Lögberg - 09.05.1929, Blaðsíða 6

Bls. 6.
LÖGBERG FIMTUDAGINN 9. MAÍ 1929.
KAUPIÐ AVALT
LUMBER
Kjá
THE EMPIRE SASH & DOOR CO. LTD.
Yard: HENRY AVE. EAST. - - WINNIPEG, MAN.
Offlce: 6th Floor, Bank of HamlltonChambar*_
fþeim og kastaði steininum af öllu afli, en
steinninn féll niður rétt við fætumar á honum,
eins og við var að búast.
Mánadalurinn
EFTIR
JACK LONDON.
“Það er ekkert að skilja þetta,” sagði Mer-
cedes. “Þetta er alt ofur einfalt. Það hafa
alt af verið til heimskir menn og vitrir menn,
herrar og þrælar, bændur og prinsar. Það
verður altaf svona.”
“Heimska; en hvers vegna’’
“Hvers vegna er bóndinn bóndi góða mín?
Af því hann er bóndi. Hvers vegna er flóin
fló?”
Saxon hristi höfuðið.
“Heyrðu, góða mín! Eg hefi svarað þessu.
Mestu heimsldngjar veraldarinnar igætu ekki
gert það betur. Hvernig stendur á því, að þú
vilt heldur eiga manninn þinn, heldur en nokk-
um annan mann? Bara af því, að þér fellur
hann betur en aðrir menn. Hvers vegna fellur
þér einhver? Af því þér fellur hann. Hvers-
vegna brennir eldurinn og hvers vegna bítur
kuldinn? Hvers vegna em sumir menn vitrir
og aðrir heimskir? Hvers vegna herrar og
þrælar, yfirmenn og undirgefnir? Ef þú getur
svarað þessu, þá skilur þú það sem við erum
að tala um. ”
“En það er ekki rétt, að menn fái ekkert að
gera og verði að ganga alls á mis, þegar þeir
eru viljugir til að vinna, svo framarlega að
sæmilega sé við þá breytt,” sagði Saxon.
“(Vjú, blessuð vertu. Það er alveg eins
rétt eins og t. d. að steinninn brennur ekki eins
og viður, sjávarvatnið er ekki sykur, vatnið er
vott, reykurinn fer upp í loftið, og hlutirnir
falla niður en ekki upp.”
En þessi röksemdafærsla kom Saxon ekki
að neinu haldi. Henni fanst þetta vera bara
vitleysa, sem ekkert kæmi málinu við.
“Þá höfum við eiginlega ekkert frelsi eða
sjálfstæði,” sagði Saxon. “Einn maður hefir
ekki sömu réttindi eins og annar. Mitt barn
hefir ekki sama rétt til lífsins eins og barn ríku
konunnar. ’ ’
“Auðvitað ekki,” svaraði Mercedes.
“Þetta er nú samt það sem mitt fólk barð-
ist fyrir,” sagði Saxon og mintist nú þess, sem
hún hafði lært í barnaskólanum og sverðs föð-
ur síns.
“Þjóðræði — það er bara draumur heimskra
manna. Þjóðfrelsi er bara lýgi — nokkurs kon-
ar kynjalyf, til að halda dónunum í skefjum,
eins og trúarbrögðin hafa lengi verið látin gera.
Þegar þeir fóru eitthvað að kvarta um sín
erfiðu kjör, þá var þeim sagt frá fyrirheitna
landinu, sem var einhvers staðar ofan við ský-
in> °S Þar áttu þeir að njóta óútmálanlegrar
sælu, ef þeir væru nógu þolinmóðir og góðir.
Hinir vitru og ríku áttu að kveljast í eilífum
eldi. Þegar þetta dugði ekki lengur, þá komu
þessar frelsis og jafnréttis kenningar. En
hinir vitru sáu um það, að það var ekkert nema
fallegur draumur. Heimsins gæði tilheyra
þeim, sem vitrir eru. ”
“En þið eruð líka verkafólk,” sagði Saxon.
