Lögberg - 27.06.1929, Síða 7

LÖGBERG FIMTUDAGINN 27. JÚNÍ 1929.
B1&. 7.
Eftirmæli
Mér finst það sjálfsögð skylda
niín, eftir 42 ára ágæta samveru
og samvinnu, að minnast í fáum
orðum vinar míns Helga Árna-
sonar, sem burtkallaðist 16. janú-
nn s. 1. og jarðsunginn var þ. 22.
s. m. af séra Jónasi A. Sigurðs-
syni frá Selkirk, Man., og vil eg
biðja ritstjóra Lögbergs svo vel
gera að birta línur þessar í sínu
beiðraða blaði.
Helgi Árnason var fæddur 2.
september 1847, sonur Árna Ól-
afssonar og Gróu Bjarnadóttur,
hjóna á Steinkrossi á Rangárvöll-
um- Hjá foreldrum sínum ólst
hann upp. Lézt faðir hans 1858,
en móðir hans giftist aftur 1861,
Guðm. Sigurðssyni, ættuðum úr
Hrunamannahreppi. Árið 1861
réðst Helgi í vist að Reiðarvatni,
BI Böðvars Tómassonar, og var
Þar í 9 ár. Síðan var hann 4 ár á
Kornbrekkum.
Kona Helga var Guðrún Jóns-
dóttir, Tómassonar, og Rannveig-
ar Þ°rvarðsdóttur, hjóna á Upp-
's°lum í Hvolhreppi. Árið 186( fór
h'ún frá foreldrum sínum að Reið-
árvatni í Rangárvallasýslu, til
föðurbróður síns, sem áður er
oefndur, og var þar í þrettán ár.
Vonð 1877 byrjuðu þau Helgi 0g
Guðrún, að eiga með sig sjálf, í
nusmensku í Auðsholti, í ölfusi,
?g voru eitt ár, en annað ár voru
Pau í Króki í Arnarbælishverfi ■
Paðan fluttu þau að Hvammi í
Olfusi og bjuggu þar sjö ár. Þau
oyrjuðu búskap með litlum efnum
Sem fóru þó batnandi.
Um vorið 1886 réðu þau af ~að
ara vestur um haf, 0? Jeita f.
" ar Sem fleiri- Eftir 'hafa
u 1 m€ln Part af Hfandi og dauð-
um munum, var haldið til Reykja-
1 . r um borð farið 4. júlí í
8 'Pið Camoens, og komið til Win-
sú«€& 3+°,‘ S’ m’ F°r HelgI um tíma
Ur tl] Pembina í vinnu og var
með fjölskyldu sína. Fór svo um
aftur m Winnipeg ns
Paðan vestur til Þingvallanýlendu
oktober. Um veturinn voru þau
l°n i húsi með Birni ólafssyni,
“ f,uttu vorið j887 á land sitt í
fend Vlð Tómas Ingimundarson,
em var samferðamaður þeirra að
eiman; agrir nágrannar Helga
aðFU ólafur Guðmundsson prests
,0n^rnarbœli og Þiðri'k Eyvinds-
^ ra útvogi; voru þeir fjórir á
See. 14, Tsh. 22, R. 32.
Þau Helgi og Guðrún eignuðust
1 ex born; komust þrjú til fullorð-
msara.. HeIgii fæddur ^
82, var skólakennari og manns-
ni gotti hann dó 1906. Guð-
mUndur pa,moens, fæddur 13. júlí
a skipmu Camoens, við skot-
and, skírður í Glasgow 15. s. m„
irmaður skipsins bað þess, að
ann væri látinn heita nafni
•' 'Psins; er kvæntur ólöfu Emil-
lu Björnsdóttur og ólafar Stef-
ansdóttur, og býr á landi föður
mns‘ Arnheiður, fædd 24. marz
9> gjft Hjálmari ólafssyni
r'Oftsonar- - Með Helga kom að
Peiman fósturdóttir þeirra hjóna
aysturdóttir Guðrúnar, Sesselja
Jonsdóttir Sigurðssonar sagn-
iræðings, frá Steinum undif
yjafjollum og 'konu hans Rann-
^eigar frá Uppsölum í Hvol-
rePpi, er hún gift Steingrími
~0nda Jónssyni, við Kandahar
öask.
