Lögberg - 09.01.1930, Side 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 9. JANÚAR 1930.
Bls. 3.
▼
Sérstök deild í blaðinu SOLSKIN Fyrir börn og unglinga

“Það skuluð þið bráðum fá að sjá, hvort e£
er ekki meiri reiðmaður en þið hyggáð mig
vera,” sagði óli Palli. “Eg sem er á hestbaki
meira og minna á hverjum degi. Eg, sem hefi
komið á bak öllum tömdum hrossum nema
Krumma og'Freyju. Og eg, sem get setið Hauk
eins og alvanur tartiningamaður, og er hann þó
annað bezta reiðhross húsbóndans. Og þrátt
fyrir alt þetta, látið þið ykkur koma í hug, að
eg verði eius og hvítvoðungur á baki Freyju.
Það skuluð þið nú bráðum fá að sjá og segja
annað.”
“Mér þykir vænt um að heyra, hvað þú hef-
ir mikið álit á reiðmensku þinni, Óli minn. Það
getur hjálpað1 þér nokkuð, þegar þú ert. seztur
á bak Freyju, ” sagði Magnús Brosandi. “Og
eg vona, að þú lítir ekki öðrum augum á reið-
mensku þína, eftir að heim er komið,” bætti
Magnús við.
“Við sjáum nú til,” mælti Óli Palli hróð-
ugur.
En í raun og veru hafði Óli Palli enga hug-
mynd um, hvers hann var að biðja, — eins og
Magnús sagði. Hann langaði til að koma Freyju
á bak, af tveimur ástæðum. Fyrst af því, að
hann hevrði svo oft talað um það, hvílík snild-
arskepna hún Freyja væri, og þá greip hann í
hvert sinn áköf löngun til þess að reyna sjálf-
ur hennar snild. 1 öðru lagi, var honum það
talsvert áhugamál, að koma bræðiunum í skiln-
ing um ]»að, að hann væri virkilega reiðmaður,
því sjálfur var hann í engum efa um, að svo
væri. ()g hann var það líka vonum framar,
eftir dreng á hans aldri. En það mesta, sem
Óla Palla var kunnugt um af tali manna, var,
að Freyja væri reglulegt fjörhross. En hann
var of ungur, til þess að skilja meininguna,
sem fólst í því orði. Hans hugmynd um Freyju
yar sú, að hún væri talsvert fjörugri en hross
alment gerðust, og þá miðaði hann vitanlega
við þau hross, sem haiín hafði komið á bak. En
að hún væri svo fjörug, að hann gæti ekki setið
hana, það kom honum ekki í hug.
Freyja var ein í tölu hinna gullfallegustu
og skemtilegustu reiðhrossa norðanlands. Hún
mátti kallast alveg trylt í fjöri, þó var liún
langt frá því að vera stíf í taumum. En hún
var alt af tilbúin að stökkva á livað sem fyrir
var, ef ekki var liðlega og rétt haldið við hana.
hrevja var með allra fljótustu hrossum, og
hafði oftar en einu sinni tekið fyrstu verðlaun
í kappreiðum. Freyja var ljósgrá að lit, með
rtæstum sívalan búk og gljáandi skrokk. Hóf-
arnir voru fallegir og vel lagaðir og fæturnir
mjóir o'g hlaupalegir. Brjóstin voru breið og
hálsinn hæfilega langur. Faxið skiftist í miðju
°g fór vel. Freyja hringaði makkann upp í
fang þess, er á baki hennar sat, og væri numið
staðar fáein augnablik, án þess að fara af baki,
l'á iðaði hún öll eins og kvikasilfur af framþrá
°g vilja. Þannig var Freyja.
Það ætlaði ekki að ganga greiðlega að hand-
■sama Freyju, því hún var stygg og vör um sig
eins og allflest'fjörhross eru. En svo fór þó
sem oftar, að fjórfætlingar sjá ekki við brögð-
mrt og klókskap tvífættu verunnar. Þeir stiltu
þannig til, að Freyja varð að ganga á milli
þeirra Trausta og gamtu-Rauðs, sem báðir voru
hægir 0g veraldarvanir. Lædcíist ])á Magnús
með iiendina yfir makka gamla-Rauðs og greip
hennar. Freyja sá ekki við ])e.ssum hrekk.
htun kiptist til, sperti eyrun fram og aftur,
nsaði og hljóp fáein spor til hliðar, í þeirri
V(jn ^0 losna. En Magnús var þegar búinn að
rtá góðu taki um háls Freyju, og hún kannaðist
.)ótt við það og stóð þá eins og þfifa. Hún var
fiðan beizluð og Óli Palli settur á bak og feng-
L ^aumhaldið og ])ar með vfirráðin yfir
/eyju. Og loksins var þá Óli Palli búinn að
a hinni löngu þráðu ósk sinni fullnægt.
