Lögberg - 15.12.1927, Blaðsíða 5

LÖGJBERG, FIMTUDAGINN 15. DESEMBER, 1927
Bls. 5.
DODDS '1
KIÖNEYJ
, PILLS M>
Dodds nýrn»pillur eru bsst^
nýrnameðaliS. Lœkna og gigt bak-
verk, ihjartabilun, þvagrteppu og
önnur veikindi, eem stafa frá nýr-
unum. -- Dodd’a Kidney Pills
koata 50o askjan eða sex öskjur
fyriir $2.60, og fást hjá öllu’m !yf-
•ölum eða frá The Dodd’s Medi-
cine Company, Toronto, Canada.
Ljós heimsins
effa hiff sanna jólaljós.
Á unglingsárum minum var eg
einn vetur háseti á stóru amerísku
farþegaskipi. Skipshöfnin var
blendingur af mörgum þjóÖflokk-
um og var eg yngsti hásetinn. Þaö
var stundur róstusamt meðal hinna
harðfengu og víðförulu siglinga-
manna og gjörðum við sjaldan ferð
án þess að hafa einn eða fleiri
þeirra x járnum.
FerSin, sem eg nú ætla að segja
frá, gekk til að byrja með mjög
vel. Við komum úr suðrænum sól-
skinslöndum, þar sem við oft höfð-
um setíð í forsælu pálmatrjánna á
daginn. og á kveldin setið og hlust-
að á hin fjörugu lög innlendra
manna. Fyrstu dagana, eftir að
við létum í haf, var inndælt veður.
Farþegarnir skemtu sér ágætlega.
Höfðu þeir sér í lagi gaman af að
horfa á flugfiskana, sem lyftu sér
úr sjónum og klufu loftið eins og
fuglar. Var eg svo heppinn að
veiöa fimm þeirra snemma einn
morgun, og höfðu farþegarnir
gaman af að skoða þá, en yfir-
mennirnir fengu sér nýjan fisk í
soðið jþann |daglinn. Þeir ;hiöfðu
einnig gaman af að sjá hina und-
arlegu hitabeltisfiska, sem enskir og
amerískir siglingamenn nefna
“Portugee men of war.” Þessir
fiskar hafa nokkurs konar brixnt
segl á baki sér og sigla ávalt beiti-
vind. Hefir mér aldrei hepnast að
veiða þá, þó að eg hafi séð svo
hundruðum skiftir af þeim, svo eg
get enga lýsingu gefið af þeim. — í
kjölfarinu fylgdi stór hópur af
grimmum og gráðugum hákörlum,
sem týndu upp alt, sem hent var
fyrir borð, og fyrir stafni léku sér
höfrungarnir af mikilli list. í loft-
inu voru máfarnir á sveimi alla tíð
og börnin á fyrsta og öðru far-
rými skemtu sér að þvi að henda
út brauð- og kökumolum, sem
fuglarnir steyptu sér yfir og rifust
um.
Á skipinu var líf og fjör í öllu.
Á kveldin var dans á efsta þilfar-
inu og allra handa skemtanir. En
alt þetta tók brátt enda. Þegar við
höfðum Skilið eftir vitaskipið fyrir
utan iHatteras-tangann á bakborða,
fór hann að hvessa á norðvestan
og kólna. Við vorum á leið til
New York og farþegamir vildu
komast heim hið hraðasta, til þess
að geta haldið jól hjá ættingjum
og æskuvinum. Sumir þeirra höfðu
verið að heimart í langa tíð. Meðal
þeirra voru auðmenn, sem höfðu
verið þar syðra að braska í fast-
eingakaupum, aldinrækt, tóbaks-
rækt, baðmullarrækt, timbursögun,
olíubrunnum, námum og allra
handa verzlun. Þar voru verk-
fræðingar, iðnaðarmenn og hópur
af gleðidrósum, sem elta auðinn
um víða veröld.—En nú óx veðri
ásmegin, sjórinn varð úfinn og loft-
ið kalt. Sjósóttin lagði flesta far-
þegana að velli og aðeins fáeinir
stóðu á fótum uppi.
