Lögberg - 21.03.1929, Blaðsíða 3

LÖGBERG FlMTUDAGINN 21. MARZ 1928.
Bls. S
SOLSKIN
TÝNDA HÆNAN.
Agnes litla átti hvíta hænu, sem lienni liafði
verið gefin í tannfé. Það var allra fallegasta
hæna. Agnes litla fór út í fjós á liverjum
morgni með mylsnu og vatn handa hænunni
sinni, og hún fór líka út á hverju kveldi, áður
en hún fór að hátta, og bauð henni góða nótt.
Hænan bennar Agnesar litlu sýndist vera
miklu skynsamari, en allar aðrar hænur — það
fanst lienni að minsta kosti. — Þegar Agnes
kom inn í fjósið, var eins og liænan þekti fóta-
tak hennar; hún leit við, og flaug oftast niður
af staurnum sínum og til Agnesar. Það var svo
sem auðséð, að hún þekti hana.
Haman hennar Agnesar litlu var einkenni-
lega lit; hún var hvít, með gulleitt höfuð, rétt
eins og hún hefði búið sér til mjalllivítan kjól
og gula húfu, og hún var skírð og kölluð ‘ ‘ Gul-
húfa”. Og hún óhreinkaði hvorki húfuna sína
né kjólinn sinn, hún Gulhúfa litla. Hún var
alt af tárhrein. Að þesu leyti var liún laagt-
um fremri lienni Agnesi litlu, því hún óhreink-
aði sig stundum, sérstaklega þegar hún fór út
í fjósið.
Einu sinni, t. d., kom hún inn og liafði stór-
an, óhreinan blett á nýja, hvíta kjólnum sínum.
“ósköp eru að sjá þig núna, Agnes mín,”
sagði mamma liennar.
“Já,” svaraði Agnes litla; “eg get ekki
gert að því; eg var úti í fjósi og það var alt
svo óhreint. þar.”
“Já, en heyrðu, góða mín,” agði mamma
hennar, “liefifðu tekið eftir því, að hún Gul-
húfa þín er alt af hrein, og samt er hún alt af
í fjósinu?”
“Það er nú satt,” svaraði Agnes litla, klór^
aði sér í höfðinu og horfði döpur á blettinn á
kjólnum sínum.
Einn morgun, þegar komið var á fætur, var
Gulhúfa horfin úr fjósinu. ósköp varð hún
Agnes litla hrygg. Hún grét allan daginn, al-
veg eins og einhver bezta vinstúlka hennar
liefði dáið. Hún hélt, að ólukku úlfurinn liefði
drepið hænuna hennar. Hún fór að leita, til
)>es.s að vita, hvort liún fvndi ekki af henni
fjaðrir eða fiður.
Þegar refurinn étur hænsni, þá verður stund-
um eft.ir eitthvað af fjöðrum og hún Agnes
litla hélt, að sér mundi þó líða ögn skár, ef hún
hefði nokkrar fjaðrir af liænunni sinni. En
hún fann ekkert; úlfurinn hafði víst étið liana
upp með öllu saman, og Agnes litla hélt áfram
að gráta.
Svo leið nokuð langur tími. Agnes litla
hætti smátt og smátt að tala um hænuna sína;
en nú vildi hún aldrei koma út í fjós. Hún
hugsaði nú um það, Sem mamma hennar hafði
einu sinni sagt henni, að Gulhúfa hefði alt af
hreinan kjólinn sinn og húfuna sína. Og Agn-
es litla hugsaði sér, að það bezta sem hún gæti
gert til' þess að lieiðra minningu hænunnar
sinnar, væri það, að óhreinka sig aldrei: vera
altaf hrein eins og hún hefði verið.
Einu sinni kom pabbi Agnesar litlu lieim
með heljar stórt hlass af heyi. Þegar hann
staðnæmdist við hlöðudyrnar, kallaði hann á
Agnesi litlu: “Komdu hingað, Agnes mín,”
sagði lmnn, “eg þarf að sýna þér nokkuð skrít-
ið.” Agnes litla hljóp til pabba síns. Hann
sagði henni að klifra upp til sín í heystakkinn.
