Lögberg - 26.07.1928, Blaðsíða 6

BU. ft.
LÖGBBRG, FIMTUDAGINN 19. JÚLÍ 1928.
RAUÐKOLLUR
EFTIE
GENE STRATTON-PORTER.
“Fig á e'kkert nafn," sagði hann, “nema
þetta nafn, sem einhver klesti á mig, þegar eg
var tekinn inn á barnaheimilið, éins hugsunar-
laust óg tilfinningalaust, eins og þegar kettlingi
er gefið nafn. Eg hefi sjálfur margoft séð og
heyrt, hvernig þetta gengur til, þegar þessir
litíu vesalingar eru teknir inn á heimilið. Það,
sem þeir kölluðu mig, er í raun og veru ekki
frekar mitt nafn, heldur en það er vðar nafn,
eða hvers annars. Eg veit ekki hvert er mitt
rétta nafn, og eg fæ sjálfsagt aldrei að vita
það, en hér eftir ætla eg að verða yðar maður
og eg skal með ánægju gegna hvaöa nafni, sem
þér kallið mig. Viljið þér ekki gera svo vel og
gefa mér eitthvert nafn, Mr. McLean! ’’
McLean hálf-sneri sér við í stólnum, sem
hann sat á, og fór að blaða í bókum sínum.
Hvað hiann var að hugsa um, verður ekki með
vissu, sagt, en það var líklega svipað eins og
hver annar góður og göfugur maður hefði
hugsað í hans sporum. Án þess að líta upp úr
bókunum, sagði hann, og var röddin dálítið hás:
“Eg skal segja þér hvað eg skal gera,
drengur minn. Faðir minn var ávalt mín fyr-
irmynd. og eg unni honum rnest. allra manna.
Hann er dáinn fyrir fimm árum, en eg trúi því
staðfastlega, að hann mundi vera ánægður með
það, að þú bærir nafn hans. Ef eg nú gef þér
nafn þess manns, sem eg er skyldastur og sem
eg hefi unnað heitast, ertu þá ánægður!”
Eaukoll varð svo mikið um þetta, að hann
beygði höfuðið niður á við og tárin hrundu
niður á óhreina skvrtuna hans. McLean gat
vel skilið þetta, því rétt í svipinn var honum
sjálfum erfitt um mál.
“Grott og vel,” isagði hann, “eg skrifa þá
nafnið James Eoss McLean.”
“Eg þakka yður innileg'a,” sagði Eauðkoll-
ur. “Mér finst að nú þegar tilheyri eg yðúr.”
“Þú gerir það,” sagði McLean. “Meðan
enginn kemur, sem með órækum sönnunum get-
ur sýnt að hann haifi rétt til þín, ]>á ert þú minn
drengur. En komdu nú og baðaðu þig og fáðu
þér að borða, og farðu svo að sofa.”
Eauðkollur gerði eins og honum var sagt,
og hann hafði aldrei á æfinni verið eins glaður
í huga, eins og hann var nú.
II. KAPITULT.
Morguninn eftir fékk Eauðkollur hrein og
góð föt til að fara í. Hann hafði hvílst vel og
hann hafði fengið nóg að borða. McLean út-
bjó hann eins og hann áleit að við ætti, og sagði
honum nákvæmlega hvernig ætti að fara með
skammbyssuna, sem hann fékk honum. Hann
sýndi honum sjálfur, hvaða leið hann átti að
fara og hann fékk honum verustað hjá Duncan
og konu hans, sem áttu dálítið heimili í skógar-
rjóðri þar ekki all-langt frá. Duncan hafði
komið með McLean frá S-kotlandi og var að
einhverju leyti verkstjóri hjá honum. Þegar
McLean fór með menn sína til suðurstöðvanna,
voru auðæfi Limberlost skóganna skilin eftir í
umsjón Eauðkolls. Hitt vissi hann auðvitað
ékkert um, að fyrstu vikurar voru hafðar á hon-
um sjálfum nákvæmar igætur.
