Lögberg - 14.02.1929, Síða 1

PHONE: 86 311
For
Service
and Satisfactiön
PHONE: 86 311
Sevéh Lines
42. ARGANGUR
WINNIPEG, MAN., FIMTUDAGINN 14. FEBRÚAR 1929
NÚMER 7
Canada
John Queen, verkaflokksþing-
maður í Manitoba þinginu fyrir
Winnipegborg, hefir lýst yfir því,
að eitt fyrsta verk sitt eftir þing-
setningu muni verða það, að
krefjast þess, að kosin verði sér-
stðk þingnefnd, til þess að rann-
saka gerðir stjórnarinnar í sam-
bandi við Sjö-systra-fossana og
orkuréttindi þau, sem Winnipeg
Electric félaginu voru veitt.
* * *
Sambandsþingið í Ottawa, var
sett með venjulegum hátíðabrigð-
um síðastliðinn fimtudag af land-
stjóranum, Willingdon lávarði. Er
hásætisræðan birt á öðrum stað
hér í blaðinu.
* * *'
Fylkisþinginu í Alberta hefir
nýiega verið stefnt til funda.
Við umræðurnar um hásætis-
ræðuna, Jýsti stjórnarformaður-
inn, Mr. Brownlee, yfir því, að
fjárframlag það, er samfoands-
stjórnin byði fram í sambandi
við afhending náttúruauðæfa
fylkisins, væri að sinni hyggju
svo lágt, að vafasamt væri hvort
gengið skyldi að því.
* * *
í vikunni sem leið,lögðu fylkis-
lögreglumenn, með aðstoð lög-
regluliðsins hér í borginni, hald
á $60,000 virði af áfengi, við
Paddington járnbrautarstððina í
St. Boniface. Komu hirgðir þess-
ar frá Montreal, og stóð það á
hleðsluskírteininu, og hér væri
um “asbestos” að ræða.
* * *
Lögregluráð Winnipegborgar,
gerir það að tilögu sinni, að lög-
regluþjónum hér í borginni, skuli
á yfirstandandi ári, fjðlgað verða
um tólf. Mun það hafa eitthvað
um seytján þús. dala aukakostn-
að í för með sér.
* * *
Hin konunglega rannsóknar-
nefnd, sem skipuð hefir verið til
að rannsaka hvað hæft kunni að
vera í þeim sökum, sem F. G.
Taylor hefir borið á Bracken-
stjórnina í sambandi við Sjö-
systra-fossamálið, hefir nú tekið
til starfa og hélt hún sinn fyrsta
fund fyrra mánudag. Mættu þar
ekki færri en níu lögmenn, Isaac
Pitblado, K.C. og A. E. Johnston,
K.C., fyrir hönd stjórnarinnar;
E. K. Williams, KC., sem lögmað-
ur rannsóknarnefndarinnar; Hugh
Phillipps, K.C., Arthur Sullivan,
Erick F. Williams og Harvey
Streight, fyrir F. G. Taylor; A. J.
Andrews, K.C., fyrir Winnipeg El-
ectric félagið, og Marcus Hyman
fyrir verkamanna flokkinn (Inde-
pendent Labor party). Sýndist
lögmönnum mjög sitt hverjum.
Kröfðust lögmenn Taylors þess,
að bækur Winnipeg Electric fé-
lagsins væru yfirskoðaðar og
vildu yfirleitt draga málið á lang-
inn, en lögmenn stjórnarinnar
sögðu, að ákærurnar væru svo
alvarlegar, að það værí með öllu
rangt, að draga málið á langins,
heldur ætti það að vera rannsak-
að tafarlaust, svo sannleikurinn
mætti koma í ljós, hver sem hann
væri.
* * *
R. A. C. Henry, hefir verið skip-
aður aðstoðar járnbrauta ráð-
herra, í staðinn fyrir Gra'ham A.
Bell, sem er fyrir skömmu látinn.
