Lögberg - 09.01.1930, Síða 6

Bls. 6.
LÖGBEKG, FIMTUDAGINN 9. JANÚARÚ 1930.
Mary Turner
Eftir
M AfíV I N D AN A.
Þrátt fyrir það, sem að framan er sagt, hélt
Mary sér vel. Hún gafst ekki upp, en hélt
hiklaust slna leið, þó lífskjörin væru henni ó-
geðfeid. Ef til vill átti hún það hollum leið-
heiningum föður síns að þakka, að hún var ekki
í mikilli hættu, að falla fyrir þeim freistingum,
sem bíða flestra ungra og fallegra, en fátækra
stúlkna, sem í stórborgunum eiga heima. Hún
hafði heldur ekki orðið fvrir því, að yfinnenn
hennar hefðu gert henni tvo kosti, annað hvort
að tapa vinnunni, eða brevta móti betri vitund
og gera sig seka í því, sem hún sjálf vissi að
var sér ósamboðið. Hún hafði lært að meta
sjálfa sig meira en peninga og lífsþægindi. Það
liafði hún lært af föður sínum, sem í raun og
veru var vitur maður og hafði glöggan skilning
á mörgu, þó hann væri heimskur, þegar til fjár-
málanna kom. Sumar af stúlkunum, sem unnu
með henni, voru lienni líkar í þessum efnum, en
margar ólíkar. Hún leigði sér lítilfjörlegt her-
bergi með tveimur öðrum stúlkum, sem unnu í
búðinni. Þau- voru hennar líkar, að því leyti,
að þær voru báðar strang heiðarlegar. Ann-
ars hafði hún litla ánægju af þeim félagsskap.
Andlegur þroski þeirra var miklu minni, en
hennar. Hins vegar voru þær báðar andlega
og líkamlega heilbrigðar.
Þetta tilkomulausa líf hafði Mary Turner
lifað í fimm ár. Níu klukkustundir á hverjum
degi stóð hún við búðarborðið. Allar aðrar
'stundir sólarhringsins, nema rétt meðan hún
svaf, hafði 'hún nóg að gera við að búa til sínar
eigin óbrotnu máltíðir fyrst og fremst, og svo
að þvo föt sín og halda þeim í lagi. Þess var
krafist, að hún væri snoturlega klædd í búð-
inni, enda var henni sjálfri það ekki óljúft, að
vera vel til fara, enda þótt hún þvrfti æði mik-
ið fyrir því að hafa. Hún liafði lítinn tíma til
að lesa, en þó las hún jafnan nokkuð og bækur
og tímarit gat hún fengið í bókasafninu, án
þess að .borga nokkuð fyrir það. Þótt tíminn
til lesturs væri mjög takmarkaður, þá las hún
þó ýmislegt, sem gladdi skilning hennar og jók
hennar andlega þroska. Síðasta árið hafði
hún lesið mikið um það, sem snerti hennar
eigið daglega líf. Hún las ýmsar ritgerðir um
mannfélagsmálin og þó sérstaklega um þau
efni, sem snertu verkamenn og verkveitendur.
Þetta vakti hjá henni sterka löngun til að bæta
sinn eigin hag. Hún bar sjálfa sig saman við
aðra, sem hún. þekti, og henni duldist ekki, að
hún hafði meiri gáfur og meira andlegt þrek,
heldur en fólk flest. Það, að 'hún vissi sjálfa
sig af góðum ættum, var henni líka styrkur.
Hún hafði enn fremur meiri líkamlegan styrk,
heldur en flestar aðrar stúlkur. Hún hafði. í
stuttu máli, það þrent, sem hverri stúlku er
bezt veganesti út í lífið, fegurð, gáfur og var
af góðu fólki komin. Þetta þrent er alt gott,
þó ef til vill megi um það segja, að eitt sé öðru
betra.
