I sérhverju því þjóðfélagi, er ræktað hefir
hjartalag sitt við arinn mannástar og réttvísi,
nær viðskiftalífið hámarki heilbrigðs þroska.
Þar kemst stéttarígurinn ekki að, því allir
finna jafnt til hróðurskyldunnar. ”
Á slíkum grundvelli skyldi þjóðfélagið í
*Vestur-Canada vera hygt, sem og hið canadiska
þjóðfélag í heild.
Varhugaverð afstaða.
Sá er félgaskapur við lýði í Saskatchewan-
fylki um þessar mundir, er nefnir sig “Wo-
men’s British Immigration League of Saskat-
chewan”. Nafnið verður ekki nema á einn veg
skýrt, — tilgangur kvenfélagsins enginn annar
en sá, að .berjast fyrir auknum innflytjenda-
straum frábrezku eyjunum, sennilega skilyrðis-
laust, eða með öðrum orðum, að alt hljóti að
T’era gott og gilt, sem þaðan kemur.
Fjarri sé það oss, að rýra á nokkurn hátt
kosti hrezkra innflytjenda, því frá eyjunum
brezku, hefir að sjálfsögðu fluzt hingað árlega
margt nýtra manna og kvenna, þótt hitt muni
jafnframt okki orka tvímælis, að þar hafi oft
verið misjafn sauður í mörgu fé. Ekki þó sízt
hin síðari árin, eftir að áherzlan mesta virðist
lögð hafa verið á höfðatöluna.
Þetta nýja kvenfélag þeirra Sasikatchewan-
húa, gefur í skyn, án þess að gera nokkra minstu
tilraun til að rökstvðja mál sitt, að stjórn inn-
flutningsmálanna hafi verið slík, að hinum og
Jiessum vafalýð frá Litla Rússlandi, Balkan-
ríkjunum, Austuríki, Ungverjalandi og Þýzka-
landi, hafi gert verið greiðara fyrir með inn-
flutning til Canada, en bornum og harnfæddum
þegnum hans hátignar, konungsins yfir Bret-
landi hinu mikla.
í tilfelli því, er hér um ræðir, hefir þessn
hrezka stjórnmálakvenfélagi þarna vestur í
landinu, hrapallega yfirsézt. í stað þess, að
viðurkenna það afdráttarlaust, að brezkum inn-
flytjendum hafi ívilnað verið á margan hátt,
eins og kvenfélagskonum þéssum hefði átt að
að vera nokkurn veginn ljóst, liafa þær gersam-
lega haft endaskifti á sannleikanum, og gefa í
skyn, að stjórn innflutnin^smálanna, hafi hall-
ast á sveif hinna annara þjóðerna, þeirra, er
minst hefir verið liér að framan. Hvað er um hið
gvo nefnda “Three Thousand Family Scheme”?
Var ekki tilgangnrinn sá, að flvtja fólk það alt
hingað inn frá evjunum brezku? Að minsta
kosti höfum vér aldrei heyrt þess getið, að með
því hafi átt verið við innflutning fólks frá Litla
Rússlandi, eða Tvrkiríinu.
Þjóðerni góðs og nytsams innflytjanda,
skiftir í sjálfu sér minstu málinu. En hitt gæti
þó að sjálfsögðu aldrei komið til mála, að hrezk
Lundúna-landeyða skyldi tekin fram yfir
starfstrúan ný.hyggja, hvort heldur hann kæmi
frú Rumeníu eða Litía Rússlandi.
Hinni ungu, canadisku þjóð, eins og reynd-
ar öllum öðrum þjóðum, ríður mest af öllu á
þjóðareining. Hvort hrezka innflutninga kven-
félaginu í Saskatchewan hefir skilist sá sann-
ileikur enn til hlítar, getur þó verið nokkuð á-
litamál.
F relsi.
Eftir séra Jón Bjarnason, D. D.
Það er mikið talað um frelsi á þessúm tímum.