Mr. Henry hefir að undanförnu
verið í þjónustu Canadian Nati-
’onal járnbrautakerfisins, og hefir
mikla reynslu í þeim efnum, sem
hann á nú að sinna og þykir því
hafa öll skilyrði til þess að geta
leyst sítt vandasama verk vel af
hendi.
J- C. Wallace Reid, hefir verið
kjörinn forseti frímúrarafélags-
ln í Manitoba fyrir yfirstand-
andi ár.
* * *
Þrír nýir Senatorar aflögðu em-
bættiseið á föstudaginn var, er
sambandsþingið í Ottawa kom
saman. Voru það þeir herrar,
Hance J. Logan, frá Amherst, Nova
Scotia; Walter Foster, frá St.
John, New Brunswick, og H. H.
Horey, frá Ottawa.
Fjórir eftirgreindir, nýir þing-
menn, tóku, sæti í neðri málstof-
unni: R. W. Gray, Jiberal, West-
Lambton; C. E. Ferland, liberal,
Joliette; J. E. Lawson, íhaldsm.,
West York, og D. B. Plunkett, íh.-
maður frá Victoria, B. C
Bretland.
Aukakosning til brezka þings-
ins, fór fram í Battersea kjördæm-
inu, miðvikudaginn þann 6. þessa
mánaðar. Lauk henni með sigri
miklum Jyrir verkamannaflokk-
inn. Hafði þingsæti þetta fyrir
kosnmgarnar verið í höndum í-
haldsmanna. W. Bennett, fram-
bjóðandi verkam., hlaut 11,789 at-
kvæði, H. Seelen, ihaldsm. 11,213,
en V. C. Albu, liberal, 2,853.
KONUNGURINN.
Heilsu Bretakonungs hefir skil-
að það vel áfram undanfarna
daga, að nú er hann orðinn fær
um að staðfesta opinber skjöl með
undirskrift sinni. Hefir hann nú
verið f.lúttur til Sussex strandar,
sér til frekari heilsubótar.
merkilega mann. Og hvað sem má
annars láta sér detta í hug um
hann, þá er það eitt víst, að þarna
er um alveg sérstaka hæfileika að
ræða og óvenjumikinn viljakraft.
—Lesb. Mgbl.
Inn á milli fjallanna
Bærinn fær aðal frægð sína af
háskóla þeim hinum mikla, sem
þar er, og sem ber merkið: “Col
legium in Mediis viridibus Mont-
bus”, (skólinn í skauti grænu
fjallanna). Var hann stofnsett-
ur árið 1830, og er því með elztu
skólunum í Nýja Englandi. Var
fyrst ekki nema karlmönnum
veitt þar innganga, en síðar var
sérstök deild stofnuð fyrir kven-
fólk, sem er höfð út af fyrir sig,
nema hvað félagsljf snertir. For-
maður skólans nú er Paul D.
Meody, sonur Dwight L. Moody.
Algjörlega aðskilinn þessum
skóla, nema hvað byggingar
snertir, er sumarskólinn í frönsku
fyrir háskólagengið fólk. Er hann
álitinn einhver hinn bezti skó'li
af því tagi í Bandaríkjunum —
enda þyrpast þ^ngað nemendur
úr öllum áttum — vestan frá Cali-
Við lát Valdimars Magnússonar.
Fækkar frændum snjöllum
Freðin er mold við tún—
Fokið 1 a u f úr fjöllum *
Fannhvít jökulbrún.
Aðalsteinn Kristjánsson.