Pau Helgi 0g Guðrún bjuggu
^arsælu, góðu búi á landi sínu í
5 ar- voru með ráðdeild, atorku,
ugnaði og sparsemi komin í á-
^ætisefni, nálægt því að geta kall-
a?t rík> og’ var Helgi óefað annar
8a efnaðasti hér í bygð um þær
mundir. Var því oft leitað til
ans, 0g þeirra beggja, þegar
thvað vantaði hjá þeim fátæk-
fri’ og var ekki mikið ofsagt, að
essir tveir bændur væru um all-
örg ár máttarstólpar bygðarinn-
^ > að minsta kosti þar til bankinn
°m til sögunnar, sem eg held að
þ?nf bafi tapað en ekki grætt á.
0 Jitlu munaði með leigu af pen-
gunum, sem heyrðist í hljóði,
a varð að taka það með í reikn-
g'nn, að vanskil verða of oft,
g bo góðir og áreiðanlegir menn
nef Ú hlUt’ 6ÍnS °g Þessir tveir
að ” “ menn (eg vissi um Helga)„
kærl . brjostgæðum var það og
lán, Vlð mennina, sem þeir
þesa að Þeir biðu °K biðu, án
ar brUka 1Ö8rin’ eins og bank'
kostrna°ftast gera’að minsta
yfir með Það sem er komið fram
gjalddaga.
iaaíelgl fékk að verðl,gu almenn-
8 orð fyrir hjálpsemi, góðvild
hanUmUrðarlyndÍ við aIla> sem
l9i n atti viðskifti við. — Árið
* heypti hann ]óð j greden-
y> bygðj þar lítið hús, sem þau
bjuggu í þar til Guðrún dó í sept-
ember 1923; eftir það hélt Helgi
til hjá börnum sínum, að með-
taldri fósturdóttur sinni, sem hann
var lengi hjá. Þess utan var hann
oft hjá öðrum, helzt við smíðar,
því hann var sérstakur vinnumað-
ur, og því hélt hann áfram þar til
kraftar þrutu og elli lasleiki tók
fyrir alt starf, og þráða hvíldin
tók við.
Það var sem maður kæmi til for-
eldra sinna, að heimsækja þau
hjón í Bredenbury, allar dyr stóðu
opnar fyrir hverjum sem var, og
alúð og gestrisni sýnd í fylsta
mæli, því Guðrún var gæðakona,
brjóstgóð við alla. — Helgi sál.
var, sem áður er getið, afburða
verkmaður, að hverju sem hann
gekk, langt yfir meðalmensku,
bæði andlega og líkamlega, vand-
virkur og verklaginn, og þrekið ó-
bilandi, bæði á íslandi og hér.