I þá daga höfðu mörg gufuskip
segl, ekki svo mikið til að auka
hraðann eins og að styðja skipið í
ósjó. Við fórum þess vegna að
draga upp segl og þenja þau, til
þess að skipið slingraði ekki eins
mikið. En um kveldið varð stprm-
urinn svo ofsafenginn að þessi
stóru, grófu og þungu segl fóru
eins og gráir pappírssneplar úr
tengslum með hvellum, sem líktust
fallbyssuskotum og vorum við há-
setarnir sendir upp til að taka sam-
an tötrana í ofsaveðrinu og dimm-
unni.
Næsta morgun var eg í birt-
ingu sendur um öll þilförin til að
gá að hvort alt væri í lagi. Auð-
kýfingur opnaði gluggann á her-
bergi sínu og kallaði í mig. Eg
gekk að glugganum til að vita hvað
hann vildi. Óttasleginn spurði
hann hvort skipið væri í heilu lagi
enn. Eg svaraði þvi játandi. “Mér
sýnist að það sé að liðast sundur í
1
mola,” sagði hann. Eg hló að hon-
um og lofaði að láta hann vita ef
það yrði.
Þann dag fór að kólna svo mikið
að sjórokið byrjaði að frjósa á þil-
förunum og reiðanum. Brotsjór
velti sér yfir skipið og leið ekki
langt þangað til að komið var þykt
svell á alt. Við urðum að strengja
kaðla eftir þilfarinu til að halda
okkur við svo að sjórinn skolaði
okkur ekki fyrir borð.
Skipið var nú orðið mörgum
klukkutimum á eftir áætlun og yf-
irmennirnir fóru að verða áhyggju-
fullir út úr því að veðrið rénaði
ekki, því að hætt var við að kola-
forðinn myndi þrjóta og seglin
voru engin til. En stormurinn
jókst alla tíð og skipið var þakið
klaka. Eftirfarandi nótt væntum
við að sjá einhvern vissan vita inni
á ströndinni, en ekkert ljós kom
upp yfir sjóndeildarhringinn. Nótt-
in var biksvört svo að maður sá
ekki handa skil og í ofveðrinu
hentist skipið eins og bolti á hin-
um æstu öldum. Það leið fram yfir
miðnætti, en við sáum engan vita.-
Þegar klukkan var orðin tvö gat
stýrimaðurinn ekki beðið lengur.
Hann blés i pípuna og hásetarnir
þyrptust upp til að fá skipun hjá
honum. En til mikillar undrunar
vildi hann aðeins ná i mig, sem var
sá yngsti þeirra allra. Þar voru
Ameríkumenn Nýfundnalandsmenn,
Spánverjar, Frakkar, ítalir, menn
frá Vesturheimseyjunum og írar,
svo hann hafði nóg að velja úr.
Hann var vanur að segja: “Farðu”
og gjörðu þetta og hitt. En þá
nótt sagði hann: “Davíð, viltu fara
upp i reiðann og gá vel að hvort
þú sjáir ekki ljósið frá vitanum
einhversstaðar i vestrinu?”
Stormurinn hvein eins og illar
vættir léku lausum hala í loftinu,
myrkrið grúfði yfir djúpinu, skip-
ið slingraði mikið og alt "var klaka-
þakið og sleipt. Hvers vegna
skyldi stýrimaðurinn einmitt senda
mig upp i reiðann á þessari leiðin-
legu nóttu? Var það af því að eg
var sá yngsti háseti og ef eg dytti
útbyrðis mundi það gjöra litið til,
því að nóg var til af siglingamönn-
um í New York? En eftir ofur-
litla umhugsun komst eg að annari
njðurstöðu. Við komum úr hlýju
loftslagi og fundum mjög svo mik-
ið til kuldans. Eg efast um að
hann hefði fengið nokkurn mann
til að fara fúslega upp í reiðann þá
nótt. Piltarnir mundu ef til vill
hafa neitað að fara og látið stýri-
W
SPECIAL
“Best Procurable”
SCOTCH WHISKEY
Þeir, sem þekkja gæðin á nútíðar whiskey, halla sér að þeirri venju að kaupa
það sem orð fer af.
