Lögberg - 07.02.1929, Blaðsíða 6

S!s. 6.
LÖGBERG FIMTUDAGINN
7. FEBiRÚAR 1929.
KAUPIÐ AVALT
LUMBER
hjá
THE EMPIRE SASH & DOOR CO. LTD.
Yard: HENRY AVE. EAST. - - WINNIPEG, MAN.
Offíce: 6th Floor, Bcmk of HamlllonChamber*
Mánadalurinn
EFTIR
JACK LONDON.
“I>ögiðu,” bætti María við og lét eins og sér
ofbvði. “Þú ert alveg óþolandi maður, Bert
Wanhope, og eg vii ekkert hafa meira með þig
að gera; skilurðu það ?”
Hún fau-ði sig frá honum, og þóttist ekkért
viija hafa saman við hann að sælda; en eftir
örfáar mínútur hafði hún fyrirgefið honum, og
þau v*oru aftur komin í sömu stellingar.
“Við s'kulum annars skemta okkur vel í
kveld,” sagði Bert. “Fyrst förum við inn í
kaffihús og svo förum við eitthvað annað. —
Hvremig lízt þér á það, Willi og ykkur, Saxon
og María?”
Saxon stóð þa-rna eins og hálf ráðalaus við
hliðina á þessum unga manni, sem henni féll
svo dæmalaust vel í geð, en sem hún í raun og
veru þekti svo undur lítið.
“Egheld ekki,” sagði Willi með hægð. “Eg
þarf að fara snemma á fætur á morgun og \nnna
allan daginn, og eg býst við stúlkurnar verði að
gera það líka.”
Saxon fyrirgaf Willa nú alveg, hve illa hann
söng. Hann var áreiðanlega maður eftir
hennar geði. Eftir slíkum manni hafði hún
beðið. Hún hafði nú tvo um tvítugt. Hennar
fyrsta tækifæri að giftast hafði komið, þegar
hún var sextán ára, og hið seinasta nú fyrir svo
sem mánuði. Það var formaðurinn í þvottahús-
búsinu, sem þá hafði beðið hennar. Hann var
góðijr maður og viðfeldinn, en hann var ekki
ungur. En þessi maður, sem þarnn stóð hjá
henni, var sterkur, góðlátlegur, vafalaust vænn
piltur og ungur. Sjálf var hún enn nógu ung
til að kunna að meta æskuna. Henni hefði
væntanlegú liðið vel hjá formanninum, ef hún
hefði gifst honum, en henni hefði ekki fundist
að liún gæti elskað hann. En þessi maður--------
Hún varð þess vör, að hún var að taka óvana-
lega fast og innilega í hendina á honum.
“Vertu ekki að hugsa um þetta Bert,” sagði
María. “Willi hefir alveg rétt fyrir sér. Við
verðum að sofa dálítið og á morgun verðum
við að vinna.”1
Alt í einu datt Saxon það í liug, að hún
hlyti að yera eldri en Willi og við þá hugsun
fór hálfgerður ónotahrollur um hana. Hún eins
og bálf-stalst til að gera honum auga, og henni
fanst hann vera æði unglingslegur. Sjálfsagt
giftist hann stúlku, sem væri yngri en hann og
þá yngri en hún. Hvað gamall var hann annars ?
Gat það skeð, að hann væri of ungur fyrir
hana? Við þessar hugsanir dróst hugur hennar
enn nær honum. Hann var svo sterkur og prúð-
mannlegur. Hún rendi buganum yfir það sem
komið hafði fyrir um daginn. Alt liafði hon-
um farisf svo vel og myndarlega, og hann hafði
látið sér svo ant bæði um Maríu og hana líka.
Og hann hafði rifið í sundur dansskrána og
dansað við hana eina. Það gat ékki annað ver-
ið, en honum hefði fallið hún vel, annars hefði
hann ekki gert þetta.
Hún hreyfði hendina ofurlítið í lófa hans,
þegar þau iskildu, og hún fann að lófinn var
harður eins og vanalega á þeim, sem vinna erf-
iðisvinnu. Hann hreyfði hendina líka og það
greip hana dálítil hræðsla eða kvíði. Hún vildi
ekki, að hann væri eins og ýmsir aðrir, sem hún
hafði þekt. Hún mundi hafa reiðst við hann,
ef hann hefði skilið þetta þannig, að sér væri ó-
hætt að taka hendinni utan um hana. En hann
gerði það ekki, og því drógst hugur hennar enn
nær honum en áður. Það var eitthvað af stað-
festu í þessum manni, Hann var ekki eins gá-
laus eins og Bert,eða eins grófgerður eins og
flestir aðrir er hún hafði kynst, því hún hafði
orðið fyrir þó nókkrum leiðindum og óþægind-
um végna s'korts á góðri siðmenningu, þó henni
væri ejálfri ekki fulikomlega Ijóst, hvað það
var, í þessu samhandi, sem hún dáðist að og
þráði.
