Lögberg - 15.12.1927, Blaðsíða 6

Bls. 6.
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 15. DESEMBER, 1927
Dóttir sjávarins.
Eftir
JOHANE SCHÖRRING.
Sagan er í þrem þáttum: 1. Filia Maris.
2. Berg læknir. 3. Melania Verent.
“Hvað þá, frú,” spurði eg, “sögðuð þér
ekki sjálfar, að það væri uppáhaldið yðar?
Svo------”
“Einmitt þess vegna,” svaraði hún rólega,
“reiti eg það ekki, eg þekki hina veiklulegu
byggingu og veit, að það missir blöðin sín, áður
en maður kemst heim með það.”
“Uppáhaldsblóm verður maður þó sérstak-
lega að eiga heima, finst mér,” svaraði eg.
“Stundum ér þó réttara að horfa að eins á
þau, eins og hérna,” svaraði hún.
“Afsakið mig,” svaraði eg ákafur, “en
hvers vegna ætti maður að elska í f jarlægð og
fjarveru, það sem mönnum er auðvelt að út-
vega sér? Ef þér hefðuð nú svefngrasið — svo
eg haldi við sama blómið — standandi á borð-
inu yðar, þá munduð þér horfa á það, og gleðja
yður á annan hátt yfir því, heldur en þegar það
stendur hér í brekkunni, óséð af yður og
gleymt.”
“Eg mundi auðvitað líta öðru hvoru á það,
ef það stæði í glasi f>TÍr framan mig; en eg
mundi ekki gleðjast að hálfu leyti jafn mikið
yfir því, ef það stæði inni hjá mér, eins og ef
það stæði hér úti, þegar það beygir sig undan
vindinum á milli stóru stráanna og skreytir
heila brekku.”
“Eg veit ekki,” svaraði eg, “hvort maður á
að kalla þessa tegund ástarinnar andlega eða
dapra.”
“Kallið þér hana sanna, eða máske skyn-
samlega ást,” svaraði hún.
“Skynsamlega? Já, ef þér varðveitið líf
blómsins með því að láta það standa á jörðinni;
en skyndilegur hvirfilvindur rænir það fleiri
blöðum en eg gerði, þegar eg tók það handa
yður,” svaraði eg; “þetta er æfisaga þess.”
Eins og sjálfur hvirfilvindurinn léti að orð-
um mínum, duttu þrjú blöð af blóminu, eitt og
eitt í einu, og festu sig í dökka fatnaðinum
hennar.
Það leið óánægjuskuggi yfir andlit hennar,
en hún bældi hann niður, leit fljótlega upp og
sagði glaðlega:
“Meðan við tölum um lífið, líður það á-
fram; þannig gengur það ávalt hringinn í kring
um okkur, ef við gleymum því litla stund, verð-
um við áreiðanlega bráðum mint á það.”
“Undir eins og eg kem heim, frú, skal eg
lyefa mér að senda yður blómvönd af svefn-
grösum úr garðinum mínum. Þau eru ekki eins
viðkvæm og þessi bersvæðisbörn. Hafa þrosk-
uð, sívöl höfuð, og bera okkar kæra dannebrog
innan í sér. Viljið þér veita þeim dálítið vin-
gjarnlega móttöku?” spurði eg.
Hún brosti og sagði yndislega:
“Þau eru eins þung og bóndarósir’ og geta
óneitanlega þolað harðari meðferð en uppá-
haldið mitt frá bersvæðinu.”
“Þung? Þér hefðuð átt að segja stór; mín
svefngrös eru ekki svo afleit,” svaraði eg.
“Afsakið,” svaraði hún spaugandi, “eg
skal reyna að sauma þau í sessu handa yður,
áður en eg fer burt.”
“Farið burt? Er það þá alveg afráðið, að
þér farið burtu héðan? Nær ætlið þér að fara?
Hvert ætlið þér að fara?” spurði eg fljótlega.
“Þér spyrjið um svo margt í einu; já, það
er afráðið, langt burt og bráðum.”
Hún kvaddi, sneri sér við og fór.”
“Og þessi sessa, búin til af yður,” kallaði
eg á eftir henni.
“Hún skal verða búin, áður en eg fer,”
hrópaði hún til mín; “en eg sauma heldur mín
eigin, óbrotnu svefngrös, heldur en yðar stóru
rósir. Verið þér sæll!”
'Þegar hún var algejrlega horfin, var eg óá-
nægður með sjálfan mig. Hvað hafði eg feng-
ið að vita? Að hún elskaði svefngrös, að hún
ætlaði að fara burt, langt í burtu, en hvert?
