Lögberg - 01.01.1931, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 1. JANÚAR 1931.
Bls. 3.

;:-sy~-~^resyresss$$$$SSSS$$7$$S7$S$SSl$SfrS$$S7$ss$$$ss$sssss«s$$sssssssssssss$sss$SSfy

Sérstök deild í blaðinu
SOLSKIN
Fyrir börn og unglinga
:æ?sss$$^$syss$$$$$$$$$$S$$S$$$$SSSSS7$$$SSSSSSS$SSSSS$SS$$$$$$$$$$S$$$7$$$$S$S$$ss$$$^
ÞEGAR LEIÐIR SKILJA.
Buxur, peysa og húfa, alt blátt á lit. Dökk-
blátt. Sjómaður ? Sussu nei. Norsk stúlka í
skíðafötum. Hún er að festa á sig skíðin.
Skíðastöfunum hefir hún stungið í sjóinn rétt
hjá. Það er kalt, þó aprílsólin skíni í heiði. Kald-
ur blærinn hefir dreg'ið fram roða í kinnar
stúlkunnar. Það er farið að líða á daginn.
Innan úr skólahúsinu kveða við hlátrar. Sum-
staðar er sungið. Flestir gluggar eru opnir.
Hún hefir fest á sig skíðin. Grípur skíða-
stafina og réttist upp snögglega. Glettni og
æskufjör ljómar í andliti hennar. Hún lítur í
áttina til eins gluggans á efri liæð skólahússins.
Hún kallar hlæjandi:
“Islendingur! Islendingur! Hvað ætlarðu
að láta mig bíða lengi?”
Þögn andartak. Unglingspiltur kemur út
að glugganum og kallar:
“Nú kem eg!” Hann kallar hátt, eins og hún
væri mílu vegar í burtu. Hún var að kenna hon-
um á skíðum. Þau voru málvinir. Gengu sam-
an, eða fóru í skíðaferðir saman.
Hann kemur út sem í ofboði.
“Eg ætla ekki að láta þig bíða. En hér er
e.r ”
cO#
Honuf ferst fremur óhönduglega að festa
á sig skíðin. Er þeim lítt vanur. Nú halda þau
af stað. Gangur hennar er ákveðinn, djarfleg-
ur. Hans þvert á móti.
“Þú ferð að komast upp á lagið,” segir hún.
‘ ‘ í dag verðurðu að reyna. stökk af stalli. ’ ’ Hún
var því alvön og flestar stúlkurnar í skólanum.
En hann hafði ekki reynt það enn.
“Auðvitað stingst eg beint á liöfuðið. En
eg skal reyna. ”
“Það verður gaman,” segir hún og hlær við.
Þau halda upp veginn frá skólanum, hún á
undan. Hann getur varla fylgst með.
Nú hverfa þau bak við trén.
Hann er ljós á hár og hörund. Augun blá og
dreymandi. Menn skyldu frekar ætla hann
Norðmann en Islending. En liún er dökk á liár.
Og hörundslitur hennar er óvenju dökkur.
Augun grá og dökk. Hún er ekkert sérkenni-
lega norsk. Nema í sálinni.—En liugir þeirra
drógust snemma saman, frá því um haustið.
Og þau urðu góðir vinir, málvinir. Engan grun-
aði, að um neina ást væri að ræða. Ekki einu
sinni þau sjálf.
En nú, l>ó enn væri snjór yfir öllu, var vorið
í nánd.
Og bráðum myndu leiðir skilja.
--------Þau voru komin upp á brún hæstu
hæðarinnar í nágrenni skólahússins. Þau leysa
skíðaólarnar. iSetjast niður í fönnina. Það er
svolítið farið að skyggja. Þau hafa verið kót
til þessa. Og þau hlóu, er þau settust niður. En
alt í einu verða þau bæði alvarleg. Svo hlæja
þau aftur.. En það er aðeins til þess að sýnast.