Þetta voru mikil uxnskifti fyrir drenginn
og þau voru langt frá því að vera án sárSauka.
Hann var alinn upp í stórborg og hafði alla æfi
vanist afar reglubundnu, en tilbreytingalausu
lífi. Nú var hann kominn út í náttúruna í villi-
skógum og honum fanst hann vera í stöðugri
lífshættu. Hitinn var líka - afar þvingandi.
Þungu stígvélin, sem hann varð að hafa, nugg-
uðu skinnið af fótunum á honum þangað til
blæddi úr þeim. Hann varð stirður eftir gong-
una fyrstu dagana og fékk mi’klar harðsperrur,
og veitti' honum því mjög erfitt að ganga lang-
an veg og ógreiðfæran á hverjum degi. Hann
æfði sig á hverju kveldi, með tilsögn Duncans,
að fara með skammbyssuna og komst fljótt upp
á lag með að hitta flest, sem hann skaut til.
Hann bjó sér til barefli með stórum hnúð á öðr-
um endanum og skildi það aldrei við sig. Það,
sem hann var að hugsa þessa fyrstu daga í
skógunum, gat hann ekki sjálfur munað eða
gert sér grein fyrir þegar frá leið.
Hann varð oft svo hræddur, að honum fanst
hjartað ætla að hætta að slá. Þegar hann sá
stargresið hreyfast í vindinum, ímyndaði hann
sér, að þar væri einhver óargadýr á ferðinni,
sem mundu ráðast á sig. Oft var það bara hans
eigin skuggi, sem hann varð lafliræddur við eða
þá hundurinn hans Duncans, sem þó var mesti
meinleysingi.
í fymta sinni sem hann varð þess var, að
vírinn var slitinn, varð hann að vaða yfir næst-
um ófæra keldu til að komast að honum og gera
við hann, og tagar hans urðu svo óstyrkar, að
hann gat naumast stjórnað hendinni til að gera
það, sem gera þurfti. Honum fanst hann vera
að sökkva ofan í fenið, og hélt að það mundi
gleypa sig með húð og hári. Hann tafðist lengi
við að gera við vírinn, og þegar hann var loks-
ins búinn, þá var orðið dimt og þá fanst honum
skógurinn enn ægilegri en nokkru sinni fyr.
Honum fanst hann sjá voðalega stórar nátt- 1
uglur svo að segja á hverju tré, og honum fanst
'öll hol tré vera full af ungum þeirra. Nátt-
hrafnar flugu í stórum hópur yfir höfði hans
og svo nærri honum, að hann hélt að þeir mundu
berja sig með vængjunum þegar minst varði.
Villikötturinn misti bráð sína og mjálmaði á-
mátlega. Eefurinn lét líka til sín heyra og kall-
aði á maka sinn og unga.
Eauðkollur skalf af hræðslu og svitinn bog-
aði af honum, og fæturnir gátu naumast borið
hann áfram. McLean hafði sérstaklega varað
hann við eitur slöngum og sagt honum, að hann
gæti heyrt til þeirra áður en þær nálguðust
hann, og nú fanst honum hann heyra til þeirra
í öllum áttum. Alt í einu varð hann þess var,
að eitthvað kom á eftir honum eftir skógar-
brautinni, og hann var þess fullviss, að það
væri einhver ógurleg ófreskja, isem væri að elta
sig til að vinna sér grand, og tók til fótanna og
hljóp alt hvað af tók þangað til hann var kom-
inn að niðurfalli. Svo sterkum tökum hafði
hræðslan gripið hann, að hann þorði með engu
móti að líta við. En þegar hann var rétt að
segja yfir kominn af þreytu og mæði, þá hljóp
hundurinn fram með liliðinni á honum. Sá hann
nú loks, að hættan var ekki eins óskapleg eins
og hann hafði hugsað, og sefaðist nú mikið.