Svo hann var hnefleikari. Hún næstum
stóð á öndinni við þá hugsun. En hann var
samt sem áður ekki einsog hún hafði hugsað sér
að hnefleikarar mundu vera. En þetta var ann-
ars ekki nema vitleysa, hann var ékki hnefleik-
ari. Hann hafði sjálfur sagt, að hann væri það
eki. Hún hugsaði sér, að hún skyldi spyrja
hann um það einhvern tíma seinna, ef hann
skvldi skyldi taka hana út aftur. En það var
nú nokkurn veginn óhætt að gera ráð fvrir því.
Maður, sem dansar allan daginn við sömu stúlk-
una, er ekki líklegur til að gleyma henni alveg
strax. Hana hálf-langaðí til að hann væri hnef-
leikari. Eitthvað var nú annars skemtilegt við
það, þó þeir væru nú að vísu óttalegir menn,
þessir hnefleikarar. En þeir voru ekki alveg
eins og aðrir menn, algengir daglaunamenn eða
handiðnamenn eða þeir, sem unnu þama í
þvottahúsinu. Þeir vom einhverskonar æfin-
týramenn og þeir voru ímynd orkunnár. Þeir
unnu ekki fyrir einhver félög eða einsíaka
menn fyrir litla borgun. Þúsundir manna borg-
uðu fé fyrir að sjá þá beita sínu heljar afli.
Sumir þeirra áttu bíla, og þegar þeir ferðuðust
eitthvað, þá höfðu þeir með sér þjóna og að-
stoðarmenn. Það var kannske aðeins fyrir
hans yfirlæti8leysi, að hann sagðist vera hætt-
ur hnefaleik. En svo voru þessi sigg í lófunum
á honum. Þau sönnuðu, að hann var erfiðis-
maður.
Vi: KAPITULI.
Þau kvöddust við garðshilðið, þar sem hún
átti heima. Það var engu líkara, en Willi væri
í hálfgerðum vandræðum, eða vissi ekki vel,
hvað hann ætti að segja, og satt að segja þótti
Saxon vfon.t um það. Hann var ekki einn af
þessum unga mönnum, sem telja. sér alt leyfi-
lcgt. Hún vildi fara inn, til að komast í rúm-
ið, en beið þó dálítið Við, eins og til að gefa
honum tækifæri til að segja það sem hún hélt
að hann mundi segja og sem hún vildi að hann
segði.
“Hvenær fæ eg að sjá þig aftur?” sagði
hann loksins og hélt í hönd hennar.
Húh hló og hláturinn bar þess vott, að henni
þótti vænt um spurninguna.
“Eg á heima langt héðan, í East Oakland,”
sagði hann. “Þar eru hestarnir geymdir og
þar vinn eg aðallega, svo eg er ekki oft í þess-
um hluta borgarinnar. En heyrðu—” Hann
tók dálítið fastara um hendina á henni. “Við
verðum að dansa einhvern tíma aftur. Eg skal
segja þér, að Orindore klúbburinn ætlar að
hafal dans á miðvikudaginn. Hefir þú nokkuð
viðbundið það kveld?”
“Nei,” sagði hún.
“Þá kem eg á miðvikudaginn. Hvaða tími
er þér hentastur?”
Og þegar þau höfðu komið sér saman um
tímann og hann hafði fallist á, að hún mætti
dansa við aðra, ekki síður en sig, og þau boðið
hvort öðru góða nótt, þá tók hann fastara um
hendina og dró hana dálítið nær sér. Hún veitti
dálítið viðnám, ekki mikið, en samt var það ekki
uppgerð. Þetta var nú ekki nema vanalegt, en
hún var hrædd um, að hann mundi misskilja
sig. En samt sem áður langaði hana til að
kyssa hann, meira en hana hafði nokkurn tíma
áður langað til að kjrssa nokkurn mann, og þeg-
ar hann kvsti hana, þá tók hún því með ánægju
og var fyllilega sannfærð um, að hér byggi
ekkert ilt undir. Hún fann ekki, .að hún væri
að gera nokkuð sem ljótt var eða ósæmilegt.
