Lögberg - 25.07.1929, Blaðsíða 4

Hia. 4.
LÖGBERG MMTUDAGINN 25. JÚÍLÍ 1929.

Högtierg
öefið út hvem fimtudag af The Col-
umhia Press, Ltd., Cor. Sargent Ave.
og Toronto St., Winnipeg, Man.
Talsímar: 86 327 og 86 328
Einar P. Jónsson, Editor
Utanáskrift blaðsins:
The Columbia Press, Ltd., Box 3172
Winnipeg, Man.
Utanáskrift ritstjórans:
Editor Lögberg, Box 3172, Winnipeg, Man.
Verð $3.00 um árið. Borgist fyrirfram.
The “Lögberg” ls prlnted and nubUobert hv
The Columbía Prese, Llmlted, ln the Columbla
Building, 695 Sargent Ave., Winnipeg, Manitobo-
LBuil
f><-)o
Þjónuátusemi og vinátta
Engin yfirgripsmeiri auðlegð getur nokkr-
um dauðlegum manni fallið í skaut, en sönn
vinátta. Vissan um órjúfandi trygð, nemur á
brott úr sál einstaklingsins dapurleik afskifta-
leysisins, og opnar ný útsýni yfir lífrænar lend-
ur samúðarinnar og bróðurkærleikans.
' Hví er mörgum manninum svo vinfátt þann
stutta tíma, sem dvalið er hér á jörð? Orsak-
imar kunna að vera margar, en flestar rnpnu
þær vera oss sjálfum að kenna. Vér dönsum í
kring um oss sjálfa, ölvaðir af ímynduðum yf
irburðum, gleymum að elska, gleymum heil-
brigðum samböndum við lífið og umhverfið,
fleymum flestu, sem mest veltur á að munað
sé, og leyfum síngirninni óátalið, að stinga
dómgreind vorri svefnþorn. Vanþakklætið er
hárbeittara nokkru tvíeggjuðu sverði, og snerti
Iþað vináttutengslin, geta þau hrokkið fvr en
nokkurn varir.
ómildir dómar koma oss jafnan sjálfum í
koll. Ónærgætnin stofnar til fjörráða við vin-
áttuna, svo að sjálft skilningstréð verður því
fáskrúðugra, sem árin líða.
Það er ekki ávalt af illvilja eða hefndar-
hug, að vér látum oss oft þau orð um munn
fara, er valdið geta djúpum sársauka í hug-
um þeirra og hjörtum, sem oss standa næst.
Ónærgætnin ræður þar í flestum tilfellum
mestu um.
Það er kunnugra, en frá þurfi að segja, hve
heimiliseiningin hefir stundum tapað miklu,
sökum ógætilegra ummæla út af einhverju því,
er í raun og veru skifti fjarska litlu máli, svo
sem ef húsmóðirin varð fyrir því’ slysi, að
brjó>ta bolla, eða eitthvað því um líkt. Ógæti-
leg orð, sögð við hálfkunningja út í frá, geta
borist til evrna vinanna fyr en nokkum varir,
grafið um sig í kyrþey og vakið óhug.
Oss er það öllum ljóst, hver áhrif ofþurkar
hafa á gróður jarðarinnar. En hve óendanlega
ægilegra er það þó ekki fvrir sálarlíf vort, ef
uppsprettur vináttunnar og þjónustuseminnar
tæmast, eða frjósa til botns?
Hvi ekki að stinga hendinni í eigin barm?
Er ekki einstæðingsskapurinn og allsleysið,
andlega og líkamlega, oft og tíðum oss sjálfum
að kenna? Er ekki lífsánægjan mesta í því
fólgin, að finna til góðhuga og vináttu úr sem
allra fiestum áttum, og geta veitt frá sér út í
samfélagið svipuðum straumum?
Nærgætnin er ein af höfuðdygðum mann-
kynsins, — upp af henni spretta rósir, sem
aldrei sölna.
Ait, sem lífsanda dregur í náttúranni, þráir
sambúð,—maurarnir halda hópinn, og slíkt hið
sama gera fuglarnir líka. Maðurinn er sömu
lögum háður. Það stendur öldungis á sama,
hvað mikið traust hann hefir á yfirburðum sín-
— frá heildinni getur hann ekki losast,
hvort sem honum líkar betur eða ver. Hann
þarf að elska, og vera elskaður líka.
