Lögberg - 05.06.1930, Qupperneq 6

BIs. 6
LÖGRERG, FIMTUDAGINN 5. JÚNl 1930.
Mary Turner
Eftir
MARVIN DANA.
“Langbezti vegurinn fyrir okkur bæði að
komast út úr þessu,” sagði hann, “er sá, að
þér bara segið mér það sem þér vitið. Eins og
þér vitið, voruð þér í húsi, þar sem kona býr
sem þekt er að ýmsum klækjum og lagabrot-
um.”
“Hvaða fjarstæða er þetta!” sagði stúlk-
an, eins og hér væri verið að fara með eitthvað,
sem engu tali tæki. “Eg var að heimsækja
Miss Mary Turner.”
“Hvemig kyntust þér henni?” spurði lög-
regluforinginn. Hanil var alt af jafn-góðlát-
legur, því hann vildi reyna að fá stúlkuna til að
vera góða. Honum skildist fullkomlega, að
hún mundi í raun og vem halda, að hann væri
að misbjóða sinni viríúngu herfilega.
•“ Mr. Riohard /Giilder gerði okkur kunnug-
ar. Þér kannist kannske við föður hans, Mr.
Edward Gilder?”
“Já, eg kannast við þá báða,” svaraði
Burke.
“Þér hljótið að sjá, að það er einhver mis-
skilningur í þessu. Sjáið þér það virkilega
ekki?”
“Nei, ekki get eg nú sagt, að eg sjái það,”
svaraði Burke hálf vandræðalega. Hann hefði
feginn viljað vera laus við þetta alt saman, en
hann sá ekki betur, en að embættisskyldan byði
sér að halda áfram og gera hvað hann gæti til
að komast fvrir sannleikann í þessu morðmáli.
En nú fanst honum hann vera milli tveggja
elda, og vissi ekki vel hvemig hann ætti að snúa
sér.
“Þér skiljið,” hélt hann áfram og gerði sig
nú eins bHðan og hann gat og talaði í alt öðr-
um róm, heldur en þegar hann var að fást við
þá Dacy og Chicago Red. “Þér skiljið, að þó
Mr. Gilder hafi gert ykkur kunnugar, þá hefir
Mary Tumer einu sinni verið þrjú ár í fang-
elsi, og nú hefi hún verið tekin föst og er gran
uð um morð. ”
Stúlkunni brá ákaflega við þetta, og hún
gat ekki með öllu dulið það.
“Morð!” hrópaði hún upp yfir sig.
“Já, morð,” sagði Burke og leið nú betur,
því nú fanst honum hann vera að komast á
lagið að ná samtali við þessa ókunnu stúlku,
sem hafði verið honum svo erfið. “Þér skiljið
það,” hélt hann áfram, “að ef hér er einhver
misskilningur hvað yður snertir, þá viljið þér
ekki að meira verði úr honum en orðið er, það
er áreiðanlegt. Þér skiljið því, vafalaust,
hvers vegna eg þarf endilega að fá að vita
hver þér eruð. Þér skiljið þetta vafalaust?”
“Já, já,” sagði hún þegar í stað. “Þér hefð-
uð átt að segja mér frá þessum ósköpum öllum
strax. ” iSvipur hennar/Varð'alt í einu a.llt
annar. Það var eins og henni rynni öll reiði.
Hún varð góðlátlega, næstum blíðleg. En það
leit út fyrir, að hún væri að missa allan mátt,
og hún hálf-hneig niður í stólinn, sem stóð hjá
skrifborðinu. -y
“Nafn mitt er Helen Travers West,” sagði
hún.
Burke brá dálítið við, og leyndi sér ekki, að
þetta kom honum mjög á óvart.
“Ekki þó dóttir jámbrautarforsetansf ”
spurði hann.
“Jú,” svaraði hún. “En fyrir alla muni,
segið þér engum frá þessu. Þér skiljið nú vafa-
laust, hvers vegna engin lifandi manneskja má
nokkurn tíma fá nokkum ávæning að heyra af
því, að farið hafi verið með mig inn í þetta
óttalega hús — þó þér hafið að vísu verið góð-
ur. Lofið þér mér að fara heim.” Hún tók
upp hjá sér vasaklút, og þurkaði sér um tárvot
augun.
