Lögberg - 28.11.1929, Síða 6

Bls. 6.
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 28 NÖVEMBER 1929.
- - - -. . -- - -- -
Mánadalurinn
EFTIR
'J AC K LON DO N.
Þau héldu áfram, og því lengra sem þau kom-
ust, þess meira fanst þeim um fegurð og frjó-
semi landsins. Þau voru nú að komast inn í
Sonoma dalinn og þau sannfærðust um, að jafn-
vel þeir, sem mest höfðu af honum látið, hefðu
ekki farið með neinar ýkjur.
Þarna voru þau einar fjörutíu mílur frá
ströndinni, en samt lék hafrænan um þau, nota-
leg og svöl, þar sem hærra bar á, en niðri í
dældunum var eins og jörðin andaði frá sér
heitum blæ. Þama skorti ekki rauðviðinn, sem
Saxon þráði altaf, og þarna fanst henni hún
finna alt, eða flest að minsta kosti af því, sem
henni fanst að vera ætti í hinum lengi þráða
Mánadal.
“Mér datt nokkuð { hug, sem mig langar til
að segja,’' sagði Willi.
“Lofaðu mér að segja fyrst, það sem eg er
að hugsa um,” sagði Saxon. “Viltu gera
það?”
Hann beið og horfði á hana með fögnuði.
“Við höfum fundið dalinn okkar,” sagði
hún í hálfum hljóðum. “Var það það, sem þú
ætlaðir að segja?”
“Willi játaði því, en sagði ekki meira, því
í þessu bar þar að dreng, sem rak kú á undan
sér. Hann bar byssu í annari hendinm, en
dauðan héra í hinni.
“Hvað er langt til Glen Ellen?” spurði
Willi.
“Hálf önnur míla,” svaraði drengurinn.
“Hvaða lækur er þetta?” spurði Saxon.
“Wild Water. Hann rennur í Sonoma læk-
inn hér skamt fvrir neðan.”
“Er hér nokkur silungur?” spurði Willi.
“Já, fyrir þá, sem kunna að veiða,” sagði
drengurinn og glotti.
“Eru nokkur dýr hér uppi í fjöllunum?”
“Það má ekki skjóta þau á þessum tíma
árs.”
“Eg býst ekki við, að þú hafir nokkum tíma
skotið dýr,” sagði Willi dálítið gletnislega.
“Eg á horn, sem eg get sýnt þér.”
“Það sannar ekki, að þú hafir skotið dýr.
Þau fella hornin og þú getur hafa fundið þau.”
“Eg hefi kjötið líka. Það er ekki orðið þurt
enn—”
Drengurinn þagnaði alt í einu, því hann sá
að Willi var búinn að koma honum til að segja
of mikið.
‘ ‘ Það gerir ekkert til, drengur minn, ’ ’ sagði
Willi glaðlega. “Eg er ekki settur til að gæta
veiðilaganna. Eg er að kaupa hesta.”
Þau héldu áfram, og vegurinn var allur
þakinn laufum, sem um þetta leyti vora að
falla af trjánum. Eftir litla stund komu þau
að lækjamótunum.
“Þarna er fallegur staður fyrir heimili,”
sagði Saxon og benti yfir lækinn. “Líttu á,
Willi, þama á grundinni fyrir ofan bakkann.”
“Það hlýtur að vera góður jarðvegur þaraa.
Líttu á, hvað trén era stór,” sagði Willi.
“Keyrðu yfir lækinn,” sagði hún.
Þau yfirgáfu aðalbrautina, og fóra yfir Wild
Water á mjórri og ómerkilegri brú, og fóra eft-
ir gamalli og ógreiðfærri braut, með fram girð-
ingu úr rauðvið, sem einnig var mjög fornfá-
leg. Loks komu þau að hliði, og var hurðin
fallin af hjöranum.
“Þetta er staðurinn, eg er alveg viss um
það, ’ sagði Saxon og það var auðheyrt, að hún
efaði ekki sjálf að það, sem hún sagði, væri satt
og rétt. “Keyrðu inn, Willi.”
