Lögberg - 25.07.1929, Blaðsíða 2

Bis. 2.
LÖGBERG FIMTUDAGINN 25. JÚLÍ 1929.
Fertugasta og fimta ársþing
Hins evangelíSka lúterska kirkjufélags íslendinga
í Vesturheimi,
HALDIÐ 1 RIVERTON, MANITOBA,
5.—8. Júní 1929.
Þá lá fyrir Annað mál á dagskrá :
Kristniboð meðal heiðingja.
Séra N. S. Thorláksson lagði fram, fyrir hönd trúboöa vors
í Japan, séra O. S- Thorláksson, þessa skýrslu, sem er bæÖi til
Sameinuðu kirkjunnar lútersku og til kirkjufélagsins, ásamt eftir-
mála, er séra Stgr. kvaðst sjálfur hafa samið.
Ársskýrsla trúboðans séra S. O. Thorlákssonar, árið 1928.
Kobe.
“Þér munuð þekkja sannleikann og sannleikurinn mun gjöra
yður frjálsa.” Ö, að við öll gætum þekt sannleikann viðvíkjandi á-
standi starís kirkju vorrar bæði heiina og erlendis. Þetta er reynt
að veita og að fá með ársskýrshtnum. En ekki hefi eg enn séð skýrslu,
sem greinir allan sannleikann og ekkert nema sannleikann, það verður
að lesa á milli línarma, það er annað hvort skortur á þvi að það sé
gert eða þá að of mikið er lesið milli línanna, sem veldur misskilningi
og röngum dómum. Svo má ekki gleyma, að af ýmsum ástæðum verð-
ur að stytta skýrslurnar og jaínvel láta sumt liggja í þagnargildi. Af
þessum ástæðum sem á hverju ári verða að takast til greina, þá
finnur maður einhverja tregðu hjá sér með að leggja út í að gefa
skýrslu.
Eg byrja þá þar, sem hætt var síðastl. ár. Eg sagði þá að eg hefði
eignast hugsjón. Hefir hún verið að skýrast og vaxa síðan. Bærinn
Kobe, þar sem við nú erum búsett, er einmitt nú sem óðast að breiða
sig út. Svæði hingað og þangað risa upp með nýbygðum íveruhúsum.
Minnir það á bæina, sem spruttu upp eins og gorkúlur á sléttunum i
vestrinu í Ameríku. En með öllum þessum aragrúa af nýjum húsum
og heimilum koma ný viðfangsefni og ný tækifæri fyrir kirkjuna. Eg
álít að hugsjónin, sem Guð hafi gefið mér, sé að flytja fagnaðarboð-i
skapinn heimilunum í undirborgunum. Og með aðstoð bæna ykkar
viljum við leggja alla stund á að hugsjónin beri ásvöxt.
Þegar eg kom íil Kobe frá Kurume í jan. ’28, þá leit eg svo á,
að fyrsta skylda mín væri að kynnast staðháttum og iæra sem bezt að
gera mér grein fyrir starfinu, sem væri fram undan, og eins var eg
að hugsa urn hvaða skerf lúterska kirkjan myndi geta lagt til starfs-
ins á þessum stað í Japan. M. ö. o.: mig langaði tii þess alð eignast
hugsjón viðvíkjandi starfinu á þessum nýju stöðvum. Þegar eg því
var búinn aö fá vissar upplýsingar urn trúboðsstarfið, sem rekið hafði
verið á staðnum, bæði af fundargerningum trúboðsins og af frásögn
prestsins Aoyama, sem hér hefir verið síðustu 8 ár, byrjaði eg mitt
starf. Eg náði mér í uppdrætti og upplýsingar um fyrirhugaða út-
færslu borgarinnar, átti tal við embættismenn hennar, við verzlunar-
menn, við starfsemi kristinnar kirkju á staðnum, við landsölumerjn,
við framfarafrömuði og marga aðra, eftir því, sem ástæður leyfðu.
í Fordbil mínum hefi eg farið víða um og gengið marga míluna og
með ýmsu móti og ýmsum meðulum komist að raun um hvernig sakir
stæðu. Verkið var skemtilegt, en umsvifamikið.