Hingað til hefir verið mjög lítilfjörlega að
því vikið, hvernig Mary Tumer leit út. En
með sanni má segja, að hún var falleg stúlka,
og mundi það sízt hafa dulist, ef kringumstæð-
ur hennar hefðu verið aðrar og betri, en þær
voru. Hún var ein af þeim, sem segja má um,
að 'hún var jafn-lagleg, hvar sem á hana var
litið. En sérstaklega var það þó eftirtektar-
vert, hve gáfuleg liún var. Hverjum, sem veitti
henni nokkra verulega eftirtekt, gat naumast
duiist, að þessi stúlka hafði í vöggugjöf hlotið
óvanalega miklar gáfur. Varð hiin fyrir það
tígulegri og tilkomumeiri. En eius og nú var
komið, hefði verið nokkuð erfitt, að gera sér
rétta grein fvrir þes.su. Mjög fáir, sem hefðu
séð haiia nú, mundu með nokkru móti liafa get-
að gert sér grein fyrir, að hér væri um óvana-
lega fallega og gáfaða stúlku að ræða. Mót-
lætið, sem hún 'hafði orðið að þola, þessar síð-
ustu vikur og gremjan, sem sezt hafði að í
huga liennar, hafði gert útiit hennar alt öðru
vísi heldur en það í raun og veru átti að sér
að vera. Nú l>ar hún það með sér, hvar sem á
hana var litið, að 'hún var orðin píslarvottur
gæfunnar, og að hún fann .sárlega til þess.
En samt sem áður gat sá, sem veitti henni nána
eftirtekt, ef honum var gefinn næmur fegurð-
arsmekkur, séð mikið af þeirri fegurð og gerfi-
leik, sem var hennar eigin, þó dulin væri nú
undir fargi mótlætis og rauna. Hennar dökka,
afarmikla, hrokkna hár, gat ekki dulist, og það
hélt enn þá fegurð sinni að allmiklu leyti, þó
það væri ekki eins vel til liaft, eins og vera
liefði mátt. Sama var að segja um andlitsfall-
ið, að samræmið duldist ekki, þrátt fyrir þann
raunastimpil, sem á því var. <Um litarháttinn
var ekki hægt að dæma, eins og nú var komið.
Hins vegar mundu flestir hafa getið sér til, að
ef högum hennar væri öðruvísi og betur hátt-
að, þá mundi þessi stúlka hafa rjóðar kinnar,
en bjartan og fallegan hörundslit.. Munnur-
inn var bogadreginn, og j>rátt fyrir alt og alt,
voru varirnar enn fallegar og rauðar. Ekki
fagurrauðar, heldur ln'ifðu þær þennan roða,
sem minnir á blíðlyndið, ef ekki hreint og
beint á ástina. Hún var ekki beinlínis munn-
stór, þó hann væri kannske í stærra lagi, og var-
irnar voru ekki til lýta j>vkkar, en hún var .svo
lánsöm, að hafa ekki jænnan afar litla munn
og þunnu varir, sem sumir telja sér trú um að
sé fegurðarmerki. En fvrst og fremst minti
þessi fallegi munnur á stvrk, öruggleik og trú-
mensku.
Eins og hver önnur skynsöm stúlka, hafði
Mary Turner lagt mikla alúð við að halda lík-
ama sínum í sem beztu lagi, og glæða sem bezt
sína eigin líkamsfegurð. Hún var sönn kona,
og ]>að er eðlishvöt hverrar heilbrigðrar konu,
að vera vel útlítandi. Hún hafði lengi stundað
ýmískonar líkamsæfingar, sem hinum stúlkun-
um, sem með henni bjuggu, fanst vera mesti ó-
þarfi og sögðu að ekki væri til annars en þess,
að hún þyrfti meira að borða, og matuxinn, sem
j>ær höfðu, væri sízt of mikill. Þrátt fyrir það,
að hún hafði oft sára þreytuverki í handleggj-
unum, eftir að hafa allan daginn verið að lyfta
þungum léreftsströngum, ýmist upp í hyllum-
ar, eða niður á búðarborðið, þá lét hún þó
naumast svo kvöld hjá líða, að hún ekki reyndi
enn meira á handleggina með ströngum líkams-
æfingum. Jafnvel þar »em hún var nú komin,
mátti sjá þess merki, að henni stóð ekki á sama
um sitt eigið útlit, þó sjaldgæft sé, að stúlkur
skeyti mikið um það, ef þær lenda í fangelsi.
Hendurnar voru enn hvítar og mjúkár og nögl-
unum var haldið í bezta lagi. Hreyfingar heirn-
ar vom mjúkar og göngulagið létt og fallegt.
Olhætt mátti því segja, að þrátt fyrir alt og alt,
sýndi Marv Turner þess enn ljós merki, að
hún var prýðis falleg stixlka.
Nú sem stóð, var hún vitanlega lítið eða
ekkert að hugsa um sitt eigið útlit. Ólán það,
sem fyrir hana hafði komið, var meir en nóg
umhugsunarefni.
Það, sem fyrir hafði komið, var í stuttu máli
á þessa leið:
Þjófnaður hafði verið framinn í búðinni og
hann hafði verið framinn í þeirri deild, þar sem
Mary vann. Lögreglan hafði verið fljótvirk.