Þegar hann kom heim um kvöldið, sagði hann
Duncan það eitt, að vírinn hefði verið slitinn,
og honum hefði tafist lengi við að gera við hann
og því kæmi hann svona seint.
Eauðkollur hóf göngu sína daginn eftir í
sama mund og hann var vanur, eins og ekkert
hefði ískorist. Hann tók á allri sinni stillingu
og hugrékki og varðist hættunum sem bezt hann
gat og varð ekki fyrir neinum stóróhöppum.
Hvort það kom nokkurn tíma í huga hans, að
gefast upp, verður ekki með vissu sagt, en hitt
er víst, að hann lét það aldrei uppi við nokkum
miann, en hélt hiklaust áfram dag eftir dag.
Duncan hafði verið til þess settur, að hafa gæt-
ur á honum og sagði McLean svo að segja dag-
lega alt sem hann vissi mn framferði drengsins.
En það var ósköp óljóst fyrir þessum stóra og
sterka Sgota, hvað hinn ungi ungi maður í raun
oig vera hafði við að stríða. McLean komst því
miklu nær, þó mikið vantaði til, að liann skildi
það til fulls.
Eftir nokkrar vikur fór Kauðkollur að verða
öruggari og ánægðari. Hann hafði þó að minsta
kosti komist komist fram á þennan dag, og nú
átti hann heimili, og hann hafði meira að segja
peninga í vasanum, sem hann átti sjálfur, og
iþað voru fyrstu peningarnir, sem hann hafði
unnið fvrir á æfi sinni. Af þessu fór hann að
finna meira. til sjálfs sín, heldur en hann hafði
áður gert. Enn þá flýtti hann sér alt sem hann
gat, þar sem hann hélt að hætta væri mest, en
hann var smátt og smátt að komast yfir það að
vera hræddur fram yfir það sem full ástæða var
til fyrir hanji, sem daglega var í mikilli hættu
sfcaddur.
Hann var með lífið í lúkunum, þegar hann
fyrst varð var við skellislöngu, en hann herti
upp hugann og lét kylfuna ríða að henni og
drap hana í einu höggi; þegar þetta hepnað-
ist svona vel, þá fvltist hann sigurgleði írans
og skar af henni eina skelina til að sýna Duncan
og sanna honum, að hann hefði unnið mikinn
sigur. Eftir þetta var hann minna hræddur
við slöngumar.
Hann fór að gera sér grein fyrir þvú, að það
væri naumast líklegt, að villidýrin í skógunum
myndu ráðast á sig, meðan þau hefðu nóg að
éta og hungrið þrengdi ekki að þeim; og ef það
samt sem áður kæmi fyrir, þá hefði hann þó æf-
inlega skammbyssuna til að verja sig með, og
nú kunni hann vel með hana að fara. Hann var
farinn að hafa gaman af þessum stóru fuglum,
sém honum í fyr-stu höfðu birzt svo voðalegir.
Hann veitti því líka eftirtekt, að líka dýrin
kunnu að leika sér hvert við annað, og það
kunnu fuglarair líka. Ekki á sama hátt og
börnin, en tilgangurinn var hinn sami, að auka
gleðina og góðvildina hvert til annars, og smátt
og smátt fór Kauðkoll að þykja reglulega vænt
um þesisi böm skógarins.
Aður en fyrsti mánuðurinn var liðinn, var
hann farinn að sætta sig við verk sitt, og fyrir
enda annars mánaðar var honum farið að falla
það beinlínis vel. Það má jafnan treysta nátt-
úrunni -til þes sað láta manninn venjast sér í
öllum myndum, ef hann sjálfur stríðir ekki
gegn órjúfandi lögum hennar.
Þar sem nú var þannig ástatt, að Eauðkoll-
ur hafði en-gan annan félagsskap heldur en dýr-
in og fuglana, þá var það eins eðlilegt og mest
gat verið, að hann leitaði sér vina þeirra á
meðal. Hann gerði sér far um að hjálpa þeim,
sem veikir voru og hjálparþurfar. Hann furð-
aði mjög á því, að bæði fuglar og ýms dýr virt-
ust s'kilja það mjög fljótt, að hann var vinur
'þeirra, en ekki óvinur, og að kylfan, sem hann
bar, var notuð þeim til gagns en ekki ógagns.
