Lögberg - 21.08.1930, Page 4

Bls. 4.
LÖGBERG. FIMTUDAGINN 21. ÁGÚST 1930.
Hösberg
Gefið út hvem fimtudag af
THE COLUMBIA PRESS, LTD.,
Cor. Sargent Ave. og Toronto St.
Winnipeg, Manitoba.
Talsímar: 86 327 og 86 328
Einar P. Jónsson, Editor
Utanáskrift blaðsins:
The Columbia Press, Ltd., Box 3172
Winnipeg, Man.
Utanáskrift ritstjórans:
Editor Lögberg, Box 3172, Winnipeg, Man.
Verð $3.00 um árið. Borgist fyrirfram.
The "Lösberií” is printed and published by
The Columbia Press, Limited,
695 Sargent Ave., Winnipeg, Manitoba.
--------- —.... - - -----------------—-—*
Skiftir mestu
-----------------------------------------—*
1 því falli, að sú spurning yrði lögð fyrir ein-
hvern af íbúum Sléttufylkjanna, hvað það í
raun og veru væri, er fólkið þarfnaðist mest
um þessar mundir, myndi svarið að líkindum
verða á l>á leið, að mest riði á aukinni, efna-
legri farsæld þegar í stað. Því myn^i jafn-
framt verða haldið fiam í svarinu, að fyrsta
og síðasta skilyrðið fyrir aukinni hagsæld al-
mennings, vari meiri peningavelta, til þess að
rækta upp landið, höggva skóga, vinna námur,
efla fiskiútveginn, leggja grundvöllinn að
nýjum verksmiðjum og bæta samgöngurnar.
Alt þetta hefir vitanlega mikið til síns ágætis og
er nauðsynlegt fyrir þjóðfélagið, en þó er það
engan veginn einhlítt.
\ atalaust höfum vér öll, að meira eða minna
leyti, lesið og lært eitthvað um 'þjóðir, er orðið
höfðu undir í baráttunni, sökum þess, að þær
lögðu ónóga rækt við hið andlega manndóms-
eðli sitt, og létu augnabliks-hagnaðinn, eða
hagnaðarvonina, sitja í fyrirrúmi fyrir öllu
öðru. Slík saga má aldrei að eilífu endurtaka
sig. Meðan fólkið veður áfram í villu og svíma
vanþekkingarinnar, — tekur munað og hóglífi
fram yfir þrekraun og starf, ber alt að sama
brunni, því starfið er alt í öllu. Þó veltur vit-
anlega mikið á því, hvernig starfað er, —
klunnalegar og fyrirhyggjulitlar hamfarir, koma
sjaldnast að tilætluðum notum; starfið þarf
umfram alt, að grundvallast á heilbrigðu jafn-
vægi andlegra og efnislegra krafta, hvers ein-
staklings um sig; þá, en ekki fyr, má æskilegs
árangurs vænta.
Vesturlandið þarfnast aukinnar framleiðslu,
og veltufjár. Þó vill fólkið heldur vera án
hvorutveggja um hríð, en að náttúrufríðindi
landsins séu unnin fáum mönnum í hag á
kostnað fjöldans.
Sanngildi þjóðar, fer ekki ávalt eftir höfða-
tölunni; það verður heldur ekki réttilega metið
eftir því, hve auðug hún er. Sú þjóðin er mest
og gæfusömust, er mesta leggur ræktina við
andlega þroskun skapgerðar sinnar og með-
faiddra mannkosta.
Vér getum aldrei varið til þess of miklu fé,
að sann-menta fólk vort, og heldur ekki lagt of-
lítið til þeirra stofnana, er veikja skapgerðina
°g rýra manngildið. Lagning 'brúa, járnbrauta
og þjóðvega, sem vitaskuld hefir mikið og
margvíslegt notagildi, kemst þó hvergi nærri í
hálfkvisti að gildi við þroskun heilbrigðrar
skapgerðar.
Að því hlýtur að dragá, fyr eða síðar, að mik-
illeiki þjóðar verði metinn eftir mannkostum
hennar.
Ýmsar eru þær þjóðir, er nú í dag velta sér
svo í jarðneskum auðæfum, að einstakt mun
vera í sögu mannkynsins; þær geta þó verið fá-
ta»kastar allra engu að síður.