Hin sönnu auðæfi mannsins, verða aldrei
réttilega metin í krónum eða dollurum, heldur
hlýtur matið að byggjast á því, hve mikiu af
þeim eigandinn ver í þarfir mannúðarinnar. Sá
er ríkastur, sem mest lætur gott af sér leiða.
Hinn fatækastur allra í heimi, er svo grefur
gull sitt í jörðu, að enginn megi góðs af njóta.
Einangrunin stálköld og hluttekningarlaus,
starir honum í augu á strætum og gatnamót-
um.
»
Þjónustusemin hefir ávalt í för með sér
djúpa lífshamingju, þVf hún starfar í beinu
samræmi váð hin hærri eðlislög mannlegs lífs,
og þjónustusemin og vináttan eru skyldgetnar
systur.
Sú er hetjan mest, er mestu fórnar fyrir
velferðarmál mannkynsins. Sjálfsafneitunin
er dygð, — hún er móðir hinnar sönnu og æ-
varandi vináttu. Með því að leggja rækt við
þjónustusemina og vináttuþelið, erum vér að
þroska lífrænustu dygðirnar í fari voru, þær,
er hvorki mölur né ryð fær grandað.
1 sálardjúpi sérhvers manns og sérhverrar
konu, liggja ótæmandi auðæfi, sem enn eru eigi
notuð nema að tiltölulega litlu leyti. Hví ekki
að greiða þeim veg út í dagsljósið? Stjóm-
málamenn og iðjuhöldar, krefjast aukinnar
framleiðslu úr skauti jarðarinnar, svo að
mannkyninu megi í veraldlegum efnum betur
vegna. En er þá ekki að minsta kosti álíka
mikil ástæða til, að þess sé krafist, að gullnám-
ur sálarlífsins séu þannig unnar, að dásamleg-
ustu eiginleikar mannanna, þeir, er að hinni
andlegu hlið vita, fái notið sín sem allra bezt,
— að slík rækt sé lögð við þjónustusemina og*
vinarþelið, að eilífðargróður hljótist af?
“Er nokkuð svo helsnautt í heimsins rann,
sem hjarta, er aldregi bergmál fann?”
Flestum mönnum hrýs hugur við nakinni og
gróðurlausri eyðimörk. En hverju frekar lík-
ist líf þess manns, er stendur uppi vonlaus, með
fræ vanþakklætisins í hjartanu?
Sönn vinátta er heilög. Hún er grundvöll-
uð á eilífðar-samræminu milli guðs og manna.
Hlýleg ummæli
i.
Blaðið “Tennesseean”, sem gefið er út í
Nashville, í Tennessee ríkinu, flutti nýverið
ritgerð um viðurkenningu Bandaríkjanna í
sambandi við Alþingis'hátíðina 1930, eftir Miss
Kitty Oheatham rithöfund, er heima á í New
York. Hefir Miss Oheatham sérstakar mætur
á íslenzku þjóðinni, sögu hennar og hókment-
um. Kafli úr ritgerðinni hljóðar á þessa leið :
“ Atburðir þeir, er gerðust nýlega í þjóðþingi
Bandaríkjanna, í isambandi við Alþingishátíð
íslenzku þjóðarinnar 1930, hafa^víðtæka sögu-
lega þýðingu. Með þeim er verið að heiðra
stofnun, sem er sérstök sinnar tegundar. Það
er ekki einasta, að Bandaríkjastjóm ætli sér að
senda fimm erindsreka til Islands næsta ár,
til þess að taka þátt í hátíðahöldunum, held-
ur hefir hún, sem meira er um vert, afráðið að
sæma ísland myndastyttp af Leifi Eiríkssvni.
Er það, út af fyrir sig, margfalt meira virði, en
ýmsir kunna að gera sér í hugarlund.
Myndastytta af Leifi markar í raun og veru
all-þýðingarmikið spor í sögu Bandaríkjaþjóð-
arinnar og íslendinga. Er með henni í raun og
veru viðurkent í eitt skifti fyrir öll, amerískt
landnám Leifs hins hepna.
Meðferð þjóðþingsins í Washington á máli
þessu, var slík, að öllum aðiljum var til hinnar
mestu sæmdar. Þingsályktunartillaga Mr.