Síðastl. 8 ár hefir trúboðsstarfið aðallega verið í þeim hluta
Kobe, sem kendur er við Hyogo. Var það áður sérstakur bær, en
fvrir nokkru sameinaður Kobe. Itrekaðar tilraudir höfðu verið gerðar
til þess að flytja trúboðsstöðina á hentugri stað. Það sem einkanlega
mælti móti staðnum var nálægð hans við trúboðsstöð Meþódista, er
komið höfðu á svæðið skömmu eftir að lúterska trúboðið hófst og
keypt lóð svo sem tvær ameriskar “blokikir” (blocks) frá okkar stöð;
eiga þar nú byggingar fyrir starf sitt, en við enga. Meðan eg var
að akoða mig um og kynnast, eins og eg gat um, þá var eg að hyggja
að hentugra plássi fyrir okkar starf. Séra Aoyama, samverkamanni
mínum hér, tókst í apríl í fyrra að ná plássi, sem honúm geðjaðist
betur að, og þangað fluttum við og gátum því haft okkar páskaguðs-
þjónustu í betra umhverfi og i húsi, sem hægt var að athafna sig í ögn
kirkjulegar. Þessi staður er nær þ\'í i miðri borginni. Hann er þvi
mjög hentugur, þegar þess er gætt að Kobe er öll á lengdina og með-
limir safnaðarins búa sinn hvoru megin til beggja endanna. Það leit
út sem nú myndi verkið fara á stað á ný og áfram.
Þá kom ársþing okkar saman í mai í Fukuoika, þar siem trúboðar
ykkat áttu heima fyrsta árið eftir síðari komuna til Japan. Þær góðu
fréttir bárust þá þinginu frá trúboðsráði okkar í Ameríku, að nú væru
12 þúsund doll. til, er kaupa mætti fyrir land handa trúboðsstöðinni
í Kobe. Seinna kom svo skeyti frá féhirði ráðsins, að gefa mætti
út víxil, sem næmi tveim þús. doll. á mánuði frá september mánuði,
upp á þennan sjóð. Á téðu þingi var samþykt tillaga frá franfkvæmd-
arnefnd lút. trúboðsins í Japan, um að séra Aoyama, samverkamaður
minn í Kobe, hafi skifti á prestakalli við séra iWatanaba i Saga, bæ á
sömu eyjunni og Kurume. Samkvæmt beiðni hins síðarnefnda var
skiftunum frestað til haustsins sökum þess að hann var að búa sig á1
stað á sunnudagsskóla heimsþingið í Los Angeles Og ætlaði sér að
ferðast um í Ameríku sumartímann.
1 sumarfríi mínu uppi í fjöllunum var eg að búa mig undir að
hefja öflugara og viðfangsmeira verk með haustinu eftir heimkom-
una. Nýjan prest þurfti að setja inn í embætti og inn í starfið á hinum
nýja sitað. Einnig langaði mig til að hagnýta mér fyrir starfið sam-
tengdir og kunningsskap, sem eg hafði náð fyrri hluta ársins, sérstak-
lega í ngárenninu við oikkur. Eins og gefur að skilja var þvi frí-
tíminn ekki tómur leikur. Eg var stöðugt að velta því fyrir mér, hvaða
aðferð myndi happasælust til þess að koma í framkvæmd því, sem
vakti fyrir mér. Komst eg að þeirri niðurstöðu að bezta aðferðin
myndi vera að fara hús úr húsi og til smáflokka með fagnaðarboð-
skapinn. Með því móti gæti eg helzt komist að með hugsjón mína
að koma inn á heimilin í undirborgunum fagnaðarerindinu.
1 sept. kom framkvæmdarnefndin saman í Kobe. Hún réði þá
af að fresta prestaskiftunum áminstu til næsta þings. Einnig var það
einróma samþykt hennar að kaupa skyldi vissa landspildu í þeim hluta
borgarinnar, sem við höfðum flutt úr um vorið, til þess að gera að
vilja nokkurra í söfnuðinum. Nú leit út fyrir að verkinu myndi miða
óðum áfram.