Það var eins og þeim væri það alveg augljóst,
að hann var ekki veiðimaður.
Það var ekki nema ofur eðlilegt, þar sem
hann var nú hættur að vera hræddur við dýrin
og fuglana, einkum fuglana, og var meira að
segja farinn að láta sér ant um þá, að hann líka
færi að veit-a háttum þeirra eftirtekt. Af öllum
þeim aragrúa af fuglum, sem þaraa voru, sér-
staklega að haustinu, voru það ekki nema fá-
einar allra algengustu tegundir, sem hann
þekti, eða vissi nokur skil á. Langflestar fugla-
tegundirnar vissi hann ekkert um. En hann
var óþreytandi að athuga háttu þeirra og furð-
aði stórlega, hve mj'ög þeir líktust háttum
mannanna að ýmsu leyti.
Þegar fór að hausta að, trén fóru að fella
laufin og skógurinn að missa sitt sumarskrúð,
þá varð Eauðkollur að sjá á bak vinum sínum,
fuglunum, hundruðum og þúsundum saman.
Honum fanst hann vera eftirskilinn einmana.
Hann reyndi að vera sérlega vingjarnlegur við
þá, í þeirri von, að einhverjir þeirra kynnu þó
að verða eftir hjá honum. Honum datt í hug ♦
að færa þeim eitthvað að éta, því hann þóttist
vita að það væri skortur á fæðu, sem kæmi þeim
til að fara burtu. A hverjum degi sá hann
stóra hópa taka sig upp og fljúga burtu. Þegar •
fyrsti snjórinn féll um haustið, voru ekki orðn-
ar eftir nema fáeinar fuglategundir.
Þá byrjaði Kauðkollur á því fyrir alvöru,
að hæna fuglana að sér. Hann hreinsaði dá-
lítinn blett í skóginum og þar dreifði hann því,
sem hann hafði til að gefa fuglunum að éta. I m
miðjan desember var oyöÖ mjög kalt, og hafði
v.indurinn þá feýkt svo að segja öllu fræi af
tr^ánum og næstum alt, sem ætilegt var, v-ar
farið út í veður og vind, og þegar snjórinn kom
var mjög erfitt að finna nokkuð handa fuglun-
um að éta. Þeir vöndust tfljótt á að koma á
þennan sama stað á sama tíma da-gs og þeir átu
það sem þeir fengu, án þess að sýnast nokkra
lifandi vitund hræddir við manninn, þó hann
stæði þarna rétt hjá þeim, -og eftir nokkrar vik-
ur fóru þeir að koma langar leiðir á móti hon-
um, og alt af lengra og lengra, eftir því sem
meira harðnaði að. -Svo fylgdu þeir honum
þangað sein þeir áttu von á að fá matinn sinn,
því hann gaf þeim ávalt á sama stað, og þeir
voru honum svo nærgöngulir, að h-ann gat næst-
um því tekið þá með hendinni, etf hann vildi.
Þegar komið var fram í febrúar, voru þeir
orðnir svo nærgöngulir, -að þeir jafnvel settust
á höfuð hans og axlir, og það var engu líkara,
en þeim væri skajii næst að leita í vösum hans.
Hann safnaði öllum matarúrgangi, sem hann
gat fundið á heimilinu og færði fuglunum það
alt Þeir voru af ýmsri stærð og margvúslega
litir og honum sáraaði ósköp mikið -að vita ekki
meiri skil á þeim, en liann gerði, því hahn vissi
ekki einu sinni hvað þeir hétu, nema örfáir.
