Lögberg - 14.11.1929, Qupperneq 2

Bls. 2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 14. NÓVEMBER 1929.
SIGRUNARKVIÐA
eftir JÓN A. HJALTALÍN.
(oAt 1868)
og flutt Victoríu Englandsdrotningu í Windsor Castle
9. apríl 1868.
Afrit í Lbs. 565 8vo gert af Finni Jónssyni, prófessor,
á skólaárum hans í Reykjavik.
Heil sértu Sigrún
siklings stóli á,
kveðr þik greppr
af grundu ísa
ok orlofs bíðr
óð at færa
svá sem endr
í árdaga,
Egill ok Gunnlögr
Englands drottnum
Ijóð fluttu
er í lýða minni
enn eru uppi
ok æ munu lifa.
Ár var alda
þá er á Englafoldu
stigu Nornir niðr
ok nýt spjöll sómdu,
réðu ráðum,
rekkum skópu
aldr ok örlög
þeim er enginn rennir.
Fróð svá mælti
en fyrsta Norn:
“Hvat er með Englum
öðru nýrra?
Hví ljóma lðnd?
Hví leiftrar máni.
Hví brosir sunna
bjartar en áðr?
“Tíðindi ek veit,”
tjáði önnur,
“boða tákn þessi
blið ár þjóðum,
frið ok fagnað
■þann er flesta gleðr,
forn eru spjöll
fleira ek segjast.”
Þá kvað en þriðja:
“þessi ek kann
fræði öll
og fyrirburði:
borin er mær
á Breta grundu,
hún mun hamingju
höldum færa.”
Hugstór var Sigrún
frá Sevafjöllum,
hvít und hjálmi
hildi vakti,
sverði veifði,
sigur um færði
öðlingi ítrum
at ímun harðri.
Nú mega seggir
Sigrúnu líta
endurborna
á Englafoldu,
þótt sverði veifat
mun hún sigur færa,
hraustum þegnum,
hugstór kona.
Fram sé ek örlög
ítrar meyjar,
mun hún höfut
mætrar þjóðar
og ríkastrar
und röðultjaldi
vara mær borin
meiri giftu.
Tíðir Breta
tign at veita
svanna frumungum
at sjóla dauðum.
Haps þeir væntu
af hennar forystu,
verðr þeim at vánum
veit ek fræði.
Þjóða sælastir
þeir und sólu
munu verða
er megu lúta.
Ber hún ægishjálm
yfir þegnum,
varðar fjendum sá
frið at skerða.
Friðr mun festast,
frelsi rýmka,
framfarir dafna,
fróðleikr aukast,
ósiðir afmást
ok aldamein
undir Sigrúnar
sigurhjálmi.
Svá mun vítt
hennar veldi standa
at sól aldregi
sígr til viðar,
eldr í djúpan mar
um dimma grímu
í löndum öllum
er lúta henni.
Fjðlga munu þegnar
í fjarrum löndum,
óvina lið
alt mun hörfa,
þar er meykonungs
merki stendur
fremst í fylkingu
í fólkorustu.
Sendu Siklingar
um salta vegu
heilagar kveðjur
horskum svanna.
Orðstír flýgur
til yztu skauta
meykonungs ungs
marvarðrar eyjar,
Verða mun hún brúðr
ok ver sér kjósa
þann er buðlunga er
beztur und sólu.
Er hann af sama
ættstofni runninn,
vara snjállari
snillingr borinn.
Hneigjast hugir
hvors til annars,
ok svá fast
þau saman binda,
at í tveim brjóstum
eitt líf virðist,
sælli gat eigi
sambúð tveggja.
Arfar fríðir
foreldri kæta,
vaxa ok dafna
sem á velli rós.
Sælu sannri
Sigrún vefr
bónda ok börn,
bezt er hún vífa.
Móðir er hún bezt,
at mæður fái
þaðan dregit
dæmi fagrt,
sú er fegursta
fegurð .meykonungs,
sú er blessun bezt
byggðum lands.
