Lögberg - 25.07.1929, Blaðsíða 5

LÖGBERG FíMTUDAGIJSTN 25. JÚLÍ 1929.
Bls. 6.
Saga heimfararmálsins
Framii. frá bls. 4.
lands 1930 á vegum sjálfboðanefndarinnar og
með Cunard gufuskipafélags línunni.
Eins og Dr. Brandson kemst svo vel að orði,
þá verða allir þeir, sem til heimfarar hugsa, að
svara þessari spurningu:
“Yilja menn koma heim til íslands eins og
sjálfstæðir menn, eða sem auglýsing frá öðru
landi, sem stjóm þess lands er búin að borga
fyrir fyrirfram?” (sbr. Lögberg, 25. apríl
1929).
Þeir, sem fyrri flokkinn skipa, ferðast að
sjálfsögðu á vegum sjálfboðanefndarinnar, en
“auglýsinigarnar” ferðast aftur á móti undir
fána styrkbónarnefndarinnar.
IX. Afstaða sjálfboðcmefndarinnar.
1 stað þess að ræða sjálft styrkbónarmáli*
hafa meðlimir heimfararnefndar Þjóðræknis
félagsins og meðhaldsmenn nefndarinnar grip
ið 'til þess vopnsins að rægja sjálfboðanefndiní
og meðlimi hennar.
Því er haldið fram leynt og ljóst, að mót
spyrna sjálfboðanna gegn1 styrkbónarstefm
beimfararnefndarinnar, sé einungis sprottin a
hatri til Þjóðræknisfélagsins. Til þess a?
glepjast ekki á þessu, er því gott að nwnn fest
það í huga, að sex af meðlimum sjálfboða
nefndarinnar — eða fullur þriðji hluti nefnd
arinnar — eru starfandi meðlimir Þjóðræknis
félagsins, og þrír þeirra hafa átt sæti í stjóm
amefnd þeas. Einnig er gott að menn liafi þac
hugfast, að í skýrslu heimfararnefndarinnar
sem lögð var fram á þjóðræknisþinginu 1928
benti nefndin sjálf á það, að til þess að ráðt
fram ur fjármalunum, hefðu þrír vegir veric
fyrir . hendi. Fyrst: Að nefndin legði fran
féð sjálf. Þá leið hefir sjálfboðanefndin kosic
fyrir sjálfa sig, og hefir borgað úr eigin vasf
oll útgjöld, sem starfi hennar hafa verið sam
ara. Annað: Að leita opinberra samsJcotc
meðal Véstwr-lslendinga. Það hefði verið eðli
|ega og sjálfsagða leiðin fyrir heimfararnefnd
ina að fara, ef hún hefði verið nefnd Yestur
Islendinga, en ekki Þjóðræknisfélagsnefnd og
ef sú leið hefði verið farin í fvrstunni, hefð
aidre1 til neinna mótmæla komið, jafnvel þ<
eðhlegaist hefði verið að nefndin, sem Þjóð
ræ Oýstélagsnefnd, leitaði samskota aðeins inn
an élagsins sjálfs. Þriðja: Að leita stjórnar
stgrks. Sú leið var svo óhugsandi, að hún hefð
aldrei átt að koma til mála. Sjálfboðanefndir
hefir aldrei verið kröfuharðari en það, að alt
sem hún hefir farið fram á, er, að frá þessar
leið se horfið og sú leið farin að leita opinberr.i
samskota meðal Vestur-íslendinga isjáJfra, seir
er onnur leiðm, er heimfaramefndin sjólf hefii
bent á.
Það er einnig nauðsynlegt að menn hafi þa<
ngfast að utan heimfaramefndariunar sjálfr
ar haía, eftir því isem eg man bezt, aðeins fimn
opinberlega reynt að réttlæta stvrkbónarstefn
una, þau Ragnheiður J. Davíðson, Þorgils Þor-
gilsson, Sigurður Vilhjálmsson, Hannes Pét-
i sson og séra Jfalldór Jónsson. Nefndinni ei
Pvi ekki laandi þó slagorð hennar { þessar:
úedu se: Sjaið nöfnin!