Burtness, náði einróma samþykki beggja þing-
deilda, alveg eins og um sjálfsagða skyldu hefði
verið að ræða. Þjóðþing Bandaríkjanna hefir,
með öðrum orðum, áþreifanlega viðurkent land-
nám Leifs, og er það aðal-atriðið.
Bandaríkjaþjóðin gengur þess nú ekki leng-
ur dulin, hver það var, er fyrstur fann Ame-
ríku. Hún stendur nú augliti til auglitis við
þá sögulegu staðreynd, að það var ungur ls-
lendingur, Leifur Eiríksson, er fyrstur hvítra
manna, steig fæti á þetta mikla meginland. Var
þess og full þörf, að hulunni yrði svift af,
þannig, að þjóðin mætti í einingu auðsýna minn-
ingu hans og afreksverkum, verðuga viður-
kenningu.”
II.
í síðustu viku flutti blaðið New York Her-
ald-Tribune, eftirfarandi greinarkorn í sam-
bandi við viðurkenningu Bandaríkjanna á Al-
þingishátíðinni 1930
“Þingsálvktunar tillaga Mr. Burtness, náði
einróma samþykki begggja þingdeilda. Svo
sjálfsagt þótti það, að Bandaríkin sýndu lslandi
tilhlýðilega sæmd í tilefni af þusund ára af-
mæii Alþingis, að tiltölulega litlar umræður
spunnu-st út af málinu. Þó virðist ekki alveg
laust við, að komið hafi fram hjá sumum blöð-
um, nokkur misskilningur í. sambandi við
myndastyttuna af Leifi Eiríkssyni. Það er
eins og þeim hafi fundist, að með því væri að
einhverju leyti varpað skugga á nafn Kólum-
busar.
Sönnunargögnin fyrir því, að Islendingur- *
inn, Leifur Eiríksson, sonur Eiríks hins rauða,
hafi fyrstur manna fundið Ameríku, eru það
sterk, að þau meira en réttlæta þátttöku Banda-
ríkjanna í Alþingishátíðinni. Ætti stjórn og
þjóð að leggjast á eitt með það, að gera þátt-
tökuna sem allra virðulegasta, og samboðna
þessum stórmerka atburði í sögu mannkynsins.
Þjóðhátíð • Islendinga 1874, vaktj víðtæka
athygli út um heim, og þá ekki hvað sízt í
Bandaríkjunum.
Pingin önnur þjóð, en íslenzka þjóðin, á jafn
sérstæðan kjörgrip, sem Alþingi Islendinga er,
með þúsund ára sögu að baki. Hafa margir
ágætir Bandaríkjamenn, fylgst all-nákvæmlega
með sögu og bókmentum liinnar íslenzku þjóð-
ar og dáð hvorttveggja.
Þátttaka Bandaríkjaþjóðarinnar í Alþing-
ishátíðinni, hlýtur að sjálfsögðu að leiða til
glædds skilnings og aukins bræðralags milli
þessara tveggja þjóða.”
Saga heimfararmálsins
Eftir Hjálmar A. Bergman.
VIII. Sjálfboðanefndin myndast.
Fyrir þeim, sem gengust fyrir fundarhald-
inu í St. Stephens kirkjunni 1. maí 1928, vakti
ekkert annað en það að koma á almennum fundi
þar sem almenningsviljinn í styrkbónarmálinu
fengi tækifæri til að koma í ljós. Þeim var
kunnugt um, hvemig allur þorri Islendinga í
Winnipeg liti á það mál, og þeim bókstaflega
datt ekki í hug, að heimfararnefndin mundi
leyfa sér að bjóða almenningsálitinu byrgin.
Hlutverk þeirra í byrjun var því aðeins það að
koma á þessum almenna fundi. En þegar heim-
fararaefndin neitaði að beygja sig undir al-
menningsviljan, gerðist þörf á áframhaldandi
starfsemi í heimfararmálinu af hálfu þeirra,
sem styrkþágunni voru mótfallnir. Á því stigi
málsins má heita að hin svo nefnda sjálfboða-
nefnd myndiaðist.