Ekki verður ihægt að gefa jafn glæsilega skýrslu og þá í fyrra af
starfinu í Kurume, ef mæla slkal vfðgang verksins í tölum. Það verð-
ur að nægja að segja, að hér sé mjög góður akur fyrir orð fagnaðar-
erindisins. Fólk hér er móttækilegra og fúsara að hlusta á það held-
ur en gerist í hafnarbæjunum, eftir því sem orð fer af þeim. Á ferð-
um mínum hér milli fólks hefi eg þráfaldlega, eins og annarsstaðar,
fundið til ósegjanlegrar kvalar út af hinum sorglega mismun, sem á
sér stað milli ákafans annars vegar hjá fólkinu í kringum okkur að
heyra fagnaðarerindið um hið hærra og fyllra líf, og hins vegar skort-
inn hjá okkur á hæfileika og ástríðu til þess að gera fólki fagnaðar-
erindið kröftulegar og skjótar kunnugt. Ekki má falsa okkur til af-
sökunar önnur eins orð Drottins og þessi: “Uppskeran ier mikil, en
verkamennimir fáir.” Nú á dögum, þegar trúboðar eru að reyna að
sannfæra sjálfa sig og heima-kirkjuna um það, að trúboðsstarfinu í
Japan sé nær því lokið, þá er ekki úr vegi að meiri gaumur sé gefinr^
orðinu “vcrkamennirnir” í hinum tilfærðu orðum frelsarans og á það
lögð meiri áherzla, ekki þó svo að um mergðina sé hugsað, heldur um
manngildið í augum Drottins. Uppskeran er yfirfljótanleg; en því
eru þá afurðirnar svo rýrar? Hvort mun það koma til af því að
kirkjan hefir ekki sint nógu vel orðunum, sem Drottinn lét fylgja með
og áskoruninni, sem í þeim felst; “Biðjið þyí herra uppskerunnar,
að hann sendi verkamenn til uppskeru sinnar?” Höfum við verið
sendir af honum? Er aflið, sem knúð hefir okkur burt frá átthögum
og ástvinum, karlcikinn til hans, sem okkur hefir auðsýnt svo mikla
elsku ?
Starf okkar í nágrenninu eða verkið hús úr húsi og hjá smærri
flokkum hefir verið mjög uppörfandi. Einnig hér höfum við verið
látnir finna mjög til hinnar mannlegu takmörkunar hjá okkur; en 6-
fullkomleikinn í starfinu hefir notið styrks í voninni og bæninni. Við
höfum verið með flokki iðnaðarmanna, flokki, sem ræðir félagsmál,
flokki hjóna, flokki sunnud. skóla, og fleiri flokka, og alstaðar leitast
við að sýna Jesúm Krist í orði og æði. 1 sambandi við þetta starf
mætti bæta við frásögn um óteljandi skriftamál, sem eg hefi heyrt,
og samtöl, sem eg hefi haft; en þvi verður ekki komið við hér. En
um það er stöðugt beðið, að það alt megi leiða mannssálirnar til frels-
arans. Þessi afar persónulega hlið starfsins hefir verið einikar hug-
næm og uppörfandi; því þetta verk, augliti til auglitis við manneskj-
umar og sálnasnerting sú, sem við það veitist, opnar manni sýn að
eilífðarþrá mannssálarinnar. Og það er þessi hlið starfsins sérstak-
lega, sem tengir okkur áfram við það, þrátt fyrir það, sem sýnist hafa
verið reynsla og ætla að svifta okkur ihugrekki til að halda áfram.
En nú i dag leika flugdrekar í lofti. Og hugsjón okkar um mögu-
leika starfsins í víngarði Drottins í Kobe og undirbor.gum hennar á
sér enga aðra merkjalínu en himininn, hafið og háfjöllin. En vitan-
lega steypast margir flugdrekar ítjórnlaust til jarðar, af því mistök
verða á handtökum á línum hjá þeim, sem hugðust mundu verða
frægir fimleikamenn.
Hiroshima.
Hiroshima er bær 200 mílur suðvestur af Kobe. Liggur hann
við sjó og er hægt um ferð þaðan út í eyjuna Miyajima, sem fræg er
fyrir goðasagnir og náttúrufegurð. Eins og Róm er borgin á hæ’ð-
unum 7, er Hiroshima borgin við árnar 7. Hún er líka 7. borgiVi að
stærð í Japan. Ibúar eru 220,000. Hér er 5. hermannaskáli ríkisins.
Og í Kure, hafnarbæ borgarinnar, er önnur flotastöð hins keisaralega
flota. Hiroshima hefir 9, mentaskóla (collegesj, 9 miðskóla (high-
schools) fyrir drengi og 8 fyrir stúlkur. Kennaraskólinn hefir nýlega
verið hafinn upp í háskólasess. Margskonar iðnaður er rekinn hér,
svo sem fiskiveiði, niðursuða, silki og bómullar iðnaður, pappírsgjörð
og járnsteypa. Úti á landinu er jarðrækt. Hiroshima þykir ágætur
búsetubær; enda velja sér hér búsetu margir japanskir hermenn bæði
úr land- og sjóher, til þess að fá notið síðustu daga siirna í kyrð. Her
er Shinshu flokkur Búddatrúar mjög sterkur. Eitt af höfuöbólum
hans. Margir Japanar eru harðsnúnir í að sitaðhæfa að; hann flytji
grundvallarlega sömu kenning og kristindómurinn!