. þessum fimm undanvskildum hefir en^
Þ^ím<íondÍ maður’ ,hvorki innan né utar
.loðrækmsfelagsms, látið sér detta í hug opin-
_ f rlega að mæla stjómarstyrksbetli heimfarar
nefndarmnar bot, og heimfararnefndin hefir
leita i r Tlokknim opmberam fundi a?
Jafnvfíh ffai' ^ styrkbónarstefnu sinni.
afnvel þeir; sem hafa verið nefndinni hlyntir
o. hafa venð &ð bera f bætifláka fvrir henni
nefndfuTf111-8 Æ Óh.fnIíuis felt. áfellisdóm é
jjjg - | ynr þetta tiltæki. Aðeins örfá dæm:
æg.la þessu til sonnunar
,r fwZIífld ÞjWiirimisfaagaJeadarim.
skelui 7 ? Sendl heimfaramefndinni sfm-
arstÍrkSeiÞSð°rt 'í !hana að hætta vih stjórn-
‘ tyrk. Það skeyti las Jón J. Bildfell unn -1
ft,ntdmr,í 8t Stephms 1. mlí 1928
I yiirlysmg, sem þeir W. J. Lindal Pémj
■Son gerðu' w ' 1' B1™*jal. Frank Fréderick-
.ornarstyrk. Þar stendur.- “Fyrst oe frem«l
«l.,om vér Mfa í ljós, „8 þaS er lor stoðfnZí
** J;1™*11*" vestan hafs
uu ekki að þiggja nofckra peninga frá hér
ýdum stjornum í sambandi við undirbúnino
fyrirhumaðn11' ^f 0^ heLrra ‘f hátíðahaldinu
J'íirhugaða a íslandi anð 1930.” %
riJ*bréf\Sem prof' Thorbergur Thorvaldsson
< ði, og birtist f Lögbergi 28. júní 1928
inn;11 a>é lf'ra4 hætif,áka f^.rir heimfaramefnd-
að ú bamt Iatar hann mjog hremskilnislega
að w ^ Sé Ðr-Braudson “samdóma um 'þfð
að bitra væn aðVes tar-fslendingar sæu sjálfii
Islan i ytl fy7r hostnaðmum við förina tii
fylknaCSL°f m(‘r fanSt’ að hetra væri- að þátttakí
heiré" !>enra’ er flestir Íslendingar eiga héi
henna t beint 1 þá átt að heiðra og viður-
a Island sjalft að einhverju leyti.”
a«mhvtme?T fUndÍ f Kem'-atin, Ont„ vai
mhyht yfirlysmg, er lýsti transti á meSlim-
öiæl ?fairiarnefndannnar’ en nm leið mót-
ti styrkbonarstefnu nefndarinnar.
Herm? VlIh'iálmnr Stefánsson og Halldói
Þjóðrtw?? S-m háðir enr heiðursfélagai
fallni>kniSfelag8mS’ e™ stjémarstyrk mót-
ate^V^r bví ían^m »PPÍ, að styrkbónar-
læt/? heimfarýrnefndarinnar verður ekki rétt-
Snvr? -?U e'im aðhalda hví fram, að mót-
til Æ sjaífboðanna gegn henni ,stafi af hatri
Lioðrækmsfelagsins, þvf það er ekki satt
-^nnað, sem heimfararnefndin er að revna
að koma fólki til að trúa, er það, að hún hafi
slakað til við sjálfboðana í einu og öllu, en þeir
hafi ekki viljað ganga að neinu. Þetta gekk
svo langt, að iséra Ragnar E. Kvaran sagði á
opinberum fundi á Gimli, að heimfararnefndin
hefði ekki aðeins gengið “eitt hundrað pró
oent. ” inn á kröfur sjálfboðanefndarinnar,
“heldur tvö hundruð pró cent.” Hvernig það
sé hægt, veit víst enginn nema séra Ragnar.
