Lögberg - 27.06.1929, Qupperneq 3

LÖGBERG FTMTUDAGINN 27. JÚNÍ 1929.
Bls. 3.

SOLSKIN
r
o
0
>Of~~~>OC!T>a<—>nr—%ft<...%«><■ sn<--Vfw--vn<" -vrw——'fw >n.-->or
Proíessional Cards
o o
^-->o<->oc=3oao.->oc^_>oczzz>oci=>o^^oczzz>oczi30c^z3oc^z>oc^>ocz^3oczil3oc:_z>odJ
ÆFILOK BRANDS STERKA.
(Þjóðtrú og þjóðsagnir.)
I.
Ótrvg er leiðin:
opnar hraungjár
íl>æjar milli
og beitarhúsa;
ýmsir hafa þar
áður og síðan
fírar fræknlegir
fengið hana.------
Þorláksdags var komið kveldið
kuldalega grafarhljóða.
Huldi bláa himinveldið
hríðarfok og rökkurmóða.
ömurlegt var einum manni
úti að vera nú frá ranni.
Frá beitarhúsum bvrgðum gengur
Brandur örugt heim á leið.
Þangað liggur sterkur strengur,
sterkari en sorg og neyð,
sterkari en banans bönd,
brugðin traust af drottins hönd.
Áfram, áfram! Ljós er leiðin,
lo,gns þó mvrkt sé drífu-fjúk.
Heima föstnuð faldaheiðin,
fellir tár af ótta sjúk;
unga soninn sveipar arm’,
sofandi við hlýjan barm.
í fjarlægð heyris firna más,
með fóa þungum gný.
En Brandur vill ei bregða’ á rás
— hann bíður efirt því,
sem óðum færist nær og nær,
í náttmyrkrinu’ og tryldan hlær.
Upp hann göjig-u reku reiðir
ramlega ])á með liöndum tvæim,
heiftarþung og hörð svo greiðir
höggin klettavætti þeim,
er ásaikir með illsku-])rótt,
einan hann um fjúkanótt.
En það var líkt sem með lurki stein
hann lemdi’, eins og frekasf þyldi,
því sviplega rekan sundur hvein,
— þá sá liann Brandur og skildi,
hvað þetta sinn verða vildi.
Nú taka þeir saman.
Nú gránar gaman
og greipum er læst
í ]>að, sem er næst,
Leift er ei afli í örlaga-skafli,
en ójafnir leikar í þessu tafli.
Hann Brandur er fimur,
en foratið rymur
og fella vill liann,
en það ei kann.
Á svæðið auða,
í sárstraumnum rauða,
er sótt og varist um líf og dauða.
Loks skilja þeir og hvor heldur l;eim,
en hjörtun dáin í báðum þeim,
þótt örlítið bærist þau bæði.
Annað hjartað af ást er bjart,
en annaþ ag grimd og morðfíkn svart.
— Elska og grimd! Það var gaman,
að göturnar lágu’ ekki sæman,
því fjarskylt er ykkar æði.
En inni er fólkið svo eyði-hljótt,
sem alls eigi gegnir furðu,
]>ví fjármanninn vantar þá fjúka-nótt
og flestra er gtunur að tröll hafi’ ’ann sótt.
Slíks dæmi þar áður urðu. —
Svm gengur til rekkna hin dapra drótt
og draummyndir tekur að skoða,
en unnustu Brands var þó ekki rótt,
svo upp liún stendur og kheðist liljótt
og — hugsar um vdn sinn í voða.
Hún Randeiður vakir með vota brá
og vinar síns eina'sta bíður.
Hún hlustar, hvort til ’ans ei heyrist—þá.
sem hrísla hún titrar af kvíða’ og þrá.
Hinn langi tími svo líður.---
Hún hlustar, og loksins heyrist þá,
som hægt sé að dyrum barið.
En engan mann er þó úti að’ sjá.
Hið unga negg sitt ’ún heyrði slá
af sárhörðu sorginni marið.
Svo lokar ’ún hurðu, en heyrist á ný,
sem hóglega marri í snænum
og þrýstist eitthvað eins þungt og blý
að þili með kynlega dimmum gný.
Hún lokurnar lokkar frá bænum.
Sem logbrend ’ún hurðinni ljúka uppp vann
og leit út í myrkrið og snjáinn:
“Æ, skyldi’ eg nú líta þann eina’ er eg ann?
ó, algóði Drottinn minn! — Þarna er hann
þá kominn og dauðvona—dáinn!”