Það, sem stolið hafði verið, var dýrt silki.
Rannsókn var hafin þegar í stað. Það. sem
stolið hafði verið, fanst í skáp þeim, sem Marv
Turner geymdi í hatt sinn og yfirhöfn. Það
þurfti ekki meira. Hún var sökuð um þjófn-
aðinn. Sjálf kvaðst hún saklaus með öllu, en
j>eim, sem ákærðu 'hana, datt ekki í hug að taka
j>að til greina. Þeir áttu j>ess ekki von, að htín
kannaðist við að hafa stolið. Það var ekki sið-
ur þjófa, að gera það. Mr. Gilder, eigandi
verzlunarinnar, var algerlega á móti ht-nni.
Hann leit svo á, að najuðsvn bæri til að taka hér
sérstaklega í taumana. Stúlkan var tekin föst.
Vegna annríkis dómaranna varð #hún að
bíða í fangelsinu í þrjá mánuði þangað til mál
hennar var rannsakað. Vini og aðstandendnr
átti hún enga. 1 augnnx J>eirra, sem með málið
höfðu að gera, var hún ekkert nema auðvirði-
legur þjófur. Réttai'haldið var mjög stutt. Til
að fylgja bókstaf laganna, hafði lögmaður að
vísu verið skipaður til að verja mál hennar að
nafninu til. En að svo miklu leyti, sem hann
gerði nokkuð, þá varð það helzt til þess, að
stvrkja málstað saksóknarans, sem lagði sig
fram um að sanna, að hixn væri sek.
Þegar réttarhaldinu var lokið, voru hinir
tólf réttlátu og vitru kviðdómarar ekki lengi
að gefa þann úrskurð, að stúlkan væri sek.
Þegar réttarhaldinu var lokið, svo afar ein-
falt og einhliða, sem það var, dæmdi dómarinn
liana í þriggja ára fangelsi-og þótti það vægur
dómur.
II. KAPTTULT.
Það var ekki alveg laust við, að þetta, sem
vesalings stúlkunni fanst öllu öðru meira
harmsefni, væri fyrverandi samverkafólki
hénnar í búðinni til dálítillar gleði, eða eitt-
hvað í j>á átt. Allan þann tíma, sem Marv
Turner vann í búðinni, hafði hún frekar en
hitt, haldið sig frá hinu fólkinu og ekki eignast
þar neina nána vini, enda tók þar nxí enginn
ófarir hennar sér nærri. Stúlkurnar tvær, sem
ðjuggu í sama herberginu eins og hún, höfðu
oft fundið til þess,'að þær jöfnuðust ekki við
hana, og það var ekki nærri laust við, að þær
findu til dálítillar gleði vfir því, að þessi stulka,
sem þeim hafði jafnan fundist að þættist yfir
ser, væri nú fallin svona lágt, en þær héldu sín-
um heiðri óskertum, þó þær væru kannske ekki
eins gáfaðar, eins og Marj- Turner.
Sumir vitringar liafa haldið því fram, að
þótt enginn vilji við }>að kannast, þá þyki þó
mörgum svona hálf-vænt um, þegar eitthvað
verulega illa fer fvrir náungunum, sérstaklega
}>eim, sem maður er mest kunnugur. Flestir
eru j>ó xnjög fljótir til að neita þessu mjög á-
kveðið, hvað þá sjálfa snertir, en það er af
því, að skilningur þeirra á þessum efnum, er
ekki alveg glöggur, eða }>á af hinu, að þeir eru
ekki fvllilega ráðvandir við sjálfa sig. Hafa
annað hvort ekki prófað sjálfa sig nægilega vel,
eða, sem er líklegra, vilja ekki afdráttarlaust
kannast við það, sem þeir þó finna að rétt er.
Sannleikurinn er sá, að mennirnir 'hafa, mjög
oft að minsta kosti, töluverða ánægja af óför-
um annara. Oss verður Ijósari vor eigin vel-
gengni, þegar vér virðum fvrir oss annara
ólán. Vér þurfum annara mæðu og mótlæti
lil að geta metið vora eigin vellíðan, rétt eins
,og syndin er nauðsynleg, til þess maður geti
metið dygðina, eða jafnvel j>ekt að hún sé til.