Lítið, hvítþvegið timburhús, með brotnum
gluggum, stóð þama milli trjánna.
Þau töluðu í hálfum hljóðum, meðan þau
gengu umhverfis húsið, sem var umkringt af
eikartrjám, og staðnæmdust við útihús, er vora
þar skamt frá. Þau tóku ekki af hestunum, en
bundu þá, og héldu áfram að skoða sig um.
Þau fundu fljótt, að þarna var mikill skógur og
margskonar trjátegundir. Þar var líka all-stór
blettur af skóglausu landi, en Saxon leizt ekki
á, að það mundi vera gott til ræktunar og hún
var rétt að segja búin að missa vonina um að
þau hefðu enn fundið rétta staðinn.
“Þessi jarðvegur er ákaflega góður,” sagði
Willi, eftir að hafa skoðað hann um stund.
“Lækimir hafa í þúsund ár verið að flytja þessa
mold ofan úr hlíðunum, niður á sléttlendið. ”
Hann leit alt í kringum sig. Skoðaði vand-
lega sléttlendið, gekk þvert yfir það að rauð-
viðartrjánum hinum megin, og kom svo aftur.
“Þetta er ekki til neins, eins og það er, en
ef rétt er með það farið, þá getur það orðið
hreinasta fyrirtak. Þetta hefir verið laut, en
hún er smátt og smátt að fyllast upp og verða
að 'sléttlendi. Hérna getur maður komist gegn-
um rauðviðarskóginn ofan að læknum. Yið
skulum fara og skoða hann.”
Þegar þau komu að læknum, sáu þau að þar
var all-stór hylur { honum og brattir bakkar að
honum báðum megin. Fyrir neðan hylinn vora
nokkrir strengir í læknum og þar fyrir neðan
annar hylur og þar sáu þau silgunga í tæra
vatninu. Þarna var áreiðanlega heitugt pláss
til að baða sig og synda.
“Eg býst ekki við, að við verðum í Carmel
í vetur,” sagði Willi. “Þessi staður hefir verið
hreint og beint búinn til fyrir okkur. Eg skal
komast eftir því í fyrramólið, hver á þetta
land.”
Hálfum klukkutíma seinna heyrðu þau í
járnbrautarlest.
‘‘Þarna höfum við járnbrautina,” sagði
Willi. “Þetta er lest, sem er að fara til Glen
Ellen, og þangað er ekki nema svo sem hálf
míla.”
Þegar Saxon var rétt að sofna, sagði Willi
við hana:
“En ef hann skyldi nú ekki vilja selja, þessi
náungi, sem á landið?”
“Það er ekki minsta hætta á því,” svaraði
Saxon. “Þetta er okkar land. Eg veit það.”
XVIII. KAPITULI.
Possum vakti þau morguninn eftir. Hún
hljóp alt í kringum eitt tréð og gelti og urraði
rétt eins og hún væri bálreið út af því, að íkorn-
inn, sem hún sá uppi í trénu, vildi ekki með
nokkra móti koma niður, svo hún gæti drepið
hann. En íkorninn sat þama, rétt eins og hann
væri að bjóða Possum byrginn, og það var engu
líkara, en hann vissi, að hundurinn gat ekki
komist upp til hans.
“Ef við setjumst hér að, þá skulum við ekki
skjóta neina íkorna,” sagði Wjlli.
Saxon settist upp og tók báðum höndum um
hendina á Willa. Þau heyrðu lævirkjann
syngja.
“Hér höfum við alt, sem okkur langar til
að hafa,” sagði hún glaðlega.
“Já, nema eignarbréfið fyrir landinu,” svar-
aði Willi.
Þau flýttu sér á fætur og fóru að skoða sig
um, eftir að þau höfðu fengið sér dálítið að
borða. Sjö uppsprettulindir fundu þau við
fjallsræturnar, þar sem sléttlendið tók við.