Svona leið veturinn. McLean kom í hverai
viku, en ekki á vissum dö-,gum og ekki um sama
leyti dags. En það mátti einu gilda hvenær
hann kom, þá var Kauðkollur æfinlega þar sem
hann átti að vera, og hann var alt af glaður og
öruggur og lét það aldrei á sig fá, hve kalt var
og vont veður. •
Kaupið sitt fékk hann á hverjum mánuði,
-og þar sem hann aldrei fyr hafði liaft peninga
undir höndum, ]>á vissi liann fyrst ekki vel
hvemig hann ætti með þá að fara, eða hvað við
þá að gera, en hann fékk fljótt að vita, að bezt
væri að geyma þá á bankanum, ef hann þyrfti
ekþi á þeim að halda, því þar væru þeir óhultir.
Tók liann því það að-eins af kaupinu sínu, sem
hann þurfti til að borga fvrir fæði sitt og hús-
næði, en lét alt hitt vera kyrt í bankanum. Sjálf-
um var honum ekki Ijóst, hvað hann ætlaði sér
að gera við þessa peninga, en það jók sjálfstæði
hans og kjark, að vita af þessum peningum á
bankanum, og vita að h-ann átti þá sjálfur og
mátti nota þá eins og hann sjálfur vildi. Eins
og hann vissi að MoLean gerði, fékk hann sér
dálitla vasabók og skrifaði í hana alt, sem hann
tók inn og alt, sem hann lét úti. Og þar sem
hann fékk gott kaup, en var mjög sparsamur,'
þá óx innieignin furðulega fljótt.
Á þesisum vetri naut Eauðkollur meiri á-
nægju heldur en liann hafði nokkum tíma áður
notið. Hann var frjáls maður og hann vann
sitt verk á hverjum degi með trúmensku, hvera-
ig sem veður var. Hann var -að verða miklu
hraustari heldur en hann hafði áður verið.
Hann borgaði sjálfur fyrir alt, sem hann þáði,
og hann var þar að auki að safna, peningum.
Allir verkamennirnir vissu, að li-ann var sér-
staklega un-dir verndarvæng húsbóndáns og
gerði það lionum hægra fyrir að ýmsu leyti.
Mrs. Dunean 8ýndi honum einstaka nær-
gætni og góðvild, sem hann hafði lengi þráð, en
aldrei fyr notið. Þegar lxann kom heim kaldur
og þreyttur, )>á hafði hún alt af tilbúinn heitan
mat handa honum. Hún prjónaði fyrir hann
góðan ullarvetling, til að hafa á vinstri hend-
inni, og hún bjó svo um ermina á hægri hand-
leggnum, að lionum varð ekki kalt á stúfnum.
Yið fötin hans gerði hún svo að segja daglega,
því þau rifnuðu öft á gaddavírnum. Hún hélt
vandlega saman öllum matarl-eifum, svo hann
gtæti gefið þær fuglunum. Ekki af því, að hún
væri sjálf neitt að hugsa um þessa fugla, eða
kærði sig neitt um þá, en hún var sjálf' nógu
nærri iskógunum til að skilja, hve þar mundi
vera einmanalegt tfyrir unga mann. Þegar
Duncan hló að henni fyrir þetta, þá svaraði hún
því, að ef Kauðkollur hefði ekki dýrin og fugl-
ana, þá væri hann allan daginn einsamall; en
það hefði aldrei verið til þess ætlast, að mað-
urinn væri einsamall. Drengurinn mundi ganga
af vitinu, ef hann hefði ekki fuglana til að tala
við og hugsa um.
“Hvaða svar heldur þú að fuglarnir gefi
honum, þó hann tali við þá!” sagði Duncan
hlæjandi.
“Hann fær það svar, sem gerir honum glatt
í sinni og hjálpar honum til að leysa af hendi
það leiðinlega verk, sem hann þarf af hendi að
leysa á hverjum degi,” svaraði Mris. Duncan í
einlægni.