Sú er blessun betri
enn blóðgir fjendr
ok sigrfánar
sverði teknir,
öðlingar hraktir
af óðulum,
þjóðir ánauðgar
ok ofrþjáðar.
Hryggir mik
harmspár telja,
en engi má
fyr örlög komast,
svift verðr Sigrún
sælu ok yndi,
leitt verðr líf
at lofðung dauðum.
Harmr verðr í höllu
ok í hreysi sorg,
kvein í koti,
kyrð á strætum,
þá er dróttir
dýrsta móður
sútum vafða
í sölum vita.
Megit svá marka
mætrar vinsældir,
hverjum finst þegni
at hjarta borinn
harmr hátignar
sem hans vaéri,
bót er þat rauna
þótt beizkar sé.
Eftirro arfar
Alberts góða,
er hugga megi
hrelda móður.
Eftirro þegnar,
er allgjarna vildu
líf láta
fyrir ljúfa móður.
Man þat harm Iétta
hugstórri kván,
velferð yfir
vaka þeirra,
geymast gjöld þess
gulli betri,
firnast aldregi
fjársjóðir þeir.
Munu byggvendr
Breta jarðar
meðan ofar er
ægisstraumum
Sigrúnu muna
hina sigrsælu,
mun Iof hennar
í munni hverjum.
Björg Bretlands,
þitt mun blessað nafn
víðar um áttir
und vindheims boga.
Áðr mun í ægi
sú hin aldna fold
algræn sökkva,
en þinn orðstír glejmiist.
Megir þínir
munu löndum
lengi ráða
ok láni stýra.
Fylgja mun gipta
góðrar móður
ítru afsprengi,
—ek mun þagna.”
Spjöll svá þuldi
in spaka Norn,
sagði sannar spár
er sízt brugðust.
Hafit heilar
hljóð mér veitt,
ok fornum hlýtt
fræðum skálda.
* * *
Jón A. Hjaltalín mun vera síð-
astur íslendinga, er gengið hefir
fyrir erlendan þjóðhöfðingja og
flutt kvæði að fomum sið. — Þeir
er kyntust Hjaltalín ekki fyr en
eftir heimkomu hans frá Englandi
1880, urðu þss lítt varir að hann
hefði fengist við skáldskap; munu
þeir þó hafa gaman af að sjá nú
“Sigrúnarkviðu” hans. Hann var
í Englandi um hríð, við þröngan
kost, en eftir að Victoria drotn-
ing veitti honum áheym, urðu all-
ir vegir greiðari.—Árið 1868 var
Victoria 49 ára að aldri, en hafði
verið drotning Breta í 31 ár.. Ár-
ið 1840 gekk hún að eiga Albert
prins af Sachsen-Koburg-Gotha.
En hann dó árið 1861. Þau eign-
uðust 9 böra. — Lesb Mgbl.
Réttaferð fyrir 62 árum
Gamall sveitamaður segir frá.
Eg vaknaði snemma þriðjudags-
morguninn í tuttugustu og annari
viku sumars, nú síðastliðið, og
vaknaði við það, að landsynnings-
rokið og rigningin dundi á glugg-
anum. Af því að eg er einlægt
engu síður sveitamaður en kaup-
staðar, þá hugsaði eg þegar sem
svo: “Þeir fá slæmt réttarveðúr í
dag, Mosfellssveitungarnir.” Jafn-
framt kom mér þá líka í hug hin
fyrsta réttaferð mín á æfinni, en
hana fór eg, er eg var réttra 12
ára, að mig minnir.
Mér hafði verið heitið því um
sumarið, að eg skyldi fá að fara
í Kambsrétt um haustið, ef eg
ýrði duglegur um sláttinn og ekki
tiltakanlega íþægur. Kambsrétt
var uppi í- Seljadal, all-langt fyr-
ir ofan Miðal; eg lifði sæll við
þetta fyrirheit alt sumarið, og
lagði stund á, að brjóta það ekki
af mér.
Fyrir 60 árum var margt öðru-
vísi en nú er, minni kröfur um
flesta hluti og fátt um skemtanir.