“Þarna er nóg af vatninu,” sagði Willi. “Ef
þessi slétta er vel plægð, og góður áburður bor-
inn í hana og vatni veitt á hana líka, þá getur
hún gefið margar uppskerar á ári. Þetta er
hér um bil fimm ekrar, og eg vildi ekki skifta
þeim fyrir landið hennar Mrs. Mortimer.”
Þarna töldu þau tuttugu og sjö ávaxtatré, en
þau vora öll í órækt, en í sjálfu sér góð.
“Uppi á hjallanum, aftan við húsið, getum
við ræktað ber, ” sagði Saxon. Hún þagnaði,
eins og henni hefði dottið eitthvað í hug. “Bara
að Mrs. Mortimer vildi koma hingað og segja
okkur til. — Heldurðu að hún vildi koma,
Willi?”
“Auðvitað kæmi hún. Þetta er ekki nema
fjögra tíma ferð fra San José. En fyrst verð-
nm við að festa okkur landið. Svo getur þú
skrifað henni.”
_ Landið var girt á tvær hliðar. Sonoma læk-
urinn skifti •landamærunum á eina hlið og Wild
Water á aðra.
“ Við höfum þennan fallega mann og konu,
sem við sáum á leiðinni, fyrir næstu nágranna,”
sagði Saxon. “Wild Waters skilur þeirra land
frá okkar. ”
“En þetta er okki okkar land enn þá,” sagði
Willi. “Við skuluih fara. og heimsækja þau.
Þau geta sjálfsagt sagt okkur alt um þetta
land. ”
“Það er nokkum veginn sama sem við ætt-
um það, ” svaraði hún. “Það, sem mestu varð-
ar, var að finna það. Það er auðséð, að hver
sem á það, hirðir lítið um það. Hér hefir eng-
inn verið lengi. En hevrðu, Willi, ert þú á-
nægður með það?”
“Eg er fyllilega ánægður og fram yfir það,
en það er ekki alt fengið með því, og það hefir
kannske heldur lítið að þýða, þó eg sé ánægður
með landið. ”
Honum fanst áhyggjusvipur færast vfir
andlit hennar, og hann flýtti sér að bæta við:
“Við kaupum landið, það er nú ekkert um
það að tala,” sagði hann. “En fyrir,utan þetta
sléttlendi og skóginn, er mjög lítið land, sem
við getum notað fyrir beitiland, það er ekki
nema fvrir svo sem tvo hesta og eina kú. En
það er ekki um það að fást. Það verður aldrei
á alt kosið, og alt, sem hér er, er ágætt.”
“Það er að minsta kosti gott til að byrja
með, ” sagði Saxon. “Við getum svo bætt við
það seinna. Við getum kannske fengið landið
með fram læknum, þar sem hólarnir eru, sem
við sáum í gær. ”
“Þar er áreiðanlega gott beitiland fyrir
hesta, ” sagði Willi. “Við kaupum það seinna,
því ekki það? “Margar af okkar vonum lrnfa
ræzt, síðan við fóram í þetta ferðalag, og það
er engin ástæða tib að efast um, að þær rætist
allar. ”
“Við skulum stuðla að því af fremsta
megni, að þær geti ræzt,” sagði Saxon.
“Já,” svaraði Willi, “við skulum gera alt,
sem við getum, til þess. ”
Þau fóru út um hliðið, og eftir krókóttri
skógarbraut, sem sjáanlega var ekki fjölfarin,
áleiðis til hússins, sem þau höfðu farið fram hjá
daginn áður. Það sást ekki, þarna inn á milli
trjánna, fyr en maður var kominn alveg að
því. Það var all-stórt, og þó það væri tvær
hæðir, þá sýndist það samt furðulega lágt.
Húsið sýndist eiga einstaklega vel við um-
hverfið. Manni fanst næstum, að það hefði
vaxið þarna upp úr jörðinni eins og trén. Það
var ekkert hirt um landið kringum það og gras-
ið og skógarkjarrið óx alveg upp að húsdyr-
unum. Dvrnar vora mjög lágar, og á dvratréð
var skorið: “Trillium Oovert.”
