Lögberg - 14.02.1929, Qupperneq 6

Bls. 6.
LÖGBERG FIMTUDAGINN 14. FEBRÚAR 1929.
Mánadalurinn
EFTIR
J ACK 10ND0N.
Kaxon .gerði sér töluverðar áhyggjur út af
þessu samtali. Hún hafði að mimsta kosti eins
mikla sjálfsvirðingu, eins og gengur og gerist.
Hitt var hún ekki viss um, hvað piltamir
mundu taka mikið .tillit til hennar. Willi hafði
áreiðanlega haft gaman af að dansa við hana.
En hvort hann hugsaði um hana nokkuð frekar,
vissi hún ekki.
Ef Carley Lang skyldi nú koma og haga sér
eitthvað svipað eins og Butch Williams, ætli
Willa mundi þá farast líkt við hana eins og
Lily Sanderson? Hann var ekki maður, sem
var að hugsa um að gifta sig, en ekki gat Sax-
on lokað augunuin fyrir þeim sannleika, að
hann var eigulegur maður. Það var ekki nema
eðlilegt, að stúlkunum litist vel á hann. Hann
kom sér eiilstaklega vel meðal piltanna líka.
Bert Warthope hafði tekið mesta ástfóstri við
hann. Hún mundi eftir ruddamenninu, sem
hafði móSgað Willa þama í borðsalnum og svo
strax beðið hann fyrirgefningar, þegar hann
vissi hver liann var, og nokkurn veginn hið
sama hafði Irlendingurinn stóri gert, meðan
stóð á reipdrættinum.
Unglingur, sem hól og skjall annara hafði
spilt töluvert, og komið til að hafa of mikið álit
á sjálfum sér. Þetta datt Saxon hvað eftir ann-
að í hug, þegar hún var að hugsa um Willa, en
þó fanst henni Jiað ekki með öllu rétt álvktun.
Hann var prúður í framkomu og hæglátur,
kannske næstum við of. Þrátt fyrir það, að
hann var óvanalega mikill fvrir sér, gekk hann
þó ekki á rétti annara og níddLst ekki á þeím,
sem minni máttar voru. Hvernig var þetta
annars með Lily Sanderson? Hún velti því
fyrir sér hvað eftir annað. Hann hafði auð-
vitað ekki kært sig um þessa stúlku, og þess
vegna hafði hami ver.iÖ svo eftirgefanlegur.
Það hefði Bert aldrei dottið í hug að gera.
Hann hefði gert Butch þetta eins súrt eins og
mest mátti vera. Það hefði sjálfsagt orðið út
af þessu illindi og óvild milli þeirra tveggja og
Lilv hefði verið að engu bættari. En Willi
hafði farið alveg rétt að og gert eins lítið úr
þessum smámunum eins og hægt var. Kaxon
gat því ekki betur séð, en að Willi hefði hér far-
ið vel og skynsamlega að ráði sínu.
Hún hafa keypt sér nýja silkisokka, sem
hún hafði haft auga á í heila viku, og langað til
að eiga, og á þriÖjudagskveldið hafði hún vak-
y að fram eftir öllu til að gera að fötunum sín-
um, og sjá um að þau væru í góðu lagi, og fyrir
J)að hvað hún eyddi miklu gasi, hafði hún
fengið miklar snuprur hjá tengdasystur sinni.
Dansinn á miðvikudagskveldið var engan
veginp að öllu leyti eins ánægjulegur, eins og
hann hefði mátt vera. Það var næstum óþol-
andi, hvað stúlkurnar usmar gerðu sér dælt við
Willa og Saxon féll það ekki nærri vel, hve
stimamjúkur hann var við þær. En hún varð
/ að viðurkenna, að ekki meiddi hann tilfinning-
ar hinna piltanna, eins, og sutnar stúlkurnar
meiddu hennar tilfinningar. Þær gengu svo
langt, að þær næstum báðu hann lireint og
beint að dansa við sig, og það duldist henni
ekki, að mörgum þeirra Igizt meira en lítið
vel á hann. Hún var fastráðin í því, að hún
skyldi vandlega forðast að gefa honuin nokkuð
undir fótinn, og hún dansaði ekki við hann
nærri því alt af, Jægar hann bauð henni. Hún
hafði gaman af aS láta Willa sjá, að piltarnir
vildu gjarnan dansa við hana, ertgu síður en
hinar stúlkurnar vildu dansa \dS hann.