Hann var þeim kostum búinn and-
lega, að það var á fárra leikmanna
færi, að :fara með hann í bless-
aða biblíuna, það tók góðan lær-
dómsmann að reka hann þar í
vörðurnar, eða í Norðurlandasög-
um, því Helgi var víðlesinn, fjöl-
fróður og stálminnugur; það er,
mínum skilningi ofvaxið að hugsa
sér hvernig hann gat komist yfir
þann andans auð, og bæði á ís-
landi og ihér alt af sívinnandi,
hvar sem hann var að hitta; þar
komst engin meðalmenska nærri
honum. Eg vann með honum
part úr fjórum sumrum á járn-
braut, við mállausir, með hörðum
verkstjórum, sem alt af voru að
reka einhvern og síbölvandi; en
Helgi var aldrei rekinn og aldrei
kvartað um verk hans. Við vor-
um ásamt tveim öðrum í þresk-
ingar-vinnu inni hjá Portage la
Prairie, og vorum við að hlaða
kornbindum á vagna, var vanaleg-
ast unnið 12 tíma á dag; verk-
stjórinn spurði okkur oft, hvort
við værum ekki þreyttir, Íslend-
ingarnir sem gerðum verstu vinn-
una, og þreskt voru frá 3—4000
bushel á dag. Nei, Helgi var að
kveldi að sjá sem að morgni, vilj-
inn, þrekið og dygðin réðu, svo á-
vöxturinn var auðsær. Þegar eg
fór heim, talað-' eg við hjón, sem
verið höfðu þeim Helga og Guð-
rúnu samtíða heima á íslandi;
Þau báru báðum söguna, eins og
hún reyndist hér: ;þau voru fáorð
fáskiftin um annara hagi. Helgi
var hreinn og beinn í öllum við-
skiftum, og strangur um það að
aðrir gerðu rétt. Batt hann hnúta
eftir eigin vilja, var þungorður
þeim, sem honum fanst misbeita
skynsemi sinni og sýna ómennis-
hátt. Hann var sérlega trúr og
tryggur mönnum og málefnum,
var vinur vina sinna. — Félags-
má'l bygðarinnar lét hann af-
skiftalaus, þar til framarlega á
tíma, að Ólafur Guðmundsson
prests í Arnarbæli kom því í verk
hér á safnaðarfundi, að hann var
kosinn í nefnd, þó heima sæti.
Við vorum því þrír saman í nefnd,
eftir að Tómas iFálssson fór héð-
an vestur. Helgi var tvö ár for-
seti, og leysti hann það verk af ’
hendi með stakri trúmensku og
vandvirkni og samvizkusemi, að,
það kristilega mál drottins væri |
sem bezt ráðið söfnuðinum til
farsældar. En á þeim tíma voru
tveir prestar í vali, svo andbyr
var dálítill á aðra hliðina, því í-
mynduð trúarskoðun önnur var
með annari hliðinni, þó ekki væri
hægt að segja þess vart, þegar
farið var að reyna prestinn, sem
var ágætur; þetta leiddi þó held-
ur til sundrungar, andróðurinn
var kaldur. Sannfæring 0g sam-
vizka Helga gat ekki gefið eftir,
þegar honum fanst hann og flokk-
ur hans standa á réttu, og enda-
lyktin varð sú, að Helgi tók ekki
kosningu aftur, sem var stór
skaði fyrir söfnuðinn, því Helgi
var 'styrktarmaður góður, hverju
því máli, sem hann léði lið sitt, og
fylgdi því eindregið. Samnefnd-
armaður var hann góður. Honum
var meinilla við margmatlgi og
sagði það einkenni þeirra grann-
vitru; úrskurð g-af hann vitur-
Iega hugsaðan, þegar til hans var
leitað, framsettan í þremur, fjór-
um orðum, sem meira var í, en
sumir þurfa tíu orð til að láta í
ljós sömu meiningu; var því úr-
skurði Helga vanalega vel tekið,
og í mörgum tilfellum tekin fyrir
grunn sem ábyggi'legan til að
byggja ofan á fyrir framtiðarvel-
freð safnaðarins; hann stjórnaði
fyrir aðra eins og sjálfan sig,
eins og öllum var kunnugt um, er
hann þektu.