Hún grípur liendinni’ í hjartastað
og horfir á ástvininn dauða —
og andlitið hans svo afmyndað,
að ódæmi voru að líta á það,
og drifið af dreyranum rauða.
I
Svo gekk hún til bónda með grátna brá
og glampa í augunum köldum.
‘ ‘ Hér vinnumann þiim, ’ ’ hún mælti þá,
“af meinvættum drepinn nú skaltu sjá,
og það er af þínum völdum.”
N
“Því hefðirðu leitað hans, veit eg það víst,
nú væri’ hann ei fölur og dáinn.
Af lvddum og Greymennum lán aldrei
hlvzt, —
en langvinirnir ]>eir bregðast sízt,
né hræðast þeir Iíel eða snjáinn.” —
En húsbóndinn mælti’ ekki einasta orð,
hann óðara stóð upp og klæddist.
Hann kendi sér nokkuð um kappans morð
og kinnroða bar fvrir hringastorð
og hgna í sorginni hræddist.
Andans rauna-rökkur byrgði
Randeiðar gleðisól í heiði,
Brand hún alla æfi syrgði
og andast nam á bezta skeiði.
Hetja trygg og hrein í lundu
liún vrar alt að dauðastundu.
Jón Örn Jónsson—Burknar.
LAGFÓTA.
(Smásaga.)
I.
Þó komið væri í sjöttu viku sumars, vTar samt
enn kalt og hráslagalegt. Norðannæðingar, næt-
urfrost og krapaskúrir gengu berserksgang um
alt, og bönnuðu “eldgömlu tsafold“ að færast
í sumarskrúðann.
t fjöllunum voru miklar fannbreiður, sem
ekki voiu teknar upp. Hingað og ])angað stóðu
hæðir upp úr snjónum. Niðri á slétunni var að
vísu ekki álitlegt, hvað gróður snerti, en- ])að
var þó mikill munur að eiga þar heima, heldur
en uppi í fjöllum. Voru þá engar verur, sem
þurftu að gera sér að góðu að hýrast upppi í
snjónum og hinum nöpru norðanhríðum?
Jú — lágfóta litla þurfti að gera sér það að
góðu. Hún var hrædd um það, að mennirnir
fyndu frekar bústað sinn niðri í hlíðunum,
heldur en uppi í fjalli; og henni fanst það
skylda sín, að reisa ]>ar bygð og bú, sem börnin
hennar væru óhultari fyrir mönnunum. Hún
vissi, hvað þeirra 'beið, ef mennirnir klófestu
þau og hana hrvlti við því. —
Hún vildi þola vos og kulda, til l)ess að sjá
börnum sínum borgið, og þess vegna reisti hún
bvgð og bjó sér bú, í stórgrýtisurð lengst uppi
í Felli; — þar fæddi hún börn sin, sex að tölu.
Hún annaðist börnin með þeirri nákvæmni,
se mmæðrum einum er tamt. Hún svaf hjá
þeim og drevmdi ])á allskonar æfintýradrauma.
Iiún hafði yndi af ærslum þeirra O'g ólátum, en
þaggaði niður í þeim, ef henni fanst þau hafa
of hátt um sig. Hún gat ekki til þess hugsað,
að það ætti fyrir þeim að liggja, að lenda í
mannahöndum; en ef ]>að kæmi fyrir, ])á ósk-
aði lnin eftir ])ví að vera þeim samferða. Hún
sá þeim fyrir fæðu, og reyndi ætíð að vera svo
fljót í ferðum, að þeim Íeiddist ekki, að bíða
eftir henni. Hún vTar líka alt af hrædd um, að
yfir þeim mundi vofa einhver hætta, og vildi
þvTí vera nærstödd, ef hún gæti eitthvað hjálpað
þeim. Hún var værndari þeirra fyrir allri
hættu. Hún þekti móðurskylduna, og sýndi
það í verkinu.
II.
ísland.var komið f sumarbúninginn sinn.
Sauðféð dreifði sér um fjöllin, og v7arð fegið
frelsinu, þá loksins það fékk það.
Lágfóta litla var hin ánægðasta. Hún var
farin að vTona, að allar vonir sínar myndu ræt-
ast. Dag einn svaf hún í bæli sínu hjá börnun-
um. Alt í einu reis hún upp til hálfs. Hjart-
að hætti sem snöggvast að slá. — Var það
draumur eða virkileiki? Henni hafði heyrst
vera egngið fyrir utan munnanna.
Það var ekki draumur. Hún lievrði glögt
ýlfur í hundi og traðk í manni líti fyrir.