Fyrsta verk hennar var að gera enn eina til-
raun til þess að sannfæra heimfararnefndina
um, að almenningsálitið væri á móti því að
síjórnarstyrkur væri fenginn í sambandi við
heimförina 1930. Það gerði hún með því að
safna undirskriftum undir mótmæli gegn stjóm-
arstyrk í hinum ýmsu ísleúzku bygðum. Það
verk var alt unnið á tíu dögum og því í of mikl-
um flýti til þess að hægt yrði að ná til nema ör-
lítils hluta Vestur-lslendinga. Samt fengust
á þessum stutta tíma á Ifjórða þúsund undir-
skriftir, þar af 956 í Winnipeg.
Þessi nýju mótmæli neitaði lieimfararnefnd-
in að taka til greina og skelti skolleyrum við
þeim.
Þegar tillit er tekið til þess að árið 1927,
þegar Þjóðræknisfélagið reyndi að taka heim-
fararmálið undir sig eitt, var tala allra með-
lima þess aðeins 692 og, að tala þeirra, sem
undir mótmælin skrifuðu, var fimm sinnum
hærri, verður því ekki neitað, að heimfarar-
nefndin hafi sýnt alveg einstaka og óverjandi
fyrirlitning fyrir almenningsálitinu með því að
gefa þessum mótmælum engan gaum. Ekki er
hægt að segja með nokkurri sanngimi að ekki
hafi verið reynt að koma fyrir hana vitinu.
Þegar útséð var um, að af samkomulagi gæti
erðið, fann sjálfboðanefndin til þess að nauð-
synlegt var, að sjálfri heimförinni yrði þannig
ráðstafað, að hún bæri engan stjómarstyrks
blett á sér og, að Vestur-lslendingum gæfist
kostur á að ferðast til ættjarðarinnar 1930 í
einum hóp og sem sjálfstæðir og sjálfbjarga
menn. Annað, sem fyrir henni vakti, var bend-
ing Vilhjálms Stefánssonar um að tíminn væri
orðinn naumur til nauðsynlegra auglýsinga, og
því væri þörf að fá þetta mál í hendur einhvers
gufuskipafélags sem allra fyrst. Hún gekst
því fyrir því að fá Cunard gufuskipafélagið til
þess að taka að sér ferðina fram og aftur til
íslands og annast um nauðsynlegar auglýsingar
1 sambandi við hana. Þetta var þeim mun álit-
legra vegna þess að félagið hafði tekið í þjón-
ustu sína Thorstínu JacksomWalters í því sér-
staka skyni að starfa að þessu máli fram yfir
hátíðarhaldið 1930. Það hafði félagið gert sam-
kvæmt bendingu ræðismanns Dana í New York.
Hann hafði bent félaginu á hana sem hæfasta
allra þeirra, er hann til þekti, að leysa þetta
hlutverk vel af hendi. Enginn hefir enn séð
sér fært að setja neitt út á valið.
Þessa ráðstöfun hefðu allir átt að vera á-
nægðir með, því með þessu var sjálfri heimför-
inni ráðstafað á hinn allra ákjósanlegasta hátt.
En það var ekki því láni að fagna. Til þess að
varðveita sína “ímynduðu tign” og vinna sér
inn umboðslaun, vann heimfaramefndin
það til að kljúfa Vestur-lslendinga einnig í
þessu og kveikja nýjan eld með því að gangast
fyrir því að ferðimar yrðu1 tvær. Rúinum f jór-
um mánuðum eftir að sjálfboðanefndin fékk
Oúnard gufuskipafélagið til þess að annast
ferðina heim, samdi heimfararnefndin við ann-
að félag um að taka að sér flutning á þeim, sem
heimfararnefndin hefir yfir að ráða, þó ekki
væri um neitt lægra fargjald eða nokkur önnur
hlunnindi fyrir farþegana að ræða. Með þessu
hefir hún ekki aðeins klofið hópinn, sem heim
fer, heldur einnig stofnað sjálfri heimförinni
í hættu, því tala þeirra Vestur-lslendinga, sem
heim fara, verður ekki svo há, að liún þoli að
skiftast, ef ferðin á að hepnast.
