Lögberg - 07.02.1929, Blaðsíða 2

Bls. 2.
LÖGBERG FIMTUDAGINN 7. FEBRÚAR 1929.
Hafið þér húðsjúkdóm?
GJALDIÐ varúöar við fyrstu ein-
kennum húösjúkdóma! Ef þér finn-
ið til sárinda eSa kláSa, eSa hafiC
sprungur i hörundi, er bezt aC nota
strax Zam-Buk. Þau græða fljótt.
Sé húöin bólgin af kláSa, e6a sár-
um og eitrun, er ekkert meöal, sem
tekur jafn-fljótt fyrir ræturnar og
Zam-Buk. Áburöurinn frægi, Zam-
Buk, læknar og græSir nýtt skinn.
Zam-Buk bregst aldrei þaö hlut-
verk sitt aS græöa og mýkja og hef-
ir sótthreinsandi áhrif. Eru smyrsl
þau nú notuS í miljónum heimila.
FáiS öskju af þessum merku jurta-
smyrslum, og hafiS ávalt viS hendina.
seiða hug minn íastast af öllu í
truarbragðasögunni. Þess vegna
er eg nú að koma frá eyðimörkum
Norður-Arabíu, þar sem eg leit-
aði uppi fjalið helga, Sínaífjall,
fæðingarstað Gyðingdómsins og
ísraelstrúarinnar. Og þess vegna
ætla eg að fara sömu leiðina og
Jesús fór, frá Nazaret ofan að
vatninu, þar sem hann stofnaði
það ríki, sem nú hefir breiðst út
um öll lönd.
Það er eins gott fyrir mig að
fara á fætur strax. Fyrir sunnan
bæinn er þreskivöllur, og þar bíð-
ur bifreiðin, sem á að flytja mig
og einn af Fransiskusarbræðrun-
um í klaustrinu til Kana og Tíb-
erías við Galíleuvatnið.
Við þjótum af stað. Við stönz-
um í Kana. Þar er vinalegur smá-
bær, og þar breytti, Jesús ,vatni í
vin í brúðkaupsveizlu. Munk-
urinn herðir sig í ákafa að segja
mér frá merkilegum fornleifum,
ssem nýlega hafi fundist þar. Þar
fundust reyndar öll sex steinker-
in, sem getið er um í sögunni um
brúðkaupið í Kana. Og það er al-
veg víst, að það eru réttu kerin.
Hin kerin, sem grískir munkar
Mrs. W. CampbeU, aS Bonny River|hafa yerig ag gýna mönnum> eru
Station, N.B., segir: “Sprungur a
andliti og handleggjum dóttur niinn-
ar, urSu aS opnum sárum. ViS reynd-
um ýms meSul, en ekkert hreif nema
undrasmyrslin Zam-Buk.
aoHnk
Fáiff öskju af Zam-Buk í dag! Ein
stœrð aff eins, 6(kr. 3 fyrir $1.25..
Zam-Buk Medicinal Sápa, 25c. st.
því ekki þau réttu.
Munkurinn skilur ekkert í því,
að eg læt mér fátt um finnast
þennan dæmalausa fornleifafund.
Eg er að horfa á arabiskan hjarð-
svein, sem situr yfir hjörð sinni í
útjaðri þorpsins.
;Svo höldum við áfram og eftir
litla stund sjáum við glitra í vatn-
ið langt fyrir neðan okkur, milli
fjallanna.
Á þessum hæðum vinna Zíonist-
arnir baki brotnu.
komnir miðja vegu, skall á norð-
anstormur svo að báturinn lá á
keipum. Báturinn var sýnilega
útbúinn alveg eins og á biblíutím-
unum — alt þess háttar helzt hér
óbreytt. Hann var með einu segli,
allstóru og föstu, svo að því verð-
ur ekki haggað, og þegar bylgj-
urnar skullu á, lagðist báturinn
og saup á, svo að annar maðurinn
hafði nóg að gera að ausa. Maltr-
ið er aðeins styrkt með einum
stag, svo að ómögulegt má heita
að venda. Það er því ekki um
neitt annað að gera en að halda í
horfinu og að reyna að komast í
hlé, sem er undir norðurlandinu.
Báturinn brunar áfram, þvi að
seglið er alt of stórt og eftir
klukkutíma sigling förum við að
komast í var.