Helgi var góður heimilisfaðir,
strang-heiðarlegur við alt heimil-
isstarfið, ágætur ektamaki, góður
og réttlátur faðir; vildi og gerði
það að láta börn sín læra að
hlýða, kenna þeim aga og um-
vöndun drottins, bera virðingu
fyrir föður og móður, og umfram
ált verja vondu útsæði að komast
inn í hjarta þeirra. Ávöx-turinn
er nú og séður; eg- þekki ekki fá-
orðara og siðferðisbetra fólk, en
börn þeirra góðu hjóna, Helga og
Guðrúnar, og þar hygg eg að Guð-
rún bafi átt í stóran og góðan þátt,
því hún var valkvendi, sem eg
hefi engan heyrt minnast á nema
til góðs. Allar kristilegar reglur
voru hafðar á heimilinu: húslestr-
ar stöðugir og siðvendin í orðum
og athöfnum þar ríkjandi, og eg
hika ekki við að segja, að Kristur
hafi verið þar mitt á meðal. Og
til að sýna í fleiru en orðum tóm-
um, máttlitlum, reisti hann sjá'lf-
um sér og sínum þann óbrotlega-
minnisvarða, sem lengi stendur,
þegar hann að mestu lagði til
efni í og bygði kirkju inni í graf-
reit Þingvalla-nýlendu safnaðar,
rúma mílu frá hús því, er þau
hjón bjuggu í. Og nú hefir drott-
inn blessað bænir hans og fram-
kvæmdir með því að sjá vilja hans
borgið, þeim að kona hans, sonur
og nú síðast hann sjálfur fengju
að hvíla þar hlið við hlið', hvar
þau nú hvíla í ró og næði. Guði
sé lof að hann hefir nú tekið þau
sé lof, sem nú hefir tekið þau til
sín og uppfylt óskir þeirra, í Jesú
nafni.
Það var Sigurður Jónsson, sem
mest og bezt hefir stutt að safn-
aðarstarfi Þingvalla og kirkjunni
með Helga sál. Eg vissi ekki vel
um fleiri; heyrði að Gísli sál. Eg-
i'Lsson hefði smíðað þar eitthvað,
hvort það var fyrir Lögbergssöfn-
uð, meðan þeir voru saman, veit
eg ekki um. Eftir að Helgi sál.
flutti til Bredenbury, 'held eg hann
hafi látið allan félagsskap af-
skiftalausan.
Að síðustu ætla eg nú með .fram-
burði annara, að staðfesta orð
mín um þessi nefndu hjón. Það
hefir ónefnd kona hér, nefnt þessi
góðu hjón að öllu því bezta til sín
og sinna. Kona innan frá Mani-
tobavatni, ekkja, sem var með
manni sínum í nágrertni við þau
H. fyrstu árin, eins og að framan
er sagt, skrifar mér bréf rétt eftir
lát Helga, 0g byrjar hún það með
sam'hygðarorðum og hluttetkning-
ar út af fráfalli 'hans, og lýsir
mikilli þakklætistilfinning til
þeirra hjóna fyrir nágrennið og
hjálpina, þegar mest lá á í gegn
uim ailla frumþjíliseirfitV.eikana;
því segist hún aldrei gleyma, og
svo tekur hún það sérstaklega
fram, að Guðrún hafi verið sér
góð sem móðir, sem átt hefði í sér
hvert bein. Þetta er orðrétt, þótt
eg finni ekki bréfið. Svo var hún
að segjai mér að skrifa æfisögu
Helga, sem eg er ekki fær um, en
af því enginn hefir sagt neitt enn
eftir Helga sál., ræðst eg í að
skrifa þessar fátæklegu línur fyr-
ir okkur hjónin, eins og í þakklæt-
isskyni til þeirra Helga og Guð-
rúnar. Það er satt frá ö!llu sagt
hér eins og eg bezt veit, og sam-
hljóða bréfi konunnar í West-
bourne.
Og að síðustu biður konan mín
mig að geta þess, áður en eg
hætti, að hún ha.fi ávalt átt þrjár
jafn-tryggar vinkonur, sem eru:
Guðrún yfirsetukona í Leslie,,
og Guðrún kona Helga, sem báðar
eru dánar, og hina þriðju er enn
lifir á Betel. Hún biður góðan
guð, fyrir krossinn Krists, að
veita öllum þessum velgerðakon-
um okkar af ríkdómi náðar sinn-
ar vist í dýrð sinni.