Fyrir ítrekaða og brýna áskorun frá japönskum samverkamönn-
um mínum á síðasta þingi í Fukuoka, var það úr að einn af okkar
prestum settist að í Hiroshima. Séra S. Okuma, samverkamaður
minn í Hida, flutti hingað með fjölskyldu sína síðastl. haust, til þessl
að koma hér á fót lút. söfnuði. Atti eg sem trúboði að vera í sam-
vinnu með honum. Byrjunin hefir verið okkur til mjög mikillar á-
nægju; en vegna þess hve nýtt starfið er, getur ekki verið um neina
Skýrslu að ræða að sinni; en eg sendi hér með mynd af söfnuðinum,
sem tekin var 20. jan. síðastj. Á þennan hátt vil eg gera ykkur kunn-
ug andlit þeirra, sem eg vona að verði lúterskur kjarni i þessari borg.
Þessi hópur, eins og þið sjáið hann, hefir í rauninnt heyrt okkurt til,
síðan við hófum starfið með guðsþjónustu fyrsta sunnudagsmorgun-
inn. Séra Okuma og frú lians sitja mitt í fremstu röð. Eiga þau
4 börn. Til hægri handar við trúl^ða ykkar sjáið þið Mr. Y. Naka-
hara, prófessor við hina keisarale^Tmentastofnun í Hiroshima. Eg
sagði frá honum í greinarstúf, er eg sendi föður mínum og bað hann
að þýða fyrir Sam. (Greinin birtist í síðasta bl. Sam. — N. S. Th.ý
Kobe 1. febrúar 1929.
Viðbót:
Af þvi skýrsla trúboðans er líka stíluð til Sameinuðu lút. kirkj-
unnar í Ameríku, þá skýrir hann einnig ofurlítið frá ástæðum í Kyoto
og Osaka; enda er hann éini lút. trúboðinn á þessum stöðvum síðan
séra C. W. Hepner fór heim í fyrrasumar i ársfríi sínu, og hefir
haft eftirlit með starfinu. Eg leyfi mér að gefa útdrátt úr þessum
kafla skýrslunnar með litlu einu bættu við til skýringar.
Osaka er tvíburabær víð Köbe, en miklu stærri borg,—stærsta
borgin í Japan og 6. í röð í heimi að stærðinni. Um 12. ár eru liðin
síðan lút. trúboð var hafið hér. þar til á síðasta ári hefir trúboðið
hafst við í leigðu húsi, er staðið he'fir verkinu mjög fyrir þrifum,
eins og gefur að skilja, þegar þess er gætt að þjóðtrúin býr i glæsi-
legum musterum; enda þótt við kristnir menn getum sungið:
“Herrann ei býr í húsum þeim,
hagleg er mannaverk þykja”;
því við syngjum lika, af þvi við kunnum að njeta vegleg guðshús:
“Hús þau, er kirkjur köllum vér,
kær skulu’ oss öllum þó vera.”
(
En nú hefir að nokkru ræst úr fyrir söfnuðinum i Osaka, því
síðastl. ár var land keypt og prestshús bygt fyrir fé, sem veitt var úr
minningarsjóði, er Sameinaða kirkjaft hefir. Hagar'svo til í húsinu
að það er einnig notað fy-rir guðsiþjónustu-samkomur og sunnud. skóla.
Leit séra Oct. eftir með tilhögun og bygging. Von hans og bæn er að
söfnuðurinn vaxi svo að stærð, mætti og metnaði að hann innan
skamms byggi sér veglega kirkju. Svipað mælir og presturinn í
þakkarbréfi til Sameinuðu kirkjunnar. Er presturinn forseti lút.
kirkjunnar i Japan, séra K. Takimoto.
Á öðrum stað í borginni er einnig rekið Lút. trúboð. Stendur
fyrir því nú presturinn séra Tsuboike, sem áður var prestur i Moji
nyrzt á Kvushu eyjunni, sem Kurume er á. Hann er einn af prest-
um þeim, sem Kurume söfn. hefir gefið í þjónustu kirkjunnar, og
bróðir lögmannsins. T. Tsuboike sem var einn í safnaðarráði Oct.
og nefndur hefir verið í skýrslum áður.