Þetta er mismunurinn, hugsaði eg, á fram-
kvæmdum yngri áranna og hins roskna aldurs
varkárnis og að taka tillit til kringumstæð-
anna.
Áform mitt er ákveðið, hvers vegna er eg
þá svo seinn til að framkvæma?
Ef hún, sem er svo líklegt, segir nei, þá væri
betra, að eg segði ekkert; en það er og verður
nauðsjmlegt, að tala, til þess að fá áreiðanlegt
svar.
Og enginn annar en hún getur gefið mér
þessa'vissu.
Já, eg kvíði fyrir því í rauninni, að verða
fyrir vonbrigðum, því hana óska eg og vona að
mega hafa hjá mér, það sem eftir er æfinnar.
Hvers vegna vill hún sauma þessa sessu
handa mér, á hún að vera eins konar þakklæti
til mín fyrir þá vinnu, sem hún álítur að hún
skuldi mér, en vill ekki skulda mér neitt þakk-
læti. Eða er það að eins vinsemd, sem eins og
augnabliks endurminning frá listnæmu hend-
inni hennar á að segja mér, að hún við og við
hugsi til mín, sem eitt sinn var henni og fram-
liðnum manni hennar mjög kær? Eða—valdi
hún ekki af frjálsum vilja svefngrasið? Er
það ekki uppáhaldsblóm hennar? Hvers vegna
vill hún þá gefa mér þetta blóm, sem hún elsk-
ar svo innilega? Hið eina á meðal margra?
Það er ástarinnar aðalstefna að verða og
vera hin eina á meðal margra! Já, eg skal
verða glaður yfir hennar svefngrasi.
Hún hafði úr mörgum blómum að veljá,
hvers vegna valdi hún þetta? Nú, jæja, eg skal
láta mér þykja vænt um svefngrasið hennar.
Það er einmitt svefngrasið, sem bendir á
smekk hennar og hið ytra útlit, en að mér skuli
ekki hafa dottið þetta í hug fyrri.
f>etta smágerva, fagra blóm, svo blátt áfram,
með hreinu, litsterku blöðin, sem konunglegt,
eins og hún sagði, á granna leggnum sínum, svo
kröfulaust og ómögulegt að varast að taka eft-
ir meðal þúsunda annara blóma, og að lokum
rómantískt blóm, með svæfandi lög í fræhylk-
inu sínu. Alt þetta á svo vel við hana, svo smá-
gerv, blátt áfram, svo óvanaleg og umfram alt
svo undarlega aðdragandi, þannig er hún ein-
mitt.
Eg ætla að sá viltu svefngrasafræi í flötina
fyrir framan húsið, þá getur hún-------------
Það er gott að enginn sér mig, þenna skyn-
sama efunargjarna lækni, sem menn kalla mig.
Eg þekki ekki sjálfan mig, og alt sem eg
veit, er, að eg get geymt hugsanir mínar hjá
sjálfum mér.
Ágúst 2.
1 gærkvöldi var eg ásamt henni hjá greif-
anum.
Þar voru lesin nokkur bréf hátt frá bar-
dagasvæðinu. Þegar upplestrinum var lokið,
var sagt, að þetta hefði kvenmaður hlotið að
skrifa, þar eð að eins kvenmaður gæti lýst hin-
um særða hermanni og samtalinu við hann
þannig.
“Hvers vegna skilyrðislaust kvenmaður?”
spurði frú Frits ungan, sænskan herforingja,
sem var einmitt svo ákafur með að halda taum
kvenfólksins.
“Af því karlmaður talar ekki með jafn-
teprulegri viðkvæmni,” svaraði hann.
Eg hefi tekið eftir því, að kvenfólk þolir
ekki þessa ásökun. Eldurinn fuðraði líka und-
ir eins upp, og alt í einu var samkomufólkið
skilið í tvo bardagafúsa flokka. Kvenfólkið til
annarar hliðar, en karlmennirnir á hina hlið-
ina, að fáeinum stefnulausum liðhlaupum und-
anskildum.
Frú Frits varð á einu augnabliki foringi
kvendeildarinnar, meðan karlmennirnir skiftu
stjórninni á milli sín og gerðu árásir á rugl-
ingi.
Fyrst byrjaði bardaginn með eintómu
púðri, en varð bráðlega talsvert alvarlegri.