Þau verða alvarleg á ný. Þau horfast í augu
sem snöggvast og roðna við lítið eitt. Hún lítur
undan, brosir smálítið. Hann rýfur þögnina.
“Sólveig! Nú fer það að styttast.”
Hún kinkar kolli. Og honum dettur í hug, að
liann hefir aldrei l'yr séð hana þunglyndislega.
Honum dettur margt í hug. Skyldi—? Nei,
hann hrindir þeirri hugsun frá sér. Þau voru
aðeins málvinir.
“Við höfum átt margar góðar stundir sam-
an, Sólveig. Og nú, þegar vorið er í nánd, verð-
um við að skilja.”
“Helgi.”
Það var mælt veikum rómi. Hann horfir á
hana. Hún hefir tekið af sér húfuna og látið
flétturnar niður. Honum hefir aldrei sýnst hún
fegurri. Hann veit, að hann stendur á hálum
ís. Kanske var það vel, að leiðir skildu nú.
Aður en það yrði um seinan, áður en það yrði of
sárt, alt of sárt að skilja. Hann mátti að eins
vera að heiman þennan vetur. Svo átti hann að
taka við jörðinni, heima á Islandi, af föður sín-
um. 0g það var einhver, sem beið heima.
‘ ‘ Helgi, ’ ’ segir hún aftur. ‘ ‘ Eg var að hugsa
um, þegar eg var að 'bíða eftir þér áðan og kall-
aði: Islendingur! Islendingur! og þegar þú
svarar: Nú gem eg, kallaðir þú það svo hátt og
glaðlega. Við vonim ung þá. Nú erum við eins
og fullorðnar manneskjur.”
“ Gömul og grá, með margra ára reynslu að
baki.”
“Nei, ekki það. En ekki ung lengur.”
‘ ‘ Sólveig! Eg get aðeins sagt, að það verður
erfitt að skilja, sárara en eg get látið í ljós.”
“Aðeins það, Holgi?”
Hann kinkar kolli. Svo segir hann henni scm
er. Hann sér litla breytingu í andliti hennar,
unz hún segir:
Og í óyndi áranna, sem framundan eru, þeg-
ar sál mín kallar: Islendingur! tslendingur! þó
er ekkert svar. Enginn, sem kallar á móti: Nú
kem eg.”
Þá var eins og gráthljóð í röddinni. Og fá-
ein tór féllu niður kinnar hennar. —-----
Þau ganga heim á leið. Þau ganga hægt.
Hafa gleymt öllum skíðastökkum. Enn skyggir
skógurinn á skólahúsið. Þau staðnæmast lilið
við hlið. Hann tekur hana í fang sér, þrýstir
löngum, heitum kossi á varir hennari Hún
þqýstir hönd hans.
“ Aldrei aftur, Helgi! Það er ekki rétt gagn-
vart henni, sem bíður þín. ’ ’
‘ ‘ Eg veit þetta er endi æfintýrisins, Sólveig.
En þetta andartak er hið dýrmætasta allrar æfi
minnar. ”
Þau eru komin heim í skóla. Og þau brosa,
^evna að brosa. En þetta var seinasta skíða-
förin þeirra.
Og þessir fáu dagar, sem eftir voru, liðu
fljótt. Og seinasti dagurinn rann upp. Hún lióf
kvöldið. Kæður, söngur, dansað og farið í leiki.
Þau sitja hlið við lilið og dansa saman seinna
um kvöldið. Hann lieldur ræðu, þegar setið er
að borðum. Það er fyrsta og eina ræðan lians.
Hann talar stutt. En vegna hlýleikans í þessum
fáu orðum. er hann segir, knýr hann fram sam-
úð og tár. Hann talar um það, sem hann vissi
fegurst, það sem liafði vakið alt hið fegursta í
liuga hans, lotningu, ást, yndi. Hann talar um
sól Islands og sál Noregs eins og tvær þjóða-
sálir, sem skilja, unna. livor annari, eiga samleið
í andans ríki. “Sál ykkar,” segir hann, “sól
Noregs, þjóðsálin norska hefir dregið til sín sál
mína, hertekið hana, veitt henni yndi og yl,
vakið ást í sál minni; og nú, er leiðir skilja, er
sorg mín sár.”