Það hefir aldrei á liðnum öldum nærri því eins mik-
ið verið talað um frelsi—almenningsfrelsi—í heim-
inum eins og einmitt nú. Frelsi er líka það orð, sem
nú á tímum er meira talað um og meira ritað um en
flest, ef ekki öll, af hinum svo kölluðu “stóru” orð-
um í mannlegu tungumáli. Og af því að svo mikið
er um þetta mikla orð talað og ritað, þá ætti maður
að mega ganga út frá því, að meira væri líka um það
hugsað en flest annað. Og það er líka sannarlega
vert að hugsa mikið um þetta orð—f r e 1 s i, því það
táknar nokkuð, sem í sjálfu sér er mjög eftirsókn-
arvert. Frelsi er einhver sú dýrmætasta eign, sem
nokkur maður getur átt. Án frelsis er ómögulegt
að vera sæll. Án frelsis getur manneðlið ómögulega
notið sín. Án frelsis getur maðurinn ekki náð
þeirri andlegu tign, sem hans eigin meðvitund segir
honum að honum sé ætlað að ná. Án frelsis getur
maðurinn naumast verið maður. ófrelsið gjörir út
af við manninn í mönnunum. — Og nú er heiminum
í heild sinni farið svo mikið fram, að hann er far-
inn að sjá þetta, og af því hann er farinn að sjá
það, þá er nú meir hugsað og ritað og rætt um frelsi,
en nokkurn tíma áður. Hinar liðnu aldirnar töluðu
um frelsi, fyrir einstaka menn og mannflokka. En
nú gengur frelsdshugsunin og frelsistalið miklu
lengra. Nú er almenningsfrelsi á dagskrá nálega
um öll lönd heimsins.
En þó að þetta stóra orð, f r e 1 s i, sé nú efst á
dagskrá, einnig meðal vors þjóðflokks, og þó að guð-
legri forsjón sé sannarlega fyrir það þakkanda, að
vér í þessu tilliti lifum á betri tíma heldur en þeir
lifðu, sem á undan oss eru hnignir til moldar, þá
væri hrapallegur miskilningur að ætla, að sönn hug-
mynd um frelsi sé að sama skapi útbreidd nú meða)
alþýðu manna eins og mikið er talað um frelsi nú
orðið alment. Mikið af skrafi fólks um frelsi er
hégómi og heimska. Margt það, sem menn kalla
frelsii og berjast fyrir í frelsisins nafni, er argasta
ófrelsi. Og margir reyna til að telja sér og öðrum
trú um, að það sé óþolandi ófrelsi, sem í rauninni
er sannarlegt frelsi. Menn búa einatt á þessari
frelsisöld til grýlu úr því, sem í sannleika er frelsi,
með því að kalla það ófrelsi. Og á hinn bóginn
klæða menn oft það, sem er greinilegasta ófrelsi, í
skínandi búning og skrifa með gyltu letri utan á
þann búníng orðið f r e 1 s i. Og svo verður afleið-
ingin af þessu, að heilir hópar fólks eru að elta
skugga frelsissælunnar og hreppa loks, þegar þeir
hafa náð honum, reglulega ófrelsisvansælu. Vér
förum víst ekki með neinar öfgar, þótt vér segjum:
1 hvert skifti, sem hér í vorum íslenzka mannhópi
hefir verið komið með eitthvert verulega gott og
uppbyggilegt almenningsálit og menn verið beðnir
að styðja það, þá hafa alt af heyrst fleiri eða færri
raddir, sem hafa leitast við að fá menn til að trúa
því, að nú væri verið að smeygja ófrelsi inn á meðal
almennings, og af því að hér væri ófrelsi á ferðum,
þá skyldu menn nú standa á móti. Og svo hafa vit-
anlega eigi fáir orðið, ef ekki opinberlega, þá í
laumi, á móti. Og á hinn bóginn: Þegar einhverj-
unp hefir dottið í hug að ota fram einhverju illu og
skaðlegu máli, þá hefir það vanalega verið gjört í
nafni frelsisins, og hafi það á annað borð fengið
nokkra stuðndngsmenn, þá hafa þeir yfir höfuð bor-
\
ið það fyrir, að þetta mál yrði menn endilega að
styðja frelsisins vegna. — Eigi þarf að fara út fyrir
hina kirkjulegu kristindómsbaráttu vora, til þess að
leita að sönnunum fyrir því, sem nú var sagt. A8
svo miklu leyti, sem barist hefir verið á móti kirkju
vorri, þá hefir sú mótspyrna fremur öllu öðru verið
studd með þeirri staðhæfing, að kirkjan kæmi með
ófrelsi, og því væri sjálfsagt að vera á móti henni.