Burke kendi <í brjósti um hana. Það var
reglulega leiðinlegt, að einmitt þessi istúlka
skyldi verða fyrir þeirri óhepni, að komast í
einhver kynni við þetta fólk, og þar með koma
honum í þau vandræði, að þurfa að yfirheyra
liana og vera henni til svo mikilla leiðinda. En
hvað sem :því leið, varð hann að halda áfram
sínu skylduverki.
“Eg skal ekki halda yður hér lengi, Miss
West. Þér þurfið engu að kvíða, eg skal á-
byrgjast yður það. Bara segið mér alt sem þér
vitið um Mary Turner. Sáuð þér hana í gær?”
Stúlkan hætti að gráta, og eftir að hún hafði
þurkað sér vandlega um augun og eins og kom-
ið sér í réttar stellingar, tók hún aftur til máls.
“Viljið þér leyfa mér að fara heim, ef eg
segi yður það lítið, sem eg veit, en sem er bara
ósköp lítið?”
“Já, sjálfsagt,” var Burke fljótur til að
svara. “Yður er alveg óhætt, enginn gerir
vður neitt til meins,” bætti hann við.
“Jæja, það var þá svona, að Mr. Gilder
kom til mín einu sinni, og hann sagði mér að
hann þekti fjarskalega fallega og skemtilega
stúlku, sem —”
Hún komst ekki lengra, því það setti að
henni svo mikinn grát, að hún gat naumast
komið upp nokkru orði. “Þetta er svo hræði
legt — hræðilegt!” bætti hún við.
Burke leið att annað en vel út af þessu öllu
saman. Honum þótti mjög slæmt að hann
skyldi hafa þurft að verða til þess, að leika
vesalings stúlkuna svona hart. Hann vildi
gjarnan gera alt, sem í hans valdi stóð, til að
friða stúlkuna og fá hana til að skilja, að hér
væri engin hætta á ferðum fyrir hana.
“Verið þér ekki svona órólegar, stúlka mín.
Það er ekkert að óttast. Þér getið reitt yður
á það. Engum detur í hug að gera yður nokk-
urn skapaðan hlut til meins.”
En þessi huggunarorð komu ekki að neinu
haldi, þó þau væra sögð í góðum tilgangi. Hún
hélt áfram að gráta, engu að síður, og grátekk-
inn varð jafnvel enn meiri. Einstaka sinnum
gat hún þó stunið upp orði, svo sem: “Ham-
ingjan hjálpi mér! Mikil skelfing!”, og öðru
því um líku.
“Er það ekkert annað, sem þér getið sagt
mér um þessa stúlku?” spurði Burke og von-
aði, að hann gæti með því fengið stúlkuna til
hætta að gráta og kannske tala eitthvað við
sig.
Stúlkan svaraði þessu engu.
“Það er ekkert að hræðast,” sagði Burke.
“Eg er marg-búinn að segja yður, að það er
ekkert að hræðast.”
“Eg er svo hrædd!” sagði liún aftur. “Eg
er hrædd um, að þér setjið mig í fangaklef-
ann. ’ ’
“Hvaða ógnar fjarstæða er þetta,” sagði
Burke. “Enginn lifandi maður gæti hugsað
um yður og fangaklefann, hvorttveggja í einu.
Auðvitað ekki. ”
Hún skildi hrósið og þótti vafalaust vænt
um það, eins og flestum þykir. Hún leit á
hann tárvotum augum og sagði: “Þakka yður
fyrir.”
Burke hugsaði sér þegar, að nota tækifærið
og reyna að komast eitthvað áleiðis á þeirri
leið, sem hann vildi halda.
“Erað þér vissar um, að hafa sagt mér alt,
sem þér vitið um þessa stúlku?” spurði hann.
“Já, já,” svaraði hún hiklaust. “Eg hefi
bara séð hana tvisvar eða þrisvar.” Hún rétti
báðar hendur í áttina til þessa stóra og harð-
lega manns og sagði í bænarómi: “Yiljið þér
ekki vera svo vænn, að leyfa mér að fara?”
Burke var næst skapi, að gera þegar í stað
eins og hún bað. Hann var orðinn sannfærður
um, að í þetta sinn hefði hann aðeins veitt í net
sitt, algerlega hættulausan sakleysingja.