Hún hugsaði sem svo, að áreiðanlega væru ekki
allir menn óþokkar.
“Góða nótt,” sagði hún í hálfum hljóðum,
um leið og hún lét aftur garðshliðið og gekk
aftur með húsinu.
“A miðvikudaginn, ” kallaði hann til henn-
ar.
“Já, á miðvikudaginn,” svaraði hún.
Hún stanzaði og hlustaði eftir fótataki hans,
þangað til liann var kominn svo langt burtu, að
það heyrðist ekki lengur. Þá hélt hún áfram,
fór inn í eldhúsið og svo inn í herbergið sitt og
lofaði hamingjuna fyrir að Sarah var háttuð
og sofnuð.
Hún kveikti ljós, og þegar hún tók af sér
hattinn, fanst henni hún enn finna kossinn á
vörum sér. Auðvitað þýddi hann ekkert í raun
og veru. Þetta var siður ungu mannanna. Þeir
gerðu þetta allir. En slíkir kveðjukossar höfðu
alt af strax rokið út í veður og vind, en þessi
eins og sat fastur, ekki bara á vörunum, heldur
líka í heilanum, að henni fanst. Hvað vár þetta?
Hvers vegna var þetta svona? Eins og ósjálf-
rátt datt henni í hug að líta í spegilinn. Augun
voni/ skær og glaðleg og roðinn í kinnunum
gerði hana blómlega. Hún gat ekki að því gert,
að henni leizt vel á sjálfa sig og hún brosti, og
komu’ þá í ljós tvær jafnar raðir af hvítum,
heilbrigðum tönnum. Hví skyldi Willa ekki
lítast vel á þetta andlit, hugsaði hún með sjálfri
sér; öðrum piltum hafði litist vel á það, og öðr-
um piltum leizt vel á það enn. Jafnvel hinar
stúlkurnar könnuðúst við, að hún væri lagleg.
Charley Long leizt áreiðanlega vel á hana, og
þess vegna hlaut það að vera, að hann gat aldr-
ei séð hana í friði og var henni til mestu leið-
inda.
Hún leit á mynd af honum, sem hún hafði
stungið undir spegilinn og sem stóð hálf út-
undan honum. Það var eitthvað ruddalegt við
þennan mann. Augun báru þess ljósan vott, að
þar var algerður skortur á blíðlyndi. Hann var
óþokki. 1 heilt ár hafði hann verið henni til
mestu leiðinda. Vegna hans voru aðrir piltar
hraxidir við að skifta sér nokkuð af henni. Þeir
máttu naumast tala við hana fyrir honum. Hún
hugsaði til bókhaldarans þarna í þvottahúsinu,
sem var heldur veikbygður maður, en prúður
og góðlátlegur, Charley hafði barið hann, af
þyí hann hafði gerst svo djarfur, að taka hana
einu sinni með sér í leikhúsið, og hún sá þetta,
en gat ekki að gert. Hann hafði að vísu boðið
henni að koma út með sér aftur, en hún þorði
ekki að þiggja það, hans vegna.
En á miðvikudaginn ætlaði hún að fara út
með Willa. Það yrði nátturlega ilt út úr því,
en hún var ekki hrædd við það, þegar Willi var
annars vegar. Henni þætti gaman að sjá, ef
Charley færi að reyna að berja á honum!
Hún greip myndina, og kastaði henni á kom-
móðuna þannig, að myndin sneri niður. Hún
lenti rétt hjá litlu upplituðu leðurveski. Hún
greip myndina og kastaði henni af hendi út í
eitt hornið á heyberginu. Jafnframt tók hún
upp veskið. Hún opnaði það, og leit á mjög
gamaldags ljósmynd af lagegri og góðátlegri
konu, en hinum megin voru letruð þessi orð:
“Carlton, frá Daisy. ” Hún las þetta með
lotningu, því þetta var nafn föður hennar, sem
hún hafði aldrei séð, og móður hennar, sem
hún hafði notið alt of stutt. Samt mundi hún
vel eftir henni og minning hennar var hennar
dýrasti ’helgidómur.
Jafnvel þótt hún hefði engar fastar trúar-
skoðanir eða ákveðnar, þá var Saxon þó að
eðlisfari alvarlega trúneigð. Hugmyndir henn-
ar um Guð voru óljósar og þokukendar. Hún
gat ekki gert sér neina ljósa grein fyrir skap-
aranum. En hér var nokkuð, sem hún gat eins
og glöggvað sig á. Guðsmyndin skýrðist í
huga hennar, þegar hún horfði á hina ljúfu
mynd móður sinnar. Hún fór ekki í kirkju.