Og að svo miklu leyti, sem barist hefir verið fyrir
vantrú og guðleysi, þá hefir sú barátta verið rétt-
lætt með því, að frelai—andlegt frelai almennings—
útheimti slíka baráttu.
Það var dimm ófrelsisöld, þegar Jesús Kristur
stofnaði ríki sitt í heiminum. Hann kom með sinn
frelsisboðskap á þeim tíma, þegar þetta orð, f r e 1 s i,
var varla til í tungumáli almennings. Gyðingalýð-
ur hafði um margar aldir búist við frelsara, ein-
staklegri, guðlegni persónu, Messíasi, er ætti að
veita þjóðinni frelsi. En þegar svo Kristur kom,
var eins og enginn hugsaði um neitt annað frelsi en
það, að losna undan pólitiskum yfirráðum og kúg-
unarveldi Rómverja. Og er það sýndi sig, að Jesús
þessi, er vitnaði um sig að hann væri nú einmitt sá
hinn sami Kristur, sem alt gamla testamentið hafði
um spáð, ætlaði ekkert slíkt frelsi að veita þeim,
þá hneyksluðust þeir á honum, hötuðust við hann
og heimfu' hann krossfestan. En frelsisins boðskap
kom hann með engu að síður. Hann lifði fyrir þá
miklu guðlegu hugsan, að gjöra mannssálírnar
frjálsar, og hann dó hinum kvalafulla krossdauða
til þess að hið guðlega frelsi gæti orðið allsherjar-
eign mannkynsins.
“Þitt orð er sannleikur," sagði Jesús við hinn
bimneska föður sinn í bæninni rétt áður en píslar-
saga hans hófst. Og áður hafði hann sagt við Gyð-
inga: “Sannleikurinn mun gjöra yður frjálsa.”
Það er æðra frelsi en alt annað frelsi, sem Jesús
talar hér um. Það er frelsi frá synd og óguðleik.
Það er undirstöðu-frelsi undir alt annað sannarlegt
frelsi. Ekkert annað» frelsá fullnægir manninum,
svo framarlega sem þetta undirstöðufrelsi vantar.
En sé þetta undirstöðufrelsi Jesú Krists eign manns,
þá má lifa, og það jafnvel lifa sæll, þó að margt ann-
að frelsi vanti eða sé af mjög skornum skamti.
Það er átakanleg hugvekja frelsinu viðvíkjandi,
það atriði píslarsögunnar, sem segir frá því, þegar
alþýða Gyðinga beiddist þess, að Barrabas væri gef-
ið frelsi, en heúmtaði, að Jesús væri krossfestur.
Ástæða er til þess út af því, að hugsa um þetta
merkilega og dýrmæta orð, f r e 1 s i, og það, hve
hræðilega er einatt með það farið af almenningi.
Myndirnar af öðrum eins höfuðpersónum í binni
miklu sorgarsögu eins og þeim Kaífasi og Pílatusi
standa yfir höfuð úthleyptar eða með lifandi litum
afmálaðar fyrir hugskotssjónum kristins almenn-
ings — mönnum til æfinlegrar viðvörunar. Það er
vel og gott. En ekki ættu menn út af þeim myndum
að gleyma uppdrætti guðspjallasögunnar af almenn-
ings-hugsunarhættinum meðal Gyðinga á sama tíma
og þeir Kaífas og Pílatus komu til sögunnar. Sízt
ætti alþýða nú að gleyma því, hvernig alþýðan þá
kom fram. Menn ætti nú vel að taka eftir því, hvernig
alþýðan þá fór með frelsi sitt. Allir ættu á þessum
alþýðustjórnartíma að hafa það hugfast, hvað al-
menningur gjörði, þegar Pílatus, í von um að sleppa
hjá því að breyta á móti betri samvizku, ef hann
skyti málinu undir almenningsálitið, bauð alþýðu
að kjósa, hvor þeirra, Jesús eða Barrabas, skyldi
gefinn laus. Einu sinni hafði þó alþýða í fsrael
frelsi. Einu sinni mátti hún þó ráða á þeirri ófrels-
isöld. Einu sinni er þýðingarmesta málinu í mann-
kynssögunni skotið undir vilja almennings. Einu
sinni var þó almenningsálitinu af þeim, sem annars
