Lögberg - 08.11.1928, Síða 7

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 8. NÓVEMBER 1928.
Ms. 7
“200 ár
af því
fullkomnasta.”
Fry’s
Þetta hið ágæta og viðfeldna
bragð af Fry’s Cocoa kemur
til af reynslu og þekkingu,
sem haldist hefir í sömu fjöl-
skyldu í 200 ár. Auðvitað
öllu öðru betra.
Verið viss um að
fá FRY’S
Skrifið eftir ókeypis
Leiðbeiningabók
J. S. Fry & Sons,
(Canada) Ltd.
Montreal.

ie$i
Merk tíðindi.
fraimtáðarstarfi mínu, sem embætt-
ismaður danska utanríkisráðu-
neytisins. Eg hefi nú þegar inn-
ritað mig sem háskólastúdent við
McGill háskólann, en jafnframt
er mér geíið tækifæri til þess að
vinna við a.lræðismannsskrifstof-
una hér sem ritari (secretary).
Þetta eru að eins nokkrir drætt-
ir, en vonandi þó nægilegir. Eg
sendi jafnframt mynd af mér, ef
ske kynni að hennar væri óskað.
Eg sendi svo bréf þetta með
landakveðju.
Yðar einlægur,
Stefán Þorvarðsson.
Yfirlýs
af
Stefán Þorvarðsson.
Eg tel sjálfsagt, að eftirfarandi
bréf geti um svo merk og góð tíð-
indi, er varða íslenzkt fólk í þessu
landi, að eg birti það hér með.
A. C. J,
“Kgl. Dansk Generalkonsulat
for Canada. og Newfoundland,
Montreal, 11. okt. 1928,
Hr. A. C. Johnson,
konungl. konsúll,
Winnipeg.
Kæri herra konsúll,
Aðalræðismaður Böggild hefir
falið mér, strax eftir hingaðkomu
mína, að skrifa yður um nokkur
atriði sjálfum mér viðyíkjandi.
Sömuleiðis viðvíkjandi þjónustu
minni í danska utanríkisráðuneyt-
inu. Er mér Ijúft að verða við
þessari ósk, sem mér hefir skilist
að aðallega sé fram komin af til
liti til íslenzku blaðanna í Winni-
peg, sem kynnu að æskja eftir
nokkrum upplýsingum um mig.
í áliti því, er fylgdi samnings-
uppkasti dansk-íselnzka sambands-
laganefndarinnar, er það tekið
fram, að til þess sé ætlast, að ís-
lendingar geti fengið störf í þjón-
ustu danska utanríkisráðuneytis-
ins. Ákvæði þetta byggist aðal-
lega á því, samningsatriði, að Dan-
mörk fari með utanríkismál ís-
lands í umboði þess. Um fram-
kvæmdir á hinu nefnda ákvæði
’óer raun þegar vitni, meðal ann-
ars að því er mig snertir.
Eg er fæddur á á Kelduhólum á
Völlum í Fljótsdalshéraði, 26. nóv-
ember 1900, sonur Þorvarðar
Brynjólfssonar prests, Oddssonar
bókbindara í Reykjavík, og önnu
Stefánsdóttur Péturssonar prests
að Hjaltastað á Fljótsdalshéraði.
Foreldrar mínir fluttu árið 1902
að Stað í Súgandafirði og þar
þjónaði faðir minn prestsembætti
til dánardægurs, veturinn 1925.
Móðir mín er á lífi og býr enn þá
í Súgandafirði.
Eg er elzta barnið af 9 lifandi
börnum. Tók lagapróf við há-
skóla íslands vorið 1924, og frá 1.
marz 1925 fékk eg veitingu fyrir
starfi í danska utanríkisráðuneyt-
inu. — Eftir að unnið í ýmsum
deildum þess1, fékk eg frá 1. sept.
þ. á. að telja fasta útnefningu sem
^ðstoðarmaður (Sekretær) í utan-
ríkisráðuneytinu, og frá 1. okt. þ.