^ iJað var meira en hálf-spaugilegt, að .sjá
þennan litla drengpatta á baki Freyju. Hann
7a* eills og svolítill svartur nabbi á þessum
V1 a, fallega búk. Hann var tæplega eins liár
^ niakkirtn, er hún liringaði upp í fang hans
ettlr taumhaldinu.
^ú var riðið af stað, og með aðstoð hund-
anna var lirossunum fljótlega náð saman. ' Svo
var halt|ig heim.
n ... ,ta^a> Óli minn! Hvernig heldurðu að þér
j\ 1 Vl. hana Freyju” spurði Björn, er þeir
, J- l’r'r a ettir hrossunum, sem þræddu
gotutroðnmgana niður með liólunum.
- a^avtlega. Hún er inndæl. Það er al-
Vrt\ eills eg sitji á dúnsæng. Eg finn varla,
a' 11111 <>,rii við jörðina,” mælti Óli Palli vfir
sig glaður.
'x lletlr rtú ekki kvnst henni Freyju mik-
í enn !ia> .v»rti minn,” sagði Björn. “En
þegai \ n orum að ríða hraðara, þá skaltu gæta
þc.vs \ e , a halda ]>étt, en þó liðlega við hana,
pvi^hun a þatt í ])v[ aj$ sæ]qa sa gamla.”
n.^ J)(!'' vet ríða henni hart,” madti Óli
valh drygindalega.
Nú batnaði vegurinn að mun, svo að hross-
•rt) sem þen i aku, tóku sprett á undan reið-
rtionnuiium. Færðist þá fljótt líf í Freyju. Hún
risaði, kipti í taumana og barði niður fótun-
h“j’ Hún var ehki vel ánægð með að-
Bræðumir riðu lítinn spöl á eftir Óla Palla,
°x ^lcnv ^rtð nteð vilja, því þeir óttuðust,
aí> það mundi setja of mikið kapp { Freyju, ef
þeir riðu samhliða honum. En litli stórbokk-
111,1 hafði auga á bræðrunum útundan sér og
duldist honum það ekki, að ]>eir höfðu vakandi
auga á honum. Það fanst Óla Palla vera al-
veg óþolandi. Honum fanst reiðmensku sinni
stórlega misboðið með þeirri umhyggjusemi.
Svo blóðið tók að ólga í æðum litla reiðgapans.
“Svo þeir eru hræddir—hræddir nm mig.
Yið skulum gefa þeim svolítið hjartastyrkjandi,
Frevja”—sagði óli Palli og gaf um leið Freyju
lausan tauminn.
Þegar óli Palli sat á gamla Rauð, þurfti
liann að nota alla anga til þess að koma honum
úr sporunum. Hann barði fótastokkinn, bað-
aði út höndunum og danglaði í hann með keyr-
osólinni sinni. En gamli-Rauður tók þessu öllu
með hinni mestu ró, og fór sjaldah mikið harð-
ara en honum sjálfum sýndist. Þess vegna var
það orðinn ríkjandi vani hjá Óla Palla, að
dangla fótunum, þegdr hann var kominn á
bak. En það tóku bræðurnir honum vara fvrir
að gjöra ekki við Freyju, svo framarlega sem
hann vildi halda heilu lífi og limum. En sökum
])ess, að Óli Palli misti liugar-jafnvægið, þeg-
ar lmnn sá bræðuma vakta sig, þá gleymdi
hann þessari ráðlegging þeirra o-g setti hælana
af alefli í síðurnar á Freyju.