Um réttir hafði eg heyrt talað
sem dýrðlega hátíð, er gengi næst
jólunum, þó nokkuð væri á aðra
leið; þar væri mikill fjöldi manna
saman kominn, og margir væru
fullir, að minsta kosti stundum,
og ekki sízt, ef þar væri margt af
Reykvíkingum; yrðu oft lelks-
lokin þau, að alt lenti.í meirihátt-
ar áflogum; væru þá oft ýmsir
mdð glóðaraugu næstu daga á
eftir, eða með plástra á nefinu.
Mig kitlaði allan, þegar eg heyrði
frá þessu* sagt, og hugsaði sem
svo, að það væri mikið á sig leggj-
andi til að fá einu sinni að horfa
upp á alla þessa dýrð; einkum var
mér ríkust í huga umhugsunin um
glóðaraugun og plástrana á nef-
inu. Mér lá við að öfunda í huga
mínum þá, sem bæru þessi bar-
dagamerki að loknum réttum;
líkti eg þeim í huga mínum við
hetjurnar í fomsögunum, svo sem
Gretti Ásmundsson, Skarphéðinn
og aðrar fornaldarhetjur; og það
flögraði eitthvað að mér, að ekki
væri nú að vita, nema eg yrði
einhvern tíma svo mikill maður,
að eg kæmi heim úr réttunum með
glóðarauga og stóran plástur yfir
alt nefið. — Þá skyldi eg nú
heldur vera maður með mönnum,
og ekki láta alla vaða ofan í mig!
Út frá þessum hugsunum. sofnaði
eg margt kvöldið um sumarið, og
dreymdi þá á næturna, ekki um
annað en eintóm glóðaraugu og
stóra plástra á nefinu.
Annars hafði eg á þessum aldrl
sjaldan séð drukkinn mann, nema
þrjá karla og eina kerlingu, Jón
blánef, Eyjólf skalla, Ólaf spóa
og EIsu gömlu. ölj þessi hjú voru
virktavinir mínir, og fengu sér
stundum “neðan í því”; en þau
voru öll orðin gömul, og lítið
“fútt” orðið í þeim, og um glóð-
arauga eða plástur á nefi var
aldrei að tala, hvering sem við
strákarnir reyndum að etja þeim
saman; það var mest, ef smárisp-
ur komu á skallann á Eyfa gamla,
eða ef við strákarnir máluðum
andlitið á EIsu gömlu með rauð-
um farva, þegar hún hafði sofnað
út frá sumblinu.
En — nú ætlaði eg að sigla
hærri byr, og fara í réttirnar, eins
og fullorðna fólkið; og þar von-
aði eg, að eitthvað mundi gerast
sögulegt, eitthvað, sem í frásögur
yrði færandi á eftir.
Mér fanst þetta sumar aldrei
ætla að líða; eg var farinn að
telja dagana fram að réttunum;
og loksins kom sá þráði tími. —
Daginn fyrir réttirnar var dumb-
ungs veður, sem ekki spáði góðu
réttadaginn . Eg vakti fram eft-
ir, gat ekki sofnað fyrir ferða-
hug; loksins sofnaði eg þó, og
svaf fram undir venjulegan fóta-
ferðartíma. Þá þaut eg upp með
andfælum. Réttadagurinn sár-
þráði var upp runninn; en "galli
var á gjöf Njarðar”; það var
landsynningsrok og lemjandi rign-
ing. Eg heyrði, að faðir minn
var að tala um, að það væri ekk-
ert vit í að lofa stráknum að fara
í þessu veðri; það yrði innan
stundar ekki þur þráður á honum,
og þetta var auðvitað alt satt. —
Eg fékk ákafan hjartslátt og það
sló út um mig köldum svita; rétta
ferðin var að ganga mér úr
greipum. Glóðaraugum og nef-
plástrum brá eins og leiftri fyrir
í huga mínum; mér fanst alt vera
að forganga. Eg þaut í einhverju
ofboði upp úr rúminu og hrópaði
‘1Eg fer, hvernig sem veðrið er!”