á. hefir mér af nefndu ráðuneyti,
verið véittur fjárstyrkur til þess
að dvelja hér í Montreal að minsta
kosti í eitt ár og leita sem hald-
beztrar þekkingar í ensku og öðru
er hugur minn hneigðist að og að
gagni kann að koma fyrir mig í
smg.
Fátækur kom eg heiman
Fróni, eins og fleiri — fátækur af
fé og trú. Að vísu hafði eg verið
uppfræddur í lúterskum sið og
fermdur, en sú uppfræðsla hafði
gagnstæð áhrilf en ætlast var til.
Eg gat illa samrýmt helvíti við
guðs almætti, og blóðfórnina við
réttlæti alvizkunnar. ;Sú trúfræði,
sem í mig var troðin, gufaði al-
gjörlega upp í sólskini æskuár-
anna.
Eg var næsta sinnulaus um þau
málefni, er eg korn til Ameríku.
í Norður Dakota dvaldi eg í nokk-
ur ár. Þar voru þá all-heitar trú-
ardeilur á milli manna, en sá
stormur fór fram hjá mér. Eg
hafði sem sé öðru að sinna, því
efnalausum daglaunamanni er
ekki auðkleift að stunda fram-
haldsnám í æðri skólum. Loks
komst eg þó svo langt, að innrit-
ast í undirbúningsdeild Valpara-
iso háskólans árið 1909. Þar
kyntist eg mönnum af ýmsum ætt-
um og skoðunum. Skólinn var á
þeim árum afar stór — yfir 5,000
nemendur og á þriðja hundrað
kennarar. Auðvitað drógust þeir
saman, sem “dámlíkastir” voru.
Mér til mikillar gæfu komst eg
fljótt í félagsskap með ungum
mönnum, sem eg hefi alt af síðan
álitið fyrirmyndir að siðgæði og
lífsskoðun. Þessir ungu menn
komu úr öllum áttum og voru
uppaldir við margvíslegar og afar-
ólíkar kirkjuvenjur, en slíkt spilti
í engu bandalagi voru eða bróður-
urhuga.
Þeir voru mentamenn á þroska-
skeiði og í öllu tilliti börn sinnar
aldar. frjálslyndir til að læra alt
af eitthvað nýtt og gagnlegt, en
þó ,fastheldnir við alt sem hafði
varanleg lífsgildi. Bjartsýni þeirra
var bygð á voninni um vaxandi
þekkingu, en með vaxandi þekk-
ingu mundi bölið batna, — trúðu
þeir. Hvernig gat því verið öðru-
vísi farið? Hvað sagði sagan
þeim? Hún sagði þeim frá óhöpp-
um aldanna: frá blóðsúthelling-
um og bróðurvígum, sem fóru þó
heldur fækkandi eftir því sem
mentunin óx. Hún sagði þeim frá
mannskæðum drepsótttum. sem
æddu óstöðvandi yfir löndin af því
alla brast þekkingu á sjálfum sér.
Hún sagði frá hryllilegum hung-
ursdauða þúsundanna. af því
menn kunnu eikki að notfæra sér
náttúrugæðin. Hún sagði frá of
sóknum og múgmorðum frömdum
í Krists nafni, af því menn óttuð
ust drauga og djöfla í hverju
skoti. Þeir höfðu lesið um lög
hjá Kristnum þjóðum, sem bein-
línis heimiluðu mönnum að beita
líkamlegri refsingu við eiginkonur
sínar, ef þær sýndu þeim ekki
sjálfsagða hlýðni. Þeir heyrðu
um vesalings vanþroskuðu börnin
ingu. Sú frelsisreyfing, sem of-
urlítið léti undir okið, vaknaði
fyrst hjá vitmönnunum—hjá þeim,
sem hugsuðu skýrast og þráðu hið
bezta. Hver einasta vél, sem of-
urlítið létti erfiðisdagana, var
vísindunum að þakka. Hver lækn-
ishönd, sem linaði kvalirnar og
aftraði drepsóttum, stjórnaðist af
æfðum huga. Hvert sannleiksi-
korn1, sem mannkynið eignaðist,
átti ættir að rekja til þeirra ár-
vökru andans manna, sem vöktu
meðan veröldin svaf.