Nú er saimleikurinn sá, að sjálfboðanefndin
hefir verið svo sanngjörn, að hún hefir aldrei
gert nema allsendis eina kröfu, og hún er það,
að hætt sé við allan stjómarstyrk. Sú krafa
er þess eðlis að ekki er hægt að slá af henni.
Frá sjónarmiði sjálfboðanna er það í sjálfu
sér rangt og með öllu óverjandi að leita nokk-
urs stjórnarstyrks í sambandi við lieimförina.
Það er því hér alls ekki um upphæð að ræða,
lieldur um atriði, sein er alveg grundvallarlegs
eðlis, og það vita engir betur en meðlimir heim-
faramefndarinnar. Sjálfboðanefndin gat því
alls ekki slegið neitt af þessari kröfu án þess
um leið að falla alveg frá því grundvallar atriði,
sem krafan bygðist á. Það sjá allir heilvita
menn. Það þarf því enga sérlega skarpskvgni
til þe«s að sjá það og skilja, að það er í eðli
sínu jafn rangt að fá $1,000.00 stjórnarstyrk
eins og það væri að fá $3,000.00 eða $6,000.00, og
því um bókstaflega enga tilslökun af hálfu heim-
fararnefndarinnar að ræða, ef ekki var fallið al-
veg frá því að sækja um stjórnarstyrk. Að telja
það tilslökun að gefa upp aðeins einhvern hluta
af væntanlegum stjórnarstyrk og það gegn tvö-
faldri borgun, er hreinasta óvitahjal. Mundi,
til dæmis, nokkur gerast svo djarfur að halda
því fram, að ef þjófur yrði uppvís að því, að hafa
stolið $3,000.00, þá væri það sanngjarnt af hon-
um að bjóðast til þess að skila lögreglunni aft-
ur $2,000.00, ef hann fengi að halda eftir
$1,000.00, og lögreglan svo borgaði honum úr
eigin vasa $5,000.00, svo það yrði gróðafvrir-
tæki fyrir hann að vera svona sanngjarn o°- ær-
legur?
A hinn bóginn var alveg eins auðvelt fyrir
heimfararnefndina, að gefa upp alla upphæðina
eins log aðeins einhvern hluta hennar. Það var þá
blátt áfram orðið einungis peningamál og að-
eins um upphæð að ræða. Á því stigi málsins
var sú upphæð, sem um var að ræða, aðeins
$1,000.00. Gæfi nefndin þá upp, var Emile
Walters búinn að lofa úr eigin vasa $100.00, og
Dr. Sig. Júl. Jóhannesson var búinn að lofa að
ábyrgjast að safna $1,000.00, svo nefndin hefði
þarafleiðandi ekki beðið neinn fjárhagslegan
lialla við það að ganga að þessu. Einnig
stóð nefndinni þá til boða fult fylgi sjálf-
boðanna peningalega og á allan annan hátt,
án þess að farið væri fram á að málið yrði tekið
úr höndum Þjóðræknisfélagsins eða að nokkr-
um yrði bætt í nefndina. eða að sjálfboðarnir
hefðu þar að nokkra leyti hönd í bagga með,
eða nokkur önnur skilyrði set-t. Mér finst, að
þetta sýni svo mikla -sanngimi og tilhliðrunar-
semi, að það er mínum skilningi enn ofvaxið,
hvers vegna heimfararnefndin tók þessu ekki
fegins hendi og gekk tafarlaust að því.
Eg legg það óhræddur undir dóm allra óvil-
ha.llra manna, hverir liafi sýnt meiri sanngirni,
sjálfboðarnir, sem frá byrjun slökuðu til í öll-
um atriðum nema því einu, sem var þes-s eðlis
að af því var ekki hægt að slá, eða heimfarar-
nefnd Þjóðræknisfélagsins, sem heimtaði það,
að sjálfboðarnir gæfu upp einnig þá einu kröfu
og héldu bókstaflega engu eftir.