1 Kyoto, borg skamt frá Köbe, er séra Yonemure prestur lúterska
safn., sem er nú um 7 ára. Séra Yonemure er elsti lút. presturinn í
Japan. Hann var fyrsti prestur safn. í Kurume nú fyrir 28 árum og
búinn að starfa í Kyoto frá byrjun trúboðsins þar. Oct. segir að
hann og kona hans hafi fyrirtaks hæfileika til starfsins í þessari borg
og sé einkar vel til þess fallinn, enda sýni árangurinn af starfi þeirra
það. Vonast hann til að ekki verði lengi að bíða þess að söfft. kom-
ist á lista sjálfstæðra safnaða, er söfn. í Kurume var fyrstur að rita
nafn sitt á. Starfið segir hann að hafi verið fram að þessu mest meðal
námsfólks. En nú upp á síðkastið hafi það einnig komist inn á heim-
ilin í nágrenni við stöðinai fyrir áhrif sunnud. skólans og einnig með
fundum með ágætu fyrirkomulagi, sem haldnir séu með mæðrum.
Næsta stig segir hann að sjálfsögðu verði fundir með feðrunum.
Söfn. á kirkju, sem nýlega hefir verið stækkuð og endurbætt. Kyoto
er ein af merkustu borgum í Japan. Var höfluðborgin meir en þúsund
ár. Hefir verið og er enn krýningarborgin. Þar fór þvi fram krýn-
ing hinna nýju keisarahjóna síðastl. haust með geysimikilli viðhöfn.
Það er gleðilegt að þau eru ibæði hlynt kristna trúboðinu eins og svo
margir hinna leiðandi manna í Japan, sem komið háfa auga á hvílíkt
lyftiafl til þjóðþrifa kristindómurjnn er; en á þvi auganu virðist
mrgur landinn vera orðinn blindur og ætti því að fara til Japan til
þess að fá sjónina. N. S. Th.
SömuleiSis lagði séra N. S. Thorláksson fram nýlega ritað
bréf frá trúboðanum til kirkjuþingsins:
Kumamoto, Japan, May 6th, 1929.
To the Icelandic Lutheran Synod of America
in session at Riverton, Man., Canada.
Dear friends,—<
We are now at Kumamoto, Kyushu in annual Mission Convention.
Had thought I would write my Synod letter upon our return as
úsual, but I have just learned that you are meeting earlier his year, so
I fear least I might not reach you in time. Hence this must needsi
be briéf. Have already sent in my Annual Report to which many
details concerning our work during the year might be added. But as
we look back over the picture as a whole we Ibecome more than ever
conscious of Divine Guidance and the working out of His Holy Will
through us. We rejoice in the Service in which it is our privilege to
serve. The opposing Forces have not been sufficiently strong to dis-
courage us in our efforts. On the contrary, our Faith has been
strengthened and we experience daily bur growth in Grace and in
the Power of the Lord. It is He that makes us strong.
As I try to imagine myself in your midst one motith hence, it
seems that we are enjoying here at this time the same beautiful cloudless
early summer days, the same freshness of Nature that you will be ex-
periencing on the Shores of Lake Winnipeg. But as I read your1
Annual Reports of Synod, I long for the open-hearted hospitality of
the Icelanders which is so akin to God’s nature as revealed to us in the
physical Universe about us.
Needless to say, our daily business sessions are filled with end-
less routine which must be attended to. But yesterday we were in-
deed agin taken to the Mount of Transfiguration. We were met for
Sunday Morning, Worship in the large and beautiful Auditorium of
our Boys School. It was an ordination and Communion Service. Our
oldest Lutheraft Pastor preached a most inspiring sermon on “Our
New Mission,” after which three of our young men were consecrated
to the Office of the Holy Ministry. One of these was Kishi Sanj
whom some of you may recáll as a student from our early Nagoya
days. He is now my successor as Pastor of the Kurume Churchj.
It was indeed a blessed privilege to assist in this Consecration Service.
Then as line upon line sprinkled with so many of our baptized girlsi
and boys stuendts came forward to partake of the Holy Communion,
we could not help but realize somewhat of the glorious future in store
for our Church in this land an4 prpise God tberefore.
Framh.

ÆFIMINNING
Eiríkur Bjarnason.
Eiríkur Bjarnason andaðist
að heimili Magnúsar sonar síns,
nálægt Churchbridge, Sask. 14.
febrúar 1929, eftir langvar-
andi sjúkdóm, sem stafaði frá
hjartabilun.