Alllar sóbjörtu vonirnar hennar hrundu í
einum svip. Hún og börnin hennar voru fallin
í hendur mannanna. Ekkert undanfæri! —.
Ekkert hægt að gera, til að bjarga sér og
bömunum. —Dauði. — “ Vesalings, vesalings
börnin mín!” Hún lagðist fyrir, lagði aftur
aug-un og stundi þungan.
Alt í einu var steini kastað í grenismunnunna
svo ómögulegt var að komast þar út. Síðan
var alt kyrt og hljótt.
Lágfóta reisti upp höfuðið og þefaði. “Bara
að maðurinn eða mennirnir væra farnir, ” hugs-
aði hún. “Þá gæti eg enn þá 'bjargað börnun-
um mínum. ”
'Skömmu seinna var hún komin af stað, með
öll börnin sín, og hraðaði sér sem mest hún gat
frá þessum óheilla 'stað. Hún vissi, að hraun-
ið var orðið svo autt að það mátti víða fá sér
holu þar.
Hún var orðin dauðþreytt, þegar hún loks-
ins lagðist til hvTíldar í nýja heimkvnninu sínu.
En hún fann ekki til þess. Gleðin vfir þveí, að
vera búin að forða böraunum frá hættunni, var
svo mikil, að hún fann ekki til þreytu. Svo
sofnaði hún hjá börnunum sínum, og svaf vært,
því að nú þurfti liún eki að óttast, að menn færu
að heimsækja hana.
III.
Það vrar 'komið kvTöld. Heim að bænum á
Ilraunum gengu gengu tveir menn með mal-
poka á baki og byssu um öxl. Hundarnir
hlupu upp geltandi, ]>egar þeir urðu vTarir við
komumenn, en ]>ögnuðu skjótt og flögruðu upp
um mennina ofur kunnuglega.
Um leið og komumenn komu heim á hlað, kom
maður út. — Það var bóndinn. —
“Nú hefir lágfóta litla orðið ykkur snjall-
ari,” sagði hann brosandi.
“Já,” sagði annar maðurinn, um leið og
bann tók af sér byssuna. Hún hefir komist út
um munna, sem eg tók ekkert. eftir, og svo var
hún öll á bak og burt, þegar vTið komum á gern-
ið. Við leituðum mikið að henni, en gátum
hvergi fundið hana. “En — við erum ekki
hættir að leita hennar. Við förum aftur og
aftur, þangað til við finnum hana.” —
“Veslings litla dýrið liefir fært sér í nvt
bjánaskap þinn, sonur minn,” sagði bóndi.
“Við skulurn lofa henni að vera í friði með
börnin sín, fvrst liún slapp. Ef alt er atliug-
að, þá sjáum vTið ]>að, að hún hefir ekkert til
saka unnið í vmr. Hún hefir fætt krakkana á
fuglum, en látið sauðféð okkar í friði. En samt
viljum við ná af henni lífinu og yrðlingum
hennar. Það sýnir berlega, að við mennirnir
erum blóðþvrstir og ranglátir. — Við skulum
nú lofa lágfótu og skvlduliði hennar að vera í
friði, á meðan hún gjörir fénu okkar ekkert
mein. Við erum kallaðir siðaðir menn, svto að
við verðum að sýna ])að í einhverju, að það sé
satt.”
Veiðimennirnir kinkuðu kolli til samþykk-
is. Síðan gengu þeir allir þegjandi inn.
En — lágfóta lék við -börnin sín, færði þeim
mat eins og fyr; og hlakkaði til þeirrar stund-
ar, er þau gætu farið að sjá fyrir sér sjálf. Og
sú stund var ekki langt í burtu.
Sign.rjón Jónsson,
—Dýrav. Þorgeirsstöðum, A-Skaft.
ÍIANN SÖNG EKKI FRAMAR.
Einu sinni var drengur í vist hjá slæmum
húsbónda; hann hafði alt, sem heyrði Guðs ríki
til. Drengurinn \Tar löngum að svmgja. söngva
um Jesú og ættjörðina sína úr Söngbók æsk-
unnar. Húsbónda hans var meinilla vdð þetta
og hugsaði með mér: ‘ ‘ Það vildi eg, að eg gæti
fundið eitthvert ráð til að fá hann til að hætta
þessu 'SÖngli. Honurn hugkvæmdist ]>á, að
leggja gullpening þar, sem hann var fyrir allra
sjónum og hugsaði með sér: “Ef eg get feng-
ið drenginn til að grípa peningana, ])á missir
hann góðu og glöðu samvizkuna og þá er hann
þegar búinn að syngja síðasta vTersið.”