X. Ný betliför hafin. Bréfin birt.
Það hefði mátt halda að heimfaramefndin
mundi láta sér að kenningu verða mótspyrnu
þá gegn stjómanstyrk, sem kom svo éþreifan-
lega fram árið 1928, og mundi því ekki gera
leik að því að stofna til nýrrar deilu útaf því
efni, ekki sízt þegar hún var fyrir löngu búin
að ráðstafa heimförinni og auglýsingum í sam-
bandi við liana á kostnað voldugs gufukipafé-
lags og gekk sjálf með $3,000.00 í vasanum frá
Saskatchewan stjórninni og þurfti því engra
peninga með. En því miður varð reyndin önn-
ur. 1 marz mánuði 1929 hóf heimfararnefndin
nýja betliför til Manitobastjómarinnar og var
þá svo ósvífin, að hún fullyrti við stjórnina, að
öll mótspyrna gegn, stjómarstyrk, sem gert
hefði vart við sig í fyrra, hefði alveg hjaðnað
niður, og nú væri engin mótspyrna lengur til.
Það fer að iíta út fyrir, að þes'sum herrum sé
ómögulegt að segja satt.
Þessi nýja betliför liafði eitt gott í för
með sér._ Hún leiddi til þess að farið var að
grenslast eftir því fyrir alvöru, á hvaða grund-
velli væri beðið um þennan styrk. Til allrar
lukku er þar ekki hægt um að villast, því kau;>-
samningurinn er til svart á hvítu. Hann er að
finna í bréfum þeim, sem fóru á milli heimfar-
arnefndarinnar og forsætisráðherra Manitöba-
fylkis. Þau bréf voru fengin og birt í Lögbergi
25. apríl 1929. Við það varð það öllum ljóst, að
nefnclin hafði algerlega bragðist því trausti,
sem til hennar liafði verið borið og, að hendur
hennar voru margfalt jóhreinui en nokkurn
hafði grunað. Nú dugði heldur ekki lengur að
þræta fyrir það, -sem öllum var ljóst við lest-
ur bréfanna, og sá skrípaleikur, sem nefndin
er nú búin að leika í meira en heilt ár, var um
leið á enda.
Um innihald bréfanna er óþarfi að fara hér
mörgum orðum, því þau eru mönnum í fersku
minni. Það skal því hér aðeins vikið að örfá-
um atriðum.
Bréfin eru stórmerkileg, meðal annars vegna
þess, hvað áþreifanlega þau sýna ö>g sanna:
(1) hvað lítið heimfararnefndin hirti um það
að segja. forsætisráðherra Manitoba-fvlkis -satt;
(2) á hvaða grundvelli beðið var um stvrkinn
og að hvaða skilyrðum var gengið viðvíkjandi
notkun hans; og (3) óhreinskilni og óeiníægni
heimfararnefndarinnar ekki aðeins gagnvart
forsætisráðherra Manitoba-fylkis, heldur einn-
ig gagnvart bæði Vestur-lslendingum og Austur-
Islendingum.
1 fyrsta bréfi sínu (14. marz 1927) segir Jón
J. Bildfell: “Á síðasta ársþingi sínu, sem hald-
ið var í Winnipeg með fulltrúum frá öllum hin-
um stærri bygðum íslendinga, káus íslenzka
sambandið fimm manna nefnd” til þess “að
undirbúa skemtiferð íslenzks fólks í Norður-
Ameríku til þess að taka þátt í hátíðahaldinu.”