Hann var fæddur 2. nóvem-
ber 1848, að Skálafelli í Suð-
ursveit, í Austur-Skaftafells-
sýslu. Foreldrar hans' voru:
Bjarni Eiríksson og Guðrún
Arngrímsdóttir, er lengi bjuggu
að Hofi í Hofshreppi í sömu
sýslu. \— Því miður er þeim,
sem þetta ritar ókunnugt um
ætt hans lengra fram. Ungur,
11 ára gamall, fór hann frá for-
eldrum sínum til Vestmanna-
eyja; var hann þar fyrst hjá
Sveini Hjaltasyni og Ingibjörgu
konu hans; síðar fór hann sem
vinnumaður til merkishjónanna
Árna Einarssonar og Guðfinnu
Jónsdóttur Austmann. Sumar-
ið 1871 réðist Eiríkur í Sigling-
ar, fyrst til Kaupmannahafn-
ar; var hann svo í siglingum,
sem háseti á verzlunar- og vöru-
flutningaskipum í 9 ár, þar á
meðal strandferðaskipum til
íslands. Á þeim tíma fór hann
víða, kom til flestra hafnar-
staða í Evrópu, og til Austur-
landa fór hann oftar en einu
sinni. Má nærri geta, að á þeim
ferðum hafi margt það borið
fyrir augu og eyru, sem ungum
og framgjörnum æskumanni
hafi fundist mikils umvert.
Þegar eitthvað varð á milli
sjóferða, hafði Eiríkur aðsetur
sitt í Kaupmannahöfn, og kynt-
ist þar ungfrú Oddnýju Magn-
úsdóttur, sem þá var að nema
yfirsetu- og hjúkrunarkonu-
fræði, við fæðingarstofnun í
Kaupmannahöfn. 22. apríl
1877 héldu þau Eiríkur og Odd-
ný brúðkaup s.itt; voru þau
saman vígð í Hölmenskirkju í
Kaupmannahööfn. Foreldrar
Oddnýjar voru : Magnús Páls-
son og Oddný Þórðardóttir.
Bjuggu þau á Vilborgarstöðum
í Vestmannaeyjum, og voru
ættuð af Rangárvöllum.
Árið 1880 fluttu þau hjónin
til íslands aftr; settust þau að
á Seyðisfirði. Reisti Eiríkur
þar nýbýli, sem hann nefndi
Eiríksstaði; ræktaði hann þar
tún og girti inn með grjót-
garði. Jafnframt stundaði hann
fiskiveiðar og hélt úti skipi
fyrir eigin reikning.
Árið 1888 seldi Eiríkur eign-
ir sínar á Seyðisfirði, og flutti
alfarinn til Canada, með fjöl-
skyldu sína. Settist hann að í
Þingvallanýlendu, skamt frá
Ghurchbridge, Sask., og reisti
þar heimili að nýju. Háði hann
þar baráttu frumbýlingsáranna
í þessu landi, með stakri elju
og dugnaði, svo að innan fárra
ára vara hann kominn í allgóð
efni, e’ftirf því seim þá þótti;
bjó hann þar rausnar og sæmd-
arbúi, þangað til haustið 1921,
að hann seldi lausafé sitt,
leigði lönd sín og flutti til Win-
nipeg. Var hann þá farinn að
bila að heilsu; börnin flest
gift og komin í burtu, en yngri
sonurinn nýlega kominn úr
heimsstyrjöldinni, limlestur á
sjúkrahúsi í Winnipeg. Dvöldu
þau hjón um veturinn hjá dótt-
ur sinni, Mrs. S. Jóel, en með
vorinu keypti hann dálítið hús
í St. James og dvöldu þar eins
árs tíma.
Á þeim tíma hafði sonur
þeirra Magnús, fengíð svo
mikla bót meina sinna, að þau
fluttu öll til Þingvallanýlendu,
á gamla heimilið; byrjaði hann
þar búskap og kvongaðist Jón-
ínu Gunnarsson, ættaðri þar úr
bygðinni; hafa gömlu hjónin
verið hjá þeim síðan.
Fyrir átta árum kendi Eirík-
ur sál. sjúkdóms þess, sem að
lokum leiddi hann til dauða.
Ágjörðist hann smámsaman;
og þó Eiríkur lægi sjaldan lengi
rúmfastur, þjáðist hann stöð-
ugt meira og minna, nú í seinni
tíð, en einkum síðasta árið,
sem hann lifði, þrátt fyrir alt
það, sem góð hjúkrun og ástúð-
leg umhyggja reyndu að gjöra,
til að lina þjáningarnar. Bar
hann sjúkdóm sinn með miklu
þreki og þolinmæði, til síðustu
stundar.