Henni þótti töluvert vænt um, þegar Willi
vildi endilega dansa við hana tvo dansa, sem
hún hafði ekki lofað honum, og þó henni mis-
líkaði að vísu, þá Joótti henni }>ó hálfgaman að
lieyra á tal tveggja stúl'kna, sem voru að tala
um hana og Willa. “ÞaS er undarlegt, hvern-
ig Jæssi litla stúlka getur vafið honum um
fingur sér,” sagði önnur, “en maður skyldi
ætla, að hún hefði nógu mikinn smekk til að
sækja.st heldur eftir einhverjum á sínu reki og
sínum aldri.
Saxon rann dálítið í skap, og hún roðnaði,
en stúlkurnar fóru sína leið og datt ekki í hug
aS hún hefði heyrt það, sem þær sögðu.
W;illi fylgdi henni heim og kysti hana að
skilnaði, og hún lofaÖist til að fara með honum
á annan dansleik, sem halda átti í Germania
Hall á föstudagskveldið.
“Eg ætlaði mér ekki að fara,” sagði hann.
“En ef þig langar nokkuð til að fara, þá skul-
um við bara gera það. ’ ’
Við vinnuna daginn eftir, sagði María Sax-
on, að hún og Bert ætluðu á dansinn í Germania
Hall á föstudaginn.
“Ætlar þú aS fara” spurði María.
Saxon játaði því.
“MeS Willa Roberts?”
Saxon játaði aftur og María leit á hana eitt-
hvað grunsamlega, að henni fanst.
‘ ‘ En hvemig fer, góða mín, ef Charley Long
fer aS skifta sér af þessu?”
Saxon ypti öxlum.
Svro keptust þær báðar við vinnuna í nokkr-
ar mínútur.
“ Jæja,” sagði María, “ef hann fer að skifta
sér nokkuð af ykkur, þá getur vel verið, að
hann fái }>að sem hann á skili$. Mér skyldi
þykja reglulega vænt um það. Hann er mesti
leiSinda seggur. En }>að fer alt eftir því,
hverjar tilfinningar Willa eru — gagnvart þér,
á eg við. ”
“Eg er ekki Lily Sanderson,” svaraði Sax-
on og lét sér fátt um finnast. “Eg gef Willa
aldrei tilefni til að SQÚa mig af sér. ”
Þetta getur nú samt komið fyrir, ef Charley
Long kemur. Þú mátt trúa }>ví, að hann er alt
annað en prúðmenni. Manstu hvernig liann
fór með Mr. Moody? Það var nú ljóta með-
ferðin. Óg Mr. Moody er lítill maður og góð-
Iyndur og eins meinlaus eins og nokkur maður
getur verið. En hann fer nú ekki svoleiðis
með Willa Roberts, }>að er engin hætta á því.”
Um kveldið, þegar Saxon kom út úr Jivotta-
húsinu, beið Charley Long hennar þar. Hann
kom til hennar og heilsaði henn,i og slóst í för
með henni. Henni féll þetta afar illa, því hún
hafði mesta ógeð á manninum og henni stóð
megnasti stuggur af honum. Tlún gat ekki að
því gert, að hún var hálf-hrædd við þennan
sterklega en luralega mann. Hann var dökkur
yfirlitum, brúnamikill og svipurinn allur eitt-
hvað skuggalegur og henni fanst hann bera
}>aS með sér, að hann væri.til þess búinn, að
kúga alla, sem væru minni máttar en hann
sjálfur. Þessi hrikalegi og illúðlegi járnsmið-
ur hafði ekkert það í fari sínu, sem gat laSað
huga hennar að sér. ÞaS var ekki afl hans í
sjálfu sér, sem hún óttaðist og hrylti við, held-
ur það, hvernig hann notaði aflið. Hún hafði
séð hann berja Mr. Moody, sem var nokkru
minni maður og ósterkari, og út af þeirri sjón
hafði farið hryllingur og viðbjóður um hug
hennar, sem hún gat ekki glevmt. Hún hafði
líka séð Willa berjast v.ið aðra menn, en það
hafði verið alveg ólíkt, þó hún gæti ekki gert
sér grein fyrir mismuninum. Hún fann, að hj'á
Willa var ekki um grimd eða ruddaskap að
ræða, þó það, •sem hann hafði gert, væri í sjálfu
sér ruddalegt.
