Lögberg - 21.02.1929, Qupperneq 6

Bls. 6.
LÖGBERG FIMTUDAGINN 21. FEBRÚAR 1929
. Mánadalurinn
EFTIR
JACK LONDON.
Willi hristi höfuðið. “Þetta er ekki rétt
hjá þér. Eg held hún hafi mest um þetta að
segja,” sagSi hann.
“Jæja, segSu þaS þá,” hreytti Long út úr
sér og sneri sér aS Saxon. “MeS hvorum okk-
ar viltu vera, mór eSa honum? ÞaS er bezt að
koinast að einhverri niðuTstöðu. ”
I stað þess að svara, tók Saxon báðum
höndum utan um handlegginn á Willa.
“Þetta er sæmilega skýrt svar,” sagði
Willi.
Long liorfði illilega á Saxon og svo á Willa.
“Eg held næstum, að eg ætti að berja á þér,
hvað sem þessu líSur,” sagði hann.
Saxon var hjartanlega glöð. ÞaS hafði ekki
farið fvrir henni eins og Lily Sanderson, og
þessi aSdáanlegi ungi maður hafði algerlega
yfirunnið þenna heljar-stóra og illúSlega járn-
8miS, og það án þess aS snerta hendi við hon-
um og jafnvel án þess að segja svo sem nokkuð
við hann.
“Hann hefir lengi verið að sækjast eftir
mér, ” hvíslaði hún aS Willa. “Hann vill að
eg sé altaf með sér og ætlar vitlaus að verða, ef
eg er með nokkrum öðrum manni. Eg vildi eg
sæi hann aldrei aftur. ”
Willi stanzaði alt í einu. Lang, sem var á
leið út til dyranna, stanzaði líka.
“Hún segir, að hún vilji ekkert við þig
ega,” sagði Willi við Lang. “Og það sem hún
segir, það verður að hafa framgang. Ef eg
nokkurn tíma fæ nokkurn grun um, að þú sért
að ónáða hana hér eftir, þá er mér' að mæta.
Skilurðu það?”
Lang varð enn illilegri, en sagSi ekkert.
“SkilurSu mig?’ endurtók Willi með meiri
áherzlu.
Ijang svaraði enn ekki, en það var engum
efa bundið, að hann skildi mæta vel, hvað
Willi var að segja.
“Mundu þetta nú,” sagði Willi, “og vertu
ekki í veginum fyrir mér í annað sinn, því þú
hefir ekkert gott af því. ”
Lang labbaði burtu, og lét nú lítið yfir sér.
Haxon var eins og í sælasta draumi. Charley
Lang hafði hér hitt sér meiri mann. Hann var
sjáanlega hræddur við þenrian góðlátlega, blá-
eygða pilt. Þetta þrekvirki hafði Willi einn
getað leyst af hendi hennar vegna. Og honum
hafði áreiSanlega falliS hún betur en Lily
Sanderson.
Tvisvar reyndi Saxon að segja W/iUa af
þeim kynnum, sem hún hafði haft af Lang, en
hann hafði í hvorttveggja sinn farið út í aðra
sálma.
“Eg kæri mig ekkert um að heyra neitt um
það,” sagði hann, þegar hún vakti máls á þessu
T annað sinn. “Þú ert hér með mér, og það er
mér nóg.”
En hún vildi endilega segja honum frá
þessu, og liann varð að hlusta á það, og þegar
hún hafði talað vel-lengi, klappaði hann góS-
látlega á hendina á henni og sagði:
“Það er öllu óhætt eftir þetta. Hann er
bara hrokafullur dóni. Eg sá strax, þegar eg
leit á hann, hverskonar maður hann er. Hann
ónáðar þig ekki hér eftir. Hann er bara rag-
menni, sem ekkert verður úr, þegar tekið er dá-
lítið á móti honum. ”
“En hvernig í ósköpunum fórstu að þessu?”
spurði hún undrandi. “Hvernig stendur á því,
að þessir náungar eru hræddir við þig? Þú
ert aðdáanlegur maður. ”
Hann brosti, og vildi ekki meira um þetta
tala.