Og drenginn bar þar að, sem peningurinn
ló. Það var um hádegisleytið, ])egar liúsbóndi
hans var að hvíla sig. Drengurinn sá pening-
inn og lét sér svo ótal margt f hug koma, .sem
hann gæti fengið fvrir hann. Og liann greip
hann — en hann söng ekki framar. — Gleðin í
Drotni — liin góða samvizka — \Tar vikin frá
honum.
“Við freistin.gum gæt þín og falli þig ver,
því freisting hver unnin til sigurs þig ber,
gakik öruggur rakleitt mót ástríðuher,
en ætíð haf Jesúm í verki með þér.”
— Heimilisblaðið.
LÍF OG IIEILSA.
Líkamsæfingar, iðkaðar á réttan hátt, eru
öruggasta meðalið við megurð og of mikilli
fitu. Því má ekki gleyma, að hinar daglegu
hreyfingar eiga að vera áframhald af leikfim-
isæfingum, en með því læra menn ósjálfrátt að
ganga og anda á réttan liátt, og er það mjög
þýðingarmikið til þess að varðveita fegurð og
heilbrigði. Fyrirmynd fegurðarinnar er gríska
fegurðarmyndin, sem þrátt fyrir dutlunga
tízkunnar, stendur ávalt, sem hámark líkam-
legrar fegurðar.
Til þess að anda á réttan hátt, er fvrst og
fremst nauðsvnlegt að bera sig rétt. Líkam-
inn á að vera beinn, brjóstið út og limaburður
óþvingaður, léttúr og mjúkur. Jafnvel hið
dýrasta skart nýtur sín ekki ef kvenmaðurinn,
sem ber það, er bogin og göngulagið óstöðugt
eða trítlandi. Skrefin eiga að vera í samræmi
við hæðina, en hvorki of löng eða of stutt.
Ágætt ráð til að öðlast beinan vöxt og eðli-
legan limaburð, er að rétta sig upp að hurð,
þannig, að lmakki, herðar og olnbogar, bak og
lófar snerti hurðina. Þessi ágæta æfing á að
endurtakast þrisvar á dag; morgnana, miðdag
og kvöld, einlaim á uppvaxtarárunum. í byr.i-
un verður dálítið erfitt að lialda þessum stell-
ingum lengur en svo sem hálfa mínútu, en und-
ir eins og mögulegt er, á að halda þeim að
minsta kosti eina eða tvær mínútur.
Meða því að ganga beinn og anda djúpt,
gengur brjóstið út og bakið verður beint, blóð-
ið fær nægilegt súrefni og lungun verða hraust.
—Heimilsblaðið.
Esóp og asninn.
Asninn sagði við grísika dæmisöguskáldið,
Esóp:
“Þegar þú segir sögur af mér í næsta sinn,
DR. B. J. BRANDSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
PHONB: 21 834
Office tlmar: 2—3
Heimili 776 Victor St.
Phone: 27 122
Winnipeg, Manitoba.
______ •
DR O. BJORNSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
PHONE: 21 834
Office tlmar: 2—3
Heimlll: 764 Victor St.,
Phone: 27 586
Winnipeg, Manitoba.
DR. B. H. OLSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
PHONE: 21 834
Office Hours: 3—5
Heimill: 921 Sherburn St.
Winnipeg, Manitoba.
DR. J. STEFANSSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
PHONE: 21 834
Stundar augna, eyrna nef og
kverka sjúkdöma.—Er aS hitta
kl. 10-12 f. h. og 2-5 e. h.
Heimlll: 373 River Ave.
Tals.: 42 691
DR. A„ BLONDAL
Medical Arts Bldg.
Stundar sérstaklega kvenna og
barna sjúkdöma.
Er aS hitta frá kl. 10-12 f. h.
og 3—5 e. h.
Office Phone: 22 296
Heimili: 806 Vlctor St.
Slmi: 28 180
Dr. Kr. J. Austmann,
Wynyard, Sask.
J. J. SWANSON & CO.
limited
601 Paris Bldg. Winnipeg
Fasteignasalar. Leigja hús.
Útvega peningalán og elds-
ábyrgð af öllu tagi.
Phone 26 349
Residence Office
Phone 24 206 Phone 24 963
E. G. BALDWINSON, LL.B.
íslenzkur lögfræðingur
708 Mining Exchange
356 Main St. Winnipeg
DR S. J. JÓHANNESSON
stundar lækningar
og yfirsetur.