Vatnið er ekki nema 21 km. a
lengd og 12 km. á breidd, og eg
hefi aldrei fyr en nú getað hugs-
að mér, að verulegar öldur gæti
myndast á því. En vindar eru
fljótir að skella á hér, og bátarn-
ir eru ekki útbúnir þannig, að
þeir geti dregið saman segl eða
ekið þeim til. Ef þeir lenda í
slæmu, verða þeir að láta “slag
standa.” En það vill til, að óhætt
er að lenda nálega allstaðar.
Nú rennum við að norðurströnd-
inni, “Irmi, varpaðu akkeri.” —
Við erum í óða önn að ausa bát-
inn til þess að komast sem næst
bakkanum. Hann er hálfur af
vatni. Auk þess köstum við nokkr-
gekk fram hjá. Hér var það, sem
hann stóð upp og fylgdi honum.
Hér bjó Jesús sjálfur og hér var
hús Péturs og Andrésar. Hér er
samkundan, sem Jesús gekk inn í
og kendi. Líklega hefir samkundu-
húsinu verið eitthvað breytt síð-
an, en það finnast enn ótvíræðar
leifar af því eins og það var á
dögum Jesú. f
Hér, á þessum breiðu steintröpp-
um fyrir framan samkunduhúsið,
hefir Jesús sjálfur gengið oft og
mörgum sinnum. Enn þá sjást vel
steinbekkirnir, þar sem lærisvein-
arnir hafa setið og hlýtt á rödd
hans, þegar hann las og skýrði
ritningarnar, sem hann var svo
kunnugur, þó að hann væri leik-
maður. Hér i þessu guðshúsi not-
aði hann rétt þann, sem hver mað-
ur, þótt hann væri leikmaður,
hafði til þess að skýra ritninguna
og “sýna þeim föðurinn”. Hér
stóð hann upp og talaði þau orð,
sem síðan hafa hljómað um allan
heim. Hér hlýddu þeir á og
“undruðust, því að hann talaði
eins og sá, sem vald hefir, en ekki
eins og fræðimennirnir”. Og hér
gutu þeir til hans illvilja- og öf-
undaraugum, Farísear og fræði-
mennirnir. 'Hann, sem var ekki
annað en óbreyttur alþýðumaður,
en bauð þó gömlum siðum og regl-
um byrginn og kastaði rýrð á álit
leiðtoganna.
ekki hætta sér inn í skerin og
stórgrýtið við ströndina. Hann
vill fara beina leið, eins og hann
er vanur. Eg sé það lika, að hann
getur náð beinni stefnu á Tíberí-
as með því beita upp í vindinn
eins mikið og frekast er unt. Og
svo er lagt af stað. En Ameríku-
maðurinn' er bálreiður. — Hann
þrífur í öxlina . á stýrimanninum:
“Don’t leave the Coast”, farðu ekki
frá landinu, og hann ætlaði að
rifa af honum stýrið.
Eg reyni að stilla hann og segi
honum, að það sé bezt að láta sjó-
mennina ráða. Þeir þekki þetta
alt bezt. Ekki geti þá langað til
þess að farast hér með okkur.
Það er ekkert við þessu að gera—
“nothing can be done.”
“En er kvöld var komið og sól
var sezt, færðu þeir til hans alla
um kjölfestu-steinum útbyrðis. — þá, er sjúkir voru og þjáðir af ill-
Ströndin er hæðótt, og þar sem um öndum, og allur bærinn var
A Genesaretvatni
í stormi
Næturnar eru sjaldan mjög heií
ar í Jerúsalem, því að svala golu
leggur þangað frá Miðjarðarhaf-
inu. En Nazaret liggur sunnan i
móti og blasir við glóaandi ísra-
elssléttunni og þar eru sumarnæt-
. urnar kæfandi heitar. Eg dreg
flugnanetið frá hvílunni og opna
dyr og glugga svo að nætur-
þruskið heyrist dauft og ógreini-
lega inn til mín inn í klaustur-
klefann.
Eftir dr. Ditlev Nielsen.
Hvað er þetta? Söngur í fjarska?
Nei, það er klukknahljóð! Það er
langt í burtu, eins og það kæmi
alla leið frá annari veröld. Hvaða
klukkur eru það, sem hljóma héi
á bernskustöðvum Jesú Krists?