“Heyrðu,” sagði hann. “Dæmalaust hef-
irðu fallegar tennur. Þær eru svo hvítar og
svo jafnar, eins og bezt getur verið. Og þær
fara þér eitthvað svo undur vel. Mér finst þær
vera nákvæmlega eins og tennur eiga aS vera.
Eg segi þér alveg satt, mér finst eg aldrei hafi
séð eins fallegar tennur í nokkurri stúlku. Eg
fæ svo góða matarlyst, þegar eg sé þær. ’ ’
Þegar klukkan var orðin tólf, héldu þau
Bert og María enn áfram að dansa, en Willi og
Saxon fóru á stað heimleiðis. Willi hafði
stungið upp á því að fara svo snemma, og hon-
um fanst hann verSa að gera Saxon grein fyr-
ir því, hvers vegna hann vildi fara svona
snemma heim.
“ÞaS er eitt, sem eg hefi lært af þessum
hnefleika æfingum,” sagði hann, “og það er,
að maður verður að hafa býsna góða gát á
sjlálfum sér. Maður getur ekki unnið allan
daginn, dansaað alla nóttina og samt haldið ó-
ekerftum kröftum. Sama er að segja um það að
drekka, og á eg þó ekki við að eg sé bindindis-
maður. Eg hefi töluverða reynslu í þeim efn-
um. Mér þykir gott að fá glas af bjór og það
vel úti-látið. En eg drekk ekki eins mikið eins
og lystin leyfir. Eg hefi reynt það, en það
borgar sig ekki. Hugsaðu þér t. d. þennan
rudda, sem réðist að okkur í kveld. Hann drekk-
ur mikiÖ; það er auðséÖ á honum; holdafarið
og hörundsliturinn sýnir það. Allir slíkir
menn eru úthaldslausir og ekki til neins, þegar
til ryskinga kemur.”
“En hann er svo stór,” sagði Saxon. “Hend-
urnar á honum eru helmingi stærri en á þér.”
“Það þýfor ekki nokkurn skapaðan hlut.
AS vera stór og þungur, er ekki það sem mest
á ríður, heldur að kunna að beita aflinu og tapa
ekki valdi á sjálfum sér. Þessi maður er í því
ástandi, að hann hefir ekki fulla stjóm á sjálf-
um sér, og ef hann mætti verulegri mótstöðu,
mundi hann tryllast eins og viltur klár. Ef eg
gæti ekki slegið liann niður strax, þá mundi eg
lofa honum að hamast um tíma og ekki gera
annað en verja mig. Hann mundi ekki endast
lengi, heldur springa eins og vindbelgur, og þá
gæti eg farið með hann eins og mér sýndist.
Þetta grunar mig að hann viti sjálfur.”
“Þú ert eini hnefleikarinn, sem eg hefi
nokkurn tíma 'kynst,” sagði Saxon.
“Eg er það ekki lengur,” sagði Willi. “Eg
hefi lært það af þeim þátt, sem eg hefi tekið í
þessum leik, að það er langbezt að eiga ekkert
við hann. Það borgar sig ekki; æfingarnar gera
mann svo stæltan og hraustan, aS manni finst
að maður muni verða hundrað ára að minsta
kosti. En svo kemur að því, að maður lendir í
hnefaleik við einhvem náunga, sem er alveg
eins hraustur, eins og maður er sjálfur, og þá
missir maður á fáeinum mínútum alt, sem mað-
ur hefir unnið og kannske miklu meira. ÞaS
sem þar kemur fyrir á stuttum tíma, er oft nóg
til aS stytta æfina um mörg ár, kannske um
helming eða meira. Stundum eyða þessir
hnefaleikarar öllum sínum kröftum á fáeinum
mínútum. Eg hefi veitt þessu eftirtekt, hvað
eftir annað. Eg liefi séð fíllirausta menn
leika þennan leik einu sinni, og eftir eitt ár
hafa þeir veriS dauðir úr tæringu eða nýrna-
veiki, eða einhverju öðru. Og til hvers er þá
þetta alt saman? ÞaS sem maður tapar, þegar
svona ,kemur fyrir, verður ekki keypt fyrir
peninga. Þess vegna hætti eg þessu og fór að
keyra hesta. Æfingarnar gerðu mig harðan og
stæltan, og eg ætla ekki að kasta frá mér, því
sem eg hefi unnið.”