Frú Frits barðist mað kjarki og dugnaði, og
skaut að síðustu hálf háðslega þessari ör:
“Jæja, látum okkur að síðustu hafa það
orð á okkur, að við getum að eins lvst mönn-
unum með viðkvæmni; við líklega lýsum þeim
þá þannig, eins og okkur geðjast bezt að þeim
—ef til vill; þess vegna ættu mennimir að vera
varkárari með ásakanir sínar um okkur, máske
líka vera okkur þakklátir og minnst þess sér-
staklega að framkomu þeirra gagnvart kven-
fólki, er alloft mjög ólík framkomu þeirra gegn
sínu eigin kyni; auðvitað lýsir kvenfólkið þeim,
eins og það þekkir þá, ætli það hafi ekki heim-
ild til þess?”
Eg man ekki eftir, að hafa heyrt hlýjari né
ákafari kappræðu en þá, sem leiddi af þessum
orðum. Það leit svo út, sem hver og einn hefði
eitthvert persónulegt efni að berjast fyrir, að
dylja eða opinbera.
Eitt held eg að við höfum verið sammála
um, þegar ósamkomulagið að síðustu dvínaði
með því, eins og foringi kvendeildarinnar sagði:
“komum hver öðrum á móti fyrir framan fylk-
ingabrjóstin, ” að frú Frits sýndi djörfung,
hlýleik og fegurðarsmekk, án þess nokkru sinni
að stíga yfir landamæri göfginnar, sem þó var
nokkrum sinnum ástæða til fyrir hana í stríðs-
hitanum, mun engínn vera í efa um.
“Læknir,” hvíslaði greifinn að mér, þegar
við stóðum upp frá borðum, “hvers vegna hik-
ið þér? Hún fer að mánuði liðnum.”
Ágúst.
1 dag hefi eg fengið gjöf hennar, sessuna,
sem hún lofaði mér, sannarlegan skrautgrip,
með uppdrátt og skrautsaum. 1 heild sinni er
það óviðjafnanlegur blómavöndur af svefngrös-
um og litlum stráum, bundinn saman með
grænu grasstrái. Þar eru svefngrös í mismun-
andi ásigkomulagi, sum stælt, önnur vanmegn-
uð, lútandi á langa, mjóa leggnum, sum full-
þroskuð, önnur rétt komin að því, nokkur þeirra
eins og brum á mismunandi þroskunarstigi, og
að lokum til annarar hliðar fullþroskað blóm
með þremur blöðum, en hið fjórða er að falla
niður og hefir ósegjanlega fögur og viðfeldin
áhrif á hinn dökka grunn sessunnar.
Skal það eiga að benda á samfund okkar í
brekkunni ? s
Hefir höfuð mitt nokkru sinni hallað sér að
jafn mjúkri sessu? ÍÆtli hún geri mig ekki
ringlaðan með sínum töfrandi blómum? Skal
hún framleiða heilan her af yndislegum draum-
um, þegar eg halla höfðinu að henni?
Og nú bréfið hennar:
“Kæri Berg læknir!
Ekki sem endurminning sendi eg yður þessa
sessu,; eg hefi þá von, að þér munið minnast
mín einstöku sinnum, án nokknrra sýnilegra
hluta, en sem sönnun þess, að það,' sem í mínum
augum er fvrst, sé það eina, sem er þess vert,
að eg megi bjóða yður, að eins sem lítið og fá-
tæklegt þakklæti fyrir alla þá alúð og vinsemd,
sem þér hafið ávalt sýnt mér og mínum. —
Bráðum er eg og börnin mín í mikilli f jarlægð
héðan; en’aldrei þó svo langt í burtu, að við
minnumst ekki vinanna og þeir okkar.
Með virðingu yðar þakkláta
Klara Frits.”
Nei, nú vil eg ekki bíða lengur.
Aldrei hefi eg verið jafn lengi að búa mig—
eg varð þess var, og þótti slæmt, að alt, sem eg
átti og hafði, var að meirá eða minna leyti ó-
hentugt og ljótt. Það skyldi óneitanlega verða
öðruvísi, en nú, á þessu augnabliki, var ekki
tími eða tækifæri til að gera annað, en að velja
það bezta.
“Hamingjan góða, hefir læknirinn verið að
reyna níu stroklínsskyrtur!” hrópaði Malína,
þegar hún kom með rakaravatuið handa mér.
“En, þegið þér, það vantar hnappa og —”
“Guð veit, að eklri vantar einn einasta
hnapp, hr. læknir, eg hefi sjálf litið eftir því
nákvæmlega,” svaraði Malína stygg í skapi.
“Nei, en þeir voru svo gulir, farið þér frá,
eg þarf að flýta mér.”