Agnes gerði það. Hún vissi, að hestamir voru
svo ]>ægir, að þeir mundu ekki hreyfa sig.
Þegar hún kom upp til pabba síns, sagði
liann henni að skríða aftur fyrir sig og lengra
npp í heyið. Agnes gerði það.
En hvað haldið þið að hún hafi séð ? Ekk-
ert annað en hana Gulhúfu sína , með níu gul-
liúfótta unga, ljómandi fallega.
Þið getið ímvndað vkkur, hvað liún Agnes
litla varð glöð. Og ]>að var eins og hænan þekti
hana; hún kom til hennar með ungana sína;
þeir voru nú revndar nokkuð feimnir eða
hræddid. “Hvar fanstu hana Gulhúfu, pabbi?”
spurði Agnes litla. — “Hún var úti í skógi,
rétt fyrir norðnan engjablettinn, þar sem eg
var að hirða heyið,” svaraði pabbi hennar.
Agnes litla bjó til fallegt- og mjúkt rúm
í fjósinu handa lienni Gúlhúfu sinni og bömun-
um hennar. Svo sótti liún þeim brauðmola og
vatn og lagðist hjá þeim í hey, sem hún hafði
látið í básinn. Þar lá hún og talaði við hæn-
una sína og ungana hennar, þangað til hún
sofnaði og pabbi hennar varð að taka hana upp
og bera hana inn.
Sifj. Júl. Jóhannesson.
MUNIÐ ÞETTA.
Gættu þess, að láta aldrei skóþvengina ]>ína
lafa. Það er ljótt og draslaralegt, og það get-
ur verið hættulegt.
Einu sinni vr lítill piltur á leið til skóla;
hann hafði vaknað seint og gleymt að binda
skóþvengina sína. A leiðinni mætti liann öðr-
um pilti, sem kom hlaupandi, og þegar þeir
mættust, kom þeim samán um það, að skólinn
mundi vera um það leyti að byrja, og þeir hlupu
eins og fætur toguðu.
En um leið og þeir beygðu við út af götunni
og inn íá skólastíginn, steig annar pilturinn ó-
vart á íþvenginn, sem hékk á hinum drengnum.
Hann datt og nefbrotnaði. Nú er hann fullorð-
inn maður, og það sézt enn á nefinu á honum
að hann hefir meitt sig; hann er því miklu ó-
fríðari maður, en hann væri, ef hann hefði
bundið' skóþvengina sína.
ROTTAN BLINDA.
Til eru ýmsar sögur, er benda á, eigi aðeins
talsverða vitsmuni lijá rottum, heldur og sam-
vinna og bræðraþel meðal þeirra.
Maður nokur segir svo frá: “Eg sá tvær
rottur í gamalli hlöðu; liöfðu þær strá á milli
sín og liafði hvor sinn enda uppi í sér. Eg gaf
þeim gætur í kyrþey, og tók eftir því, að önnur
rottan, sem var lítil, svört og gljáliærð og með
langa rófu, virtist ráða ferðinni og leiða hina,
sein var þó stærri, en ófimleg í hreyfingum. A
ákveðnum stað á lilöðugólfinu voru nokkur
hveitikorn; þegar rotturnar ikomu þangað,
sleptu þær stráinu og tóku til matar síns, en
er þær liöfðu lokið máltíðinni, tóku þær stráið
upp aftur, og trítluðu án frekari umsvifa, aftur
í holu sína. Eg kom aftur nokkrum dögum
seinna, og er eg liafði beðið dálítinn tíma, komu
sömu rotturnar í ljós, og enn þá voru þær með
•stráið á milli sín. Eg hreyfði mig dálítið, en
hvorug rottan flúði, fyr en eg kom ]>ví sem næst
að þeim. Þá flúði minni rottan, en hin var kyr,
og virtist ekki vita, hvað iiún ætti af sér að
gera. Eg þurfti því ekkert fyrir því að hafa að
ná henni. Eg tók liana upp, og komst þá að
raun um, að hún var b 1 i n! d.
Dýralæknir fullyrðir, að hún hlyti að hafa
verið lengi blind. Var henni slept, og mun liún
hafa verið fegin, að finna aftur hinn forna fé-
laga sinn og leiðtoga.” —Dýrav.