réðu öllu, leyft að verða ofan á. Og niðurstaðan,
sem náðist í máli því, sem hér var um að ræða, við
það að almenningur fær að ráða, er það, að hinn
heilagi og réttláti er deyddur, en illmennið og óbóta-
maðurinn er gefinn laus. Þvílík hörmuleg niður-
staða! Þvílík hræðileg misbrúkun á frelsinu! Því-
líkt ógurlegt almenningsálit. Gætum að: þeim Kaif-
asi og Pílatusi er vanalega kent um krossfesting og
dauða Jesú. Og víst dettur oss ekká í hug að halda
vörn uppi fyrir hinni lúalegu og samvizkulitlu fram-
komu þeirra. Þeir hafa vissulega sinn dóm með sér,
og hann ekki léttan. En eftir því er vert að muna,
að Kaífas gat ekki, þótt hann vildi, ráðið því, að
Jesús væri líflátinn, og Pílatus vildi það ekki, þótt
hann hefði vald til þess, því samvizka hans sagði
honum, að Jesús væri saklaus. Og með öllu sínu
trúleysi vildd hann ekki dæma Jesúm til dauða þvert
á móti rödd samvizku sinnar. Hann vonast eftir, að
ef hann skjóti málinu undir dóm alþýðu, þá sleppi
hann við vanda þann, er hann fann sig vera 1. Það
var siður hvert ár um páskaleytið, að hinn rómverski
landstjóri náðaði einn bandingja af þjóðflokki Gyð-
inga. iSvo lætur þá Piílatus leiða þessa tvo, ræningj-
ann og morðingjann Barrabas og Jesúm frá Nazaret
fram fyrir lýðinn og spyr: “Hvörn þessara tveggja
viljið þér nú, að eg gefi yður lausan?” Hann bjóst
við, að þeir bæði hiklaust um Jesúm. Nei, þeir biðja
í einu hljóði um Barrabas. Aldrei í mannkynssög-
unni hefir almenningsálitið orðið sér eins hróplega
til syndar og skammar eins og í þetta sinn. Hér átti
almenningsviljinn kost á að hindra það hryllilegasta
illverk, sem nokkurn tíma hefir verið unnið. Alþýðu-
viljinn dæmir Barrabas til lífs, en Jesúm til dauða.
Alþýðu Gyðinga er eitt augnablik veitt frelsi, og þá
dæmir hún þennan himinhrópanda dóm.
Það er annars víðar í píslarsögunni, að alþýðu-
hugsunarhátturinn stingur fram höfðinu. Þess er
t. a m. getið um þjónana, sém höfðu Jesúm til gæzlu
meðan hann var í sínu fyrsta varðhaldi, áður en
prestaráðið hélt fund sinn út af máli hans, að þeir
hafi hrækt í andlit honum, gjört gys að honum, slegið
hann, sumir með hnefum og sumir með lófum, hafi
byrgt fyrir augu hans, slegið í andlit honum og sagt:
“Spá þú, hver það var, sem sló þig” o.s.frv. Þá er
Pílatus hafði lokið sínum heimskuelga handaþvotti,
með þeim ummælum, að hann væni sýkn af blóði þessa
réttláta manns og að þeir skyldi sjá fyrir því, þá hróp-
aði allur lýður: “Komi blóð hans yfir oss og börn
vor.” Og þegar Jesús var uppnegldur á krossinn, þá
sýnist alþýða manna óðar hafa tekið-bil, er hún gekk
þar fram hjá, að atyrða hann, hrista yfir honum
höfuð sín, brigzla honum um ýmislegt, er hann hafði
áður sagt, og mana hann, ef hann væri guðs sonur, að
stíga niður af krossinum. — Svona kemur alþýðan
fram gegnvart þeim mesta alþýðuvini, sem nokkurn
tíma hefir lifað. Svona ver alþýða Öllu því frelsi,
sem hún á, þegar þessi sama alþýða er orðin að guð-
lausum skríl. Það er óhætta að bera dýpstu lotning
fyrir þessu orði, f r e 1 s i, en það er líka óhætt að
hræðast þetta orð — frela i—, þegar það er í hönd-
um eða munni eða hjörtum þess fólks, sem eins stend-
ur andlega á fyrir eins og þeim, sem til forna kröfð-
ust krossfestingar og dauða Jesú.