Gerauðn og glötun er ávalt samfara sjálfs-
dýrð og auðæfahroka. Slíkum ófögnuði þráir
fólkið í Sléttufylkjunum að sökkva á fertugu
dýpi; samfara karlmannlegri baráttu fyrir
nauðsynjum hins daglega lífs, setur það öllu
ofar andlega hreinrækt meðfæddra mannkosta,
og þvemeitar, að ofurselja sál sína auðæfa-
dýrkun og þröngsýnum öfgum hins liðna tíma.
Ritsjá
H------------------------------------------
Watson Kirkconuell: The American Book
of Icelandic Verse. tJtgefendur: Louis Carrier
and Alan Isles, Inc., New York and Montreal,
1930. —
Þeim mönnum erlendum, er fundið hafa
hjá sér ómótstæðilega hvöt, til þess að gerkynn-
ast íslenzku bókmentalífi og íslenzkri þjóð-
menning, fer nú hrað-fjölgandi með hverju líð-
andi ári. Nú eru 'það ekki lengur Norðurlanda-
menn og Þjóðverjar, að ógleymdum nokkram
ágætum íslandsvinum brezkum, sem einir eru
um liituna hvað því viðvíkur, að kynna andleg
sérkenni Islendinga út á við; nú eru augu Ame-
ríkumanna og Canadamanna, jafnt og þétt að
opnast fyrir ágæti íslenzkra bókmenta; nú eru
þar með hvorri þjóðinni fyrir sig, nýir og mik-
ilsmetnir merkisberar íslenzkra, þjóðkosta, að
koma fram á .sjónarsviðið, sem þegar hafa
unnið, og líklegir eru til þess að vinna íslenzku
þjóðinni ómetanlegt gagn í framtíðinni. Til
slíkra manna má óhikað telja Watson Kirk-
connell, prófessor í þjóðmegunarfræði við Wes-
ley College hér í borginni, höfund bókar þeirr-
ar, er hér verður stuttlega minst.
Prófessar Kirkconnell, er vafalaust ýmsum
íslendingum vestan hafs að nokkru kunnur, af
þýðingasafni sínu, “European Elegies”, er út
kom árið 1928; hefir safn það inni að halda
þýðingar harmljóða úr eitthvað um fimtíu
tungumálum. Bókin vakti feikna athygli, jafn-
vel öldungis án tillits til þess hvað frágangi
þýðinganna sjálfra viðkom, sem í rauninni var
heldur ekki að undra, því hitt yfirgnæfði, að
minsta, kosti í svipinn, að einn einasti maður,
og það kornungur að aldri, skyldi hafa getað
aflað sér í frítímum frá umsvifamiklu embætti,
slíkrar eindæma þekkingar í málsment, að hann
gæti fyrirstöðulítið þýtt ljóð úr fimtíu tungum.
Hreinskilnslega skal það játað, að flestar þær
tungur, er prófessor Kirkconnell þýddi ljóð úr
og birti í “European Elegíes”, að undantekn-
um Norðurlandamálunum, og að nokkru leyti
þýzkunni, voru oss sem lokuð bók. Um þýð-
ingar þeirra kvæða, er vér höfðum lesið á frum-
málinu, fórum vér nokkrum orðum hér í blað-
inu, skömmu eftir að þýðingasafnið kom út, og
höfum vér þar litlu við að bæta; ýmsar þýð-
ingamar virtust njóta sín sæmilega, en aðrar
miður; engar eins glæsilegar og ákjósanlegt
hefði verið. Sýnu betur hefir höfundinum, að
vorri hyggju, tekist til með þetta nýja, ís-
lenzka, þýðingasafn sitt; er þar um ýmsar,
prýðilegar þýðingar að ræða, þar sem sérkenni
frumljóðsins njóta sín vel.
Prófessor Kirkconnell er margvígur á ís-
lnezka tungu; hann lætur sér það ekkert frem-
ur fyrir brjósti brenna, að snúa “Höfuðlausn”
Egils á enska tungu, en einföldustu ljóðbrotum
þeirra Guðmundar Guðmundssonar og Jónas-
ar Guðlaugssonar. Þó virðast oss þýðingar hans
á seinnitíðar og nútíðar ljóðum íslenzku þjóð-
arinnar, að öllu samanlögðu betri.
Það er ekki heiglum hent, að snúa “Norð-
urljósum” Einars Benediktssonar á enska
tungu, eða jafnvel nokkra aðra tungu, svo vel
sé, en það hefir prófessor Kirkconnell samt sem
áður engu að síður lánast.
