Lögberg - 14.03.1929, Blaðsíða 6

Lögberg - 14.03.1929, Blaðsíða 6
B!s. 6. LÖGBERG FIMTUDAGINN 14. MjAJRZ 1929. Mánadalurinn EFTIR JACK LONDON. Hún hætti að tala og horfði út yfir sléttuna, þangað til að sjónin staðnæmdist við girðing- una, og voru blóm ræktuð þeim megin við hana, sem að þeim sneri. Willi horfði a Saxon og gladist innilega yfir ánægjubrosinu á vörum hennar. “Aumingja stúlkan.” Hann tók utan um handlegginn á henni og hún leit framan í hann og brosti blíðlega. ‘ ‘ Handleggurinn á þér er svo svalur, og það er svo notalegt að taka utan um hann,” sagði hann. “En mér er ávalt svoheitt. Findu hvað mér er heitt á höndunum.” Þær voru heitar og þvalar og hún tók eftir því, að það voru litlir svitadropar á enninu á honum og vörunum. “Dæmalaust ertu annars inndæl stúlka”. Hún tók vasaklútinn sinn og þurkaði syit- ann af andlitinu á honum og svo hödunum. “Eg býst við, að eg andi í gegn um húðina,” sagði hann. “Mér hefir verið sagt það, og einnig að það væri heilsumerki. En eg svitna meira núna heldur en eg er vanur, hvernig sem á því stendur.” Hún hafði orðið að taka hendina á honum af handleggnum á sér, svo hún gæti þurkað af henni svitann, en þegar hún var búin að því, tók hann aftur utan um úlnliðinn á henni og fór aftur að dást að því, hvað handleggurinn væri kaldur og mjúkur. “Hann er mjúkur eins og silki,” sagði hann og strauk um hann upp að olnboga. “Nú er þér .orðið heitt á þesum handlegg. Ijofaðu mér að finna hvort hinn handleggurinn er eins kaldur,” sagði hann og tók um hinn handlegginn. Hann leit ekki framan í hana, eu hún horfði á varir hans og hún gat ekki varist því, að hugsa með ánægju um fyrsta kossinn, sem liann hafði kyst hana, þó hann væri í raun og veru enginn ástakoss. ‘Haltu áfram að tala,” sagði hann, eftir að þau höfðu setið þarna góða stund. “Mér þykir svo gaman a"ð horfa á varirnar á þér, þegar þú ert að tala.” Hún var eiginlega prýðis vel ánægð jneð að vera eins og hún var, en sagði samt: “Ef eg segi það, sem eg er að hugsa, þá er eg viss um, að þér fellur það ekki.” “Segðu bara það sem þér dettur í hug,” sagði hann. “Eg er viss um, að þú segir ekk- ert, sem mér mislíkar'.” “Jæja þá. Það var blóm þama yfir hjá girðingunni, sem mig langar til að ná í. Svo er nú líka kominn tími fyrir okkur að fara á stað.” “Jú, þér hepnaðist að segja nokkuð, sem mér fellur ekki sem bezt,” sagði hann hlæjandi. “ En það var samt skemtilegt að sjá þig segja það. En gerðu nú eitt fyrir míg. Syngdu fyr- ir mig eitt lag, áður en við stöndum upp. Svo skulum við fara.” Hún söng fyrir hann, en hann horfði ekki í augu hennar á meðan, heldur á varirnar. Þeg- ar hún var búin að syngja lagið, stóð hún upp, °g þegar hann ætlaði að fara að taka hestana, þá rétti hún honum yfirhöfnina sína. Vitaskuld hafði hún eitthvað töluvert af þessu sjálf- stæði, sem flestar stúlkur hafa, sem vinna fyr- ir sér sjálfar, en samt þótti henni vel fara, að Willi sýndi sér umhyggjusemi og jafnvel stjanaði eitthvað töluvert við sig, eins og sið- ur var karlmannanna í gamla daJg, þegar kveji- fólkið var ekki eins-sjálfstætt eins og það var orðið, þegar þessi saga gerðist. Þau lögðu af stað og héldu nú heimleiðis, í vesturátt. Og þegar kvelda tók, nutu þau hins dýrðlega sólseturs, sem blasti