Hann minnist á orð Jónasar:
“anda, sem unnast
fær aldregi
eilífð að skilið.”
Heimfærir það upp á sálir norsku og íslenzku
þjóðarinnar.—
Skólastjórinn þakkar ræðu hans. Hann talar
hlýlega um Island. En Helgi heyrir það var't.
Sólveig lieldur ekki. Hún ein skildi til fulls.
Það var ást hans til hennar, sem liafði knúð
fram þessi orð. Hann unni sál Noregs af því
liann unni sál hennar. Helgi hugsar, reynir að
hugsa, um það, sem hann liafði sagt, og að sál
konunnar og þjóðsálin væri eitt og hið sama, en
hann getur ekki fest hugann við það. Hann að
eins vissi, að nú áttu leiðir að skilja. Og samt
yrðu þau að dansa og syngja og taka þátt í gleði
og leikjum hinna.
Og kvöldið leið. Og nóttin leið. Og annar
dagur rann upp.—
Á stöðinni er þröng ungmenna. Sum brosa,
sum lilæja, sum gráta.
“Þökk fyrir samveruna,” heyrist aftur og
aftur.—
Þau sitja hlið við hlið í lestinnj. 1 þetta sinn
í síðasta skifti. Fyr en varir eru þau í Krist-
janíu, eftir fárra tíma ferð. Síðasta samveru-
stundin líður. Hann fylgir henni á stöðina. Þau
standa á pallinum. Lestin rennir upp að lionum.
Ef hann aðeins mætti kyssa hana að skilnaði,
hugsaði hann. En það var svo margt um mann-
inn, og vinir, skólasystkini alt í krigum þau. —
Eimlestarblástur kveður við. Skilnaðar-
merkið.
Hlýtt handtak, fáein tár, eins og gengur,—
þegar leiðir skilja.
----(---------
KJ ÖRSONU RINN.
(Saga úr frakknesku sveitalífi)
eftir Guy de Mawpassant.
Tveir kotbæir stóðu hlið við hlið neðst í
brekku í dálítilli sumarhvíldarstöð við sjóinn.
Bændurnir í báðum bæjum glímdu baki brotnu
við ófrjóan jarðveg, til að hafa ofan í krakka-
hópinn, og átti hvor fjóra.
Fvrir framan dyrnar lék allur hópurinn sér
og ólmaðist liðlangan daginn. Þau elztu tvö
voru sex ára, þau yngstu fimtán mánaða, Bóðir
höfðu bændur þessir gifst um sama leyti og hjó
báðum f jölgaði í sama mund.
Mæðurnar þektu naumast, hvað hvor átti í
þessari þvögu og feðurnir vissu livorki upp né
niður. Átta nöfn sveimuðu i huga þeirra; þau
voru ávalt að grautast saman. Þegar þeir ætl-
uðu að kalla á eitt baniið, nefndu þeir oft þrjú
nöfn, áður en þeir hittu á hið rétta.
1 öðru kotinu bjuggu Tuvache hjónin, þau
komu frá sjávarböðunum við Belleport; þau
áttu þrjár stúlkur og einn dreng. 1 hinu kotinu
áttu Vallins-hjónin heima, Þau áttu eina stúlku
og þrjá drengi.
Til viðurværis hafði fólk þetta súpu og jarð-
epli og—loftið, og átti í herkjum. Klukkan sjö
að morgni, um nónbil og náttmál smöluðu kon-
urnar kjúklingum sínum saman til verðar, eins
og gæsahirðar smala saman hjörð sinni. Börn-
in settust eftir aldri framan að tréborði, sem
bar með sér að hafa verið notað í fimmtíu ár.