A frummálinu hljóðar fvrsta erindi “Norð-
urljósa” á þessa leið
“Yeit duftsins son nokkra dýrðlegri sýn,
en drottnanna hásal í rafurloga?
Sjá grundu 0g hauður í gulli loga!
Hver getur nú unað við spil og vín!
Sjálf moldin er hrein eins og mær við lín,
sem mókar í haustsins visnu rósum;
hvert sandkom í loptsins litum skín
0g lækirnir faðmast í silfurósum, —
en við úthafsins skaut er alt eldur og skraut
af iðandi norðurljósum.”
t þýðingu prófessor Kirkconnells, kemur
erindi þetta þannig klætt til dyranna
“What sons of the dust know a sight more
divine
Than the hall of gods lit with amber fires?
See meadow and fjord under golden spires!
Who now could sit calmly at cards and wine?
The mountains are pure as a maidan shine,
Meek upon petals of roses sleeping;
The sands of the shingle are bright with
brine
The silver-mouthed rivers their loves are
keeping;
And the farthest space shows a fiery face
Where the Northera Lights are leaping.”
Síðasta vísa þessa meistaraljóðs Einars, er
þannig á frummálinu:
“Hve voldugt og frjálst er ei himinsins haf
og hásigldar snekkjur, sem leiðina þreyta.
Að höfninn leita þær hvort sem þær beita
í horfið eða þær beygja af.
En aldrei sá neinn þann sem augað gaf, —
og uppsprettur lífsins ei fundnar né skýrðar.
Með beygðum knjám og með bænastaf
menn bíða við musteri allrar dýrðar.
En autt er alt sviðið og harðlæst hvert hlið,
og hljóður sá andi, sem býr þar.”
Enska þýðingin er á þessa leið:
“But the ocean of heaven is deep and vast,
And high-sailaed ships of the way grow weary
Seeking a Port o’er the billows dreary,
And losing their way in the gulfs at last;
For they find not Him_ from whose hand
was cast
The fountain of light where the worlds begin.
Kneeling, with staff of prayer held fast,
Men wait at His temple their lives to win;
But the Court is dark, and the door-bolts
stark,
And silent the Spirit within.”
All-mjög lætur prófessor Kirkconnell sér
hugarhaldið um það, að láta hið íslenzka ljóð-
form halda sér í þýðingunum, og telja vafalaust
einhverjir honum það til kosta. Ekki fyllum
vér þann flokk. Þegar ljóð era þýdd á íslenzku,
krefst almenningur þess réttilega, að þannig
sé frá formi gengið, gð eigi verði af ráðið,
hvort um framsamið kvæði eða þýðingu sé að
ræða. Þegar svo tekst til, getur eigi hjá því
farið, að þýðingin komi að tilætluðum notum.
Hið sama er vitaskuld að segja um þýðingar
úr íslenzku á ensku; þær verða að vera klæddar
snyrtilegum, enskum búningi, eigi þær að ná
tilgangi sínum; að öðram kosti er hætt við, að
þær fari fyrir ofan garð og neðan hjá ensku-
mælandi fólki. Þetta hefir frú Jakobínu John-
son skilist flestum fremur; þýðingar hennar era
há-enskar að búningi, án þess að kjarai frum-
ljóðsins bíði við það nokkurn minsta halla.
Á blaðsíðu 205, er þýSing á þremur l.jóð-
perlum eftir Jóhann heitinn Sigurjónsson. Oss
minnir, að frumtextinn sé á þessa leið:
Einn eg sit yfir víni
aftaninn vetrarlangan.
Leggur upp úr gullnu glasi
gamíTlla l>lóma augan.
Kæti, sein löngu er liðin,
lifnar í sálu minni,—
sorg, sem var gleymd og grafin,
grætur í annað sinni.
Að baki mér bíður dauðinn,
ber hann í hendi styrkri
liyldjúpan nætur-himinn,
heltan fullan af myrkri.
í hinni ensku ensku þýðingu prófessor Kirk-
connells, koma erindi þessi þannig fyrir sjónir:
“Sitting alone and sipping
Through winter’s long evening hours,
I breathe from my golden chalice
Scents of forgotten flowers.
Hap])iness long since faded
Lives in my heart again,
Sorrows long unremembered
Weep with their ancient pain.
Death, who is waiting behind me,
Bears in this hand, I think,
A cup that is deeper than midnight —
The darkness that I must drink.”