“Komið þið bara upp,” heyrðu þau að kall-
að var til þeirra ofan af loftinu, þegar Saxon
barði að dvrum. Hún gekk nokkur fet aftur á
bak frá húsinu og leit upp og sá litla, en góð-
látlega konu standa þar á svölunum. Hún var
klædd í fallegan, rósóttan morgunkjól, sem
minti Saxon á blómin.
“Opnið þið bara framdyrnar og komið þið
hingað upp.”
Saxon fór fyrst og Willi á eftir. Þau komu
inn í 'bjart og rúmgott herbergi með stóram
gluggum. Opið eldstæði var þar við einn vegg-
inn, og var það lilaðið úr óhöggnu grjóti. Stof-
an var þiljuð, og hvort sem það var nú ímynd-
un ein eða ekki, þá fanst Saxon hún finna við-
arlyktina. 1 einu horninu var all-stór bóka-
skápur og slagharpa í öðru. Hér tók litla kon-
an á móti þeim og leiddi þau inn í annað her-
bergi, sem Saxon þóttist vita, að hún mundi
hafa sérstaklega handa sjálfri sér. Gegn um
aðrar dyr sáu þau inn í stórt herbergi, sem
væntanlega var skrifstofa eða eitthvað þess-
konar. Þar var að minsta kosti skrifborð og
ósköpin öll af blöðum og 'bókum.
Þegar þau höfðu öll tekið sér sæti í litla her-
berginu, tók Mrs. Hale glaðlega til máls:
“Þetta er nokkuð skrítilegt hús. En okkur
þykir vænt um það. Edmund bygði það alt
með sínum eigin höndum. Jafnvel vatnsleiðsl-
una gerði hann sjálfur, en honum gekk sami
einna verst að fást við hana. ”
“Lagði hann þetta harðviðargólf, niðri, og
bjó hann til eldstæðið?” spurði Willi.
“Hann gerði það alt saman, og hann bjó til
mikið af húsmununum líka, t. d. skrifborðið
þarna og margt og margt fleira,” svaraði frú-
in, og það var auðheyrt, að henni þótti töluvert
til handaverka mannsins síns koma.
“Hann er vafalaust 'handlaginn, enda hef-
ir hann sannarlega fallegar og fíngerðar
hendur,” sagði Saxon.
Mrs. Hale leit til hennar einstaklega glað-
lega og góðlátlega.
“Já, hann hefir áreiðanlega fíngerðustu
hendur, sem eg hefi séð á nokkram karlmanni,”
sagði hún blíðlega. “Mér þykir einstaklega
vænt um, að þú skyldir taka eftir því. Þú hefir
ekki séð hann nema í gær, þegar þið fórað hérna
hjá.”
“Eg gat ekki að þvrgert, að taka eftir því,”
sagði Saxon blátt áfram.
Saxon hafði horft á Mrs. Hale, en nú leit
hún af henni og é\. vegginn bak við hana. Þar
héngu nokkrar myndir, én þó bara örfáar.
“Þetta era alt myndir af fólki,” sagði hún
og hugsaði til málverkanna á heimili Mark
Halls.
“Málverk af landslagi og öðra, sem við eig-
um, eru annars staðar,” svaraði Mrs. Hale
og benti til dyranna. “Hér hefi eg aðeins
myndir af mínum nánustu, sem eg get ekki á-
valt haft hjá mér. Sumt af mínu fólki er á sí-
feldu ferðalagi. ”
Saxon stóð upp og fór að skoða myndirnar.
“Þekkir þú Mrs. Clöru Hastings?” spurði hún.
“Eg ætti að þekkja hana. Hún kom til
mín, þegáh- hún var smábam. Hún er systur-
dóttir mín. Veiztu hvað, þú líkist henni fjarska
mikið? Eg hafði orð á því við Edmund í gær.