The Hudson’s Bay Company ábyrgist að þetta whiskey sé ekta, gamalt vín, og
eigi sér mikla sögu.
Ye Old Hudsorís Bay
RUM
Eru orð, sem höfð hafa verið í
hávegum á heimilum fólks í
Vestur-Canada í meira en hundr-
að ár.
^GoVEBNOBWa!^
^DIMG IMTO HUDS0N5
&/)L J*
Old HighlanpWhi5KíV
11 ^aliiyeuaranieecliv
fiay Coníp3#

Að eins ein tegund
SÚ BEZTA
Aðeins einn styrkleiki — hinn
upphaflegi, “32 og 34 overproof.”

rr.mmtiiiinn
t^UÖSOtísl
mm
rmjsjPi oy (StmpífJ!
.......
jiiiiiii
Reynsla X samfleytt 257 5.r
beir vitnj um gæ6i þeirrar vöru
eem hefir ftletranina:
HUDSON1S BAT COMPANT
(Eomjmng.^Íf
..e^MMii irt hay fr*
IHCOAPQAATID
manninn taka af sér mánaðarkaup,
sem er sekt fyrir að hlýða ekki
samstundis. Eg var eini maðurinn
af norrænu bergi brotinn og nú
hélt stýrimaðurinn vafalaust að
enginn nema norrænn maður mundi
leggja út í það.
Hefði það ekki verið fyrir þetta
atvik mundi eg hafa gleymt þeirri
ferð eins og mörgum öðrum, en
'SÍðan hefi ,eg oft líkt henni vife
æfiferil minn. Hefi eg líkt fyrstu
dögum hennar við hin inndælu
sorglausu ár æskunnar í föðurhús-
unum. Næsta þættinum hefi eg
likt við æfintýraár mín þangað til
að eg kom auga á hann, sem er
ljós heimsins. Síðari hluta ferðar-
innar, sem eg hefi enn efkki sagt
frá hefi eg líkt við þann part æf-
innar, sem eg hefi varið til að segja
öðrum frá þvi ljósi, sem getur lýst
mönnum inn af hinu ólgufulla lífs-
hafi í höfn eilifrar sælu.
En við verðum að koma aftur til
skipsins. Eftir að hafa meðtekið
skipun stýrimannsins, fór eg tafar-
laust úr ytri treyjunni og dró vetl-
ingana af höndunum. Svo hljóp eg
í dimmunni með fram köðlunum á
'svellinu þangað til að eg kom að
fremstu siglunni og þegar skipið
flatti yfir á bakborða, hljóp eg tiu
eða fimtán fet upp í kaðalstigann á
stjórnborða, og þegar skipið hent-
ist yfir á þá hliðina hélt eg dauða-
haldi í hin ísuðu vírstög með-
an hinn freyðandi og glefsandi
brotspjór að neðan reyndi sitt ýtr-
asta til að ná í mig. En undir eins
og skipið lagðist yfir á hina hliðina,
hljóp eg í dimmunni tiu eða fimtán
fet aftur, og svona hélt eg áfram
þangað til að ekki var hægt að
klifra hærra. Eg varð; að snúa
andlitinu undan veðrinu til að geta
dregið andann djúpt og undir eins
og eg var búinn að ná mér og
jafna mig, fór eg að gá að ljósinu
frá vitanum, en hvergi nokkurs-
staðar var ljós að sjá. Hvað ætti
eg nú að gjöra? Ætti eg að fara
ofan undir eins og segja að eg
hefði ekkert ljós séð og þannig láta
stýrimanninn, skipstjórann og alla
piltana verða fyrir vonbrigðum? Eg
vissi eins vel og stýrimaðurinn
hversu áríðandi það var að finna
þennan vita. Nema við fyndum
rétta ljósið, mundi vera ókleift að
komast í höfn. Eg fór að hugsa
um allar þær sálir, sem á skipinu
voru, fyrst um alla fátæklingana á
þriðja farrými, þar næst um hinar
mörgu myndarlegu mæður á fyrsta
og öðru farrými og litlu fögru
börnin, sem sváfu hjá þeim í hin-
um hlýju dúnmjúku ullarábreiðum.