Að morgni þess 21. júní 1928,
vaknaði eg með þeirri meðvitund,
að eitthvað óvanalegt ætti að ske
á þeim degi. Þá mundi eg, að
það var dagurinn, sem eg átti að ! fornia og sunnan frá Louisiana
leggja af stað til Middlebury, í [ í alt voru í fyrra þrjú hundruð
Vermont-ríki, til að gleyma enksu | nemendur, flest af þeim kennar-
og íslenzku og tala, nema og lesa ar, sem komu frá 35 ríkjum
Þýzkur töframaður
Fýzkur maður, Fritz Töpfer að
nafni, hefir getið sér allmikla
frægð upp á síðkastið með töfrum
sínum, sem ganga kraftaverkum
næst. J>að má segja, að hann
bregði sér hvorki við sár eða
bana. Læutr hann krossfesta sig
með nöglum gegn um hendur og
fætur og getur hangið þannig
dögum saman. Ekki er svo mikið
að einn blóðdropi ýri úr sárunum,
og töframanninum verður ekki
meira fyrir því að hanga þannig
en svo, að þegar hann var eitt
sinn búinn að vera krossfestur í 7
sólarhringa, þá fór hann tafar-
laust á dansleik, þegar búið var
að taka hann ofan, og dansaði
alla nóttina, eins og ekkert hefði
í skorist. *
Fritz Töpfer er ungur maður.
Hann tók þátt í ófriðnum mikla
og stýrði þá flugvél. Varð hann
þá fyrir því slysi að beinbrotna.
Hafðist brotið illa við> og lækn-
arnir ætluðu að taka bein úr hon-
um. Vildi hann það ekki og þver-
tók fyrir að láta svæfa sig eða
deyfa meðan læknarnir fenííjust
við sárið. Hann fékk vilja sínum
framgengt og með viljakrafti sín-
um tókst honum að vinna bug á
sársaukanum svo að hann hafði
fulla meðvitund meðan á læknis-
aðgerðinni stóð. Þetta varð til
þess, að hann tók að stæla vijja
sinn svo að 'hann kendi einskis
ársauka og • þeim æfingum hélt
hann áfram í þrjú ár. Þá fór hann
að láta krossfesta sig með því að
reka stóra silfurnagla gegn um
hendur sínar fætur og nú orðið er
hann búinn að þroska svo ein-
beiting viljans, að hann finnur
engan sársauka framar.
í fyrra mánuði kom Fritz Töp-
fer til Kaupmannahafnar til þess
að sýna list sína. Þótti mönnum
mikið til þess koma ög undruðust
stórum. Segir m. a. frá sýningu
hans í dönsku blaði:
“Það var hljótt í salnum, þegar
hann gekk berfættur að einkenni-
legu áhaldi, er líktist hélzt mylnu
með hreyfanlegum vængjum og
staðnæmdist þar með útbreiddar
hendur. Fyrsta var hann bund-
inn við mylnuna, en því næst tók
aðstoðarmaður hans- fram einn af
hinum löngu nöglum og lítinn
silfurhamar, hagræddi naglanum
í hægri lófa hans og fór að reka
hann inn. Áhorfenc^urnir voru
fullir örvæntingar. Eftir fá-
einar sekjndur var hægri höndin
negld föst við mylnuvænginn og
loks báðar hendur og fætur. Gengu
þá til læknar og vísindamenn ög
rannsökuðu töframanninn, en
hann var brosandi og ánægjuleg-
ur á svip. Eftir það var hann lát-
inn laus, naglarnir dregnir út, en
ekki sást dropi af blóði. Voru þá
gerðar fleiri tilraunir við hann.
Hann var stunginn með örvum í
brjóstið og sjóðandi vatni helt á
annan handlegg hans — en hon-
um Mæddi ekki og hann brendist
ekki. »
Læknarnir vissu ógjörla, hvað
þeir áttu að segja um þennan
ekkert nema frönsku í sjö vikur.
Þessi hugsun var mér nú orðin
hálf-óttablandin. En dagurinn
leið fljótt og klukkan hálf-ellefu
að kveldinu fylgdu mér nokkrir
vinir mínir að stöðinni, og áður
en eg var algjörlega búin að átta
mig á því, var eg komin með lest-
inni langt í austurátt.
Næsta dag kom eg til Port Arth-
ur, og þaðan fór eg með skipinu
Hamonic yfir Superior- og Huron-
vötn til Detroit, í Michigan-ríki.
X>ar heimsótti eg systur mína Guð-
rúnu og mann hennar, Mr og Mrs.