Það var því ekkert undarlegt, þó um þetta ólán
Marv Turner væri mikið talað í búðinni, þar
sem hún hafði unnið, og við alt það umtal varð
j>að, sem fyrir hafði komið, vitanlega enn
stærra og ægilegra, en ella mundi. Þetta var
í fvrsta sinni, í mörg ár, að nokkur af þeim, sem
í búðinni unnu, hefði verið kærðxir fyrir J>jófn-
að. Hins vegar var j>að svo algengt, að stolið
væri úr búðinni, að j>að var lítjð um það taláð.
Hér var }>ví um nýjung að ræða, þar sem hér
ótti hlut að máli ein af vinnustúlkunum. Fólk-
ið talaði því óspart um þetta, og hver um sig
þakkaði sínum sæla, að hanp, eða hún, hefðu
ekki lent í þessu. Enstöku maxmeskja var, ef
til vill svo góðhjörtuð, að hún fann til með
þessari vesalings stúlku, sem með athæfi sínu
hafði eyðilagt alla sína framtíð.
Einn þeirra var Smithson, sem var einn af
trúnaðarmönnum verzlunarinnar, sem ekki hik-
aði við að segja sína skoðun á þessu máli, þó
liann að vísu gerði það með mikilli varasemi,
enda var staða hans slík að honum bar að vera
varasamur. En þrátt fyrir það duldist engum,
að hann dró stúlkunnar taum og gaf það ótví-
ræðlega í skyn, að J>að væri að minsta kosti
vafasamt, að Mary Tumer væri í raun og veru
sek um þann glæp, sem hún hafði verið kærð
fyrir. Hann gat talað um þetta af meiri þekk-
ingu, heldur en aðrir, því vegna stöðu sinnar
hafði hann haft nokkur afskifti af málinu.
KAUPIÐ AVALT
LUMBER
hjá
THE EMPIRE SASH & DOOR CO. LTD.
HENRY AVE. EAST. - - WINNIPEG, MAN.
Yard Office: 6th Floor, Bank of HamiltonChamber*
er að segja um syni margra auðmannanna. Það
var eitthvað í hans eigin eðli, sem hélt honum
frá því, að lenda langt út á glapstigu. Þótt
hann tæki mjög mikinn þátt í gleðskap og væri
eyðslxisamur mjög, og sjálfum sér og öðrum að
litlu gagni, þá vildi hann þó ávalt vera til góðs
en ekki ills.
Sarah Edwards, sem var einkaritari verzl-
unareigandans, var eitthvað á ferð í búðinni
morguninn, sem Mary Turner var dæmd, og
þegar Smithson kom auga á hana, gekk hann í
veg fyrir hana og spurði liana, hvort húsbónd-
inn væri kominn.
“Kominn og farinn,” svaraði hún ljóst og
greinilega, eins. og henni yar lagið.
“Farinn, ” hafði Smithson upp eftir henni
og var auðséð, að honum þóttu þetta ekki góð
tíðindi. “Eg þurfti endilega að sjá hann.”
“'Hann kemur bráðum aftur,” svaraði Sarah.
“Hann fór niður í dómhxxsið. Dómarinn gerði
boð eftir honum. Það er víst eitthvað þessu
Marj' Tumer máli viðvíkjandii”
“Já, einmitt það, ” sagði Smithson. Og eft-
ir litla stund bætti hann við: “Eg vona, að
aumingja stúlkan verði fríkend. Hún er allra
bezta stúlka, reglulega prúðkvendi, eins og
j>ér vitið.”
“Nei, ekki veit eg nú það, ” svaraði Sarah
dálítið snxiðug. Satt að segja hafði hún ein-
hverja óljósa húgmynd um, að sjálf væri hún
ekki alveg það, sem Smithson hafði verið að
hæla Turaer fvrir. Því var þannig varið, að
þó hún stæði ágætlega í sinni stöðu, sem skrif-
ari verlunareigandans, þá var útlit hennar
naumast slíkt, að hún gæti fyrir það hlotið
mikla aðdáun. Hún var t. d. eklri liá og grönn,
eins og mörgum finst, að stúlkurnar eigi að
vera til þess að þær séu verulega fallegar og
glæsilegar. Hún var miklu fremur lág og gild.
Hún mundi nú eftir því, að þessi stúlka, sem
verið var að dæma fyrir þjófnað, var einmitt
þannig í vexti og útliti, eins og hana sjálfa
langaði til að vera. “Þektxíð þér hana?” spurði
hún, en þó þannig, að henni fanst lítið ríða á
svarinu.
“Ekki get eg nú eiginlega sagt, að eg þekti
hana mikið, en dálítið kyntist eg henni samt.