Þetta var óþægileg nvjung fyrir Freyju. Og
viðbragðið, sem hún tók, hefði varla getað orð-
ið sneggra, þó hún hefði verið stungin. Hún
var á sama au'gnablikinu þotin af stað með
leiftur hraða. Þegar Freyja nálgaðist lausu
hrossin, æstust þau af hófatraðkinu á eftir þeim
og hertu á hlaupunum. En bráðum var greið-
færi vegurinn á þrotum, en þá tóku við flóar og
illar keldur og því stói'hætta að ríða þar hart
vfir. En Óli Palli, sem til allrar lukku var ekki
hið minsta hræddur, sá í tíma hættuna og skildi
undir eins, að liér varð hann að hafa skjót ráð,
ef vel átti að fara. Plann klemdi því litlu fæt-
urna sína að síðum Freyju, og tók svo með lip-
urð og festu í taumana. Með fullri alyöru, en
])ó liðleik, lukkaðist honum að stilla Freyju áð-
ur en hún þxaut með liann út í ófærurnar, og
mátti slíkt næstum kraftaveí’k heita, ]>ví Frevja
var þá komin í þann ham, að hún sýndist ekk-
ert barna meðfæri.
Þegar bræðurnir sáu viðbragðið, sem Freyja
tók, varð þeim meira en lítið hverft við. Þeim
kom ekki annað í hug, en Óli Palli mundi ])á og
þegar kútveltast af henni, og voru því alveg
með öndina í hálsinum yfir því, hvernig fara
mundi.
En svo, þegar Óli Palli hafði aftur náð yf-
irráðunum í sínar hendur, sneri hann Freyju
við, og lcit sigrilirósandi til bræðranna. Hann
hugsaði með sér:
“Nú trúi eg þó varla öðru, en að þeim hafi
snúist hugur um reiðmensku mína. ”
“Þú ert ljóti vandræða glanninn, Óli Palli.
Það væri réttast, að við tækjum þig af baki og
pettum }>ig upp á hann gamla-Rauð,” mæltu
bræðurnir báðir í senn, er þeir komu til Óla-
Palla.
“Nú, er eg kannske ekki reiðmaður?” spurði
Óli Palli hróðugur og hlæjandi út undir eyru.
“Þú ert prakkari, greyið. Það ertu karl-
inn. Taktu nú eftir. Ef þér hefði ekki lukk-
ast að stilla Freyju á þessu augnabliki, er ekk-
ert líklegra, en að þú lægir nú í keldunni þarna
útataður og ef til vill svo lemstraður, að þú
værir ver kominn en dauður.”
“ Já. ef. En það var engin hætta á því, að eg
réði ekki við Freyju. Eg sá hættuna, og af-
stýrði henni líka. Af hvérju? Af því að eg
er reiðmaður,” sagði Óli Palli herramannlega.
En með sjálfum sér viðurkendi hann þó, að það
liefði skollið hurð nærri hælum.
“Þú réðir við Freyju í þetta sinn, gapinn
þinn. En það vil eg ráðleggja þér, að geyma
-])etta bannsett fótbarsmíð þar til þú sezt á
hann'gamla-Rauð, því okkur langar ekkert til
að flytja ])ig hálf-dauðan heim og láta þig
verða til þess að ónýta fvrir okkur skemti-
stundirnar af útreiðarförinni í dag,” mælti
Björn alvarlega , en þó ekki óþýtt.