Hann liafði þegar tekið eftir því og hunum
varð strax svo vel til ykkar í gær, þegar þið
komuð keyrandi á þessum ljómandi fallegu
hestum. ’ ’
Svo Mrs. Hale var móðursystir Mrs. Hast-
ings — afkomandi gömlu innflytjeridanna, sem
fluttust vestur vfir slétturar. Nú skildi Saxon
hvernig á því stóð, að hún hafði strax mint hana
svo sterklega á móður hennar.
Willi veitti þessu samtali litla eftirtekt.
Hann var að hugsa um skrifborðið, sem konan
hafði sagt að maðurinn sinn hefði búið til.
Hann dáðist mikið að því með sjálfum sér, hve
haglega það var gert. Saxon sagði Mrs. Hale,
hvernig þau hefðu kynst Clöru og Jack Hast-
ings og fékk aftur þær fréttir af þeim, að þau
hefðu sent hestana heim frá Vancouver, en
sjálf hefðu þau lagt af stað til Englands. Mrs.
Hale þekti móður Saxon, eða öllu heldur ljóð
hennar og hún átti mikið af Ijóðum eftir hana
og hafði Saxon aldrei séð margt af þeim fvrri.
Mrs. Hale sagði, að hún hefði áreiðanlega verið
vel hagmælt, en það hefðu margir fleiri verið í
þá daga, þó fáir vissu það nú. I gamla daga
hefði verið lítið um tímarit, og þó ljóðin hefðu
verið prentuð í fréttablöðum til og frá, þá hefðu
l>au flest tapast með blöðunum og gleymst.
Jack Hastings hafði orðið ástfanginn af
Clöru, sagði Mrs. Hale þeim. Þegar hann hefði
komið til Trillium Covest, þá hefði honum lit-
ist svo vel á sig í Sonoma dalnum, og keypt þar
afar fallegt heimili og mikið af landi og ætti
það enn, þó liann sæi það sjaldan, því hann væri
oftast á ferðalagi út um allar áttir. Hún sagði
Saxon af sínu eigin ferðalagi vestur yfir Slétt-
urnar, þegar hún var lítil stúlka, og hún vissi,
eins og Mrs. Mortimer, alt um bardagann við
Little Meadow, þar sem allir hvítir menn, sem
þar voru, hefðu látið lífið, nema faðir Willa
einn.
“Við liöfum verið þrjú ár að leita að Mána-
dalnum, ” sagði Saxon, eftir að þær höfðu talað
lengi saman, “og nú höfuð við loksins fundið
hann.”
“Mánadalurinn,” sagði Mrs. Hale. “Þið
hafið þá alt af vitað um hann. Hví vorað þið
svona lengi?”
“Nei, við vissum ekki um hann. Við fórum
út í algerða óvissu að letia að lionum. Mark
Hall kallaði þetta pílagrímsferð og stríddi okk-
ur heilmikið á þessu. Hann hló mikið að því,
þegar eg var að segja honum frá öllum þeim
kostum, sem þessi dalur okkar ætti að hafa, og
eitt kveldið tók hann mig út og lét mig horfa í
tunglið { stjörnukíkiV, og sagði að þessi undra-
dalur, sem við hefðum í huga, hlyti að vera
þar. Hann átti víst við, að þessi hugmynd okk-
ar væri ekkert nema vitleysa. En við tókum upp
nafnið og héldum áfram að leita.”
“Þetta kemur undarlega vel heim og sam-
KAUPIÐ AVALT
LUMBER
THE EMPiRE SASH & DOOR CO. LTD.
HENRV AVE. EAST. - - WINNIPEG, MAN.
Yard Offlce: 6th Floor, Bank of HamlltonChamberí
an,” sagði Mrs. Hale, “því þetta er einmitt
Mánadalurinn.”
“Eg veit það,” sagði Saxon. “Hér er alt,
sem við höfum óskað að hafa. ”
“Þú skilur mig ekki alveg, góða mín. Þetta
er Mánadalurinn. Það er rétta nafnið. Þessi
dalur heitir nú Sonoma dalur. Það er Indíána-
mál og þýðir sama og Mánadalur. Þetta höfðu
Indíánarnir kallað dalinn öldum saman, áður
en hvítir menn komu hér, og við, sem þykir
vænt um dalinn, köllum 'hann það enn.”