‘Þú ert föl og þreytuleg,” sagði hann.
‘Því hættirðu annars ekki J>e.ssari vinnu nú
strax? Einhvern tíma verður J)ú að hætta
henni, hvort sem er. Þú getur ekki losnað við
mig. ”
“Eg vikli eg gæti það,” svaraði hún.
Hann Iiló, og lét eins og sér þætti gaman að
þessu. “Þetta þýðir nú ekki neitt, Saxon. Þú
ert rétt eins og tjl þeas sköpuð, að verða Mrs.
L°ng, og þú mátt reiSa þig á, að þú verður
það.”
‘Eg vildi að eg væri eins viss um það, sem
eg vil, eins og þú ert,” og það var dálítill háð-
ke.imur í röddinni, sem fór Jæ alveg fram hjá
Long.
‘Eg má segja þér,” hélt hann áfram, “að
það er eitt, sem þú getur verið alveg viss um,
og það er, að eg veit hvað eg vil og geri það
sem eg vil,” og Iiann skellihló af því hvað hann
sjálfur komst heppilega að orði. “Þegar eg
sækist eftir einhverju, þá fæ eg J>að vanaléga,
°g einhver reynir að koma í veg fvrir Jiað,
}>á fær liann það sem hann á skilið. SkilurSií
það ? Eg ætla að verða maðurinn þinn, og það
er ekki meira um það. Það værj því rétt eins
gott fyrir þig,^ að hætta nú strax að vinna í
þesísu þvottahúsi og fara að gegna húsmóður-
starfinu heima hjá mér. Þá hefir þú hæga
daga og ekki mikið að gera. Eg vinn mér mik-
íð inn og þú hefir nóg af öllu. Eg er rétt ný-
kominn úr vinnunni; fór bara heim og þvo’ði
mér og fór svo hingað til að segja þér þetta
einu sinni enn, sem eg hefi svo oft sagt þér áð-
ur, svo þú gleymdir því ekki. Eg hefi ekki einu-
sinnj borðað enn þá; á því sérSu hvað eg hugsa
mikið um þig. ”
“Þá er bezt fyrir þig að fara nú strax inn
og a þér að borða^,? sag’ði hún, þó hún vissi
nú reyndar, að það ráð kæmi að litlu liði, og
hún mundi ekki losna við hann svo hæglega.
Hún h'eyrði naumast, hverju hann svaraði
Hun fann sárt til þess, hvað hún var þreytt og
hvað hún var veikburða í samanburði við þenn
an tröllslega og óbilgjarna mann, sem gekk yi?
hlið hennar. Skyldi það ólán eiga fyrir henn
að liggja, að þessi óbilgjarni og ógeðslegi leið
indaseggur yrði alt af á leið hennar, henni ti
ama og ásteytingar? Við J>á hugsun fans-
henni lífið óendanlega kalt og ömurlegt.
“Vertu nú dálítið skynsöm og almennileg
stúlka mm,” hélt hann áfram. “Nú er hásum
ar, og það er einmitt tíminn til að gifta sig.”
“Eg ætla ekki áð giftast þér,” sagSi húi
með áherzlu. “Eg héfi sagt þér það þúsum
sinnum. ”
“Vertu nú ekki að þessari vitleysu,” sagð
Charley. “Reyndu að koma þessari fjarstæði
út ur höfðinu á þér. AuðvitaS ætlar’ þú a<
giftast mér. Um það er nú ekki neitt að vill
ast. Eg get líka sagt þér nokkuð annað, sen
er alveg áreiðanlegt, og það er, aS föstudags
kveldið förum við bæði á skemtun, sem járn
smiðirnir ætla að halda það kveld, og það verð
ur áreiðanlega skemtilegt.”