Að þessu mæltu riðu þeir út á mýrarflák-
ann á eftir hrossunum og gerðist ekkert sögu-
legt á þeirri leið. En þegar mýrina þraut, tóku
við sléttar melöldur og grundir, og það varð
ekki hjá því komist, að greikka ofurlítið spor-
ið. Og Óli Palli, sem hugsaði sér að gæta bæði
sín 'Og Freyju betur en áður, varð að hafa sig
allan við, til þess að missa hana ekki. Lausu
hrossin tóku öll til fótaima, þegar vegurinn
batnaði og brugðu á leik eftir grundunum, noma
gamli-Rauður; hann var of revndur og ráðsett-
ur til þess að taka þátt í slíku stjórnlevsi og
galsa þeirra yngri. En bræðurnir litu ekki
sömu augum á hæversku hans. Þeir sögðu, að
árans letin ætlaði alveg að drepa hann. Þeir
urðu því að vekja liann við og við af leti-
mókinu, með svipuólinni, og þegar hún söng um
fætur, hrygg og lendar gamla-Rauðs, þá varð
honum ekki meira um það, en svo, að hann
lagði kollhúfur, barði til taglinu og lullaði svo
áfram. Einu sinni varð Birni það óviljaverk,
að koma lítið eitt við Freyju með svipuólinni
um leið og 'hann danglaði í gamla-Rauð. Það
þoldi ekki Freyja. Hún var aftur rokin af
stað með tryllings liraða. En vesalings Óli
Palli, sem átti 'sér einskis ills von og var óvið-
búinn þessum kevpum Freyju, tók heljar mik-
inn kipp aftur á bak. Hann náði ])ó jafnvæg-
inu fljótt aftur, þreif í taumana og reyndi af
öllum sínum litlu líkamskröftum að stilla
Freyju. En það gagnaði ekkert, þó hann
brúkaði krafta sína, lipurð og lempni, því nú
var ])að Freyja, sem liafði völdin, en ekki Óli
Palli. Og nú kom óvænt og óviðfeldið atvik
fyrir litlu reiðhetjuna. Sökum þess, að hann
hafði allan liugann á því, að stilla gæðinginn,
þá tók hann ekki eftir því, að hann nálgaðLst
óðum brúarskurðinn, svo kallaða, sem lá þvert
yfir brautina, og áður en Óli Palli gat áttað sig
á því, sem að bar, tókst Freyja á loft.upp og
hentist yfir skurðinn, en litli reiðmaðurinn
kastaðist af baki hennar eins og köggull, langt
út í móa. En Freyja, sem fagnaði frelsinu,
skaust eins og ör fremst í hrossa-hópinn og náð-
ist ekki aftur fyr en lieima á hlaði á Sveiná.
Þessi urðu þá úrslitin, á viðskiftum þeirra
Frevju og Óla Palla. Vesalings litli Óli Palli!
Nú lá hann þarna úti í móum, gramur og ráð-
þrota yfir þessum óvæntu og snöggu úrslitum.
Það var víst honum að kenna, klaufaskap
hans og kunnáttuleysi. Hann skildi þó ekki
vel orsökina til þessa óþægilega atburðar. Hon-
um var það hin mesta ráðg át y, 'hvað það var,
sem hleypt liafði þessum fítons anda í Frevju.
Ef Óli Palli hefði vitað, að Björn vinur lians
og gamli-Rauður áttu aðal þáttinn í þessum
óförum, ]>á hefði honum liðið miklu betur. En
það var nú meinið, að hann vissi það ekki. Það
sem Óla Palla gramdist þó mest, var tilhugs-
unin um storkunaryrði og háðglósur bræðr-
anna.
Hvað átti hann að gjöra? Átti liann að
fara að gráta, og látast hafa meitt sig, til þess
að komast hjá keskni þeirra og háði? Nei, það
fanst Óla Palla of lítilmannlegt. Atti hann þá
að verða vondur, og kenna þeim um allar sínar
ófarir? Nei, nei. Ekki dugði ]>að. Þeir mundu
þá bara hafa meira gaman af honum og storka
lionum þeim mun meira. Ja, hvað var þá hægt
fyrir hann að gjöra?
“Líklega bezt, að taka öllu með ró og still-
ingu og segja sem fæst,” sagði Óli Palli við
sjálfan sig og stóð upp.
“Meiddirðu þig mikið, Óli minn?” spurði
Björn og stökk af baki.
“Nei,” sagði óli Palli.
“Var ekki gott að ríða Freyju?” spurði
Magnús kíminn.
“Jú,” sagði Óli Palli.
“Þótti þér ekki slæmt að falla af baki?”
spurði Bjöm.
“Það gat verið verra,” mælti óli Palli.
“Það er nýtt að heyra þig svara að eins
einsatkvæðisorðum, óli minn. En eg skil. Það
er bezt að tala ekki meira um Það,” segir Björn
brosandi og klappar Öla Palla létt á kinnina.
“Þrátt fyrir alt, þá stóðstu þig ljómandi
vel, Óli minn. Og eg skal alrei framar segja,
að þú sért klaufi að sitja hross, þó svona færi,”
sagði Magnús.
“Eg mundi aldrei hafa fallið af baki„ ef eg
í tíma hefði tekið eftir árans skurðinum. Eg
var stökki Freyju alveg óviðbúinn,” sagði
Óli Palli.
“Já, því trúi eg. En svona er það
nú á stundnm í lífinu, að maður fellur um
þrepin fyrir það, að varasemi, gætni og
góðar ráðleggingar, eru oft virtar 'að vettugi.
