Lögberg - 02.08.1928, Blaðsíða 2

Bls. 2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 2. ÁGÚST 1928.
5
SOLSKIN

LITLI FUGL.
Litli fugl, þú kviakar uppi’ á kvisti,
kominn íhingað suðurlöndum frá,
sendur jafnt og sumardagur fyrsti
iSólskinsbama mjúkum vængjum á.
Litli fugl, þú segir margar sögur;
Suðurlöndin eru björt og hlý;
blómin þeirra bæði stór og fögur,
byrgja þar ei nokkur kuldaský.
Litli vinur, segðu fleira’ að sunnan,
synigja fuglar skærra þar en bér ?
gera blómin guð þar betur kunnan?
grét þar ekkert barn, sem mætti þér?
Þaðan burt mér finst ég aldrei færi —
fanst þér ekki suðrið töfra þig?
Til hvers varstu að koma hingað, kæri?
komstu bara til að gleðja mig?
Sig. Júl. Jóhannesson.
STEINN BOLLASON.
(Niðurl.)
Risinn öskaði nú af heilum hug', 'að hann væri
kominn iheill á húfi heim í bæ, því hann fann ekki
betur, en að Steinn væri þegar kominn af stað með
hann sjáifan og allan skóginn.
Svo fór hann að reyna með öllu móti að ginna
Stein til að hætta við þessa fyrirætlun sína, en það
var ekki við það komandi; Steinn sagðist nú einu
sinni mundi sýna jþeim, hvað hann gæti, þetta væri
seinasti dagurinn, og skóginn skyldi hann bera heim
fyrir augum þeirra, annars gætu þau hugsað að alt,
sem hann hafði sagt, væri tómt skrum.
“Heyrðu, Steinn,” sagði risinn titrandi af
hræðslu, “heldurðu að þú fengist nú ekki til að láta
skóginn vera kyrran, ef þú fengir sjö sinnum sjð
sekki af gullpeningum í kaup?”
“Niú, jæja, af því að þú ert í rauninni bezta grey,
þá held eg að eg verði að hætta vjð það. En þú
verður þá að bera heim viðinn fyrir mig líka, því eg
get ekki fengið af mér að vera að fést við þessa
nurtu.”
Nú var vistarárið liðið og Steinn kveið ekki fyr-
ir neinu, nema að ráða fram úr því, hvernig hann
ætti að fara að koma öllum þessum gullsekkjum
heim til sín.
Um kvöldið sátu þau, risinn og móðir hans inm
í ibaðstofu og töluðu saman, en Steinn stóð á hleri
frammi í göngum.
“Blessuð, láttu, hann fara,” sagði ungi risinn;
“fáðu honum nú peningana, sem eg var ibúinn að lofa
honum. Jíá, þótt hann ætti að fá miklu meira, bara
við værum laus við hann. Eg er viss um, að hann
kemur okkur annars fyrir kattarnef.”
En tröljkerlingin var mesti nirfill og sá í skild-
inginn.
• “Nei, eg gjöri það ekki; þú getur drepið hann
í nótt.”
“Eg er svo hræddur, móðir mín,” sagði risinn
daufur 1 bragði.
“Kærðu þig aldrei. Farðu bara, þegar hann
er sofnaður, og iberðu með kylfunni þinni í ennið á
honum.”
Þé var nú það; en Steini kom alt af ráð í hug á
réttum tíma. Þegar hann heyrði, að risarnir voru
sofnaðir, tók hann trogið, sem svínunum var gefið
í, hvolfdi því í rúmið sitt, breiddi úlpuna sína ofan
á það, skreið síðan undir rúmið og tók til að hrjóta
eins og hann væri steinsofnaður.
Nú læddist risinn lafhræddur að rúminu, rak
rokna högg í rúmið, þar sem hann hélt að höfuðið á
Steini væri, það dundi í troginu. Steinn stundi þung-
an undir rúminu, og risinn flýtti sér út úr skálanum.
Svo lagaði Steinn til í rúminu og fór ofan í það,
en varaðist að sofna um nóttina.
Um morguninn stóðu tröllin eins og steini lost-
in, þegar þau sáu Stein þarna eins og nýsleginn tú-
skilding.
“Sæl og blessuð!”
“Sæll! Hvernig hefir þú sofið í nótt?”