Gamla konan rétti úr sér og það kom þykkju-
svipur á hana.
“Eg? Eg tilheyrandi verkalýðnum? Það
getur verið, að það sé svo nú, en það er þá
vegna þess, að eg hefi verið óheppin í peninga-
sökum, og af því að eg er nú orðin gömul og
get ekki lengur unnið ást hinna hraustu og
djörfu, ungu manna. Þess vegna verð eg að
hafast við í þessum kofa hjá gamla Barry
Higgins , og búa mig undir dauðann. En eg er
fasdd og uppalin hjá höfðingjum og eg hefi lit-
ið niður á verkalýðinn alla mína æfi, og fært
mér í nyt heimsku heimskingjanna. T31 veizlu-
halda og víndrykkku hefi eg eytt svo miklu fé,
að það væri nóg til lífsframfæris öllum fjöl-
skyldunum í þessu nágrenni æfilangt. Dick
Golden og eg, það voru hans peningar, en eg
hefði getað haft þa, við töpuðum fjögur hundr-
uð þúsundum franka á einni viku í Monte
Carlo. Hann var Gyðingur, en hann var óspar
á peningunum. A Indlandi hafði eg svo dýra
gimsteina, að verð þeirra hefði verið nóg tií að
frelsa líf margra þúsunda af fólki, sem varð
hungurmorða rétt fyrir augunum á mér.”
“Þú sást fólkið deyja, og gerðir ekkert til
að hjálpa því?” sagði Saxon.
“Eg hélt gimsteinunum, en svo illa vildi til,
að, rússneskur herforingi, mesti dóni, stal þeim
frá mér áður en árið var úti.”
“En þú lézt fólkið deyja úr hungri,” sagði
Saxon aftur.
Þetta fólk var mesta rusl, rétt eins og
maðkar. Þeirra líf var alveg tilgangslaust.
Það má nú segja það sama um verkafólkið
hérna líka. Það bara vinnur eins og þrælar og
elur upp fleiri þræla handa þeim fáu, sem
hygnir eru og kunna að færa sér í nyt heimsku
fólksins.”
Saxon hepnaðist ekki að fá neinar viðun-
andi skýringar á þessu erfiða viðfangsefni, sem
fylti huga hennar. A fjarstæðum þessarar
gömlu konu var ekkert að græða. Saxon trúði
heldur ekki helmingnum af því, sem hún sagði
og hélt að það væri tilbúnar æfintýrasögur.
Eftir því, sem á vikuna leið, varð stríðið harð-
ara og illvígara, milli verkfallsmanna og járn-
brautarfélagsins. Willi kannaðist hreint og
beint við, að það væri sínum skilningi ofvaxið,
að sjá hverjar afleiðingarnar af þessu verk-
falli kynnu að verða. En honum þótti ekki ó-
lfklegt, að þær kymiu að verða mjög alvarleg-
ar fvrir verkamennina yfirleitt.
“Eg get ekki komið þessu fyrir mig,” sagði
hann við Saxon. “Þetta er orðið að einhverj-
um graut. Það er ekki ósvipað því, að fjöldi (
manna væri að fljúgast á í dimmu húsi, þar sem
ómögulegt er að sjá, hvað er að gerast. Nú er-
um við, keyrslumennimir, famir að tala um að
gera verkfall til að hjálpa þeim, sem vinna á
viðarverkstæðunum. Þeir hættu að vinna fyrir
viku, en það liafa aðrir menn verið teknir í
þeirra stað, flestra þeirra að minsta kosti. Ef
við höldum áfram að flytja efni að verksmiðj-
unum, og svo aftur frá þeim, þá er ómögulegt
að þessir menn geti unnið verkfallið.”
“En ekki datt þér í hug verkfall, þegar
þitt eigið kaup var lækkað,” sagði Saxon.