Það þarf svo margt að læra, margt að athuga,
mörgu að kynnast og færa sér í nyt, fvrir þann,
sem er í undirbúningsskóla lífsins,” sagði Bjöm
blíðlega og benti Óla Palla að koma á bak fyrir
aftan sig.
Þegar heim kom, lét Jón falla nokkur orð
til Óla Palla um það, að liann hefði verfð nokk-
uð lengi eftir hrossunum. En svo klappaði
hann á kollinn á honum og málti:
“Þú hefir nú samt verið duglegur drengur
í morgun, Óli minn. Farðu nú inn og þvoðu
þér og klæddu þig í skárri föt, því nú er sunnu-
dagur og þá mega allir til með að vera glaðir
og vel útlítandi.
Davíð Björnsson.
JOLALJÓÐ.
Lof sé þér, Guð, fyrir gleðileg jól
geislann af dýrðinni þinni.
Himneska birtan er sálnanna sól,
sólblæinn ’hjörtu vor finni.
Vaxi þar dýrlegur vorgróður nýr.
Vakni alt gott, er í manni býr.
Lof sé þér, Guð, fyrir ljósið þitt bjart,
ljómann frá Betlehemsvöllvun.
Eina stund verður þó umhverfið svart
albjart frá kotum og höllum.
Bregðum því ljósi á heimsins hag.
Hugleiðum ástandið nú í dag.
Enn ríkir vanþekking voðadimm
víða í stundlegum efnum.
Enn devðir þröngsýnin, geigvæn og grimm,
gullkorn í andlegum stefnum.
Enn eru spámenn, er Guð oss gaf,
grýttir og marghraktir velli af.
Enn ríkir kuldi og klakti í sál
kristinna manna svo víða.
Enn raska hefnda- og heiftrækisbál
heimilisfriðinum blíða.
Enn þá er réttinum ranglega skift,
réttlætisgyðjan oft völdum svift.
Hver má ei gráta sín gengnu spor?
Guð vor, ó líkna oss öllum.
Lít þú í mildi og miskunn til vor.
DR. B. J. BRANDSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor Graham og Kennedy Sts.
PHONE: 21 834 Office tímar: 2—3
Heimili 776 Victor St.
Phone: 27 122
Winnipeg, Manitoba.
DR. O. BJORNSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
PHONE: 21 834 Office tímar: 2—3
Heimili: 764 Victor St.,
Phone: 27 586
Winnipeg, Manitoba.
DR. B. H. OLSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
PHONE: 21 834 Office tímar: 3—5
Heimili: 5 ST. JAMES PI.ACE
Winnipeg, Manitoba.
DR. J. STEFANSSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
PHONE: 21 834
Stundar augna, eyrha nef og kverka
sjúkdóma.—Er að hitta kl. 10-12 f.
h. og 2-5 e. h.
Heimili: 373 River Ave. Tals.: 42 691
DR. A. BLONDAL
202 Medical Avts B'.dg.
Stundar sérstaklega k v e n n a og
barna sjúkdóma. Er að hitta frá kl.
10-12 f. h. og 3-5 e. h.
Office Phone: 22 296
Heimili: 806 Victor St. Sími: 28 180
Dr. S. J. JOHANNESSON
stundar lœJcninpar og yfirsetur.
Til viðtals kl. 11 f. h. til 4 e. h.
og frá 6—8 að kveldinu.
SHERBURN ST. 532 SlMI: 30 877
Drs. H. R. & H. W. Tweed
Tannlæknar.
406 TORONTO GENERAL TRITST
BUILDING
Cor. Portage Ave. og Smith St.
PHONE: 26 545 WINNIPEG
\
DR. C. H. VROMAN
Tannlæknir
505 BOYD BLDG. PHONE: 24 171
WINNIPEG
G. W. MAGNUSSON
Nuddlæknir.
609 MARYLAND STREET.
(priðja hús norðan við Sargent).
PHONE: 88 072
Viðtalstími kl. 10-11 f. h. og 3-5 e. h.
A. S. BARDAL
848 SHERBROOK ST.
Seiur likkistur og annast um út-
farir. Allur útbúnaður sá bezti
Ennfremur selur liann allskonar
minnisvarða og legsteina.