Eins og sakir standa nú, getur enginn ferð-
ast til Islands 1930 á vegum heimfararaefndar
Þjóðrajknisfélagsins án þess með því beinlínis
að leggja blessun sína yfir stjórnarstyrksbetl
hennar og fylkja sér undir fána þeirra, sem
telja það sæmilegt, að heimförinni sé snúið upp í
auglýsing fyrir erlent land og að hún sé notuð
sem útflutninga-agn heima á Islandi. Þannig
verður það skilið hér, og þannig verður það einn-
ig skilið á Islandi. Það sannar bezt dómur sá, er
þegar hefir verið kveðinn upp af Morgunblað-
inu,. stærsta og útbreiddasta dagblaði Islands,
eftir lestur bréfanna, sem fóru á milli heimfar-
araefndarinnar og forsætisráðherra Manitoba-
fylkis. Sá dómur er, að þau ibréf sanni það fylli-
lega, að um stjómarstyrkinn var beðið í því
skyni “að nota afmælishátíð Alþingis til þess
að ginna Islendinga til nýrra vesturferða”
(sbr. Lögberg, 27. júní 1929).
Vestur-lslendingar ættu því að sjá sóma sinn
í því að ferðast til ættjarðarinnar á þann hátt
að ekki verði hægt að bendla þeim við neinn
stjórnarstyrk eða misskilja á neinn hátt, hvað
fyrir þeim vakir með heimförinni. Þeim ætti
einnig að vera ant um að gera öllum það ljóst,
að þeir koma heim sem frændur og einlægir
vinir með alls ekkert óhreint mél í pokanum.
Það er nú svo komið, að það geta þeir í þessu
tilfélli gert aðeins með því að ferðast til Is-
Framh. á bls. 5
Canada framtíðarlandið
Svo má heita, að sama regla
gildi í Alberta og hinum fylkjum
sambandsins, að því er útmæl-
ing áhrærir. Var byrjað að mæla
frá landamerkjalínu Bandaríkj-
anna. Hin stærri útmældu svæði,
er sections eða fermílur af landi,
er taka yfir 640 ekrur. Sérhvert
township, þannig mælt út, inni-
heldur 36 sections, eða 23,000 ekr-
ur. Spildum þeim er sections kall-
ast, er svo aftur skift í fjórðunga,,
eða 160 ekra býli.
Héraðsvegir í fylkinu mega á-
gætir kallast, enda hefir verið
til þeirra varið miklu fé, bæði frá
sveita, sambands og fylkisstjórn-
um.
Fylkið saman stendur af borg-
um, bæjum, þorpum og sveitar-
félögum, er hafa sína eigin fram-
kvæmdarstjórn, að því er heima-
málefni áhrærir. Alls eru sex
borgir í fylkinu. Er þeim stjórn-
að af borgarstjóra og bæjarráðs-
mönnum, kjörnum í almennum
kosningum. Þó er stjórnarfyr-
irkomulag borganna sumstaðar
talsvert mismunandi. Sérhverri
borg er stjórnað samkvæmt lög-
giltri reglugjörð eða grundvallar-
lögum. — Bæjum er stjórnað af
bæjarstjórn og sex fulltrúum, en
þorpunum stýra oddvitar ásamt
þrem kosnum ráðsmönnum. t—
Lög þau, eða regluger?5jr, sem
bæjum og þorpum ber að hegða
sér eftir, nefnast The Town Act
og The Village Act.
Sveitarfélög eru löggilt af
fylkisstjóm, eða stjórnardeild
þeirri, er með höndum hefir eft-
irlit með héraðsmálefnum —
Municipal Affairs — samkvæmt
bænarskrá frá kjósendum, er í
bygðarlaginu eiga dvöl. Sveitar-
félagi er stjórnað af sex þar til
kjörnum ráðsmönnum, og er for-
maðurinn nefndur sveitaroddviti.
Sveitarfélög, sem eru að byggj-
ast, en hafa eig: hlotið löggild-
ingu, standa undir beinu eftirliti
fylkisstjórnarinnar.