Að efni til, má þýðing þessi skoðast all-nákvæm,
eða að minsta kosti tvö fyrstu erindin, þótt hinu
verði vitanlega ekki neitað, að dramatískur
þungi erindanna hafi nokkurs í mist.
Þýðingar prófessor Kirkconnells, bera tal-
andi vott um leikni hans og lærdóm í íslenzkri
tungu; nær þetta jafnt til fomtungunnar, sem
nútíðarmáls. Kunnáttuskorti í málinu, verður
því undir engum kringumstæðum um kent, ef
þýðingum hans, sumum hverjum, er eitthvað
ábótavant, sem oss virðist vera með köflum. Að
vorri hyggju, er prófessor Kirkconnell meiri
fræðimaður en skáld, þótt margt sé óneitanlega
vel um ljóðaþýðingar hans.
Hér fer á eftir þýðing prófessorsins á kvæði
Jóns Thóroddsen, “6, fögur er vor fóstur-
jörð”:
O, lovely is‘ our fatherland
In radiant summer weather,
When leaves are green on every hand
And flocks are gay together.
Above the vale the blue crest rise
Athwart the sun’s mild glory;
The meadows glisten to the skies;
The bay reflects the story.
Magnificent above soar
The ice-peak’s cryptal spires,
Upon which cloudless sunsets pour
A thousand golden fires.
Wliile stars like sparks of flame are
spread
Above the glaeial levels,
And far-off rumbling overhead
Proclaim the fairy revels.
Thou, native land, our love and pride,
Where all our sires are laid
And where new buds find life beside
Their mouldering grave-stone’s shade.
O blessed be thou ever found,
And blest each child of thine
As long as grasses deck the ground,
As long as stars may shine!”
Þýðing þessi er yfirleitt prýðisgóð og nær vel
anda framljóðsins.
Með þessu nýja þýðinga-safni íslenzkra ljóða,
hefir prófessor Kirkconnell leyst af hendi mik-
ið og mikilvægt verk, sem íslenzku þjóðinni ber
að rninnast og þakka; verk, sem ráðist hefir
verið í og hrundið í framkvæmd af fölskva-
lausri ást til íslenzkra bókmenta og íslenzkrar
þjóðmenningar. Islenzka þjóðin á sanntryggan
“sendiherra”, þar sem prófessor Kirkconnell
er, og það ber henni að festa í minni.
Skiftar verða vafalaust skoðanir um það,
hvernig tekist hafi til um val þeirra Ijóða, sem
í bók þessari eru birt; hvaða höfundar hafa ver-
ið valdir og hverjum verið slept. En til hvers
er að deila við dómarann; höfundur bókarinnar
hefir vitaskuld í því efni, farið eftir sínu eigin
höfði. Engu að síður söknum vér þó ýmsra
ljóðasmiða, eldri og yngri, er oss fellur miður
að gengið skyldi fram hjá.
Bók þessi er 288 blaðsíður að stærð, í stóru
broti, og sérlega vönduð að öllum ytra frá-
gangi. Innbundin kostar hún þrjá dali.
Canada framtíðarlandið
Timburtekja er afar arðvænleg
í fylkinu og í flestum ár er tals-
verð silungsveiði.
Griparæktarbændur hafa að
jafnaði keypt og alið upp kyn-
bótanaut, svo sem Shorthorn,
Hereford og Aberdeen-Angus. Og
víða hafa gripir af þessu tagi
selzt við afarháu verði á markað-
inum í Bandaríkjunum.
í Peace River héraðinu er og
griparæktin að aukast jafnt og
þétt. Eftirspurnin eftir góðu
nautakjöti hefir aukist árlega, og
þar af leiðandi hefir æ verið lögð
meiri og meiri áherzla á gripa-
ræktina.
Bændur hafa lagt og leggja
enn mikla rækt við endurbætur
hjarða sinna. Eru kynbótanaut
í afar háu verði. Hefir það kom-
ið fyrir, að kálfur af bezta kyni
hefir selst fyrir fimm þúsund
dali.
Eins og áður hefir verið getið
um, er mjólkur- 0g smjör- fram-
leiðsla á miklu þroskastigi. Skil-
yrðin til slíkrar framleiðslu eru
og hin beztu, sem hugsast getur.
Akuryrkjumáladeildin hefir æ í
þjónustu sinni sérfræðinga, sem
hafa eftirlit með smjörframleiðsl-
unni.