Til viðtals kl. 11 f.h. til 4 e.h.
og frá 6—8 að kveldinu.
Sherbum St. 532 Sími 30 877
G. W. MAGNUSSON
Nuddlæknir.
609 Maryland Street
(Þriðja hús norðan við Sarg.)
PHONE: 88 072
Viðtalstími: kl. J.0—11 f. h.
og kl. 3—5 d. h.
DRS. H. R. & H- W. TWEED
Tannlæknar.
406 Standard Bank Bldg.
Cor. Portage Ave. og Smith St.
Phone 26 545. Winnipeg
i
SIMPS0N TRANSFER
Vorxla með egg-á-dsg hansnafötur.
Annast elnnig um allar tegundlr
flutninga.
681 Arlington St., Winnipeg
THOMAS H. JOHNSON
H. A. BERGMAN
!aL lögfræðlngar.
Staifatofa: Room 811 McArthor
BuUdlng, Portage Ave.
P.O. Box 1656
Phonea: 26 84» og 26 646
LINDAL, BUHR & STEFÁNSON
lalenzkir lögfræðingar.
356 Main St. Tala.: 24 963
pelr hafa einnlg akrifatofur aS
Lundar, Riverton, Oimli og Ptney
og eru bar aS hitta & eftirfylgj-
andi tlmum:
Lundar: Fyrsta miSvikudag,
Riverton: Fyrsta fimtudag,
Gimli: Fyrerta miC vikudag,
Piney: PriSja föstudag
I hverrjum mánuSi
J. Rsgnar Johnson,
B.A., LL.B., LL.M. (Harv.)
tslenzkur lögmaður.
Rosewear, Rutherford, Mcln-*
tosh & Johnson.
910-911 Electric Railw. Cmbrs.
Winnipeg, Canada
Sími: 23 082 i Jeima: 71 753
Cable Address: Roscum
JOSEPH T. THORSON
ísl. lögfræðingur
Scarth, Guild & Thorson,
Skrifstofa: 308 Great West
Permanent Building
Main St. south of Portage
Phone: 22 768
G. S. THORVALDSON,
B.A., LL.B.
Lögfræðingur
Skrfstofa: 702 Confederation
Life Building
Main St. gegnt City Hall
Phone: 24 587
A. C. JOHNSON
607 Confederatlon Life SM*
WINNIPEG
Annast um fasteignir manna. Tek-
ur aS sér að ávaxta sparifé fölks.
Selur eldsábyrgS og bifreiSa ábyrgS-
Ir. Skriflegum fyrirspurnum svaraS
aamstundls.
Skrifstofusími: 24 263
Heimasími: 33 328 i
____ - »
A. S. BARDAL
840 Sherbrooke Su
Selur likkistur og annast um Ot-
faxir. Allur útbúnaður sá beaOL
Ennfrsmur selur hann illntnoir
minnisvarSa og legateina.
Skrifstofu tals. 86 607
Helxnllia Tals.: *8 *0*
ALLAR TEGUNDIR FLUTN-
INGA.
Nú er veturinn genginn í garð,
og ættuð þér því að leita til mín,
þegar þér þurfið á kolum og
við að halda.
JAKOB F. BJARNASON
668 Alverstone. Sími 71 898
ÍSLENZKIR FASTEIGNA-
SALAR
Undirritaðir selja hús og lóðir
og leigja út ágæt hús og íbúðir,
hvar sem vera vill í bænum.
Annast enn fremur um allskon-
ar tryggingar (Insurance) oa
veita fljóta og lipra afgreiðslu
ODDSON og AUSTMANN
521 Somerset Bldg. Sími 24 664
Dr. C. H. VR0MAN
Tannljeknir
605 Boyd Bullding Phone 3* 171
WINNIPEG.
ÞJOÐLEGASTA
Kafíi- og Mat-söluhú*ií
sem þeesi borg beflr nokkurn tima
haft lnnan vébanda slnna.
Fyrirtaks máltlClr. skyr, pönnu-
kökui, rullupyflsa og þjöSr»knl»-
kaffi. — Utanbæjarœenn fá •*.
ávalv fyrst hresslngu á
WGVBL CAFE, 6»2 Sargent Are
Stml: B-3197.
Rooney Stevena. etgandi.
þá vildi eg biðja þig að láta mig segja eitthvað
sikynsamlegt og viturlegt.”
“Láta þig segja eitthvað skynsamlegt! ”
mælti Esóp; “hvernig ætli það færi? Menn
mundu segja, að eg væri asninn, en þii siðafræð-
arinn.” — Stgr. Th. þýddi.