“Það voru engin tiltök þá, en nú höfum við
miklu öflugri félagsskap, og önnur verka-
mannafélög styðja okkur. En þetta er nú bara
umtal enn þá, en verði nokkuð af því að við
gerum verkfall, þá reynum við að fá kaupið
hækkað eins mikið eins og það var lækkað í
vetur.”
“Þetta er alt rotið og spilt,” sagði hann
einu sinni. “Allir eru ótrúir. Ef við gætum
aðeins komið okkur saman um að kjósa heiðar-
lega menn til að standa fyrir okkar málum—”
“En þar sem þú og Bert og Tom getið ó-
mögulega komið ykkur saman, hvernig má þá
búast við, að hinir allir geti það?” spurði
Saxon.
“Það veit eg ekki,” sagði Willi. “Það er
nóg til að gera mann ruglaðan, að hugsa um
þetta. En samt er það í raun og veru einfalt.
Ef maður gæti aðeins fengið heiðarlega og
vandaða stjórnmálamenn, þá mundi þetta alt
saman lagast. Heiðarlegir menn semja réttlát
lög og heiðarlegir menn framfylgja lögunum
réttilega og sanngjarnlega. Bert vill brjóta alt
og bramla, en Tom bara reykir pípuna sína og
lætur sig dreyma um jöfnuð og réttlæti ein-
hvem tíma, þegar allir greiða atkvæði eins og
hann. En þetta “einhverntíma” er ekki til
neins. Við viljum breytingar strax. Tom seg-
ir, að við fáum þær ekki fyrst um sinn, og Bert
segir að við fáum þær aldrei. Hvað getur mað-
ur gert, þegar öllum sýnist sitt hverjum? Líttu
á jafnaðarmennina. Þeir geta aldrei komið sér
saman og eru alt af að reka eínhverja úr félag-
inu. Þetta er alt mesta vitleysa og ráðaleysi
og eg veit ekki hvað eg á að hugsa, en það er
fast í huga mínum, að eitthvað þurfi að gera
nú strax. ”
Kvöldið eftir, þegar Willi kom heim úr vinn-
unni, vakti Saxon hjá honum föður óhyggj-
umar.
“Eg hefi verið að hugsa um þetta, Willi,”
sagði hún. “Bg er hraust og heilsugóð, svo
það ætti ekki að þurfa að kosta miklu til.
Martha 'Skelton er góð yfirsetukona. ”
Willi hristi höfuðið.
“Nei, það dugar ekki með nokkra móti,”
sagði hann. “Við skulum hafa Dr. Hentley.
Willi Murphy sækir hann alt af og lætur mikið
af honum. Hann er ágætur læknir.”
“Hún hjúkrar Maggie Donahue,” sagði
Saxon, “og það gengur alt ágætlega.”
“Það getur vel verið, en við sækjum læknir-
inn, engu að síður.”
“En læknirinn setur okkur tuttugu dali og
sVo heimtar hann, að eg hafi hjúkranarkonu
þar að auki. Martha Skelton gerði þetta alt
ein, og það kostaði svo miklu minna.”
Willi tók hana ástúðlega í fang sér, en sagði
henni greinilega, að nú vildi hann ráða.
“Hlustaðu á mig, litla, góða konan mín.
Mín fjölskylda á ekki að búa við það, sem lak-
ast er. Þú átt að muna það. Þú hefir nóg að
hugsa um, þar sem bamið er. Eg á að sjá um,
að þú fáir beztu hjúkran og læknishjálp, sem
hægt er, og eg á að leggja til peningana, sem
til þess þurfa. Það er ekkert til, sem er of gott
fyrir þig. Eg vil ekki hætta nokkrum sköpuð-
um hlut í þessu sambandi, ef eg get með nokkra
móti komist hjá því. Þú ert mér öllu öðra
meira virði. Peningamir era ekkert. Þú held-
ur kannske, að eg sé fyrst og fremst að hugsa
um drenginn. Eg er allan daginn að hugsa um
hann, og ef eg verð rekinn úr vinnunni, þá er
það hans skuld. Eg hlakka fjarskalega mikið
til að hann komi. En þú mátt trúa því, að þús-
und sinnum heldur vildi eg missa hann, heldur
en þig. Þú getur því skilið hvað þú ert mér.”