Átta börn eignuðustu þau
Eiríkur og Oddný kona hans;
dóu tvö þeirra í æsku. Hin, sem
upp komust, eru:
1. Guðrún Magnússína, gift-
ist enskum manni, Robert
Moore. Dó í Winnipeg 1926.
0. Sigurður, giftur Björgu
dóttur Bjarna Péturssonar og
Kristínar konu hans, frá Árnes,
Mari. Bóndi í Þingvallabygð.
3 Anna Vilhelmina, kona/Sig-
fúsar Joel, búsett í Winnipeg.
4. Helga, kona Hermanns Sig-
urðssonar, kaupmanns í Church-
bridge, Sask.
5. Bjarni, dó 17 ára gamall,
varð fyrir eldingu.
6. Magnús, giftur Jónínu,
dóttur Gunnars Gunnarssonar
og Gróu konu hans hér í bygð.
Enn fremur ólu þau upp Ingi-
björgu Sigurðsson, sem þau
tóku til fósturs nýkomna heim-
an af íslandi. Hún dó 1918.
Mörg einkenni hinna gömlu,
góðu íslendinga, lýstu sér
greinilega í' fari Eiríks sál.
Bjarnasonar, svo sem; áræði,
kjarkur, þrek og trúmenska, m.
fl. Hann var ör í lund, fram-
gjarn og alls ekki ragur við, þó
tefla þyrfti á tvær hættur, við
atvinnuvegi þá, er hann hlaut
að stunda; né heldur uppgafst
hann, þó erfiðlega gengi, því
áhuginn og þrekið til fram-
kvæmda var óbilandi, meðan
heilsan leyfði. Trúmenskan
kom bezt í ljós við það, hve vel
og samvizkusaflega hann leysti
af hendi öll störf sín, hvort
heldur var á heimilinu, eða
annars staðar. Heimilisfaðir
var hann góður og unni konu
og börnum innilega. Síglaður
og skemtinn heim að sækja. Fé-
lagslýndur, fús til að rétta
hjálparhönd hverjum, sem á
‘þurfti að halda; enda var hann
svo gæfusamur, að eignast á-
gætis konu, sér samhenta, sem
“gjörði garðinn frægan”, engu
síður en hann.
Þau hjón, Eiríkur og Oddný
Bjarnason, höfðu áunnið sér,
að maklegleikum, almennar
vinsældir og virðingu sveitunga
sinna, fyrir löngu síðan. Eg
minnist þess, að fyrir meir en
20 árum. var þeim gjörð all-
fjölmenn heimsókn á heimili
þeirra. Voru það aðallega kon-
ur úr Þingvalla- og Lögbergs-
bygðum, þar saman komnar til
þess, að votta Mrs. Bjarnason
sameiginlegt þakklæti sitt og
viðurkenning, fyrir starf henn-
ar sem ljósmóður og hjúkrun-
arkonu meðal þeirra, þá um
mörg undanfarin ár, einmitt í
mestu erfiðleikum frumbýlis-
áranna, þegar farartæki voru
má og ófullkomin, en læknis-
hjálp ekki fáanleg nær, en í
20 til 30 mílna fjarlægð. Við
það tækifæri voru Mrs. Bjarna-
son afhentar viðeigandi heið-
ursgjafir.
Síðan ihafa tímarnir breyzt
mjög mikið. Vegalengdir nálega
horfið, og farartækjum fleygt
fram stórkostlega. En vin-
sældir Bjarnasons hjónanna
höfðu samt í það minstá ekki
farið minkandi á þeim tíma.
Kom það enn í ljós fyrir tveim-
ur árum síðan, Þegar börn
þeirra héldu hátíðlegt 50 ára
brúðkaups afmæli foreldranna.
Var þar saman komið fjölmenni
úr Þingvalla og Lögbergs bygð-
um, sem gripu það tækifæri til
að samfagna með gömlu hjón-
unum, yfir 50 ára farsælli sam-
búð þeirra, og jafnframt votta
þeim virðingu sína og þakk-
læti.
Eiríkur var greftraður í graf-
reit Konkordía-safnaðar, 19.
febrúar síðastl., að viðstöddu
fjölmenni. Séra Jónas A. Sig-
urðsson jarðsöng.
Hér á enda löng er leið.
Hniginn er að hinzta beði,
hugum-stór í sorg og gleði,
hann, sem aldrei hættum kveið.