“Eg hefi sofið ágætlegað nema hvað mig
dreymdi, að fló væri að bíta mig í ennið, eg held
næstum því, að mig klæi dálítið enn þá.”
“Það hefir verið eg, þegar eg barði hann með
kylfunni,” hvíslaði risinn að móður sinni.
Nú þurfti auk heldur tröllskessan ekki meira, það
var bezt að losast sem fljótast við þennan pilt. Svo
flýttu þau sér i dauðans ofiboði að fylla hvern sekk-
inn af öðrum og raða þeim fyrir framan Stein.
En nú kom til hans kasta að verða hræddur, því
hann »á, að Ihann mundi ekki geta þokað einum þeirra
úr stað, auk heldur borið þá alla heim; hann stóð því
ráðalaus og starði á sekkina.
“Um hvað ertu að .hugsa?” spurði risinn.
“Eg held eg megi annars vera hjá ykkur eitt ár
enn þá,” sagði hann, “eg skammast mín að koma heim
með poka-píslirnar þær arna; eg er viss um, að fólk-
ið heima segir -þegar það sér mig: Nei lítið þið nú
á, Steinn iBollason er á einu einasta lári orðinn
eins mikill væskill og risi.”
Nú urðu þau lafhrædd, risinn og risamóðirin.
Þau buðu ihonum sjö í viðbót, þrisvar sinnum sjö,
já meira að segja sjö sinnum sjö sinnum sjö, ef
hann vildi ibara fara strax.
“Eg skal nú segja ykkur nokkuð,” sagði Steinn,
“eg þykist sjá, að þið viljið fegrin losast við mig, og
eg ætla nú að Iáta það eftir ykkur, en vita skuluð þið
það, að eg gef ekki um að verða mönnum að athlægi
og þess vegna vil eg að risinn iberi heim fyrir mig
pokana. Nú ráðið þið hvað þið gjörið.”
Varla var hann búinn að sleppa orðinu, fyr en
risinn var búinn að hlaða á sig öllum sekkjuum og
var tilbúinn að fara af stað með Steini.
Þó vegurinn sé ibæði ibreiður og vel ruddur, finst
þó ætíð þeim, sem heim er að halda, hann of langur.
Þegar Steinn var kominn svo nálægt húsinu sínu, að
hann heyrði til barnanna, gekk hann hægar; hann
var hálfsmeikur við, að láta risann sjá hvar hann
ætti heima, því hann var hræddur um að hann kynni
að koma aftur og stela peninguum, en á hinn bóg-
inn vissi hann ekki, hvaða ráð hann hefði með að
koma sekkjunum heim, ef hann slepti risanum.
“Eg er nú í hálfgerðum vandræðum,” sagði hann
við risann, “eg á nefnielga hundrað börn og er
hræddur um að þau kunni að ráðast á þiig, því þau
eru öllsaman svo ófriðargjörn. en ef þú hagar þér
dálítið skynsamlega, skal eg reyna að hjálpa þér
eins og eg get.”
“Hundrað ibörn!” Risinn mikli misti alla sekk-
ina, svo varð honum bilt við, en í einhverju ofboðs-
fáti tók hann þá alla upp aftur og bar þá heim að
húsinu.
En nú þótti risanum fyrst taka út yfir allan
þjófabálk, því þegar öll þessi hundrað svöngu ibðrn
sáu pabba sinn koma með klyfjaðan risa, þustu þau
á móti honum, hvert með sinn gaffal og hníf i hönd-
unum, þau brýndu hnífana á göfflunum og æptu öll í
einu:
“Pabbi kemur með kjöt, pabbi kemur með risa-
kjöt.”
Annar eins aðgangur og þetta gæti skotið sjálf-
um kölska skelk í bringu.
Risinn henti sekkjunum og þaut af stað sem
fætur toguðu; hann varð svo hræddur, að hann sást
aldrei framar í mannheimum.
Og börnin hans Steins Bollasonar urðu nú ekki
matarlaus í langan, langan tíma. — Kveldúlfur.
LATA LÍSA.
Heima sat hún Lata-Lísa;
las í skólabók.
Augun neri’ og alla vegu
á sér hausinn skók.
Sofið hafði sætt og lengi
síðastliðna nótt —
samt í löngum letiteygjum
læddist géispinn hljótt.