Margt hafði áunnist, en meira
var þó eftir, ef lifið ætti að ná
tilgangi sínum — en það var líka
sjálfsagt hægt að komast lengra,
ef menn vildu ganga í Ijósi, en
ekki í myrkrinu. Að auka öllum
ljósið — ljós þekkingarinnar, var
og verður því aðal áhugaefni
þeirra, sem þrá hamingju heims-
ins með Kristi. Sá sem ekki vill
auka þekkingu sína og annara, er
annað hvort flón eða fól, en í
flestum tilfellum hvorutveggja.
Þessir ungu menn voru meir
eða minna andríkir hugsjóna-
menn, en þeir voru líka trúmenn.
Þeir “trúðu á tvent í heimi,
tign sem æðsta ber, Guð í alheims
geimi og Guð i sjálfum sér.”
Þeir fundu Guð i náttúrunni sem
afl — sem frumkraft alls, er skap-
ast. Hvort sem þeir litu á fegurð
foldar eða á dýrð himinsins, sáu
jeir handaver^ hans, hvert ljós-
blik var ljórpi af ásjónu hans —
og sjá, alheimurinn varðeitt must-
eri. Þeim birtist Guð sem lög og
löggjafi í þeim órjúfanlegum or-
sakasamböndum; sem alheminum
stjórna. Hin eina ábyggilega guð-
fræði er því að þekkja þau lög;
og hin eina sanna guðsdýrkun að
lifa samkvæmt þeim. Þeir sáu Guð
sál vorri, í hugkvæmdum, skyn-
semd og samvizku mannanna. Öll
trúarbrögð geymdu þess vegna
eitthyert brot af sannleika. En
hið allra bezta gat þó alt af tekið
einhverjum umbótum, af því Guð
er fyrst og fremst straumur fram-
iróunarinnar — hið sívirka afl,
sem alt brýtur og bætir. Það er
hann, sem veldur óróa aldanna,
)ví það er hann, sem heldur á
ljósbliki hugsjóna vorra, sem læt-
ur oss sífelt leita meiri fullkomn-
unar. í öllu þessu birtist föður-
kærleikur Guðs, sem frelsaði oss
frá kyrstöðu fullkomnunarinnar
og vonleysi afturhaldsins, sem
vantreysti því, að vér gætum orð-
ið meiri menn en vér erum eða
höfum verið. Af þessu leiðir aft-
ur hitt, að æðsta guðsþjónustan
er að taka þroska — að láta Guðs-
viljann njóta sín með því að auk-
ast að þekkingu og ást til hins
góða. Þetta hygg eg sé Guðsvit-
und hins alfrjálsa manns. Þessir
ungu menn kyntust fremur Kristi
— vanþroskuð 'fyrir þrældóm
verksmiðjum og kolanámum Stór-
Bretalands áður en þeir John
Bright og Gladstone komu til sög
unnar um 1860.
Þeir vissu, að heimurinn var þó
að skána, en fyrir hvað var hann
að skána? Fyrir vaxandi þekk-
paraiso voru allmargar kirkjur og
allir prestarnir frjálslyndir, að
einum undanskildum. Yfirleitt
höfðu þessir prestar allsvipað
lífsviðhorf og við, og þótt allir
þessir prestar þjónuðu játningar-
bundnum kirkjum, var aldrei á
þær minst. Allstaðar var áherzl-
an lögð á kristindóm, en ekki á
sértrúarkreddur hinna ýmsu
kirkjudeilda. Mér virtist andi
Krists fara eins og sótthreinsandi
sumarbærinn yfir heiminn, og alt
vera að gleymast nema áhrif hans
í trúarbragðaheiminum.