“Þú hlýtur að hafa mikla ánægju af því, að
vita af þessum vfir'burSum, sem þú hefir yfir
aðra menn,” sagði Saxon og hvin fann til þess,
að sjálf var liún stolt af afli hans og skilningi
á þessum efnum.
“Já, eg hefi það nú dálítiÖ,” sagði WiIIi.
“Mér þykir vænt um, að eg byrjaði á þessu, því
eg hefi haft gott af því. Eg hefi lært að vera
aðgætinn og eins hitt, að halda skapinu í skefj-
um. Eg er óttalega bráðlyndur, skal eg segja
þér, og mér ofbýður það sjálfum stundum. Hér
fyrrum kom það livaS eftir annaS fyrir, að eg
slepti mér alVeg, en nú kemur það ekki oft fyr-
ir, að eg geri nokkuS, sem eg þarf að skammast
mín fyrir á eftir.”
“Mér finst þú betur skapi farinn, heldur en
nokkur annar maður, sem eg þekki,” sagði
Saxoft.
“Nei, hugsaðu það ekki. Ef þú veitir mér eft-
irtekt, þá munt þú einhvem tíma sjá mig kom-
ast í þann ham, að eg veit ekki sjálfur hvað eg
geri. Eg verð stundum svo reiður, að eg missi
alla stjórn á sjálfum mér.”
Saxon gladdi sjálfa sig við þá hugsun, að
hún ætti eftir að kynnast betur þessum manni.
“Heyrðu mér,” sagði hann, þegar þau voru
nærri komin heim til hennar, “hvað ætlar þú
að gera á sunnudaginn?”
“Ekkert. Eg hefi ekkert sérstakt í huga.”
“Hværnig væri, aS eg fengi liesta og kerra
og við keyrðum út úr borginni, til dæmis upp í
fjall?” sagði Willi.
Hún svaraði ekki strax, og hún var að
hugsa um, hvernig það hefði gengið þegar hún
hafði einu sinni farið í slíka ferð áður. Hún
var að hugsa um, hvað hún hafð orðið hrædd
einu sinni, þegar kerran var rétt að segja oltin
um koll og hún varð að stökkva út úr henni; og
hún mundi, að hún hefði orðið að ganga langa
leið og orðið mjög sárfætt, og hún hafði svo
sem ekkert getað sofið nóttina eftir. FerSin
hafði gengið heldur illa og verið hálf óskemti-
leg. En svo hugsaði hún til þess með fögnuði,
að með þessum manni væri sér óhætt að fara,
hvert sem vera væri.
“Mér þykir ákaflega vænt um hesta,” sagði
hún. “ Eg held næstum, að það sé enn skemti-
legra að keyra en aS dansa. En eg veit samt
ósköp lítiS um þá. Faðir minn reið stórum
stríðshesti. Hann var fyrirliði í riddaraliði.
Eg sá hann aldrei, en eg liefi oft hugsað um
hann á hestbaki í fullum herklæðum og með
sverS við hlið. George bróðir minn hefir þetta
sverð nú, en Tom bróðir minn, sem eg á heima
hjá, segir að eg ætti að eiga það, því það var
faðir minn, sem átti það. Þeir eru bara hálf-
bræður mínir. Eg er nú eina barnið, sem móð-
ir mín átti með seinni manninum, og liann var
maðurinn, sem eiginlega elskaði hana og hún
hann.”