Á þennan hátt er sagt frá fundi, sem aðeins
39 alls sátu og skiftust þannig um aðal-atriðið
að 23 voru annars vegar en 16 hins vegar. Það
er mikið í munni að nefna slíkan fund “þing”
og segja að það þing hafi setið fulltrúar “frá
öllum hinum stærri bygðum Islendinga”, en
ekki er hægt að segja, að það hafi gefið forsæt-
isráðherranum rétta hugmynd um, hvað mjög
takmarkað umboð lieimfararnefndin fór með.
í næsta bréfi sínu (25. apríl 1927) telur Jón
J. Bildfell það líklegt, að Vestur-íslendingar
muni fara til Islands 1930 í þúsundatali. Þetta
er svo mikil fjarstæða, að það er óliætt að full-
yrða, að heimfaramefndin hafi ekki trúað
þessu sjálf.
1 gegnum öll bréfin gengur þrent eins og
rauður þráður: (1) að nefndin tali fyrir hönd
allra Vestur-lslendinga og hafi algerð umráð
yfir þeim; (2) hvað hægt sé að nota þessa þjóð-
hátíð ættjarðarinnar og ferðina heim til ábata-
samra auglýsinga fyrir Manitoba-fylki; og (3)
hvað fús heimfaramefndin sé að taka það að
sér að vinna þetta ódæðisverk ef henni sé veitt-
ur sá stjórnarstyrkur, sem hún fer 'fram á.
Það er enn annað, sem bréfin bera með sér,
sem sýnir ef til vill glöggast, hvað óskamm-
feilnin hjá þessum herrum gekk langt. Bréfin
sýna það alveg ótvíræðilega, að forsætisráð-
herrann spurði nefndina beint út að því, hvort
ekki væri liætt við því, að Islendingar liér eða
heima ó Islandi myndu líta þannig á, að slíkar
auglýsingar í sambandi við aðra- eins hátíð
væra óviðeigandi og ósæmilegar og, að nefndin
fullvissaði hann um, að velsæmistilfinning ís-
lendinga væri á svo lágu stigi, að enginn þeirra
mundi sjá neitt- athugavert við þetta. Þetta
sézt greinilega á bréfi forsætisráðherrans 5.
marz 1928, þar sem hann segir:
“ Þér fullvissuðuð mig nm að enginn ágrein-
ingur myndi eiga sér stað meðal fólks yðar, við-
víkjandi því, hvort auglýsingaliliðin í sambandi
við hina fyrirhuguðu heimför, geti skoðast
sæmileg. ’ ’
Sýnir þetta það tvent, að forsætisráðherr-
anum var það áhugamál að gera ekkert það, er
móðgað gæti Islendinga, og.hitt, að heimfarar-
nefndin vann það til fyrir centin, að bera ís-
lenzkri velsæmistilfinningu svona bágborinn
vitnisburð.
Er það ekki alveg gráthlægilegt, að óskamm-
feilnin hjá þessum mönnum skuli ganga svo
langt, að þeir skuli voga sér að brigzla öðram
um skort á þjóðrækni?
Bréfin sanna það, svo að því verður ekki
lengur neitað, að um styrkinn var beðið og
hann átti að nota í innflutninga auglýsinga-
skyni. Að þetta. var gert að vfirlögðu ráði og
moð köldu blóði sýna og sanna bréfin sjálf bezt.
Því til enn frekari sönnunar má benda á það, að
þau era í algerðu samræmi við það, sem séra
Rögnvaldur hélt fram um páskaleytið 1927 við
Stephen Thorson, þegar séra Rögnvaldur sagði
honum frá þessu stjómarstyrksbetli og rétt-
lætti það með því að segja, að “þessi heimför
Vestwr-ISlendinga væri sú ódýrasta innflutn-
inga auglýsing, sem stjórnirnar hefðu nokkurn
tíma fengið, því hver maður væri óbeinlínis
innflútninga agent, þegar heim kæmi’’ (sbr.