Meðal landa minna vildi eg lang-
helzt starfa, og tók því að nema
guðfræði við Iúterskan presta-
skóla í Chicago. Þar sat mið-
aldar guðfræðin í öndvegi, en
Iþannig á borð borin, að okkur var
víst flestum ómögulegt að taka
hana alvarlega. Mér er nú sér-
staklega minnisstæð ein kenslu-
stund hjá Dr. Kraus, þáverandi
forseta skólans. Einn af piltun-
um bar fram svohljóðandi spurn-
ingu : “Okkur er boðið að ganga
á undirsbúningsskóla, áður en við
fáum hér inntöku. í þessum skól-
um eru okkur kend þau vísindi,
sem beinlínis koma í bága við ykk-
ar trúfræði, en hverju eigum við
að halda og hverju að sleppa?” —
Svarið var þetta: “Ef augljósar
staðreyndir náttúruvísindanna
koma í bága við trúfræði vora,
verðið þið að hólfa þá þekkingu í
sundur í huga ykkar; í öðru hólf-
inu geymið þið ykkar vísinda-
vizku, en í hinu fræðin og játn-
ingarnar. — You have to think in
watertight departments, our pres-
ent day science and the Lutheran
theology will never mix.” — Okk-
ur var nefnilega leyfilegt að að-
hillast þá ályktun, að jörðin gengi
í 'kringum sólina, sem vísindalega
vizku, en sem guðfræðingar gát-
um við eða áttum að trúa því, að
sólin gengi í kringum jörðina.
Jæja:, nóg með það. Eg var
aldrei að því spurður, hvort eg
tryði öllu, sem stendur í Augs-
borgar trúarjátningunni, en eg
útskrifaðist með ágætum vitnis-
burði, af því eg var allvel að mér
í innihaldi hennar og annara lút-
ersk'ra fræðirita.
;Svo var eg vígður, en aldrei
yfirheyrður né spurður hverju eg
tryði. Eitthvert samtal átti eg við
þáverandi forseta kirkjufélagsins.
En þeir sem með ahygli hafa lesið
orð hans í Sameiningunni, munu
fyrir fram vita, að áherzlan var
ekki lögð á játninguna. Dr. B. B.
Jónsson er of vel kristinn til þess.
Nú loksins virtist mér veröldin
vera farin að sjá ljómann af
Kristi í gegn um alt moldviðri
miðaldanna. Eg hélt menn hefðu
heyrt hann segja: “Leitið fyrst
þjónaði sem prestur, gerði eg auð-
vitað afar-mörg axarsköft, en þau
urðu mér þó ekki að fótakefli.
Hitt varð mér fremur( til falls, að
á stríðsárunum vildi eg ekki pré-
dika blessun bölvunarinnar. Fá-
einar sálir fundu þá að í raun og
veru hefði eg aldrei prédikað sam-
kvæmt játningunum. Fjöldinn er
þar eins sanngjarn og frjálslynd-
ur sem annars staðar, en örfáar
sálir í smásöfnuði, geta ráðið nið-
urlögum klerksins — og svo
hröklaðist eg þaðan burt.
Vestur á Kyrrahafsströnd barst
eg nokkru seinna. Þá var eg dá-
lítið reyndari og axarsköftin urðu
færri, en eðli mitt og skoðanir ó-
breyttar. Hér hefi eg átt miklum
vinsældum að fagna og að sumu
leyti óverðskulduðum. Þessar
vinsældir urðu hættulegar fyrir
yfirvöldin í þessu allra minsta
íslenzka konungsríki, og eftir
fimm ár fundu einstöku menn,
með ofurlítilli aðstoð, að eg mundi
nú ekki vera öruggur í lútersk-
unni.
Reiptog og flokkadráttur virtist
eftir það ráða, en svo þeim ófögn-
uði mætti af okkur létta, sagði eg
söfnuðinum upp þjónustu — fanst
það mundi vera frelsarans vilji.
En svo þessi ósköp megi mig
ekki oftar henda, sagði eg mig
jafnframt úr lúterska kirkjufé-
laginu, því eg veit nú loksins, að
það er heimska að reyna að vera
prestur í þeirri kirkju, sem að
nafninu til að minsta kosti, að-
hyllist þær játningar, sem maður
ekki trúir. Mig langar að lifa í
heiðríkjunni. þar sem Guðs á-
sjónu hylur hvorki eldmistur ei-
llfra kvala, né villutrú þeirra
vesalinga, sem hræðas Guð
hefndarinnar.