Hér var hennar hið allra helgasta. Þegar hug-
urinn var dapur og henni leið illa og hún var
í einhverju ráðaleysi, þá var það ávalt minn-
j ingin um móður hennar, sem var henni öllu
öðru fremur til huggunar og gleði og leiðbein-
ingar. Henni fanst hún isjálf vera dálítið öðru-
vísi, heldur en hinar stúlkumar, þær sem hún
hafði .kynst, og henni fanst sínar hugsjónir
göfugri en hinna, og alt það þakkaði hún móð-
ur sinni hi'klaust. Minningin um móður hennar
var henni leiðarljós og vörn gegn því, sem
ljótt var og ógöfugt. Hún hafði áreiðanlega
verið öðrum konum meiri og betri. Hvað
mikið hún í raun og vera vissi um móður sína
og hvað mikið af hugmyndum hennar um hana
var bara ímvndun, það gerði hún sér aldrei
grein fyrir. En að þessari móðurdýrkun hafði
hún hlynt í huga sínum í mörg ár.
En þetta var ekki ástæðulaus ímyndun.
Hún opnaði neðstu skúffuna á kommóðunni og
tók þar upp fornfálegan blaðastranga. Þetta
vora ljóðmæli eftir móður hennar, sem hún
hafði sjálf skrifað fvrir mörgum árum, löngu
áður en Saxon fæddist. Hún las þessi ljóð
hvert eftir annað. En hún skildi þau ekki.
Ekki meir en til hálfs, og kannske ekki einu-
sinni það. En engu að síður var hún viss um,
að þau væru fögur ogf ljúf, háleit og göfug og j
þetta vora hug'3anir móður hennar. Hún
vissi ekki einu sinni hvað sum orðin þýddu,
og hún stafaði þau staf fyrir staf, en kvað
ekki að þeim, því hun vissi ekki, hvort hún
mvndi' gera það rétt. Ef hún bara gæti skilið
hinar göfugu hugsanir móður sinnar, l»á
mundi henni vafalaust veitast léttara að skilja
og sætta sig við margt, sem nú var henni erf-
ift og ógeðfelt. Þá myndi hún betur skilja og
umbera bituryrði tengdasystur sinnar og óá-
nægju bróður síns, grimd þá sem Charlev
Long sýndi bókhaldaranum og þetta endalausa
erfiði, sem hún sjálf varð að leggja á sig, viku
eftir viku og ár eftir ár.
Hún hélt áfrfam að lesn, og hún hljóp yfir
það, sem hún vissi að hún gat ekki skilið, en
margt af þessum ljoðum fanst henni hún
skilja fullkomlega og hún fann fegurðina í
þeim og lireinleikann. Hún þætti að lesa, og
vafði saman blöðin og lagði þau ofan í skúff-
una, og hún fór eins varlega með þau eins og
hún væri að fara með lielga. doma.
Það sem hún nœst hafði hönd á, var eitt-
hvað, sem vafið var innan í fínan umbúðar-
pappír og bundið u'tan um. Hun opnaði pakk-
ann með mestu varkámi, og ef einhver hefði
séð hana þarna, mundi hún hafa mint á prest-
inn, þegar hann stendur fyriri altarinu og
heldur á hinum helgu dómum kirkjunnar. Það
sem úr umbúðnuum kom, var nokkurs konar
belti, útsaumað og skrautlegt; nokkurs konar
forngripur frá þeim tímum, að hyítt fólk fór
fyrst að flytja til Californíu. Hér voru lianda-
verk móður hennar og báru þau ljósan vott um
listfengi hennar og smekkvísi. Saxon borfði
á þetta með hinni mestu lotningu, og þetta
belti var henni sannur lielgidómur; og ótal
sinnum hafa mennirnir búið sér til átrúnaðar-
goð, þau er síður skyldi.
Beltið var tuttugu og tveir þumlungar á
lengd. Hún vissi að það var það. Hún stóð
upp og lét það utan um sig. Það var einn
ldutinn af þeirri helgiathöfn, sem hún var að
hafa um ihönd. Það náði rétt að segja isaman,
sumstaðar alveg. Undir fötunum myndi það
hafa náð alveg saman. Eins og það náði sam-
an á móður hennar utan yfir fötunum. Af
þessu gat hún gert sér grein fyrir vexti henn-
ar. Hvað liann snerti, var hún einnig lík henni.