Lögberg, 18. okt. 1928). Þetta er mjög svipað
orðalagi Jóns J. Bildfell í fyrsta betlibréfinu
(14. marz 1927), þar sem hann heldur því fram,
að ef ferðin hepnist, þá verði hún sú “mcsta
auglýsing sem fylUið mögulega gæti hlotið.”
Hvað sem öðrum skoðanamun líður, er ó-
hætt að fullvrða, að Islendingar bæði austan
hafs og vestan munu taka undir með Morgun-
blaðinu og segja, að það sé “með öllu óverj-
andi, að ætla að nota afmælishátíð Alþingis til
þess að ginna Islendinga til nýrra vesturferða”
(sbr. Lögberg, 27. júní 1929).
Vikuna eftir að bréfin voru birt tók heim-
fararnefndin dauðakipp í Heimskringlu (1.
maí), er hún nefndi: “Hin mikla opinberan.”
Er nefndin þar svo full af vonzku og gremju,
að það er* látið ná til allra þeirra, sem nefnd-
inni er eitthvað í nöp við, en vænzkan bitnar þó
aðallega á Dr. Brandson. Ofan aif honum er
auðséð að nefndin hugsar sérl að hafa skóinn,
til hvaða vopna .sem hún þarf að grípa til þess.
Undir þessari ritsmíð standa þessi sjö nöfn:
J. J. Bildfell, Ásmundur P. Jóliannsson, Ámi
Eggertsson, Ragnar E. Kvaran, Sigfús Hall-
dórs frá Höfnum, Jakob F. Kristjánsson og
Rögnvaldur Pétursson. Það er samt rétt að
taka ])áð fram, að síðan þessi ritsmíð birtist
liefir Jakob F. Kristjánsson sagt sig úr heim-
fararnefndinni, aðallega vegna þess, að nafn
hans var í heimildarleysi, og án hans vitundar,
skrifað undir |iessa grein (sbr. Lögberg, 28.
maí 1929). Hann ber því enga ábyrgð á henni.
Hinir sex bera ekki aðeins fulla ábyrgð á þeim
óþverra; sem þeir hafa léð nöfn sín undir, held-
ur eru þeir með þessari óþverragrein búnir að
játa opinberlega, að þeir séu allir jafn sekir
hvað bréfin snertir. Hér eftir verður því ekki
hægt að gera neinn greinarmun á sekt þeirra.
XI. Niðurlagsorð.
Þetta er nú orðið talsvert lengra mál en eg
bjóst við í byrjun og hefir þó verið fljótt farið
yfir sögu. Til ]>ess að lengja þetta ekki um
of, skal því engu hér við bætt nema nokkrum
niðurlagsorðum.
Það hefir verið svo dæmalaust mikið gum
Framh. á bls. 7.
- —-11^ n ,ar, i»^ri ^ ri ^ n mnini ton iini»nir .ti tiijfc n ^ n » ■ - — • t ^ n — « ■- — -- — - -
rMMsíiíffl Fwlf9ilVil9ilVlrVlKnlVlNPl NMNMfVlNHIVlKvi'r
( r i
I
I
i
i
i
i
i
i
i
i
5
i
i
i
i
CUNARD LINE
1840—1929
Elzta eimskipafélagið, sem siglir trá Canada.
sam-
. -0-, Sví-
til og frá
Cunard línan veirir ágætar
göngur milli Canada og Noregs,
þjóöar og Danmerkur, bæði til oi
Montreal og Quebec.
Eitt, sem mælir meS þvi að feröast
meö þessari línu, er þaö, hve þægilegt
er aö koma viö í London, stærstu borg
heimsins.
Cunard linan hefir sérstaka inn-
flutningaskrifstofu í Winnipeg, fyrir
Noröurlönd. Skrifstofustjórinn er
Mr. Carl Jacobsen, sem útvegar bænd-
um íslenzkt vinnufólk vinnumenn og
vinnmkonur, eöa heilar fjölskyldur.—
Það fer vel um frændur yðar og vini,
ef þeir koma til Canada meö Cunard
línunni.