Hún fór ekki lengra út í þetta, því henni
fanst hún vera að segja heldur mikið um sjálfa
sig, eða meira heldur en við ætti, og henni fanst
þessar endurminningar sínar vera hluti af
sjálfri sér. i
“Haltu bara áfram og segÖu mér meira um
þetta,” sagði Willi. “Mig langar til að heyra
sem mest um gamla fólkið, og um fyrri daga.
Mitt fólk var að fara á sömu stöðvar eins og
þitt fólk, og sem eg held aS þá hafi verið að-
gengilegri og skemtilegri heldur en nú. Eg
held að lífið hafi þá verið skemtilegra og skyn-
samlegra hér um slóðir, heldur en það er nú
orðiS. Eg get ekki vel komið orðum að því, sem
eg á við, en eg einhvernveginn skil ekki hvern-
ig þetta gengur alt saman nú á dögum. Það
eru þessi stóru verkamannafélög og svo sam-
tök verkveitenda hins vegar. Og svo eru öll
þessi endalausu verkföll og verkbönn, sem þeir
kalla, og þessir “hörðu tímar” og atvinnuleysi
fyrir fjölda fólks og alt það stríð, sem því
fvlgir. Þetta var ekki svona í fyrri daga. Þá
bjuggu allir á landi sínu og höfðu nóg að borða
og yngra fólkið hafði gamla fólkiÖ hjá sér, og
fór vel með það. Nú er alt komið í einhvera
hrærigraut, sem eg skil ekkert í, en það er
kannske vegna þess, að eg sé of heimskur til að
geta skiliÖ það. En hvað sem því líður, þá
haltu nú áfram, og segðu mér um móður þína. ”
“Það, sem eg veit um þetta^ er í stuttu máli
þaÖ,“ sagði Saxon, “að þegar móðir mín var
ung stúlka, þá feldu þau liugi saman, Capt.
Brown og hún. Hann var hermaður og Var
kallaður austur, þegar stríðið stóð. Hún var
þá að heiman, og var aS hjú'kra systur sinni,
Láru. Svo komu þær fréttir, að hann hefði
falliS í stríðinu. Skömmu seinna giftist hún
manni, sem hún hafði þekt frá því þau voru
börn. Voru samferða, þegar þau komu vestur.
Henni féll Iiann vel, en hún elskaði liann ekki.
Svo komu þær fréttir aftur, að Capt. Brown
hefði ekki fallið, en væri enn á lífi. Þetta gerði
hana þunglimda, en hún hélt lieilum sönsum
fyrir því. Hún var góð kona og góð móðir og
blíðlynd og hæglát og prúð í allri framgöngu,
og eg held engin kona hafi nokkurn tíma haft
fallegri rödd, heldur en hún hafði. Faðir minn
var altaf ógiftur. Hann elskaði Iiana alt af.
Eg á kvæði, sem hún orkti til hans, og það er
svo fjarskalega fallegt, og það er svo undur
gott að syngja það. Löngu séinna dó maður
hennar, og nokkru síSar giftust þau faðir minn
og hún. Það var ekki fyr en 1882, og þá var
liún farin aS eldast töluvert.”
Hún sagði honum enn fleira um móður sína, j
þar sem þau stóðu við garðshliðiS, og Saxon J
var að vonast til þess, að kveðjukossinn í
þetta sinn, mundi verða töluvert lengri, heldur
en hinir hefðu verið.
“Hveraig væri, að eg kæmi klukkan níu?”
sagði Willi þegar hann var að fara. “Hugs-
aðu ekkert um að fá þér morgunmat, eg skal
sjá um það. Vertu bara tilbúin klukkan níu.’”