við þeim. Reyk- urinn frá verksmiðjunum í Oakland teygði sig hátt upp í loftið, og þau sáu strætisljósin í San Francisco hinum megin við fjörðinn, strax þegar fór að dimma. Það var orðið alveg dimt, og Willi var orð- inn undarlega þögull. I hálfan klukkutíma hafði hún ekki orðið þess vör, að hanrt veitti henni nokkra eftirtekt, nema einu sinni, eftir að fór að kólna, þá hafði hann breitt ábreiðuna vand- ^eí?a yfir fætuma á henni. Mörgum sinnum hafði Saxon verið rétt að því komin að spvrja hann, hvað hann væri að hugsa um, en aít af hætti hún þó við það. Hún sat rétt hjá honum, svo nærri honum, að hún fann hitann af líkama hans, og hún fann líka, að það var einhver óró- leiki í huga hans. ‘‘Heyrðu, Saxon,” sagði hanndoksins. “Það er ekki til neins fyrir mig að vera að þegja um þetta lengur. Eg má til að láta það fara. Það hefir verið á vömnum á mér alt af síðan við borðuðum í dag. Væri nokkuð á móti því, að þú og eg giftum okkur?” Hún vissi vel, að það var henni mikið gleði- efni, að honum var full alvara. Hins vegar þótti henni þetta nokkuð fljótlega að undið, og það var ekki alveg laust við, að henni fvndist sér dálítið misboðið með því, að maður skyldi svona umsvifalaust biðja hana að giftast sér. Hún hafði allrei hugsað sér, að bónorð væri hafið á þennan hátt. Henni þótti meira en nóg um, að svona freklega væri að þessu gengið, það var eitthvað óviðfeldið við það. Hins veg- ar fanst henni, að hún gæti ekki án hans verið. Hún hafði aldrei fundið það eins glögglega eins og nú, þegar það stóð henni til boða, að hún varð að eiga þennan mann. En hún átti ekki von á þessu bónorði svona skyndilega. “Þú verður að segja eitthvað, Saxon. Láttu mig hafa það, hvort sem það er gott eða ógeð- felt, svaraðu mér einhverju. En gættu þess, að eg elska þig af öllu hjarta, ákaflega. Það hlýtur að vera, fyrst eg er að biðja þig að gift- ast mér. Eg hefi aldrei fyr beðið nokkra stúlku um það.” “Nú varð löng þögn. Saxon fann sinn eig- in veikleika. Hún fann, að allar hennar hugs- anir stefndu í eina átt, án þess hún gæti nokk- uð við ráðið, og hún fann, að hún hafði ekki ráð yfir þeim, þó hún reyndi. “Hvað gamall ert þú, Willi?” spurði hún eftir nokkra þögn, og málrómurinn var dálítið harður og óþýður. “Tuttugu og tveggja,” svaraði hann. “En eg er tuttugu og fjögra.” “Eins og eg viti það ekki. Þú hefir sagt mér livað þú varst gömul, þegar þú varst á þessum staðnum og hinum, svo það er svo sem auðreiknað, livað gömul þú ert. Eg veit það upp á dag.” “Það breytir því ekki, að eg er tveimur ár- um eldri en þú, hvort þú veizt það eða ekki.” “Hvað gerir það til?” svaraði hann. “Ef það hefði nokkra þýðingu í raun og veru, þá mundi eg ekki elska þig eins og eg geri. Móðir þín hafði áreiðanlega rétt fyrir sér, þegar hún sagði, að elskan væri öllu öðru meiri. Þú skil- ur þetta, að eg elska þig, og eg má til að fá þig. Eg býst við að þettg sé mannseðlinu sam- kvæmt, og mér hefir alt af skilist, að það sem er náttúrunni samkvæmt, hvort sem um menn eða skepnur er að ræða, það hljóti að vera rétt. Það er ekki til neins að dylja það, Saxon, að mér finst eg ekki geti án þín verið, og eg vona, að þér finnist þú ekki geta án mín verið. Hendurnar á mér eru kannske ekki eins mjúk- ar, eins og á þessum