Fyrir tæpum 2000 árum lék sér
hér lítill sveinn; nú er kirkju-
klukkunum hringt um allan heim,
honum til dýrðar. Heyri eg óm
þeirra úr fjarska? Hljómurinn
hverfur stundum og kemur svo
aftur, hærri og hærri. Hann flétt-
ast inn í draumóra mína meðan eg
er milli svefns og vöku. En nú atrandarinnar
er eg vakandi og vil fá að vita
hvað þetta er.
Eg halla mér út um gluggann.
Nazaret sefur. En í kringum bæ-
inn eru hæðirnar að koma i ljós í
dagsbrúninni. Gamli þjóðvegur-
inn liggur eins og ljósgrá rák
sunnan að í mörgum hlykkjum
upp að Maríubrunninum og beygir
svo snögglega niður að Genesaret-
vatninu. Langt niðri á veginum
er einhver þúst. Hún teygir úr
sér, og mjakast áfram eins og
langur ormur. Nú slær rauðum
bjarma frá sólarupprásinni á
þennan langa orm, og hann
skríður upp eftir brekkunni, hægt
og hægt. Það er úlfaldalest. Þeir
eru með þungar byrðar á baki og
bjöllur um hálsinn.
áður voru blómleg þorp, er nú alt
í eyði, engin þorp og engar varir.
Eyðimörkin hefir sviðið sig á
Jarðvegurinn fram aiveg fram á vatnsbakkann.
er ágætur, og kornið er flutt heim, Hópur a{ Bedúínum j rifnum fata.
ekki á úlföldum, heldur á nýjum ; ggrmum, þyrpast utan um okkur,
þegar við vöðum í land. Þeir hafa
séð bátinn úti á vatninu.
En hvað alt er hér autt og öm-
urlegt! ekkert er eftir af fornri
frægð, nema fáeinar rústir. Það
er sama sagan hér eins og annars
umhverfis Genesaretvatnið. En nú staðar j Palestínu og Litiu.A8Íu:
er Tíberías eina borgin hér. Zíon-
istarnir hafa sezt hér að, og borg-
in á því í vændum blómaskeið
Hún hefir verið til siðan á dögum
og góðum vögnum. Hér sjást alls-
taðar nýbygð timburhús, og þegar
nálgast bæinn Tíberías, fara að
koma í ljós glæsileg íbúðarhús.
í fornöld var þéttskipað bæjum
Áður bæir stórir og blómleg menn
ing, nú ekki annað en auðn og
tóm. Er það hugsanlegt, að héð-
an, úr þessari dauðu eyðimörk sé
Jesú, en kemur lítið við sögu hans ( komin gú trú> gem borjg hefir
eða rannsóknir út af henni. Heró- œ8stu menning jarðarinnar? Eru
des Antipas lét reisa borg þessa, þeggir ræfilslegu flækingar af.
des Antipas lét reisa borg þessa, er komendur þeirra manna> gem
Jesús var í æsku og lét hana heita
eftir Tíberíusi keisara. Þar voru
reist stórhýsi, leikhús, veðreiða
svæði, konungshöll, og alt var
þetta útlent hellenskt og hatað af
öllum sönnum Gyðingum. Lík-
lega hefir Jesús aldrei stigið fæti
í þennan heiðna bæ. Konungurinn
sat þar, trúlaus og gálaus og sat
um líf Jesú (Lúk. 13, 31).
Nú koma allir ferðamenn hing-
að. Hér standa þeir um stund og
virða fyrir sér Genearetvatnið,
sem er svo nefnt í sögu Jesú og
frumkristninnar.
Nú aka bifreiðir um landið
helga; en úlfaldalestirnar eru eins
og æfagamlir minjagripir frá tim-
um biblíunnar. Úlfaldarnir vagga
sér hægt og hægt gegnum götur
bæjarins, fram hjá brunninum,
þar sem Jesús sótti vatnið fyrir
mömmu sina og svo hverfa þeir
niður eftir brekkunni, niður að
vatninu.