Munnar vngstu smælingjanna náðu eigi jafnhátt
borðinu. í'lyrir framan þau var sett djúp skál
full af brauði, sem bleytt hafði verið upp í kart-
allir angarnir átu þangað til liungrið hvarf. Hið
öflusoðinu, hálfu kálhöfði og þrem laukum, og
minsta varð mþðirin sjálf að mata.
A sunnudögum var dólítið kjöt, sem soðin
hafði verið súpa af , öllum hátíðamatur. Þann
dag sátu feðumir lengur að verði og sögðu aft-
ur og aftur: Það ætti við mig, að hafa svona
mat á hverjum degi.
I ógústmánuði síðdegis nam léttur vagn
staðar fyrir framan kotbæi þessa og ung kona,
sem hafði taumhaldið, sagði við herramann,
sem sat við hliðina á henni:
“Nei, sko, Henrí, allan krakkahópinn. Hvað
þau eru falleg, þó þau velti sér svona í mold-
inni!”
Maðurinn svaraði ekki. Hann var þessum
aðdáunar upphrópum vanuri var ekkert pm
þau og leið illa. Konan unga hélt áfram:
“Eg má til með að taka þau í fang mér
6, skelfing væri gaman að eiga eitt þeirra —
þetta þama—yrmlinginn þenna!”
Hiín stökk ofan úr vagninum, hljóp til bam-
anna, þreif eitt hið vngsta—Tuvache-hjónin áttu
það. Hún hóf það upp í fang sér, kysti það á-
kaft á skitnu kinnamar og á flókna hárið, sem
fult var mold. Og á litlu lummumar, er hann
baðaði með af öllum mætti, til að losast við
þessi blíðuatlot, sem hann hafði ógeð .
Svo steig hún upp í vagninn aftur og ók burt í
skyndi. En hún kom aftur næstu viku, settist í hlað-
varpann, tók dreng-angann í fang sér, troðfylti hann
sætu brauði, gaf honum brjóstsykur og lék sér við þau
eins og dálítil telpa, rneðan bóndi hennar beið þolinmóð-
ur í lauflétta vagninum.
Hún kom aftur, komst í kunnngsskap við foreldr-
ana, kom á hverjum degi með vasa fulla sætindum og
smáskildingum.
Hún hét frú Henri d' Hubricres.
Eitt sinn er hún kom árdegis, steig bóndi hennar
ofan úr vagninum með henni. Hún gekk nú beint inn i
bóndabýlið, án þess að nema staðar hjá börnunum, sem
nú þektu hana vel.
Hjónin voru að kljúfa við, til að sjóða við súpuna.
Þau réttu sig upp með furðusvip, buðu stól og biðu
forvitin.
Konan hóf máls, skjálfandi röddu og sundurlausum
eg skyldi taka litla drenginn af ykkur—fara með hann
orðum: *
“Vinir mínir, eg kem til ykkar, af því mig langar—
með mér—.”
Bændahjónin svöruðu engu; þau voru sem steini
lostin og gátu ekkert hugsað.
Hún náði sér aftur og hélt áfratn: “Við erum tvö
ein, maðurinn minn og eg. Við skyldum sjá um hann.
—Viljið þið.
Bóndakonan fór nú að renna grun í, hvað væri á
seyði, og spurði:
Þér viljið taka hann Kalla af okkur? Önei, það
verður ekkert af þvi!’’
Þá tók d’Hubrierers, herramaðurinn fram í:
“Konan mín hefir ekki gert vel grein fyrir erindi
sínu. Okkur langar til að gera hann að kjörsyni okkar,
en hann gæti komið við og við að finna ykkur. Verði
hann nýtur maður, eins og öll ástæða er til að ætla, arf-
leiðum við hann. Ef við skyldum eignast börn, skal
hann erfa til jafns við þau. En launi hann fóstrið illa,
skulum við gefa honurn, er hann nær lögaldri, tuttugu
þúsund franka, sem lagt verður á banka í hans nafni.