Linekar. Á þeim tveim dögum,
sem eg nam þar staðar, óku þau
með mig í bifreið sinni um allan
bæinn og sýndu mér margt fróð-
legt og skemtilegt. Hitti eg þar
lika iSylviu Bildfell. dóttur Jóns
J. Bildfells, og fyrrum nemanda
^ minn í Jóns Bjarnasonar skóla.
iStundar hún nú hjúkrunarfræði
' við Henry Ford Hospital og kann
þar mjög vel við sig.
Frá Detaoit fór eg með lest til
Toronto. Þaðan ferðaðist eg með
gufubátnum “Rapids Queen” til
Montreal, dvaldi þar eina nótt og
fór svo með lest snemma næsta
morgun til Middlebury, sem er
svo sem hundrað mílur beint suð-
ur frá Montreal.
Það er reglugjörð við Middle-
bury sumarskólann, að þeir, sem
þangað koma til að nema frönsku,
verða að lofa því skriflega, áður
en þeir innritast, að dala og lesa
ekkert nema frönsku, frá því þeir
koma þangað, þar til skólanum er
sagt upp. Embættismenn skólans
mæta nemendum á stöðinni og
tala við þá frönsku!. Þegar eg
heyrði það, lét eg sem minst á
mér bera, en lagði leið mína
beint til Weybridge House, þar
sem mér var ætluð gisting. En
þar tók ekki betra við, því þó eg
talaði ensku við stúlkurnar, sem
þangað voru komnar, pvöruðu
þær á frönsku! Það vildi mér til,
að sú franska var ekki alveg eins
og Frakkar tala hana—hún hefði
þá orðið torskildari. Ekki var
hlún heldur töluð án erfiðleika,
því oftast var orðabókin þar sem
auðvelt var að ná í hana; og í því
herbergi, sem mér var ætlað með
annari stúlku, sátu sex stúlkur í
hnapp í kringum ensk-franska
orðabók. Eg hugsaði gott til
glóðarinnar!
En smátt og smátt hurfu erfið-
leikarnir, sem voru að miklu leyti
sprottnir af skorti á sjálfstrausti.
Þegar til kom, kunnum við mörg
meira en við hugðum, því flest
höfðum við les'ð all-mikið á
frönsku, þó við hefðum ekki haft
mikla æfingu í að tala hana. Og
von bráðar vorum við nemendurn-
ir farnir að halda uppi samræð-
um á frönsku um alla heima og
geima. í alla taði var veran þar
svo ánægjulegð að eg vildi mikið
það var tré við húsið, þar sem eg
bjó, sem var svo lima-stórt, að
maðu refði getað setið undir því
allan daginn í sama stað, og ver-
ið ætíð í skugga þó sólskin væri.
En það dró að því, að eg skildi
við Middlebury. Ásamt mörgum
kunningjum mínum fór eg á ein-
um heitasta deginum á sumrinu
með lest til New York. Áhrifin
af skólagöngunni urðu mjög aug-
ljós í þessari ferð, því nú var það
orðið svo eðlilegt fyrir okkur að
tala frönksu, að um langa hríð
mundum við ekkert eftir að tala
ensku!
Innan skamms blasti við okkur
hin mikla borg New York. Eg
ætla ekki að reyna að lýsa henni,
en aðeins segja fáein orð um
kunningja mína þar. Fremst í
flokki var Thorstína Jackson, vin-
stjúlka mín frá skólaárum og síð-
ar. Hjá henni hafði eg sex daga
dvöl. Þar hitti eg líka Fríðu
Harold, sem er Research Secret-
ary fyrir Vilhjálm Stefánsson.
Átti eg marga skemtilega stund
með þessum vinum mínum. Þar
að auki hitti eg tvo pilta, sem
voru áður nemendur mínir 1 Jóns
Bjarnasonar skóla, — þá Harold
Stephenson og Tryggva Björnson.
Harold skipar þar góða stöðu, þar
sem hann er Assistant vPublicity
Banadríkjanna, auk tveggja, sem
komu frá Canada.