Þegar eg komst svo langt í hugleið-
ingum mírium misti eg eins og
stjórn af huganum, því að hann
hvarf á augabragði yfir hið mi'kla
reginhaf, heim til minnar eigin
móður, sem eg vissi hafði þann dag
lesið kafla í ritningunni og í ein-
rúmi beðið fyrir mér og gaf það
mér styrk, þrátt fyrir það að eg
hafði ennþá ekkert persónulegt
kynni haft af hinum elskurika
Frelsara minum. Eg hugsaði lika
um alla piltana niðri á þilfarinu og
mæður þeirra. Hve mörg angistar-
óp mundu ekki stiga upp til him-
ins frá heimilum víðsvegar á hnett-
inum, ef þetta stóra skip og fleiri
hundruð manns skyldu farast í
einu). \ Eg ákvað að standa þar
uppi í reiðanum eins lengi og eg
gæti haldið út. Stormurinn næddi
í gegnum mig og hætt var við eg
mundi verða kalinn á höndunum.
Loksins, eftir að hafa staðið þar
uppi um hálfa stund, sá eg ljós
leiftra yfir sjóndeildarhringinn. Eg
taldri leiftrin. Þau komu með vissu
millibili. Eg hafði nú áreiðanlega
sönnun fyrir því að þetta var hinn
mikið þráði viti. Eg fór nú að
hafa mig ofan á sama hátt og eg
klifraði upp og eftir nokkrar mín-
útur stóð eg við hlið stýrimanns-
ins og sagði honum frá að eg hefði
séð vitann fimm strik á stjóm-
borða. Varð fögnuður bæði hjá
yfirmönnum og hásetum.
Næsta dag sigldum við inn á
New York höfnina, fram hjá
frelsisgyðjunni og upp að brvggj-
unni, nákvæmlega átján klukku-
tímum á eftir áætlun. Þetta var
áður en loftskeytatækin voru kom-
in á þess konar skip svo vanda-
menn og vinir farþeganna höfðu
verið kviðafullir fyrir því að skipið
hefði farist með öllu. En hver get-
ur lýst þeim fagnaðarfundum, þeg-
ar ættingjar og vinir á bryggjunni
föðmuðu að sér þá, sem þeir þótt-
ust hafa heimt ár dauðans greipum.
En ekki vissu þeir neitt um að
komungur norrænn siglingamaður
hafði stofnað Hfi sínu í hættu, til
þess að alt þetta fólk gæti haldið
jól einu sinni enn á æskustöðvum
og hjá æskuvinum og vandamönn
um.
