Lögberg - 24.05.1928, Side 2

I/ÖGHSÖRG, FIMTUDAGDíN 24. MAÍ 1928.

Sérstök deild í blaðinu
SÓLSKIN
Fyrir börn og unglinga

i
',^,',',',',','^,',',',','^',',',',',',','^',^'ié.',',',',',',','t',f.
FYRSTI DANSINN.
Smásaga eftlr Bergstein Kristjánsson.
Ekki ætla eg að segja þér frá honum af því að
hann væri mjög frábrugðinn öðrum samskonar sam-
kvæmum, sem enn í dag eru tíðkuð. Að vísu veit
eg, að þeir dansar, sem þá voru tíðkaðir, þættu nú
úreltir og erfiðir. Það þætti erfitt nú að dansa vals
með þeim hætti, að draga fæturna eftir góifinu, eða
ræl á þann veg, að snúast í honum eins og snælda.
En þetta og fleira af sama tagi eru smámunir, sem
eg ætla að hlaupa yfir; hitt er mér minnisstæðast,
að á þessum dansleik lá nærri, að hin sárasta sorg
væri kveðin að einu heimilinu, sem átti meðlim
sinn þar.
ÍBjöm frændi minn kom til okkar um nýárs-
leytið í þeim erindum að sækja kindur; hann átti
heima í næstu sveit og var langt að bænum hans.
Hann beiddi föður minn að lána mig, sem þá var
á 15. ári, til að hjálpa sér við kindurnar, og lofa
mér svo að vera um þrettándann heima hjá honum
mér til skemtunar. iFaðir minn lét þetta eftir, því
alt af var kært með þeim feðrum okkar Bjöms, enda
voru þeir náskyldir.
Björn var í mínum augum fyrirmynd ungra
manna. Hann sýndi mér það takmark, sem eg átti
að keppa að sem fulltíða maður. Glaður var hann
í viðmóti, fríður sýnum, ljóshærður, bláeygður og
limaður vel. Hann var vel búinn, í gráum fötum
einhneptum og skarð í jakkanum; eða skyrtan! þessi
drifhvíta skyrta, sem hann hnepti að sér með dýr-
indis hnöppum gullroðnum. Slíka hnappa var eg
sannfærður um, að eg gæti aldrei eignast, fyr en
eg væri orðinn maður til að stunda sjóróðra og
koma heim með mikinn afla. Stífaðan kraga hafði
hann um hálsinn og stórt bindi úr silki, sem mikla
kunnáttu þurfti til að hnýta; það kallaði Björn
herrahnút. Eg átti nú líka kraga, sem eg fékk þeg-
ar eg var fermdur, en hálsknýtið mitt var fest með
hringju og enginn vandi að láta það á sig.
Þegar eg kom heim til Björns, varð eg þess vís,
að ekki átti að skemta sér þar heima um þrettánd-
ann, heldur átti að efna til skemtunar í þinghúsi
sveitarinnar, og þar átti að halda almennilegt
“ball”. Eg hafði aldrei verið á dansleik. Foreldr-
ar mínir sögðu, að óhætt væri að eg kæmist fram-
yfir, áður en eg kyntist þeim. En eg kunni ofur-
lítið að dansa; það höfðu eldri systkini mín kent
mér.
Þegar á dansinn kom, varð eg þess vís, að fleir-
um en mér þótti mikið koma til Björns; hann var
þar einn helzti herrann, og voru þar þó margir ung-
ir og efnilegir menn. Það var nærri húsfyllir á
samkomunni og fólkið var glatt í anda og dansaði
af miklu fjöri, og söng nokkur lög á milli til að hvlla
sig, en enginndrykkjuskapur var þar eða önnur ó-
siðsemi. iEg var, sem nærri má geta, oftast úti í
horni, og dansaði lítið, nema þegar Björn kom mér
í dansinn, og það vissi eg að var af persónulegri
vináttu, en ekki verðleikum mínum, því þessar stóru
og fallegu stúlkur höfðu öðru að sinna, en smá-
mennum á mínu reki.