Skrifstofu talsími: 86 607
HeimiUs talsími: 68 302
PJÓÐLEQASTA KAFFI- OQ
MAT-SÖLUHÚ9IÐ
sem þessi borg hefir nokkurn
tlma haft innan vébanda sinna.
Fyrirtaks máltiðir, skyr, pönnu-
kökur, rúllupylsa og þjóðræknis-
kaffi.—Utanbæjarmenn fá sér
ávalt fyrst hressingu á
WEVEL CAFE
692 SARGENT AVE.
Sími: 37 464
ROONEY STEVENS, eigandi.
RAGNARH. RAGNAR
Píanókennari
Nemendur, er njóta vilja píanó-
kenslu hjá Ragnari H. Ragnar,
geta byrjað nú þegar.—Nemend-
ur búnir undir öll próf, bæði byrj-
endapróf og A.T.C.M.
Allar upplýsingar gefnar að
kenslustofu 693 Banning St.
PHONE: 34 785
H. A. BERGMAN, K.C.
Islenzkur lögfræðingur
Skrifstofa: Room 811 McArthur
Building, Portage Ave.
P. O. Box 1656
PHONES: 26 849 og 26 840
Lindal Buhr & Stefánsson
Islenzkir lögfræðingar.
356 MAIN ST. TALS.: 24 963
Reir hafa einnig skrifstofur að
Lundar, Riverton, Gimli og
Piney, og eru þar að hitta á
eftirfylgjandi tlmum:
Lundar: Fyrsta miðvikudag,
Riverton: Fyrsta fimtudag,
Gimli: Fyrsta miðvikudag,
Piney: Priðja föstudag
I hverjum mánuði.
J. RAGNAR TOHNSON
B.A., LL.B., LL.M. (Harv.)
íslenzkur lögmaður.
Rosevear, Rutheríord, Mclntosh and
Johnson.
910-911 Electric Railway Chmbrs.
Winnipeg, Canada
Slmi: 23 082 Heima: 71 753
Cable Address: Roscum
JOSEPH T. THORSON
Islenzkur lögfræðingur
SCARTH, GUILD & THORSON
Skrifstofa: 308 Mining Exchange
Bldg., Main St. South of Portage
PHONE: 22 768
G. S. THORVALDSON
B.A., LL.B.
Lögfræðingur
Skrifstofá: 702 Confederation
Life Building.
Main St. gegnt City Hall
PHONE: 24 587"
Residence Office
Phone 24 206 Phone 24 963
E. G. Baldwinson, LL.B.
íslenzkur lögfræðingur
708 MINING EXCHANGE
356 MAIN ST. WINNIPEG
J. J. SWANSON & CO.
LIMITED
601 PARIS BLDG, WINNIPEG
Fasteignasalar. Leigja hús. Ot-
vega peningalán og eldsábyrgð
af öiiu tagi.
PHONE: 26 349 «
A. C. JOHNSON
907 Confederation Life Bldg.
WINNIPEG
Annast um fasteignir manna.
Tekur að sér að ávaxta sparifé
fólks. Selur eldsábyrgð og bif-
reiða ábyrgðir. Skriflegum fyr-
irspurnum svarað sainstundis.
Skrifstofusími: 24 263
Heimasimi: 33 328
ALLAR TEQUNDIR FLUTNINQAI
Nú er veturinn genginn I garð,
og ættuð þér þvl að leita til mln,
þegar þér þurfið á kolum og
við að halda.
Jakob F. Bjarnason
668 Avlerstone. Slmi 71 898
PÁLMI PÁLMASON
VioUnlst and Teacher
654 BANNING ST.
PHONE: 37 843
GUÐRÚN S. HELGASON
A.T.C.M.
kennari I
Pianóspili og hljómfrœSi
(Theory)
Kenslustofa: 540 AGNES ST.
Slml: 31 416
BJÖRG FREDERICKSON
Teacher of Piano
Suite 7, Acadia Apts.
Telephone: 72 025
Mæt oss, er á þig vér köllum.
Skaðiegar stefnur vér höfum hylt.
Heimsmenning vorri frá rótum spilt.
Gjörum því allir í guðs nafni bót,
gerbreytum lífi og stefnum.
Horfum svo vondjarfir himninum mót,
heitstrengjum, lofum og efnum.
Guð blessi heit vor og hjartans mál.
Helgist þér, Kristur, hver mannleg sál..
—Helgist þitt na-fn. V. V. Snævarr.