Margir höfðu sagt henni, að hún væri með af-
brigðum hroðvirk. Það hafði mé>ðir hennar
líka verið, á sinni tíð. Þegar fjölskyldan kom
vestur yfir sléttuna, hafði hún verið yngst og
minst af öllu fólkinu, en samt sem áður hafði
hún oftast reynst úrræðabezt, og bræður henn-
ar og systur, sem vora miklu eldri, höfðu
vanalega sótt ráð til hennar. Hún liafði gert
sitt til þess, að fjölskyldan tæki sig upp og
flytti sig í heilnæmara loftslaig og oft hafði
hennar glögga auga séð hættuna á leiðinni
vestur og varað við henni. Það var hún, sem
hafði barist fyrir því, gegn allri fjölskyldunni,
að Villa fengi að giftast manninum, sem hún
elskaði. Það var hún, sem hafði komið því til
leiðar, að Lára sagði skilið við manninn sinn,
isem var siðferðislegt þrotaflak, og hafði þar
þó ekki aðeins fjölskylduna, heldur líka alla
nágrannana á móti sér. En það var líka hún,
sem kunni öllum fremur betur tök á því, að
laga margan misskilning og eyða mörgu óá-
nægjuefni.
Sáttasemjari og bardagahetja! Ótal gaml-
ar sögu komu fram í huga hennar. Efni þeirra
hafði 'hún heyrt, en umbúðirnar hafði hún að
miklu leyti búið til sjálf eða gert sér í hugar-
lund. Sjálf hafði hún aldrei séð viltan Indí-
ána, og hún hafði ekki séð “sléttuskútuna ”, og
hún hafði ekki einu sinni séð vinnu-uxa. En
í huga sínum sá hún afar stóra hópa af afkom-
endum Engil-Saxanna feTðast svo að segja
yfir þvera álfuna, með þeim ferðatækjum, sem
nú voru löngu úrelt og óþekt ungu kynslóð-
inni. En hún hafði heyrt ótal margar sögur
um þetta ferðalag, og hún hafði heyrt þær af
vörum þeirra, sem tekið höfðu þátt í því. —
Henni fanst hún sæi þessar afar-löngu lestir
vera að þokast smátt og smátt vestur eftir og
hún sá hestana og uxana og fólkið þreytulegt,
en samt örugt og einbeitt. En æfinlega var
það mynd móður hennar, sem skýrast var í
huga hennar, þegar hún hugsaði um þessa
miklu fólksflutninga. Hún hafði þá verið að-
eins á níunda árinu, en hún hafði samt verið
eins örugg og úrræðagóð, eins og margur, sem
eldri var.
Saxon fór að hugsa um hundinn, trygga og
góðilynda, sem fylgdi þeim, en var orðinn svo
sárfættur, að hann gat ekki gengið lengur.
Hún sá litlu stúl'kuna, Daisy, móður sína, taka
hundinn og láta hann upp í vagninn, og hún sá
föður hennar verða reiðan og reka hann burtu,
l)ví*hálf-uppgefnir uxarnir hefðu nóg áð draga
þar fyrir utan, sagði hann. En litla stúlkan
var ekki ráðalaus fyrir það. Hún tók liund-
inn af föður sínum, þegar hann ætlaði að skjóta
hann, og bar hann sjálf í fanginu dag eftir
dag. Og Saxon sá fyrir hugökotssjónum sín-
um ótal fleiri myndir frá þessu ferðalagi.
Saxon kysti þenna minjagrip sem hún
hafði haldið á um stund. Svo bjó hún um
hann eins og áður og lagði hann á sama stað.
Eftir að hún var komin í rúmið, gladdi
hún sig enn við margar ljúfar endurminning-
ar frá bermskudögunum. A hverju kveldi sofn-
aði hún með endurminninguna um móður sína
í liuganum. Það liafði liún alt af gert í mörg
ár. En það var ekki þessa unga og fjöraga
litla Daisy, isem hún var að hugsa um. Hana
hafði hún aldrei þekt. Hún var að liugsa um
fullorðna konu, föla og máttfarna af langvar-
andi heilsuleysi, en sem aldrei lét uligfallast,
þó henni væri varnað svefns daga og nætur,
og sem ekki gat hreyft sig nema með þjáning-
um. En þrátt fyrir alt þetta, voru þó augun
’alt af skýr og úr þeim skein ávalt blíðlyndið
og móðurástin.