“Þið getið skemt ykkur, sem bezt þiS kunn
íð,” sagði Saxon. “En eg get ekki verið þar.1
AuSvitað getur þú það, og þú gerir þa
lika,” sagði Cliarley. “ViS förum ekki heir
fyr en með siðasta batnum, og eg skal ábyrg
ast, að þú skemtir þér vel. Eg skal sjá um, a
þú hafir tækifæri að dansa við piltana, ser
bezt dansa, því eg veit, að þú hefir gaman af a
dansa, og eg vil að þú njotir þeirrar skemtur
ar.”
“En eg hefi sagt þér, að eg get ekki farið,
sagði Saxon.
Hann horfSi á hana grunsamlega og illileg;
að henni fanst, undan þessum dökku og loðn
augnabrúnum, sem henni alt af stóð svo miki
stuggur af.
“Hvers vegna getur þú ekki komið?”
“Eg ætla annaÖ það kveld.”
“MeS hverjum?”
“ÞaS kemur þér ekkert við, Charley Long’
“En eg læt mér koma það við. Manst
hvernig for fyrir bókhaldaranum, þessum vei
aling, sem reyndi að komast upp á milli okkai
Þú ættir ekki að gleyma því.”
‘ Það vildi eg, að þú gætir einhvern tíma séð
mig í friði,” sagði hún hálf óþolinmóðlega.
Jámsmiðurinn hló kuldalega.
“Ef nokkur reyni rað komast upp á milli
mín og þín, J>á skal sá hinn sami komast að
raun um, að það verður ekkert af því. Eg skal
koma honum í skilning um, að hann getur það
okki. En hvert ætlar þú að fara?”
“Eg segi þér það ek'ki.”
“Eg er að spyrja, hvert þú ætlir að fara,”
sagði hann aftur.
Hún klemdi saman varirnar, og blóðiS stökk
fram í kinnarnar, sem sýndi aS lienni rann í
skap.
“Eg veit svo sem hvert }>ú ætlar að fara.
Germania Hall? Eg ætla að vera þar líka og
eg ætla að fylgja þér heim, }>egar dansinn er
úti. Skilurðu j>aS? Það er bezt fyrir þig að
segja þessum kunningja þínum, að vera ekki á
mínum vegi, ef }>ú vilt ekki að liann verði fyr-
ir skakkafalli. ”
Saxon mislíkaÖi þetta óskaplega, eins og
ungum og góðum stúlkum mislíkar æfinlega,
þegar óvirðulega er talað um piltana, sem þær
halda mest af , sérstáklega þegar gert er lítið
úr þeim. Nú fanst henni, að hún hefði eignast
vin, sem væri þess megnugur að vernda hana
fyrir þessum manni, sem hún bæði hafði ógeð
á og var hrædd við. En einnig hér, var óviss-
an henni til kvalar. Þetta var afar stór og
sterkur maður, en Willi var bara unglingur.
Hún múndi vel eftir höndunum á hönum, og
hún bar }>ær saman við þessar stóru og sterk-
legu járnsmiðshendur, og í samanburði við þær
voru hendur Willa ApkkuS litlar og veikluleg-
ar. Nei, Willi gat ekki barist við þenna stóra
og grimma ófriðarsegg. Hún mátti ekki til
þess hugsa, að hann reyndi það. En samt fanst
henni það vel geta vferiÖ, að Willi, með snar-
ræði sínu og kunnáttu í hne'faleik, gæti kannske
jafnað á þessurn leiðindasegg og kannske kom-
ið í veg fvrir, að hann ónáðaði hana meira. En
}>egar hún leit á þessar afar-sterklegu herðar,
þá vaknaði efinn aftur í huga hennar og henni
fanst það fjarstæða ein, að Willi berðist við
Jænnan mann.
“Ef það kemur aftur fyrir, að þú leggir
hendur á nokkurn mánn, sem eg er með, þá —”
Hún lauk ekki við það sem hún hafði að
segja, því Charely tók fram í og sagði:
“Hann skal áreiðanlega fá fyrir ferðina,
hver sem hann er, og hann á það líka skilið.