“Eg hafði alt af þá hugmynd, Saxon,” hélt
Willi áfram, “ að þegar piltur og stúlka giftu
sig, þá kæmu þau sér upp heimili, en eftir að
þau væra sezt þar að, þá þyrffu þau alt af að
vera að hugsa um, að láta samkomulgið vera
þolanlegt. Þetta er kannske ekki fjarri lagi,
hvað mörg önnur hjón snertir, en það á ekki
við okkur. Eg elska þig meira og meira með
hverjum deginum. Eg elska þig meira nú, held-
ur en eg gerði fyrir fimm mínútum, þegar eg
fór að talal við þig. Þú þarft ekki hjúkranar-
konu. Læknirinn kemur á hverjum degi og
María kemur og verður hjá þér allan daginn,
meðan eg er burtu. Það mundir þú gera fyrir
hana.”
Eftir því sem lengra leið fram, fann Saxon
meira og meira til móðurgleðinnar. Stundum
hafði hún að vísu æði miklar áhyggjur og kveið
fyrir því, sem í vændum var. En þegar þær
hugsanir liðu frá, varð gleðin aftur þeim mun
meiri.
Það sem olli henni langmestrar áhyggju, var
það atvinnuleysi og þar af leiðandi skortur,
sem verkfallinu fylgdi, og sem svo margir voru
nú riðnir við. Henni fanst að örbirgðin biði
nú svo að segja við hvers manns dyr. Henni
fanst enginn skilyja neitt í því, hvemig á þess-
um ósköpum stæði og sjálf vissi hún ekkert
hvað hún átti um það að hugsa.
“Fólk er alt af að tala um hvað mikið meira
sé nú gert, með öllum þessum vélakrafti, held-
ur en áður var gert með gamla laginu og hvern-
ig stendur þá á því, að við fáum ekki meira
fyrir vinnuna?” sagði hún einu sinni við Tom
bróður sinn.
“Þetta líkar mér að heyra,” svarað Tom;
“þú mundir ekki verða lengi að skilja kenn-
ingar jafnaðarmanna.”
En iSaxon fanst að einhver breyting þyrfti
að verða strax.
“Hvað lengi hefir þú verið jafnaðarmað-
ur?” spurði hún.
“Átta ár,” svaraði Tom.
“Og þið hafið ekkert komist enn.”
“En við komust það, — einhvem tíma.”
“Þú verður víst löngu dauður, áður en það
skeður. ’ ’
Já, það er eg hræddur um. Þetta gengur
alt seint.”
Hún sagði ekki meira. Henni duldist ekki
raunasvipurinn á andliti bróður síns, og hvar
sem á Tom var litið, bar hann það með sér, að
hann var þreyttur og mæddur. Alt þetta
fanst henni bera þess ljósan vott, að hann
hefði notið lítils af þeim glæsi-hugmyndum,
er hann lét sig dreyma um.
IX. KAPITULI.
Það byrjaði með hægð, eins og margt ann-
að, sem hefir stórkostlegar og illar afleiðingar.
Böm á öllum aldri voru að leika sér á strætinu
og Saxon sat við gluggann, sem að strætinu
vissi, og var að horfa á þau, og hún var að
láta sig dreyma sína dagdrauma um barnið,
sem hún sjálf mundi nú bráðum eignast. Sólin
skein í heiði, en það var ofurlítil hafræna, sem
gerði loftið kaldara og þægilegra. Einn krakk-
inn benti í þá átt, þar sem mætast Pine stræti
og sjöunda stræti. Bömin hættu alt í einu að
leika sér og öll störðu þau í þessa átt. Þau
skiftust í flokka, eldri drengirnir, þetta tíu til
tólf ára, vora sér, en eldri stúlkumar litu eftir
litlu börnunum og annað hvort leiddu þau eða
tóku þau í fang sér og báru þau.