bókhöldurum og skrifur- um, sem þú hefir verið að segja mér frá, en þær geta unnið fyrir þér og mér, og. eg vil feginn láta þær gera það og þær geta barist fyrir þig, ef á þarf að halda. ” Mótstöðuaflið gegn ástleitninni, sem hún hafði alt af haft nóg af, brást henni nú. Hún hafði enga löngun til að sýna mótstöðu. Þetta var enginn leikur. Þetta var það, sem hún hafði verið að vonast eftir og láta sig drevma um. Gegn Willa hafði hún ekkert mótstöðuafl og hún vildi ekki hafa það. Honum gat hún ekki neitað um neitt, jafnvel þó hann reyndist ekki betur en sumir aðrir, sem hún hafði kvnst. En í huga hennnar var sú fullvissa, að hann hlyti að reynast göfugur og góður maður. Hún svaraði engu. 1 þess stað tók hún í vinstri hendina á honum og reyndi að losa hana af taumunum, sem hann hélt um. Hann skildi ekki, hvað þetta átti að þýða, en lét hana þó gera eins og hún vildi og tók báða taumana í hægri hendina. Hún tók vinstri hendi hans báðum höndum, beygði sig niður að henni og kysti hana. Ofur litla stund var eins og hann vissi ekki, livaðan á sig stæði veðrið. “Meinarðu þetta?” sagði hann hálfstam- andi. Ilún kysti hendina aftur og sagði í hálfum hljóðum: ‘‘Eg elska hendurnar á þér, Willi. Eg held að þær séu fallegustu karlmannshend- ur, sem til eru í heiminum. Eg þyrfti heilan klukkutíma til að útskýra fyrir þér, hvað vænt mér þykir um þær.” Hann tók í taumana og talaði til hestanna og stöðvaði þá alveg, og batt taumana við svipuskaftið. Svo sneri hann sér að henni, vafði hana örmum og kysti hana. “Willi minn, eg skalverða þér góð kona,” sagði hún, þegar hún komst að því að segja nokkuð fyrir kossunum. Hann kysti augu hennar, sem voru vot af tárum, og svo varirnar aftur. “Nú veiztu, um hvað eg var að hugsa, og hvers vegna eg svitnaði svona mikið, þegar við vorum að borða, ” sagði hann. “Mér fanst eg mætti til að segja þér þetta. Mér hefir alt af litist svo vel á þig, síðan eg sá þig í fyrsta sinn.” “Eg held eg hafi líka elskað þig, síðan fyrsta daginn, sem við vorum saman. Mér þótti þá strax svo mikið til þín koma, og þú varst svo góður og vinsamlegur. Og það var auðséð, að piltunum þótti mikið í þig varið, og stúlkurnar voru allar skotnar í þér. Eg man vel eftir því, hve vel þú barðist við írana þrjá, þegar eg stóð hinu megin við borðið. Eg gæti ekki átt mann og elskað hann, ef mér þætti ekki mikið til hans koma, en þú mátt vera viss um, að mér þykir reglulega mikið til þín koma.” “Mér hefir sjálfum aldrei þótt eins mikið varið í sjálfan mig, eins og nú, og það er vegna þess, að mér hefir hepnast að vinna ást þína. Eg get naumast trúað því enn þá. Mér finst hálfvegis, að vekjaraklukkan muni hringja eft- ir svo sem tvær mínútur og vekja mig af þess- um sæla draumi. En ef það skyldi koma fvrir, þá ætla eg þó að láta mér líða eins vel og hægt er, þessar tvær mínútur. Gættu þín nú, að eg meiði þig ekki, því eg er svo áf jáður í að faðma þig að mér.” Sú varð líka raunin á, að hann faðmaði hana svo fast, að það næstum meiddi hana. En samt sem áður leið henni betur þau augnablik, sem hún var í faðmi hans, heldur en henni hafði nokkum tíma áður liðið á æfi sinni. Eftir litla stund slepti hann takinu, og það leit út fyrir, að hann væri að reyna að ná fullu valdi á sjálf- um sér. “Klukkan