Hver sá dóni, sem reynir að komast upp á milli
pilts og stúlku, hann á skilið að vera barinn.”
“En eg er ekki þín stúlka, og verð það
aldrei, hvað sem þú segir.”
“Það er alveg rétt,” sagÖi hann. “Vertu
bara reiÖ, því betur líkar mér við þig; það sýn-
ir, að það er dálítill kjatkur í þér, og það J>vkir
mér vænt um. Konur, sem geta látið dálítiS
til sín taka, þegar á þarf að halda, eru eftir
mínu geði, en ekki þesgar meinleysis rolur, sem
allir geta 'farið með, eins og þeir vilja, og eru
ekkert nema eirjhverjar druslur. ”
Þau voru komin heim að húsinu, þar sem
hún átti lieima.
Vertu nú sæll,” sagði hún og ætlaði að fara
inn.”
“Viltu koma út með mér seinna í kveld?”
sagði hann.
“Nei, mér líður ekkert vel, og eg ætla að
fara í rúmið, strax þegar eg er búin aS borða.”
“Já, einmitt það,” sagði hann hranalega.
“Þú ætlar að búa þig undir annað kveld, býst
eg við. ”
Hún opnaði hurðina á girðingunni o-g fór
inn fyrir.
“Eg hefi sagt þér það hreint og beint,” hélt
hann áfram, “að ef }>ú kemur ekki með mér
annað kveld, þá fær einhver blátt auga.”
“Eg vona, að það verði þá þú,” sagði
Saxon.
Hann hló og þandi út brjóstið og rétti út
handleggina. Það minti hana á áfar-stóran
apa, sem Ifún hafði einu sinni séð og henni
fanst Oharley undarlega líkur honum.
“Vertu nú sæl,” sagði hann. “Eg sé þig
annað kveld, í Germania Hall. ”
“Eg hefi ekki sagt, að eg yrði í Germania
Hall,” sagði hún.
“Þú hefir heldur ekki sagt mér, að þú yrðir
þar ekki,” svaraði hann. “En það gerir ekk-
ert til. Eg verð þar og eg fylgi þér heim.
Mundu, að þú átt að dansa nokkra dansa við
mig. Þetta er alt ágætt. Vertu bara reiÖ, þá
ertu allra fallegust.”
VII. KAPITULI.
Þegar ejnum dansinum var lokið, og hljóS-
færaslátturinn hætti, voru þau Willi og Saxon
stödd rétt við innganginn að hinum stóra dans-
sal. . Hún hafði stungið hendinni undir hand-
legginn a honum og }>au voru að ganga yfir
gólfið til að taka sér sæti út við annan vegg-
mn, þegar Oharley Long, sem þá var víst rétt
nýkominn, gekk í veginn fyrir }>au.
“Svo þú ert náunginn, sem ert að gera
sjálfan þig að slettireku, og taka stúlku á dans,
sem þú ættir að hafa vit á að láta afkiftalausa,”
sagði hann, og var eins grimmúSugur og rudda-
legur, sem most mátti vera.
Við hvað attu?” spurði VWilli afar hæglát-
elga og kurteislega.
Ef þu hefir þig ekki burtu, og það strax,
þa skal eg bara berja þig eins og fisk.”
“ÞaS vildi eg ekki láta koma fvrir, ef eg
get mögulega varnað því,” sagði Willi með
sömu stilvlingunni. “ViS skulum halda áfram,
Kaxon. ÞaS er bezt fyrir okkur, að eiga ekkert
vrS þennan náunga.”
Þau ætluSu að halda áfram, en Ijong fór
aftur í veg fyrir þau.
KAUPIÐ ÁVALT
LUMBER
, Hjá
THE EMPIRE SASH & DOOR CO. LTD.
Yard: HENRY AVE. EAST. - - WINNIPEG, MAN.