Þegar klukkan var að ganga sjö, kom Björn til
mín og settist hjá mér. Hann var blóðrjóður og
sveittur og augun glömpuðu af fjöri og kæti. “Eg
er nú alveg uppgefinn,” sagði hann, “og ætla nú að
hvíla mig, og svo þarf eg að kynna þér fólkið dá-
lítið. Þessi háa og Ijóshærða stúlka, það er hún
Dísa á Fjalli, hún er afar lagleg, og við hana hefi
eg dansað mest, og eg held henni líki það vel; en
eg geri það nú helzt til að stríða honum Halla á
Brekku, því hann er alveg dauðskotinn í henni; það
er hann, sem nú er að dansa við hana; en annars
hefir hún aldrei stanzað í alla nótt.”
“En hvaða stúlka er þetta,” spurði eg, “þessi
rauðhærða 1 peysufötuum, mér sýnist eitthvð fyrir-
mannlegt við hana, en hún dansar lítið.” — “Ó, hún
Rósa á Gili,” anzaði Björn. “Já, hún hefir nú altaf
dálítið við sig, stelpan sú; en hún dansar svo sem
ekki vel og er sjaldan á skralli, og við látum hana
bara bara sitja, þegar nóg er af öðrum betri; þessi
alvörublær á henni er svo þvingandi, við piltarnir
köllum það ‘piparbragð'.” — “Er hún gömul?” spurði
eg. — “Nei, hún er 18 ára”, svaraði hann, “en það
er piparbragð að henni samt.”
Meðan Björn hafði látið þessa dælu ganga, hafði
hann verið að reykja sígarettu, og bauð mér auðvitað
líka. Því boði fanst mér lítilmannlegt að hafna,
þótt eg ekki fyr hefði smakkað tóbak, því aldrei .
hafði mér þótt Björn eins glæsilegur og þá er hann
hafði sígarettu í munninum.
Þegar eg hafði lokið við sígarettuna fanst mér
heimurinn ekki eins glæsilegur og áður; mér sýnd-
ist rökkur i kringum mig og eg fann til ónota drátta
um brjóst og maga; mig þyrsti mjðg eftir hreinu
lofti og vatni, og er eg hafði nokkra stund strítt við
þetta, fór eg út að Ieita vatnsins. Það stóð nokkra
stund á því, að eg fyndi vatnið, en samt tókst mér
það að lokum; og alt af smá-elnaði mér sóttin, þar
til loks að eg seldi upp þarna við lindina. Eftir það
skánaði mér nokkuð, en máttfarinn og daufur í
bragði labbaði eg aftur inn í húsið; en langaði nú
sízt af öllu að verða á vegi Björns frænda, svo hann
byði mér ekki aðra sígarettu, því eg hafði megnan
viðbjóð á þeim. Eg tróð mér því inn í horn á hús-
inu og settist þar á bekk, og þaðan sá eg að Björn
var aftur farinn að dansa með sama fjöri og áðury
Eg húkti nú þarna í horni minu hálfsofandi, en
alt í einu hrökk eg upp af mókinu við það, að alt
fólkið þyrptist í þann enda hússins, sem eg var í,
eins og sauðfé, sem verður fyrir stygð í rétt, og
heyrði fólkið hrópa upp yfir sig: “ó, 6! almátt-
ugur! O! ó!’-’ og gegn um þyrpinguna sá eg, að
Dísa á Fjalli lá endilöng á gólfinu, náföl í andliti
og sem liðið lík. Aldrei gleymi eg þessari sjón,
þessi fagra og gjðrfulega stúlka liggjandi þarna í
duaðans hættu. Fléttumar hennar ljósu og gildu
lágu í rykugu gólfinu. En alt fólkið horfði á þetta
ráðalaust og örvita af hræðslu.
Bjöm rauf fyrstur þögnina; hann þreif í öxl
eins félaga síns og mælti: “Við förum eftir lækni.”
Þeir þjóta út, taka hesta sem einhverjir gestanna
áttu og þutu á þeim út í myrkrið. En allir vissu, að
þetta var örþrifaráð, ekki mundu þeir koma með
læknir fyr en eftir 4—5 klukkustundir, og þá var
alt um seinan.
Þegar þeir voru ný-gegnir út, tók ein stúlka sig
úr hónum, það var Rósa á Gili; hún var óstyrk og
barðist við feimnina, en gekk þó rakleitt þangað
sem Dísa lá og fór að stumra yfir henni. Hún leysti
-tfrá mitti hennar, og neri brjóstið og ennið. Loks
leit hún up og sagði í óstyrkum róm: “Sækið þið
vatn!” Því var óðara hlýtt, og hún vætti brjóst
Dísu og höfuð. en ekkert dugði, stúlkan lá sem dauð
væri eftir sem áður. Þegar Rósa hafði stumrað
þannig yfir henni góða stund, sá hún að önnur ráð
yrði að taka. Hún reis þá up frá Dfsu, en titraði af
áreynslu og geðshræringu og mælti: “Tveir karl-
menn þurfa að koma hér”. Þeir komu hikandi.