Alls eru í fylkinu 57 sameign-
V
ar rjómabú og 13, sem eru em-
stakra manna eign. í flestum
hinna stærri bæja, er að finna
eitt eða fleiri rjómabú. Framan
af var stjórnin hluthafi í sam-
eignafélögum þessum og hafði
þar af leiðandi strangt eftirlit
með starfrækslu þeirra. Nú eru
það bygðarlögin, eða sveitafélög-
in, sem eiga flest rjómabúin, en
samt sem áður standa þau undir
beinu eftirliti landbúnaðar ráðu-
neytisins. Rjómanum er , skift í
flokka, eftir því hve mismunandi
smjörfitan er.
Ostagerðinni í fylkinu hefir,
enn sem komið er, miðað tiltölu-
lega seint áfram. Bændur hafa
allmikið af mjólkinni til gripa-
eldis og kjósa heldur að selja
rjómann. Enda er það, að öllu
samanlögðu, henfugra og auð-^
veldara.
* í borgum og bæjum eru gagn-
fræða og kennaraskólar og í sum-
um þorpum einnig. — Mentamála-
deild fylkisstjórnarinnar hefir að-
al umsjón með skólakerfinu, ann-
ast um að fyrirmælum skólalag-
anna sé stranglega framfylgt. —
Þrír kennaraskólar eru í fylkinu:
í Edmonton, í Calgary og í Cam-
rose. Verða öll kennaraefni, lög-
um samkvæmt, að ganga á náms-
skeið, þar sem kend eru undir-
stöðuatriði í akuryrkju.
Háskóli í Alberta er í Suður-
Edmonton. Eru þar kendar allar
algengar vísindagreinar, er kraf-
ist er að þeir nemi, er embætti
vilja fá í þjónustu hins opin-
bej’a.
í fylkinu eru sex skólar, er það
sérstaka verkefni hafa með hönd-
um, að veita sveitapiltum og
stúlkum tilsögn í grundvallarat-
riðum landbúnaðarins, svo sem
akuryrkju, húsdýrarækt, mjólkur-
meðferð og ostagerð, enn fremur
bókfærslu, er við kemur heimilis-
s
haldi. Skólar þessir eru í Ver-
million, Olds, Claresholm, Ray-
mond, Gliechen og Youngstown.
Námsskeið fyrir bændur eru
haldin á ári hverju við landbún-
aðarskólana, og fer aðsókn að þeim
mjög vaxandi.
Ibúatala fylkisins er nú nálægt
800,000. Eins og nú standa sak-
ir, framleiðir Saskatchewan af
hinum litla, ræktaða ekrufjölda,
meira korn en nokkurt annað fylki
í Canada. Saskatchewan hefir á
einu einasta ári framleit alt að
384,156,000 mæla af hveiti, byggi,
höfrum og hör, og er þess vegna
eitt hið mesta kornframleiðslu-
land innan brezka veldisins.
Fyrir hálfri öld eða svo, var
fylkið að heita mátti óbygt. Hin
litla jarðrækt, er þektist þar þá,
var á mjög ófullkomnu stigi. En
stórar buffalo hjarðir undu sér
lítt truflaðar á beit, úm sléttu-
flæmið víðáttumikla.
Rauðskinnarnir, það er að segja
Indíánarnir, þóttust hafa tekið
sléttuna að erfðum og þar af leið-
andi hefðu engir aðrir hið minsta
tilkall til hennar. Fáeinir stór-
huga æfintýramenn, tóku að leita
þangað vestur fyrir rúmum fjöru-
tíu árum. Jafnskjótt og tekið var
að leggja járnbrautirnar, þyrptist
fólkið úr öllum áttum.
Jarðvegurinn er framúrskar-
andi auðugur að gróðrarmagni og
á því voru nýbyggjarnir ekki
lengi að átta sig. Erfiðleikarnir
voru að miklu leyti hinir sömu og
átti sér stað í Manitoba, en þeir
urðu samt enn fljótar yfirstignir.
Nú hafa verið reistir skólar og
kirkjur um alt fylkið. Símalínur
tengja borg við borg, sveit við
sveit. Bifreiðar eru komnar á
allflesta bóndabæi og járnbraut-
arkerfin liggja um fylkið þvert
og endilangt. Alls eru um 6,500
mílur af járnbrautum í fylkinu,
og er það meira en í nokkru öðru
fylki, að undanskildu Ontario.
En þó nú séu við hendina flest
þau þægindi, sem nútíminn þekk-
ir, þarf samt engu að síður að
leggja alúð og rækt við stðrfin.