Þessa sömu leið hefir Jesús far-
ið, þegar hann fór að heiman. Hér
lék hann sér í æsku, hér á þessari
hæð, þar sem smalinn stendur oy
styðst fram á prikið og horfir
þögull á eftir lestarmönnunum
Hér vann hann æfistarf sitt við
þetta bjarta og broshýra stöðu-
vatn. Þá var hér alt frjósamt og
í blóma. Þess vegna stefndi eg
leið minni hingað að þessu vatni,
sem vel má sjá af Taborfjalli og
og skín þá eins og smaragðssteinn
við rætur Heromons. Það eru
vordægur trúarbragðanna, sem
Eg þarf að komast til norður-
Þar er að vísu
engin bygð, en Bedúínar og eitur-
nöðrur hafast þar við. En þar lá
í fornöld bærinn Kapernaum, “eig-
in borg Jesú”. Þar áttu þeir
heima, Pétur og Andrés; þar kall-
aði hann fyrstu lærisveinana; þar
var ríki hans stofnað.
Eg er því ekki í rónni í Tíberías.
Húsin eru óhrein og hitinn er
kæfandi eins og við Dauðahafið.
Eg mæni löngunaraugum yfir á
norðurbakka vatnsins. Það er
dauðakyrt og eg fer að semja við
nokkra sjómenn um flutning
norðuryfir, ef Ieiði komi.
Þegar kom fram á daginn rann
á gola, og eg sté í bát ásamt
ferðamanni frá Ameríku, sem
langaði til að komast norðuryfir
líka. Tveir sjómenn voru í bátn-
um og stýrðu þeir honum norður
á vatnið.
Það var undarlegt, að sitja nú
á þessum sömu öldum, sem svo
oft höfðu borið Jesú. Ameríku-
maðurinn var guðhræddur skrif-
stofumaður frá San Francisco, og
sama tilfinning greip hann. í
mörg ár hafði hann dregið saman
skildinga til þessarar ferðar. Nú
dró hann litla biblíu upp úr vasa
sínum og bað mig að benda sér á
stað, sem vel ætti við þessa bát-
ferð. Eg benti honum á söguna
um það, þegar vindhviðan reis en
Jesús ]á og svaf í skutnum, svo að
lærisveinarnir urðu að vekja hann
í ofboði og biðja hann að bjarga
þeim. “En samt á þessi saga ekki
við að öllu leyti,” sagði eg. “Nei,
sem betur fer,” svaraði Ameríku-
maðurinn, “eg kæri mig ekki um
að lenda í þesskonar æfintýri.”
fyfstir hópuðu sig um Jesú og
mynduðu fyrsta kristna söfnuð-
inJi?
Já, reyndar. Hér rétt fyrir aust-
an, hafa menn fundið rústirnar
af bænum Kapernaum. Og meðal
þeirra eru leifar sem frægar eru
orðnar, af samkunduhúsi frá tím-
um bibliunnar. Hafa þær nú ver-
ið grafnar upp og endurreistar að
nokkru leyti. Við látum því gæta
bátsins og göngum austur með
vatninu. gólin bakar okkur og er
ekki lengi að þurka á okkur fötin
eftir sjóvolkið.
saman kominn við dyrnar. Og
hann læknaði marga þá, er veikir
voru af ýmsum sjúkdómum og rak
út marga illa anda.”
Eg litast um; hér var það í
fiskimannakofa Símonar Péturs
og Andrésar, við vatnið. Hér
segir sagan að hann hafi staðið
Sólin er líka nú að setjast. Aust-
urfjöllin glóa rauð í kvöldskininu;
öldurnar úti á vatninu falda líka
rauðu. Sjómennirnir, sem bíða við
bátinn okkar, eru farnir að kalla.
Þeir vilja fara að komast heim.
Við það er ekki komandi. Hér er
nóg að gera og nóg að hugsa, taka
myndir, mæla, rannsaka og skoða
þessa gömlu steina, láta hugann
fljúga til þeirra fornu tima, er
sendiboði Guðs gekk um kring á
þessum stað. ,
Eft-ir skamma hríð erum við
komnir til Kapernaum, og hverf-
um nú 2000 ár aftur í tímann.
Hér sat þá Matteus (Leví) fyrir
framan tollbúðina, þegar Jesús
Nú kemur eldri sjómaðurinn
hlaupandi. “Herra, við verðum
að fara af stað! Hér er ekki hægt
að vera í,nótt, og sjá, úti á vatn-
inu rísa öldurnar hærra og
hærra.”
Við göngum ofan að bátnum og
berum ráð okkar saman. Amer-
íkumaðurinn er kominn út í bát-
inn. “Mér er ekki um þessa lit-
uðu náunga,” segir hann og bend-
ir á sjómennina og Bedúínana. —
“Það er betra fyrir okkur að kom-
ast heim, áður en dimmir alveg.