“Takið þið Dísu á milli ykkar og berið hana hér um
gólfið á þann veg, að höfuðið snúi niður.” Þeir
hlýddu þessu, en þó með nokkurri tregðu, og þegar
þeir höfðu borið Dísu þannig litla stund, opnaði hún
augun, og greinileg lífsmörk sáust.
Þegar þess varð vart að Dísa væri að lifna við,
fékk Rósa meiri djörfung í sínum ráðstöfunum, enda
fann hún nú að allir treystu henní og dáðu snilli
hennar. — Hún lét nú búa Dísu rúm í einu horni
hússins, úr kápum og sjölum. Dísa hrestist nú smátt
og smátt, en mjög var hún máttfarin; hún var nærð
á heitu vatni og hjúkrað eftir föngum.
Þeir Bjðrn'komu með læknirinn með birtunni um
morguninn. Hann lýsti því yfir, að það hefði verið
alt of seint til að geta orðið til hjálpar, ef Rósa
hefði ekki tekið eina ráðið, sem hugsanlegt hefði
verið til bjargar. Hann lagði það fyrir, að tveir af
piltunum skyldu fylgja Dísu til næstu bæja, og urðu
þeir Björn og Halli til þess.
Eitthvað fanst mér fólkinu þykja broslegt við
það, að þeir skyldu einmitt veljast til þessarar
ferðar, en vel má vera, að það hafi brosað ag ánægju
yfir því að vera laust úr þessari klípu, og af þakk-
læti fyrir það, að þetta hafði endað svo vel.
Eg gat farið þeim til mín af samkomunni, enda
langaði mig mest til þess; eg fékk samfylgd tveggja
nágranna minna, sem þar voru.
Við gengum eftir dalnum og hlupum við fót;
það var að byrja að koma fjúk, og vindurinn, sem
gnauðaði á tindum fjallanna, sagði til þess, að ó-
veður væri í nánd. Vökunóttin og alt, sem við hafði
borið, olli því, að eg hafði höfuðerk og suðan í
vindinum breyttist fyrir eyrum mínum í annarlegt
hljóð, sem loks varð að orðnm — orðin, sem eg að
vísu hafði oft heyrt en aldrei skilið eins vel og nú —
mér heyrðist hann gnauða í sífellu: “Lífið er al-
vara — lífið er alvara!”
Afmælis-staka.
Nú eru liðin átta ár
af æfibrautu þinni.
I Fjölgi störf og fækki tár
fyrir Siggu minni. B.
EIRÍKUR HRINGJARI.
Sá atburður skeði eitt sinn 1 fjölmennri borg,
að þangað kom að kvöldi dags vagn, er tvær hefðar-
. frúr sátu í; en vagninum stýrði maður nokkur að
nafni Eiríkur, ómerkilegur bóndadrengur. Hann
hafði aldrei áður að heiman farið, og fátt séð af
furðuverkum manna. Daginn eftir, þegar Eiríkur
var búinn að hvíla sig eftir ferðina, hugsaði hann
sér að nota tímann til að sjá sig um í þessari hinni
stóru borg, svo hann hefði frá nokkru að segja, er
hann kæmi heim aftur.
Han fer þá, og gengur fram og aftur um stræt-
in, stendur og starir í öðru hvoru spori, og þykir
mikið um dýrðir. Loks kemur hann að dómkirkj-
unni, sem var allra kirkna prýðilegust í borginni.
Hann skoðar hana alla utan, en nægir það ekki, svo
hann kaupir af lyklaverðinum fyrir nokkra skild-
inga, að mega fara upp í turninn og horfa yfir borg-
ina. Og nú er Eiríkur úr sögunni fyrst um sinn.