Svo enda eg þetta skrif með
bezta þakklæti í hjarta frá okkur
hjónum fyrir alla samveruna og
félagsskapinn. Verið ei'líflega
sæl, fyrir Drottin vom Jesúm
Krist. Verið blessuð og sæl
B. J.
Stutt svar til
Steins Dofra
Sveinn H. Dofri hefir, í bréfi
til Heimskringlu, beint máli sínu
til mín, út af skoðanamun okkar
um höfund Njálu. Er þar margt
vel sagt og athugað, sem vænta
mátti. Meðal annars getur hann
þess, að eg reyni að gera tvo
nafna úr Þormóði Ólafasyni ein-
um. Þetta tel eg mér til heiðurs,
því Steinn Dofri hefir sjálfur gert
úr einum manni fjóra eða fleiri.
Þetta getur því máske bætt fyrir
þá vanvirðu, sem honum finst að
eg geri mér sjálfum, með óvita-
hjali um Snorra Sturluson.
En svo býst eg við, að skoðaniy
okkar u.m þetta efni, verði ekki
jafn-skiftar framvegis, sem áður,
því hann lætur þess getið í nefndu
bréfi, að hin mikla spilaborg, er
hann hlóð um Einar Gilsson með
Njálu, sé nú hröpuð, og að engu
orðin. Þetta sviplega hrun finst
mér þó ekkert furðulegt; því eg
sá það strax, er eg las Dofra-
greinina í Sögu, er fjallaði um
höfundar-skilyrði Einars að Njálu,
að hér voru bornar fram staðleys-
ur einar, sem ekki höfðu við
nokkrar minstu líkur að styðjast,
því síður rök. Á þetta benti eg í
ritgerð, sem birtist í Lögbergi
síðastliðið sumar.
Hvað valdið hafi hinni skyndi-
legu byltingu með Njálu-höfund-
inn er auðsætt: S. H. Dofri get-
ur þess í sínu Heimskringlubréfi,
að dr. Jón Helgason skjalavörður1
við Árna Magnússonar safnið,
hafi tjáð sér, að elztu handrit
Njálu muni vera frá 1300, en
höfundskapur Einars á Njálu gat
ekki staðist við þann tíma, og
þetta hefir orðið honum að falli.
Með þessa uppgötvun um hand-
rit sögunnar, fæst engin vissa um
höfundinn. Elzta handritið gæti
verið afskrift af öðru miklu eldra
handriti, er síðan hafi tapast.
Svo mætti líka hin fyrsta gerð
sögunnar hafa tapast áður en
nokkur afskrift væri tekin, en hið
elzta handrit, sem nú er til, hafi
verið skrifað eftir minni þess eða
þeiri-a, er sögunni hafi kynst áð-
ur en hún týndist. Þetta er ekki
ólíklegur gangur með Njálu og
fleiri sögur.
En Dofri hefir ekki gefist upp,
þótt hann hafi mist af Einari.
Nú hefir hann fundið nýjan
Njáluhöfund, og tilnefnt Jón
murta, son Egils Sölmundarsonar
í Reykholti. Má segja, að hér
hafi honum tekist ólíkt betur en
áður, með Einar lögmann 'Gils-
son. Hér finn eg margt, sem
mælir með þessari rökvíslegu til-
gátu, en ekkert, sem mælt fái á
móti. Enda stappar hér nær stáli
við þær ályktanir, sem eg hefi áð-
ur tilfært í Lögbergsgreinum mín-
um Egil Sölfnundarson, að hann
hafi átt töluverðan hlut að síð-
ustu gerð Njálu. Hann var syst-
urson Snorra Sturlusonar, hefir
alist upp í nágpenni við hann og
verið honum því mjög handgeng-
inn; við það hefir hann kynst
þeim söguritum, er Snorri hefir
maft með höndum, sem munu ekki
hafa evrið all-fá. Og af þessu
leiðir að Jón murti, son Egils, hafi
lagt síðustu hönd á söguna og átt
þar ef til vill lagakaflann og
fleira í síðari hluta hennar. En
það, sem eg hefi áður talið lík-
legast, að Snorri sé aðalhöfund-
urinn að, haggast ekki vitund við
það, sem hér er sagt.