Saxon gat ekki séð, hvað eiginlega var um
að vera, en hún gat sér til um það, þegar hún
sá drengina tína upp steina og hlaupa með
þá inn í sundin milli húsanna. Litlu drengim-
ir reyndu eins og þeir bezt gátu, að fara að
dæmi hinna stærri. Stúlkurnar fóra með litlu
bömin inn fyrir girðingarnar og oftast upp að
húsdyranum. Öll hurfu þau af strætinu á svip-
stundu, en allstaðar vora gluggatjöldin dregin
til hliðar og innan við gluggana mátti sjá mörg
andlit, sem gægðust út á strætið. Innan skamms
heyrði Saxon töluverðan hávaða, ekki allfjarri,
en enn þá gat hún ekki séð neitt nýstárlegt, og
hún fór að hugsa um það, sem gamla Mercedes
Higgins hafði sagt: “Þeir era eins og hund-
ar, sem rífast um bein. Vinnan er beinið.”
Hávaðinn færðist nær og út um gluggann
gat Saxon séð eina tólf verkfallsbrjóta, eða svo,
koma niður gangstéttina, hennar megin á stræt-
inu, og álíka marga lögreglumenn, sem voru að
reyna að gæta þeirra. En á eftir þeim komu
^ sjálfsagt fjöratíu og fimm til hundrað verk-
fallsmenn, sem hrópuðu til þeirra öll þau ó-
kvæðisorð, sem þeir kunnu.
Saxon varð afar mikið um, að horfa á þessa
sjón, en stilti sig þó sem bezt hún gat, því hún
vissi, að það var henni nauðsyn. Það varð
frekar til að stilla skapsmuni hennar heldur en
hitt, að hún sá Mercedes Higgins koma út úr
sínu húsi með stól, sem hún settist á rétt fram-
an við húsdymar, og horfði svo á það sem fram
fór, með mestu stillingu.
Lögreglumennirnir vora út búnir með bar-
efli og skammbyssur. Verkfallsmenn sýndust
ekki hafa annan ásetning, en að elta þessa verk-
fallsbrjóta og þá, sem vora að gæta þeirra, og
erta þá og hræða, og í þetta skiftið varð það
hlutskifti barnanna, að hefja bardagann. tTr
sundi milli tveggja húsa, hinu megin við stræt-
ið, hófu þau alt í einu grjótkast mikið. Flestir
steinamir lentu á miðju strætinu og náðu ekki
nærri því þangað, sem þeim var ætlað, en einn
steinninn lenti þó á höfði eins af óvinum verk-
fallsmanna. Maðurinn var ekki nema svo sem
tuttugu fet frá Saxon, þegar þetta vildi til.
Hann riðaði við og um leið og hann þurkaði
blóðið úr augunum með annari hendinni, greip
hann skammbyssu með hinni og skaut þvert
vfir strætið; skotið lenti inn í húsið, sem þar
stóð gagnvart þeim. Einn af gæzlumönnunum
greip um hendina á manninum og dró hann
með sér til að varna því, að hann gæti skotið
fleiri skotum. Rétt í þessu kom önnur grjót-
hríð úr sundinu milli hússins sem Saxon bjó í
og þess, sem Maggie Donahue átti heima í.
Verkfallsbrjótamir og þeir, sem vora að
gæta þeirra, námu staðar, tóku ppp skamm-
byssur sínar og bjuggust alvarlega til vamar.