IX. KAPITULI.
Saxon var komin á fætur og tilbúin góðri
stundu fyrir klukkari níu. Tvisvar sinnum hafði
hún farið út að framglugganum til að gæta að,
hvort Willi væri kominn, og þegar hún kom
þaðan í annað sinn, gat Sarah ekki lengur stilt
sig um að byrja á sínum vanalegu ónotum.
“ÞaS er regluleg forsmán að sjá, hvemig
sumar stúlkur klæða sig. Þær geta ekkert lát-
ið sér duga annað en silkisokka,” bvrjaði hún.
“Líttu á mig, sem verð að þræla nótt og dag.
Aldrei fæ eg silkisokka — eða skó, þrenna skó í
einu. En guð er réttlátur, og þeim bregður á-
reiðanlega einhverjum í brún, þegar þetta líf
er á enda, og hver og einn uppsker eins og
hann hefir niður sáð.”
Tom sat og reykti pípu sína og hélt á yngsta
barninu og var að leika við það. Hann leit til
>Saxon dálítið kýmilega. Saxon gegndi því
engu, sem Sarah sagði, en fór að laga hárborð-
ann, á einni litlu stúlkunni. Sarah þvoði disk-
ana og bollana og kom því öllu á sinn stað. Hún
sýndist taka sér það all-nærri og það leyndi
sér ekki, að hún var í alt annað en góðu skapi.
“Svo þú svarar engu. Því segirðu ekkert?
Þú hefir kannske eitthvað ofurlítiS af sómatil-
finningu enn þá, þó ekki líti nú út fvrir það.
Ekki nema. það þó, að vera að draga sig eftir
henfaleikara. Eg heyri sagt að þú sért í miklum
félagsskap við Willa Roberts. ÞaS er þokka-
legur náungi, eða hitt þá heldur. En bíddu bara
við, þangað til Charley Long nær í hann. Þá
fær hann fyrir ferðina.”
“ÞaS veit eg nú ekki,” sagði Tom. “Willi
Roberts er nokkuð mikill fyrir sér, heyri eg
sagt.”
Saxon brosti, því hún vissi meira en þau
hjón um það, sem þau voru aS tala um.
Sarah sá að Saxon brosti og hún espaðist
töluvert við það.
“Því giftistu ekki Charley Long? Hann er
vitlaus eftir þér og hann er ekki drykkju
maður. ’ ’
“Eg býst við hann drekki ekki minna en
hver annar,” sagði Saxon.
“Það er áreiðanlegt,” bætti bróðir hennar
við. “Og eg veit fyrir víst, að hann hefir alt-
af bjórkvartil heima hjá sér.”
“Þú hefir kannske fengið eitthvað úr því,”
sagði Sarah.
“Það getur vel verið,” svaraÖi Tom og
strauk um munninn meS handarbakinu.
“Hann getur þá að minsta kosti staðið sig
við að kaupa dálítið af bjór, ef honum sýnist,”
sagði Sarah og beindi nú máli sínu að bónda
sínum. “Hann borgar skuldir sínar og hann
aflar mikils, eða meira en margir aðrir að
minsta kosti.”
“Hann hefir nú heldur ekki konu og börn
til að sjá fyrir,” sagði Tom.
“Hann þarf heldur ekki alt af aS vera að
borga peninga í þessi verkamannafélög, sem
eru að engu gagni.”
“ó-jú, hann þarf þess nú. Hann mundi ekki
hafa mikið að gera í sinni eigin smiðju, eða
nokkurri annari smiðju í Oakland, ef hann til-
heyrði ekki járnsmiðafélaginu. Þú skilur ekki
þessi verkamannamál, Sarah mín. Án verka-
mannafélaganna mundu verkamennirnir svelta
heilu hungrinu.”