hefir ekki hringt enn þá, ” hvísl- aði hann að Saxon. “Eg sé, að nú er orðið dimt, og eg veit hvar við erum og eg sé hestana standa þama. Og eg fer að verða viss um, að þetta er ekki draumur, og nú verðum við að halda áfram.” Eftir að þau höfðu keyrt í hálfan klukku- tíma, stöðvaði Willi hestana aftur. “Eg er viss um, að nú er eg vakandi,” sagði hann. “En það getur skeð, að mig hafi dreymt, alt sem liðið er. Nú ætla eg að reyna, hvort eg vaki eða sef.” Hann tók Saxon aftur í fang sér og kysti hana. XII. KAPITULI. Saxon fanst tíminn líða fljótt. Hún vann á hverjum degi í þvottahúsinu og hún vann jafn- vel óvanalega mikið. Hverja stund, sem hún var heima, notaði hún til að búa sig á ýmsan hátt undir giftinguna, nema rétt meðan hún svaf. Auðvitað var hún stundum úti með Willa á kveldin. Hann hafði ótvíræðlega sýnt hve heitt hann elskaði hana, með því að vilja endilega giftast daginn eftir að þau trúlofuð- ust, og alveg fráleitt hafði hann viljað bíða lengur en viku í mesta lagi. “Til hvers ætt- um við að vera að draga þetta?” hafði hann sagt. “Við verðum aldrei yngri en við erum nú, og við ættum að hugsa um það, hve miklu við töpum við hvern daginn, sem við bíðum.” Loks varð þó niðurstaðan sú, að þau skvldu bíða í einn mánuð. Var það mest vegna þess, að nú vann hann á öðrum stað í borginni held- ur en áður, þó hann héldi áfram að vinna fyrir sama félagið, og það varð ekki lijá því komist, að taka tillit til þess, þegar þau voru að leita sér að íbúðarhúsi. Loksins fundu þau lítið fjögra herbergja hús, ekki ólaglegt, sem þau leigðu fyrir tíu dali um mánuðinn.” “Þetta er fjarskalega ódýrt finst mér,” sagði Willi, “í samanburði við það, að eg borga sex dali um múnuðinn fvrir eitt herbergi, sem þó er minna heldur en minsta herbergið í þessu húsi,” “Já, en í því eru húsmunir,” sagði Saxon, “ og það gerir mikinn mun.” Willi hafði ekki hugsað um ]>að. “Eg er ekki mikill lærdómsmaður, en eg kann nú 'samt einfaldan reikning. Eg hefi pantsett úrið mitt, þegar eg hefi verið peninga- laus, svo eg hefi dálitla hugmynd um rentur. Hvað heldur þú', að við ]>urfum að borga fvrir húsmuni í þetta hús, gólfdúk og alt annað, sem við ])urfum á að haída?” “Við igetum vel komist af með þrjú hundr- uð dali,” svaraði hún. “Eg hefi verið að hugsa um þetta, og eg er viss um, að við kom- umst af með það.” “Þrjú hundruð,” tautaði hann fyrir munni sér, “þrjú hundruð; segjum sex af hundraði, það eru sex cents af hverjum dollar, sextíu cent af tíu dölum, sex dali raf hundrað dölum, eða átján dalir af þrem hundruðum. Eg er ágætur að margfalda með tíu. Ef maður nú deilir átján með tólf, þá kemur'í ljós, að rentan er bara einn og hálfur dalur á mánuði.” Hann þagnaði og það var auðséð, að hann þóttist nokkuð góður af öllum þessum útreikningi. — En svo var eins og hann rankaði alt í einu við sér. “Þetta dæmi er annars ekki rétt. Her- bergin eru fjögur, svo eg verð að deila hálfum öðrum dal með fjórum. ” “Fjórir í fimtán eru þrír, og þrír geymd- ir,” sagði Saxon. “Fjórir í þrjátíu eru sjö, eða tuttugu og átta og tveir geymdir, og tveir- fjórðu eru sama og einn hálfur. Þarna hefirðu það.” “Ósköp ertu fljót að rekna. Eg get ekki fylgst með. Hvað sagðir þú að þetta væri mikið?” “Þrjátíu og sjö og hálft