Dagur var að kveldi kominn, og alt var með
kyrð og spekt í borginni, þangað til menn alt í einu
vita ekki fyrri til, en allur borgarlýðurinn er kom-
inn í uppnám. Klukkum var hringt í öllum kirkjum,
eins og vant var, þegar einhver voði var á ferðum, t.
a. m. eldsbruni eða upphlaup. Hvert mannsbarn
hljóp út úr hú^unum, og svo var mannþröngin mikil
á strætunum, að eigi varð áfram komist. Hermenn-
imir hlupu til vopna og söfnuðust saman á torgun-
um. Brunaverðimir æddu með vatnsbyssurnar hver
um annan þveran aftur og fram um strætin, því all-
ir vildu ná í verðlaunin, sem stjórnin hafði heitið
hverjum þeim, er fyrstur kæmi til að slökkva hús-
bruna. Embættismennirair hlupu berhötfðaðir upp
á gildaskálann, “Gæsina góðu”, og gerðu út menn
í allar áttir til að vita hvað um væri að vera, og
hvar helzt væri eldur uppi 1 borginni. En það var
alt árangurslaust, því hvergi þóttist nokkur maður
verða var við eld eða nokkurn voða.
Það hlaut þó einhver orsök að vera til þessa
hins mikla ótta, og uppnáms í borginni, og var nú
farið að grafast eftir henni. Allir þóttust þá muna
það, að fyrst hefðu þeir heyrt til stóru klukkunnar
í dómkirkjunni, og svo hefðu hinar klukkuraar
smátt og smátt tekið undir. Yoru þá ýmsar getgát-
ur um hvað valda mundi; og kendu sumir um dag-
blöðunum, sem þá voru að brýna fyrir borgarlýðn-
um, að hann skyldi ekki trúa því, að hann hefði fæt-
ur úr gleri, svo honum væri émðöú 123456 123456
ur úr gleri, svo honum væri þess vegna óhætt að
hlaupa. En þeir voru þó fleiri, sem kendu um stóru
klukkunni í dómkirkjunni. og varð það úr á endan-
um, að allir streymdu þangað. Var ákefðin svo
mikil, að margir tróðust undir.
Þá loksins dettur lyklaverðinum í hug, að hann
um daginn hatfi hlejrpt upp i turninn manni nokkr-
um, ekki munað eftir honum og læst hann inni.
Voru þá hermenn sendir upp í turninn með hlöðnum
byssum og brugðnum sverðum. Þegar þeir eru
komnir upp, sjó þeir hvar Eiríkur liggur úti í horni,
hálfdauður úr hræðslu og hungri. Það dynja þegar
yfir hann óttalegutsu formælingar og hræðilegustu
hótanir; hann er tekinn höndum, vafinn og reyrður
böndum og dreginn fyrir fógetann. Þegar hann fer
að spyrja Eirík um syndir hans og afbrot, segir
Eiríkur í hjartans einlægni, að hann hafi farið upp
í turainn að gamni sínu, því sig hafi langað til að
horfa svo hátt niður fyrir sig; en þegar hann hafi
orðið þess var, að búið var að loka hann inni, hafi
honurn tilí allrar lukku komið til hugar að taka í
stóru klukkuna, ef einhver kynni að heyra hring-
inguna, því hann hafi ekki þorað að liggja úti í
kirkju um nóttina fyrir myrkfælni.
Já, mikill ólánsmaður ertu, segir fógetinn, þú
hefir ekki tekið nema í stóru klukkuna, sem aldrei
en vant að hringja, nema þegar einhver ósköp ganga
á! Og þetta ráð, sem þú hefir álitið svo einfalt og
saklaust, hefir nú sett allan borgarlýðinn í upp-
nám, gjört 35,000 sálir öldungis hringlandi.
Nú var farið að spyrja Eirík, hvernig stæði á
ferðum hans, og sagði hann eins og var, að hann
hefði komið til borgarinnar með tveimur heiðurs-
frúm. Síðan voru þær sóttar og leiddar upp á
ráðstofu, og voru þær, eins og allir aðrir, á glóðum.
Þeim bregður heldur en ekki í brún, er þær sjá þ«r
Eirík sámferðamann sinn innan um alla höfðingja
borgarinnar, og vita þær ekki, hvað þær eiga að
hugsa um þetta alt. Þegar sögusögn þeirra bar í
öllu saman við það, sem Eiríkur hafði sagt, vag
hann látinn laus og dæmdur sýkn saka.
Nú varð svo mikið háð og spott úr öllu þessu, að
frúrnar og Eiríkur héldust ekki við í borginni.
Þau flýttu sér því burt, og sagði Eiríkur við konurn-
ar: einu sinni hefi eg áður hringt, og heyrði enginn,
svo eg varð að sverja það fyrir fógetanum! Nú r
eg hringdi í öðru sinni, urðu allir vitlausir! Eg
skal ekki hringja næsta daginn!