Um ykkur höfum við líka hugsað, og skulum við greiða
ykkur fram á dánardægur hundrað franka á mánuði.
Hafið þið þá skilið mig til fullnustu?”
Konan var staðin á fætur og réð sér ekki fyrir bræði.
“Þið viljið, að eg selji ykkur hann Kalla? Ó-nei.
Það er dá-snoturt að fara fram á slíkt við—móður.
Ónei. Það væri svívirðing!”
Bóndinn sagði ekkert, en var þungbúinn og hugsi.
Hann samsinti orðum konu sinnar með þvi að kinka
kolli.
Frú d’ Hubrieres brugðust vonir; hún tók að gráta.
Hún sneri sér stamandi til bónda síns; grátstafur var i
rödd hennar, eins og rödd barns, sem vant er við að fá
allar óskir uppfyltar.
“Þau ætla ekki að gera það. ,Henri, þau ætla ekki
að gera það.”
Þá gerði hann síðustu atrennuna: “En, vinir mínir,
hugsið þið um framtíð barnsins, velferð drengsins,
um—”
En bóndakonan var samt f ull bræði og tók fram i:
“Við höfum hugsað um alt, skilið alt. Farið út og
látið mig ekki sjá ykkur hér aftur,—skárra er það, að
ætla að fara að taka frá mér barnið!”
Þá mundi frú d’Hubrieres eftir því, að þarna voru
tvö börn önnur, miklu minni, og spurði með tár i augurn
og þrákelkni þeirrar konu, sem ekkert getur látið á móti
sér og búið er að spilla með ofmiklu dekri, hvort hún
gæti ekki fengið annað. '
Tuvache gamli svaraði: “Nei, nágrannar okkar
eiga hann. Þið getið farið til þeirra, ef ykkur sýnist.”
Og hann gekk aftur inn i bæinn og barst þá út bræðis-
full rödd konu hans.
Vallins-fólkið sat að borðum; það var í makindum
að maula nokkurar brauðsneiðar; dálitlu súru smjöri
var klint ofan á af mikilli sparsemi, og lágu sneiðarnar
á diski fyrir framan þau.
D’Hubrieres, herramaðurinn ókunni, tók aftur fram
tilboð sitt, enn ísmeygilegar, með meiri mælsku og for-
tölulist.
Bændahjónin hristu höfuð sín, til merkis um að þau
höfnuðu þessu tilboði. En er þeim skildist, að þau ætti
að fá hundrað franka á hverjum mánuði, fóru þau að
hugsa sig um, ráðfæra sig með augnaráðinu hvort við
cfnnað, og voru í miklum vanda. Þau þögðu langa
stund og sýndu, að sá á kvöl, sem á völ. Loks spurði
konan: “Hvað lízt þér, bóndi minn?” Með nokkurum
spekingssvip svaraði hann: “Það er ekkert skammar
boð!”
Frú d’Hubrieres titraði af angist, og fór að tala um
framtíð barnsins, um hvað hann skyldi eiga gott og urn
peningana, sem hann gæti gefið þeim siðar.
“Verður þessum tólfhundruð-franka-iðgjöldum lof-
að á skjalavarðar skrifstofu?”
“Vissulega, og byrja á morgun,” svaraði d’Hubrieres.
Konan hélt áfram meðan hún var að velta þessu
fyrir sér:
“Hundrað frankar á mánuði er eigi nóg fyrir missi
barnsins. Það færi að vinna eftir nokkur ár; við verð-
um að fá hundrað og tuttugu franka.
Frú d’Hubrieres hoppaði upp af óþolinmæði og tók
því feginsamlega, og af þvi hún vildi fá barnið með sér.
fekk hún þeirn hundrað franka að gjöf, meðan maður
hennar ritaði samnings-skjalið.
Og gleðin skein út úr þessari ungu konu, er hún bar
drenghnokkann háorgandi brott eins og óþarfa, sem
vakið hefir ágirnd manns og borinn er út úr búð.