KÓPUR.
Kópur var bróðir Smala, sem alifuglana
drap. Hann fæddist 23. íióvember 1923 og var
fjórburi. Að lit var hann gulgrár, með mjóa,
livíta blesu, sem hvarf alveg þegar liann eltist.
Snotur í vexti, meira en í meðallagi liár og
langur, en ekki að því skapi gildvaxinn. Til-
burðir hans voru kviklegir og augnaráð vin-
gjarnlegt. Snöggliærður og gijáandi var hann
jafnan.
Kópur var einn látinn lifa af hvolpunum, í
]>að sinn, enda varð hann fljótt eftirlætis-rakki
allra, og það fremur óstýrilátur. Fárra daga
gamall var hann farinn að skríða og ólátast, þó
að blindur væri. Ef tíkin vék sér burtu, byrj-
aði hann óðara að urra og gelta, eins og hann
væri fjúkandi reiður, og linti ekki látum, fyr -
en hann var kominn á spenann aftur.
Jafnskjótt og Kópur varð sjáandi, fór hann
að rannsaka tilveruna og uppgötvaði þá margt
og furðu skrítið. Kom það oft fyrir, að hann
settist, hallaði undir flatt og glápti svo ánalega
á eitthvað, að manni varð að skellihlæja. En
]>á tók nú ekki betra við. Hann sneri sér til,
beindi athvglinni að þeim, sem ldó, og var al-
veg hissa. Fyrir kom líka, að hann’firtist, vrði
hræddur og flýði, það er hans litla orka leyfði.
Svo stækkaði Kópur og fór að leika sér úti.
Heimtaði hann það með væli og skælum, live-
nær sem lionum leizt. Aftur á móti vildi hann
stundum ekki þiggja útivist, ef honum var boð-
in hún að fyrra bragði. En sá, sem ekki vill,
þegar hann má, hann fær ekki, þegar hann vill,
og var á þessu allur gangur. — Um það leyti
var Kópur farinn að gegna nafni.
Þannig leið veturinn og fram á vor.
Kópur var nú fullvaxinn og vel í skinn kom-
ið. Kindum leit hann lítið við, en var espur
við geitfé. Tíkin, móðir hans, var notuð, það
lítið sem liunds var þörf og var þá Ivópur
vandlega geymdur á meðan. Honum var nefni-
lega aldrei ætlað að verða fjárhundur, þó að
við sæjum eftir, að þurfa að eyða greyinu.
Oft áttum við bræður í glettum við Kóp.
Einu atriði man eg eftir. Það var um vor-
ið, þegar ærnar voru að bera. Kóp þótti hild-
ir heldur góður matur, og víst var það ekki
sparað, að ala hann á þeim. Sá var háttur hans,
að liakka hildirnar í einu lagi og livorki tyggja
þær né bíta í sundur^ Okkur datt nú í hug, að
hrekkja Ivóp. Bundum við bandi í annan end-
ann á stórum ærhildum, en buðum Kóp liinn.
Þá hann boðið með þökkum og tók til snæðings.
Þegar hann var nær því búinn að kyngja þeim,
tókum við í bandið og ætluðum að draga alla
kræsinguna upp úr lionum. En Kópur lét ekki
leika á sig. Örlítinn spotta höfðum við dregið,
þegar hann beit saman kjaftinum og sleit hild-
imar. Hljóp hann síðan burtu og var hinn
kátasti,en við stóðum eftir, liarla vonsviknir.
Ekki verður ófeigum í hel komið. Þó að á-
formað væri, að deyða Kóp, varð ekki af því.
Skrattinn liljóp í hund á næsta. bæ og kvaldi
liann til dauða á fáránlegan hátt. Þaðan voru
nii víumar bomar í Kóp. Um miðjan júní var
hann seldur að Sörlastöðum, sem fjárhundur.
Maður kom að sækja hann og þáði greiða.
A meðan fórum, við með Kóp út í skemmu.
Þar hékk morkið krof af sjálfdauðri kind, og
af því hnossgæti fékk Kópur að éta sig saddan.