ÞEIR SEM ÞURFA
LUMBER
KAUPI HANN AF
The Empire Sash& Door Co.
Limited
Office: 6th Floor Bank of Hamilton Chambers
Yard: HENRY AVE. EAST. - - WINNIPEG, MAN.
VERÐ og GŒDI ALVEG FYRIRTAK
^JIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIMIlllllllllllllllllllU
Samlagssölu aðferðin.
Sama reglan gildir um rjóma, sem aðrar búnaðar- =
= afurðir, að því meira sem vörumagnið er, þess tiltölulega E
E lægri verður starfrækslukostnaðurinn. En vörugæðin =
= bljóta að ganga fyrir öllu. Þrjú meginatriði þurfa að =
= vera til staðar, ef vara vor á að fá það sæti, «era henni E
E ber á brezkum markaði, sem sé vörumagn, reglubundnar E
= vörusendingar og vörugæði.
Með því að styðja yðar eigin SAMLAGSSTOFNUN eru E
E fyrgreind þrjú meginatriði trygð.
Manitoba Co-operative Dairies Ltd.
= 846 Sherbrooke St. - ; Winnipeg, Manitoba E
rTiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiifE
Þeir Islendjngar, er í hyggju hafa að flytja búferlum til
Canada, hvort heldur er heiman af íslandi e'ða frá Bandaríkjun-
um, sendi skriflegar fyrirspurnir til ritstjóra Lögbergs.
Meðlimir Grain Exchange, Winnipeg Produce Clearing Associ-
ation, Fort William Grain Exchange, Grain Claims Bureau.
LICENSED AND BONDED
By Board of Grain Commissioners of Canada
Columbia Grain Co.
Limited
Telephone: 87 10$
144 Grain Exchange, Winnipeg
ÍSLENZKIR BŒNDUR!
Munið eftir íslenzka kornverzlunar-félaginu. það
getur meir en borgað sig, að senda oss sem mest af korn-
vöru yðar þetta ár.-”Við seljum einnig hreinsað útsæði
og kaupum “option” fyrir þá sem óska þess. Skrifið á
ensku eða íslenzku eftir upplýsingum.
Hannes J. Lindal,
Eigandi og framkvæmdarstjóri.
Jesús er ekki líkamlega og sýni-
lega hjá oss á lífi. Og Barrabas
vitanlega fyrir löngu dauður. En
málefni hins krosfesta Jesú
Krists er hér hjá oss og því mál-
efni fylgir frelsarinn hvervetna,
þótt ósýnilegur sé, því hann lifir
enn og deyr aldrei. En það er
líka til hjá oss það, sem vér get-
um kallað málefni Barrabasar,
þótt persóna hans sé ekki á lífi.
Hann var ræningi og manndráp-
ari, ekta stigamaður, þessi Barra-
bas. Og sami andinn, sem rak
hann áfram út á sinn eyðilegg-
ingarferil, Jifir enn í hinum
Iægstu og Ijótustu lögum mann-
félagsins. Það er aflið, sem dreg-
ur eða leitast við að draga alþýð-
una niður í sorpið. Það er afl
hins misbrúkaða frelsis. Og það
er aflið, sem gefur öllum hinum
óguðlegu, dýrslegu og djöfullegu
fýsnum hins spilta manneðlis laus-
an tauminn. Það er aflið, sem
setur frekjuna og heimskuna og
illgirnina upp á veldisstólinn og
berst þar í nafni frelsisins á móti
öllu því, sem er satt og rétt og
gott. Hin kristna kirkja vor leið-
ír mynd Jesú Krists hins kross-
festa fram fyrir almenning og
býður honum það frelsi, sem
hann hefir á boðstólum, og sýnir
hverjum einstökum, hvílíkur sá
andi er, serí! frelsi hans er sam-
fara. Sjá hefir mátt í liðinni tíð
ávexti hvorstveggja þessa anda i
mannfélagi voru, og sjá má þá
vissulega enn. Um tvennskonar
frelsi á hver einstakur meðal
fólks vors kost á að velja: frelsi
Jesú Krists og frelsi Barrabasar-
andans. Frelsi vilja allir hafa.