Tavache-hjónin stóðu í dyrunum og sáu hana fara;
þögul þungbúin, sáu ef til vill eftir að hafa hafnað.
Af Jóni litla Vallin heyrðist ekkert frekar. For
eldrar hans gengu á skrifstofuna á hverjum mánuði til
að veita viðtöku hundrað og tuttugu frönkum, og þau
voru nágrönnum sínum reið, að því Tavache-konan
hafði stórkostlega sært tilfinningar þeirra með því að
staglast á því bæ frá bæ, hvvílíkur glæpur það væri að
DR. B. J. BRANDSON
216-220 Medlcal Arts BMg.
Cor Grahaœ og Kennedy Sta.
PHONE: 21 834 Offlce tímar: 2—3
Heimili 776 Victor St.
Phone: 27 122
Wlnnipeg, Manitoba.
DR. O. BJORNSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Qraham og Kennedy Sts
PHONE: 21 834 Office tímar: 2—8
Heimill: 764 Victor St..
Phone: 27 586
Winnipeg, Manlisba.
DR. B. H. OLSON
216-220 Medical Arta Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
PHONE: 21 834 Office tímar: S—5
Heimill. 5 ST. JAMES PGACE
Wínnlpeg, Manitoba.
DR. J. STEFANSSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
PHONE: 21 834
Stnndar atigna, eyrna nef og kverka
sjúkdöma.—Er aB hltta kl. 10-12 f.
h. og 2-6 e. h.
Hetmili: 3’’S River Ave. Tals.: 42 691
DR. A. BLONDAL
202 Medlcal Arts Bldg.
Stundar sérstaklega k v e n n a ott
harna s.iúkdöma. Er aC hitta frú kl.
10-12 f. h. og 3-6 e. h.
Office Phone: 22 296
Heimili: 806 Victor St. Siml: 28 180
Dr. S. J. JOHANNESSON
atundar Urkninpar og yfiraetvr.
Til vlBtala kl. 11 f. h. til 4 e. h.
og frft 6—8 aB kveldlnu.
SHERBURN ST. 532 SfMI: S0 877
HAFIÐ P«!R SÁRA FÆTURf
ef evo, flnniB
DR. B. A. LENNOX
ChiropodUt
Stofnsett 1910 Phone: 23 137
334 SOMERSET BLOCK,
WINNIPEG.
Drs. H. R. & H. W. Tweed
Tannlaknar.
406 TORONTO GENERAL TRUST
BUILDING
Cor. Portage Ave. og Smlth 8t
PHONE: 26 645 WINNIPBG
DR A. B. INGIMUNDSON
Tannlæknir.
208 Avenue Block, Winnipeg
Sími 28 840. Heimilis 46 054
Dr. Ragnar E. Eyolf son
Chiropractor.
Stundar sjerstaklega Gigt, Bak-
verk, Taukaveiklun og Svefnleysi
Skrifst. sim. 80 726—Heima 39 265
Suite 837, Somerset Bldg.
294 Portage Ave.
Dr. A. V. Johnson
tslenzkur Tannlaeknir.
212 Curry Building, Winnipeg
Gegnt pósthúsinu.
Sími: 23 742 Heimilis: 33 328
J. SIGURDSSON_
UPHOLSTERER
Sími: 36 473
562 Sherbrooke Street
H. A. BEI^GMAN, K.C.
talenzkur lðgfræBlngur
Skrtfstofa: Room 811 McArthur
Building, Portage Ave.
P. O. Box 1656
PHONES: 26 849 og 26 840
J. RAGNAR JOHNSON
B.A., LL.B., LL.M. (Harv.)
tslenakur IðgmaOur.
Roeevear, Rutherford. Mclntoeh and
Johnaon.
910-911 Electrlc Rallway Chmhr.
Winnlpeg, Canade
Slml: 23 082 Helma: 71 753
Cable Addrees: Roscum
Lindal Buhr & Stefánsson
Islenzklr lögfræBingar.