cent. ” “Já, þarna sérðu,” sagði Willi. “Eg hefi orðið að borga óheyrilega háa húsaleigu fyrir þetta eina herbergi. Það er hreinn og beinn gróðavegur, að gifta sig.” “En þú verður að gæta að því, að húsmun- irnir ganga úr sér, Willi.” “Það atliugaði eg nú ekki, en líklega ætti það að vera tekið með í reikninginn. En hvað sem því líður, þá höfum við hér komist að góð- um kjörum. Þú verður að koma með mér seinni partinn á laugardaginn, svo við getum keypt það sem við þurfum. Eg kom í húsgagnabúð í gærkveldi, og eg fékk þeim fimtíu dali. Svo á og að borga tíu dali á mánuði. Eftir tuttugu og fimm mánuði eigum við það alt saman. En þú verður að muna það, Saxon, að eg vil að þú kaupir alt, sem þú þarft, þó það kosti kann- ske töluvert. Við skulum ekki horfa í það. ” Þrátt fyrir það, að hún var sjálf sparsöm og vildi fara vel með sín litlu efni, þá fanst henni þó mikið til um það, hve góður Willi var henni, með því að láta hana hafa alt sem hún þurfti og gat haft ánægju af, og var það nóg til þess, að henni vöknaði um augu. ^ “ósköp ertu góður við mig, Willi,” sagði hún og kom alveg til hans og hann faðmaði hana að sér. “Svo það er alt klappað og klárt,” sagði María einn morguninn, þegar þær voru ný- komnar til vinnu sinnar. Þær voru ekki búnar að vinna í tíu mínútur, þegar hún kom auga á hring, sem Saxon hafði á græðifingrinum á yinstri hendinni, og sem hún hafði ekki haft áður. “Hver er hinn hamingjusami, Charley Long eða Willi Roberts?” “Willi,” svaraði Saxon. “Já, einmitt það, svo þú ætlar að taka að þér þann ungling, til að ala liann upp?” Það leyndi sér ekki, að Saxon féll þetta illa og Maríu þótti slæmt, að hún skyldi hafa sagt þetta. “Geturðu ekki tekið dálitlu spaugi,” sagði. hún. “Mér þykir fjarskalega vænt um þessar fréttir. Willi er ágætis piltur, og mér þvkir undur vænt um að þú giftist honum. Það eru ekki margir hans líkar, og það eru fáar stúlkur eins hepnar eins og þú. Þið eruð bæði lánsöm, og þið eruð eins og sköpuð hvort fyrir annað. Eg er viss um, að þú verður honum ágæt kona og betri, en nokkur önnur hefði getað orðið. Hvena^r á þetta að ske?” Fáum dögum seinna mætti Saxon Charley KAUPIÐ AVALT LUMBER hjá THE EMPIRE SASH & DOOR CO. LTD. Yard: HENRY AVE. EAST. - - WINNIPEG, MAN. OfTice: 6th Floor, Bank of HamlltonOhamber* Long, þegar hún var að fara heim úr vinnunni. Hann stöðvaði liana á gangstéttinni og vildi endilega tala við hana. ‘ "Svo þú ert komin í býsna náinn kunnings- skap við þennan hnefaleikara,” sagði hann lirottalega. “Jafnvel blindur maður getur séð, hvernig nú fer fyrir þér.” Þetta var í fyrsta sinni, «em hún átti tal við Long og fann alls ekki til þess, að hún væri vitund lirædd við þennan stóra og grófgerða og luralega mann. Hún rétti upp vinstri hend- ina. “'Sérðu þetta” sagði hún. “Þetta er nokk- uð sem þú, með öllum þínum kröftum, hefðir aldrei getað látið á fingurinn á mér; en Willi Roberts þurfti ekki nema eina viku til þess. Hann er ólíkur þér, Charley Long. Hann er ærlegur, góður piltur.” Long hló kuldalega. “Það svo sem leynir sér ekki, að liann hefir náð fullu valdi yfir þér.” “Hann hefir töluvert vald yfir þér líka,” sagði liún hvatlega. “Eg gæti sagt þér ýmislegt um hann. Þú mátt vera viss um, að hann er gallagripur. Ef eg ætti að