Eins og í hinum Sléttufylkjun-
um, er að finna í Alberta allar
nútíðar-menningarstofnanir, svo
sem bókasöfnð júkrahús, skóla og
kirkjur. Eru baraa og unglinga-
skólar í hverju löggilti bæjar- eða
sveitarfélagi, svo og gagnfræða-
skólar, kennaraskólar, iðnskólar;
enn fremur land búnaðar og verzl-
unarskólar, er njóta góðs styrks
frá stjórninni. Skólahéruð má
stofna, þar sem eigi búa færri en
fjórir fast-búsettir gjaldendur, og
eigi færri en átta tíörn frá fimm
til átta heimilum. Skylt er öllum
foreldrum að láta börn sín sækja
skóla, þar til au hafa náð fimtán
ára aldri. Heimilað er og sam-
kvæmt lögum að láta reisa íbúð-
arhús handa kennurum á kostn-
að hins opinbera, ar sem svo býð-
ur við að horfa, og nauðsynlegt
þykir vera.
Skólahéruðum fer fjölgandi
jafnt og þétt, og er ekkert til
sparað, að koma mentastofnunum
fylkisins í sem allra bezt horf.
Á landbúnaðarskólunum nema
bændaefni vísindalegar og verk-
legar aðferðir í búnaði en stúlk-
um er kend hússtjórn og heimilis-
vísindi.
Réttur minni hlutans er trygð-
ur með sérskólum, sem þó standa
undir eftirliti fylkisstjórnarinn-
ar, enda verður auk hinna sér-
stðku greina, að kenna þar allar
hinar sömu pámsgreinir, sem
kendar eru í skólum þeim, sem
eru fylkiseign.
í borgum og bæjum eru gagn-
fræða og kennaraskólar og í sum-
um, þorpum einni. — Mentamála-
deild fylkisstjórnarinnar hefir að-
al umsjón með skólakerfinu, ann-
‘ast um að fyrirmælum skólalag-
anna sé stranglega framfylgt. —
Þrír kennaraskólar eru í fylkinu:
í Edmonton, Cálgary og 'Cam-
rose. Verða öll kennaraefni, lög-
um samkvæmt, að ganga á náms-
skeið, þar sem kend eru undir-
stöðu atriði í akuryrkju.
Háskóli í Alberta er í Suður-
Edmonton. Eru þar kendar allar
algengar vísindagreinar, er kraf-
ist er að þeir nemi, er embætti
vilja fá í þjónustu þess opinbera.
í fylkinu eru sex skólar, er það
sérstaka verkefni hafa með hönd-
um, að veita sveitapiltum og
stúlkum tilsögn í grundvallar at-
riðum landbúnaðarins, svo sem
akuryrkju, húsdýrarækt, mjólkur-
meðferð og ostagerð, enn fremur
bókfærslu, er viðkemur heimilis-
haldi. Skólar þessir eru í Ver-
xnillion, Olds, Claresholm, Ray-
mond, Gliechen oð Youngstown.
Námsskeið fyrir bændur eru
Sefur Vel og Hefir Agæta
Matarslyst.
“Nuga-Tone hefir veitt mér
reglulega blessun,” skrifar Miss
Nannie Currin, Ardmore, Tenn.
“Áður en eg fór að nota þetta
meðal, þjáðist eg mjög af maga-
veiki. Hafði það jafnframt veikl-
andi áhrif á hjartað og taugarn-
ar. Misti eg um þær mundir oft
svefns. Nú sef eg vært og reglu-
lega og hefi ákjósanlega matar-
lyst.’ ’
Nuga-Tone auðgar blóðið, styrk-
ir taugarnar og fyllir fólk nýjum
áhuga og nýjum starfsþrótti. Það
kemur að góðu haldi við melting-
arleysi, nýrna- og blöðrusjúkdóm-
um, og hefir auk þess inni að
halda mikið holdgjafarefni. Fólk
er notar Nuga-Tone, fær fallegan
hörundslit, sökum þess hve blóð-
ið verður hreint. Notið meðal
þetta í nokkra daga og munuð
þér brátt sannfæarst um gildi
þess. Gætið þess vandlega, að fá
ekta Nuga-Tone, en enga eftir-
líkingu, sem orðið gæti verri en
ekki neitL
haldin á ári hverju við landbjnað-
arskólana, og fer aðsókn að þeim
mjög vaxandi.
Sambandsstjórain hefir fjrrlr-
myndarbýli að Lacombe, og Leth-
bridge, og nokkrar smærri til-
raunastöðvar, svo sem þær að
Beaver Lodge, Fort Vermillion,
Grouard og Fort Smith.
FRÁ ÍSLANDI
Akureyri, 20. júní.