Eg get aldrei skilið, hvernig eg komst til
heimilis hennar. Gæðahesturinn minn hefir
þotið með mig eins og ör í gegn um loftið, álít
eg, svo lítið man eg eftir brautinni og því, sem
við bar, þangað til stofustúlkan hennar talaði
þessi orð:
“Frúin og .börnin eru að kveðja kunningja
sína, og koma seint heim. ’ ’
Eg þaut af baki og spurði, hvort eg mætti
skrifa stutt bréf við skrifborð frúarinnar.
Ijæknir og prestur mega leyfa sér smávegis
frelsi, sem væri óviðeigandi fyrir aðra.
Þannig atvikaðist það, að eg skrifaði bón-
orðsbréf mitt við hennar eigin borð, þar sem
alt benti á fegurðarvit og góða reglu. 1 bréf-
inu lét eg í ljós hina hlýjustu og dýpstu til-
finningu, sem nokkuru sinni hefir búið í huga
mínum. Eg sagði henni frá æskunnar stutta,
en ánægjulega draumi, síðari fátækt minni, bar-
áttunni við sjálfan mig, óskir mínar og vonir
til lífsins og ytra útliti, og svo að lokum um
hið .bjarta ljós, sem hún hafði kveikt í huga mín-
um, hve heitt eg mundi elska hana, ef hún yrði
kona mín, hve umhugsunarsamur eg skyldi
verða fyrir börnin hennar------já, eg gleymdi
sannarlega engu af því, sem hafði hreyft sig í
huga mínum sem meðmæli.
Eg lokaði bréfinu mínu með hennar eigin
signeti, litlu og snotru signeti, með jsvefngrös-
um gröfnum á, kysti pennann hennar, bréfa-
hylkið hennar, myndina hennar á veggnum og
reið svo í hendingskasti heim aftur.
29. Ágúst.
Loksins kom nú morguninn — fyrst var
þoka, en svo kom sólarupprisan með fallandi
daggardropum frá blaði til .blaðs. Hvers konar
boð myndi hann færa mér, þessi bjarti sumar-
morgun — ó, eg fékk nógu snemma að vita það.
Um hádegisbilið kom sondisveinn með bréf
til mín, sem var þannig að innihaldi:
“Þér hafið sýnt mér mikinn heiður, þann
stærsta, sem karlmaður getur sýnt kvenmanni,
og bakað mér mikla sorg, þar eð eg verð að
neita yðar fallega tilboði. Til þess að sýna yð-
ur traust, sem nálgast það traust, er þér sýnd-
uð mér, skal eg segja yður það, sem enginn
veit.
Ef eg gifti mig aftur — sem eg vil helzt ekki
gera, þótt eg sé enn þá fremur ung og eigi tvo
drengi, sem eru að stálpast; eg álít það nefni-
lega bezt og fallegast, að hafa átt að eins einn
mann—, en ef eg samt sem áður gifti mig aft-
ur, þá verður það sökum sannrar og tilfinninga-
ríkrar ástar. Hvort slíkt muni koma fyrir,
veit eg ekki. En svo að eg dylji ekki neitt,
verð eg að segja yður að bróðir minn, sem hef-
ir verzlunarbúð í Ameríku, þangað sem eg fer
eftir margendurtekinni beiðni hans, er í félagi
við æskuvin minn, sem hefir elskað mig frá
bernskudögum mínum.
Eg hefi nýlega fengýð sönnun fyrir því, að
þessi tilfinning hans er ekki slokknuð; ef þér
þess vegna heyrið nokkuru sinni, að eg hafi gift
mig aftur, þá verður það að vera honum; en
eg endurtek: Eg óska, að þér fáið aldrei að
heyra það.
Ef þetta ollir yður sorgar, þá hefi eg að
minsta kosti þá meðvitund, að eg hafi komið
hreinskilnislega fram við yður, að eg hefi ekki
kveikt hjá yður neina falska von, en sagt yður
það, sem eg naumast hefi hvíslað að sjálfri
mér. En yðar trygð og yðar drenglyndi mun
eg aldrei að árangurslausu hafa treyst — við
erum líka tvær gamlar og alvarlegar mann-
eskjur.
Eg skal ekki þreyta yður á að telja upp all-
ar þær hugðnæmu tilfinningar, sem eg ber fyr-
ir yður og framtíð yðar, sem eg gagnstætt vilja
mínum verð nú að kasta skugga á; eg verð með
sorg og angurværð að þakka yður innilega fyr-
ir ást þá og traust, sem þér berið til mín, og
sem var betra svars verð; en tilfinningar hjart-
ans ganga hindrunarlaust sína braut, hvert
sem þær stefna, án þess við getum v.ið það
ráðið, hvaða tilraunir sem við gerum til þess
að snúa ,stefnu þeirra. Eg er viss um, að þér
þekkið þetta eins vel og eg.