En við verðum að fara með vest-
urströndinni í varinu, en ekki út
á vatnið.”
Eg þýðii orð hans á arabisku
eins vel og eg get. En stýrimað-
urinn hristir höfuðið. Hann vill
iSvo leið góð stund, og mælti
enginn orð frá vörum. Sjómenn?
irnir áttu að fara i brúðkaups-
veizlu um kvöldið, svo að ekki var
furða þó að þá langaði að komast
áfram. En kvikan var mikil og
veðrið hart. Yngri maðurinn eys
i ákafa, en sá eldri situr stein-
þegjandi að öðru leyti en því, að
hann lyftir augum til himins og
hrópar Allah í hvert sinn, sem
alda gengur yfir bátinn. Nokkrar
vindhviður eru svo skarpar, að
engu er líkara en bátskrílið farist
og þá klæðir Ameríkumaðurinn sig
úr öllu nema nærfötum og er við-
búinn að hlaupa fyrir borð. “I
can swim half a mile” (eg get synt
hálfa milu) hrópar hann til min.
Eg er nú ekki meiri sjóhetja en
aðrir Danir. En á hinn bóginn er
eg, eins og flestir Danir, ekki al-
veg óvanur að fara með smábát í
ýmsu veðri. Eg geri allar sakir
upp í skyndi. Ef kollan skyldi
velt á hvolf, þá fara steinarnir úr
henni. Hún morrar þá í miðju
kafi og getur vel haldið okkur
uppi, og svo ber vindurinn okkur
yfir vatnið. Við lendum þá á aust-
urbakkanum. Þar sjáum við að
Bedúínar eru búnir að kveikja
bál fyrir nóttina. Eg læt mér
nægja að fara úr treyjunni og
sting peningaveski og dagbók i
vasa innan á vestinu. Það er
ljómandi notalegt að fá svalar á-
gjafirnar yfir sig hérna í hitan-
um.
Blautir urðum vjð, en báturinn
komst af. Nú fara vesturfjöllin
að skýla okkur. Það er líka far-
ið að lygna. Nýtt tungl blikar
eins og ný sigð yfir þorpinu Mag-
dala, þar sem María Magdalena
átti heima.
Ljósin í Tíberías fara að sjást.
Það er brúðkaup í bæpum. Brúðar
ljós og blýs eru tendruð heima
hjá brúðurinni. Tveir bræður eru
að gifta sig og allur bærinn er
boðinn. Genesaret vatnið getur
yglt sig þegar út kemur, en hér
inni á læginu er það saklaust á
svipinn eins og ungbarn.
Það hefir verið kveðið svo að
orði, að landslag og lifnaðarhætt-
ir í Palestínu væru fimta guð-
spjallið, og einkum hér við Gen-
esaretvatnið er eins og nýju lífi sé
blásið í gömlu og góðu guðspjalla-
sögurnar, sem við höfum þekt frá
barnæsku.

Þúsund ára
Alþingishátíð
Islands 1930
En sagan átti betur við, en okk-
ur grunaði. Þegar við vorum
Á þessari sjóferð komst eg líka
að raun um það, hve fljótt gat
skift um storm og stillu, þegar
Jesús var þar á ferð, og eins hitt,
hve fljótt þessum illa gerðu bát-
um verður hætt, þegar stormur
skellur á.
Um kvöldið var eg í brúðkaups-
veizlunni í þessum friðsæla bæ
og horfði á veizlugleði fiskimann-
anna. Þeir geta skemt sér eins og
börn. Brúðkaupin eru þjóðhátíð-
ir, björtustu blettirnir á æfileið,
sem ekki er sérlega tilbreytinga-
rík. Þess vegna talar Jesús svo
oft um þessar veizlur í dæmisögum
sínum. Nú mætum við brúðgum-
anum og brúðarsveinunum, þai
sem þeir ganga í fylkingu með
blys og sðng og dans'. Þeir halda
heim til brúðarinnar. Hún á
heima beint á móti húsinu, sem
eg dvel í, og þar hófst hljóðfæra-
sláttur snemma í morgun. í allan
dag hafa smátelpur verið þar í
heimsókn. Þær eru . vinkonur
brúðarinnar. Hún er ekki nema
12 ára gömul. Nú bíða þær, al-
veg eins og brúðarmeyjarnar í 25.
kapitula Matteusarguðspjalls, bíða
með lampa sína eftir því, að brúð-
guminn komi.