17. júní var að tilhlutun U, M.
F. A. hátíðlegur haldinn hér í bæ
með samkomu á leikvangi félags-
ins við Þórunnarstræti. Fór há-
tíðarhaldið fram eins og venjan
hefir verið áður: ræður, söngur
og íþróttasýning. Ræðumenn voru
að þessu sinni: Jóhann Frímann
(minni Jóns Sigurðssoar)i; Frið-
geir Berg (minni Islands) ; Stein-
dór Steindórsson (minni Eyja-
fjarðar)i. Allar voru ræðurnar vel
gerCar og vel fluttar og að öllu
fór hátíðahald þetta mjög snotur-
lega fram,í enda var veður hið
bezta. Ágóðanum af hátíðarhaldi
þessu verður varið til upphitunar
sundlaugar bæjarins eins og áð-
ur.
Tvær flugvélar eru væntanleg-
ar hingað til lands seint í þessum
mánuði. Eru þær frá sama félagi
og Súlan, er hér var í fyrra, og af
sömu gerð og stærð, en hreyflar
þeirra þá /íokkuð sterkari. Er þeim
ætlað að flytja póst vikulega frá
Reykjavík til Norður- og Austur-
lands og ennfremur gert ráð fyr-
ir, að önnur þeirra aðstoði við
síldveiðar hér fyrir norðan.
Gullbrúðkaup eiga í dag hjónin
Frímann Jóhannesson og Margrét
Árnadóttir að Gullbrekku í Saur-
bæjarhreppi.
Nýlátin er Sigríður Jónsdóttir,
kona Jóeps Jónassonar bónda frá
Finnastöðum í Sölvadal. Sigríð-
ur sál. var systir Páls Árdals
skálds, myndarkona og vel gefin.
Hún var á sjötugs aldri. — Þá er
og nýlega andaður a Kristneshæli
Guðjón Baldvinsson, unglingspilt-
ur úr Svarfaðardal.
Dr. Sigfúsi Blöndal, bókaverði 1
Khöfn, hefir nýlega verið boðið
til Berlínar til að halda fyrirlestra
um íslenzk efni við háskólann þar.
Undanfarið hafa birzt eftir hann
greinar í “Nationaltidende”, sem
hann hefir kallað “Drömmelande”,
um Útopíur frá dögum Platíus og
fram á okkar daga. Næsta ár eiga
ritgerðir þessar að koma út 1 bók-
arformi.
Próf í nuddlækningum hefir frú
Þóra Havsteen tekið í Kaupm.-
höfn með góðum vitnisburði.
í heimavist gagnfræðaskólans á
Akureýri verða nemendur að
greiða fyrir 'fæðl, þjónustu, ljós
og hita. í vetur hefir atl þetta
kostað' aðeins 396 kr. fyrir hvera
enmanda yfir allan skólatímann,
8 mánuði, og koma þá tæpar 50
kr. á hvern mánuð. Verður hag-
sýni sú, er birtist í þessum ótrú-
lega lágu tölum, aldrei oflofuð.
Meira en skemtiför. — Náttúru-
fræðikennarinn við Gagnfræða-
skólann hér vill láta þess getið, að
för nemendanna til Horaafjarðar
sé ekki eingöngu og ekki aðallega
skemtiför, heldur eigi hún að
verða i til ujppbyggingar fyrir
námsmennina. Vitanlega er þetta
alveg rétt. En fáir iftunu sjá of-
sjónum yfir því, að förin verði
skemtiför, jafnframt því að hún
verði lærdómsrík. Þá er og rétt
að geta þess, að ríkið kostar ekki
förina að öllu leyti, því náms-
sveinar eiga sjálfir að sjá sér
fyrir fæði.—‘Dagur.
Rose Leikhúsið.
Kvikmyndin, “The Donovan Af-
fair”, sem sýnd verður á Rose
leikhúsinu þrjá síðustu dagana af
þessari viku. er bæði falleg og
skemtileg. Helztu hlutverk leika
þau Jock Holt, Dorothy Revier,
William Collier, jr„ John Roche
og Agnes Ayres. Fyrstu þriá dag-
ana af næstu viku sýnir leikhúsið
kvikmyndina “The Younger Gen-
eration”. Hljóðfæraslátturinn er
þar afbragðs góður.