Þær töluðu nokkuð meira um þetta, þangað
til Willi fór að verða óþolinmóður. Hann
ræskti sig 'Og sagði:
“Við þurfum að fá upplýsingu um býlið
þarna hinu megin við lækinn, hver á það, hvort
hann vill selja, hvar við getum fundið hann,
o. s. frv.”
Mrs. Hale stóð upp.
“Við skulum fara og sjá Edmund,” sagði
hún og tók um handlegginn á Saxon og leiddi
hana við hlið isér.
“Eg hefi alt af haldið, að Saxon væri lítil,”
sagði Willi. “En nú sé eg að hún er helmingi
stærri en þú.”
“Þú ert býsna stór maður,” svaraði litla
konan brosandi; “en Edmund er hærri maður
en þú ert, og herðabreiðari líka.”
1 herberginu hinu megin við ganginn sat
Edmund í stórum og fallegum hægindastól. Við
rætur hans lá stórbröndóttur köttur, sem leit á
gestina þegar þeir komu inn, rétt eins og 'hús-
bóndinn gferði. Saxon hafði fundist mikið til
um þennan mann daginn áður, þegar hún sá
hann í svip, en nú en þá meira.. Allstaðar sá
hún þess ljósan Vott, að henni fanst, að hér væri
meiri og betri maður, heldur en vanalega ger-
ist. Hún sá það á svip hans, í augunum, en ekki
sízt á höndunum. Henni hafði aldrei dottið í
hug, að nokkur maður hefði slíkar hendur.
Enginn af þeim, sem hún kyntist í Carmel,
jöfnuðust á við þennan mann, svo glaðlegir og
skemtilegir, sem þeir voru. Þessi maður hlaut
að vera hálærður maður og heimspekingur Að
vísu var æskufjörið horfið, en í stað þess hafði
hann eignast vísdóm. Biturleik lífsins og óá-
nægju hafði hann losnað við, en öllum hinum
sönnu lífsgæðum hélt hann eftir. Hún fór að
hugsa um, hvort listamennirni« og rithöfund-
anir í Carmel mundu verða líkir þessum manni,
þegar þeir eltust.
“Hér eru tvö elskuleg böra, Edmund,”
sagði gamla konan. “Finst þér það ekki?
Þau vilja kaupa landið hinu megin við lækinn
og þau hafa verið að leita að því í þrjú ár. Eg
glevmdi að segja þeim, að við vorum tíu ár að
finna okkar land. .Segðu þeim alt um þetta.
Eg býst við, að Mr. Nasmith sé enn vel til með
að selja.”
Þau Willi og Saxon tóku sér sæti og það
gerði Mrs. Hale líka. Hún settist rétt hjá manni
sínum og hann tók utan um béðar hendurnar á
henni. Öllu, sem Saxon sá þarna inni, veitti
hún nákvæma eftirtekt. Hún var að hugsa um
það, hvernig einfaldir hlutir búnir til úr tré,
eða jafnvel steini, gætu gefið manni hugmynd
um innræti þess, sem 'hlutina bjó til. Alla þessa
húsmuni liöfðu íhinar fínjgerðu liendur Ed-
munds búið til, gerði hún ráð fyrir, og eftir
þeirri hugmynd, er hún gerði sér um manninn,
fanst henni hún geta vel skilið, að þeir voru
nú einmitt svona, en ekki einhvem veginn öðru-
vísi.
ASK FOR
DrvGingerAle
OR SODA
Brewers Of
COUNTRY CLUB
BEER
GOLDEN GLOW
ALE
BANQUET ALE
XXX STOUT
BR EW E R.V
OSBORN E &. M U LVEY - Wl N NIPEG
PHONES 4MII 42-304 56
PROMPT DELIVERY
TO PERMIT HOLDERST