óánægju andvarp líður
ungu brjósti frá:
“Þessi lestur — þessir prjónar
þrekið reynir á.---------
ó, að ég væri orðin köttur!
Ekkert gerði’ ég þá..
Eða fugl. Þá flygi' ég burtu
fagran yfir sjá.”
Geispinn stækkar. Lata-iLísa
legst á handlegg sinn.
Langt frá prjónum, lestri saumum
Hður hugurinn ....
Sofnar brátt . . . En heyrir hljóma:
“Hvað mun bíða þín?
Ó, þú lata, litla stúlka,
lærðu fræðín mín:
Ef þú, Lísa, vilt ei vinna,
verða kjör þín hörð:
Fátækt, örbrigð, harmur, hungur
ihlutskiftið á jörð.
Breyt um stefnu. Störf þín ræktu.
Stæltu vilja þinn.
Vak og bið;! Jeg sé hvað setur.
Seinna ég þig finn.”
Lísa vaknar. — Var mjög hissa;
veru enga sá.
Lexíuna lærðS’ hún alveg
litlum tíma á.
Siðan tók hún saumakörfu
sína’ og þræddi nál.
Bað í hljóði: Guð minn góði:
gjör mig hlýðna sál!
—Smári.
DALÍTIL FERÐASAGA.
Það var sunnudagsmorgun. Sólin varpaði geisl-
um sínum yfir þorpið. Eimskip lá ferðbúið við
hryggjuna, og skyldi það flytja fólk til næsta fjarð-
ar á skógarskemtun, sem þar átti að halda.. Menn
voru í óða-ðnn að búa sig út til ferðarinnar. Mig
greip þá mjög sterkur ferðahugur. Eg gat altaf öf-
undað þá, seim koat áttu á að ferðast og skoða lan4<
ið. Eg fékk leyfi til að “slást með í förina”, og varð
mér það stórkostlegt fagnaðarefni. — Nú var lagt af
stað. Allir stóð uppi á þilfari og horfðu til lands.
Til beggja handa voru fjöll, þegar siglt var út f jörð-
inn; að norðan verðu snarbrött í sjó fram. Eftir
stutta siglingu komum við svo inn á fjörð þann, sem
förinni var heitið til. Við lögðumst þar við bryggju
inni í botni fjarðarins, og svo var haldið af stað inn
í skóginn. Við gengum fram hjá húsi einu, og var
dálítill skrúðgarður við það. í honum voru nokkur tré,
sum meir en mannhæðar há. Varð mér mjög star-
sýnt á þau. Unaðslegur er gróður jarðarinnar, og
eigi skil eg hvernig þeim er farið, er “telja sér lít-
inn yndisarð, að annast blómgaðan jurtagarð”. Á
leiðinni inn í ^kóginn urðum við að fara yfir marga
smálæki á dálitlu tré. Var það gaman. — Þegar kom-
ið var á staðinn, þar sem skemtunin átti að vera, fór-
um við í ýmsa Leiki, sungum og spjölluðum. Mér
fanst skógurinn fjarskalega fallegur. Sumstaðar
er hann lágvaxinn og þéttur, en annars staðar gis-
inn og hávaxinn. Þara voru flestir fjarðarbúar sam-
an komnir. Virtist mér fólkið alúðlegt, og vör varð
eg hinnar íslenziku gestrisni, sem víða er rómuð til
sveita. — Dagurinn leið brátt, og þá var farið að
hugsa til heimferðar. Við sigldum hægt og gætilega
út fjörðinn, en komum við í þorpinu á norðurströnd
fjarðarins. Við fórum þar öll í land og var dans-
að stundarkorn í barnaskólahúsinu. En svo kom
rigning og stormur, og þá urðum við að halda heim-
leiðis. Á leiðinni fór sumt af kvenfólkinu að finna
til sjóveiki, en eg kendi mér einskis meins. Komum
við svo heilu og höldnu heim seint um kvöldið. Og
kærar eru endurminningar mínar um þessa ferð.
“Ó, ferðalífið frjálsa,
hve fagnar önd mín, þá
er gyllir hnjúka’ og ihálsa
hin hýra sólarbrá.” (Stgr. Th.)
—'Smári.