Guð gefi oss öllum náð til þess
að sjá ljómann af ásjónu hins ei-
lifa kærleika, sem hvorki skortir
viljann né máttinn til að vísa oss,
að síðustu, veginn til eilífrar
sælu.
Halldór E. Johnson.
ráðgjöfum við stofnanir, sem voru
að meira eða minna leyti undir op-
inberri stjórn, og þörf varð á
vegna ráðstjórnar fyrirkomulags-
ins, sem þjóðnýtti mikinn hluta
af verzlun og iðnaði í Rússalndi.
Hjá Gyðingum einum var menn að
finna með nægum hæfileikum og
skarpleik þann og þrautseigju,
sem almenn er hjá þjóðflókki
þeirra. Enn má því við bæta, að
Gyðingar höfðu enga hleypidóma
í trú, stjórnmálum né þjóðfélags-
skoðunum, gegn því að þjóna
stjórn bolsevika. Keisarastjórnin
hafði aftur á móti farið dólgslega
með þá, og því höfðu þeir ætíð
mentun. Með þvingunarlögum og, marg,a liðsmenn til, eigi að-
reglugerðum hafði Gyðingum ver- e*na 1 bolsevika, heldur og
ið varnað að senda nema hlut-
fallslega mjög fáa stúdenta til há-
skóla og æðri mentastofnana, en
þeir höfðu ekki verið sviftir und-
irstöðumentun, og hún var miklu
almennari í þeirra hóp, en meðal
annara hluta þjóðarinnar. En
þrátt fyrir betri undirstöðument-
un, sátu Gyðingar ekki í ábyrgðar-
stöðum, svo sem því svaraði. Þvert
á móti setu lögin alstaðar steina
í götu Gyðinga, á leiðinni til mann-
virðinga.
Nú tóku bolsevikar völdin í sín-
ar hendur, og gerði það hvort-
tveggja í senn, að fjölga embætt-
um og fækka mönnum í hinni
mentuðu stét, en að eins þaðan
var menn að fá í embættin.
Þannig fór svo um þann hluta
rússnesku þjóðarinnar, sem keis-
arastjórnin var vön að sækja sína
em!bættimenn til, að hann gat
ekki orðið við “eftirspurninni”, er
myndaðist við aukna embættis-
mannastjórn bolsevika. Aftur á
móti voru til miljónir af skrif-
stofuþjónum, smákaupmönnum og
handiðnarmönnum Gyðingaættar,
sem gátu þó a. m. k. lesið, skrifað
og reiknað bæði fljótt og rétt, og
þar að auki höfðu til að bera
alla aðra bylingaflokka.—Vísir.
VITA-GLAND TÖFLURNAR
tryggja það, að hænurnar verpa
mnan þriggja daga.
Hænurnar hafa lífkirtla eins og
manneskjan og þurfa holdgjafar-
e?n!- Vita-GIand töflur eru slikt
efm og séu þær leystar upp í vatni
sem fyrir hænsnin er sett, þá fara
lélegar varphænur strax að verpa.
Visindm hafa nú fundið það efni
sem nota má til að ráða því alveg
hvernig að hænurnar verpa. —
fekyrslur sýna, að með því að nota
hæfilega mikið af Vita Gland
toflum handa hænunum, getur
hæna verpt 300 eggjum, þar sem
meðal hæna verpir að eins 60
eggjum.
Egg, egg og meiri egg, og þrif-
leg hænsni ón mikillar fyrirhafn-
ar eða meðala eða mikiís fóðurs.
Bara að láta Vita-Gland töflu í
drykkjarvatnið. Auðvelt að tvö-
falda ágóðann með sumar-fram-
leiðslu á vetrarverði. Þeir, sem
búa til Vita-Gland töflurnar, eru
sv^ vissir um ágæti þeirra, að
þeir bjóðast til að senda vður box
fynr ekkert, þannig: sendið enga
pening^, bara nafnið. Yður verða
send mfeð pósti tvö stór box, sem
hvort kostar $1.25. Þegar þau
koma, þá borgið póstinum bara
$1.25 og fáein cents í póstgjald.