Hverju, sem að höndum bar,
mætti jafnt með hug og hreysti,
hamingjunni’ og guði treysti,
æfin þar til enduð var.
Því er margs að minnast hér.
Mannkostirnir mörgu, stóru,
máttarstoðir traustar vóru,
vandað líf sem vitni ber.
Hreinskilinn, með grandvart
geð;
skjól og athvarf ástvinanna;
öllum sýndi góðvild sanna,
höfðingsskap og hlýleik með.
Ei skal harma horfinn vin.
Ljúf er hvíld þeim lengi stríðir,
lofstír góður jafnan prýðir
minning hans, sem morgunskin.
Duftið hvílist. Hægt og rótt,
andinn fór til friðarkynna,
fullkomnara starf að vinna,
gæddur nýju þreki og þrótt.
R. Thorbergsson.
éMKéVéAá~A á~A
= BÖKUNIN
bregst ekki ef =
= þér notið MAGIC HAKING —
= POWDER Það inniheldur i
li ekki alúm og er
ekki beizkt á
bragðið.

SITT AF HVERJU.
Fyrir dómstólnum í Boma i
belgisku Kongo var nýlega ein-
kennilegt mál. .— Þannig stóð á
því, að bíll hafði rekist á Svert-
ingjahöfðingjann Marius Wamba,
og slasaðist hann svo mjög, að
læknar töldu nauðsynlegt að taka
af honum annan fótinn og var
það gert. Þegar höfðinginn rakn-
aði við eftir svæfinguna, krafðist
hann þess að fá fótinn, því að
hann ætlaði að eta hann. Lækn-
unum dat ekki í hug að verða
við þeirri kröfu, en þá stefndi
hann yfirlækninum — og vann
málið. Leit dómarinn þannig á,
að Wamba hlyti að eiga fótinn og
sjúkrahúsið hefði ekki leyfi til
þess að halda fyrir honum fætin-
um. Auk þess varð stjórnin að
greiða Wamba stórfé í slysabæt-
ur. Wamba fór heim með fót
sinn og át hann, og yfirvöldin fóru
að hugsa um, hvernig þau ætti að
stöðva slíkt mannakjötsát fram-
vegis, ef fleiri skyldi slasast á
líkan hátt. f gildandi lögum voru
engin ákvæði er bönnuðu mönn-
um að éta sjálfan sig. — Lesb.
— Læknir minn segir mér að
eg geti ekki lifað lengi með þann
sjúkdóm, sem þjáir mig. — Þá
ættirðu að reyna minn læknir!
Hann hefir alveg sérstakt lag á
því, að draga alla sjúkdóma á
langinn.
— Héran eru nokkrir aurar,
veslingur, og í húsinu þarna á
móti getið þér fengið atvinnu.
— Betlari: Kærar þakkir, frú,
/ bæði fyrir peningana og viðvör-
unina.
Fyrir nokkru var isendill í Ár-
ósum að draga þungan vagn upp
eftir Friðriksgötu og gátu allir
séð, að vagninn var altof þungur
fyrir drenginn.
Þá kemur þar að vingjarnlegur
maður og ýtir á eftir vagninum
um stund. Svo segir hann:
— Þú ættir að segja húsbónda
þínum, að þetta sé alt of þungt
hlass fyrir þig, drengur minn.
— Eg sagði honum það undir
eins, mælti strákur, en þá sagði
hann, að eg mundi sjálfsagt rek-
ast á einhvern heimskingja á göt-
unni, sem vildi hjálpa mér!
Eftir það varð drengurinn að
draga vagninn hjálparlaust.
í fylkinu Kimsa í Kína var
hungursneyð í fyrra eins og víða
annars staðar í landinu, og svo
bættist það ofan á, að steikjandi
hita og þurka gerði um sáðtíð svo
að til stórvandræða horfði. íbú-
arnir tóku því það fangaráð, að
færa veðurguðinum fórnir og
báðu hann nótt og dag um það,
að láta nú rigna. En goðið sinti
engum bænum. Þá höfðu íbú-
arnir í hótunum við það, en ekki
hreif það heldur. Að lokum mistu
þeir þolinmæðina. Tveir sterkir
menn þrifu goðið af stalli og fóru
með það upp á fjall.
“Þarna getur þú nú fengið að
dúsa,’’ sögðu þeir, “svo að þú fá-
ir að finna hve þægilegt það er,
að vera úti í steikjandi sólarhita
og fá ekki einn vatnsdropa til að
svala þér.”
Þetta hreif. Þremur dögum
seinna kom steypiregn!—Lesb.