“Jæja þá,” sagði Burke og reyndi að brosa
góðlátlega. “Ef eg læt yður fara nú, viljið
þér þá lofa mér því, að íáta mig strax vita, ef
þér skylduð muna eftir einhverju viðvíkjandi
Mary Turner, því eg þarf að fá að vita alt um
hana.”
“Já, það er alveg sjálfsagt,” sagði stúlkan,
og var nú eins og steini væri létt af henni. Það
leyndi sér ekki, að hún varð meira en lítið feg-
in að sleppa.
“Nú vona eg þér sjáið, stúlka mín, að hætt-
an var ekki mikil. Enginn hefir gert yður nokk-
urt mein — ekkert í áttina. Og nú getið þér
farið heim til mömmu yðar.”
Stúlkan lét ekki segja sér það tvisvar. Hún
spratt á fætur og næstum hljóp fram að dyrun-
um, en brosti þó fyrst einstaklega blíðlega til
lögregluforingjans.
“Nú flýti eg mér heim, eins og eg mögulega
get,” sagði stúlkan og var nú hin glaðasta.
“Eg bið að heilsa föður yðar,” sagði Burke.
“Segið þér honum, að mér þyki ósköp mikið
fyrir því, ef eg hefi hrætt yður.”
Þegar hún kom fram fyrir dyrnar, sneri
hún sér við. Það var kannske eins gott að
flýta sér ekki of mikið, hugsaði hún. Það kynni
að vekja einhvern gran.
“Þakka yður fyrir,” sagði hún brosandi.
,“Eg er viss um að pabbi verður yður fjarska
þakklátur, fyrir það, hvað þér hafið verið
vænn við mig.”
Rétt í þessu vildi til það óttalega óhapp, að
Cassidy kom inn um aðrar dyr á herberginu.
Hann gat ekki stilt sig um að brosa dálítið
skrítilega, þegar hann kom auga á stúlkuna,
sem þarna stóð. Henni brá svo við, að hún ná
fölnaði. Henni fanst hún verða fyrir afskap-
legum og óverðskulduðum vonbrigðum, eins
vel og á horfðist rétt áður, og eins vel og henni
fanst, að hún hefði komið ár sinni fyrir borð
við sinn erki óvin, lögregluna. Hún stóð þarna
alveg orðlaus og ráðalaus.
“Hello, Aggie!” sagði Cassidy, en Burke
leit uþp stóram augum, því hann skildi fullvel,
að hér var eitthvað á seiði, sem hann hafði ekki
grunað, og gat ekki fyllilega áttað sig á, meðan
hann ekki fékk frekari skýringar.
Stúlkan sneri þegar við, og setist á sama
stólinn, sem hún hafði setið á, meðan Burke
var að tala við hana. Það eins og dró úr henni
allan mátt, og hún starði beint fram undan sér,
en leit ekki til hægri né vinstri. Hún skildi
fnllkomlega, að hún hafði tapað spilinu. Samt
tók hún fyrst til máls, því karlmennimir gerðu
ekki annað en horfa á hana, og Burke, að
minsta kosti, vissi ekki hvað um var að vera,
“Mikil bölvuð óhepni!” varð henni að orði.
Burke horfði ýmist á Cassidy eða Aggie.
Hún sagði ekki orð meira og leit hvorki til
Iiægri né vinstri. Burke átti mjög erfitt ineð
að átta sig á þessu öllu saman. Þetta var alt
óskiljanlegur leyndardómur fyrir hann.
“Þekkið þér þennan kvenmann, Cassidy”
spurði hann eftir all-lang þögn.
“Já, eg þekki hana, ” sagði Cassidy og tók
svo til að gera grein fyrir henni, eins og hon-
um var lagið. “Hún er Aggie litla Ljmch, frá
Buffalo. Hún varð einhvern tíma heldur á-
geng á fjármuni náungans og varð því að vera
tvö ár í Bumsing.”
‘ ‘ Það var vafalaust1 langt frá því að vera
skemtilegt fyrir Aggie, að vera gerð kunnug á
þennan hátt, en hún brá sér hvergi og horfði
stöðugt á vegginn 'beint fram undan sér. Cassi-
dy hætti líka að tala og hafði nú ekki augun af
yfirmanni ílínurn. Hann 'visái ekki vel, 'hvað
honum bjó í skapi, en honum duldist ekki, að
hann var eitthvað mikið að hugsa og honum
fanst hann aldrei hafa séð Burke jafn vand-
ræðalegan.