Saxon virtust þetta harðlegir náungar og hún
bjóst ekki við neinu góðu af þeirra hendi. Rosk-
inn maður, sem sjáanlega var foringi þeirra,
tók af sér linan flókahatt, sem hann hafði á
höfðinu, og þurkaði svitann af skallanum á sér.
Hann var stór maður og feitur, og leit út eins
og hann ætti nóg með sjálfan sig. Hann var að
reykja vindil og það var storknaður tóbakslög-
ur í skegginu á honum. Hann var lotinn í herð-
um og Saxon tók eftir því, að það var væra á
treyjukraganum hans.
Einn af mönnunum benti á eitthvað á stræt-
inu og margir litu þangað og hlógu. Það, sem
þar var að sjá, var fjögra ára drenghnokki, sem
Mrs. Olsen átti. Hann hafði einhvem veginn
sloppið frá mölmmu sinni og kom nú vagandi
í áttina til óvinanna með svo stóran stein milli
handanna, að það gerði lítið betur en að hann
gæti borið hann. Það leyndi sér ekki, að hann
var reiðuU og hugðist að vinna óvinunum mik-
ið tjón, og lét út úr sér öll þau blótsyrði, sem
hann kunni. Mennimir hlógu að honum, og við
það varð hann enn reiðari, því hann fann að
þeir gerðu lítið úr honum. Hann gekk nær
'Saxon sá þetta, og hún sá Mrs. Olsen koma
hlaupandi eftir baminu. Hún heyrði hvert
skotið eftir annað úr þeirri áttinni, sem verk-
fallsmenn voru og dró það athygli hennar að
þeim. Þeir voru nú rétt utan við gluggann
hennar. Hún heyrði einn þéirra formæla ó-
skaplega og hún sá, að vinstri handleggurinn á
honum hékk máttlaus niður með síðunni og það
blæddi úr handleggnum. Hún vissi, að hún
átti ekki að horfa á þetta, en hún mintist bar-
daga sagnanna, er hún hafði heyrt af forfeðr-
um sínum, sem henni hfði alt af þótt mikið til
koma, og hún var ekki kjarkminni en aðrar
konur, að hún hélt. 1 öllum ósköpunum, sem á
gengu úti á strætinu, gleymdi hún sínu eigin
barai, í svipinn. Hún gleymdi líka verkfalls-
mönnunum og', öllu öðra og öll athygli hennar
dróst að fyrirliðanum feita og stóra, sem ekki
tók út úr sér vindilinn, þó hann berðist við of-
urefli. Einhvern veginn hafði viljað svo til,
að hálsinn á honum hafði lent á milli rimlanna
í girðingunni framan við húsið, þannig, að
höfuðið var fyrir innan, en búkurinn allur fyr-
ir utan girðinguna. Þarna hékk hann, og hnén
náðu ekki alveg niður að jörðu. Hatturinn hafði
dottið af honum og sólin skein á skallann og
vindillinn var líka farinn. Hún sá hann líta
til sín. Henni fanst þetta óendanlega skrítileg
sjón, þó hún vissi að manninum hlaut að líða
afar illa.
Saxon horfði á þetta ofurlitla stund, en þá
heyrði hún að Bert var þar kominn og lét eitt-
hvað til sín taka. Hann hljóp eftir gangstétt-
inni framan við húsið og hrópaði eggjunarorð
til félaga sinna, sem komu á eftir honum.
I vinstri hendinni hélt hann á barefli, en á
skammbyssu í þeirri hægri, sem ekkert skot var
þó í. Ait í éinu misti hann bareflið og hálf-
sneri sér við, þannig, að Saxon sá beint framan
í hann. Hann var sjáanlega að missa máttinn
og hníga niður, en rétti þó úr sér og kastaði
skammbyssunni framan í einn af óvinunum,
sem sneri á móti honum. Svo dró úr honum
máttinn og hann hneig niður, þó hann tæki á
öllu viljaþreki sínu til að halda sér uppi. Fé-
lagar hans hlupu fram hjá honum.