Foreldrar mínir létu undan, er
þau sáu, hvað eg sótti réttaferð-
ina fast; höfðu þau orð á, að ef
mér yrði kalt, þá mætti senra mig
heim með þeim, sem fyristir færu
úr réttunum. Eg lét það gott
heita, en hugsaði með sjálfum
mér, að eg skyldi hafa einhver
ráð með, að fara ekki úr réttun-
um með þeim fyrstu, hvernig sem
I veðrið yrði.
Svo klæddi eg mig í skyndi og
fór í það skársta, sem eg átti til;
hvenær skyldi slíka hluti viðhafa,
ef ekki í þessa ferð! Lakast var,
að engin var regnkápan; ekki var
það tiltökumál; þeir áttu ekki
regnkápur á þeim árum, sem rík-
ari voru.
En reiðskapnum var svo háttað,
að eg sat á kæruskinni, girtu með
snæri, reið við bandbeizli og hafði
hnappheldu í hendinni til að hefta
með hestinn, meðan verið væri að
rétta; og þegar eg reið úr hlaði,
þá var eg sæll og glaður, svo að
ekki hefir fremur verið í annan
tíma á langri æfileið; um veðrið
hugsaði eg ekkert.
Nú fara ungir og gamlir í rétt-
irnar í “luxusbílum”, margir vafð-
ir í pels og silki; en — eg full-
yrði, að fólkið þetta er ekki sælla
eða glaðara en eg var í þetta sinn
fyrir 62 árum, er eg reið úr hlaði
móti landsynningstorminum og
regninu, regnkápulaus, á gæru-
skinnssneplum, með hnappheld-
una í hendinni.
Þær eru undarlega skapi farn-
ar, systumar Sæla og Ánægja;
ganga máske úr vistinni á ríkis-
mannaheimilinu, en setjast að hjá
einhverjum kotungnum, tendra
þar ljós í hverju horni og breyta
lága hreysinu í dýrðlegustu kon-
ungshöll.
Það er ekki auðveldara að
höndla þær, en að smala sauð-
nautum á Grænlandi.
Nú verðum við að nefna fleiri
menn til sögunnar.
Maður hét Grímur og var á
Hólmi hér fyrir ofan Reykjavík;
hann var fátækur barnamaður, en
fremur ölkær; við vín var hann
hávaðamaður með afbrigðum. Son-
ur hans var Brynjólfur , sem hér
var í Rvík, dáinn fyrir nokkrum
árum; líkur var hann föður sín-
um í sumum greinum. Reykjavík
var að vísu lítill bær fyrir 66 ár-
um; en gárungarnir sögðu líka,
að það heyrðist ti Gríms um allan
bæinn, er hann væri að binda og
láta upp á drógarnar sínar á
Austurvelli.
Þá verður og annan mann til
að nefna; hann hét Jón Sveins-
son, og var á Elliðavatni, bróðir
Benedikts Sveinssonar, hins mikla
og merka stjórnmálamanns; Jón
var af öllum talinn drengur góð-
ur, en fremur auðnulítill; hann
var viðkvæmur tilfinningamaður
og söngmaður góður, en — sem
fleirum á þeim tímum, þótti hon-
um “sopinn góður”; aldrei heyrði
eg neinn mann minnast hans til
annars en góðs.
Eg þekti Jóp lítið eitt og þótti
vænt um hann. Hann koih eitt
sinn til foreldra minna á sumar-
dag og var þá við öl, lítið eitt.
Meðan hann sat inni, stóð hestur
hans á hlaði, bundinn við hesta-
stein. Er viðstaða Jóns lengdist,
leysti eg hestinn, lét hann bíta í
varpanum og hélt í tauminn. Þeg-
ar Jón kom út, þá hýrnaði yfir
honum; klappaði hann mér blíð-
lega, gaf mér treimark og beiddi
guð að blessa mig. Með treimark-
ið í lófanum, þóttist eg ríkari en
Krösus og hét Jóni í huganum
varandi vináttu.