Kennarar voru um 35 að tölu,
og alir nema fjórir voru fransk-
ir. Yfirkennarinn, M. André
Morize, er prófessor í frönskum
bókmentum við Harvard háskól-
• -
ann. Flestir kennararnir voru
frá Harvard, Yale, New York,
eða frá' Frakklandi. Mikil á-
herzla var lögð á að kenna að
tala málið jafnframt og lesa
það, og í því augnamiði voru af-
bragðs kenslu-aðferðir bæði not-
aðar og kendar. Og ekki var minst
í það varið, að nemendum var
ekki leyft að tala eða lesa önnur i Agent fyrir Herbert L. Doherty
tungumál en frönsku. Reyndar va.r | public Service Co. Kann hann'
ekki bannað að lesa sendibréf
ensku—en enskt fréttablað mátfi
þar ekki inn koma. Allir, sem
æsktu frétta úr umheiminum,
urðu að gerast kaupendur að
frönsku blaði, “Le Courrier des
Étals-Unis.” Yfirleitt var þess-
ari reglugjörð viðvíkjandi málinu
aðdáanlega vel hlýtt af nemend-
unum.
Félagslíf í skólanum var á háu
stigi. Tvisvar í viku hélt Dr.
Henri Gouhier, mentamaður frá
Paris, fyrirlestur um lifnaðar-
háttu á Frakklandi. Þar með var
ætíð hafður samsöngur, sem allir
sungu — auðvitað á frönsku. Á
hverju miðvikudagskveldi var
haldin söngsamkoma, þar sem
fjórir afbragðs hljómleikarar
skemtu, sem voru ráðnir til þess
yfir skólatímann. Á föstudags-
kveldum var dans-samkoma. Á
sunnudögum var guðsþjónusta að
morgninum. Og á degi hverjum
mættust kennarar og nemendur
yfir borðum í borðölunum. Var
þeim raðað þannig, að einn kenn-
ari og sjö nemendur sátu við
hvert borð, en allir skiftu um
sæti við hverja máltíð, en um
borð ,á tveggja til þriggja daga
fresti. Þetta gaf öllum tækifæri
til að kynnast.
Á laugardögum var stundum
höfð skemtiferð fyrir allan skól-
ann að einhverju vatni eða fjalli
í nágrenninu, til dæmis til Lake
Dunmore eða Breadloaf Moun-
tain. Náttúrufegurð er þar mik-
il. Eiginlega á Vermont ríkið til
mikið meira af fegurð en frjó-
semi. Mér var sagt tií dæmis, að
í því ríki væru fjögur hundruð
lítil vötn inn á milli fjallanna.
Einnig var hægt að ferðast á
helgum af eigin ramleik með bif-
reið eða lest, til Lake Champlain,
Lake George, Fort Ticonderoga,
Crown Point og jafnvel til Bos-
ton eða Quebec.
Nú fór tíminn að styttast — og
flest sáum við eftir hverjum deg-
inum, sem leið. Eg fyrir mitt
leyti sá eftir að skilja við marga
góða vini, sem eg hafði eignast,
og sem áttu heima víðsvegar um
landið. Eg sá eftir að skilja við
a líka vel við sig^í New York, en
saknar þó vina sinna í Winnipeg..
Tryggvi Björnson stundar piano-
spil undir tilsögn Miss Ida Deck,
nemanda hýis fræga listamanns,
Levine. Hafði Tryggvi við mikla
erfiðleika að stríða, þegar hann
fyrir tæpl^ga þremur árum kom
til New York, til að auka mentun
sina í hljómlist. En honum hefir
gengið afbragðs vel að safna að
sér nemendum, sem nú eru orðnir
um 20 að tölu. Þar að auki æfir
hann sig í ákafa, og eg komst að
því, að þau Levine og frú hans,
sem einnig kennir poano-spil, hafa
töluvert álit á honum sem efni í
listamann, eftir að hafa kynst
honum í gegnum hinn áðurnefnda
kennara hans.
Nú er eg hrædd um, að eg sé
búin að þreyta lesendur Lögbergs
með of löngu máli.’ En það er nú
ekki eftir nema ferðin heim. Eg
fór sömu leið og eg kom — með-
fram Hudson ánni og Kaatskill-
fjöllunum hans Rip Van Winkles.