366 MAIN ST. TALS.: 24 963
pelr hafa einnlg skrifstofur aB
Lundar, Rlverton, Glmll og
Plney, og eru þar aB hitta a
eftirfylgjandi timum:
Lundar: Fyreta miBvikudag.
Rlverton: Fyreta flmtudag.
Gimll: Fyrsta miBvikudag.
Piney: priBJa föstudag
I hverjum múnuBl.
J. T. Thorson, K.C.
íslenzkur lögfræðingur.
Skrifst.: 411 Paris Building
Simi: 22 768.
G. S. THORVALDSON
B.A., LL.B.
LögfræBingur
Skrifstofa: 702 Confederatlon
Life Bulldlng.
Maln St. gegnt Clty Hali
PHONE: 24 587
Residence Office
phone 24 206. Phnone 89 991
E. G. Baldwinson, LLB.
Islenzkur lögfræðingur
809 Paris Bldg., Winnipeg
J. J. SWANSON & CO.
HMITED
601 PARIS BLDG., WINNIPBO
Feetelgnaaolar Leigja húe. Ct-
vega peningalö.n og eldeúbyrgO
&f öllu tagi.
PHONE: 26 349
A. C. JOHNSON
907 Confederation Life Bldg.
WINNIPEG
Annast um fasteignir manna.
Tekur aB eér aB ávaxta eparifé
fölka. Selur eldsábyrgB og blf-
reiBa ábyrgBlr. Skriflegum fyr-
irspurnum svaraC sainstundis.
SkriUtotuaimi: 24 263
Heimasimi: 33 328
DR. C. H. VROMAN
Tannlæknir
605 BOYD BLDG. PHONE: 24 171
WTNNIPEO
G. W. MAGNUSSON
Nuddlæknir.
125 SHERBROOKE ST.
Phone: 36 137
VlStale tlml klukkan 8 til í a8
morgninum.
___________________________I
—' ------------------------1
4 LLAR TEQUHDIR FUUTNINOAI j
Hvenær, sem þér þurfið að láta
flytja eitthvað, smátt eða stórt,
þá hittið mig að máli. Sann-
gjarnt verð,— fljót afgreiðsla.
Jakob F. Bjamason
762 VICTOR ST.
Slml: 24 500
A. S. BARDAL
848 SHERBROOK ST.
Selur llkklstur og annast um Út-
farir. Allur útbúnaBur sá beztí
Ennfreinur selur hann allskonar
minnlsvarBa og legstelna.
Skrifstofu talsimi: 86 607
Heimilis talsími: 58 302
selja barnið sitt; að það væri hræðilegt, tuddalegt og
þar frani eftir götunum. Stundum tók hún Kalla í fang
sér með mikilfenglegum blíðuatlotum, og sagði við
hann, eins og barnið skildi:
“Eg seldi þig ekki. Ó-nei. Eg seldi þig ekki,
kartan min! Eg er ekki rík, en eg sel ekki börnin mín!”
Vallins-hjónin áttu góða daga fyrir styrkinn. Þess
vegtia voru Tuvache-hjónin svo ákaflega reið; þau
lifðu við vaxandi örbirgð. Elzta dóttirin fór frá þeim
í vinnu. Kalli var einn heima að hjálpa föður sínum
gömlum við slitvinnu, til þess móðir þeirra og tvær
systur gæti lifað.
Hann var orðinn tuttugu og eins árs. Þá nam
eitt sinn skínandi skrautvagn staðar framan við kot-
kýlin tvö. Ungur herramaður steig út, með gullúr og
keðju, og rétti hönd sína aldraðri konu, grárri fyrir
hærum. Þessi aldraða kona sagði við hann: “Það er
þarna, barnið mitt, við hitt húsið.” Og hann gekk inn
í kothýsi Vallins-hjónanna eins og ætti hann þar heima.
Gamla konan var að þvo svunturnar sínar. Hús-
Frainh. á bls. 6.