A Sörlastöðum festi Kópur ekki yndi, fyr en
seint og síðar. Ekki fyrir það, að hann liði
skort. Síður en svo. Meðfædd æfintýraþrá
öðrum þræði, og hinsvegar hve stálpaður hann
var, þegar hann yfirgaf æskustöðvar sínar,
hefir valdið því, að hann tók ekki fastri trygð
við nýja heimilið.
Sumarið leið þó svo, að Kópur fór aðeins
smáferðir. En veturinn næsta kom hann einn
góðan veðurdag, heim í Tunguó — 0g strikinu
liélt hann eftir það. — Auðvitað þekti hann
okkur óðara, og var tekið eins og gömlum
kunningja.
Svo kom Kópur að staðaldri, hversu oft
sem hann var sóttur af eigendunum. Lék liann
sér með okkur í skíðahlaupum um veturinn og
sumarið eftir var hann einu sinni nokkra daga
um kyrt. Vörðum við þá með honum tún og
engjar.
Eins og gefur að skilja, var Kópur nú frem-
ur gagnslítill hundur lieimili sínu. Þótti eig-
endum lians það leitt, sem von var, því að hann
var þegar orðinn fjárhundur góður. Grimmur
var hann ekki, kurteis í allri framgöngu, ötull
og þægur. Hefði hann tvímælalaust orðið orð-
ið ágætur smala-rakki, ef atvikin hefðu ekki
skapað honum aldurtila fyrir örlög fram.
Við fórum að venja Kóp af að lieimsækja
okkur. Það tókst, þó ekki væri það skemti-
legt. Og nú fór hann að flækjast víðar. Var
liann dögum saman úti um alla sveit, soltinn og
liirðulaus; en aldrei framar kom hann í Tungu.
Oft var hann sóttur og stundum kom hann
sjálfur heim úr þessum ferðalögum.
Þessu næst fór Kópur tvær langferðir á
sama misseri. Aðra niður í Höfðahverfi, en
hina yfir í Bárðardal, austur fyrir Skjálfanda-
fljót. Þá hafði liann verið mjög hugsjúkur um
sinn hag og óánægður. Auglýst var eftir hon-
um, gegn ómakslaunum, sem aldrei þurfti að
greiða, ]>ví að — Kópur kom sjálfur. Mun'hann
liafa verið leiður orðinn á þessu ferðavolki og
var honum víst vel fagnað.
Settist liann nú um kyrt.
Húsbændur hans munu liafa vonað, að fram-
vegis myndi Iiann ekki leggjast í flæking og
tryggjast með aldrinum.
En Kópur átti skamt eftir ólifað.
Seint á hausti 1926 var hann, ásamt fleiri
liundum, færður til hreinsunar. Þeir voru
byrgðir inni í liundakofa. Næsta morgun lá
Kópur steindauður fram á lappir sínar, — og
rifrildi var alls ekki um að kenna.
Svipleg og óskiljanlega örlagaþrungin voru
æfilok þeirra Kóps og Smala. — Dýrav.
Sifjiúrdur Kr. Sigtryggsson.
VITUR HESTUR.
Hér er sönn saga af liesti, sem hét Salómon.
Eigandinn nefndi liann svo, af því að hann var
svo vitur.
Einn dag var farið með Salómon til járn-
smiðs, og þar var hann járnaður. Síðan var
honum slept á beit inn á afgirt svæði.
Næsta dag kom drengur hlaupandi til eig-
andans og sagði að búið væri að stela Salómon.
“Því heldur þú það?” sagði eigandinn.
“Grindin er af hjörum, og liggur flöt á
jörðinni, en hesturinn er liorfinn,” svaraði
drengur. jl
“Má vera, að gamli Sal liafi gert það sjálf-
ur,” sagði eigandinn. “Við skulum gæta að,
hvort við finnum tannaför á grindinni, sé svo,
liefir Sal hleypt sér út sjálfur.”
Þeir fóru út að hliðinu, og efst á grindinni
sáu þeir för eftir stórar tennur. Rétt í þessu
sáu þeir livar járnsmiðurinn kom. Þeir spurðu
liann, hvort hann liefði séð hestinn.
“Já,” sagði smiðurinn, “Sal var að fara
frá smiðjunni minni rétt núna. Hann sagði
mér, að eg liefði járnað sig illa í gær.”