Enn starði Burke á stúlkuna. Svipur hans
var slíkur, að það var rétt eins og hann hefði
orðið fyrir einhvehju afiskaplegu skakkafalli.
Loks stóð hann upp, gekk þangað sem stúlkan
sat, staðnæmdist rétt fyrir framan hana og leit
hvast á hana, en ekki gat hann fengið hana til
að líta á sig.
“Jæja stúlka mín,” sagði hann og var æði
fastmæltur. “Það lítur út fyrir, að þér hafið
komist á rétta hillu í lífinu.” Svo skellihló hann,
og hann hló lengi og hátt. “Þér eruð snilling-
ur í yðar list, það er ekki hægt að neita 'því,”
bætti hann við, þegar hann gat komið því upp
fyrir hlátrinum.
Aggie var í alt of vondu skapi til að gefa
þessu nokkurn gaum. Hún var að hugsa um
sína eigin óhepni.
“Og þetta þurfti endilega að koma fyrir,
þegar eg var nærri sloppin frá honum,” sagði
hún, eins og við sjálfa sig, án þess að líta á
mennina, sem hjá henni vora.
Það var eins og Burke hefði rétt í svipinn
gleymt embættisskyldum sínum, en nú sneri
hann sér að Cass'idy.
“Hafið þér mynd af þessari ungu stúlku?”
spurði hann. Og þegar Cassidy sagði, að svo
væri ekki, vék hann sér aftur að Aggie og
brosti dálítið hæðnislega.
“Okkur þætti dæmalaust. vænt um, að eiga
mynd af yður, Miss Helen Travers West,”
sagði hann.
Cassidy kom þetta nafn undarlega fyrir.
“Helen Travers West,” hafði hann upp
eftir Burke.
“Það er nafnið, sem hún gaf mér,” sagði
Burke dálítið hikandi. Honum féll aldrei vel,
að tala mikið við undirmenn sína, annað en
gefa þeim fyrirskipanir. Samt gat hann ekki
stilt sig um að brosa, því þó hann væri ekki
beinlínis spaugsamur, þá gat hann þó séð, hvað
þetta var alt saman skrítið. “Henni hepnað-
ist, að koma mér til að trúa sér,‘ ’ sagði hann.
“Eg viðurkenni það. Þér erað allra bezti leik-
ari,” bætti hann við og leit glaðlega til Aggie.
“En má eg nú biðja yður að sýna mér þá góð-
vild, að fara með Cassidy upp í ljósmynda-
stofuna?”
Aggie spratt á fætur, og nú var sakleysis-
svipurinn horfinn af andliti hennar og augna-
ráðið var alls ekki barnalegt lengur, eins og
verið hafði meðan Burke vissi ekki hver hún
var.
“Eg hlusta ekki á þessa vitleysu,” sagði
hún afar reiðilega. “Ef þér hafið eitthvað að
spvrja mig um, þá gerið það strax og hafið
enga útúrdúra.”
“Nú líkar mér við yður,” sagði Burke og
ætlaði þegar að fara að spyrja hana um það,
sem hann vildi fá hana til þess að segja sér. En
hann komst ekki að því, því hún varð fyrri til
að taka til máls. •
“Þér getið ekkert gert mér,” sagði hún, “og
þér vitið að þér getið það ekki. Það eina, sem
þér getið gert, er að láta mig bara fara.” Og
nú hló hún engu minna en Burke hafði hlegið
skömu áður. “Eg hefi lögmann, sem lítur eft-
ir því, að þér hafið enga lögleysu í frammi við
mig. ’ ’
“Verið þér nú ekki að þessu,” sagði Burke.
“Það er ekki til neins. Hve nær sáuð þér
Mary Tumer seinast?”
“Snemma í morgun,” svaraði hún. “Við
sváfum saman í nótt. Hún fór út svo sem
klukkan hálf tíu.”
Burke hristi höfuðið. Ronum sárnaði þetta
svar, frekar en hann reiddist af því.