“Auðvitað skil eg ekkert og hefi ekki vit á
neinu,” sagði Sarah með þjósti. “ÞaS er
gæmla sagan, sem þú hefir oft sagt áður, og þú
lætur þig liafa það, að segja þetta svo börnin
heyra.” Hún sneri sér aÖ elzta barninu, sem
virtist vera hrætt við móður sína. “Mamma
þín er heimskingi. HeyrirSu þaS, Willi litli?
FaSir þinn segir þetta og hann segir ]>að svo við
bæði heyrum. Næst segir hann, að mamma þín
sé vitlaus og lætur hana á vitlausra spítala.
Hveraig heldurSu að þér falli að sjá mömmu
Hveraig heldurðu að þér fali að sjá mömmu
þína bundna og lokaða inni í klefa og barða
eins og svertingjarnir voru barÖir, meðan þeir
voru þrælar. Svona vill pabbi þinn að farið
sé með mömmu þína. Hugsaðu þér, Willi minn,
að mamma þín ætti að vera þarna innan um
alt þetta aumingja fólk, sem þar er, og vera
barin eins og þræll af miskunnarlausum eftir-
litsmönnum, og hálf-drepin af illri meðferð—”
KAUPIÐ ÁVALT
LUMBER
hjá
THE EMPIRE SASH & DOOR CO. LTD.
Yard: HENRY AVE. EAST. - - WINNIPEG, MAN.
Offlce: 6th Floor, Bank of HamlltonChamber*_
Þessu líkt hélt hún áfram lengi enn og út-
málaði það með mörgum orðum, hve illa æfi .
liún ætti, og alt væri þaÖ föður hans að kenna.
Aumingja Willi svaraði engu, en lúpaði sig
niður og fór að gráta.
Saxon varð skapfátt rétt sem snöggvast.
“Hvernig í ósköpunum stendur á því,” sagSi
hún, “að við skulum ekki geta verið saman
nokkra stund án þess að fara að rífast?”
Sarah hætti aS tala um geÖveikraliælið og
sneri sér nú að tengdasystur sinni.
“Hver er að rífast?” sagði hún. “Má eg
ekki segja orð án þess að tvö eða þrjú af ykkur
þurfi að ráðast á mig fyrir það?”
Saxon svaraði engu og Sarah vék sér að
bónda sínum.
“Hvernig í ósköpunum datt þér í hug að
giftast mér? ÞaS þætti mér gaman að vita.
ÞaS sýnist sem þér þyki miklu vænna um syst-
ur þína heldur en um konuna þína, móður barn-
ánna þinna. Eg hefi þó þrælað fyrir þig í mörg
ár og aldrei borið neitt úr býtum nema van-
þakklæti, og nú smánar þú mig frammi fyrir
börnunum, með því að segja að eg sé vitlaus.
Hvað hefir þú nokkurn tíma gert fyrir mig?
Það þætti mér gaman að vita. Eg hefi búið til
matinn fyrir þig og þvegið fötin þín og gert
við sokkana þína og eg hefi vakað yfir þér á
nóttunnni, þegar eitthvað hefir gengið að þér.
Líttu á þetta—”
Hún rétti fram annan fótinn. Þar var hvað
öðru líkt, sokkurinn og skórinn, hvorutveggja
mestu garmar.
“Líttu á þetta. Eg segi, líttu á þetta..“ —
Þetta eru einu skórnir, sem eg á. Eg, konan þín.
Skammastu þín ek.ki? Eg á ekki þrenna skó,
sjáðu þessa sokka.”
ÞaS dró úr lienni máttinn; hún settist á stól
ríð borðið og helti köldu kaffi í bolla og drakk
það hægt, rétt eins og hún væri að drekka
brennheitt kaffi. Það var auðséð, að hún átti
óskaplega bágt með að ráða við sig. Brjóstin
gengu upp og niður og hún starði út í loftið.
“Reyndu nú aÖ stilla þig, Sarah mín,” sagði
Tom góðlátlega.