Og þótt Jón murti geti ekki átt
nema lítinn þátt í þeirri sögu-
gerð, — þá á Steinn Dofri þökk
og heiður skilið fyrir sínar rann-
sóknir, bæði í þessu tilliti og öðr-
um mikilvægum atriðum, sem hér
yrði af langt mál að telja. Og
þótt honum hafi skeikað í stöku
tilfellum, er ekkert tiltökumál,
því það yfirsést öllum meira og
minna, er við nokkurar rannsókn-
ir fást. Svo óska eg honum góðs
gengis með framhaldandi rann-
sóknir.
Ritað í júní 1929.
Magnús Sigurðsson,
á Storð.
Frá Islandi
. Reykjavík, 23. maí 1929.
1 sumar er unnið að símalagn-
ingum af meira krafti en áður
hefir verið. Eru það aðallega
tvær símalínur, sem um er að
ræða, Suðurlandssíminn, milli
Hornafjarðar og Víkur í Mýrdal,
og símalínan milli Akureyrar og
Víðimýrar.
Það er byrjað fyrir nokkru á
báðum þessum línum. Við suður-
landslínuna er unnið bæði að aust-
an og vestan og hefir verkið geng-
ið ágætlega. Þeir, sem vinna að
austanverðu, eru komnir með
símalínuna fram hjá Kálfafells-
etað, en þeir, sem vinna að vest-
anverðu, eru komnir austarlega á
Mýrdalssand og verða komnir
austúr í Skaftártungu eftir fáa
daga. Er búist við að línurnar
nái saman tímanlega í sumar, og
er þá kominn sími hringinn í
kring um landið.
Á isímanum milli Akureyrar og
Víðimýri er byrjað fyrir nokkru
og er línan komin norður á Mold-
haugaháls og verður ‘rnú haldið
fram Öxnadalinn., síðan yfir öxna-
dalsreiði, niður Blönduhlíð og að
brúnni á Héraðsvötnum. Þar ligg-
ur línan vestur yfir vötnin og að
Víðimýri. í .fyrra var lagður nýr
koparþráður frá Borðeyri til Víði-
mýrar, svo að þegar þessi nýja
lína frá Akureyri er komin til
mýrar, svo að þegar þessi nýja
leið milli Akureyrar og Reykja-
víkur
í sumar verður einnig lögð síma-
lína miílli Reykjavíkur og Ófeigs-
fjarðar á iStröndum, en það er
ekki byrjað á henni enn þá.
Alls verða þessar nýju símalín-
ur rúmlega 500 km. langar, og
hafa ekki á einu sumri verið lagð-
ar svo langar símalínur hér á
landi síðan 1906. — Mgbl.
Það he.fir verið á allra vitorði,
að ýmsir hafa rekið verzlun hér
í Reykjavík, þótt þeir hefði ekki
verzlunarleyfi. En þegar hinn nýi
lögreglustjóri tók við um áramót,
auglýsti hann, að allir, sem ræki
verzlun og ekki hefði leyst verzl-
unarleyfi fyrir ákveðinn tíma,
yrði látnir sæta sektum. Árang-
urinn hefir verið sá, að 67 verzl-
unarleyfi hafa verið keypt síðan
um áramót og fyrir þau goldist
rúmlega 23 þús. króna. Þeir, sem
uppvísir verða að því hér eftir að
reka verzlun í leyfisleysi, verða
látnir sæta sektum. — Má við-
bregða röggsemi lögreglustjóra í
þessu máli eins og í svo mörgu
öður. — Mgbl.