— B. B. (14 ára).
GÓÐA MÓÐIRIN.
Einar litli er 12 ára gamall. Hann er bezta
barn og hlýðinn móður sinni, sem honum þykir mjög
vænt um; enda vakir hún yfir gæfu hans. Eins og
gerist og gengur með börn og unglinga, ber Einar
litli ekki skynbragð á að velja sér góða félaga.
Slíks er heldur ekki að vænta af æskunni. Þeim
fullorðnu veitist það full erfitt.
Björn í Hlíð, sem er tveimur árum eldri en Ein-
ar, er nú bezti félaginn hans. — Björn er í rauninni
góður drengur, en hefir fengið slæmt uppeldi og er
því pöróttur.
Sigurður sjómaður í Hlíð virðist engu unna eins
heitt og vindlingum sínum. Hann “kyssir” þá nótt
og nýtan dag, gulur um góma og greipar.
Sigurður Ibýður Birni óspart vindlinga, og hefir
Björn litli látið tilledðast að reykja, svona rétt ”að
gamni sínu”. Hann ætlar svo sem ekki að verða á-
nauðugur þræll tóbáksnautnarinnar. Þannig hugsa
þeir fleiri.
Fyrst í stað segir Björn engum frá því, hve Sig-
urður sjómaður sé “góður” við sig og á hverju hann
gæði sér helzt. En bráitt kemur að því, að hann vildi
láta Einar litla, félaga sinn, verða aðnjótandi þeirra
gæða, sem ISigurður veitir honum. Það er skamm-
degiskvöld eitt, þegar drenginrir eru að leikjum sam-
an. — Dimman hvetur til hins illa, eins og ljósið
aftrar því. — Björn byrjar á því að fara mðrgum
orðum um gæði og gjafmildi Sigurðar sjómanns. Svo
býður hann Einari vindling, sem Sigurður hafði
gefið Ihonum, og hvetur hann til að reykja. — Einar
þegir um stund, en spyr Björn síðan, hvernig á því
standi, að hann láfti undan Sigurði með þessa vit-
leysu. “Þetta er engin vitleysa, Einsi minn”, segir
Björn. “Fyrst hélt eg, að þetta gæti verið dálítið
hættulegt, en ISiggi sýndi mér fram á, að það er með
öllu hættulaust. Þótt sumir segi hitt, þá er það
bara heimska. Siggi segir, að sér ihafi aldrei orðið
ilt af því að reykja, og það er fjarskalega gott, Einsi
minn; þú skalt bara finna; og þér að segja, vinur,
þá finst mér nú, að maður sé nú þá fyrst orðinn full-
orðinn, ef maður reykir.” Björn lagði mikla áherzlu
á hið síðasta og bar sig mannalega mjög. “Nú,”
bætti Björn við og hækkaði róminn, “en ef það skyldi
reynast okkur hættulegt að reykja, þá held eg maður
geti hætt því.” —
Blessað barnið, og varmennin við, sem leynum
börnin ihættunni.
“Eg skal segja þér nokkuð, 'Bjössi minn”, sagði
Einar, “mamma hefir svo oft beðið mig að reykja
aldrei eða drekka áfengi. Hún segir að það sé hættu-
legt hfeilsunni, að slíkar nautnir eitri líkamann og
sljófi sálina. Hún hefir sýnt mér fram á, hvað það
er mikill óvitaskapur, að kaupa sér og sínum and-
lega, líkamlega og efnalega eymd fyrir of-fjár, að
kappkosta að lenda í vesöld og volæði og sveitast
fyrir slíku alla ælfi. Hún segir líka, að flestum reyn-
ist það ógerningur, að hætta með öllu að neyta tó-
baks eða áfengis, hafi menn á annað borð byrjað á
þvi. Mamma ihefir aldrei skrökvað í mig, Bjössi
minn, og eg trúi því ekki, að hún segi þetta ósatt,
enda hefir hún sýnt mér Ijós dæmi þess.”
Birni skildist, að þetta væri alveg satt, sem Ein-
ar sagði. “En hvað Einar á gott, að eiga svona skyn-
sama og góða móður,” hugsaði Björn litli; “aldrei
hefir hún mamma mín sagt mér neitt slíkt. Eg veit
heldur ekki, hvort eg hefði ansað því, þó hún hefði
sagt mér það.” — ójá, það er nú þegar sambandlið
er þannig milli barna og foreldra. Ekki eiga börnin,
nema örsjaldan, sök á því.