í annað sinn kom Jón til for-
eldra minna; það var á vetrardag
og var hann þá náttlangt. Við
húslestur um kvöldið, var hann
beðinn að byrja, og gerði hann
það fúslega. Söng hann á undan
sálminn: “Nú gengur sól að gylt-
um beð”. Ef mér enn í barns-
minni, hve milt og blítt hann aöng
þetta fallega lag, og hins minnist
eg ekki síður, að eg sá tár læðast
niður vanga hans, er hann söng
síðustu ljóðlínurnar í fyrsta er-
indinu:
“Guð minn, Þjónn þinn
Færir þér af hjarta hér
það hefir hann eina,
Þúsundfaldar þakkir hreinar.”
Sannast það hér á mér, sem
fleirum, að “lengi man til lítillar
stundar.”
Nú er þar til að taka, sem frá
var fráhorfið, að eg fór í Kambs-
rétt þenna umrædda dag; gekk
þar alt sem í sögu segir fram um
miðjan dag, og bar ekki til tíð-
inda. En svo verð eg þess alt
í einu var, að það er byrjað eitt-
hvert uppþot og hávaði í almenn-
ingnum. Eg smaug eins og kött-
ur gegnum mannþröngina og inn
í miðjan hópinn, og hugðist að
sjá vel og rækilega, hvað á seiði
væri. Þeir voru þar þá að hnakk-
rífast og komnir að því að berj-
ast, Grímur á Hólmi og Jón vinur
minn Sveinsson á Elliðavatni, og
báðir allmikið við vín. Höfðu
þeir svipur á lofti, og leit út fyrir
fjörugan og harðan bardaga, og
að hvorugur mundi annan spara.
En áður en þeir næði að rjúka
saman, kom réttkóngurinn og
rak þá út úr almenningnum, og
alla með þeim, sem ekki voru að
draga fé sitt. Haslaði hann þeim
orustuvöll á lítilli flöt fyrir sunn-
an og austan réttirnar. Þangað
fjóru þeir, Jón og Grímur, — en
ekki orðalaust—, og heill kirkju-
söfnuður með þeim; því að fleiri
en mig langaði til að sjá, hver
leikslok yrði á viðskiftum þeirra;
gerðist þá svo mikið háreysti, að
engin heyrðust orðaskil; en há-
vaði og bægslagangur Gríms tók
þó yfir alt; þótti mér, sem hann
mundi líkur berserkjum þeim í
fornöld, sem engin járn bita, og
sem óðu fram organdi og bitu í
skjaldarrendur. Varð eg nú
dauðhræddur um Jón vin minn,
ef hann ætti að ganga til vígs
móti þessu trölli.
Grímur lét hið dólgslegasta, er
á hólminn kom; hafði hann að
vopni stóra svipu með járnhólk-
um á, og klaufhamri á öðrum
enda. Lét hann svo um mælt, að
Jón mundi ekki þola mörg högg
þeirrar jámskeftu. — Jón hafði
aftur í hendi lipra og létta látúns
búna svipu, sem auðsjáanlega
hafði aldrei verið ætluð til bar-
daga. En hann var samt “hvergi
hræddur hjörs í þrá”, og varð
ekki uppnæmur fyrir hávaða og
stóryrðum (Jrímis. — Varð Jón
skjótari til áhlaups og lét svipu-
ólina ríða um höfuð Gdími bæði
ótt og títt, svo að Grími daprað-
ist sóknin. Lét Jón jafnframt svo
um mælt, að Grímur mundi mest-
ur í munninum. — En áður en úr
skæri um það, hvor sigur bæri af
hólmi, þá hlupu einhverjir gár-
ungarnir á mannþyrpinguna kring
um hólmgöngumennina; féllu þeir
Jón og Grímur þá um koll í því
kuldabrölti og aðrir á þá ofan, og
var þar með hólmgöngu þeirtfa
lokið. Fékk í þessari hríð enginn
glóðarauga og enginn þurfti plást-
ur á nefið. Var eg mjög glaður
er eg sá, að Jón minn Sveinsson
var sloppinn heill og ósár úr þess-
ari heljarslóðarorustu.