Svo staðnæmdumst við litla stund
í Middlebury. En litli bærinn,
með hvítu húsunum og grænu
gluggahlerunum, með fallegu
kirkjuturnunum og stóru trján-
um. og “háskólanum í skauti
grænu fjallanna”, hvarf mér
sjónum smátt og smátt, og líklega
eins og enski rithöfundurinn de
Quincey kemst að orði “was
swept into my dreams forever.”
Salóme Halldórsson.
Hjálprœðisherinn
Þetta mikla og að mörgu leyti
merkilega alheimsfélag, á í miklu
innbyrðis stríði um þessar mund-
ir, eins og fyr hefir verið vikið að
hér í blaðinu. Eins og kunnugt
er, er þar einn aðal hershöfðingi,
nolckurs konar einvaldur, sem hef-
ir æðsta vald í öllum «fnum innan
hersins. Því embætti hefir gegnt
nú í mörg ár Bramwejl Booth, son-
ur Booth þess, er Hjálpræðisher-
inn stofnaði. Hann er nú orðinn
gamall maður og hefir lengi verið
veikur og rúmfastur og því ekki
Davíð konungur
Eftir Einar Benediktsson.
Þá Davíð stóð fyrir stóli Sáls —
strengi hann drap undir orðum þess máls,
sem íiirðtung'a varð vorra liimna.
Með Betlehems rísa^uli stjörnu liann sté
og stilti sín ljóð fyrir Israels vé.
Um aldur beygir heimurinn lmé
við hjarðkongsins voldugu junna.
Námfús á lífið hann náði hæð.
En naðr^. blundaði í hjartans æð.
Hjarðknapinn hneigðist til skálar.
— Svo útvaldi drottinn sinn afbrotalýð.
Hans ætlun var hyldjúp. Til sigurs þarf stríð.
Og yðrun krefst syndar, um eilífa tíð,
•svo ávaxtaðist pundið sálar.
Já, Davíð var herra vors lieilaga lands.
Svo liátt gnæfði bragur og vilji þess manns,
að dáðust drottnarnir sjálfir.
Hans bíen flutti hásöng af lifandi list,
sem ljóðbylgjur reisti á liöfum yzt.
— Nú jarðsyngja trúna á Jahve og Krist
játendur veilir og hálfir.
Iðrun er kraftur. Hún krefur til hljóðs
og knýr þá dýpstu strengi til óðs,
sem víðboðum hjartnanna varpa.
Sál verður ljósblind í sólar gejun;
en syndariitn týndi leitar heim.
Hann föðurhöndum er tekinn tveim.
Þá tóna á Davíðs harpa.
Oss dre\-mir í liæðunum hörpuslag, .
er hrynur í einu sem kór og lag,
af setning samhljóms og raddar.
En jörð verður stjarna heilög og lirein,
þá hafdjúpsins mál talar bára ein —
og undir þar tekur steinn við stein,
unz strandir til hljóðs eru kvaddar.
Orðvald er dánarheims dýrsta snild;
liún dregur sinn knöi’, fyrir utan fylgd,
á Ginnungasæinn svarta.
En list heimtar trú, gegnum stjarnanna storm,
og styrk sinna drauma um himneskt form.
Við fallandi engil, við freistandi onn
þarf fyrirgefning og hjarta.
Aldrei fanst mál fvrir myrkari harm —
né mæddi sjálfdæmi harðar neinn barm.
Hans sál leit ei sólina bjarta.
Af þrúguvið batt hann sér þvrnikrans,
þegninn guðs og konungur lands.
Vínhelið ríkti á valdstól þess manns,
sem var eftir drottins ‘hjarta.
Hvað skín yfir sofandi bamsins brá,
hvað birta oss draumar, sýn og spá
um líf allra stjörnulanda!
Mun jarðskólinn storkna við reglu og rit,
þar raunlieimur skerðir sitt eigið vit?
— Vér finnum aðeins sem fjarlægan þyt
af flugtökum hærri anda.