Skrifið á yðar eigin máli, eftir upp-
lýsingum og sendið bréfin á þann stað,
sem gefinn er hér að neðan.
Öllum fyrirspurnum svarað fljótt
og yður að kostnaðarlausu.
10053 Jasper Ave.
EDMONTON
100 Pinder Block
SASKATOON
401 Lancaster Bldg,
CALGARY
Ca
LINE
270 Maln St.
WINNIPEG, Man.
36 Wellington St. W.
TORONTO, Ont.
227 St. Sacrament St.
MONTREAL, Que.
*
■Islendingadagur í Seattle-
verður haldinn 4. ágúst næstkomandi
við SILVER LAKE
SKEMTSKRÁ:
Ávarp forseta — J. H. Straumfjörð
Söngur.
Minni íslands — Ræða: Séra A. E. Kristjánsson.
Kvæði eftir1 Stephan G. Stephansson.
Söngur.
Minni Ameríku—íRæða: séra B. Jóhannsson —
Kvæði eftir Þorskabít.
Minni íslenzkra landnema í Ameríku:—
Ræða Mr. John Veum. Kvæðieftir
Jakobínu Johnson.
Söngflokkurinn.
Verjið fé er hér hafið afiögum
fyrir bændaláns skýrteini
SASKATCHEJWAN fylkis Bændaláns Skírteini gefa eins
ábyggilega tryggingu eins og bezt má vera og ábyrgjast
Fulla Tryggingu, Ábyggilegan Arð og Vissa Sölu.
Þessi skírteini hafa fulla tryggingu alls Saskatchewan
fylkis, og hljóta ávalt að verða í fullu verði.
Þau gefa góðar rentur, eða sem svarar 4% per cent. vöxt-
um á ári og borgðaðar á hverjum sex mánuðum .
‘Peningarnir fást út borgaðir að fullu, með því að gefa
fjármálaráðherra fylkisins skriflega tilkyuningu þremur
mánuðum áður.
HVER DOLLAR, sem varið er fyrir Bændaláns Skír-
teini Saskatchewan fylkis, er eins vel trygður, og bezt má
vera og hann eykur velmegun í fylkinu með því að veita
dugandi bændum veltufé með hagkvæmum og löngúm
borgunarfresti, undir umsjón Farm Loan Board fylkisins,
Skírteini þessi hljóða upp á
$20.00 og alt upp í $100.00
Fullkomlega skrásett, bæði aðal upphæð og rentur.
Umboðsmenn—Gjaldkerar bæja, þorpa og sveita; Sas-
katchewan deildirnar af The Royal Bank of Canada, The
Canadian Bank of Commerce, The Imperial Bank of
Canada, The Bank of Montreal, eða snúið yður beint til
THE PROVINCIAL TREASURER
R E G I N A
Islendingadagurinn
Á HNAUSUM
5. ágúst 1929
MINNI ÍSLANDS:
Ræða ......... séra Benjamín Kristjánsson
Kvæði ........ ............
MINNI CANADA:
Ræða ...„......................
Kvæði ........ ....... Þ. Þ. Þorsteinsson
MINNI VESTUR-ISLENDINGA:
Ræða...............v..... Séra Guðm. Árnason
Kvæði .................... Lúðvík Kristjánsson
IÞRÓTTIR — Hlaup fyrir unga og gamla, alls-
konar stökk. íslenzk fegurðarglíma, kappsund,
og svo framvegis.
Lúðrasveit Riverton bæjar og söngflokkur bygð-
anna, skemta að deginum.
íþróttir byrja kl. 10 árdegis. og
ræðuhöldin kl. 2 síðdegis.
$200.00 gefin í verðlaunum.
Aðgangur: 35c fyrir fullorðna og 15c. fjTÍr
börn innan 12 ára.
Dr. S. E. Björnsson, forseti.
G. O. Einarsson, ritari.