“Hvað áttu rið?” sagði drengurinn. —
“Hvernig gat Sal sagt þér þetta?”
“Hann kom til mín í morgun lieim að smiðj-
unni,” sagði smiðurinn, “og hélt upp fætinum,
sem eg jámaði, og leit á mig, eins og liann vildi
segja: “Líttu á, liveriig þú hefir járnað mig.
Taktu skeifuna af, og settu hana aftur þannig,
að hún meiði mig ekki.”
“Eg leit á fótinn og sá, að eg hafði sett
skeifuna skakt undir. Eg dró liana undan og
setti liana aftur rétt undir, og á meðan stóð
Sal. grafkyr. Þegar eg var búinn, hneggjaði
liann glaðlega og brokkaði heim.”
Eigandi hestsins og drengurinn gengu út að
ldiðinu, og þar sáu þeir hvar Salómon var að
bíta gras í bezta skapi. —S. A. þýddi úr ensku.
—‘Saml.b.
Geddan, sem þóttist vera úr allri hættu.
Einu sinni flæktist ung gedda í fiskinet. —
“Frekur er liver til fjörsins hugsaði hún með
sér, og brauzt um og hamaðist, þangað til liún
varð laus. — “Það veit hamingjan, sagði liún
við sjálfa sig, “að ekki kom mér til liugar, að
annað eins vélanet og þetta væri hér falið. Jæja,
nú er eg þá aftur frí og frjáls. Upp frá þessu
skal ekki grefillinn sjálfur geta fest á mér
hendur, því lofa eg. En bíðum við, hvað er það,
sem syndir þarna til og frá í vatninu fram und-
an bátnum? Það er, svei ’mér, feitur og falleg-
ur biti.” Og óðar rann liún á agnið og gleypti
það og lét þannig veiðast á öngulinn, eftir að
hún var nýsloppin úr netinu.—Stgr. Th. þýddi.
<?
OC=>QQQ<^oc^>Q<-----vru->r><-
OCZSO zzz>o<
0
§ Professional Cards
S__ n
^^o<^^oc=z>o<ziz>ocz~~>o<zzz>o<~zr>o<->ociDorT->o<z=z>ociDo<->o<——>oczz>o<rr^oo_po^
DR. B. J. BRANDSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
PHONE: 21 834
Office tlmar: 2—3
Heimili 776 Victor St.
Phone: 27 122
Winnipeg, Manitoba.
DR O. BJORNSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
PHONE: 21 834
Office tfmar: 2—3
Heimili: 764 Victor St„
Phone: 27 586
Winnipeg, Manitoba.
DR. B. H. OLSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
PHONE: 21 834
Office Hours: 3—5
Heimili: 921 Sherburn St.
Winnipeg, Manitoba.
DR. J. STEFANSSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
PHONE: 21 834
Stundar augna, eyrna nef og
kverka sjúkdðma.—Er að hitta
kl. 10-12 f. h. og 2-5 e. h.
Heimili: 373 River Ave.
Tals.: 42 691
DR. A„ BLONDAL
Medical Arta Bldg.
Stundar sérstaklega kvenna og
barna sjúkdðma.
Er að hitta frá kl. 10-12 f. h.
og 3—5 e. h.
Office Phone: 22 296
Heimili: 806 Victor St.
Sími: 28 180
Dr. Kr. J. Austmann,
Wynyard, Sask.
DR. J. OLSON
Taimlækutr
216-220 Medtcal Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Bts.
Phone: 21 884
Helmilis Tals.: 31 61«
Residence Office
Phone 24 206 Phone 24 963
E. G. BALDWINSON, LL.B.
íslenzkur lögfræðingur
708 Mining Exchange
356 Main St. Winnipeg
DR S. J. JÓHANNESSON
stundar lækningar
og yfirsetur.
Til viðtals kl. 11 f.h. til 4 e.h.
og frá 6—8 að kveldinu.
Sherbum St. 532 Sími 30 877
G. W. MAGNUSSON
Nuddlæknir.
609 Maryland Street
OÞriðja hús norðan við Sarg.)