Nábúar yðar siá svo hvað eggiun-
um fjölear hiá yður, kostnaðar-
laust. Vér ábyrgiumst. að bér
verðið ánægður. eða skilum aftur
peningunum. Skrifið oss strax í
dag og fáið mikið fleiri egg á auð-
veldara og ódýrara hátt.
VITA-GLAND LAEORATORIES
1009 Bohah Bldg., Toronto, Ont.
af eigin orðum hans, en annara sannleikans og sannleikurinn mun
sögnum, og einmitt máske fremur
fyrir það varð hann þeim ímynd
Guðs veru og ljómi hans dýrðar—
hin eina og sanna opinberun
Guð-mannsins.
í þessu heiðríki hugsjónanna
átti eg heima í fjögur ár og undi
mér svo vel, að mig langaði til
þess, að allir mættu eiga heima i
mínu himnaríki.
Prestur vildi eg verða, en til
þess þurfti eg auðvitað að þjóna í
einhverri kirkju. Eg fór nú að
veita þeim meira athygli. í Val-
gjöra yður frjálsa.” Eg hélt, að
stefnumið allra kirkna væri að
efla kærleikann á milli manna —
og styðja að eflingu bróðurhyggj-
unnar í heiminum — og eg vissi
að ef þetta yrði aðal áhugaefnið,
mundi alt annað verða aukaatriði.
Þá mundu menn eignast þessa al-
sönnu trúarjátningu: “Guð er
faðir minn og allir menn eru
bræður mínir.”
Þetta var barnaleg bjartsýni —
eg átti eftir að reka mig á. f
Vatnabygðunum, þar sem eg fyrst
Gyðingar í Rússlandi.
Fljótt var því veitt athygli eft-
ir byltinguna í Rússlandi, hve
margir Gyðingar voru þar í em-
bættum, háum sem lágum. Var
þetta lagt út á ýmsa vegu, og
spunnar út af því margvíslegar
kenningar, sem sumar virtust
raunar seilast um hurð til lok-
unnar til að skýra þetta. Nýlega
birtist grein um þetta efni í “The
Nineteenth Century”, merku ensku
tímariti. Sýnist þar skynsamlega
á málinu tekið, og birtist hér hluti
af greininni, i lauslegri þýðingu:
Hin augljósa og einfalda skýr-
ing á þessu kann að virðast)
nokkuð hver'gdagsleg, en hún er I
sú, að leynifélagsskapur bolsevika j
fékk Gyðingum þessar æðri stöð-
ur fyrir þá sök, að ekki var aðra
að fá í stöðurnar. >Sá hluti fólks-
ins, sem ekki var Gyðingaættar,
hefði með engu móti getað full-
nægt kröfunumm um menn í þann
her af erindrekum, forsetum og
Læknar Nýrna- og
Blöðru- Sjúkdóma.
Menn og konur, sem hafa þenn-
an þreytandi og kvalafulla verk í
|í bakinu, og það fólk, sem ekki
jnýtur isvefns á nóttunni af því
, nyrun eru veikluð, ættu ekki að
láta það bregðast, að reyna Nuga-
ITone. Þetta meðal eyðir verkn-
um og óþægindunum og styrkir
J nýrun og það styrkir einnig önn-
'ur helztu líffæri og veitir mann-
eskjunum betri heilsu og meira
þrek.
| Ef þú ert ekki eins hraustur og
jheilsugóður eins og þér finst þú
ættir að vera, þá reyndu Nuga-
,Tone í 20 daga, og ef það vinnur
,þér ekki verulegt gagn og gerir
þig hraustari og ánægðari, þá
bara skilaðu þvi, sem eftir er til
lyfsalans og hann mær þér aftur
hvert cent, sem þú hefir borgað
honum. Fáðu Nuga-Tone strax í
dag, en vertu viss um, að það sé
engin eftirlíking.