Kornyrkja út af fyrir sig, stuðl-
ar miklu fremur að því að veikja
jarðveginn en styrkja. Og þess
vegna tóku landnemarnir snemma
upp á því að rækta sem mest af
gripum.
Örðugt var til markaðs hér fyr-
á árym og það svo mjög, að bænd-
ur áttu fult í fangi með að láta
hveitiræktina borga sig. Nú er
þetta alt saman breytt til hins
betra; hvar sem bóndinn á heima
í fylkinu, á hann tiltölulega mjög
skamt til kornhlöðu og járnbraut-
arstöðva.
Mikið er þar af góðum löndum,
er fást til kaups fyrir þetta frá
$18 til $45 ekran, og má í flestum
tilfellum fá þau með slíkum skil-
málum, að borga má fyrir þau á
mörgum árum. Ræktuð lönd kosta
vitanlega sumstaðar miklu meira,
og fer það alt eftir því, í hverju
helzt að umbæturnar liggja. Enn
fremur má fá mikið af löndum á
leigu, til dæmis fyrir vissa hlut-
deild í ársarðinum. — Það, sem
væntanlegir innflytjendur ættu
samt fyrst og fremst að hafa í
hyggju, er það, að hinar miklu
umbætur seinni ára í fylkinu hafa
gert það að verkum, að erfiðleik-
ar frumbýlingsáranna þekkjast
ekki lengur. Eða með öðrum orð-
um, að það er margfalt auðveld-
ara fyrir nýbyggjann að byrja
búskap nú, en átti sér stað hér
fyr meir. Sléttan býður engum
heim upp á ekki neitt. Hún borg-
ar iðjumanninum handtök hans
vafningalaust. Skilyrðin til ak-
uryrkju 0g griparæktar í fylki
þessu eru að heita má ótæmandi.
Síldveiðin
Seyðisfirði, 30. júlí.
Unnið hefir verið að sildarsölt-
un hér undanfarna daga. Óhemju
síldarlgengd frá Dalatanga og
norður eftir, “svartur sjór” inn í
fjörð. Þaulvanur nótabassi, sem
hér er staddur, og hefir stundað
síldveiði 12 ár fyrir Norðurlandi,
fullyrðir, að hann hafi aldrei séð
meiri síldartorfur fyrir Norður-
landi. — Skortur veiðitækja og
mannafla tilfinnanlegur. Söltun-
arleyfi takmörkuð en skjótnotuð.
Almenningi þykir þó tilfinnanleg-
ast, að engin bræðslustöð skuli
verá á Austfjörðum, þegar islík
uppgripaveiði er fyrir landi. Eru
menn sammála um það, að stofnun
síldarbræðslustöðvar á Austur-
landi mundi verða Austfirðingum
að miklu galgni og auka atvinnu
í fjórðungnum og aðsókn. Vítnis-
burðir gagnkunnugustu manna
eru samhljóða, að mikil síld sé
langan tíma á hverju sumri fyrir
Austurlandi, svo hafi verið sein-
ustu 19 ár milli Dalatanga og
Langaness, þó kannske sjaldan
þvílíkt og nú. — Mgbl.
Ólafshátíðin
Niðarósi, 30. júlí 1930.
Kirkjulega athöfnin í Niðaróss-
kirkju í gær, fór fram með miklum
hátíðleik. — Allir gestirnir, bisk-
uparnir og 300 prestar, gen'gu í
skrúðgöngu frá dómkirkjunni um
Munkegaten til “vestfronten”. —
Á meðal hinna erlendu kirkju-
höfðingja voru erkibiskupinn í
Uppsölum, Sjálandsbiskup, íslands-
biskum, formaður hinnar norsku
lútersku kirkju í Vesturheimi,
biskupinn í Guilford, sem er full-
trúi erkibiskupsins í Canterbury
og fulltrúar allra þeirra kirkna,
sem voru í Niðaróssbiskupsdæmi.
Konungurinn, drotningin og krón-
prinsin komu til kirkjunnar kl.
10 mínútur eftir ellefu og tóku
dómkirkjuprestarnir á móti þeim.
Stóð söfnuðurinn upp og var
sungið fyrsta erindi af “konge-
sangen”. Ræðu flutti Stern bisk-
um. — I gærkvöldi var biskups-
guðsþjónusta í dómkirkjunni1 og
flutti Hognestad biskup ræðuna.
Mgbl.