Dunoan fór burtu án þess að svara frekar,
en hugsaði um það, sem kona hans hafði sagt,
og morguninn eftir gaf hann Eauðkoll dálítið
af korni, sem hann annars ætlaði hænsnunum
sínum, og sagði honum að þetta gæti hann getfið
sínum viltu hænsnum í skóginum. Kauðkoll
þótti einstaklega vænt um þetta.
“Hænsnin mín,” sagði h-ann. “Því datt
mér ekki þetta í hug sjálfum! Þetta er reglu-
1-egt réttnefni. En vilt eru þau ekki. Veiztu
það, að mínir fuglar eru miklu gæfari heldur
en þínir hérna við húsið?”
“Hvaða vitleysa,” sagði Duncan.
“Keyndu að láta þína fugla setjast á höfuð-
ið á þér og éta úr hendi þinni eða vöisum þín-
um?” sagði Eauðkollur.
“Þú getur sagt krökkunum svona sögur,”
sagði Duncan. “Þau trúa öllu. Eg get aldrei
sagt þeim svo ótrúlegar sögur, að þau trúi þeim
ekki og vilji fá að heyra meira af því tagi.”
DR. B. J. BRANDSON
216-220 Medlc&l Arts Bld*.
Oor. Graham og Konnedy Sta.
PHONE: 21 8*4
Offlce tlmar: 2—3
Phone: 27 122
Wlnnipesr, Manltobe.
COLCLEUGH & CO.
Vér leggjum aérartaka ft.herzlu *. a8
eelja me8ul eftlr forskrlftum laekna.
Hln beztu lyf, aem hægt er &B fft, eru
notuB elngöngu. Pegar þér komlC
meC forskrlftlna tll vor, megiC þér
vera vlss um, aC f& rétt þaC >»m
læknlrinn tekur ttl.
Notre Dame and Sherbrooke
Phones: 87 659 — 87 650
Vér seljum Giftingaleyfisbréí
DR O. BJORNSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Gna2iam og Kennedy Sta.
PHONB: 21 834
Offloe timar: 2—3.
Helmlil: 764 Victor Bt.
Phone: 27 586
Winnipeg, Manltoba.
DR. B. H. OLSON
21 «-220 Medlcal Arta Rldg
Cor. Graham og Kennedy Bta.
Phone: 21 8S4
Offlce Hours: 8—5
Helmill:. 921 Sherbume 8t.
Winnipeg, Manitoba.
DR. J. STEFANSSON
216-220 Medlcal Arts Bldg
Cor. Graham og Kennedy 8t».
Phoie: 21 8S4
Stundax augna, eytna nef og
kverka sjúkdóma.—Er að htcta
kl. 10-12 f.h. og 2-6 e.h.
Heimili: 373 River Ave.
'Uals. 42 691
DR. A. BLONDAL
Medical Arts Bldg.
Btundar sérstaklega Kvenna og
Barna sjúkdóina.
H>r aC hltta frá kl. 10-12 f. h.
og 3—5 e. h.
Oífice Phone: 22 208
Helmill: 806 Victor 8t.
Síml: 28 180
Dr. Kr. J. Austmann,
Wynyard, Sask.
DR. J. OLSON
TaimlæknJr
216-220 Medlcal Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy 8t».
Phone: 21 8S4
Heimills Tais.: 88 626
DR. G. J. SNÆDAL
Tannlæknlr
614 Somerset Block
Cor. Portage Ave og Donald 0t.
Talslmi: 28 889
Dr. S. J. Jóhannesson
stundar almennar
iœkningar
532 Sherburn St. Tals. 30 877
G. <W. MAGNUSSON
Nuddlæknir.
609 Maryland Street
(jÞriðja hús norðan við Sarg.)
Prone: 88 072
Viðtalstími: kl. 10—11 f. h.
og kl. 3—5 e. h.
Dr. C. MUNSON, L. D. S.
Dentist
66 Stobart Bldg.
290 Portage Ave. Winnipeg
Phone 25 258
Fer til Gimli og Riverton. —
Veitið því eftirtekt í bæjar-
fréttunum.