í fyrra haust var bygt vermi-
hús á Vífilsstöðum og tók það til
starfa í marzmánuði í vetur. Þýzk
stúlka, ungfrá Spalech, útlærð í
garðyrkju, sér um matjurta- og
blómrækt þar og hefir það gengið
svo vel, að alt þroskast og grær
undir handleiðslu hennar. Er
nú fyrsta uppskeran þegar komin,
raidísur, salat, hnúðkál, og agúrk-
ur, og hefir hælið nóg af þessu.
Agúrkurnar hafa þroskast sér-
lega vel og hafa ekki aðrar stærri
vaxið hér á Iandi heldur en þær. ^
Eru sumar þeirra um tvö pund á
þyngd. Eru þær ekkert smásmíði
og 'hefði þótt ótrúlegt fyrir nokkr-
um árum. að annað eins gæti á ís-
landi sprottið. — Auk þessa rækt-
ar ungfrúin þarna rauðaldin (tó-
mata)i, grænar baunir, gulrætur
og allskonar blóm, og það sem
hælið sjálft þarf ekki að nota,
verður selt. Vermihúsið er hitað
upp með kolaofni, og kostnaður
við það er sáralítill, og á sumrin
enginn, þegár sólar nýtur.—Mgbl.
Frá því er sagt í Berlingatíð-
indum, að enska fiskiskipið ‘Ep-
inar’, hafi í fyrra vetur stundað
veiðar við Grænland, og komið
með dýrmætari afla heim, en dæmi
voru til áður, að fengist hefði á
skip jafnrar stærðar.
Þetta varð til þess, að línuveið-
ari enskur, ‘Julian’ var sendur til
Grænlands til veiða í janúar-feb-
rúar síðastl. Fór skipið tvær
veiðiferðir til frænlenzku fiski-
miðanna.
Aflinn var ágætur í bæði skift-
in, mest lúða, og var seldur fyrir
sem svarar 150,000 kr. íslenzkar,
úr báðum ferðunum. í annari ferð-
inni var veðrátta mjög óhagstæð,
ekki nema fáir veiðidagar. Þó
fengust 4000 lúður.
Franskt útgerðarfélag í Fé-
camp ætlar að byrja útgerð við
Grænland, og ‘hefir nú tvo togara
í smíðgm til þeirra veiða. — Eiga
þessir togarar að vera eins vand-
aðir og frekast eru föng á. —
Mgbl.
MACDON ALD’S
Fitte Oú
Bezta tóbak í heimi fyrir þá, sem
búa til sína eigin vindlinga.
FARIÐ TIL ISLANDS
1930
með Cunard-línunni
HALDIÐ SAMAN MYNDASEÐLUNUM
131
^^.ITNARD eimskipafél. hefir árum sam-
an dáðst að því, live íslenzikir nýbyggjar í
landi hér, hafa röggsamlega rutt sér brant
til frægðar og frama.
Islenzkir menn og íslenzkar konur í landi
hér, hafa reist sér þann minnisvarða, er
tönn tímans mun seint fá á unnið. Hug-
sjónir Islendingsins hafa orðið salt í can-
adisku þjóðlífi.
Sami frelsisandinn, einkennir Islendinga
í þessu landi, er einkendi forfeður þeirra,
er þeir stofnsettu fyrsta lýðveldi í heimi,
fyrir því sem næst þúsund árum.
Það stendur öldungis á sama, á hvaða
sviði að íslendingurinn hefir starfað í
landi hér, — hvort heldur á sviði menta-
mála, búnaðar eða iðnaðar, — hann liefir
ávalt orðið sjálfum sér og canadisku þjóð-
inni til sæmdar.
Cunard eimskipafélaginu hefir skilist það
fyrir löngu, hve dýrmætan þátt að Islend-
ingar hafa í því átt, að byggja upp þetta
þjóðfélag, og skoðar það því mikinn heið-
ur, að eiga þess kost, að flytja þá til ætt-
jarðarinnar 1930.
OJNARD LINE
27DMAIN ST. WINNIPEC