“Yður er ekki til neins að ljúga að mér,”
svaraði hann.
“Eg að ljúga!” sagði hún og lét ótvíræð-
lega á sér skilja, að henni þætti sér misboðið.
“Mér gæti ekki dottið það í hug. Eg veit, að
það væri ekki til neins við yður. ”
Burke svaraði þessu engu, en ekki gat hann
varist þeirri hugsun, að full-trúgjarn hefði
hann verið, þegar Aggie taldi honum trú um,
að hún væri Helen Travers West.
“Eg segi yður heilagan sannleikann, ” sagði
Aggie með mikilli alvörugefni. “Mary var
heima í alla nótt. Eg gæti svarið það og lagt
hendina á þúsund biblíur, sem pælt væri hver
ofan á aðra.”
“Hvað sem öllum yðar svardögurh líður og
biblíum,” svaraði Burke, “þá má eg segja yð
ur, Aggie Lynch, að Mary Turner var tekin
föst í nótt, skömmu eftir miðnætti.” Hann
þagnaði ofurlitla stund, og bætti svo við: “Það
er lang-bezt fyrir yður, stúlka litla, að segja
ér alt sem þér vitið um þetta mál.”
“Eg veit ekkert,” sagði Aggie og horfði al-
veg ófeimin beint framan í Burke, og kærði
sig ekkert þó hún vissi, að honum var það full-
ljóst, að hún hefði hvað eftir annað sagt hon-
um ósatt.
Burke tók skammbyssuna úr vasa sínum og
hélt henni á lofti.
“Hvað er langt síðan hún v fékk þessa
byssu?” og horfði á hana all alvarlega.
“Hún á hana ekki,” svaraði Aggie einbeitt.
“Garson á hana þá,” sagði Burke.
“Ekki veit eg hver á hana,” svaraði Aggie
heldur kæraleysislega. “Eg hefi aldrei séð
þessa skammbyssu fyrri en nú.”
Burke talaði mjög hægt og skýra, og það
var auðfundið, „að hann vildi láta Aggie taka
vel eftir því, sem hann sagði:
“Eddie Griggs var myrtur í gærkveldi með
þessari skammbyssu. En hver gerði það? Seg-
ið þér mér eins og er. Hver gerði það?”
“Hvernig ætti eg að vita það? Hvað hald-
ið þér að eg eiginlega sé, spákona?” sagði
Aggie og lét engan bilbug á sér finna.
“Það er lang-hollast fyrir yður, að segja
mér það sem þér vitið. Ef þér hafið vit í kolli,
munduð þér gera það, og eg held ekki, að yður
sé vits vamað.”
“Eg hefi sagt yður, að eg veit ekkert um
þetta, eða hvað eiga allar þessar spumingar
eiginlega að þýða?” sagði Aggie og var hin
reiðast.
“Þetta er ekki til neins, Aggie Lynoh. Eg
veit meira en þér haldið,” sagði Burke. “Eg
skal segja yður nokkuð. Þér segið mér það sem
þér vitið um þetta, og eg skal svo sjá um, að
þér sleppið alveg klakklausti út úr þessu. Og
eg skal meira að segja gefa yður töluvert af
peningum þar að auki.”
Aggie skifti alt í einu um svip. Hún horfði
á Burke grunsamlega, en þó áfergislega.
“Eg þarf að vera viss um áð skilja þetta
rétt,” sagði hún. “Ef eg segi yður það, sem
eg veit um Mary Turner og Joe Garson, þá
sleppið þér mér þar' með, og eg hefi ekkert
meira með þetta mál að gera?”
“Þetta er alveg rétt skilið,” svaraði Burke.
“0g þér ætlið að gefa mér eitthvað töluvert
af peningum líka?”
“ Já, það skal eg gera,” sagði Burke og var
fljótur til svars, því honum þótti nú vænlega
á horfast. “Hvað hafið þér svo að segja?”