Frelsi hljóta allir að hafa. Allir
eru skapaðir með frjálsræði, og
það þýðir, að allir eiga að eiga
frelsi og ráða sjálfir yfir því. Þú,
hver sem þú ert, hefir frelsi til
að slá þér í þann mannhópinn,
sem lætur anda Jesú ráða yfir
sér. En þú hefir líka frelsi til að
fylla þann flokkinn, sem heimtar,
að Rarrabas sé látinn laus og
gjöri alt, sem honum þóknast.
En þegar þú velur um þessa tvo
kosti, þá mundu vel eftir því, að
ástæðurnar eru nú alveg hinar
sömu og til forna, þótt nú sé frels-
isöld, en þá væri ófrelsisöld. Ef
þess er krafist, að Barrabas fái
að lifa og halda áfram að vaða
uppi, þá er þar með að sjálfsögðu
krafist, að Jesús Kristur sé til
dauða dæmdur. En vilji menn,
að Jesús Kristur lifi hjá sér, þá
þýðir það dauða þess anda, sem|
Barrabas stjórnaðist af. hjá þeim
sömu mönnum.
ó, a ðöll vor alþýða væri and-
lega frjáls! ó, að hún gæfi sig
öll unddr það andlega afl, sem
gjört getur alla menn andlega
frjáls! Vér höfum bent á, hvar
þess andlega afls er að leita. Það
er hjá honum, sem alþýða Gyð-
inga útskúfaði, þegar hún bað um
að Barrabas væri gefinn laus.
Og menn fá þetta andlega afl hjá
honum, þegar þeir leyfa sann-
sínar og láta það vera ljós á veg-
leiksorðinu hans inngöngu í sálír
um sínum og lampa fóta sinna.
Það var á endanum hvorki hinn
hræsmsfulli Kaífas, né hinn van-
trúaði Pílatus, sem réð því, að
Jesús var deyddur, heldur hið
frjálsa atkvæði alþýðunnar. Nú
er frelsisöld. fyrir alþýðu og þá
er auðvitað, að það er nú marg-
falt fremur en í fornöld komið
undir almenningsáliti, hvort það,
sem ilt er, eða það, sem gott er,
verður ofan á í mannfélaginu.
Hinir einstöku, sem kallað er að
völdin hafi nú, hvort heldur í
kírkjulegum eða veraldlegum mál-
um, gjöra minst til með tillití til
þess, hvað verður ráðandi stefn-
an í mannfélaginu. Þótt þeir
væri sama eðlis og þeir, sem æðst
höfðu völdin hjá Gyðingum til
forna, þá væri ekki mikið að ótt-
ast, svo framarlega sem almenn-
ingsálitið færi í réttu áttina. Það
er almenningsviljinn, sem nú ræð-
ur öllu, eða getur öllu ráðið — að
minsta kosti hér í lýðstjórnarland-
inu, Ameríku. úr því alþýða er
fijáls, þá getur hún ekki hengur
skotið skuldinni upp á þá Kaífas
eða Pílatus, ef illa fer.
Láti menn þá ekki almennings-
álitið hjá oss komast að sömu nið-
urstöðu og það komst forðum hjá
Gyðingum. Láti menn ekki það
brot af alþýðunni verða ofan á,
hvorki í trúmálum né neinum
öðrum málum, sem myndi dæma
adveg eins og alþýða Gyðinga
í Jerúsalem dæmi í máli því, er
Pílatus skaut undir hennar úr-
skurð. Hafi menn ávalt söguna
um það, hvernig almenningsálitið
hjá Gyðingum kom fram í máli
frelsarans, í huganum. Hafi menn
hana æfdnlega til taks eins og
skuggsjá til þess að líta í og sjá,
hve hörmulega fer, þegar alþýða
misbrúkar frelsi sitt. Og Iáti fólk
vort þá skuggsjá aldrei verða
spegil, sem sýni því myndina af
sjálfu sér, heldur láti þvert á
móti allir skuggsjá þessa gefa sér