“Siggi hlýtur að vera vondur maður, þar sem
hann hefir tælt mig svona,” sagði Björn við Einar,
um leið og þeir skildu. — Þannig barg góða móðirin
ibáðum drengjunum. — Slíkir menn sem Sigurður
þurfa ekki að vera neitt vopdir menn í sjálfu sér, en
þeir eru þroskasnauðir kæruleysingjar, sem óska öll-
um í sína eigin eymdargröf, sem þeir jafnvel hyggja
í einfeldni sinni að sé tindur tignar og göfgi.
—'Smári. Þorsteinn Þ. Viíglundsson.
SMÆLKI.
Spekingur nokkur sat einu sinni að borðum and-
spænis þóttafullum herramanni, er vildi gjöra hann
að athlægi -borðgestanna méð vandasamri spurningu,
er spekingurinn gæti ekki svarað. Herramaðurinn
spurði þess vegna: “Getið þér sagt mér, hvað langt
er á milli spekings og aula?” — “Breiddin á þessu
'borði,” svaraði spekingurinn með mikil hógværð. —
‘1Sér grefur gröf, þótt grafi,” segir máltækið.
— Maður nokkur stórríkur, en stórnískur og virð-
ingagjarn, bauð endrum og sinnum gestum til
snæðings, en jafnaðarlega voru þeir ekki ihálf-sadd-
ir, er iborð voru hafin. Einu sinni sagði hann við
gesti sína, að loknum snæðingi: “Herrar mínir,
koma yðar hefir glatt mig ósegjanlega mikið. Hve-
nær má ég vonast eftir, að þér borðið hjá mér aft-
ur?” — “Helzt núna strax, áður en við förum,” svar-
aði einn gestanna.
Professional Cards
DR. B. J. BRANDSON
216-220 Medlcal Arts BUg.
Oor. Graham og Kennedy 9ta.
PHONE: 21 8S4
Office tlmar: 2—3
Phone: 27 122
Wlnnipeg, Manitoba.
COLCLEUGH & CO.
Vér leggjum sérstaka aherzlu á. aC
•eija me(5ul eftir forskxlftum liekna.
Hln beztu lyf, sem hægt er aB fá, eru
notuB eingöngu. Pegar þér komiB
meB forskriftina til vor, meglB þér
vera viss um, aB f& rétt þaB sem
lœknirinn tekur tll.
Nótre Dame and Sherbrooke
Phones: 87 669 — 87 650
Vér seljum Giftingaleyfisbréf
DR O. BJORNSON
216-220 Medical Arts Bidg
Cor. Gnaíham og Kennedy 9ta.
PHONE: 21 834
Office tlmar: 2—3.
Helmiil: 764 Victor St.
Phone: 27 686
Winnipeg, Mjanitoba.
DR. B. H. OLSON
j| 1 » 220 Modioal Arts Bldg
Cor. Graham og Kennedy Sta.
Pbone: 3» 8S4
Office Hours: 3—5
Helmili: 921 Sherburne St.
Winnipeg, Manltoba.
DR. J. STEFANSSON
210-220 Medical Arts Bldg
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phole: 21 834
Stundar augna, eyrna nef og
kverka sjúkdóma.—Er aB hitta
kl. 10-12 f.h. og 2-6 e.h.
Heimili: 373 River Ave.
Tlals. 42 691
DR. A. BLONDAL
Medlcal Arts Bldg.
■tundar sérstaklega Kvsnna og
Barna sjökdöma.
Br aB hltta frá kl. 10-13 t. h.
og 3—6 e. h.
Oífioe Phone: 22 208
Heimlli: 80'í Victor St.
Siml: 28 18»
Dr. Kr. J. Austmann,
Wynyard, Sask.
DR. J. OLSON
Tamila-knir
216-220 Medlcal Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy 8t*.
Phone: 21 834
HelmlUs Tals.: 88 621
DR. G. J. SNÆDAL
Tamnlæknlr
614 Somcrset Blook
Oor. Portage Ave og Donald Bt.