Ljóð er það eina, sem lifir alt;
hitt líður og týnist þúsundralt —
unz Hel á vorn heim að svæfá.
Orð eru dýr, þessi andans fræ,
útsáin, dreifð fyrir himnablæ,
sem fljóta á gleymskunnar sökkvisæ,
um sólaldir jarðneskra æfa.
Þá hágöfgast maður í menningar heim,
er manið, frjáls, býður eining af tveim,
signd við þann sið er vér tókum.
Útvaldi söng\Tarinn saltarans
sinti ei glaplögum Edenþanns.
Sjálfsköpuð þján, bæði þjóðar og manns,
skal þurkast úr lífsins bókum.
-Lesb. Mgbl.
I
|
I
|
1
I
1
:
:■
i
1
I
1
V
1
x
x
x
1
Mr. Booth að segja af sér, og
hann neitað því, gerði ráðið þá
yfirlýsingu, að hann væri líklega
ófær til að gegna sínu embætti.
Með þeirri yfirlýsingu greiddu
atkvæði 55, en 8 á móti. Skaut
Booth þá máli sínu til dómstól-
anna og krafðist þess, að ráðinu
væri bannað að velja annan mann
í sinn stað. Hefir máli þessu nú
fær um að gegna þessu umfangs- verið frestað frá einni viku til
gefa til að geta lýst henni sæmi- | f jöll og hóla, vötn og fossa, og
I
lega. j líka trén, sem voru svo himin-
Middlebury er lítill bær, með , gnæfandi og þroskuð á alla vegu.
tveimur þúsundum ibúa, nærri | Mér datt stundum í hug sagan af
hulinn af afar-áum trjám. Flest > Rip Van Winkle, sem átti upp-
húsin eru bygð í “colonial style”,1
máluð hvít og með grænum hler-
um fyrir gluggum. í vestri sér
til Adirondack fjallanna í fjar-
lægð, en í austri, og mikið nær,
til Grænu fjallanna.
runa sinn í Kaatskill fjöllunum,
ekki svo mjög langt þar frá; og
sérstaklega það tilfelli, þegar
hann og kunningjar hans sátu við
tré allan daginn og færðu sig að-
eins nóg til að vera í skugga. En
mikla embætti. Þar að auki þótti
hann nokkuð afturhaldssamur og
einþykkur. -— Fanst nú mörgum,
að hann ætti að" segja af sér og
þar með gefa öðrum tækifæri til
að gegna embættinu, sem betur
væri til þess fær. Þetta vildi
Bramwell Booth ekki gera. Var
nú hið mikla ráð hersins (65
manns) kallað saman á Englandi,
og eftir að'ráðið hafði skorað á
annarar, og er enn óvíst hvernig
fara muni.
Að því er séð verður, er síður
en svo, að það sé ætlun Hjálpræð-
ishersins, að óvirða þenna gamla
leiðtoga sinn, eða fara illa með
hann á nokkurn hátt. Miklu frem-
ur virðist það vaka fyrir leiðtog-
um hersins, að sýna þessum aldna
höfðingja sínum alla sæmd og
fara vel með hann.
Rose leikhúsið.
Síðustu þrjá dagana af þessari
viku, sýnir Rose leikhúsið tvær
ágætar kvikmyndir. — “Honor
Bound”, þar sem George O’Brien
og Estelle Taylor leika aðal-
hlutverkin, og “Why Sailo.rs Go
Wrong”, með Nick Stuart og Sally
Whipps í broddi fylkingar. Hvort-
tveggju ágætar myndir.
í myndinni “Our Dancing
Daughters”, sem sýnd verður á
Rose leikhúsinu þrjá fyrstu daga
næstu viku, leikur Kathlyn WillÞ
áms aðal hlutverkið. Hún er fræg
leikkona, eins og menn kannast
við, og fékk fyrst mikið frægðar-
orð árið 1912; ýmsir aðrir ágætif
leikarar taka líka þátt í þessum
leik, sem þykir fallegur og til-
komumikill.