En kallaður var hann upp frá þessu til dauða-
dags: Eiríkur hringjari. — Smár. dr. P.'P.
DÆMISÖGUR.
(iStgr. Thorst. þýddi.)
Hundurinn, haninn og refurinn.
Hundur nokkur og hani voru orðnir beztu kunn-
ingjar og tóku sér gönguferð á hendur. Nú bar svo
til eitt sinn að þeir voru staddir í skógi nokkrum,
er náttmyrkrið datt á, og flaug haninn þá upp í tré
og kúrði þar milli greinanna, en hundurinn svaf
niðri við rót trésins. Þegar nótt var liðin og ljóm-
aði af degi, tók haninn að gala með hvellum og gjall-
andi rómi, eins og honum er títt. Refur nokkur var
þar í nánd, og erhann heyrði hanann gala, þá kom
honum til hugar, að nú gæti hann fengið feita krás
þar sem haninn var. Færði hann sig þá nær, stað-
næmdist skamt frá trénu og ávaraði hanann þess-
um orðum: “Sannarlega ertu afbragðs fugl og öll-
um skepnum hinn þarfasti. Æ, komdu nú ofan, svo
við getum sungið saman morgunversin okkar og
glatt okkur í sameiningu.” — “Heilla vinur!” svar-
aði haninn, “viltu þá ekki vera vso góður, að ómaka
þig að rótinni undir trénu og kalla á hringjarann,
svo hann hringi bjöllunni?” Refurinn fór sem til
var vísað, en í því stökk hundurinn fram og beit hann
til bana.
Þeir, sem egna snöru fyrir aðra, veiðast oft í
henni sjálfir.
Faðirinn og dætur hans.
•
Maður nokkur átti tvær dætur, og hafði gift
aðra þeirra garðyrkjumanni, en hina leirkerasmið.
Eftir nokkurn tíma heimsótti hann garðyrkjumann-
inn og spurði dóttur sína hvernig henni liði. —
“Hvernig nema vel!” svaraði hún, “okkur gengur
alt að óskum, og það er að eins eitt, sem eg bið um
og þrái, og það ex, að hellirigning komi út lofti til
að vökva plönturnar í garðinum okkar.” — Eftir það
fór hann til leirkerasmiðsins og spurði hina dóttur-
ina, hvernig henni liði. Hún svaraði: “Það er ekki
nokkur sá hlutur, sem okkur þykir á vanta, og það
er eg að vona, að blessaður þurkurinn og sólskinið
núna megi haldast, svo að leirkerin okkar þorni.”
“Hamingjan komi til!” sagði faðirinn, “ef þú
vilt hafa sólskin og hún systir þín rigningu, þá veit
eg sannarlega ekki, hvers eg á að biðja.”
Úlfurinn og hafurkiðið.
Geit nokkur stóð fyrir dyrum úti með hafurkiðl-
ing sínum og sá alt í einu til úlfs. “1 hamingju bæn-
um,” sagði geitin, “forðaðu þér inn, því þetta er
okkar versti óvinur, og varastu,- þegar eg er komin
út í hagann, að Ijúka upp fyrir nokkrum, því úlfur-
inn getur breytt sér alla vega til.” — Nú sem geitin
var farin út í hagann, þá læddist úlfurinn að dyr-
unum, og gerði sér up geitar róm og bað um að lok-
ið væri upp fyrir sér. En hafurkiðlingurinn horfði
út um rifu, sem var á hurðinni, sá að svik bjuggu
undir og kallaði til úlfsins: “Eg lýk ekki upp fyrir
þér, því hún móðir mín hefir bannað mér að hleypa
inn nokkru dýri, sem ekki hefði skegg.”
Tóan og sjónleiks-gríman.
Einu sinni hafði tóa stolist inn í hús leikara
nokkurs, og var að rusla þar í dóti hans þangað til
hún datt ofan á eina afbragðs fagra sjónleiks-
grímu. “ Fallegt er höfuðið," sagði hún, “skaði að
enginn er í því heilinn.”
Professional Cards
DR, B. J. BRANDSON
216-220 Medlcal Arta Bldc.
Oor. Grahtun og Keranedy Bta.
PHONE: 21 834
Offlce tlmar: 2—3
Phone: 27 122
Wlnnlpes, Manltoba.
COLCLEUGH & CO.
Vér leKKjum sérstaka therzlu & aB
aelja meCul eftlr forakrlftum Uekna.