Saxon átti erfitt með að sofna í þetta
sinn. Endurminningarnar um móður hennar
komu og fóra. En hún gat ekki varist því, að
liugsa einnig um Willa, þennan unga, gerfi-
lega og vel eygða mann. Enn einu sinni lagði
hún fyrir sjálfa sig þessa spurningu: Er
þetta maðurinn?
VII. KAPITULT.
Vinnan í þvottahúsinu hélt áfram eins og
vanalega og Saxon vann af eins miklu eða kann-
ske enn meira kappi, en áður. En henni fanst
þessir þrír dagar, þangað til á miðvikudags-
k\reldið, vera furðulega langir.
“Eg skil ekki, hvernig þú getur komið svona
miklu í verk,” sagði María. “Með þessu áfram-
haldi ertu viss með ag vinna þér inn þrettán eða
fjórtán dali þessa vikuna.”
Saxon hló, en fram undan sér fanst henni
hún sjá gullna stafi, sem lesa mátti úr: Mið-
vikudagur.
“Hvernig felur þér Willi?” spurði María.
“Mér fellur hann ágætlega, ” svaraði Saxon
blátt áfram.
“Lúttu það ekki ná lengra en það.”
“Eg fer nú minna ferða í því,” svaraði
Saxon glaðlega.
“Þér er betra að fara varlega,” sagði
María í aðvörunarróm. “Hann er ekki að hugsa
um að gifta sig. Það eru margar stúlkur bún-
að að! komast að því. Þeim hefir fleirum en
þér litist fullvel á liann og dregið sig of mikið
eftir honum. ”
‘ ‘ Eg ætla ekki að fara að draga mig eftir
honum eða nokkram öðrum manni,” sagði
Saxon.
“Eg hélt bara. að eg ætti að segja þér þetta”,
sagði María. “Það er ekki of varlega farið.”
'Saxon varð alvarleg á svipinn.
“Hann er ekki-----ekki — Hún gar
ekki lokið við spurninguna, sem hún hafði ætl-
að að bera fram.
‘Nei, ekkert því líkt,” sagði María. “Þó það
gæti auðvitað verið. Hann er ekki slæmur
piltur, en hann verður ekki uppnæmur fvrir
stúlkunum. Hann dansar og skemtir sér með
stúlkunum hinum og þessum, en það nær ekki
lengra. Eg veit af mörgum stúlkum, sem hafa
gert sér vonir um að fá liann, en það hefir ekk-
ert orðið úr því. Þú manst eftir Lily Sander-
son. Þú kvntist henni í Shellmound í fyrra..
Há, ljóshærð og laigleg stúlka. Hún var með
Butch Willows.”
“ Já, eg man eftir henni,” sagði Saxon.
“Hvað veiztu um hana?”
“Hún hafði verið talsvert með Butch Wil-
lows, en af því hún gat dansað, þá dansaði Willi
æði mikið við hana. Butch er ekki hræddur við
neitt. Hann óð að Willa og skammaði hann og
það var svo auðséð, að hann var tilbúinn að
fara í það versta. Willi hlustaði á þetta sein-
látur og kærulaus, eins og hann var vanur, en
Butoh varð alt af æfari og æfari og allir héldu,
að þeir mundu fara saman.
Laks sagði Willi með mestu hægð: “Ertu
nú búinn?”
“Já,” sagði Butdh. “Eg hefi sagt það, sem
eg hefi að segja, en hvað ætlar þú að gera?”
En Willi sagði. Ja, hvað heklurðu að hann
hafi sagt þarna, þar sem margt fólk heyrði til
og sá að Butch var tilbúinn að fara í handalög-
mál. Jæja, það sem hann sagði, var bara þetta:
“Eg ætla ekkert að gera.” Rétt si svona, og
Butch varð svo hissa, að hann var nærri rokinn
um koll. “ Og þú ætlar aldrei að dansa við hana
aftur?” “Ekki ef þú segir, að eg megi það
ekki”, sagði Willi rétt si svona.
“Það þótti öllum skrítið, að hann skyldi
láta svona undan Butch. En það gerði honum
lítið til. Allir vissu, að hann var meir en mað-
ur á móti Butch. Hann var svo sem ekki hrædd-
ur við hann. Þetta var bara af því, að Willa
var alveg sama um Lily Sanderson. En allir
gátu séð, að hún var alveg vitlaus eftir hon-
um.”
/