PHONE: 88 072
Viðtalstími: kl. 10—11 f. h.
og kl. 3—5 e. h.
DRS. H. R. & H. W. TWEED
Tannlæknar.
406 Standard Bank Bldg.
Cor. Portage Ave. og Smith St.
Phone 26 545. Winnipeg
FOWLER Q PTICAL fT°B
294 CARLTON ST.
NEXT TO FREE PRESS
THOMAS H. JOHNSON
H. A. BERGMAN
Í*L lögfræðingar.
Skrifstofa: Room 811 McArthor
Buiiding, Portage Ave.
P.O. Box 165«
Phonea: 26 849 og 26 846
LINDAL, BUHR & STEFÁNSON
Islenzkir lögfræðingar.
356 Mala St. Tala.: 24 182
P«ir hafa elanig akrifabofur a«
Lundar, Riverton, Ghn.ll og Pinagr
og eru þar að hitta fc •ftlrfylgí-
andi timuon:
Lundar: Fyrsta miðvikudag,
Riverton: Fyrrta fimtudag,
Gimli: Fyrsta miðvikudag,
Piney: priðja föstudag
1 hverjum mAnuðl
J. Ragnar Johnson,
B.A., L.L.B., LL.M. (Harv.)
islenzkur lögmaður.
794 Mining Exchange Building
356 Main St. Winnipeg
Símar:
Skifst. 2 1 033 Heima 71 753
JOSEPH T. THORSON
ísl. lögfræðingur
Scarth, Guild & Thorson,
Skrifstofa: 308 Great We»t
Permanent Building
Main St. south of Portage.
PHONE: 22 768
G. S. THORVALDSON,
B.A., LL.B.
Lögfræðingur
709 Electric Chambers
Talaími: 87 371
A. C. JOHNSON
#07 Oonfederatlon Lif( 3ld*.
WINNTPEG
Annast um fasteignir manna. Tek-
ur að sér að ávaxta sparifé fðlks.
Selur eldsábyrgð og bifreiða ábyrgð-
lr. Skriflegum fyrirspurnum svarað
samstundis.
Skrifstofusími: 24 263
Heimastmi: 33 328
A. S. BARDAL
848 Sherbrooke BL
Selur Ilkklatur og annaat um
farlr. Allur útbúnaður
Ennframur selur bann
minnisvorðla og legateina.
Skrifstofu tals. 86 607
Helmllia TaJs.: M
út-
Dr. C. H. VR0MAN
Tannlæknlr
i«i Boyd Building Phona 24 1T1
WINNIPEG.
SIMPSON TRANSFER
Verzla með egg-fc-dag hsensnafóður.
Annast einnig um allar tegundlr
flutnlnga.
681 Arlington St., Winnipeg
ALLAR TEGUNDIR FLUTN-
INGA.
Nú er veturinn genginn í garð,
og ættuð þér því að leita til min,
þegar þér þurfið á kolum og
við að halda.
JAKOB F. BJARNASON
668 Alverstone. Sími 71 898
ISLENZKIR FASTEIGNA-
SALAR
Undirritaðir selja hús og lóðlr
og leigja út ágæt hús og íbúðir,
hvar sem vera vill í bænum.
Annast enn fremur um allskon-
ar tryggingar (Insurance) og
veita fljóta og lipra afgreiðslu
ODDSON og AUSTMANN
521 Somerset Bldg. Sími 24 664
ÞJOÐLEGASTA
Kaffi- og Mat-söluhúsið
aem þeasi borg heftr nokkurn time
h&ft innAn vélwnda sluna
Fyrirtak* málttílr, skyr. pönnn-
kökui, ruilupyúsa og þjððrseknie-
kaffL — Utanbæjarmenn ffc •«
ávah fyrst hresslngu á
WKVEL CAPE, 6#2 S&rgent Arf
3ími: B-S1S7.
Rooney Stevens. eiganði.
KCENO
Eins og auglýst er í dagblöðun-
um, fæst það í Winnipeg hjá
The Sargent Pharmacy Ltd.
709 Sargent Ave. Winnipeg
Sími 23 455
Verð: ein flaska $1.25, þrjár
flsk. $3. Póstgj. 15c og 35c.