Fagnið jólum heima á
f / i • •• Af* •
tosturjorðinm
Þér getið farið heim um jólin á skömmum tíma
með Canadian Pacific skipunum og notið full-
komnustu fararþæginda. Hafa skip vor sam-
bönd við eimskipaferðir um Norðursjóinn.
Farþegar, er bíða þurfa skips, fá ókeypis fæði
og húsnæði á ágætum gistihúsum. Farangur
fluttur ókeypis.
SailiiiK from
Montreal
Montreal
Montreal
Montreal
Montreal
Quebec
Saint John—I)ec.
Saint John—Dec.
Saint John—I>ec.
Montclare ......to Glasgow, IJverpool
Melita .........to Cherhourg:, Southampton, Hamburi
Duchess of Atholl .to Glasgow, Belfast, Liverpool
Montrose .......to Cherbourg, Southampton Antwerp
Montcalm .......to Glaflgow, Liverpooi
MinnedoNH ......to GlaflKow, Belfast, Liverpool
MetaKama .......to Cherbourgr, Southampton, Antwerp
Montciare .....to Gluflgow, Belfast, Liverpool
Melita .........to 8t. lleiier, Channel Ifllandfl
Cherbourg;, Southampton, Antwerp
Sérstakar járnbrauta lestir og sérstakir vagnaraila leið til skipanna
AddIv Tiocal AjfentH, or vvrlte for full informatlon to
R. W. GREKNE, C.P.R. Bldg:., Caig:ary. G. R. SWALWKLL, C.P.R. Bldg:., Saskatoon
or W. C. CASEY, Gencral Ag:ent, C.P.R. Bldg:., Main and Portag;e, Winnipeg;.
CANADIAN PACIFIC
WORLD'S GREATEST TRAVEL SYSTEM
VETRAR
S
K
E
M
T
I
F
E
R
D
I
R
KYRRAHAFS-STRÖND
Vancouver - Victoria
New Westminster
Farbréf seld til vissra daga
DES. - JAN. - FEB.
í gildi til 15. apr. 1929
AUSTUR CANADA
Farbréf. til sölu
DES. 1 til JAN. 5
Gilda í þrjá mánuði.
MIÐ - RÍKIN
Farbréf til sölu
frá stððvum í Sask og Alta
DES. 1 til JAN. 5
Gilda í þrjá mánuði.
GAMLA LANDIÐ
Leitið
Upplýsinga hjá
Farbréfasalanum
Farbréf til sölu
DES. 1 til JAN. 5
Til Atlants- hafna
St. John, Halifax, Portland
Gilda í fimm mánuði.
CANADIAN PACIFIC
CANADIAN NATIONAL RAILWAYS
JARNBRAUTA- OG GUFUSKIPA-FARSEDLAR
TIL ALLRA PARTA VERALDARINNAR
Sjerstakar Siglingar i Gamla Landsins
Éf þér ætlið til gamla landsins í vetur, þá látið ekki bregðast að spyrjast fyrir
hjá umboðsmanni Canadian National járnbrautanna. Það borgar sig. Canadian
National umboðsmennirnir taka yður vel og leiðbeina yður á allan hátt. Það verða
margar sérstakar siglingar til gamla landsins í haust og vetur.
•
Canadian National járnbrautin selur farseðla með öllum eimskipalínum, sem skip hafa á
Atlantshafinu og semur um alt, sem að slíkum ferðum lýtur.
LÁGT FARGJALD TIL HAFNARSTAÐANNA í DESEMBER
Eigið þér vini í Gamla Landinu, sem fýsir að koma
til Canada
Ferðist með
CANADIAN
NATIQNAL
RAILWAYS
SÉ SVO, og langi yður til þess að hjálpa þeim til að
komast til þessa lands, þá komið að finna oss. Vér
önnumst allar nauðsynlegar framkvæmdir.
ALLOWAY & CHAMPION, Rail Aéents
UMBOÐSMENN ALLRA F ARSKIPAFÉL AG A
667 Main Street, Winnipeg. Sími 26 861
TEKIÐ A MÓTI FARÞEGUM VIÐ LANDGÖNGU OG A LEIÐ TIL AFANGASTAÐAR