Hln beztu lyf, aem hægt er aB fá, eru
notuB elngöngu. Pegar þér komlB
meB forakrlftlna til yor, megiB þér
vera vlss um, aB f4 rétt þaB aem
læknlrinn tektir til.
Nötre I>»me and Sherbrooke
Phones: 87 65» — 87 680
Vér seljum Glftingaleyflsbréí
294 CARLTON ST.
NEXT TO FREE PRESS
ANDERSON, GREENE & CO„ LTD.
námaséríræBingar
MeBlimir í Winnipeg Stock Ex-
change. öll viBskiítl afgreidd fljðtt
og vel.
Lindsay Bldg. 226 Notre Dame Wpg.
Löggilt af atjóm Manitoba-fylkla,
Slml: 22 164. FinniB oss I sam-
bandl við námuviSskifti yBar
THOMAS H. JOHNSON
H. A. BERGMAN
íaL lögfræðingar.
Skrlfstafa: Room 811 McArtbur
Building, Pontage Ave.
P.O. Box 1666
Phones: 26 849 og 26 840
LINDAL, BUHR & STEFÁNS0N
fslenxldr lögfræðingar.
366 Main St. Tals.: 24 963
Peir hafa einnig ekrlfadofur aB
Dundar, Riverton, Gimll og Plney
og eru þar aS hitta & eftirfyigj-
andi tlmum:
Lundar: Fyrsta miðvikudag,
Riverton: Fyrsta fimtudag,
Gimll: Fyrerta miSvikudag,
Piney: PriSja föetudag
1 hverrjum mAnuBi
J. Rapar Johnson,
B.A., LL.B., LL.M. (Harv.)
Islenzkur lögmaður.
704 Mining Exchange Bldg.
356 Main St.
Winnipeg, Manitoba.
Símar:
Skrifst. 21 033. Heima 29 014
JOSEPH T. THORSON
ísl. lögfræðingur
Scarth, Guild & Thorson,
Skrifstofa: 308 Great Weat
Permanent Building
Main St. south of Portage.
Phone 22 768
G. S. THORVALDSON,
B.A., LL.B.
Lögfræðingur
709 Electric Chambera
Talsími: 87 371
Residence Office
Phone 24 206 Phone 24 107
E. G. BALDWINSON, LL.B.
Barrister
905 Confederation Life Bldg.
Winnipeg.
A. C. JOHNSON
007 Confederation Life Bldg.
WINNIPKG
Annast um faateignir manna. Tek-
ur aS sér aS ávaxta spariíé fölka.
Selur eldsábyrgS og bifnedSa ábyrgB-
lr. Skriflegum fyrirspurnum svaraB
samstundis.
Skrifstofusími: 24 263
Hedmaslml: 33 388
J. J. SWANSON & CO.
H.MITED
R e n t a 1 s
Insurance
Real Eitate
Mortgagea
600 PARIS BLDG., WINNPBG.
Phones: 26 349—26 840
Emil Johnson
SERVIOE ELECTRIO
Rafmagna ContracUng — Allakvn*
rafmagnadhöld aeld og viö þau gart
— Eg ael Moffat og CcGlary elda-
vélar og Hefi þwr ttl aýnia A verk-
atœOi minw.
824 SARGKNT AVK.
(gamla Johnson’s byggingin vlS
Young Street, Wlnnipeg)
Verkst.: 31 607 Heima:37 288
A. S. BARDAL
848 Sherbrooke St.
Selur ltkkistur og annast um tU-
farir. Allur ðtbúnaBur sá tmUL
Ennframur selur hann sllsltetiar
minniítvarBta og legsteina.
Skrlístofu talB. 86 607
Helmilia TaLs.: 88 SM
Dr. C. H. VR0MAN
Tannlæknir
606 Boyd Building Phone 24 171
WINNIPEG.
SIMPS0N TRANSFER
Verzla meB egg-á-dag hansnaföBur.
Annast einnig um allaf tegundir
flutninga.
647 Sargent Ave. Slmi 27 240
Holmes Bros. Transfer Co.
Baggage and Furniture Moving
Phone 30 449
668 Alverstone St., Winnípeg
Viðskiftilaleadinga óskað.
Giftinga- og J&rSarfara-
Blóm
nieð Mtlum fyrlrvara
BIRCH Blómsali
503 Purtage Ave. Tals.: 30 700
8t. John: 2, Rlng t