Nú hófst voðalegur bardagi. Þeir, sem á
undanhaldinu vora, veittu viðnám, og börðust
eins og óðir menn, þó þeiT hefðu ekki við því
ofurefli, sem á móti var. Bareflin vora á lofti,
skotin riðu af og grjótið var óspart notað til
sóknar og vamar. Saxon sá Frank Davis, sem
hún vissi að var einn af vinum Berts og sem
hún vissi líka að var ekki fyrir löngu giftur og
átti fárra mánaða gamalt bam, standa rétt hjá
einum mótstöðumanninum og skjóta á hami
miðjan með skammbyssu, sem hann hélt á í
hendinni. Hún heyrði þarna ljótara orðbragð,
heldur en hún hafði nokkurn tíma áður heyrt á
æfi sinni, og hún heyrði angistarvein helsærðra
og deyjandi manna. Mercedes hafði rétt að
mæla. Þetta vora ekki menn, heldur villidýr,
sem hnakkrifust og flugust á út af ætinu og
jafnvel drápu hver annan út af því.
Hvað fegin, sem Saxon hefði viljað, gat
hún nú ekki hreyft sig frá glugganum, eða hætt
að horfa á þetta. Það var eins og allur máttur
væri af henni dreginn. Annað hvort hugsaði
hún ekki, eða hún réði ekki við hvað hún hugsi-
aði. Hún bara horfði á það, sem fram fór úti
á sitrætinu og henni fanst það ekki ósvipað kvik-
myndum, sem bæra svo hratt fyrir augað, að
ómögulegt væri að gera sér Ijósa grein fvrir
þeim. Hún sá mann á hnjánum, sem bað um
vægð, vera barinn miskunnarlaust í andlitið.
Þegar hann reyndi að forða sér, skaut sami
maðurinn á hann hvað eftir annað, og það var
eins og hann tæki það alls ekki nærri sér. Sax-
on þekti manninn, sem skaut; hann hét Chester
Johnson. Hún hafði dansað við hann, áður en
hún giftist, og henni hafði aldrei dottið í hug,
að hann gerði nokkram manni mein. Hvernig
gat þetta verið sami maðurinn?
Hún leit aftur á fyrirliðann, sem enn hékk
fastur milli rimlanna í girðingunni. Hann
hafði aðra hendina lausa, og með henni hafði
hann náð í skammbyssu úr vasa sínum, og með
henni skaut hann á Chester. Hún hljóðaði upp
yfir sig og Chester leit til hennar, og um leið
datt hann niður.
MALDEN ELEVATOR
Kinn iiHiiED
Stjórn&rleyfi og fi.byrgO. ABalakrlfetofa: Grain Eichange, Wlnnlpag
Stocks - Bonds - Mines - Grains
Vér höfum akrifstofur 1 öllum helztu borgum 1 Veatur-Canada, og
einka almasamband viö alla hvoltl- og stockmarkaöi og bJóQum þvl vlB-
aklftavinum vorum hina beztu afgrelQalu. Hveltlkaup fyrir aOra eru
höndluO meO sömu v&rfernl og hyggindum, eina og atocka og bonda.
LeitlO upplýainga hjá hvaOa banka aem er.
KOMIST 1 SAMBAND VIÐ RAÐSMANN VORN A pEIRRl
SKRIFSTOFU. SEM NÆST YÐUR ER.
Wlnnlpeg
Reglna
Mooae Jaw
Swlft Current
Saskatoon
Calgary
Brandon
Roaetown
Gull Lake
Aaainibola
Herbert
Weyburn
Biggar
Indian Head
Prince Albert
Tofleld
Edmonton
Kerrobert
Til aO vera visa, skrlflO á yOar Bllla of ladlng: "Advlae Malden
Elevator Company, Llmlted, Graln Ezchange, Winnlpeg."