“Eg hefi það að segja, að þér erað mesti
dóni. Hverskonar manneskja haldið þér að eg
sé? ” sagði Aggie og var æfareið, en Burke varð
fyrir hinum mestu vonbrigðum. Cassidy hins-
vegar hafði hálf-gaman af að sjá vfirmann
sinn komast í þessi vandræði, þó hann reyndi
að láta ekki á því bera. Aggie sneri sér að hon-
um. “Takið þér mig burtu héðan,” sagði hún
með miklum ákafa. “Eg vil heldur vera í svart-
holinu, en hér með þessum manni. ”
“Þér segið það sem þér vitið,” sagði Burke
með mikilli áherzlu. “Eða ef þér gerið það
* ekki, þá lendið þér í tugthúsinu, og það kann-
ske nokkuð lengi.”
“Eg veit ekkert,” sagði Aggie og var enn
reiðari. “Og þó eg vissi eitthvað, þá segði eg
yður það ekki, ekki til eilífðar; og nú er bezt
fyrir yður að senda mig í tugthúsið—ef þér
getið.”
“Farið þér burtu með hana,” sagði Burke
og leit á Cassidy.
“Já, gerið þér það,” sagði Aggie. “Og
gerið þér það sem allra fyrst. Það gerir mig
veika, að vera í sama herberginu, eins og þessi
maður. ” Hún sneri sér við og leit á Burke, og
það augnaráð var ekki bamalegt eða hlýlegt.
“Svo þér hélduð, að þér gætuð mútað mér
til að segja yður það sem þér vilduð vita. Yð-,
ur varð ekki kápan úr því klæðinu! ’ ’
XXII. KAPITLI.
Þó ekki væri rétt að se'gja, að Burke væri
maður gamansamur, og þó verk hans væri í
raun og veru langt frá því að vera nokkur leik-
ur> þá gat 'hann þó séð það sem skrítið var og
glaðst af því, jafnvel þott hann ætti sjálfur í
hlut. Hér hafði honum algerlega mistekist, að
fá þær upplýsingar, sem hann leitaði eftir.
Þvert á móti hafði þessi stúlka, sem hann vissi
fullvel að var mesti gallagripur, logið hann
fullan og hann hafði trúað henni, og það, sem
verra var, hún hafði gert hálfgert gis að hans
háa embætti, og jafnvel að honnm sjálfum, og
þoldi hann það vanalega heldur illa. Samt var
langt frá, að hann væri nokkuð reiður við hana.
Hann hafði meira að segja gaman af að hugsa
um, hvað skrítilega þessi yfirheyrsla hefði
gengið, og hann dáðist að því með sjálfum sér,
hve vel henni hefði hepnast að ljúga hann full-
an, og hélt hann þó að það væri ekki mjög auð-
velt. Um leið og hún fór út úr herberginu,
sendi hann henni koss á fingurgómunum og leit
til 'hennar kynnilega. Svo settist hann niður
við skrifborðið, og gaf þær fyrirskipanir að
vísa Edward Gilder og Demarest inn til sín og
sömuleiðis að sækja Dick Gilder.
“Þetta eru ljótu vandræðin,” sagði Burke
við Gilder, þegar hann kom inn, og var auð-
fundið, að hann fann til með hinum rauna-
ma:dda föður. “Þetta era ljótu vandræðin, ”
endurtók hann.
SIÐAST FERÐ LÆKNISINS.
(Fram-h. frá 3. bls.)
“1 húsi guðs um eilíf ár
eg athvarf stöðugt hef.”
“Nú er eg 'búinn og nú fæ eg kossinn, þegar
mamma kemur; eg vildi hún kæmi, því eg er
þreyttur og mig langar til að sofa.
“Þarna er fótatakið hennar,-— 0g hún held-
ur á Ijósi í hendi sér; eg sé það gegn um hurð-
ina. Mamma, *g vissi að þú myndir ekki
gleyma drengnum þínum, því þú lofaðir að
koma, og eg er búinn með sálminn minn.”
“1 húsi guðs um eilíf ár
og athvarf stöðugt hef. ”
“Kystu mig, mamma, því eg hefi verið að
bíða eftir þér og bráðum er eg sofnaður. ”
Gráleit dagskíman gægðist inn til Drums-
heugh, sem enn þá sat og hélt í kalda hönd vin-
ar síns. Hann blíndi á arininn; eldurinn hafði
dáið út og skilið eftir hvíta ösku. En friðurinn
á ásjónu læknisins var friður þess, sem geng*
inn er til hvíldar frá loknu dagsverki.
—Sögur Breiðablika.
i