Þegar hún kom hér fyrst; þá vann hún í minni
deild, og hún leysti verk sitt mjög vel af hendi,
eftir því sem gerist og gengur, og eg má bæta
því við, að eg hefi aldrei þekt stúlku, sem eg
hefi jiózt vissari um að væri fyllilega ráðvönd,
heldur en hana. ” Það var eins og honum fynd-
ist, að hann hefði kannske sagt fullmikið, og
hann flýtti sér að víkja að öðru ofni. “Viljið
þér gera svo vel og lofa mér að vita, þegar
Mr. Gilder kemur?” sagði hann.
“Það skal eg gera,” svaraði Sarah heldur
stuttlega og flýtti sér inn í skrifstofuna.
Iíún var naumast sezt við skrifborðið, þeg-
ar skrifstofuhurðinni var hrundið upp, og hún
hevrði að kallað var í dyrunum með glaðværri
rödd:
“Halló, pabbi!”
Rétt í sama bili kom ungur maður inn í
skrifstofuna, dálítið fasmikill, en glaðlegur og
ánægjulegur. En j>egar hann kom inn og sá,
að stóll húsbóndans var auður, leyndi sér ekki,
að hann vgrð fyrir töluverðum vonbrigðum.
“Ekki inni,” tautaði hann fyrir munni sér.
Svo kom sama góðlátlega brosið aftur á varir
hans, ]>egar hann kom auga á stúlkuna, sem
j>egar hafði staðið ái fætur og varð sjáanlega
dálítið hverft við komu hans.
“Svo }>ér eruð kominn, Mr. Dick!” sagði
hún.
“Halló, Saddie!” sagði hann og tók vin-
•samlega í höndina á henni. “Eg er kominn
heim. Hvar er pabbi?”
Það mátti vel sjá á syip hiras unga manns,
að honum fanst, að.hann hefði orðið fyrir mikl-
um vonbrigðum, að hitta ekki föður sinn á
skrifstofunni. Af svip hans mátti nokkuð ráða
það hugarfar, sem hann bar til föður síns, og
jafnvel skapferli hans yfirleitt. Honum þótti
í raun og sannleika verulega vænt um föður
sinn, þó sjaldgæft sé um unga menn. Móðir
hans var dáin fyrir nokkrum árum, og hann átti
hvorki systur né bróður og átti faðir hans því
ást hans óskifta, og þrátt fyrir það, að þeir
voru óskaplíkirj, elskaði hann þó föður isinn
hjartanlega. Að öðru leyti var, enn sem kom-
ið var, ekki mikið um þennan unglingspilt að
segja. Hann hafði alt af lifað í mesta eftir-
læti og þekti ekkert annað, enn að hafa alt sem
hann vildi og hægt var að fá fyrir peninga, án
þess að hafa sjálfur eiginlega nokkuð fvrir
lífinu. Auk þess var hann léttlyndur og glað-
lyndur, og gat því vel notið þeirra gæða, sem
lífið lagði honum upp í hendurnar.
Hann var nú tuttugu og jiriggja ára og þekti
ekki annað en að lifa við auð og allsnægtir og
takmarkalaust eftirlæti, eins og þegar hefir
sagt verið. Sjálfsagt hefði ekki verið rétt að
segja, að þetta líf hefði geit honum mikið gott,
en þó undarlegt kunni að þykja, þá hafði það
heldur ekki gert honum verulega ilt. Auðurinn
og eftirlætið höfðu ekki gert hann að viljalaus-
um vesaling, eins og oft vill verða, og siðferð-
isþrek hans var ólamað, sem er meira en hægt
Þetta gat hver maður séð, sem veitti honum
oftirtekt. Vitanlega var hann ávalt hreinn og
vel til fara og hann var hi’austlegur og alt út-
lit lians bar vott um góða heilsu. Allur svipur
hans bar vott um hreinleik og drengskap. Hann
var enn eins og óráðin gáta, og það var mjög
erfitt að geta sér til, hvað úr þessu unga eftir-
lætisbami kynni að verða. Enn var hann með
öllu óreyndur og eldraunir reynslunnar og mót-
lætisins höfðu á engan hátt til hans náð. Vel
gat verið, að hér væri í raun og venx staðfesta
og kjarkur, sem kæ|mi f ljós, ef á þyrfti að
halda. Þegar hann nú kom 'heim úr löngu ferða-
lagi, fór hann rakleiðis á fund föður síns, með
barnslegri löngun að fá sem allra fyrst að sjá
hann, og þegar það gat ekki hepnast alveg
starx, þá þótti honum mikið fyrir því„ og tók
sér það nærri. Þetta var nú kannske lítilfjör-
legt, en sýpdi þó all-ljóslega skapferli hins unga
manns. Að minsta kosti sýndi þetta þann hug,
sem hann bar til föður síns. Hvað sem öllu
öðru líður, }>á er æfinlega hægt að gera sér
'góðar vonir um hvern þann unga mann, sem
liefir j>á hæfileika, að geta elskað einlæglega og
af öllu hjarta.