Þegar leið á daginn, tóku menn
að smátínast úr réttunum; storm-
ur og hreytingsrigning hafði ver-
ið allan daginn; voru því flestir
fúsir orðnir til heimfarar. Eg var
orðinn bæði kaldur og svangur;
ljóminn, semiáður hafði verið í
huga mínum yfir glóðaraugum og
heftiplástrum, og annari slíkri
réttagleði, var mikið tekinn að
fölna; eg var orðinn óþægilega
lega sannfærður af reynslunni
um það, að “raun er að vera rass-
votur”, eins eg hafði heyrt gamla
fólkið segja; en staðráðinn var
eg í því, að bera mig karlmann-
lega, þó rigningarvatnið rynrti í
lækjum niður eftir bakinu á mér;
það skyldi enginn hafa gaman af
því, að eg færi að vola; ekki væri
annað en bíta á jaxlinn og berja
sér.
Eg hafði komist á snoðir um
það, að á leiðinni heim úr rétt-
unum stæði til að koma við í
Miðdal, og þóttu mér það góðar
fréttir. Þar bjuggu mestu sæmd-
ar og gæða hjón, Guðmundur og
Vigdís; er hann fyrir nokkrum
árum dáinn; en hún er enn á lífi,
háöldruð, komin að fótum fram.
Það væri nú ekki ónýtt, að fá má-
ske í Miðdal heila köku og vel
við henni, og brennheitan kaffi-
gerða við kaldan og svangan strák
vissi eg vel, að Vigdís í Miðdal
var manna vísust.
En svo var fleira í höfðinu á
mér. Gamall maður var í sveit-
inni, sem mig langaði mikið til að
sjá. Hann var orðinn gleyminn
og oft mjög annars huga; hafði
eg heyrt af honum sögur, sem mér
þóttu mjög skemtilegar. Einu
sinni reið hann til kirkju sem oft-
ar; hafði hann svipu í hendinni,
er hann fór að heiman. Hann
kom við á næsta bæ; þar skildi
hann eftir svipuna, en tók í hönd
sér ausu, sem lá á bæjarveggnum.
Siðan kom hann á annan bæ í
sömu ferð; þar skildi hann eftir
ausuna, en tók í hennar stað
klaufhamar, sem lá á kálgarðs-
veggnum. Með klaufhamarinn í
hendinni kom hann til kirkjunn-
ar; þótti gamansama fólkinu hann
víglega búinn í jafnfriðsamlegt
ferðalag. — Þennan mann sá eg
ekki í réttunum, þó eg hefði aug-
un hjá mér; en vel gat skeð, að
eg hitti hann í Miðdal í heimleið.
og var þá óvíst að ætla á, hvað
hann hann kynni að hafa í hend-
inni!
En svo var fleira á að líta, ef
komið var að Miðdal.
Á þessum árum var kláðamálið
í algleymingi; var hnakkrifist út
af því á öllum mannfundum; lá
iðulega við handalögmáli, er æst-
um niðurskurðarmönnum lenti
saman við lækningamenn. Nú
átti einmitt að ræða um einhverj-
ar kláðaráðstafanir heima í Mið-
dal eftir réttirnar; mátti þar bú-
ast við fjörugum og hörðum um-
ræðum og aðgangi, ekki sízt þar
sem ýmsir af bændum höfðu tek-
ið úr sér hrollinn í réttunum og
höfðu undir kvöldið “dálítið í
krummanum.”
Þá bjó í Leirvogstungu Gísli,
faðir Sveins, sem þar býr nú; var
hann af öllum kallaður “Gísli í
Tungu.” Gísli var gæðadrengur
hinn mesti, og afbragðs gáfumað-
ur, léttur og glaður í lund, og
hrókur alls fagnaðar, hvar sem
hann var kominn. Hann var einn
af allra merkustu mönnum sveit-
arinnar á þeim tímum, enda lengi
hreppstjóri í Mosfellssveitinni
með Símoni Bjarnasyni í Gröf.