segja þér—” “Þér er bezt að halda þér saman og fara úr veginum; annars skal eg segja Willa eftir þér og þú veizt þá hvað þú færð fyrir allan dóna- skapinn.” Long varð alt annað en góðlátlegur á svip- inn, en fór þó úr veginum. “Þii ert varasöm,” sagði hann, og það var ekki fjarri því, að liann virtist hálfvegis dást að henni. “Það er Willi líka,” sagði hún hlæjandi og hélt svo áfram. En eftir að hún hafði gengið fáein spor, sneri hún sér við og kallaði til lians. Járnsmiðurinn stóri sneri sér líka við og vildi gjaman heyra hvað hún hefði að segja. “Eg mætti manni rétt áðan,” sagði hún, “sem var haltur og skakkur og ósköp aum- ingjalegur. Það væri gott tækifæri fyrir þig að sýna hreysti þína, ef þú réðist á hann og berðir hann. Þú hefðir sjálfsagt við honum. ” Saxon hafði margt að kaupa, áður en liún gifti sig, en hún gætti þess að vera sparsöm og kaupa ekki annað en það, sem hún þurfti. Þó var ein undantekning, því liún eyddi fulllu dagskaupi fyrir fáeinar myndir af sjálfri sér, sem hún lét ljósmyndarann taka. Willi hafði sagt, að hann mætti til að hafa góða mynd af henni, sem hann gæti horft á áður en hann sofnaði á kveldin og lflía strax á morgnana, þegar hann vaknaði. Sjálfur hafði hann þegar gefið henni tvær myndir af sér. A annari var hann klæddur eins og vanalega gerist, en á hinni var hann eins og þegar hann var að leika hnefaleik. Sú mynd minti hana á söguna, sem móðir hennar hafði sagt henni af bardaga- mönnunum gömlu, forfeðrum hennar. Hún opn- aði eina skúffuna á kommóðunni, sem hún liafði fengið í arf, og sem hafði verið flutt alla leið yfir þvera Ameríku, og þar tók hún upp stóra bók og í henni var heilmikið safn af myndum, sem hún hafði oft skoðað, og kann- aðist vel við. Hún var fljót að finna þá myndina, sem hún var að hugsa um. Myndin sýndi nokkra báta, ekki stóra, en einennilega í lögun, sem flutu þarna eins og fuglar á sjónum rétt upp undir ströndinni. Margir menn, hálf naktir, en afar- sterklegir og hraustlegir, með sverð og spjót í höndunum, voru að vaða í land. 1 fjöruborð- inu voru margir menn klæddir í einhvers konar skinnfatnað og villimannalegir, en þó ólíkir Indíánum. Sumir þeirra höfðu vaðið út í sjó- inn og þama höfðu þ«ir lent í bardaga. Það mátti sjá dauða menn fljóta í þriminu. Einn af þessum aðkomumönnum lá vfir borðstakk- inn á einum bátnum, með ör í hjartastað. Rétt hjá honum stóð ungur maður, með sverð í hendi og var að stökkva út í sjóinn. Þessi mynd var svo lík Willa, að hún hefði ekki getað verið líkari, þó hún hefði verið tekin af honum ungum. Munnurinn og andlitið, alt var svo nauðalíkt, og svipurinn allur hinn sami. Henni fanst þessi mynd í raun og veru vera af Willa, eins og hún hafði séð hann fyrsta daginn, sem þau kyntust, þegar hann var að berjast við Irlendingana þrjá. Stofnað 1882 Lðggilt 1914 D. D. Wood & Sons, Ltd. KOLAKAUPMENN Vér þorum að hætta mannorði voru og velgengni á viðskiftin. SOURIS — DRUMHELLER FOOTHILLS — SAUNDERS CREEK POCAHONTES — STEINKOL Koppers, Solway eða Ford Kók Allar tegundir eldiviðar. Not - Gæði - Sparnaður Þetta þrent hafið þér upp úr því að skifta við oss. SÍMI: 87 308 Ross Ave. and Arlington St. Vér færum yður kolin hvenær sem þér viljið.

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.