Hiín svaraði þessu ekki og sat kyr, og eftir
útliti að dæma, hefði maður getað haldið, að
mikill hluti af áhyggjuefnum allrar veraldar-
innar hvíldu á hennar herðum. Hún tók undir-
skál, hvolfdi henni á borðiS og lagði lófann of-
an á hana. Svo stóð hún upp, gekk til Tom og
gaf honum rokna kinnhest með flötum lófan-
um. Hún orgaði upp yfir sig, eins og hún væri
viti fjær af reiði, og settist svo flötum beinum
á gólfið og réri sér aftur á bak og áfram, og
grét ákaflega.
Börnin fóru öll að ágráta. Tom fölnaði og
leið auðsjáanlega mjög illa. Saxon sár kendi í
brjósti um hann og hana langaði til að faðma
hann að sér, en hún þorði það ekki. Tom
beygði sig niður að konu sinni.
“Þér líður ekki vel, Sara mín. Láttu mig
hrópaSi hún af öllum mætti og reyndi að færa
gera það sem eftir er að gera hérna í eldhús-
inu.”
“Snertu ekki á mér! — Snertu ekki á mér!”
rópaði hún af öllum mætti og reyndi að færa
sig sem lengst frá honum.
“FarSu út með börnin, Tom,” sagði Saxon,
sem auðsjáanlega tók þetta mjög nærri sér.
“Fyrir alla muni, farðu út með bömin. Eg
skal líta eftir henni; eg get það betur en þú.”
Þegar Tom var farinn út með börnin, fór
Saxon ag stumra yfir tengdasystur sinni, og
varð hún að taka á allri sinni stillingu. Sarah
liljóðaði óskaplega og Saxon efaði ekki, að fólk-
ið í næistu húsum mundi heyra til hennnar og
eins þeir, sem kynnu að fara um strætið. Mest
óttaðist hún þó, að Willi mundi koma meðan
svona væri ástatt í húsinu þar sem hún átti
heima, og ]>ótti henni það afar slæmt. Eftir dá-
litla stund hæfcti Sarah að hljóða og skömmu
síðar fékk Saxon hana til að leggjast upp í
rúmið. Hún var búin að fá ákafan höfuðverk
út af öllum þessum æsingi og Saxon tók hand-
klæði og vætti það í köldu vatni og vafði það svo
um höfuðið á henni og hægðisf lienni nokkuð
við það.
__ Rétt í þessu heyrfði hún að keyrt var upp að
húsinu. Hún efaði ekki, að nú væri Willi að
koma og hún hljóp út í framdymar og veifaði
hendinni til hans, og skildi hann það svo, að
hún mundi fljótlega verða tilbúin. Þegar hún
kom aftur fram í eldhúsið, var Tom þar og var
hann í mjög þungri skapi.
“Þetta er að lagast,” sagði hún. “Willi Ro-
berts er kominn, og eg verð að fara. Farðu inn
til hennar og sittu hjá henni dálitla stund. Hún
sofnar kannske. Taktu um hendina á henni.
Henni þykir kannske vænt um það. Reyndu það
að minsta kosti, en láttu hana hafa sinn veg.
En fyrst af öllu skalt þú taka handklæðið og
væta það í köldu vatni og láta þaÖ svo aftur um
höfuðið á henni.”
Tom var hæglátur maður og góðmenni, en
heldur ístöðulítill og ósjálfstæður. Hann fór
í áttina til dyranna, eins og hann ætlaði að gera
orðalaust það sem hann var beðinn, en hikaði
þó og leit á Saxon ástúðlega, því honum þótti
innilega vænt um systur sína. Hún sá þetta
og skildi og vildi fegin gera það. sem hún gat
til að h.jálpa honum í vandræÖum hans.
“Þefcta er nú alt að lagast,” sagði hún. —
“Farðu bara inn til hennar.”
Tom hristi höfuðið.