Þegar við komum að Miðdal
undir kvöldað, var þar kominn
fjöldi bænda úr allri sveitinni;
eg tróð mér inn í stofuna með öðr-
um, og var þar háreysti mikið.
Bændur voru að hárífast út úr
einhverjum kláðaráðstöfunum; og
margir voru að drekka kaffi, og
gáfu hver öðrum óspart út í það;
var allmikill æsingur kominn í
marga. — Gísli í Tungu var lang-
bezt máli farinn þeirra, sem þarna
voru inni; enda talaði hann hátt
og snjalt, og var auðheyrt, að hon-
um var mikið niðri fyrir og hann
kominn í tasverðan hita. Þegar
hann kom með áherzluorðin og
Gas í maganum er
skaðlegt fyrir hjartað
Gas í sárum og særðum og upp-
þembdum maga, er ekki aðeins ó-
þægilegt, heldur getur það hæg-
lega orðið hreint og beint skað-
legt.
Þegar þú eftir máltíðir finnur
til uppþembu og þrengsla og
verkja kring um hjartað, þá get-
ur þú reitt þig á, að maga-gasið
er að leita upp á við. Það er orsök-
in til þess, að þér verður erfitt um
andardráttinn og færð sáran verk
í hjartað.
Til þess að eyða gasinu og þeim
óþægindum, sem það veldur, er
ekkert betra en hið einfalda með-
al, Bisurated Magnesia, enda hef-
ir það hlotið meðmæli lækna og
lyfsala í meir en fimtán ár. Það
fæst hjá öllum góðum lyfsölum.
Reyndu það strax í dag.
bolla á eftir; og til þessara góð-
meginsetningarnar mergjuðustu,
þá barði hann saman hnefunum
og hoppaði upp í loftið; en svo
var húsum háttað, að lágt var
undir loft, en bitar undir lofti,
með hvössum brúnum. Eitt sinn,
er Gísli hnykti á ræðunni og hopp-
aði ^pp, þá rak hann skallann í
eina bitabrúnina; sprakk þá fyrir
á höfðinu og blæddi úr. Þegar
Gísli kendi sársaukans, þá greip
hann báðum höndum um höfuð
sér, rétti hendurnar síðan fram,
og var þá blóð í báðum lófum, og
það ekki svo lítið.
Það datt bylur af húsi og varð
steinhljóð í stofunni; allar um-
ræður féllu niður; bændur fóru
að stinga pitlum sínum niður í
úlpuvasana, koma sér út og
kveðja; fundurinn varð víst nið-
urstöðulaus, eins og margir um-
ræðufundir í kláðamálinu á þeim
tímum. En um meiðsli Gísla í
Tungu var það að segja, að þau
reyndust sáralítil, sama sem eng-
in, sem og betur fór; aðeins hafði
sprungið fyrir á skallanum og
dreyrði úr.
Eftir að alt þetta var um götur
gengið, kom eg inn í búr hjá Vig-
dísi og fékk þar beztu góðgerðir,
sem eg satt að segja hafði orðið
mikla þörf fyrir. Síðan hélt eg
heim og háttaði jafnharðan ofan
í rúm. Reyndist það, eins og spáð
var um morguninnn, að það var
ekki á mér þur þráður frá hvirfli
til ilja.
En þegar eg var að sofna um
kveldið, og leit yfir þenna merki-
lega og viðburðaríka dag, þá.þótti
mér það samt talsverð vonbrigði,
að eg hafði ekki séð neinn ná>
unga með glóðarauga eða plástur
á nefinu, og ekki hitt karlinn
minn með klaufhamarinn eða aus-
una í hendinni í svipu stað.,—
'— Lesb. Mgbl.
Rosepale Kol
Lump $12.00 Stove $11.00
FORD COKE $15.50 Ton
SCRANTON HARDKOL
POCA LUMP os
CANMORE BRICQUETS
Thomas Jackson & Sons
370 COLONY ST.
PHONE: 37 021
MACDONALD’S
Firte Git
Bezta tóbak í heimi fyrir þá, sem
búa til sína eigin vindlinga.
HALDIÐ SAMAN MYNDASEÐLUNUM
13»