Ef við sjáumst aldrei oftar á þessum hnetti,
þá sjáumst við þó síðar, þegar allar þokur eru
horfnar, og þangað til kveð eg yður innilega.
Klara Frits
Eg fer snemma í fyrramálið.”
Aldrei hefi eg haft, og aldrei síðar mun eg
finna til jafn alvarlegrar sorgar. Hún eyði-
lagði alt í mér, sem vonin og ástin höfðu bygt
í huga mínum á löngum tíma, og kom í ljós í
gegn um tilfinningar mínar til hennar.
Fyrsta hugsun mín var að þjóta til hennar
og sárbæna hana; hvað geta dramb og kjarkur
hindrað á slíkum augnablikum og þessu?
Svo vaknaði afbrýði mín. Hver var það, sem
búinn var að leyfa áér að tala til hennar um ást,
meðan eg duldi mínar tilfinningar, í því skyni
að móðga hana ekki, svo stuttum tíma eftir
hinn sára missi hins elskaða manns hepnar?
Og það var hann, sem átti að eignást ást henn-
ar, fremur en nokkur annar. Hvar rar rétt-
lætistilfinning hennar og hin skarpa dóm-
greind? Heimskulegt reyndist það alt saman,
ástin hennar, það var um haná, sem alt snerist.
Hvers vegna gat eg þá ekki náð henni?
Hafði hann setið við sjúkrabeð hennar, eins
og eg, og talið æðaslög hennar og andardrátt?
Hafði hann beitt allri þekking sinni og viti til
að geta látið hana lifa, meðan hann vakti yfir
henni sorgþrungna daga og nætur?
J!{!!lllllllllllllllllllllllll!!!!ll!lll!llllllllllllllll!lllllllll!l!l!!l!llllllll!l!lllllllllllllllllll!llllll!ll!l!ll!llllllllllll!!l!!lllllllllllllllll!lllllffiI!IWill^
|
Sendið yðar 1
HÁTÍÐAÓSKIR |
með kassa af
Picardy Candy
það er það bezta
Picardy Candy
Limited
M
iiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiin
i
Fyrir jólagjöf þetta árið
KAUPIÐ
Mason & Risch Piano
Bezta gjöfin handa fjölskyldunni
og endist æfilangt
Ekkert getur jafnast á við
hljómlistina á heimilinu, og
Mason & Risch Piano er sú
jólagjöf, sem veitir fjölskyld-
unni mikla ánægju í mörg ár.
Fræg fyrir sína ríku og mjúku tóna og fegurð og
ágætan frágang, þó eru Mason & Risch Pianos ekki
dýr. Vér seljum beint frá verksmiðjunni til heimilanna
og spörum þannig mikla peninga. Því er bezt að kaupa
Mason Gr Risch Pianos.
Góðkaup í Skiftideildinni: Bell Upright
Piano, laglegt, í ágætu standi ..............
$325
ittason Sc Eíðcf) Htb.
360 PORTAGE AVE.
WINNIPEG.
Einnig í Regina, Saskatoon, Calgary, Edmonton, Nelson
og Vancouver.
BEZTU
TEGUNDIR
SENT TIL ÞÍN I DAG
KOLA
AF ÖLLUM
SORTUM
Ef þér þarfnist, getum vér sent pöntun yðar sama klukkutím-
ann og vér fáum hana.
DRUMHELLER — SAUNDERS CREEK
— SOURIS — FOOTHILLS — McLEOD RIVER —,
KOPPERS COKE — POCAHONTAS
Kaupið Kolin Ykkar frá Gömlum, Areiðanlegum Viðskifta-
mönnum. — Tuttugu og Fimm Ára Þekking Um Það,
Hvemig Eigi að Senda Ykkur Hina Réttu
Sort af Kolum
D.D.WOOD & SONS
Tals.: 87 308 ROSS and ARLINGTON STREETS
FYRIR YÐAR
VETRAR - HELGIDAGA
FERD
CANADIAN
NATIONAL
býður
IÁGT FARGJAD
OG VELJA MÁ UM LEIÐIR
„ Ferðin verðnr ikemtileg, þœgileg og
Hvenær, sem þér viljiO, er , .....
oss ánœgja ao hjáipa ySur örngg i nytizku jambrautanragm.
aS um leiOir
Austur Canada Vestur aS hafi
• .
tíf Gamla Landsins
UmboOsmcnn vorir munu meO ánœgju gefa yOur upplýsingar,
—eOa skrifiO—
W. J. QUINLAN, District Paasengrer Agent, Winntpeg.
flANADIAN TVATIONAL