Dr. C. J. Houston,
Dr. Sigga Christianson-Houston
Gibson Block
Yorkton, - Sask.
Fowler Qptical p,°n
294 CARLTON ST.
NEXT TO FREE PRESS
THOMAS H. JOHNSON
H. A. BERGMAN
ísl. lögfrabClngar.
Skrifstofa: Room 811 McArthur
Bullding, Portage Ave.
P.O. Box 1656
Phones: 26 849 og 26 840
LINDAL, BUHR & STEFÁNS0N
fslenzklr iögfræCingar.
356 Main SL Taia.: 24 963
peir hafa elnnig ekrifstiofur aS
L.undar, Riverton, Gimli og Piney
og eru þar aC hitta á eftlrfylgj-
andi tímum:
Lundar: Fyrsta miðvikudag,
Riverton: Fyrstn. flmtudag,
Gimli: Fyreta mitSvlkudag,
Piney: priSja föstudag
I hverjum mánuCi
J. Ragnar Johnson,
B.A., LL.B., LL.M. (Harv.)
Islenzkur löírmaður.
704 Mining Exchange Bldg.
356 Main St.
Winnipeg, Manitoba.
Símar:
Skrifst. 21 033. Heima 29 014
JOSEPH T. TH0RS0N
ísl. lögfræðingur
Scarth, Guild & Thorson,
Skrifstofa: 308 'Great West
Permanent Building
Main St. south of Portage.
Phone 22 768
G. S. THORVALDSON,
B.A., LL.B.
Lðgfræðingur
709 Electric Chambers
Talsími: 87 371
Residence
Phone 24 206
Office
Phone 24107
E. G. BALDWINSON, LL.B.
Barrister
905 Confederation Life Bldg.
Winnipeg. •
A. C. JOHNSON
907 Confeiieratlun Llfe Biðg.
WINNIPKG
Annast um faateignlr manna. Tek-
ur að sér að ávaxta spariíé fólka.
Selur eldsábyrgð og bifreiða ábyrgC-
ir. Skriflegum fyrirspurnum svaraO
samstundis.
Skrifstofuslmi: 24 263
Heimaslmi: 33 328
J. J. SWANSON & CO.
LiLMITED
R e n t a 1 b
Insurance
RealEstate
Mort, gagei
600 PARIS BLDG., WINNPKG.
Phones: 26 349—28 340
£mil Johnson
SERVICB ELEOTRIO
Rafmagns Contracting — AUakvns
rafmagnsdhöld séld og viO þau gsrt
— Eg sel Moffat og CcClary elda-
vélar og hefi pvrr til sýnia i verk-
stceöi minu.
524 8ARGENT AVE.
(gamla Johnaon’s byggingin vlB
Young Street, Wlnnipeg)
Verkst.: 31 607 Heima:27 288
A. S. BARDAL
848 Sherbrooke 8t.
Selur llkklstur og annast um llt-
farir. Allur útbúnaður sá b«ML
Ennfreimur selur hann allakon&r
minnlsvarðla og legsteina.
Skrifstofu talis. 86 607
Helmilis TaLs.t 58 Mi
Dr. C. H. VROMAN
Tannlæknir
605 Boyd Building Phone 24 171
WINNIPEG.
SIMPS0N TRANSFER
Verzla með egg-á-dag hænsnafóður.
Annast einnig um allar tegundlr
flutninga.
647 Sargent Ave. Slmi 27 240
ANDERSON, GREENE & CO„ LTD.
námasérfræðingar
Meðiimir 1 Winnipeg Stock Ex-
change. öil viðskifti afgreidd fljútt
og vel.
Lindsay Bldg. 226 Notre Dame Wpg.
Löggilt af atjóm Manitoba-fylkia.
Slmi: 22 164. Finnið oss I sam-
bandi við námuviðskifti yðar
Giftinga- og JarCarfara-
Blóm
nieð Utlum fyrirvar*
BIRCH Blómsali
593 Portage Ave. Tals.: 80 710
St. John: 2, Ring 8