Sarah skýrði frá, að Mr. Gilder væri eitt-
hvað að tala við einn af dómurunum, sem hefði
beðið hann að finna sig. Hxin komst ekki lengra
að skýra frá þessu, því Dick rak upp skelli-
hlátur.
“Hvað er pabbi nú að gera?” spurði Dick
og kýmnissvipur færðist yfir andlit hans.
“Munið þér, jiegar lögregluþjónninn, sem var
rétt nýbyrjaður á því starfi, tók hann einu sinni
fastan, fyrir að keyra of hart ? Óisköp varð
hann reiður. Eg hélt að hann ætlaði að láta
reka alt lögregluliðið í einu. Það þarf dálítinn
tíma til að venjast við slíka hluti. Þó eg sé tek-
inn fastur fvrir að keyra og hart, þá gerir mér
j>að ekki nokkurn skapaðan hlut. Mér er alveg
sama. En það var öðru máli að gegna með
aumingja pabba! Honum fanst víst, að heim-
urinn væri xxm j>að leyti að forganga, þegar
]>etta kom einu sinni fyrir hann.”
Þegar hér var komið, var Sarah búin að ná
sér aftur eftir það, hvað henni varð hverft við,
J>e^ar hinn ungi maður kom alt í einu inn í
sknfstofuna. Nxi var hún búin að setja sig í
stellingamar og }>að var ekki laust við, að það
væri dálítill ávítunarhreimur í rómnum, J>egar
hún horfði á hann eins alúðlega eins og hún
bezt gat:
“Hvernig stendur annars á þessu Við
bjuggumst ekki við yður fyr en eftir tvo eða
þrjá mánuði?”
Dick hló aftur og það svo innilega, að ritar-
inn, sem þó reyndi hvað hún gat að vera alvar-
leg, gat ekki annað en brosað líka.
“Eg skal segja yður nokkuð,” sagði hann
og var nú dálítið alvarlegri. “En þér verðið
að varast, að láta pabba nokkurn tíma heyra
það, 'honum þykir kannske of mikið til þess
koma, og það er ekki gott fyrir hann. En sann-
leikurinn er sá, að mig langaði svo fjarska mikið
til að sjá aftur pabba minn. Eg gat ekki að
j>vx gert.” Það er dálítið erfitt að gera slíka
játningu, enda var auðfundið, að Dick hikaði
sér við að segja það, sem honum bjó í brjósti,
og til að láta sem minst á því bera, skellihló
liann, j>egar hann hafði lokið setningunni.
“Svo var nú annað, Saddie, eg var orðinn
peningalaus.”
“Eg býst við, að það hefði vel mátt nota
símann til að bæta úr }>ví,” svaraði Sarah.
Dick hafði ekkei’t á móti því, enda vissi
ha.nn af langri reynslu, að það brást aldrei, að
hann fengi ]>á peninga, sem hann bað um.
“En hvaða erindi átti pabbi annars við
dómarann?” spurði Dock.
Sarah sagði honum erindið með fáum orð-
um, eins og henni var lagið.
“Ein af stúlkunum var tekin föst fyrir
þjófnað.”
Kom nú þegar í ljós góðvild hans til annara,
því hann taldi alveg sjálfsagt, að faðir sinn
liefði farið til að hjálpa stúlkunni. En Sarah
taldi nauðsynlegt, að gefa frekari skýringar.
Skara langt fram úr.
3 fyrstu verðlaun
auk 24 heiðursborða
hlaut MONARCH hjörðin á Al-
þjóðar Vestur-Canada Silver Fox
Sýningunni í Winnipeg 1929.
Einnig fyrstu verðlaun 1927.
iByrjið loðskinna framleiðslu með
MONARCH Silver Fox, sem
vinna öll verðlaun MONARCH
Mink.
Skrifið og biðjið um ókeypis bækling.
WINNIPEG SILVER FOX COMPANY LTD.
Sven Klintberg, ráðsmaður.
Bird’s Hill. Manitoba.