Magnús Jónsson þýddi.
—Lesb. Mgbl.
Yh£
WHITIST,
ll_cHrfy
CONTAIHS I
Cunard línan kjörin af
sjálfboða heimferðar-
nefnd Vestur-Islend-
inga, auglýsir beina
ferð frá Montreal til Reykjavíkurí sambandi við
þúsund ára hátíðina í Reykjavík og á Þingvöllum
Cunard Línu skipin, sem sigla frá Montreal, eru ný, bygð síðan
á stríðinu stóð. Allur viðurgjörningur og útbúnaður hinn bezti.
Sérstakar ferðir verða útbúnar á íslandi og í öðrum
Iöndum, í sambandi við þessa ferð til alþingishátíðar-
innar.
Leitið frekari upplýsinga hjá Cunard Línu skrifstofunni í ná-
grenni yðar, J. H. Gíslasyni, umboðsmanni sjálfboðanefndarinnar, 409
Mining Exchange,' Building, Winnipeg, Eða:
Thorstinu Jackson
CUNARD LINE
25 Broadway New York
Fjársvikin nrklu
á Frakklandi
í síðustu erlendum blöðum, sem
hingað hafa borist, — segir Morg-
unblaðið í Rvík nýlega, — er um
fátt tíðræddara en fjársvikamyllu
Hanau á Frakklandi. Fjárglæfra-
konan er nú vitanlega í fangelis.
Lætur hún það ekki á sig fá, og er
þegar farin að kunna vel við sig í
því umhverfi. Mestallan daginn
er hún að grúska í skjölum sínum
og bókum, til þess að gefa lög-
reglunni skýrslur um framferði
sit. Við yfirheyrslur allar er hún
hin þorginmannlegasta, og krefst
þess, að lögreglumenn sýni henni
fulla virðingu. Ef henni finst að
á hana sé yrt ókurteislega, neit-
ar hún að svara.
Fyrta daginn eftir að Marthe
Hanau var tekin föst, var uppi
fjöður og fit í franska þinginu.
Einn af fulltrúum jafnaðarmanna
Castenach, hélt því fram, að all-
margir þingmenn, og jafnvel ráð-
herrar, væri riðnir við fjársvikin.
Poincaré krafðist þess, að þing-
maðurinn segði við hvaða menn
hann ætti og gerði hann það eftir
nokkra vafninga. Eru eigi komn-
ar nánar fréttir um það hingað,
hve margir þingmenn eru flæktir
inn í Hanau-málið. En sumir af
þeim, er Castenach nefndi, munu
hafa verið lausir úr flækjunni og
sambandi við félög Hanau, áður
en svikin komust upp.
Það var fjármálaritstjóri við
‘Action Francaise”, Hervé le
Grand, sem hóf árásirnar á Han-
au, er leiddi til þess að hún var
tekin föst. Þegar fyrsta grein
hans kom út, varð alt í uppnámi
í svikahreiðri Hanau við ritstjórn
blaðsins “Gazette de France”. —
Var maður einn strax gerður út
af Örkinni til þess að finna Hervé
le Grand og fá hann til að hætta
árásunum. Bauð hann 300,000
franka, ef Hervé vildi þegja um
neitað.
En þegar “Action de France”
hafði byrjað árásimar,
fljótt fleiri blöð á eftir.
Fyrverandi eiginmíaður Mörtu
Hanau, og félagi hennar, Bloch,
tekur fangelsisvistinni ekki eins
rólega^ eins og hún. Hann lætur,
sem hann muni ekki geta afborið
það^ er hann verður að sætta sig
við venjuleg matvæli fanganna.
Meðan hann hafði fé á milli
handa, gerðist hann óhófslegur
sællífismaður. Mælt er, að hann
hafi stundum eytt 50,000 frönkum
yfir sólarhringinn.
Annar aðstoðarmaður Mörtu
Hanau, var ritstjóri “Gazette de
France”, Pierre Andibert. En
þaS blað var aðalmálgagn svika-
félaganna.
Áður en lögreglunni tókst að
ná í ritstjóra þenna, var hann
lagstur fárveikur í rúmið af
hræðslu, og ætla læknar honum
ekki líf. Er búist við, að hann
sálist áður en lögðreglan getur
náð tali af honum. Þykir lögregl-
unni súrt í broti, að geta ekki yf-
irheyrt hann. Því hann mun allra
manna bezt geta leyst úr svika-
flækjunni.