Talsínoí: 28 889
Dr. S. J. Jóhannesson
stundar almennar
lœkningar
532 Sharburn St. Tals. 30 877
G. W. MAGNUSSON
Nuddlæknir.
609 Maryland Street
QÞriðja hús norðan við Sarg.)
Prone: 88 072
Viðtalstími: kl. 10—11 f. h.
og kl. 3—5 e. h.
Dr. C. MUNSON, L. D. S.
Dentist
66 Stobart Bldg.
290 Portage Ave. Winnipeg
Phone 25 258
Fer til Gimli og Riverton. —
Veitið því eftirtekt í bæjar-
fréttunum.
Dr. C. J. Houston,
Dr. Sigga Christianson-Houston
Gibson Block
Yorkton, • S*sk.
FowlerQptical
294 CARLTON ST.
NEXT TO FREE PRESS
THOMAS H. JOHNSON
H. A. BERGMAN
íal. lögfræðhigar.
Skrifstofa: Room 811 McArtbor
Building, Portage Ave.
P.O. Box 1666
PhJones: 26 849 og 26 84»
LINDAL, BUHR & STEFÁNS0N
íslen/.klr lögfræöingar.
366 Main St. Tala.: 24 963
peir hafa elnnig ekrifabofur a8
Dundar, Riverton, Gimli og Plney
og eru þar aB hitta 6. eftlrfylgj-
andl timum:
Lundar: Fyrsta miðvikudag,
Riverton: Fyrsba flmtudag,
Gimli: Fyreta mJIBvikudag,
Piney: priBja föstudag
I hverjum mánuBi
J. Rapar Johnson,
B.A., LL.B., LL.M. (Harv.)
íslenzkur lögrmaður.
704 Mining Exchange Bldg.
356 Main St.
Winnipeg, Manitoba.
Símar:
Skrifst. 21 033. Heima 29 014
JOSEPH T. THORSON
ísl. lögfræðingur
Scarth, Guild & Thorson,
Skrifstofa: 308 Great West
Permanent Building
Main St. south of Portage.
Phone 22 768
G. S. THORVALDSON,
B.A., LL.B.
Lögfræðingur
709 Electric Chambers
Talsími: 87 371
Residence
Phone 24 206
Office
Phone 24 107
E. G. BALDWINSON, LL.B.
Barrister
905 Confederation Life Bldg.
Winnipeg.
A. G. JOHNSON
807 Oonfederatlon IJfe BUg
WINNIPKG
Annalst um faateignir manna. Tek-
ur að sér að ávaxta aparifé fólks.
Sölur eldsábýrgð og bifnedða ábyrgO-
lr. Skriflegum íyrírspurnum evarað
samstundis.
Skrifstofuslnii:
24 263
Heimastml: 33 <28
J. J. SWANSON & CO.
IjIMITKD
R e n t a 1 6
Insurance
RealEstate
Mortgagea
600 parÍs bldg., winnpeg.
Phones: 26 349—23 340
Emil Johnson
SERVIOE FJ TXTTRIO
Rafmacms GontrocUng — Allakvn*
rafmagnsdhöld seld og viO þau gert
— Eg sel Moffat og CcClary elda-
vélar og hefi þwr til sýnis d verh-
stœtfi mínu.
524 SARGENT AVB.
(gamla Johnson’s byggingin vi6
Young Street, Wlnnipeg)
Verkst.: 31 607 Heima:27 281
A. S. BARDAL
848 Sherbrooke St.
Selur líkkistur og annast um út-
farir. Allur útbúnaður sá beML
Ennfremur selur hann e.llakanar
minnisvarBa og legsteina.
Skrifistofu talB. 86 607
Heimllls Tals.: 58 861
Dr. C. H. VROMAN
Tannlæknir
506 Boyd Building Phone 24 171
WINNIPEG.
SIMPS0N TRANSFER
Verzla meB egg-á-dag hænsnafóBur.
Annast einnig um allar tegundlr
flutninga.
647 Sargent Ave. Simi 27 240
CORONA HOTEL
189 Notre Dame East
Verð herbergja frá $1.50 og
hækkandi.
Símar: 22 935 — 25 237
Glftinga- og JarBarfara-
Blóm
meB litinm fyrirvara
BIRCH Blómsali
583 Portage Ave. Tals.: 10 711
St. John: 2, Ring 2