Office: 6th Floor, Bank of HamlltonChambers
Rosepale Kol
Lump $12.00 Stove $11.00
FORD COKE $1 5.50 ton
SCRANTON HARDKOL
POCA LUMP og
CANMORE BRICQUETS
Thomas Jackson & Sons
370 COLONY ST. PHONE: 37 021
Stofnað 1882 Löggilt 1914
D. D. Wood & Sons, Ltd.
KOLAKAUPMENN
Vér þorum að hætta mannorði voru og velgengni
á viðskiftin.
SOURIS — DRUMHELLER
FOOTHILLS — SAUNDERS CREEK
POCAHONTAS — 5TEINKOL
Koppers, Solway eða Ford Kók
Allar 'tegiundir eldiviðar.
Not - Gæði - Sparnaður
Þetta þrent hafið þér upp úr því að skifta við oss.
SÍMI: 87 308 Ross Ave. and Arlington St.
Vér færum yður kolin hvenær sem þér viljið.
“ÞaS er hollara fyrir }>ig að liafa þig liæg-
an og vera o'kki ein viss í þinni sök, eins og þú
virðist vera, drengur minn, annars fer kann-
ske illa fyrir þér,” sagði Long með mesta
þjósti. “SkiIurSu hvað eg á við?”
Willi rétti fram höfuSið, og það var eins og
hann væri að hugsa sig um hvað eiginlega
stæði til.
“Nei, eg held eg skilji þig ekki,” sagði
hann. “HvaS var það, sem þú varst eiginlega
að segja?”
JárnsmiSurinn stóri svaraði þessu ekki, en
sneri sér að Saxon.
“Heyrðu”, agði hann. “Láttu mig sjá
dansskrána þína.”
“Viltu dansa við hann, Saxon?” spurði
Willi.
Saxon sagði, að það væri fjarri því.
“ÞaS getur þá ekkert orðið af }>ví, að hún
sýni þér dansskrána,” sagði Willi ög var eins
hægur og áður og reyndi enn að komast áfram,
en jámsmiSurínn reyndi í þriðja sinn að varna
honum að komast áfram.
“FarSu þarna úr veginum,” sagði Willi.
“Þú ert fvrir okkiv-”
Long virtist vera rétt að því kominn að ráð-
ast á "\VUla. Hann steytti hnefana, þandi út
brjóstið og var hinn dólgslegasti, en hikaði,
þegar hann horfði á Willa og sá þess engin
merki, að hann væri nokkra lifandi vitund
hraðddur, eða léti sig þennan ruddashap nokkru
skifta.
“Þú veizt kannske ekki hver eg er,” sagði
Long hrottalega. ' ^
“Jú, eg veit það,” sagði Willi, “þú ert al-
þektur fyrir áflog og ruddaskap, það er að
sögjrt. þegar þú) hittir einhvem, sem er minni-
máttar en þú sjálfur. Þú munt ekki fara að
eiga mikið við þá, sem eru dálítið 'fyrir sér. ”
“Láttu hann vera, Oharley,” sagði einn af
hinum ungu mönnum, sem þarna höfðu safn-
ast að. “Þetta er Willi Roberts, hnefaleikar-'
inn. Þú þekkir hann. Stóri Willi.”
“Mér er sama þó það væri Jim Jeffries.
Hann getur ekki komist upp með þetta, hver
sem hann er.”
ÞaS leyndi sér ekki, að Saxon tók vel eftir
}>ví, að Charley var að gugna og missa móðinn.
ÞaS var eins og nafnið, Willi Roberts, hefði
einhver sefandi áhrif á alla ófriðarseggi.
“Þekkir þú þennan náunga?” spurði Willi
hana.
Hún svaraði engu, en hún leit til hans, og
hann skildi augnaráð hennar þannig, að hún
þekti hann og meira að segja að hún þekti
hann ekki að neinu góðu, og að hún hefði ógeð
og óbeit á bonum. Willi sneri sér að járn-
smiðnum.
“HeyrSu, lasgmaður! Þú hefir enga ástæðu
til að fára í illindi við mig. Eg veit öll skil á
þér. "tTt af hverju ættum við svo sem að fara
að berjast? Ilefir ekki stúlkan þessi eitthvaÖ
um þetta að segja?”
“Nei, það kemur henni ekkert við, þetta fer
bara okkar á milli,” sagði Charley.