Komist hefir upp, að annað blað
nafnkent, er riðið við svikin, Par-
ísarblaðið “Quotidien”. Aðaleig-
andi blaðsins er landbúnaðar ráð-
herrann Hennissey.— Mælt er, að
hann hafi ekkert vitað um sam-
band blaðsins við Hanau.
Hvar sem þér kaup-
ið og hvenær sem þér
kaupið Magic bökun-
arduft, vitið þér, að
það er ætíð hægt að
reiða sig á það og er
hið besta, ávalt á-
byggilegt og hreint.
BÚIÐ TIL t CANADA
MACIC
BAKINC
POWDER
stjórinn hafði selt iHanau fjár-
málabálk blaðsins fyrir stórfé.
svo að hún hafði frjálsar hendur
þar með að koma út blekkingum
sínum. Enn fremur hafði hann
selt henni afnot af kaupendaskrá
blaðsins, svo umboðsmenn hennar
gæti heimsótt og prangað í þá
hinum verðlausu pappirum.
Óvíst er enn hvaðan Hanau fékk
fé til þess að koma svikamyllu
sinni á fót. En grunur leikur á,
að hún hafi sótt féð til Sviss, og
þangað hafi það komið frá Þýzka-
landi. Hún mun hafa narrað um
170 miljónir franka út úr fólki,
og eigur hennar, sem nú' er hægt
að handsama, munu nema um 20
miljónum. Miklu hefir hún og fé-
lagar hennar eytt. En sennilega
hefir hún falið stórfé erlendis,
er hún getur notfært sér, þegar
hún hefir lokið fangelsisvistinni
Talið er, að hún muni sleppa
með 5 ára fangelsi. Eftir því að
dæma, eru allar líkur til, að hún
hafi frá öndverðu búist við, að hún
yrði að þola þá hegningu, en að
hegningu lokinni, hugsi hún sér
að njóta fjármuna þeirra, er hún
hafí aflað sér með svikunum.
Sennilega flækist fjöldi manna
í mál hennar, áður en öll kurl eru
komin til grafar.—Mgbl.
Konur frægra manna
“Daily Express” hefir spurt all-
margar eiginkonur nafnfrægra
manna að því, hvort það sé erfitt
að eiga fræga menn, og hafa flest-
ar svarað með almennum óhugs-
uðum orðum á þá leið, að það sé
indælt og í alla staði gott og
blessað. En eitt svarið, var á
þessa leið:
Engin kona skyldi giftast nafn-
frægum manni, ef hún vonast eft-
ir og býst við að hún sjálf eigi að
vera í eilífum hávegum höfð í
hjónabandinu. Hann mun á ein-
hverju tímabili í lífinu álíta, að
konan sé honum eitt og alt, og
hann mun segja henni að svo sé.
komu !En Þetta er ósatt.
Enginn maður verður “mikill
maður” í augum almennngs, nema
að hann leggi fram alía krafta
sína til þess, og hann hefir fáar
tómstundir frá vinnu sinni. Sú
kona, sem á frægan mann, verður
oft einstæðingsleg og einmana.
Og ef hún ætlar að reyna að ná
manni sínum frá vinnu hans og
áhugamálum, þá verður hún fyrir
vonbrigðum, því þegar til kemur,
þá sér hún að hann metur áhuga-
mál sín og vinnu, meira en kon-
una.
í byrjun þykir henni mikið til
þess koma, að verzlunarmenn, sem
senda henni saumavél eða sykur-
pund veita því eftirtekt, að það á
að fafa til konu hins fræga
manns. En er frá líður, gerir það
henni gramt í geði að geta ekkert
aðhafst í eigin nafni, og manns-
ins sé alt af getið, en ekki hennar.
Lífshamingju, í venjulegri merk-
ingu, með vistlegu heimili innan
um góða og glaðværa vini, á hún
sjaldan að fagna. Til þess þarf
maður og kona að vera samrýmd
og rólynd með glaðværu jafnaðar-
geði. En miklir listamenn eru oft-
ast nær alt öðru vísi skapi farnir,
en almenningur, og hafa ekki þá
skapstillingu eða rólyndi til þess
að heimilislíf þeirra verði aðlað-
andi og vistlegt fyrir konurnar
En rit-' þeirra. — Lesb. Mgbl.
/