Mér finst þessi heimur vera í
hér um bil sama ásigkomulagi og
skipið var. Hann sér ekkert ljós
og getur þess vegna ekki ratað inn
á höfn friðar og frelsis. Jesús sagð
ist vera ljós heimsins. Er hann
það eða er hann það ekki? Hann
birtist í þennan heim fyrir rúmum
níján öldum, þegar myrkur grúfði
yfir jörðinni og sorti yfir þjóðun-
um. Hin fornu kaldversku,
egypxsku, sýrlenzku, grísku og róm-
versku goðahof höfðu ekki lengur
það tangarhald á þjóðunum og þau
einu sinni höfðu, þó að einvaldir
harðstjórar og miklir stjórnmála-
menn reyndu víðsvegar að þvinga
þegna sína með ströngum lögum að
halda fast við goðin, þá voru samt
menn svo þúsundum skifti, sem
vissu af langri reynzlu að þau voru
fánýt. Menn í mörgunx löndum
voru farnir að vonast eftir að sjá
hann, sem mundi geta lýst þeinx inn
í ríki friðarins. Vitringarnir eru
aðeins eitt dæmi upp á það.
1 ■■<■■■
Meðal Gyðinganna voru margir
farnir áð þrá komu hans, sem spá-
mennirnir höfðu lýst sem ljósi
heimsins. Margir sáu glögt að
hvorki heimspeki heiðingjanna né
mannasetningar Faríseanna og
Sadúseanna mundu geta frelsað þá.
Þeir skildu að það var áriðandi að
Guð sendi þeim ljós, til að lýsa
þeim út úr myrkrinu og andlegu
stormunum inn i þá höfn, sem þeir
þráðu.
En myrkrið á þeim tima var orð-
ið svo svart, að Guð gat ekki látið
stærsta ljósið fara að skína fyrir-
varalaust, því annars mundi það
hafa hlindað þá. Hann varð að
senda eitthvert minna jljósi 'fyrst,
til þess að það vitnaði um hið sanna
ljós. Jóhannes skirari var kjörinn
til þess og er hann af Guði talinn
sá mesti maður, sem af konu er
fæddur. En heimurinn þoldi ekki
einu sinni það ljós, þvi að verk
hans eru vond, og varð Jóhannes
að láta lífið fyrir að opinbera þau
verk, sem i myrkrinu eru framin,
og fyrir að láta ljósið skína inn í
hjörtu þeirra manna, er veittu þvi
viðtöku.
Um þær mundir fór hið sanna
Ijós heimsins að skina. Við fæð-
ibgu Frelsarans hafði englaskarinn
skinið eins og stjarna til þess að
gefa heiminum til kynna, að hið
sanna ljós væri að renna upp, að
þeir, er sátu vonlausir í dauðans
skugga dal, gætu séð ljós heimsins,
sem mundi lýsa þeim inn i höfn
friðarins. En heimurinn skildi þá
ekki sinn vitjunartima frekar en
hann nú gjörir það, svo hann vildi
ekki það skæra ljós, sem dró öll
hans-verk fram í hádegisbirtuna, og
hann reyndi að slökkva þetta inn-
dæla himinsenda ljós með því að
negla Jesúm á krossinn.
Ijn {áðiur en Kristur yfirgaf
þennan heim, sagði hann við læri-
sveina sína: “Þér eruð ljós heims-
ins,” og héldu þeir áfram að skína.
Þiisundir þeirra urðu að láta lífið
fyrir að vera ljósberar, því að
“heimur versnandi fer.”
Á þessum tima er heimurinn ná-
kvæmlega i þvi ástandi og skipið
var í á þeirri ferð, sem eg hefi
verið að lýsa að framan. Hann er
að velkjast á hinu ólgufulla tilveru-
hafi sinu, ikemst ekkert áfrarn í
andlegum efnum og ratar ekki inn
í friðarhöfnina. Hann veit varla
sjálfur hvert hann stefnir. Hinir
vitrustu og mikilhæfustu stjórn-
málamenn játa í ritum og ræðum
að þeir geti ekki horft fjörutíu og
átta klukkutíma inn i framtiðina.
Kirkjan er að fálma i mvrkrinu.
Hún fer til Stockhólms og þar
næst til Lausanne, til þess ef mögu-
legt væri, að rata út úr þvi myrkri,
sem umgefur hana: en enn sem
komið er, hefir hún ekki komið
auga á hann, sem er ljós heimsins.
Skólarnir reyna að leiða athvgli
hinnar upprennandi kynidóðar að
steingervingum, beinagrindum, apa-
kenningu og guðleysi. Ungdómur-
inn á þessum tíma hefir engan
grundvöll til að byggja lífsskoðan-
ir sinar á, því að skólarnir hafa
kipt stoðunum undan grundvellin-
um og foreldrarnir áttu of ann-
ríkt með að leita að hinni svo köll-
uðu gæfu og sýsla um þessa heims
gæði, og vanræktu þess vegna að
innræta börnunum það, sem gott
og göfugt er, og benda á það ljós,
sem hefði getað lýst þeim yfir tor-
færurnar og varað þau við villu-
götunum mörgu.
Einu sinni enn lætur Guð í náð'
sinni skína ljós. Það orð, sem bæði
er ljós og lampi, er nú þýtt á fleiri
en 700 tungumál, svo að níutiu og
átta prócent af íbúum heimsins
geta lesið það á sínu eigin máli.
Þúsundir manna, sem hafa komið
auga á hið mikla Jjós heimsins, hafa
gefið sig fram til að lýsa mönnum
leiðina og eru jafnvel fúsir til að
leggja líf sitt i sölurnar, til þess að
veita öðrum þekkingu á honum, er
getur bjargað þeim og leitt þá inn
í höfn friðar, frelsis og eilífrar
sælu.
Á þessari hátið, sem nú fer t
hönd, er ágætt tækifæri til að veita
viðtöku því ljósi, því að svo mörg-
um, sem veita Frelsaranum viðtöku,
gefur hann kost á að verða Guðs
börn.
Daviff Guðbrandsson.
ll!IIHI!liaiI!!l
'■'"■!"!lg
Frá $1,115 til $10,235—með öllu tilheyrandi—F.O.B. Winnipeg
Chrysler bílinn skarar fram úr öllum
öðrum bílum að gœÖum
■
■
■
■
Es
1
Vegna þess að Chrysler hefir það stöðugt fyrir aug-
um að skara fram úr, fá kaupendur meiri kosti og
betra verð þegar þeir Ikaupa Chrysler, hvert heldur er
“52,” “62,” “72” eða Imperial “80.” Salan, sem altaf
fer vaxandi, sarinar það, að heimurinn viðurkennir
þennan Chrysler framfarahug, sem hefir valdið miklum
umbótum í þessari iðnaðargrein, um allan heim síð-
ustu f jögur árin, og sem stöðugt heldur áfram. Skoðið
hina nýju Chryslers bdla “52,” “62,” “72” og Imperial
“80.” Reynið þá eins og þér viljið. Því ítetur sem
þér skoðið þá og reynið, því áreiðanlegra er það, að
þér kjósið Chrysler.
|
|
i
|
■
chrysler umbætur fara enn LENGRA.
■
Hin nýju Chrysler “Red-Head“ vél, er útbúin fyrir þá
gasolíu, sem veldur mestum hraða og er ætluð fyrir
Roadsters “52,” “62,” “72” og sport roadsters af Im-
perial “80” tegundinni. Einnig fyrir aðrar gerðir
með dálítið hærra verði og ennfremur fyrir eldri
Chrysler bíla, sem nú eru notaðir.
■
■
■
|
|
■
i
■
I
1
■
M
I
i
LAWRENCE MOTOR CO., LIMITED
666 PORTAGE AVE. WINNIPEG PHONE: 37 175
52 - 62 - 72 - Imperial 80 - $1,115 til $10,235 - F.O.B.Winnipeé
FJÓRIR ÁGÆTIR BlLAR OG FJÓRIR MISMUNANDl PRlSAR.
SnllBlllHIIIIBIIIII
iiiiaiiiiMini
■ ■
li::!HihH
'''■""■::iiBii!aiti'B:;li
/